Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
21-11-09
02:22
The Sounds of Silence
[SIZE=-1][SIZE=-1]
Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turn my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]And in the naked light I saw
Ten thousand people maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never shared
No one dared
Disturb the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]"Fools," said I, "you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]
Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turn my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]And in the naked light I saw
Ten thousand people maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never shared
No one dared
Disturb the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]"Fools," said I, "you do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words like silent raindrops fell
And echoed in the wells of silence [/SIZE][/SIZE]
[SIZE=-1][SIZE=-1]And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls
And whispered in the sound of silence [/SIZE][/SIZE]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
03-04-09
01:39
Γ Ι Ο Ρ Τ Η - Τρύπες
Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Μουσική / Στίχοι : Μπάμπης Παπαδόπουλος - Γιάννης Αγγελάκας
Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Μουσική / Στίχοι : Μπάμπης Παπαδόπουλος - Γιάννης Αγγελάκας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
23-03-09
01:44
Ερωτικό (το φιλί)
Καημὸς αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου...
Στενὸ βαθὺ και θλιβερό,
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιὰ
το ξαναπέρασμά του;
Ας είναι, ωστόσο, - τί ωφελεί;
Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνὸ φιλί, πρώτο φιλὶ
και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλὶ - αχ καρδιά μου!
που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ να μου το δώσει...
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ,
γυρνώντας πάλι στο βυθὸ
και με τη νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αυτὸ το ανεύρετο φιλί,
που το λαχτάρησα πολύ,
- σα μια παλιά της οφειλὴ
- να μου το ξαναφέρει...
Καημὸς αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου...
Στενὸ βαθὺ και θλιβερό,
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιὰ
το ξαναπέρασμά του;
Ας είναι, ωστόσο, - τί ωφελεί;
Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνὸ φιλί, πρώτο φιλὶ
και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλὶ - αχ καρδιά μου!
που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ να μου το δώσει...
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ,
γυρνώντας πάλι στο βυθὸ
και με τη νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αυτὸ το ανεύρετο φιλί,
που το λαχτάρησα πολύ,
- σα μια παλιά της οφειλὴ
- να μου το ξαναφέρει...
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
17-03-09
01:31
ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
. . Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε, μου λες "δε μου φτάνει"
Στα τραγούδια που λέγαμ' οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά τη προδώσαν
μια φορά μου 'χες πει " δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι"
πριν το τέλος , πως μοιάζει η σιωπή , σαν αγάπη μεγάλη
Και γω που ζω
για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει
γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου
που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα
που περνάει
σαν ταινία
κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά και ο αέρας με πνίγει
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στoυ δρόμου τη σκόνη
σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι' άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Και γω που ζω
για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα
που περνάει
γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου
που καιει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα
που περνάει
σαν ταινία
κι' ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω ...
Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Battisti-Mogol
. . Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ' το χέρι ότι ζούμε, μου λες "δε μου φτάνει"
Στα τραγούδια που λέγαμ' οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά τη προδώσαν
μια φορά μου 'χες πει " δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι"
πριν το τέλος , πως μοιάζει η σιωπή , σαν αγάπη μεγάλη
Και γω που ζω
για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει
γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου
που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα
που περνάει
σαν ταινία
κι ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά και ο αέρας με πνίγει
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στoυ δρόμου τη σκόνη
σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι' άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Και γω που ζω
για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα
που περνάει
γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου
που καιει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα
που περνάει
σαν ταινία
κι' ότι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο τη πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι' όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω ...
Στίχοι: Λ. Νικολακοπούλου
Μουσική: Battisti-Mogol
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.