nikita13
Διάσημο μέλος
Η nikita13 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών. Έχει γράψει 2,471 μηνύματα.
12-03-06
20:28
"Τι έχεις κανει για μένα?Τίποτα δεν έχεις κάνει.." Σε μια προσπάθεια να εκμηδενίσει εμένα και την αξία μου για να πείσει τον εαυτο του και να φύγει πιο εύκολα..Ενώ είχα τα πάντα γι'αυτον σχεδόν..Οτι περνούσε από το χέρι μου..
"(κοιτώντας στο υπερπέραν και όχι στα μάτια μου..)ναι θα σου πω αυτό που θέλω να ακούσεις..Ψέμματα σου έλεγα τόσο καιρό φύγε μακριά μου.."
Ακόμα μια προσπάθεια του να εκμηδενίσει τα πάντα και να με κάνει να πω το οριστικό αντίο..
Αυτες πο δυο φρασεις του με είχαν τσακίσει..Ασχέτως αν ξέρω ότι μετάνιωσε που τις είπε..
Ο λόγος που πόνεσα τόσο πολύ είναι ότι ένας άνθρωπος που το ήξερα ότι ένιωθε πρώτη φορά τόσα για γυναίκα και είχαμε μοιραστεί δυνατές στιγμές,προσπαθούσε να με διώξει με λόγια σκληρα για τους δικούς του λόγους..Επειδή δεν άντεχε και ήθελε να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τα προβλήματα του μόνος του..Ή να μην τα αντιμετωπίσει καθόλου..Άμα ήξερα ότι δεν με ήθελε τα πράγματα θα ήταν πιο απλά θα το είχα αποδεχτεί,ασχέτως πόσο θα στοίχιζε στον εγωισμό μου..
Το έχω παραδεχτεί..Ο άνθρωπος αυτός και η εμπειρία που έζησα μαζί του με αλλάξανε ριζικα σαν άνθρωπο..Στο πως βλέπω τον εαυτο μου και τους γύρω μου..Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτηκα πάρα πολύ να το ξεπεράσω το όλο το θέμα..Γιατι όλα γίνανε την ώρα που πίστευα ότι όλα είχαν μπει σε ένα δρόμο και είχε γίνει το "θαύμα" και οι δυο κάναμε σχεδια και όνειρα..Κοινώς εκεί που δεν το περίμενα..Μου λένε οι φίλες μου ότι για 2 μήνες δεν παει να έβγαινα έξω,να περνάω καλα κτλ δεν με βλέπαν ποτέ να χαμογελάω πραγματικά..Οπως και για 7 περίπου μήνες είχα ξεσπάσματα όποτε τον έβλεπα(δεν τον έβλεπα συχνα ευτυχώς..) και δεν μπορούσα να λειτουργησω,ούτε να αφήσω να με πλησιασει ένας άντρας..Ώσπου μια μέρα που τον είδα καταλαβα πολλά..Ότι είχα κανει την επιλογή του όσον αφορα τον τρόπο ζωής του..και το ότι με έκανε να φύγω ήταν για καλό μου..Απο κεινη την μέρα -δεν είναι ψέμα- τον ξεπέρασα οριστικά..Απο την μια στιγμη στην άλλη..Ακόμα και εγώ δεν το πίστευα..Ακόμα και τώρα που τον βλέπω όποτε με βλέπει να ταράζεται..να βλέπω στα μάτια του ότι θυμάται ακόμα(ασχετως αν δεν μιλαμε ύστερα από ένα συμβαν) δεν με πιάνει το "****το,γιατι να μην είμαστε μαζί αφού τα έντονα αισθήματα υπήρχαν κάποτε και από τους δυο" οπως με έπιανε παλιότερα και πάθαινα κρίσεις μελαγχολίας..Γιατί λέω ότι έχουμε πάρει και οι δύο τους δρόμους μας και έχουμε κάνει τις επιλογές μας..θέλω να είναι καλά και ελπίζω να το καταφέρει αυτό κάποια στιγμή,αλλα ως εκεί..Είμαι σίγουρη ότι τον έχω ξεπεράσει..
