underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
15-12-09
17:46
Βρε jrot, αλλά σου λέω κι άλλα απαντάς. Και νομίζω ότι βγήκαμε εκτός θέματος. Αλλά ας απαντήσω κι ας κάνουν οι moderators την δουλειά τους.
Μου λες ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί σου διάλεξαν πριν 10 χρόνια σχολή για την οποία περίμεναν επαγγελματική αποκατάσταση, το είχαν ψάξει και την διάλεξαν έχοντας πλήρη συναίσθηση και στην πορεία απογοητεύτηκαν. Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να συμβεί. Παρόλα αυτά, βλέποντας τα άτομα που ξέρω εγώ, αντικρύζω καταστάσεις που δεν κάνουν σε κανέναν εντύπωση. Όσοι σπούδασαν δάσκαλοι δουλεύουν και βγάζουν τα μέτρια αλλά αξιοπρεπή λεφτά του ελληνικού δημοσίου. Όσοι έγιναν πληροφορικάριοι δουλεύουν όλοι και βγάζουν πολύ καλά λεφτά. Όσοι σπούδασαν σχετικά με οικονομικά βρήκαν δουλειά μετά από 4-5 αποτυχημένες συνεντεύξεις και πληρώνονται αξιοπρεπώς. Όσοι διάλεξαν καθηγητικές σχολές ψωμολυσάνε στα φροντιστήρια, κάνουν ιδιαίτερα και μελετάνε για ΑΣΕΠ. Όσοι σπούδασαν ψυχολογία δεν βρίσκουν δουλειά και παλεύουν με μάστερ και ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση έχοντας μόνη ελπίδα το Δημόσιο ή την άσκηση ψυχοθεραπείας όταν καταφέρουν να μαζέψουν κεφάλαιο για γραφείο. Για τους νομικάριους δεν το συζητώ, δεν ξέρω κάποιον κάτω των 30 να τα βγάζει πέρα. Όλα αυτά δεν μου έκαναν εντύπωση και δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με όσα μας έλεγαν πριν συμπληρώσουμε μηχανογραφικό. 10 χρόνια πριν.
Από την άλλη όσοι εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα το μάστερ τους δεν έμειναν έτσι. Έχω δει πολλές περιπτώσεις ατόμων με προβληματικό πτυχίο οι οποίοι δεν έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Είναι γεγονός όμως ότι όσο περισσότερος ανταγωνισμός υπάρχει σε κάποιον τομέα, τόσο καλύτερα πρέπει να προωθήσει κάποιος τον εαυτό του κι ότι κάποιες συγκεκριμένες προσωπικότητες δεν έχουν καμία ελπίδα πέρα από αυτήν που θα τους προσφέρει το δημόσιο.
Κάτι που συνέβαινε κατά κόρον όταν συμπληρώναμε μηχανογραφικά (10 χρόνια πριν) ήταν να μας λένε ότι η τάδε σχολή δεν έχει αποκατάσταση κι εμείς να λέμε ''Δεν έχει σημασία! Αν είσαι καλός κι αγαπάς αυτό που κάνεις θα τα καταφέρεις σίγουρα''. Και βάζαμε 1η επιλογή Νομική, ΜΜΕ, Ψυχολογία, Ιστορικό, ΦΠΨ, Νηπιαγωγών (!), Θεατρικών Σπουδών (!), Μουσικών Σπουδών (!), Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών και πάει λέγοντας. Στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι τελικά ο ενθουσιασμός των 18 ετών μπορεί να παρασύρει σε λάθος επιλογές κι ότι, αφενός πιθανώς να μην το αγαπάμε τόσο ή ότι, όσο κι αν το αγαπάμε, Θεατρικών Σπουδών είναι αυτό. Δεν ήταν ότι δεν ξέραμε, δεν μας ένοιαζε. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ή μιλώντας με τις μικρότερες ξαδέρφες μου βλέπω ότι η άποψη που είχαμε κι εμείς τότε συνεχίζει να υπάρχει. Ξέρουν ότι δεν υπάρχει δουλειά στον τάδε κλάδο, αλλά γουστάρουν. Δεν λέω να μην κάνει ο καθένας αυτό που του αρέσει, αλλά να ξέρει πως είτε θα δυσκολευτεί, είτε θα χρειαστεί να βρει έξυπνο μάστερ, είτε θα χρειαστεί να μεταναστεύσει (πού μπορεί να δουλέψει ο αεροναυπηγός είπαμε?).
