suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
10-12-09
03:06
Youkiii τέλειο
Κατηγορία: Ρομάντζο / φλάουερ πάουερ (γιατί μου τα θύμισε σήμερα)
Έχουμε περάσει όλη τη μέρα μαζί πολύ όμορφα γυρίζοντας τριγύρω και καταλήγουμε σε μία άκυρη πλατεία της Μασσαλίας, εγώ και αυτός. Μπαίνουμε σε ένα μίνι μάρκετ και παίρνουμε μία εξάδα μπύρες και αράζουμε εκεί κάπου και πίνουμε. Μετά από λίγο εγώ σηκώνομαι και αρχίζω να παίζω με ένα μαύρο πίτμπουλ που γυρνούσε κοντά μας και πραγματικά ήταν ολόιδιο με το δικό μου και ένιωθα πολύ όμορφα γιατί το δικό μου μου είχε λείψει πάρα πολύ. Οπότε καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με το αφεντικό του σκυλιού, ένα Πολωνό που μιλούσε λίγα αγγλικά και λίγα γαλλικά, πολύ 'ξηγημένο τυπά Με τα πολλά τελειώνει η εξάδα μας και ο δικός μου ρωτάει τον Πολωνό αν ξέρει μίνι μάρκετ ανοιχτό για μπύρες και εκεί πέφτει η πρόταση "Έχω στο σπίτι μου μπύρες, μπορούμε να πάμε και να καπνίσουμε και τίποτα αν θέλετε". Με αφήνει να κρατάω εγώ με το λουρί την σκυλίτσα και ξεκινάμε, στο δρόμο τελικά βρίσκουμε κι άλλο μίνι μάρκετ και παίρνουμε κι άλλες μπύρες και μετά φτάνουμε σπίτι του και πίνουμε κι άλλες μπύρες και καπνίζουμε. Το σπίτι του είναι ένα ψηλοτάβανο διαμέρισμα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας και έχει μία ολόκληρη αυλή δικιά του, όχι πολύ μεγάλη, αρκετή για να έχει τον εξοπλισμό του κάμπινγκ και του κανό, να παίζει η σκυλίτσα και να αναπνέουν αρκετά αναρριχώμενα φυτά.
Μετά από ώρα εγώ και ο δικός μου αποχαιρετάμε τον Πολωνό και βρισκόμαστε σε ένα σημείο της Μασσαλίας που ούτε καν ξέραμε αν είμαστε στη Μασσαλία ή στο Μπρούκλιν Περπατάμε λίγο και ο φίλος μου τσεκάρει σε μία γωνία ένα μικρό καθιστικό δίπλα σε κάτι κάδους. Αράζει σαν πασάς σε μία πολυθρόνα και δεν λέει να σηκωθεί με τίποτα. Τον τραβάω και εκείνος λιώμα με τραβάει πίσω. Θυμάμαι μες το μεθύσι να θέλω να παίξω με αυτήν την αντίδραση που έκανε στις κινήσεις του, που τον τραβούσα για να σηκωθεί και με τραβούσε προς το μέρος του πιο έντονα. Ε τελικά δεν ήθελα πολύ κουλουριάστηκα μέσα στην αγκαλιά του και μείναμε εκεί κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ο ένας πάνω στον άλλο, στους καναπέδες στα σκουπίδια, εγώ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος να κάνει beat boxing κατάλληλο και ταιριαστό με την ησυχία εκείνου του σημείου και την ηρεμία της νύχτας.
Όταν καταφέραμε να σηκωθούμε από εκεί πήγαμε για φαγητό σε ένα άκυρο μέρος, κοινώς βρώμικο, με κάτι τραπεζάκια στην πλατεία τα οποία σίγουρα ήταν αυτοκαθαριζόμενα με βιολογικούς τρόπους (βλ. βροχή) και σε ένα από αυτά καθίσαμε. Εκείνος έτρωγε απέναντι μου και εγώ προσπαθούσα να φάω το δικό μου φαγητό ανεπιτυχώς, και ότι κομμάτι από αυτό έπεφτε στο τραπεζάκι άπλωνε το χέρι του και το άρπαζε και το έτρωγε. Βρωμιααααααααρης!
