Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
04-01-10
19:58
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...
Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;
Χιμέλα, αυτό ακριβώς που περιγράφεις συμβαίνει και στην περίπτωση στην οποία αναφέρω- από την αντίθετη πλευρά! Χαίρομαι, λοιπόν, που μπορέσαμε σε αυτό το θέμα να ακούσουμε και την αντίθετη άποψη... Γιατί, παρ'όλο που πραγματικά εγώ πιστεύω πως είναι αποπνικτική αυτή η συμπεριφορά για αυτόν που τη δέχεται, προφανώς αυτός που τη δίνει θα έχει τους δικούς του λόγους και τη δική του ψυχολογία...
Καταλαβαίνω, μέσα από αυτά που λες πόσο δύσκολο είναι για σένα κάτι τέτοιο αφού αισθάνεσαι να ξεχειλίζεις αγάπη και να μην μπορείς να τη δώσεις κάπου ολοκληρωτικά... Αν ζητούσες τη δική μου γνώμη αυτή δεν θα ήταν να μείνεις έτσι όπως είσαι σε αυτό το θέμα, απλά και μόνο επειδή αυτή είσαι... Γιατί; Γιατί αυτή η συμπεριφορά δημιουργεί διαρκώς προβλήματα, όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε σένα την ίδια.
Το πρώτο βήμα για να λυθεί το "πρόβλημα" είναι να παραδεχτείς ότι υπάρχει πρόβλημα! Και αυτό όπως βλέπω το έχεις ήδη κάνει... Το επόμενο είναι να αρχίσεις την προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση... Ξεκίνα να εκτιμάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω σου: φίλους,συγγενείς, γνωστούς. Σίγουρα κι αυτοί έχουν πολλά ευχάριστα και χρήσιμα πράγματα να σου δώσουν. Βρες νέες ασχολίες, χόμπυ, δραστηριότητες που να καταφέρουν να γεμίσουν το χρόνο σου όσο ο σύντροφός σου ασχολείται με κάτι άλλο... Έτσι ούτε εσύ θα υποφέρεις, ούτε εκείνος θα καταπιέζεται αλλά και η σχέση σας θα παραμένει πάντοτε ενδιαφέρουσα και θα ανανεώνεται διαρκώς (καθώς και θα έχετε θέματα συζήτησης: Πόσο καιρό πια μπορούν δυο άτομα να μιλάνε μόνο για τον τεράστιο έρωτά τους; )
Τέλος, νομίζω ότι όλο αυτό περιγράφει μία εγωιστική αγάπη! Αλλά η αγάπη κάθε μορφής(συντροφική, φιλική, γονιού-παιδιού κλπ) δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα (ο έρωτας ίσως, η αγάπη όχι)! Βλέπουμε ζευγάρια που ο ένας από τους δύο κυριολεκτικά υπηρετεί τον άλλον για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα επειδή τον αγαπάει πραγματικά... Και αυτό φαίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν ο άλλος βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη να τον υπηρετεί κάποιος (πχ. λόγω κάποιας αρρώστιας που τον αναγκάζει να μένει στο κρεβάτι, αναπηρίας ή οτιδήποτε άλλο).
Το να ζητάς λοιπόν από τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που εσύ θες ή να τον αναγκάζεις (ειδικά τη στιγμή που έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και στο δείχνει) να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο μαζί σου, ε αυτό δεν δείχνει αγάπη, αλλά εξάρτηση, ανάγκη κλπ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
03-01-10
20:34
Για μένα, σχέση είναι κινούμαστε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς όμως η πορεία μας να είναι μία. Τα άτομα που βρίσκονται στη σχέση είναι δύο διαφορετικές οντότητες, που σε διαφορετικούς χρόνους μπορεί να έχουν όρεξη να μιλήσουν, να βγούν, να κλάψουν, να στενοχωρηθούν- και το ότι βρίσκονται σε σχέση δε σημαίνει πως αυτό τους το δικαίωμα παύει να υφίσταται.