Μου λες ότι οι περισσότεροι συνομήλικοί σου διάλεξαν πριν 10 χρόνια σχολή για την οποία περίμεναν επαγγελματική αποκατάσταση, το είχαν ψάξει και την διάλεξαν έχοντας πλήρη συναίσθηση και στην πορεία απογοητεύτηκαν. Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να συμβεί. Παρόλα αυτά, βλέποντας τα άτομα που ξέρω εγώ, αντικρύζω καταστάσεις που δεν κάνουν σε κανέναν εντύπωση. Όσοι σπούδασαν δάσκαλοι δουλεύουν και βγάζουν τα μέτρια αλλά αξιοπρεπή λεφτά του ελληνικού δημοσίου. Όσοι έγιναν πληροφορικάριοι δουλεύουν όλοι και βγάζουν πολύ καλά λεφτά. Όσοι σπούδασαν σχετικά με οικονομικά βρήκαν δουλειά μετά από 4-5 αποτυχημένες συνεντεύξεις και πληρώνονται αξιοπρεπώς. Όσοι διάλεξαν καθηγητικές σχολές ψωμολυσάνε στα φροντιστήρια, κάνουν ιδιαίτερα και μελετάνε για ΑΣΕΠ. Όσοι σπούδασαν ψυχολογία δεν βρίσκουν δουλειά και παλεύουν με μάστερ και ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση έχοντας μόνη ελπίδα το Δημόσιο ή την άσκηση ψυχοθεραπείας όταν καταφέρουν να μαζέψουν κεφάλαιο για γραφείο. Για τους νομικάριους δεν το συζητώ, δεν ξέρω κάποιον κάτω των 30 να τα βγάζει πέρα. Όλα αυτά δεν μου έκαναν εντύπωση και δεν έρχονται σε αντιπαράθεση με όσα μας έλεγαν πριν συμπληρώσουμε μηχανογραφικό. 10 χρόνια πριν.
Από την άλλη όσοι εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα το μάστερ τους δεν έμειναν έτσι. Έχω δει πολλές περιπτώσεις ατόμων με προβληματικό πτυχίο οι οποίοι δεν έχουν μείνει χωρίς δουλειά. Είναι γεγονός όμως ότι όσο περισσότερος ανταγωνισμός υπάρχει σε κάποιον τομέα, τόσο καλύτερα πρέπει να προωθήσει κάποιος τον εαυτό του κι ότι κάποιες συγκεκριμένες προσωπικότητες δεν έχουν καμία ελπίδα πέρα από αυτήν που θα τους προσφέρει το δημόσιο.
Κάτι που συνέβαινε κατά κόρον όταν συμπληρώναμε μηχανογραφικά (10 χρόνια πριν) ήταν να μας λένε ότι η τάδε σχολή δεν έχει αποκατάσταση κι εμείς να λέμε ''Δεν έχει σημασία! Αν είσαι καλός κι αγαπάς αυτό που κάνεις θα τα καταφέρεις σίγουρα''. Και βάζαμε 1η επιλογή Νομική, ΜΜΕ, Ψυχολογία, Ιστορικό, ΦΠΨ, Νηπιαγωγών (!), Θεατρικών Σπουδών (!), Μουσικών Σπουδών (!), Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών και πάει λέγοντας. Στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι τελικά ο ενθουσιασμός των 18 ετών μπορεί να παρασύρει σε λάθος επιλογές κι ότι, αφενός πιθανώς να μην το αγαπάμε τόσο ή ότι, όσο κι αν το αγαπάμε, Θεατρικών Σπουδών είναι αυτό. Δεν ήταν ότι δεν ξέραμε, δεν μας ένοιαζε. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ή μιλώντας με τις μικρότερες ξαδέρφες μου βλέπω ότι η άποψη που είχαμε κι εμείς τότε συνεχίζει να υπάρχει. Ξέρουν ότι δεν υπάρχει δουλειά στον τάδε κλάδο, αλλά γουστάρουν. Δεν λέω να μην κάνει ο καθένας αυτό που του αρέσει, αλλά να ξέρει πως είτε θα δυσκολευτεί, είτε θα χρειαστεί να βρει έξυπνο μάστερ, είτε θα χρειαστεί να μεταναστεύσει (πού μπορεί να δουλέψει ο αεροναυπηγός είπαμε?).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
14-12-09
18:01
Δεν περιμενει κανεις ανοιχτες πορτες..
Αλλα δεν περιμενεις κιολας να βρισκεις μονο κλειστες πορτες και να ψαχνεις γνωστο για να βρεις μια δουλεια για 800 ευρω και αθλιες συνθηκες..
