mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
04-01-10
02:06
Καταπιεση. Λεξη(και πραξη) που με κανει να βγαζω αφρους.
Ισως επειδη ειμαι απο τη φυση μου υπερ(βολικη) της προσωπικης ελευθεριας και στην ανεση στις κινησεις, οποιοσδηποτε και ο,τιδηποτε με ζορισει, κλαταρω. Απο καπου εμαθα περισσοτερα.
Εχω ζορισει ανθρωπους κι εχω πληρωσει το τιμημα.
Καποια αλλη στιγμη με ζορισαν και πληρωσαν το τιμημα.
Βρισκομαι σημερα σε φαση ισορροπιας την οποια ζητω απο τους ανθρωπους μου, οι οποιοι κατ επιλογην και σωστο συγχρονισμο ζητουν το ιδιο απο εμενα.
Μεγαλωνοντας ομως, σκεπτομενη πιο βαθια και ουσιαστικα, μπορω σε ικανοποιητικο βαθμο να καταλαβω αν η καταπιεση που μου ασκειται ειναι εξαιτιας προσωπικων ανασφαλειων του αλλου ή αν προκειται για υπερβολικες σκεψεις κι ερμηνειες δικες μου.
Μια βαθια ατομικη περισυλλογη σου λυνει τους μισους προβληματισμους.
(σκεψη, αποφαση, πραξη. Με την περισυλλογη εχεις ξεπερασει τα δυο πρωτα σταδια)
Δε θα επεκταθω, θα σου δωσω την εικονα.
Ειναι ενα ζευγαρι( ερωτικο, φιλικο, μητερα- κορη, πατερας-γιος κ.ο.κ.)
Εχουν μια ζυγαρια, η ζυγαρια της σχεσης, το δουναι και το λαβειν.
Ο ενας βαζει ενα μηλο στη μια πλευρα του ζυγου. Ο αλλος προσθετει ενα μηλο επισης. Ισορροπια του ζυγου.
Ο ενας βαζει μια μπανανουλα. Ο αλλος βαζει αλλη μια μπανανουλα. Πολυ καλα ρεει.
Ο ενας βαζει ενα αχλαδακι. Ο αλλος προσθετει για τους προσωπικους του λογους (ανασφαλεια προσωπικη, συγκεκριμενη φαση που περνα, ελλειψη εμπιστοσυνης εαυτου κατα συνεπεια και στον αλλο ή κι ελλειψη εμπιστοσυνης απεναντι στον αλλο επειδη ισως ο πρωτος να χε ξεχασει καποια στιγμη να προσθεσει το.. φρουτο) ενα βαρυδι.
Ο ζυγος εφυγε. Εφυγε μακρια, τον εστειλε ηδη πολυ ψηλα στην αλλη ακρη.
Χαθηκε η ισορροπια.
Θα ξαναυπαρξει αυτη αν προσθεσει ο πρωτος ενα βαρυδι κι ο αλλος το αχλαδακι.
Αν συνεχισουν ισοτιμα με βαρυδια τα χουνε βρει. Αν κουραστουν και το γυρισουν στα φρουτα (πιο λαιτ) παλι θα τα χουν βρει.
Αν ομως ενας απο τους δυο γλυκαθει με το να φορτωνει τη ζυγαρια της σχεσης με βαρυδια, το παιχνιδι, η ισορροπια εχει χαθει.
Ετσι αντιλαμβανομαι την καταπιεση.
Ειναι ασχημο να επιβαρυνεις μονιμως εναν ανθρωπο και να επιβαρυνεσαι επισης.
Μια, δυο, τρεις και το ποτηρι ξεχειλιζει.
Δεν ειμαι κτημα κανενος, ειμαι αυτο που δημιουργησα μονη μου, δεν ειμαι δεδομενη και σιγουρη. Μπορω αν δεν νιωθω καλα να φυγω.
Δεν ειναι κτημα μου κανεις και δε μου ανηκει κανεις. Ο αλλος ειναι ελευθερος να με επιλεξει ή να με αφήσει ή να με έχει.
