Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-12-09
22:10
Κοίταξε, δεν θα διαφωνήσω κατά βάσιν με αυτά που λες. Πράγματι, ο μηδενισμός δεν είναι καλός σύμβουλος για κανέναν.
Εντούτοις, μερικές φορές είναι καλό να επισημαίνουμε κάποιες καταστάσεις, προκειμένου να σταματήσουμε να θρέφουμε αυταπάτες. Το πολίτευμα το οποίο βιώνουμε, περισσότερο προσομοιάζει σε ολιγαρχικό και λιγότερο σε δημοκρατικό, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Το ότι έχουμε κάποιες κατοχυρωμένες ελευθερίες δεν είναι από μόνο του αρκετό για να προσδώσει στο πολίτευμά μας δημοκρατικά εύσημα, αφού άλλωστε κανείς δεν έχει πει ότι σ' ένα ολιγαρχικό πολίτευμα οι πολίτες δεν απολαμβάνουν κάποιων ελευθεριών. Όπως όμως παρατήρησες κι από μόνος σου, τούτες οι ελευθερίες σταματούν όταν το πολίτευμα, ή εάν θέλεις το σύστημα, νιώθει άβολα απέναντί τους.
Η δημοκρατία φίλε μου, δεν κρίνεται από τη διενέργεια εκλογών ή δημοψηφισμάτων, τέτοια άλλωστε διεξήγαγε και η χούντα. Δεν κρίνεται ούτε από τον πολυκομματισμό, τέτοιον έχουν και στην Κολομβία ή στο Μεξικό. Πολύ περισσότερο, όταν τα παραπάνω φαλκιδεύονται από την ανάγκη των πολιτικών για "χορηγούς" (δηλαδή αφεντικά) ώστε να εκλεγούν, ή από τη δύναμη της λεγόμενης "τηλεοπτικής δημοκρατίας" να επιβάλει υποψήφιους της αρεσκείας της, μέσω της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου, που κατ' ευφημισμόν αναφέρεται ως "προβολή" ή "πολιτική διαφήμιση". Γνωρίζεις άλλωστε, ότι κι άλλα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία υποτίθεται ότι στη χώρα μας απολαμβάνουμε, όπως ο συνδικαλισμός, έχουν καταπέσει στην κοινή συνείδηση, φαλκιδευμένα από τον άκρατο κομματισμό, πράγμα που πιστεύω ότι το έχεις διαπιστώσει και προσωπικά μέσα στο πανεπιστήμιο.
Η ποιότητα και η ουσία της δημοκρατίας, κρίνεται κατά τη γνώμη μου από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, ιδιαίτερα από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις μειονότητες και στους αντιφρονούντες της, πολύ δε περισσότερο από τη στάση της έναντι των λαϊκών κεκτημένων και των ατομικών δικαιωμάτων. Η περίπτωση που αναφέρεις δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένη, αλλά αποτελεί απλώς έναν ακόμη κρίκο σε μια μακρά σειρά περιπτώσεων κατασκευής ενόχων ή συνήθων υπόπτων, την οποία παρακολουθούμε να μακραίνει χρόνο με το χρόνο, εδώ και πολλά έτη. Η καταστολή που παρατηρείς και την οποία έχεις επανειλημμένα καυτηριάσει, έναντι κάθε λογής λαϊκής διεκδίκησης, ακόμη και των πιο δίκαιων εξ αυτών, δεν είναι χαρακτηριστική ενός πολιτεύματος, το οποίο υποτίθεται πως στηρίζεται στη "λαϊκή βούληση". Όταν τα όργανα της τάξης μετατρέπονται σε ψευδομάρτυρες, προκειμένου να περιορίσουν τη λαϊκή αντίδραση προς την καθεστηκυία τάξη, η δημοκρατία οδηγείται στο απόσπασμα.
Έτσι, όταν η δημοκρατία αποτυγχάνει σε βασικούς τομείς, όπως η δικαιοσύνη, η δυνατότητα έκφρασης αντίθετης άποψης, οι ατομικές ελευθερίες, ακόμη ακόμη και η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, τα δικαιώματα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, ή του συνδικαλίζεσθαι, τελικά φτάνουν ν' αποτελούν απλώς τα "Προσχήματα της Δημοκρατίας", όπως τα είχε αποκαλέσει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, συμπληρώνοντας μάλιστα με την περίφημη φράση: "Το ζήτημα για τους Αμερικάνους, είναι το ποιος θα τους πείσει ότι μπορεί να ελέγξει αυτόν το λαό"...
Ζητώ συγνώμη, εάν στην προσπάθειά μου να ρίξω τις μάσκες, έχω γίνει κάποιες φορές υπερβολικός, όμως θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση ενός προβλήματος αποτελεί το 50% της λύσης του, όπως και το ότι μερικά οικοδομήματα με σαθρά θεμέλια, πρέπει πρώτα να τα γκρεμίσεις, προκειμένου να τα χτίσεις σε υγιείς βάσεις.