Συφωνώ απόλυτα με αυτό! Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται ένας άνθρωπος να αλλάζει ολοκληρωτικά χαρακτήρα, να σταματάει κάθε του άλλη δραστηριότητα και επαφή μόνο και μόνο επειδή βρήκε σχέση... Πως μπορεί ένας και μόνο άνθρωπος -όσο "τέλειος" κι αν είναι- να σε γεμίζει ολοκληρωτικά και σε όλους τους τομείς;
Κατά τη γνώμη μου, άλλη αγάπη δίνεις στους γονείς σου, άλλη στους φίλους σου, άλλη στα αδέρφια σου και άλλη στο σύζυγό σου! Και ο καθένας από αυτούς βρίσκεται στη ζωή σου για διαφορετικούς λόγους...
Κι όμως στην περίπτωση αυτή, ο ένας από τους δύο θεωρεί ότι ο άλλος είναι για εκείνον γονιός, αδελφός, φίλος, σύζυγος, τα πάντα! Σαφώς βέβαια εκεί τίθεται θέμα ψυχολογικών προβλημάτων (όπως λέει και η Χιμέλα) και το πρόβλημα αυτό έχει ένα και μόνο όνομα: Στέρηση... Όταν ο ένας έχει στερηθεί την αγάπη σε όλη του τη ζωή σαφώς και κολλάει στον νέο του σύντροφο-δεκανίκι τόσο πολύ μέχρι που κάποια στιγμή, αν αυτό δεν λυθεί από την αρχή θα πνιγούν κι οι δυο...
Πιστεύω ότι εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, στις οποίες ενυπάρχει ψυχοπαθολογία, όταν κάποιο μέλος του ζευγαριού απαιτεί πλήρη προσκόλληση, ξέρει ότι ''βρίσκει και τα κάνει''. Στην αρχή ο άλλος υποκύπτει επειδή δεν θέλει να δημιουργούνται εντάσεις, άλλωστε στην αρχή της σχέσης η ανάγκη για συνεχή επαφή είναι μεγάλη για τους περισσότερους. Σταδιακά δημιουργείται συνεχής κατάσταση διεκδίκησης από την 1 πλευρά κι υποχώρησης από την άλλη, για να παγιωθεί αυτό το αρρωστημένο μοντέλο.
Τα όρια σε όλες τις σχέσεις πρέπει να μπαίνουν από την αρχή, να αφορούν τα θέλω όλων των πλευρών και να είναι ξεκάθαρα, δημιουργώντας μετατροπές με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες των ατόμων που εμπλέκονται, είτε μιλάμε για την σχέση με τον συνάδελφο είτε με τον σύντροφο. Διαφορετικά, τα πράγματα αναπόφευκτα θα μπλεχθούν.
Ακριβώς αυτή είναι η λέξη που κατά τη γνώμη μου μπορεί να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση: Αρρωστημένη! Και αν, όπως λες, δεν μπουν όρια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ μετά το θέμα γίνεται όλο και δυσκολότερο... Και ελικρινά, όταν βλέπεις ότι μία συμπεριφορά σου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό (κι αν δεν το καταλαβαίνεις ο ίδιος σίγουρα θα βρεθούν άτομα να κινδυνολογήσουν επί του θέματος), γιατί να κλείνεις τα αυτιά σου σε όλους και όλα και να αφήνεις το κλαδάκι να γίνει ολόκληρο δέντρο;;; Μετά δεν θα είναι πολύ πιο δύσκολο να το ξεριζώσεις;
Ορίζω και αφορίζω:
Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο.
