Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-11-09
20:59
Ναι πράγματι, ενώ εκ πρώτης όψεως η σκέψη του Μπαγκς μας δείχνει ότι η Δημόσια Διαβούλευση ανοίγει σήμερα έναν δρόμο για μια αντιπροσωπευτικότερη αυριανή δημοκρατία, ανοίγεται ξαφνικά ένα νέο ζήτημα δημιουργίας μίας κάστας "προνομιούχων" και "ελεύθερων" πολιτών, έναντι των "πληβείων" που θα στερούνται ψήφου λόγω διαδικτυακού αναλφαβητισμού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
23-11-09
23:07
Εκ πρώτης όψεως, το μέτρο φαίνεται σωστό κι ότι κινείται προς την κατεύθυνση της προόδου του πολιτικού μας συστήματος. Παραπέμπει ευθέως σε μια πιο αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η οποία θ' αφουγκράζεται τον παλμό και το θέλημα της κοινωνίας και θα προσαρμόζεται σ' αυτά.
Θεωρητικά, ακόμη κι ένα απαραίτητο αλλά δυσάρεστο μέτρο, από αυτά που θα έπρεπε κανείς να πάρει με γενναιότητα προκειμένου να αλλάξουν αναχρονιστικές νοοτροπίες, στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, να πληγούν κάποιες προνομιούχες τάξεις, προς το συμφέρον των πολλών, να υπάρξει πραγματική σύγκλιση με την Ευρώπη κλπ, θα μπορούσε να βελτιωθεί με τις προτάσεις πολλών αξιόλογων ανθρώπων που κρύβονται ανώνυμοι ανάμεσά μας, έτσι ώστε τελικά και πιο αποδοτικό να γίνει, αλλά και πιο εύκολα αποδεκτό από το λαό. Σε τελική ανάλυση, μέσα απ' την Διαβούλευση, θα μπορούσε να δει κάποιος τι είναι αυτό που ενοχλεί τους πολλούς σ' ένα κατά τ' άλλα ορθό μέτρο και να το βελτιώσει, ή να το επικοινωνήσει σωστότερα, δηλαδή να βρει από τι είδους ενημέρωση έχει ανάγκη η κοινή γνώμη.
Φυσικά, η μέγιστη διαφορά με την Εκκλησία του Δήμου της αρχαιότητας, είναι ότι εκεί, εκτός από διαβούλευση κι επιχειρηματολογία, υπήρχε και ψηφοφορία, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν δεσμευτικά ως προς την επικύρωση ή όχι ενός νόμου. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει στη σύγχρονη ηλεκτρονική της εκδοχή.
Αυτό που με κάνει ωστόσο δύσπιστο για τις καλές προθέσεις του εν λόγω εγχειρήματος, είναι το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις μας, παίρνουν συνεχώς μέτρα εναντίον του μέσου εργαζόμενου και συνταξιούχου, προς όφελος της πλουτοκρατίας που ουσιαστικά τους επιλέγει και κατόπιν τους εκλέγει, χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους προς τις φωνές διαμαρτυρίας, τις πορείες, ή τη γενικότερη δυσαρέσκεια και οικονομική δυσπραγία των λαϊκών στρωμάτων. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει αισιόδοξους για την αποδοχή ή τον συνυπολογισμό της αντίθεσης των πολλών προς ένα μέτρο, από πολιτικούς που έχουν αποδείξει την κοινωνική τους αναλγησία; Για ποιο λόγο θα πρέπει κάποιος να πιστέψει πως η όποια λαμπρή του ιδέα θα τύχει της οποιασδήποτε προσοχής, σε μια χώρα που έχει αποδείξει πως δεν ενδιαφέρεται για την πρόοδο κι ότι συστηματικά παραμένει διεθνής ουραγός σε όλες τις νέες εξελίξεις; Σε μια χώρα όπου οι καλές ιδέες γράφονται επί χρόνια, όμως κανείς δεν τις υλοποιεί;
Στην πραγματικότητα η Δημόσια Διαβούλευση μάλλον θ' αποτελέσει πρόσχημα κι επικοινωνιακό τέχνασμα. Σύμφωνα με μια τεχνική που περιγράφει ο Γιόζεφ Γκέμπελς, όταν θέλεις να περάσεις ένα δυσάρεστο μέτρο, βάζεις κάποιον δικό σου να "διαρρεύσει" στον τύπο ένα μέτρο πολύ χειρότερο, που δήθεν η κυβέρνηση σκοπεύει να υιοθετήσει. Μετράς τις αντιδράσεις και μετά βγαίνεις επισήμως και παρουσιάζεις το μέτρο που εξ αρχής ήθελες, εμφανίζοντάς το όμως ως υποχώρηση από αυτό που είχες διαρρεύσει. Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη κι υπάρχει και ιστορία των Σούφι, με πρωταγωνιστή τον Ναστρεντίν Χότζα περί αυτής.
