Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
03-01-10
20:34
Για μένα, σχέση είναι κινούμαστε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς όμως η πορεία μας να είναι μία. Τα άτομα που βρίσκονται στη σχέση είναι δύο διαφορετικές οντότητες, που σε διαφορετικούς χρόνους μπορεί να έχουν όρεξη να μιλήσουν, να βγούν, να κλάψουν, να στενοχωρηθούν- και το ότι βρίσκονται σε σχέση δε σημαίνει πως αυτό τους το δικαίωμα παύει να υφίσταται.
Συφωνώ απόλυτα με αυτό! Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται ένας άνθρωπος να αλλάζει ολοκληρωτικά χαρακτήρα, να σταματάει κάθε του άλλη δραστηριότητα και επαφή μόνο και μόνο επειδή βρήκε σχέση... Πως μπορεί ένας και μόνο άνθρωπος -όσο "τέλειος" κι αν είναι- να σε γεμίζει ολοκληρωτικά και σε όλους τους τομείς;
Κατά τη γνώμη μου, άλλη αγάπη δίνεις στους γονείς σου, άλλη στους φίλους σου, άλλη στα αδέρφια σου και άλλη στο σύζυγό σου! Και ο καθένας από αυτούς βρίσκεται στη ζωή σου για διαφορετικούς λόγους...
Κι όμως στην περίπτωση αυτή, ο ένας από τους δύο θεωρεί ότι ο άλλος είναι για εκείνον γονιός, αδελφός, φίλος, σύζυγος, τα πάντα! Σαφώς βέβαια εκεί τίθεται θέμα ψυχολογικών προβλημάτων (όπως λέει και η Χιμέλα) και το πρόβλημα αυτό έχει ένα και μόνο όνομα: Στέρηση... Όταν ο ένας έχει στερηθεί την αγάπη σε όλη του τη ζωή σαφώς και κολλάει στον νέο του σύντροφο-δεκανίκι τόσο πολύ μέχρι που κάποια στιγμή, αν αυτό δεν λυθεί από την αρχή θα πνιγούν κι οι δυο...
Πιστεύω ότι εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, στις οποίες ενυπάρχει ψυχοπαθολογία, όταν κάποιο μέλος του ζευγαριού απαιτεί πλήρη προσκόλληση, ξέρει ότι ''βρίσκει και τα κάνει''. Στην αρχή ο άλλος υποκύπτει επειδή δεν θέλει να δημιουργούνται εντάσεις, άλλωστε στην αρχή της σχέσης η ανάγκη για συνεχή επαφή είναι μεγάλη για τους περισσότερους. Σταδιακά δημιουργείται συνεχής κατάσταση διεκδίκησης από την 1 πλευρά κι υποχώρησης από την άλλη, για να παγιωθεί αυτό το αρρωστημένο μοντέλο.
Τα όρια σε όλες τις σχέσεις πρέπει να μπαίνουν από την αρχή, να αφορούν τα θέλω όλων των πλευρών και να είναι ξεκάθαρα, δημιουργώντας μετατροπές με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες των ατόμων που εμπλέκονται, είτε μιλάμε για την σχέση με τον συνάδελφο είτε με τον σύντροφο. Διαφορετικά, τα πράγματα αναπόφευκτα θα μπλεχθούν.
Ακριβώς αυτή είναι η λέξη που κατά τη γνώμη μου μπορεί να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση: Αρρωστημένη! Και αν, όπως λες, δεν μπουν όρια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ μετά το θέμα γίνεται όλο και δυσκολότερο... Και ελικρινά, όταν βλέπεις ότι μία συμπεριφορά σου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό (κι αν δεν το καταλαβαίνεις ο ίδιος σίγουρα θα βρεθούν άτομα να κινδυνολογήσουν επί του θέματος), γιατί να κλείνεις τα αυτιά σου σε όλους και όλα και να αφήνεις το κλαδάκι να γίνει ολόκληρο δέντρο;;; Μετά δεν θα είναι πολύ πιο δύσκολο να το ξεριζώσεις;
Ορίζω και αφορίζω:
Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο.
