05-01-10
10:48
Είναι διαφορετική η ψυχολογική βία που λέει η Love και διαφορετικό το "θέλω και το κάνω" που λέει ο Dr. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για μια αρρωστημένη κατάσταση. Στη δεύτερη για επιλογή.
Είπες κάτι πολύ σωστό: δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που θες εσύ. Ο τρόπος αγάπης δεν είναι ένας και μοναδικός, δεν είναι θεσμοθετημένος για να περιμένεις ο άλλος να σε αγαπάει όπως εσύ. Το θέμα είναι να βρεις κάποιον που να σε δεχτεί όπως είσαι και να σου δώσει τον τρόπο αγάπης που ταιριάζει περισσότερο σε σένα.
Εγώ πάντως δεν το έκανα από εγωισμό, το έκανα γιατί έτσι ήμουν, αγαπούσα με τον δικό μου υπερβολικό τρόπο και ζητούσα το ίδιο από τον άλλον. Για όσο το ήθελε, το έκανε κι αυτός. Όταν δεν το ήθελε πια, το έκοψε. Ήθελε να είμαι εκεί γι' αυτόν όταν με χρειαζόταν, αλλά αυτός δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Αυτό με πονούσε πιο πολύ από όλα. Ο εγωκεντρισμός του. Ήθελε να τον καταλαβαίνω, αλλά δεν με καταλάβαινε. Ήθελε να τον υποστηρίζω, αλλά δεν με υποστήριζε. Κι εγώ τα έκανα όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν "αν δώσεις αγάπη, θα πάρεις, δεν μπορεί". Δεν έγινε όμως έτσι. Έγινε αυτό που είπε η venividivici πιο πριν:
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η δική μου ιστορία.
Τέλος, νομίζω ότι όλο αυτό περιγράφει μία εγωιστική αγάπη! Αλλά η αγάπη κάθε μορφής(συντροφική, φιλική, γονιού-παιδιού κλπ) δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα (ο έρωτας ίσως, η αγάπη όχι)! Βλέπουμε ζευγάρια που ο ένας από τους δύο κυριολεκτικά υπηρετεί τον άλλον για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα επειδή τον αγαπάει πραγματικά... Και αυτό φαίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν ο άλλος βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη να τον υπηρετεί κάποιος (πχ. λόγω κάποιας αρρώστιας που τον αναγκάζει να μένει στο κρεβάτι, αναπηρίας ή οτιδήποτε άλλο).
Το να ζητάς λοιπόν από τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που εσύ θες ή να τον αναγκάζεις (ειδικά τη στιγμή που έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και στο δείχνει) να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο μαζί σου, ε αυτό δεν δείχνει αγάπη, αλλά εξάρτηση, ανάγκη κλπ...
Είπες κάτι πολύ σωστό: δεν μπορείς να κάνεις τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που θες εσύ. Ο τρόπος αγάπης δεν είναι ένας και μοναδικός, δεν είναι θεσμοθετημένος για να περιμένεις ο άλλος να σε αγαπάει όπως εσύ. Το θέμα είναι να βρεις κάποιον που να σε δεχτεί όπως είσαι και να σου δώσει τον τρόπο αγάπης που ταιριάζει περισσότερο σε σένα.
Εγώ πάντως δεν το έκανα από εγωισμό, το έκανα γιατί έτσι ήμουν, αγαπούσα με τον δικό μου υπερβολικό τρόπο και ζητούσα το ίδιο από τον άλλον. Για όσο το ήθελε, το έκανε κι αυτός. Όταν δεν το ήθελε πια, το έκοψε. Ήθελε να είμαι εκεί γι' αυτόν όταν με χρειαζόταν, αλλά αυτός δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Αυτό με πονούσε πιο πολύ από όλα. Ο εγωκεντρισμός του. Ήθελε να τον καταλαβαίνω, αλλά δεν με καταλάβαινε. Ήθελε να τον υποστηρίζω, αλλά δεν με υποστήριζε. Κι εγώ τα έκανα όλα αυτά γιατί σκεφτόμουν "αν δώσεις αγάπη, θα πάρεις, δεν μπορεί". Δεν έγινε όμως έτσι. Έγινε αυτό που είπε η venividivici πιο πριν:
Απλά οι προτεραιότητες άλλαξαν, ο άλλος σε "χρησιμοποίησε" σαν ένα πυθάρι που είχε ολοκάθαρο νερό και έπινε μέσα από αυτό.......το πυθάρι άδειασε και εσύ ζήτησες να το ξαναγεμίσει...αυτός δεν δέχθηκε.....
Τέλος πάντων, το θέμα δεν είναι η δική μου ιστορία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-01-10
19:22
Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...
Μηπως κατα βαθος και τελικα σου αρεσει αυτη η δυναμικη της σχεσης? Καπου γραφεις πως το θεωρεις λαθος. Ειναι τελικα? Αν ειναι λαθος, μπορεις ευκολα να το αλλαξεις!
Αν ομως ειναι το σωστο σου, οφειλεις να το αποδεχτεις πλεον με προσπαθεια και περισυλλογη και εκει ερχεται δυσκολια.
Αυτος ο δρομος ειναι και ο πιο δυσκολος.
Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.