Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
18-12-09
15:10
duh ΠΡΟΦΑΝΩΣ ζηλευω, αν ειχα ενα απο δαυτα θα ειχα λυσει ολα τα προβληματα μου!
(assuming οτι κρατουσα το αντρικο μυαλο μου - γυναικα με μυαλο αντρα - ο θεος ο ιδιος τη φοβαται και πριν πεσετε ολες να με φατε δεν εννοω οτι οι αντρες ειμαστε πιο εξυπνοι - δεν ειμαστε, αλλα δεν μας περιοριζει η ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ αναγκη που εχεται ως θυλικα να προστατευετε τη μητρα σας.)
τελικα μονο αγγαλιαζει η σερνει και κανενα καραβι εννοιοτε? make up your mind
ξεκολατε πια με το "θαυμα της γεννησης και της ζωης", ειμαστε 6.000.000.000, αυτο δεν ειναι θαυμα πιο κοινο απο την ανατολη ειναι.
Pfff αυτά έχεις να πεις;
Σχολίασες όσα έκανα χιούμορ!
Περίμενα περισσότερα μεσιέ!
Δε μίλησα για θαύματα κύριος. Μίλησα για το κατάλληλο περιβάλλον, που είναι ικανό να αναπτυχθεί μέσα του μια ζωή.
Βιολογικά και μόνο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
17-12-09
23:20
Ο ΚΟΛΠΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
Ο κόλπος μου ήταν ολοπράσινη, δροσερή απαλή ροζ πεδιάδα,
αγελάδα που μούγκριζε ανέμελα στον ήλιο,
που δίπλα ξάπλωνε ολόγλυκο αγόρι και άγγιζε
ελαφρά μ'ενα ξανθό κι απαλό στάχυ.
Υπάρχει κάτι μεταξύ των ποδιών μου. Δεν ξέρω τι είναι. Δεν ξέρω πού είναι. Δεν αγγίζω. Όχι τώρα. Όχι πλέον. Όχι ξανά.
Ο κόλπος μου ήταν ομιλητικός, ανυπόμονος, τόσο πολύ, τόσα πολλά για να μιλήσει, λέξεις να πει, προσπαθούσε χωρίς παραίτηση να μιλά χαρούμενα ω ναι, ω ναι!
Όχι από τότε που ονειρεύομαι ότι ένα νεκρό ζώο είναι ραμμένο κάτω εκεί, με μαύρη τραχιά πετονιά. Και η κακιά βρώμα του νεκρού ζώου δεν φεύγει. Και ο λαιμός του είναι κομμένος και αιματώνει τα καλοκαιρινά μου φουστάνια.
Ο κόλπος μου τραγουδούσε κοριτσίστικα τραγούδια, τραγούδια που ηχούσαν προβατένια καμπανάκια, τραγούδια ανέμελων φθινοπωρινών κοιλάδων, τραγούδια γυναικείων κόλπων, τραγούδια γεμάτα οικειότητα.
Όχι από τότε που οι στρατιώτες έβαλαν ένα μακρύ παχύ πυροβόλο μέσα μου. Τόσο παγωμένο, που ο χάλυβας κατέστρεψε την ψυχή μου. Που δεν ήξερα αν θα πυροβολούσαν ή αν θα το έμπηγαν ως τον εγκέφαλό μου. Έξι απ'αυτούς, τερατώδεις γιατροί με μαύρες κουκούλες έμπηγαν μέσα μου μπουκάλια. Και κομμάτια ξύλα και την άκρη μιας σκούπας.
Ο κόλπος μου κολυμπούσε σε νερά του ποταμού, καθαρό τρεχούμενο νερό πάνω από ηλιόλουστα πετραδάκια, μικρά πετραδάκια- μικρές κλειτορίδες.
Όχι από τότε που άκουσα το δέρμα να σκίζεται σαν φλούδα λεμονιού, όχι από τότε που ένα μέρος του κόλπου μου ξέμεινε στο χέρι μου, ένα μέρος των χειλιών, και τώρα τα μισά μου χείλη λείπουν.
Ο κόλπος μου. Ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό. Ο κόλπος μου το σπίτι μου.
Όχι από τότε που ανταλλάζονταν με τη σειρά κάθε εφτά μέρες και μύριζαν κόπρανα και καπνιστό κρέας, καθώς άφηναν το βρωμισμένο σπέρμα τους μέσα μου. Που έγινα ένας ποταμός από δηλητήριο και πύο και όλοι οι καρποί μου και όλα τα ψάρια μου πέθαναν.
Ο κόλπος μου ένα ολοζώντανο υγρό υδάτινο χωριό.
Το παραβίασαν. Το κατακρεούργησαν και το έκαψαν.
Δεν αγγίζω πλέον.
Δεν πηγαίνω πλέον.
Μένω αλλού τώρα.
Δεν ξέρω που"
Δάκρυσα.
Ένιωσα τον πόνο.
Δεν έχω λόγια..
Λυπάμαι..
«Αν ντυνόταν το αιδοίο σας, τι θα φορούσε;» «Αν το αιδοίο σας μπορούσε να μιλήσει, τι θα έλεγε με δυο λέξεις;» «Με τι θα παρομοιάζατε τη μυρωδιά του αιδοίου σας;» «Τι χαϊδευτικό όνομα έχετε για το αιδοίο σας;»
Τι θα λέγατε να κάναμε τους δικούς μας "αδοίων μονολόγους" απαντώντας για αρχή σε αυτές τις ερωτήσεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.