Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
04-01-10
19:58
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...
Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;
Χιμέλα, αυτό ακριβώς που περιγράφεις συμβαίνει και στην περίπτωση στην οποία αναφέρω- από την αντίθετη πλευρά! Χαίρομαι, λοιπόν, που μπορέσαμε σε αυτό το θέμα να ακούσουμε και την αντίθετη άποψη... Γιατί, παρ'όλο που πραγματικά εγώ πιστεύω πως είναι αποπνικτική αυτή η συμπεριφορά για αυτόν που τη δέχεται, προφανώς αυτός που τη δίνει θα έχει τους δικούς του λόγους και τη δική του ψυχολογία...
Καταλαβαίνω, μέσα από αυτά που λες πόσο δύσκολο είναι για σένα κάτι τέτοιο αφού αισθάνεσαι να ξεχειλίζεις αγάπη και να μην μπορείς να τη δώσεις κάπου ολοκληρωτικά... Αν ζητούσες τη δική μου γνώμη αυτή δεν θα ήταν να μείνεις έτσι όπως είσαι σε αυτό το θέμα, απλά και μόνο επειδή αυτή είσαι... Γιατί; Γιατί αυτή η συμπεριφορά δημιουργεί διαρκώς προβλήματα, όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε σένα την ίδια.
Το πρώτο βήμα για να λυθεί το "πρόβλημα" είναι να παραδεχτείς ότι υπάρχει πρόβλημα! Και αυτό όπως βλέπω το έχεις ήδη κάνει... Το επόμενο είναι να αρχίσεις την προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση... Ξεκίνα να εκτιμάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω σου: φίλους,συγγενείς, γνωστούς. Σίγουρα κι αυτοί έχουν πολλά ευχάριστα και χρήσιμα πράγματα να σου δώσουν. Βρες νέες ασχολίες, χόμπυ, δραστηριότητες που να καταφέρουν να γεμίσουν το χρόνο σου όσο ο σύντροφός σου ασχολείται με κάτι άλλο... Έτσι ούτε εσύ θα υποφέρεις, ούτε εκείνος θα καταπιέζεται αλλά και η σχέση σας θα παραμένει πάντοτε ενδιαφέρουσα και θα ανανεώνεται διαρκώς (καθώς και θα έχετε θέματα συζήτησης: Πόσο καιρό πια μπορούν δυο άτομα να μιλάνε μόνο για τον τεράστιο έρωτά τους; )
Τέλος, νομίζω ότι όλο αυτό περιγράφει μία εγωιστική αγάπη! Αλλά η αγάπη κάθε μορφής(συντροφική, φιλική, γονιού-παιδιού κλπ) δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα (ο έρωτας ίσως, η αγάπη όχι)! Βλέπουμε ζευγάρια που ο ένας από τους δύο κυριολεκτικά υπηρετεί τον άλλον για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα επειδή τον αγαπάει πραγματικά... Και αυτό φαίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν ο άλλος βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη να τον υπηρετεί κάποιος (πχ. λόγω κάποιας αρρώστιας που τον αναγκάζει να μένει στο κρεβάτι, αναπηρίας ή οτιδήποτε άλλο).
Το να ζητάς λοιπόν από τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που εσύ θες ή να τον αναγκάζεις (ειδικά τη στιγμή που έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και στο δείχνει) να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο μαζί σου, ε αυτό δεν δείχνει αγάπη, αλλά εξάρτηση, ανάγκη κλπ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
03-01-10
00:48
Με αφορμή μια πρόσφατη κουβέντα που είχα με κάποια "δεσμευμένη" φίλη μου, αναρωτήθηκα πότε η αγάπη και η ανάγκη να θες τον άλλον μαζί σου διαρκώς περνάει τα όρια και φτάνει στην καταπίεση του ενός από τον άλλον...
Πιο συγκεκριμένα, πόσο φυσιολογικό μπορεί να θεωρείται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι το να μην επιτρέπει ο ένας στον άλλον να δει, συναντηθεί, βγει, μιλήσει με τους φίλους του ή να μην μπορούν να περάσουν ούτε μία μέρα ο ένας μακριά από τον άλλον... Ταυτόχρονα, να "πρέπει" να μιλάνε στο τηλέφωνο από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί χωρίς σταματημό ή να θέλει να ακολουθεί ο ένας τον άλλον παντού;
Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);
Ας συζητήσουμε εδώ ανάλογες εμπειρίες κι ας πούμε την άποψή μας περί του θέματος. Εσείς πως θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;
Πιο συγκεκριμένα, πόσο φυσιολογικό μπορεί να θεωρείται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι το να μην επιτρέπει ο ένας στον άλλον να δει, συναντηθεί, βγει, μιλήσει με τους φίλους του ή να μην μπορούν να περάσουν ούτε μία μέρα ο ένας μακριά από τον άλλον... Ταυτόχρονα, να "πρέπει" να μιλάνε στο τηλέφωνο από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί χωρίς σταματημό ή να θέλει να ακολουθεί ο ένας τον άλλον παντού;
Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);
Ας συζητήσουμε εδώ ανάλογες εμπειρίες κι ας πούμε την άποψή μας περί του θέματος. Εσείς πως θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.