suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
24-05-07
22:42
Συμφωνώ με κάποιες γνώμες που διάβασα και κυρίως του Μοναχού όσον αφορά το θεωρητικό μέρος.
Παραθέτω επίσης τη γνώμη μου για το "πρακτικό" τομέα της θρησκείας. Μετά απο πρόσφατη μελέτη της (Σοφοκλέους) Αντιγόνης και (υποτίθεται) και της βυζαντινής ιστορίας παρατήρησα κάτι που το είχα προσέξει και παλαιότερα:
Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη θρησκεία σαν άλλοθι πολλές φορές. Για παράδειγμα λέει ο Κρέοντας (στην Αντιγόνη) οτι οι θεοί δεν θέλουν τη ταφή του Πολυνείκη γιατί ήταν ασεβής προς αυτούς. Στην αντίθετη πλευρά η Αντιγόνη λέει οτι έθαψε τον Πολυνείκη γιατί οι θεοί θα την τιμωρούσαν αν δεν το έκανε αυτό. Ο Κρέοντας αδιαφορεί για την αναφορά της στους θεούς και λέει οτι αυτός διατάζει και μόνον αυτός. Και εντάξει, αυτό είναι ένα δράμα, δεν είναι πραγματικότητα. Όμως και στην ιστορία που διάβαζα σήμερα οι βυζαντινοί έκαναν τα μύρια όσα για να εκχριστιανίσουν τους γύρω λαούς. Συγκεκριμένα: οι Βούλγραοι ζήτησαν ιεραποστόλους απο τον πάπα και το πατριαρχείο έστειλε στόλο και στρατό και έκλεισε όλα τα παράλια και τα σύνορα της Βουλγαρίας ωστέ να μην μυηθούν οι γείτονες στο Δυτικό Κόσμο. Οι βυζαντινοί βέβαια το έκαναν αυτό για καθαρά πολιτικούς λόγους ενώ μπροστά τους έβαζαν μία θρησκεία που έλεγε οτι ο καθένας είναι ελεύθερος απο μόνος του να αποφασίσει αν θα πιστέψει και που θα πιστέψει Και στις σταυροφορίες, η εξουσία διάλεξε να πάει στην πλευρά των εικονομάχων μόνο και μόνο γιατί ήταν ήδη σε αυτήν οι των θεμάτων της Μ.Ασίας και ήταν ο μόνος τρόπος να συμφιλιωθεί με αυτούς (ωστε να αποκτήσει δύναμη κι εκεί!)
Συμπερασματικά όπως το βλέπω εγώ: Μήπως ναι μεν πιστεύουμε και σεβόμαστε και προσκυνούμε αλλά όταν χρειαστεί το χρησιμοποιούμε και το προσαρμόζουμε και λίγο στις ανάγκες μας; Δεν ξέρω. Ίσως πλέον στις διακρατικές σχέσεις να μην παίζει μεγάλο ρόλο η θρησκεία, τουλάχιστον παγκοσμίως, κι έτσι να έχει μείνει λίγο στην άκρη, αλλά παλαιότερα;
Παραθέτω επίσης τη γνώμη μου για το "πρακτικό" τομέα της θρησκείας. Μετά απο πρόσφατη μελέτη της (Σοφοκλέους) Αντιγόνης και (υποτίθεται) και της βυζαντινής ιστορίας παρατήρησα κάτι που το είχα προσέξει και παλαιότερα:
Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη θρησκεία σαν άλλοθι πολλές φορές. Για παράδειγμα λέει ο Κρέοντας (στην Αντιγόνη) οτι οι θεοί δεν θέλουν τη ταφή του Πολυνείκη γιατί ήταν ασεβής προς αυτούς. Στην αντίθετη πλευρά η Αντιγόνη λέει οτι έθαψε τον Πολυνείκη γιατί οι θεοί θα την τιμωρούσαν αν δεν το έκανε αυτό. Ο Κρέοντας αδιαφορεί για την αναφορά της στους θεούς και λέει οτι αυτός διατάζει και μόνον αυτός. Και εντάξει, αυτό είναι ένα δράμα, δεν είναι πραγματικότητα. Όμως και στην ιστορία που διάβαζα σήμερα οι βυζαντινοί έκαναν τα μύρια όσα για να εκχριστιανίσουν τους γύρω λαούς. Συγκεκριμένα: οι Βούλγραοι ζήτησαν ιεραποστόλους απο τον πάπα και το πατριαρχείο έστειλε στόλο και στρατό και έκλεισε όλα τα παράλια και τα σύνορα της Βουλγαρίας ωστέ να μην μυηθούν οι γείτονες στο Δυτικό Κόσμο. Οι βυζαντινοί βέβαια το έκαναν αυτό για καθαρά πολιτικούς λόγους ενώ μπροστά τους έβαζαν μία θρησκεία που έλεγε οτι ο καθένας είναι ελεύθερος απο μόνος του να αποφασίσει αν θα πιστέψει και που θα πιστέψει Και στις σταυροφορίες, η εξουσία διάλεξε να πάει στην πλευρά των εικονομάχων μόνο και μόνο γιατί ήταν ήδη σε αυτήν οι των θεμάτων της Μ.Ασίας και ήταν ο μόνος τρόπος να συμφιλιωθεί με αυτούς (ωστε να αποκτήσει δύναμη κι εκεί!)
Συμπερασματικά όπως το βλέπω εγώ: Μήπως ναι μεν πιστεύουμε και σεβόμαστε και προσκυνούμε αλλά όταν χρειαστεί το χρησιμοποιούμε και το προσαρμόζουμε και λίγο στις ανάγκες μας; Δεν ξέρω. Ίσως πλέον στις διακρατικές σχέσεις να μην παίζει μεγάλο ρόλο η θρησκεία, τουλάχιστον παγκοσμίως, κι έτσι να έχει μείνει λίγο στην άκρη, αλλά παλαιότερα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.