Ισως επειδη ειμαι απο τη φυση μου υπερ(βολικη) της προσωπικης ελευθεριας και στην ανεση στις κινησεις, οποιοσδηποτε και ο,τιδηποτε με ζορισει, κλαταρω. Απο καπου εμαθα περισσοτερα.
Εχω ζορισει ανθρωπους κι εχω πληρωσει το τιμημα.
Καποια αλλη στιγμη με ζορισαν και πληρωσαν το τιμημα.
Βρισκομαι σημερα σε φαση ισορροπιας την οποια ζητω απο τους ανθρωπους μου, οι οποιοι κατ επιλογην και σωστο συγχρονισμο ζητουν το ιδιο απο εμενα.
Μεγαλωνοντας ομως, σκεπτομενη πιο βαθια και ουσιαστικα, μπορω σε ικανοποιητικο βαθμο να καταλαβω αν η καταπιεση που μου ασκειται ειναι εξαιτιας προσωπικων ανασφαλειων του αλλου ή αν προκειται για υπερβολικες σκεψεις κι ερμηνειες δικες μου.
Μια βαθια ατομικη περισυλλογη σου λυνει τους μισους προβληματισμους.
(σκεψη, αποφαση, πραξη. Με την περισυλλογη εχεις ξεπερασει τα δυο πρωτα σταδια)
Δε θα επεκταθω, θα σου δωσω την εικονα.
Ειναι ενα ζευγαρι( ερωτικο, φιλικο, μητερα- κορη, πατερας-γιος κ.ο.κ.)
Εχουν μια ζυγαρια, η ζυγαρια της σχεσης, το δουναι και το λαβειν.
Ο ενας βαζει ενα μηλο στη μια πλευρα του ζυγου. Ο αλλος προσθετει ενα μηλο επισης. Ισορροπια του ζυγου.
Ο ενας βαζει μια μπανανουλα. Ο αλλος βαζει αλλη μια μπανανουλα. Πολυ καλα ρεει.
Ο ενας βαζει ενα αχλαδακι. Ο αλλος προσθετει για τους προσωπικους του λογους (ανασφαλεια προσωπικη, συγκεκριμενη φαση που περνα, ελλειψη εμπιστοσυνης εαυτου κατα συνεπεια και στον αλλο ή κι ελλειψη εμπιστοσυνης απεναντι στον αλλο επειδη ισως ο πρωτος να χε ξεχασει καποια στιγμη να προσθεσει το.. φρουτο) ενα βαρυδι.
Ο ζυγος εφυγε. Εφυγε μακρια, τον εστειλε ηδη πολυ ψηλα στην αλλη ακρη.
Χαθηκε η ισορροπια.
Θα ξαναυπαρξει αυτη αν προσθεσει ο πρωτος ενα βαρυδι κι ο αλλος το αχλαδακι.
Αν συνεχισουν ισοτιμα με βαρυδια τα χουνε βρει. Αν κουραστουν και το γυρισουν στα φρουτα (πιο λαιτ) παλι θα τα χουν βρει.
Αν ομως ενας απο τους δυο γλυκαθει με το να φορτωνει τη ζυγαρια της σχεσης με βαρυδια, το παιχνιδι, η ισορροπια εχει χαθει.
Ετσι αντιλαμβανομαι την καταπιεση.
Ειναι ασχημο να επιβαρυνεις μονιμως εναν ανθρωπο και να επιβαρυνεσαι επισης.
Μια, δυο, τρεις και το ποτηρι ξεχειλιζει.
Δεν ειμαι κτημα κανενος, ειμαι αυτο που δημιουργησα μονη μου, δεν ειμαι δεδομενη και σιγουρη. Μπορω αν δεν νιωθω καλα να φυγω.
Δεν ειναι κτημα μου κανεις και δε μου ανηκει κανεις. Ο αλλος ειναι ελευθερος να με επιλεξει ή να με αφήσει ή να με έχει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.