Θεωρώ ότι η Δημόσια Διαβούλευση δίνει ένα πολύτιμο εργαλείο στην εξουσία, που πλέον δεν χρειάζεται "διαρροές" για να ασκήσει την παραπάνω μέθοδο...
Τα απολυτήρια του λυκείου έχουν λιγότερη αξία από τα απολυτήρια του δημοτικού πριν από σαράντα χρόνια και τα πτυχία των ΑΕΙ-ΤΕΙ, μικρότερη από το απολυτήριο του εξατάξιου γυμνασίου, τόσο ως προς τις πραγματικές δεξιότητες και γνώσεις που ως "αποδεικτικά" συνεπάγονται, όσο και ως προς την εργασιακή αποκατάσταση των κατόχων τους. Στα χρόνια μας ο αναλφαβητισμός έχει χρυσωθεί ως χάπι με άχρηστα και απαξιωμένα διπλώματα και πτυχία.
Θεωρητικά, ακόμη κι ένα απαραίτητο αλλά δυσάρεστο μέτρο, από αυτά που θα έπρεπε κανείς να πάρει με γενναιότητα προκειμένου να αλλάξουν αναχρονιστικές νοοτροπίες, στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, να πληγούν κάποιες προνομιούχες τάξεις, προς το συμφέρον των πολλών, να υπάρξει πραγματική σύγκλιση με την Ευρώπη κλπ, θα μπορούσε να βελτιωθεί με τις προτάσεις πολλών αξιόλογων ανθρώπων που κρύβονται ανώνυμοι ανάμεσά μας, έτσι ώστε τελικά και πιο αποδοτικό να γίνει, αλλά και πιο εύκολα αποδεκτό από το λαό. Σε τελική ανάλυση, μέσα απ' την Διαβούλευση, θα μπορούσε να δει κάποιος τι είναι αυτό που ενοχλεί τους πολλούς σ' ένα κατά τ' άλλα ορθό μέτρο και να το βελτιώσει, ή να το επικοινωνήσει σωστότερα, δηλαδή να βρει από τι είδους ενημέρωση έχει ανάγκη η κοινή γνώμη.
Φυσικά, η μέγιστη διαφορά με την Εκκλησία του Δήμου της αρχαιότητας, είναι ότι εκεί, εκτός από διαβούλευση κι επιχειρηματολογία, υπήρχε και ψηφοφορία, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν δεσμευτικά ως προς την επικύρωση ή όχι ενός νόμου. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συμβαίνει στη σύγχρονη ηλεκτρονική της εκδοχή.