Αυτά
Κατηγορία: Ρομάντζο / φλάουερ πάουερ (γιατί μου τα θύμισε σήμερα)
Έχουμε περάσει όλη τη μέρα μαζί πολύ όμορφα γυρίζοντας τριγύρω και καταλήγουμε σε μία άκυρη πλατεία της Μασσαλίας, εγώ και αυτός. Μπαίνουμε σε ένα μίνι μάρκετ και παίρνουμε μία εξάδα μπύρες και αράζουμε εκεί κάπου και πίνουμε. Μετά από λίγο εγώ σηκώνομαι και αρχίζω να παίζω με ένα μαύρο πίτμπουλ που γυρνούσε κοντά μας και πραγματικά ήταν ολόιδιο με το δικό μου και ένιωθα πολύ όμορφα γιατί το δικό μου μου είχε λείψει πάρα πολύ. Οπότε καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με το αφεντικό του σκυλιού, ένα Πολωνό που μιλούσε λίγα αγγλικά και λίγα γαλλικά, πολύ 'ξηγημένο τυπά Με τα πολλά τελειώνει η εξάδα μας και ο δικός μου ρωτάει τον Πολωνό αν ξέρει μίνι μάρκετ ανοιχτό για μπύρες και εκεί πέφτει η πρόταση "Έχω στο σπίτι μου μπύρες, μπορούμε να πάμε και να καπνίσουμε και τίποτα αν θέλετε". Με αφήνει να κρατάω εγώ με το λουρί την σκυλίτσα και ξεκινάμε, στο δρόμο τελικά βρίσκουμε κι άλλο μίνι μάρκετ και παίρνουμε κι άλλες μπύρες και μετά φτάνουμε σπίτι του και πίνουμε κι άλλες μπύρες και καπνίζουμε. Το σπίτι του είναι ένα ψηλοτάβανο διαμέρισμα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας και έχει μία ολόκληρη αυλή δικιά του, όχι πολύ μεγάλη, αρκετή για να έχει τον εξοπλισμό του κάμπινγκ και του κανό, να παίζει η σκυλίτσα και να αναπνέουν αρκετά αναρριχώμενα φυτά.
Μετά από ώρα εγώ και ο δικός μου αποχαιρετάμε τον Πολωνό και βρισκόμαστε σε ένα σημείο της Μασσαλίας που ούτε καν ξέραμε αν είμαστε στη Μασσαλία ή στο Μπρούκλιν Περπατάμε λίγο και ο φίλος μου τσεκάρει σε μία γωνία ένα μικρό καθιστικό δίπλα σε κάτι κάδους. Αράζει σαν πασάς σε μία πολυθρόνα και δεν λέει να σηκωθεί με τίποτα. Τον τραβάω και εκείνος λιώμα με τραβάει πίσω. Θυμάμαι μες το μεθύσι να θέλω να παίξω με αυτήν την αντίδραση που έκανε στις κινήσεις του, που τον τραβούσα για να σηκωθεί και με τραβούσε προς το μέρος του πιο έντονα. Ε τελικά δεν ήθελα πολύ κουλουριάστηκα μέσα στην αγκαλιά του και μείναμε εκεί κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ο ένας πάνω στον άλλο, στους καναπέδες στα σκουπίδια, εγώ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος να κάνει beat boxing κατάλληλο και ταιριαστό με την ησυχία εκείνου του σημείου και την ηρεμία της νύχτας.
Όταν καταφέραμε να σηκωθούμε από εκεί πήγαμε για φαγητό σε ένα άκυρο μέρος, κοινώς βρώμικο, με κάτι τραπεζάκια στην πλατεία τα οποία σίγουρα ήταν αυτοκαθαριζόμενα με βιολογικούς τρόπους (βλ. βροχή) και σε ένα από αυτά καθίσαμε. Εκείνος έτρωγε απέναντι μου και εγώ προσπαθούσα να φάω το δικό μου φαγητό ανεπιτυχώς, και ότι κομμάτι από αυτό έπεφτε στο τραπεζάκι άπλωνε το χέρι του και το άρπαζε και το έτρωγε. Βρωμιααααααααρης!