Και υπαρχουν ατομα και που κοπιασαν για να περασουν σε μια σχολη,και μεσα στη σχολη ζοριστηκαν και μεταπτυχιακο κανανε και ειναι 1 χρονο ανεργοι ελπιζοντας να πιασουν μια δουλεια με αθλιο μισθο,συμπεριφορα και ωραρια..
Και ναι δεν τα ηξεραν αυτα στα 18 οταν επελεγαν τη σχολη..
Αυτα τα ατομα μου λες οτι δεν θα τα λυπηθεις??
Και ενα γενικο σχολιο προς michele:
Βρε jrot, δεν μου αρέσει το ότι χρησιμοποιείς πολύ συναισθηματικά φορτισμένο λόγο στην απάντησή σου, παρουσιάζοντας κάποια κατάσταση που δεν υπάρχει στον βαθμό που αναφέρεις, τουλάχιστον όσο μπορώ να δω στους κύκλους μου.
Ας απαντήσω σε κάποια σημεία του post σου.
α) Ξέρω πολλά άτομα που περιμένουν τις πόρτες ανοιχτές. Έχω γνωρίσει πολλούς που μιλάνε για το πτυχίο τους με στυλάκι που δεν θα δικαιολογούσα ούτε σε μεγάλους επιστήμονες. Το αστείο είναι ότι αρκετοί από αυτούς δεν έχουν κάνει ούτε 1 σεμινάριο που να τους δίνει κάποιες επιπλέον γνώσεις, για αδιευκρίνιστους λόγους (θεωρούν το πανεπιστήμιο αυθεντία? νομίζουν ότι στην πράξη μπορούν να μάθουν τα πάντα? σκέφτονται ότι στην επιστήμη τους δεν έχει νόημα η εκμάθηση νέων δεδομένων?). Γεγονός πάντως είναι ότι σε κάποιες ειδικότητες που γνωρίζω καλά (ειδική αγωγή, ψυχολογία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία) χωρίς επιπλέον εξειδικεύσεις, συνέδρια και λοιπά δεν καταφέρνεις τίποτα στον ιδιωτικό τομέα.
β) Πολλά άτομα είναι διαβαστερά και καλοί φοιτητές, παίρνουν βαθμούς, αλλά δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους σε κάποια συνέντευξη. Η αναζήτηση δουλειάς θέλει προσωπικό marketing και δεξιότητες επικοινωνίας που δεν έχουν όλοι. Κρίμα, αλλά τι να γίνει?
γ) Πριν 10 χρόνια ας πούμε ότι συνέβαινε να μην ξέρει κάποιος πως δεν θα βρει δουλειά (αν κι εγώ ας πούμε ήξερα ότι η σχολή μου δεν έχει αύριο, την επέλεξα όμως από ψώνιο). Στην εποχή μας με τόση πληροφόρηση, internet, tests επαγγελματικού προσανατολισμού σε πολλά φροντιστήρια αδυνατώ να δεχτώ πως κάποιος πηγαίνει σε σχολή και δεν γνωρίζει τι παίζει.
Δεν αρνούμαι ότι υπάρχει ανεργία, υπάρχει πολύ, αλλά αυτό το ξέρουμε από μικροί, με βάση αυτό διαλέγουμε σχολή και πορευόμαστε. Το ποιός θα βγάλει χρήματα σχετίζεται με πολλούς παράγοντες οι οποίοι ξεφεύγουν από το ζήτημα ''να βρούμε δουλίτσα''.
Επίσης, σκεφτείτε τους άνεργους φίλους σας και μπείτε στην θέση εργοδότη. Θα διαλέγατε τους φίλους σας σε θέση σχετική με τις σπουδές τους? Το έχω κάνει πολλές φορές για φίλες μου που παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν δουλειά. Έχω φίλη που καταλαβαίνω πλήρως για ποιό λόγο δεν βρίσκει και προσπαθώ να της δώσω κάποια tips αλλαγής που θα την βοηθήσουν να τα πηγαίνει καλύτερα στις συνεντεύξεις. Επίσης έχω φίλη που ξέρω ότι αν ήταν στον τομέα μου ας πούμε, κι όχι σε αυτόν που είναι από τον οποίο όλοι βρίσκουν δουλειά, θα είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Κι οι λόγοι δεν έχουν να κάνουν με έλλειψη γνώσης, αλλά με θέματα προσωπικότητας και προώθησής της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.