Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
04-01-10
15:10
Ρε συ Χιμελα, σε πιεσε κανεις να ξεχασεις τους φιλους σου, τα χομπυ σου, τα ενδιαφεροντα σου?
Φανταζομαι πως οχι...Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.
Ειναι ωραιο να λεμε ολοι στη θεωρια ποιο ειναι το ορθον, αλλα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι.
Αυτο που για μενα ειναι νορμαλ για καποιον αλλο ειναι υπερβολικο και τουμπαλιν.
Ο τροπος π.χ που εγω ζω τον ερωτα, ειναι αυτος που με γεμιζει και καθε τι διαφορετικο με αφηνει ανικανοποιητη.
Νομιζουμε οτι ειναι πολυ ευκολο να αλλαξουμε τον ψυχισμο μας? Μεσα απο τη διαδικασια της αυτογνωσιας, θα μπορεσουμε να αφουγκραστουμε τις πραγματικες επιδιωξεις και επιθυμιες της ψυχης μας και ισως το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να αποδεχτουμε αυτο που πραγματικα ειμαστε και οχι να προσπαθουμε για κατι που δεν προκειται ποτε να γινουμε με συνεπεια να μην αγαπαμε τον εαυτο μας και να νοιωθουμε δυστυχισμενοι και ανικανοποιητοι.
Μακαρι να ημασταν ολοι ιδανικα ταιρια για ολους, αλλα καλο ειναι να πατουμε τα ποδια μας στη γη και να μην πεταμε στα συννεφα.
Προσπαθουμε παντα για το καλυτερο και ειναι εκεινο που μας γεμιζει και μας κανει ευτυχισμενους.
Φανταζομαι πως οχι...Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.
Ειναι ωραιο να λεμε ολοι στη θεωρια ποιο ειναι το ορθον, αλλα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι.
Αυτο που για μενα ειναι νορμαλ για καποιον αλλο ειναι υπερβολικο και τουμπαλιν.
Ο τροπος π.χ που εγω ζω τον ερωτα, ειναι αυτος που με γεμιζει και καθε τι διαφορετικο με αφηνει ανικανοποιητη.
Νομιζουμε οτι ειναι πολυ ευκολο να αλλαξουμε τον ψυχισμο μας? Μεσα απο τη διαδικασια της αυτογνωσιας, θα μπορεσουμε να αφουγκραστουμε τις πραγματικες επιδιωξεις και επιθυμιες της ψυχης μας και ισως το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να αποδεχτουμε αυτο που πραγματικα ειμαστε και οχι να προσπαθουμε για κατι που δεν προκειται ποτε να γινουμε με συνεπεια να μην αγαπαμε τον εαυτο μας και να νοιωθουμε δυστυχισμενοι και ανικανοποιητοι.
Μακαρι να ημασταν ολοι ιδανικα ταιρια για ολους, αλλα καλο ειναι να πατουμε τα ποδια μας στη γη και να μην πεταμε στα συννεφα.
Προσπαθουμε παντα για το καλυτερο και ειναι εκεινο που μας γεμιζει και μας κανει ευτυχισμενους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
04-01-10
11:44
Αν ομως ενας απο τους δυο γλυκαθει με το να φορτωνει τη ζυγαρια της σχεσης με βαρυδια, το παιχνιδι, η ισορροπια εχει χαθει.
Ετσι αντιλαμβανομαι την καταπιεση.
Ειναι ασχημο να επιβαρυνεις μονιμως εναν ανθρωπο και να επιβαρυνεσαι επισης.
Μια, δυο, τρεις και το ποτηρι ξεχειλιζει.
Εχεις την εντυπωση πως υπαρχει κανεις "φυσιολογικος" που γουσταρει να φορτωνει τη ζυγαρια, οπως ειπες, με βαριδια?
