DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-01-10
14:05
αυτό λένε και όσοι πιστεύουν στη μετενσάρκωση, ότι σκοπός είναι να σπάσει η αλυσίδα και ο νόμος δράση-αντίδραση. (...) Διότι αν αποδεχθείς την ύπαρξη του νόμου δράση - αντίδραση, άλλος τρόπος να τον καταργήσεις εκτός από τη επικίνδυνη και παθητικότατη νιρβάνα δεν υπάρχει.
Φίλε Δόκτωρα, θέλοντας να εισφέρω την ελάχιστη άποψη μου μόνο, χωρίς να αξιώνω φυσικά καμμία αυθεντία στο ζήτημα, θα πρότεινα ως αντιμετώπιση της νιρβάνα απλά ως μιας κατάστασης στην οποία φτάνει ο άνθρωπος όταν αφυπνιστεί και φωτιστεί. Εκείνη τη στιγμή, στην ένωση που επιτυχάνεται με ανώτερες μορφές συνειδητότητας, φοβάμαι ότι δε μπορούμε να αποδώσουμε το χαρακτηριστικό της παθητικότητας ή τουλάχιστον με την έννοια που το αντιλαμβανόμαστε εδώ και σήμερα.
Για το επικίνδυνη που αναφέρεις θα το κρατήσω σεβόμενη την προσωπική σου γνώμη χωρίς να αναφερθώ σε αυτό.
Όσον αφορά στη μετενσάρκωση, το τέρμα του δρόμου που αποκαλείται και σπάσιμο της αλυσίδας των γεννήσεων, είναι ουσιαστικά η ολοκλήρωση της πορείας του ανθρώπου, δεν σπάει κάτι, απλά τελειώνει, ολοκληρώνεται, παύει να υφίσταται η ανάγκη επανάληψης του καθώς δεν υπάρχει αρνητική δράση που να επιφέρει αντίδραση παρά μόνο η διαδικασία ένωσης με το ανώτερο ον...
φιλικά,
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-01-10
11:50
Πολύτιμη φίλη μου, με τις προϋποθέσεις, ότι:
-Αντιλαμβάνομαι την πίστη στη μετενσάρκωση ως παρηγορητισμό μεν της προχριστιανικής πνευματικότητας, αλλά μακάβρια απάνθρωπο, ως πλάνη που εκτρέφει την επαναληπτικότητα και στασιμότητα της ανθρώπινης πνευματικότητας και απελευθέρωσης (από το θάνατο),
«Απάνθρωπο» και «επαναληπτικότητα» και «στασιμότητα»? Γιατί άραγε φίλε μου? Η ευκαιρία που έχουμε σε κάθε ζωή να διορθώσουμε ελλαττώματα, να διαβούμε δυσκολίες αναγνωρίζοντας κάπου βαθιά μέσα μας ότι με τον τρόπο αυτό εξωφλούμε παλαιότερα χρέη, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο για μας και τους άλλους γνωρίζοντας ότι ακόμα και αν διακοπεί βίαια και πρόωρα η πορεία μας στη γή θα έχουμε τη δυνατότητα να συνεχίσουμε είναι απάνθρωπη? Τί γίνεται άραγε με εκείνους που δεν έχουν συμφιλιωθεί με τον πλησίον τους «πριν ο ήλιος δύσει?» Χάνουν δια παντός την ευκαιρία της επανόρθωσης? Δηλαδή η πορεία μιας ανθρώπινης ψυχής, ενός πνεύματος, ενός ατόμου, περιορίζεται στα 50-80 χρόνια της «εγκόσμιας» παρουσίας του? Και κρίνεται από αυτήν? Αλήθεια, από πότε θεωρούμε ότι υφίσταται ο άνθρωπος ως άνθρωπος? Έχει βρει ένα κοινό τόπο σε αυτό η επιστήμη με τη θρησκεία? Το ρωτώ αυτό γιατί θα με ενδιέφερε να μάθω τι έχει συμβεί με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν στις προχριστιανικές εποχές και με ποιόν τρόπο κρίθησαν αφού δεν έχουν την ευκαιρία της επανόδου στα εγκόσμια και της επαφής με τις διδασκαλίες που ακολούθησαν την εποχή τους…
-Πορεύομαι στην «κοιλάδα θανάτου»(κόσμος), προσδοκώντας μεν ανάσταση νεκρών, αλλά όχι τη δική μου ανάσταση και
Βίοι παράλληλοι αγαπητέ, και δυστυχώς μη τεμνόμενοι… Απολαμβάνω ειλικρινά την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ μας αλλά ουδόλως θεωρώ τον κόσμο «κοιλάδα θανάτου» με όποια έννοια και αν αναφέρεται η φράση αυτή. Από τη μέχρι σήμερα ανεπαρκέστατη για την επιθυμία μου μελέτη και ταπεινή αναζήτηση μου, θεωρώ ότι πρόκειται για ένα φυσικό επίπεδο πεπερασμένων διαστάσεων στο οποίο έχουμε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να εκπαιδευθούμε, να εξελιχθούμε και να πορευτούμε προς την ένωση με το θείο η οποία σαφώς και δεν θα γίνει σε μια ενιαία για όλους χρονική στιμή μέσω μιας ανάστασης νεκρών αλλά θα συμβεί σε διαφορετικό χρόνο για τον καθένα όταν θα έχει πλέον απαλλαγεί από κάθε ελλάττωμα και δυσαρμονία και θα είναι έτοιμος να ενωθεί με το θείο εν πνεύματι και αληθεία συναντώντας τη ζωή σε άλλο επίπεδο…
-Αποδέχομαι, ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ενσαρκώθηκε άπαξ ο «Υιός και Λόγος του Θεού», όχι μόνον για να θανατωθεί και αναστηθεί, αλλά πρωτίστως να καταργήσει ακόμη και την αιτία, είτε της μετενσάρκωσης είτε και της ανάστασης, ήτοι να νικήσει τον θάνατο ως «οψώνιον της αμαρτίας»,
«Απαξ»?!?!?!