Τι θα πει καταπίεση. Αν δε γουστάρεις φύγε. Αν δε γουστάρω φεύγω. Τα περί συμβιβασμών και να το δουλέψουμε και όλα αυτά είναι μάταια και μη χρηστικά. Γιατί να δουλέψω τη σχέση με έναν που μου κάθεται 1 φορά το εξάμηνο ενώ θέλω να πηδάω περισσότερο; Θα πάω σε άλλη σχέση. 6 δις: όλο και κάποιος καλύτερος/η θα βρεθεί. Γιατί να ανεχτώ τις κατ'εμέ υστερίες του παράλλου που παίρνει κάθε 5 δέκατα του δευτερολέπτου τηλέφωνο; Γιατί πρέπει να μπω στη διαδικασία να επιβάλλω τις επιθυμίες μου ως διαμαρτυρίες ή να αποδεχτώ τις επιθυμίες του άλλου ως βάσανα και αναγκιωμένους συμβιβασμούς;
Γιατί πρέπει κάποιος στη σχέση να είναι θύμα και κάποιος θύτης; "Α, ο μαλάκας ο Μαρίκος με βρίζει κάθε φορά που γυρνάω να κοιτάξω ένα γκόμενο στο δρόμο και κάθε φορά που του λέω ότι δε γουστάρω να του πιάνω το χέρι όταν περπατάμε" Επιπόλαιο συμπέρασμα: υστερικός Μαρίκος, καημένη καταπιεσμένη Μαρίκα. Ο Μαρίκος εδώ είναι εκ πρώτης όψεως ο θύτης και η Μαρίκα το θύμα. Αλλά αυτά είναι αμφίδρομα και αλληλένδετα. Σε μια σχέση το θύμα είναι και θύτης και τούμπαλιν. Δεν έχει "καταπιέζομαι μόνο εγώ". Γιατί; Γιατί όταν ο άλλος φτάνει στο σημείο να ζητάει περισσότερα ή λιγότερα καταπιέζεται. Είτε ζητάει περισσότερα είτε λιγότερα. Και καταπιέζει. Και αυτός που καλείται να δώσει λιγότερα ή περισσότερα καταπιέζεται. Και καταπιέζει, επειδή δίνει λιγότερα ή περισσότερα.
Εδώ θα διαφωνήσω έως ένα βαθμό... Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη") δεν είναι τόσο εύκολο να τη διακόψει με τον παραμικρό... Επιπλέον, μπορεί (και προφανώς κάτι τέτοιο θα ισχύει για να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση) ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί να έχει 1002 άλλα καλά και να σε καλύπτει σε όλους τους άλλους τομείς... το ότι δεν ταιριάζουν δυο άνθρωποι σε όλα τα σημεία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή! Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...
Επιπλέον η καταπίεση δεν υφίσταται πάντοτε με τη μορφή της αυστηρής απαγόρευσης: "μην πας εκεί, αν πας χωρίσαμε κλπ" αλλά να προκύπτει από υπερβολική υπερευαισθησία: "δεν αντέχω να μείνω μία ολόκληρη ώρα μακριά σου, σε θέλω τόσο πολύ που θέλω να είμαι για σένα τα πάντα και να μην χρειάζεσαι κανέναν άλλον άνθρωπο κλπ". Και ναι, αυτό επιφανειακά μπορεί να φαντάζει ρομαντικό και όμορφο, αλλά στην πραγματικότητα είναι χειρότερη μορφή καταπίεσης γιατί αντί να δημιουργήσει στον άλλον αντίδραση, δημιουργεί τεράστιες τύψεις και ενοχές... Τι λοιπόν μπορεί να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση;
Τέλος, αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι η χρυσή τομή, όπως είπε και η kalypso, είναι να μπορεί ο καθένας από τους δύο να έχει το δικό του χώρο και χρόνο μέσα σε μια σχέση... Δεν πρόκειται φυσικά να μειωθεί η αγάπη αν ο άλλος έχει την ελευθερία να βγει και με την παρέα του κάποιες φορές και φυσικά αυτός δεν είναι λόγος για να μαραζώνει ο έτερος σύντροφος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Myrtle
Διάσημο μέλος
Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
03-01-10
00:48
Με αφορμή μια πρόσφατη κουβέντα που είχα με κάποια "δεσμευμένη" φίλη μου, αναρωτήθηκα πότε η αγάπη και η ανάγκη να θες τον άλλον μαζί σου διαρκώς περνάει τα όρια και φτάνει στην καταπίεση του ενός από τον άλλον...
Πιο συγκεκριμένα, πόσο φυσιολογικό μπορεί να θεωρείται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι το να μην επιτρέπει ο ένας στον άλλον να δει, συναντηθεί, βγει, μιλήσει με τους φίλους του ή να μην μπορούν να περάσουν ούτε μία μέρα ο ένας μακριά από τον άλλον... Ταυτόχρονα, να "πρέπει" να μιλάνε στο τηλέφωνο από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί χωρίς σταματημό ή να θέλει να ακολουθεί ο ένας τον άλλον παντού;
Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);
Ας συζητήσουμε εδώ ανάλογες εμπειρίες κι ας πούμε την άποψή μας περί του θέματος. Εσείς πως θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;
Πιο συγκεκριμένα, πόσο φυσιολογικό μπορεί να θεωρείται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι το να μην επιτρέπει ο ένας στον άλλον να δει, συναντηθεί, βγει, μιλήσει με τους φίλους του ή να μην μπορούν να περάσουν ούτε μία μέρα ο ένας μακριά από τον άλλον... Ταυτόχρονα, να "πρέπει" να μιλάνε στο τηλέφωνο από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί χωρίς σταματημό ή να θέλει να ακολουθεί ο ένας τον άλλον παντού;
Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);
Ας συζητήσουμε εδώ ανάλογες εμπειρίες κι ας πούμε την άποψή μας περί του θέματος. Εσείς πως θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.