Αυτά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
09-12-09
11:18
χαχαχα
Αυτό που είπε η underwater μου θύμισε δική μου εμπειρία που οι γονείς καταλαβαίνουν με τις τηλεπαθητικές τους ικανότητες τη μαλ4κια που έχει κάνει το καμάρι τους
Κατηγορία: Στον κόσμο μου / Ταξίδια :p
Βρίσκομαι στο τρένο, μόλις έχω αποχαιρετήσει τους φίλους μου στο Παρίσι και τις όμορφες μέρες που πέρασα εκεί και ταξιδεύω για Μασσαλία, στον έρωτα της ζωής μου (υπερβολές βρε Ρόζα τώρα). Τέλος πάντων, είμαι άυπνη και πολύ κουρασμένη και τυγχαίνει να κάθομαι δίπλα σε μία ξινή τουρίστρια η οποία μου δημιούργησε και κόμπλεξ γιατί ενώ τραγουδούσα λίγο ψιθυριστά εκείνη έβαλε ωτοασπίδες. ΝΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
Μετά από ώρα το τρένο φτάνει στην εξ εν προβάνς και εγώ χαλαρώνω στη θέση μου και χαζεύω τον κόσμο που μπαινοβγαίνει στο τρένο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου είναι και με ρωτάει που βρίσκομαι, αν την παλεύω με τρένα και τα σχετικά. «Όλα καλά πατέρα, μην ανησυχείς.» και κλείνουμε το τηλέφωνο.
Αρχίζω τώρα εγώ και σκέφτομαι. Ο πατέρας μου ποτέ δε με παίρνει τηλέφωνο τα πρωινά γιατί έχει δουλειά. Συνήθως η μητέρα μου χτυπάει άκυρα τηλεφωνήματα όταν διαισθάνεται , πάντα σωστά, ότι έχω κάνει μαλ4κια άρα λες αυτή τη φορά να πήρε τη θέση της ο πατέρας; Ε αυτό είχε γίνει. Ακουγόταν η ανακοίνωση να απομακρυνθούν όλοι από τις πόρτες του τρένου για να φύγουμε κ εγώ ανακάλυψα ότι έπρεπε να αλλάξω τρένο. Πηδάω πάνω από την ξινή τουρίστρια, παίρνω τις τσάντες μου, κατεβαίνω κάτω και αρχίζω να χτυπάω το κουμπί της πόρτας και να αποχαιρετώ ταυτόχρονα την Εξ εν Προβάνς Μετά από αυτό βρίσκομαι σε ένα χάος, ξέρω μόνο ότι το τρένο καταλήγει Μοναχό.
Τέλος πάντων βγαίνω από τον πανικό ρωτάω κάποιον και μου λέει ότι η επόμενη στάση είναι το Τουλόν σε μισή ώρα και κάπως ηρεμώ αλλά παίρνω τον φίλο μου να του πω ότι θα αργήσω και ότι δεν ξέρω τι ώα θα πάω και τα σχετικά, οπότε με πιάνουν και λίγο τα κλάματα και κλείνουμε το τηλέφωνο και περιμένω τον ελεγκτή των εισιτηρίων. Υπέροχα, μετά από λίγο είναι δίπλα μου και μου ζητάει το εισιτήριο μου για Τουλόν, ε προφανώς δεν έχω, του δείχνω το εισιτήριο για Μασσαλία και του εξηγώ αλλά εκείνος με αγνοεί και με αναγκάζει τελικώς να βάλω τα κλάματα και να πω ότι πηγαίνω στην κηδεία της μητέρας μου για να με αφήσει ήσυχη
Το πιο πρόσφατο για το οποίο κι όλας σκέφτηκα το θέμα:
Κατηγορία: Φλάουερ Πάουερ
Τις τελευταίες εβδομάδες έμενα (χρησιμοποιώ αόριστο γιατί μόλις σήμερα το πρωί έφυγε ) με έναν ταξιδιώτη από την Πορτλαντ, τον πιο τρελό χίπι έβερ, ήρθαμε και δέσαμε κανονικότατα, ένας θεός ξέρει με πόσα άδεια μπουκάλια ενισχύσαμε την ανακύκλωση γυαλιού
Τέλος πάντων ένα από αυτά τα βράδια, είχαμε κανονίσει να βγούμε με μία παρέα αλλά λόγω της καταρρακτώδους βροχής μας το ακύρωσαν και μείναμε σπίτι. Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε και μου είπε ότι το πρωί είχε ανέβει στο Λυκαβηττό και είχε προσέξει κάτι κάκτους που μοιάζουν με αυτούς που μαγειρεύουν και τρώνε στην έρημο ή αυτούς που πουλάνε οι Μεξικάνοι στην Αμερική. Μου προτείνει λοιπόν να πάμε στο Λυκαβηττό (11 η ώρα το βράδυ) να κόψουμε κάκτους και να τους φάμε το επόμενο πρωί. Αρχίζω εγώ να παραπονιέμαι ότι βρέχει και μου τη σπάει γιατί γλιστράει ο δρόμος και δε μου αρέσει να περπατάω όταν βρέχει.
