@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
07-01-10
21:17
[FONT="][FONT="]Πιστεύουμε σε κάτι όταν δε χρειαζόμαστε κανένα λογικό επιχείρημα γι αυτό?[/FONT]
Αν θέλουμε να είμαστε τελείως τυφλοί, ναι.
[/FONT]
[FONT="]Ή παρʼ όλη την πεποίθηση για την αλήθεια των απόψεων μας χρειαζόμαστε και μια αντικειμενική δηλ. γενικά παραδεκτή τεκμηρίωση, για το ότι αυτό που πιστεύουμε ισχύει πραγματικά?[/FONT]
Η πίστη είναι άραγε το καταφύγιο όσων αισθάνονται κάτι βαθιά μέσα τους, το θεωρούν αυταπόδεικτο και ισχυρό, αλλά δε μπορούν να το υποστηρίξουν με επιχειρήματα?
Και η λογική είναι το επιχείρημα όσων δέχονται μόνο ό,τι αποδεικνύεται απορρίπτοντας κάθε άλλη εκδοχή?
Πολλοί λοιπόν νιώθουν και την ανάγκη να επιστρατεύσουν τη λογική, ώστε να μην στηρίζεται πια κι εντελώς στον αέρα η πίστη τους.
Ποια λογική όμως;
Κάποιες φορές η λογική αυτή έχει σοβαρά ερείσματα, άξια να ληφθούν υπʼ όψιν.
Εν μέρει όμως η λογική μας μπορεί να είναι και κατευθυνόμενη, πατώντας στα χνάρια του συναισθήματος. Οπότε το ερώτημα εδώ είναι, ποιου συναισθήματος;;
Αν το συναίσθημα αυτό διαμορφώνεται κυρίως στα πλαίσια μιας στερεότυπης διαπαιδαγώγησης που εκφυλίζει τη σχέση με το θείον σε ιδεολογία με βεβαιότητες και δόγματα, τροφοδοτούμενη από κομφορμιστικές τάσεις κι ένστικτα αυτοσυντήρησης (η θρησκεία ως αποκούμπι μπροστά στη μοναξιά, τρόμος μπροστά στο θάνατο κι ανάγκη να νιώσεις ασφαλής, φόβος να μην αμιβάλλεις και το ψάξεις μήπως και φανείς "περίεργος" στον περίγυρό σου που πιστεύει κλπ), τότε, όσο πιο ισχυρές είναι αυτές οι τάσεις, τόσο πιο πολύ η λογική μετατρέπεται σε όργανο κατευνασμού τους, με αποτέλεσμα να γίνεται κατευθυνόμενη και διάτρητη.
Τώρα, το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται την υγιή συναισθηματική σχέση με αυτό που πιστεύει ως θείον, αυτό είναι προσωπικό του ζήτημα. Όσο όμως γαντζώνεται πάνω σε άκαμπτες "λογικές", διατυπώνοντάς τες πεισματικά κι αδιάλειπτα, ως αντίδραση ενίοτε στις εκάστοτε διαφορετικές "λογικές" των άλλων, σα να πρόκειται για επιθέσεις που απειλούν αυτό που έχει κτίσει μέσα του, τότε πολύ αμφιβάλλω για την ποιότητα του θρησκευτικού του συναισθήματος. Κι αμφιβάλλω, όχι τόσο γιατί είμαι ο γνώστης αυτής της ποιότητας, αλλά γιατί η φανατίλα κι ο δογματισμός μυρίζουν από μακριά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.