venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
18-01-14
00:24
Cat Tails - Mollie B
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
16-11-09
13:56
Το βιβλίο "Ο γάτος της οδού Σμολένσκη" εντάσσεται στη σειρά με τίτλο "Ιστορίες με γάτους", που δημιούργησαν ο πολυβραβευμένος συγγραφέας παιδικών βιβλίων Χρήστος Μπουλώτης και οι εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα".
1.Ο Γάτος Λεοπόλδος στη Σχολή Καλών Τεχνών
2.Ο γάτος που έκλαιγε μαργαριτάρια
3.Η σκυλίσια ζωή του γάτου Τζον Αφεντούλη
4.Ο Μητσόγατος στη Λαϊκή Αγορά
5.Ο Γάτος της οδού Σμολένσκη
ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο "Ο γάτος της οδού Σμολένσκη":
"Τα Εξάρχεια, ο Στρέφης, δεν είναι μόνο το πεδίο του φοιτητόκοσμου, των θυμωμένων νέων, των μπαρ και των συγκρούσεων που περιγράφουν οι εφημερίδες. Είναι καταρχήν μια γειτονιά που κρατάει πολλά από τα παλιά δίπατα σπίτια της, τα μπακάλικα, τους φούρνους, τη λαϊκή αγορά της, τους ανθρώπους της. Είναι η γειτονιά που άνθρωποι και ζωντανά, γνωρίζονται μεταξύ τους.
Ο γάτος της οδού Σμολένσκη συντροφιά με έναν κουρδιστό ποντικούλη ζούσε πράγματι εκεί και, κατά τα λεγόμενα του συγγραφέα, σεργιάνιζε ελεύθερος το στενό και τα σπίτια του. Εκείνο όμως που προτιμούσε ήταν το σπίτι της κυρίας Λελέ, το διαμέρισμα με το πιάνο, τη Μάρω που πασχίζει να μεταδώσει στα παιδιά γνώσεις και τον παππού από το Ροστόβ, στο κάδρο του δωματίου. Το φιλόμουσο γατί ανακαλύπτει, μαζί με τον αναγνώστη, τις καλές πλευρές της ζωής, την αγάπη και τη δύναμη της μουσικής, την ανεκτικότητα, τα όνειρα που συναρπάζουν και δε σβήνουν, την αφοσίωση στο σκοπό, τις μνήμες από μακρινές πατρίδες.
Κι όταν φτάνει η ώρα, ο γατούλης, ο κεραμιδόγατος, γίνεται κι αυτός φωτογραφία παρέα με τον καλό του φίλο τον παππού. Είναι ένας θάνατος απαλλαγμένος από πόνο, μια απώλεια που αφήνει στο πρόσωπα του παραμυθιού μόνο όμορφα συναισθήματα [...]"
Μαρίζα Ντεκάστρο, Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
14-11-09
16:13
καναπεδάκια για γάτες
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
venividivici
Τιμώμενο Μέλος
Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
11-11-09
19:45
Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
Tα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά.
Eίναι περήφανη κι οκνηρή, καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό·
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό·
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.
Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
―αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά―
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μέσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.
Kαι τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.
Νίκος Καββαδίας
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
Tα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά.
Eίναι περήφανη κι οκνηρή, καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό·
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό·
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.
Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
―αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά―
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μέσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.
Kαι τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.
Νίκος Καββαδίας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.