Τι θα πει καταπίεση. Αν δε γουστάρεις φύγε. Αν δε γουστάρω φεύγω. Τα περί συμβιβασμών και να το δουλέψουμε και όλα αυτά είναι μάταια και μη χρηστικά. Γιατί να δουλέψω τη σχέση με έναν που μου κάθεται 1 φορά το εξάμηνο ενώ θέλω να πηδάω περισσότερο; Θα πάω σε άλλη σχέση. 6 δις: όλο και κάποιος καλύτερος/η θα βρεθεί. Γιατί να ανεχτώ τις κατ'εμέ υστερίες του παράλλου που παίρνει κάθε 5 δέκατα του δευτερολέπτου τηλέφωνο; Γιατί πρέπει να μπω στη διαδικασία να επιβάλλω τις επιθυμίες μου ως διαμαρτυρίες ή να αποδεχτώ τις επιθυμίες του άλλου ως βάσανα και αναγκιωμένους συμβιβασμούς;
Γιατί πρέπει κάποιος στη σχέση να είναι θύμα και κάποιος θύτης; "Α, ο μαλάκας ο Μαρίκος με βρίζει κάθε φορά που γυρνάω να κοιτάξω ένα γκόμενο στο δρόμο και κάθε φορά που του λέω ότι δε γουστάρω να του πιάνω το χέρι όταν περπατάμε" Επιπόλαιο συμπέρασμα: υστερικός Μαρίκος, καημένη καταπιεσμένη Μαρίκα. Ο Μαρίκος εδώ είναι εκ πρώτης όψεως ο θύτης και η Μαρίκα το θύμα. Αλλά αυτά είναι αμφίδρομα και αλληλένδετα. Σε μια σχέση το θύμα είναι και θύτης και τούμπαλιν. Δεν έχει "καταπιέζομαι μόνο εγώ". Γιατί; Γιατί όταν ο άλλος φτάνει στο σημείο να ζητάει περισσότερα ή λιγότερα καταπιέζεται. Είτε ζητάει περισσότερα είτε λιγότερα. Και καταπιέζει. Και αυτός που καλείται να δώσει λιγότερα ή περισσότερα καταπιέζεται. Και καταπιέζει, επειδή δίνει λιγότερα ή περισσότερα.
Εδώ θα διαφωνήσω έως ένα βαθμό... Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη") δεν είναι τόσο εύκολο να τη διακόψει με τον παραμικρό... Επιπλέον, μπορεί (και προφανώς κάτι τέτοιο θα ισχύει για να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση) ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί να έχει 1002 άλλα καλά και να σε καλύπτει σε όλους τους άλλους τομείς... το ότι δεν ταιριάζουν δυο άνθρωποι σε όλα τα σημεία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή! Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...
Επιπλέον η καταπίεση δεν υφίσταται πάντοτε με τη μορφή της αυστηρής απαγόρευσης: "μην πας εκεί, αν πας χωρίσαμε κλπ" αλλά να προκύπτει από υπερβολική υπερευαισθησία: "δεν αντέχω να μείνω μία ολόκληρη ώρα μακριά σου, σε θέλω τόσο πολύ που θέλω να είμαι για σένα τα πάντα και να μην χρειάζεσαι κανέναν άλλον άνθρωπο κλπ". Και ναι, αυτό επιφανειακά μπορεί να φαντάζει ρομαντικό και όμορφο, αλλά στην πραγματικότητα είναι χειρότερη μορφή καταπίεσης γιατί αντί να δημιουργήσει στον άλλον αντίδραση, δημιουργεί τεράστιες τύψεις και ενοχές... Τι λοιπόν μπορεί να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση;
Τέλος, αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι η χρυσή τομή, όπως είπε και η kalypso, είναι να μπορεί ο καθένας από τους δύο να έχει το δικό του χώρο και χρόνο μέσα σε μια σχέση... Δεν πρόκειται φυσικά να μειωθεί η αγάπη αν ο άλλος έχει την ελευθερία να βγει και με την παρέα του κάποιες φορές και φυσικά αυτός δεν είναι λόγος για να μαραζώνει ο έτερος σύντροφος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.