Και έρχεται η φαεινή ιδέα στην οποία δε μπορούσα να αντισταθώ.
Θα πάμε ξυπόλυτοι.
Ξεκινάμε λοιπόν ξυπόλυτοι από το σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί, μία σακούλα και ένα μαχαίρι και ανεβαίνουμε το Λυκαβηττό για κάκτους. Καταλήξαμε μεθυσμένοι, μούσκεμα στη βροχή να σκαρφαλώνουμε στα χώματα και ύστερα να τριγυρνάμε στα Εξάρχεια και να τσαλαβουτάμε σε όλες τις λίμνες του δρόμου.
Η βραδιά κατέληξε σε άκυρο σεξ αλλά οκ, θα μπορούσε αυτό να ήταν στις κομμένες σκηνές και η βραδιά να είναι αξέχαστη
Επιπλέον την επόμενη μέρα εκείνος ξύπνησε και μαγείρεψε τους κάκτους με κρεμμύδι, αυγά και τυρί και τα έφαγε (εγώ δεν έφαγα γιατί είχα hangover στο στομάχι μου). Μετά από μία ώρα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ζαλιζόταν και είχε μουδιάσει και ήταν ανίκανος να κουνήσει τα άκρα του. Ξέρασε, έκανε μπάνιο και συνήλθε. ΛΟΛ.
Αυτό που είπε η underwater μου θύμισε δική μου εμπειρία που οι γονείς καταλαβαίνουν με τις τηλεπαθητικές τους ικανότητες τη μαλ4κια που έχει κάνει το καμάρι τους
Κατηγορία: Στον κόσμο μου / Ταξίδια :p
Βρίσκομαι στο τρένο, μόλις έχω αποχαιρετήσει τους φίλους μου στο Παρίσι και τις όμορφες μέρες που πέρασα εκεί και ταξιδεύω για Μασσαλία, στον έρωτα της ζωής μου (υπερβολές βρε Ρόζα τώρα). Τέλος πάντων, είμαι άυπνη και πολύ κουρασμένη και τυγχαίνει να κάθομαι δίπλα σε μία ξινή τουρίστρια η οποία μου δημιούργησε και κόμπλεξ γιατί ενώ τραγουδούσα λίγο ψιθυριστά εκείνη έβαλε ωτοασπίδες. ΝΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
Μετά από ώρα το τρένο φτάνει στην εξ εν προβάνς και εγώ χαλαρώνω στη θέση μου και χαζεύω τον κόσμο που μπαινοβγαίνει στο τρένο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου είναι και με ρωτάει που βρίσκομαι, αν την παλεύω με τρένα και τα σχετικά. «Όλα καλά πατέρα, μην ανησυχείς.» και κλείνουμε το τηλέφωνο.
Αρχίζω τώρα εγώ και σκέφτομαι. Ο πατέρας μου ποτέ δε με παίρνει τηλέφωνο τα πρωινά γιατί έχει δουλειά. Συνήθως η μητέρα μου χτυπάει άκυρα τηλεφωνήματα όταν διαισθάνεται , πάντα σωστά, ότι έχω κάνει μαλ4κια άρα λες αυτή τη φορά να πήρε τη θέση της ο πατέρας; Ε αυτό είχε γίνει. Ακουγόταν η ανακοίνωση να απομακρυνθούν όλοι από τις πόρτες του τρένου για να φύγουμε κ εγώ ανακάλυψα ότι έπρεπε να αλλάξω τρένο. Πηδάω πάνω από την ξινή τουρίστρια, παίρνω τις τσάντες μου, κατεβαίνω κάτω και αρχίζω να χτυπάω το κουμπί της πόρτας και να αποχαιρετώ ταυτόχρονα την Εξ εν Προβάνς Μετά από αυτό βρίσκομαι σε ένα χάος, ξέρω μόνο ότι το τρένο καταλήγει Μοναχό.