Δηλαδή όλοι όσοι είπαν λίγο πολύ τα ίδια με τον Ιησού δεν ήταν «χριστοί»? Οι διδασκαλίες πριν και μετά το πέρασμα του θεωρούνται συλλήβδην υποδεέστερες ή και απορρίπτονται ακόμα?
Και μετά???
Εάν επήλθε η κατανίκηση του θανάτου, γιατί η ανθρωπότητα βασανίζεται ακόμα?
[FONT="]Μπορεί λοιπόν πράγματι να υπάρχουν οι νόμοι για τον κόσμο, αλλά αυτοί ισχύουν για την ύπαρξη του κόσμου και όχι του ίδιου του Θεού. Όχι υπό την έννοια ότι ο Θεός μπορεί να τους παραβιάζει κατά τα κέφια και τις διαθέσεις Του, αλλά μόνον υπό την έννοια ότι η ύπαρξή Του είναι ανεξάρτητη της ισχύος ή μη οποιωνδήποτε νόμων.[/FONT]
Δεν διαφωνούμε σε αυτό. Το ότι ο θεός επιλέγει να μην παραβιάζει κατά το δοκούν τους νόμους του είναι ακριβώς επειδή με τον τρόπο αυτό τους ενισχύει.
(...)
[FONT="]Ναι, έτσι είναι οι νόμοι που διέπουν τον κόσμο μας: δράση-αντίδραση. Αλλά υπάρχει κι ο νόμος της αγάπης, που λέει: μην αντιστέκεστε στον πονηρό, αφού προτείνει μάλιστα αντίθετα: αγαπάτε τους εχθρούς ημών. Με όλʼ αυτά, και σε τελική ανάλυση, ο Ιησούς Χριστός συνεπώς ως «δόξα» του «αληθινού Θεού», δεν παραγνωρίζει τους νόμους που ισχύουν για τον κόσμο μας, αλλά προτείνει μία μεταμόρφωση (αν θέλεις, «μεταρρύθμιση») αυτού του κόσμου μας, σε κόσμο όπου θα ισχύει μόνον ο νόμος της αγάπης. «Τα αδύνατα» λοιπόν, «παρά τοις ανθρώποις, δυνατά για τον Θεό».[/FONT]
Με ποιά έννοια? Της εξιλέωσης άνευ ποινής? Της συγχώρησης που παρακάμπτει την τιμωρία?
Σαφώς και ο νόμος της αγάπης αποτελεί θεμελιώδη εξέλιξη στην ανθρώπινη ηθική, αλλά ως συμπλήρωμα του νόμου, αναβίβαση του σε κάτι ανώτερο με περισσότερες δυνατότητες όχι ως κατάλυση του...
[FONT="]Κι όμως ο νομοθέτης συνεχίζει να ασχολείται, όχι πια με την πρόθεση να τροποποιήσει τους νόμους, αλλά δοκιμάζοντας την ισχύ των νόμων του και την αντοχή των ανθρώπων σʼ αυτήν. Γιʼ αυτό και γίνεται έκτοτε, ο «πειράζων». Του είναι δε τόσο βολική ηθικά η πλανερή παρηγορία της δοξασίας για μετενσάρκωση, μετεμψύχωση ή οποιαδήποτε άλλη εμπεριέχει βαλσαμώδεις προδιαγραφές έναντι της αδήριτης πραγματικότητας του θανάτου.[/FONT]
[FONT="]Εν κατακλείδι, «ο ρόλος της συγχώρεσης από τον Θεό», βασικά είναι ή «δεύτερη ευκαιρία», ήτοι το «μέγα μυστήριο» της Μετάνοιας![/FONT]
Εδώ θα ξαναέγραφα το προηγούμενο σχόλιο μου, δεν το κάνω για λόγους οικονομίας... αλλά κάτι ανάλογο πιστεύω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.