Εντούτοις, μερικές φορές είναι καλό να επισημαίνουμε κάποιες καταστάσεις, προκειμένου να σταματήσουμε να θρέφουμε αυταπάτες. Το πολίτευμα το οποίο βιώνουμε, περισσότερο προσομοιάζει σε ολιγαρχικό και λιγότερο σε δημοκρατικό, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Το ότι έχουμε κάποιες κατοχυρωμένες ελευθερίες δεν είναι από μόνο του αρκετό για να προσδώσει στο πολίτευμά μας δημοκρατικά εύσημα, αφού άλλωστε κανείς δεν έχει πει ότι σ' ένα ολιγαρχικό πολίτευμα οι πολίτες δεν απολαμβάνουν κάποιων ελευθεριών. Όπως όμως παρατήρησες κι από μόνος σου, τούτες οι ελευθερίες σταματούν όταν το πολίτευμα, ή εάν θέλεις το σύστημα, νιώθει άβολα απέναντί τους.
Η δημοκρατία φίλε μου, δεν κρίνεται από τη διενέργεια εκλογών ή δημοψηφισμάτων, τέτοια άλλωστε διεξήγαγε και η χούντα. Δεν κρίνεται ούτε από τον πολυκομματισμό, τέτοιον έχουν και στην Κολομβία ή στο Μεξικό. Πολύ περισσότερο, όταν τα παραπάνω φαλκιδεύονται από την ανάγκη των πολιτικών για "χορηγούς" (δηλαδή αφεντικά) ώστε να εκλεγούν, ή από τη δύναμη της λεγόμενης "τηλεοπτικής δημοκρατίας" να επιβάλει υποψήφιους της αρεσκείας της, μέσω της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου, που κατ' ευφημισμόν αναφέρεται ως "προβολή" ή "πολιτική διαφήμιση". Γνωρίζεις άλλωστε, ότι κι άλλα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία υποτίθεται ότι στη χώρα μας απολαμβάνουμε, όπως ο συνδικαλισμός, έχουν καταπέσει στην κοινή συνείδηση, φαλκιδευμένα από τον άκρατο κομματισμό, πράγμα που πιστεύω ότι το έχεις διαπιστώσει και προσωπικά μέσα στο πανεπιστήμιο.
Η ποιότητα και η ουσία της δημοκρατίας, κρίνεται κατά τη γνώμη μου από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, ιδιαίτερα από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις μειονότητες και στους αντιφρονούντες της, πολύ δε περισσότερο από τη στάση της έναντι των λαϊκών κεκτημένων και των ατομικών δικαιωμάτων. Η περίπτωση που αναφέρεις δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένη, αλλά αποτελεί απλώς έναν ακόμη κρίκο σε μια μακρά σειρά περιπτώσεων κατασκευής ενόχων ή συνήθων υπόπτων, την οποία παρακολουθούμε να μακραίνει χρόνο με το χρόνο, εδώ και πολλά έτη. Η καταστολή που παρατηρείς και την οποία έχεις επανειλημμένα καυτηριάσει, έναντι κάθε λογής λαϊκής διεκδίκησης, ακόμη και των πιο δίκαιων εξ αυτών, δεν είναι χαρακτηριστική ενός πολιτεύματος, το οποίο υποτίθεται πως στηρίζεται στη "λαϊκή βούληση". Όταν τα όργανα της τάξης μετατρέπονται σε ψευδομάρτυρες, προκειμένου να περιορίσουν τη λαϊκή αντίδραση προς την καθεστηκυία τάξη, η δημοκρατία οδηγείται στο απόσπασμα.
Έτσι, όταν η δημοκρατία αποτυγχάνει σε βασικούς τομείς, όπως η δικαιοσύνη, η δυνατότητα έκφρασης αντίθετης άποψης, οι ατομικές ελευθερίες, ακόμη ακόμη και η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, τα δικαιώματα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι, ή του συνδικαλίζεσθαι, τελικά φτάνουν ν' αποτελούν απλώς τα "Προσχήματα της Δημοκρατίας", όπως τα είχε αποκαλέσει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, συμπληρώνοντας μάλιστα με την περίφημη φράση: "Το ζήτημα για τους Αμερικάνους, είναι το ποιος θα τους πείσει ότι μπορεί να ελέγξει αυτόν το λαό"...
Ζητώ συγνώμη, εάν στην προσπάθειά μου να ρίξω τις μάσκες, έχω γίνει κάποιες φορές υπερβολικός, όμως θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση ενός προβλήματος αποτελεί το 50% της λύσης του, όπως και το ότι μερικά οικοδομήματα με σαθρά θεμέλια, πρέπει πρώτα να τα γκρεμίσεις, προκειμένου να τα χτίσεις σε υγιείς βάσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.