Τέλος πάντων βγαίνω από τον πανικό ρωτάω κάποιον και μου λέει ότι η επόμενη στάση είναι το Τουλόν σε μισή ώρα και κάπως ηρεμώ αλλά παίρνω τον φίλο μου να του πω ότι θα αργήσω και ότι δεν ξέρω τι ώα θα πάω και τα σχετικά, οπότε με πιάνουν και λίγο τα κλάματα και κλείνουμε το τηλέφωνο και περιμένω τον ελεγκτή των εισιτηρίων. Υπέροχα, μετά από λίγο είναι δίπλα μου και μου ζητάει το εισιτήριο μου για Τουλόν, ε προφανώς δεν έχω, του δείχνω το εισιτήριο για Μασσαλία και του εξηγώ αλλά εκείνος με αγνοεί και με αναγκάζει τελικώς να βάλω τα κλάματα και να πω ότι πηγαίνω στην κηδεία της μητέρας μου για να με αφήσει ήσυχη
Το πιο πρόσφατο για το οποίο κι όλας σκέφτηκα το θέμα:
Κατηγορία: Φλάουερ Πάουερ
Τις τελευταίες εβδομάδες έμενα (χρησιμοποιώ αόριστο γιατί μόλις σήμερα το πρωί έφυγε ) με έναν ταξιδιώτη από την Πορτλαντ, τον πιο τρελό χίπι έβερ, ήρθαμε και δέσαμε κανονικότατα, ένας θεός ξέρει με πόσα άδεια μπουκάλια ενισχύσαμε την ανακύκλωση γυαλιού
Τέλος πάντων ένα από αυτά τα βράδια, είχαμε κανονίσει να βγούμε με μία παρέα αλλά λόγω της καταρρακτώδους βροχής μας το ακύρωσαν και μείναμε σπίτι. Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε και μου είπε ότι το πρωί είχε ανέβει στο Λυκαβηττό και είχε προσέξει κάτι κάκτους που μοιάζουν με αυτούς που μαγειρεύουν και τρώνε στην έρημο ή αυτούς που πουλάνε οι Μεξικάνοι στην Αμερική. Μου προτείνει λοιπόν να πάμε στο Λυκαβηττό (11 η ώρα το βράδυ) να κόψουμε κάκτους και να τους φάμε το επόμενο πρωί. Αρχίζω εγώ να παραπονιέμαι ότι βρέχει και μου τη σπάει γιατί γλιστράει ο δρόμος και δε μου αρέσει να περπατάω όταν βρέχει.
Και έρχεται η φαεινή ιδέα στην οποία δε μπορούσα να αντισταθώ.
Θα πάμε ξυπόλυτοι.
Ξεκινάμε λοιπόν ξυπόλυτοι από το σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί, μία σακούλα και ένα μαχαίρι και ανεβαίνουμε το Λυκαβηττό για κάκτους. Καταλήξαμε μεθυσμένοι, μούσκεμα στη βροχή να σκαρφαλώνουμε στα χώματα και ύστερα να τριγυρνάμε στα Εξάρχεια και να τσαλαβουτάμε σε όλες τις λίμνες του δρόμου.
Η βραδιά κατέληξε σε άκυρο σεξ αλλά οκ, θα μπορούσε αυτό να ήταν στις κομμένες σκηνές και η βραδιά να είναι αξέχαστη
Επιπλέον την επόμενη μέρα εκείνος ξύπνησε και μαγείρεψε τους κάκτους με κρεμμύδι, αυγά και τυρί και τα έφαγε (εγώ δεν έφαγα γιατί είχα hangover στο στομάχι μου). Μετά από μία ώρα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ζαλιζόταν και είχε μουδιάσει και ήταν ανίκανος να κουνήσει τα άκρα του. Ξέρασε, έκανε μπάνιο και συνήλθε. ΛΟΛ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
08-12-09
17:31
Ok.. είναι σα να το έχω γράψει εγώ αυτο το κείμενο.
Επικοινωνούμε νοητικά, οι αρχιτεκτόνισσες, μεταξύ μας
Τι ακριβώς όμως έχεις στο μυαλό σου; Σενάριο κωμωδίας, δράμα, περιπέτεια ;
Απ΄όλα έχει ο μπακτσές
Ό,τι να 'ναι. Ό,τι σου 'ρχεται στο μυαλό
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.