Αυτό που με κάνει ωστόσο δύσπιστο για τις καλές προθέσεις του εν λόγω εγχειρήματος, είναι το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια οι κυβερνήσεις μας, παίρνουν συνεχώς μέτρα εναντίον του μέσου εργαζόμενου και συνταξιούχου, προς όφελος της πλουτοκρατίας που ουσιαστικά τους επιλέγει και κατόπιν τους εκλέγει, χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους προς τις φωνές διαμαρτυρίας, τις πορείες, ή τη γενικότερη δυσαρέσκεια και οικονομική δυσπραγία των λαϊκών στρωμάτων. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει αισιόδοξους για την αποδοχή ή τον συνυπολογισμό της αντίθεσης των πολλών προς ένα μέτρο, από πολιτικούς που έχουν αποδείξει την κοινωνική τους αναλγησία; Για ποιο λόγο θα πρέπει κάποιος να πιστέψει πως η όποια λαμπρή του ιδέα θα τύχει της οποιασδήποτε προσοχής, σε μια χώρα που έχει αποδείξει πως δεν ενδιαφέρεται για την πρόοδο κι ότι συστηματικά παραμένει διεθνής ουραγός σε όλες τις νέες εξελίξεις; Σε μια χώρα όπου οι καλές ιδέες γράφονται επί χρόνια, όμως κανείς δεν τις υλοποιεί;
Στην πραγματικότητα η Δημόσια Διαβούλευση μάλλον θ' αποτελέσει πρόσχημα κι επικοινωνιακό τέχνασμα. Σύμφωνα με μια τεχνική που περιγράφει ο Γιόζεφ Γκέμπελς, όταν θέλεις να περάσεις ένα δυσάρεστο μέτρο, βάζεις κάποιον δικό σου να "διαρρεύσει" στον τύπο ένα μέτρο πολύ χειρότερο, που δήθεν η κυβέρνηση σκοπεύει να υιοθετήσει. Μετράς τις αντιδράσεις και μετά βγαίνεις επισήμως και παρουσιάζεις το μέτρο που εξ αρχής ήθελες, εμφανίζοντάς το όμως ως υποχώρηση από αυτό που είχες διαρρεύσει. Η μέθοδος είναι παλιά και δοκιμασμένη κι υπάρχει και ιστορία των Σούφι, με πρωταγωνιστή τον Ναστρεντίν Χότζα περί αυτής.
Θεωρώ ότι η Δημόσια Διαβούλευση δίνει ένα πολύτιμο εργαλείο στην εξουσία, που πλέον δεν χρειάζεται "διαρροές" για να ασκήσει την παραπάνω μέθοδο...
Η υπερβολική πληροφόρηση, καταλήγει σε αποπληροφόρηση. Οι μαθητές σήμερα αποστηθίζουν τεράστιο όγκο πληροφορίας, χωρίς να υπάρχει καμμία μέριμνα να την εμπεδώσουν και να την ενσωματώσουν αφομοιωμένη, σε ένα γνωστικό σύστημα. Η κρίση αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, η γραφή και η σύνταξη της Ελληνικής έχει εκπέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, η χρήση απλών μαθηματικών μεθόδων αποτελεί μια σπάνια πλέον δεξιότητα. Τα ίδια κατ' επέκταση συμβαίνουν και στα πανεπιστήμια. Εδώ και χρόνια οι καθηγητές των φυσικών επιστημών διαμαρτύρονται ότι το μέσο επίπεδο των πρωτοετών φοιτητών τους πέφτει χρόνο με το χρόνο κι ότι αυτοί δεν κατέχουν ούτε βασικές γνώσεις, απαραίτητες για τη διεξαγωγή των μαθημάτων τους, σε βαθμό που αναγκάζονται να πηγαίνουν πίσω τη διδασκαλία τους, προκειμένου να τους τα διδάξουν απ' την αρχή.Σε ποίους τομείς υπάρχει αναλφαβητισμός; Από τυπικής απόψεως ελάχιστοι υπάρχουν μόνο πτυχίο λυκείου!
Τα απολυτήρια του λυκείου έχουν λιγότερη αξία από τα απολυτήρια του δημοτικού πριν από σαράντα χρόνια και τα πτυχία των ΑΕΙ-ΤΕΙ, μικρότερη από το απολυτήριο του εξατάξιου γυμνασίου, τόσο ως προς τις πραγματικές δεξιότητες και γνώσεις που ως "αποδεικτικά" συνεπάγονται, όσο και ως προς την εργασιακή αποκατάσταση των κατόχων τους. Στα χρόνια μας ο αναλφαβητισμός έχει χρυσωθεί ως χάπι με άχρηστα και απαξιωμένα διπλώματα και πτυχία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.