Ξεπερνάς κάτι πραγματικά όταν το έχεις αποδεχτει και αυτό τις συνθήκες..Για μένα η λέξη κλειδί είναι ΑΠΟΔΟΧΗ..Το ότι βλέπεις τα γεγονότα καθαρά..Και λες η ζωή συνεχίζεται κυνηγώντας το καλύτερο..
"(κοιτώντας στο υπερπέραν και όχι στα μάτια μου..)ναι θα σου πω αυτό που θέλω να ακούσεις..Ψέμματα σου έλεγα τόσο καιρό φύγε μακριά μου.."
Ακόμα μια προσπάθεια του να εκμηδενίσει τα πάντα και να με κάνει να πω το οριστικό αντίο..
Αυτες πο δυο φρασεις του με είχαν τσακίσει..Ασχέτως αν ξέρω ότι μετάνιωσε που τις είπε..
Ο λόγος που πόνεσα τόσο πολύ είναι ότι ένας άνθρωπος που το ήξερα ότι ένιωθε πρώτη φορά τόσα για γυναίκα και είχαμε μοιραστεί δυνατές στιγμές,προσπαθούσε να με διώξει με λόγια σκληρα για τους δικούς του λόγους..Επειδή δεν άντεχε και ήθελε να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τα προβλήματα του μόνος του..Ή να μην τα αντιμετωπίσει καθόλου..Άμα ήξερα ότι δεν με ήθελε τα πράγματα θα ήταν πιο απλά θα το είχα αποδεχτεί,ασχέτως πόσο θα στοίχιζε στον εγωισμό μου..
Το έχω παραδεχτεί..Ο άνθρωπος αυτός και η εμπειρία που έζησα μαζί του με αλλάξανε ριζικα σαν άνθρωπο..Στο πως βλέπω τον εαυτο μου και τους γύρω μου..Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτηκα πάρα πολύ να το ξεπεράσω το όλο το θέμα..Γιατι όλα γίνανε την ώρα που πίστευα ότι όλα είχαν μπει σε ένα δρόμο και είχε γίνει το "θαύμα" και οι δυο κάναμε σχεδια και όνειρα..Κοινώς εκεί που δεν το περίμενα..Μου λένε οι φίλες μου ότι για 2 μήνες δεν παει να έβγαινα έξω,να περνάω καλα κτλ δεν με βλέπαν ποτέ να χαμογελάω πραγματικά..Οπως και για 7 περίπου μήνες είχα ξεσπάσματα όποτε τον έβλεπα(δεν τον έβλεπα συχνα ευτυχώς..) και δεν μπορούσα να λειτουργησω,ούτε να αφήσω να με πλησιασει ένας άντρας..Ώσπου μια μέρα που τον είδα καταλαβα πολλά..Ότι είχα κανει την επιλογή του όσον αφορα τον τρόπο ζωής του..και το ότι με έκανε να φύγω ήταν για καλό μου..Απο κεινη την μέρα -δεν είναι ψέμα- τον ξεπέρασα οριστικά..Απο την μια στιγμη στην άλλη..Ακόμα και εγώ δεν το πίστευα..Ακόμα και τώρα που τον βλέπω όποτε με βλέπει να ταράζεται..να βλέπω στα μάτια του ότι θυμάται ακόμα(ασχετως αν δεν μιλαμε ύστερα από ένα συμβαν) δεν με πιάνει το "****το,γιατι να μην είμαστε μαζί αφού τα έντονα αισθήματα υπήρχαν κάποτε και από τους δυο" οπως με έπιανε παλιότερα και πάθαινα κρίσεις μελαγχολίας..Γιατί λέω ότι έχουμε πάρει και οι δύο τους δρόμους μας και έχουμε κάνει τις επιλογές μας..θέλω να είναι καλά και ελπίζω να το καταφέρει αυτό κάποια στιγμή,αλλα ως εκεί..Είμαι σίγουρη ότι τον έχω ξεπεράσει..
Ξεπερνάς κάτι πραγματικά όταν το έχεις αποδεχτει και αυτό τις συνθήκες..Για μένα η λέξη κλειδί είναι ΑΠΟΔΟΧΗ..Το ότι βλέπεις τα γεγονότα καθαρά..Και λες η ζωή συνεχίζεται κυνηγώντας το καλύτερο..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.