Το σημαντικο ειναι να μπορεσει ο αλλος να αντιληφθει πως για να γινεται αυτο, σημαινει οτι υπαρχει καποιο προβλημα, να το εντοπισει και να κοιταξουν απο κοινου, εαν ειναι δυνατον να δοθει λυση.
Το ποτηρι ξεχειλιζει, οταν προσπερναμε καταστασεις και δεν τους δινουμε την σημασια που θα επρεπε. Διοτι, εαν κατι δεν εχει λυθει, θα εμφανιστει μπροστα μας ξανα και ξανα και ξανα μεχρι να μην ειναι πλεον δυνατο να σωθει κατι.
Δυστυχως, αυτο που εγω βλεπω γυρω μου να γινεται, ειναι πως δεν εχουμε μαθει να "νοιωθουμε", να "αφουγκραζομαστε" τον αλλο, γι αυτο και οδηγουμαστε σε τετοιου ειδους καταστασεις.
Και στην τελικη, εαν δεν ταιριαζουν τα "χνωτα" μας, η ζωη ειναι πραγματικα πολυ μικρη για να τη χαραμιζουμε σε καταστασεις που κατα κυριο λογο μας χαριζουν δυστυχια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
03-01-10
21:44
Εδώ θα διαφωνήσω έως ένα βαθμό... Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη") δεν είναι τόσο εύκολο να τη διακόψει με τον παραμικρό... Επιπλέον, μπορεί (και προφανώς κάτι τέτοιο θα ισχύει για να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση) ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί να έχει 1002 άλλα καλά και να σε καλύπτει σε όλους τους άλλους τομείς... το ότι δεν ταιριάζουν δυο άνθρωποι σε όλα τα σημεία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή! Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...
Δεν τιθεται θεμα για το εαν ταιριαζει ενα ζευγαρι σε ολα τα σημεια, αλλα οπως χρακτηριστικα σημειωσε και η Qslv: "Δυο άτομα με μείζονες αποκκλίσεις προτεραιοτήτων είναι ασύμβατα για σχέση."
Επισης, σωστα υπογραμμισε στην αρχη της αναρτησης της οτι: "Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο."
Αυτη ειναι η ουσια.Το εχω χιλιοαναφερει, πως δεν ταιριαζουμε με ολον τον κοσμο, μονο που ειναι δυσκολο να το αποδεχτουμε, ειδικα στις ερωτικες σχεσεις οπου εμπλεκεται και ο εγωιστης "θεος" ερωτας.
Οχι βεβαια, πως δεν το "βλεπουμε"...διοτι το αντιλαμβανομαστε και μαλιστα πολυ καλα, ειτε γιατι υπαρχουν γκρινιες ειτε γιατι υπαρχουν στενοχωριες, παραπονα κ.ο.κ.
Μονο που κανουμε το λαθος να ελπιζουμε, πως ο αλλος θα αλλαξει, πραγμα που δε θα γινει. Κι εαν αλλαξει, θα ειναι για λιγο και μετα παλι τα ιδια.
Βεβαια το μεγαλυτερο λαθος ολων ειναι να προσποιουμαστε κατι αλλο απ αυτο που ειμαστε, να δεχομαστε δηλαδη συμπεριφορες ειτε γιατι ειναι στην αρχη ειτε για οποιον αλλο λογο μπορει να σκαρφιστουμε και μετα απο καποιο χρονικο διαστημα να παρουσιαστουμε ετσι ακριβως οπως ειμαστε. Τοτε δικαιως ο αλλος θα μας χαρακτηρισει υποκριτες και θα χασουμε και οσο δικιο μπορει να μας αναλογει.
Η ουσια ειναι να ειμαστε ο εαυτος μας απο την αρχη σε ολα τα επιπεδα, ακομα και σε αυτο των οριων. Αν "κανει" ο ενας στον αλλο, καλως...Στην περιπτωση που δεν..., δεν ειμαι σιγουρη, εαν θα προλαβουμε να γλυτωσουμε στενοχωριες, αλλα χρονο, σιγουρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.