Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
01-07-06
00:27
Η τραγική ιστορία του Μπόμπαν δεν είναι παρά η "άμεση" εκδοχή των παιχνιδιών της μοίρας που ο καθένας μας μπορεί να υποστεί.
Η πεθερά μου στην Κέρκυρα έλεγε: "Μια στιγμή και τα πάντα όλα!" Γιατί φτάνει μια στιγμή, μια απειροελάχιστη στιγμούλα για να αλλάξει όλόκληρη η ζωή μας, προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο. Μια λάνθασμένη επιλογή, ένα "στραβοπάτημα" και ολόκληρος ο κόσμος μας αλλάζει...
Η ιστορία του Μπόμπαν έχει την αμεσότητα της αιτίας και του αποτελέσματος.
Ένα χτύπημα στο κεφάλι και την επόμενη στιγμή ο κόσμος του δεν ήταν πια ο ίδιος.
Ένα χτύπημα στο κεφάλι που πόσες φορές από εκείνη τη μέρα δε θα σκέφτηκε ο Μπόμπαν πως θα μπορούσε να έχει αποφύγει. Πόσες φορές δεν θα τον πλήγωσε ξανά και ξανά και ξανά...
Πόσες φορές η εξίσωση "συμβαίνει αυτό, γιατί τότε έγινε Εκείνο" δεν θα τον καθήλωσε με την τραγικότητά της.
Εκείνη η στιγμή που όσο κι αν μετάνιωσε, όσο κι αν παρακάλεσε, όσο κι αν... δεν μπορούσε να παρει πίσω ...ποτέ!
Λίγη σημασία έχει αν προκαλέσαμε ή μας προκάλεσαν τη φοβερή στιγμή. Γιατί το αποτέλεσμά της παραμένει το ίδιο τραγικό!
Πόσες τέτοιες καθοριστικές στιγμές ζούμε όλοι καθημερινά;
Άλλωτε έντονες και καίριες και άλλωτε πιο ομαλές, πιο "αντιμετωπίσημες"...
Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα ορατά σε όλες τις στιγμές, ωστόσο, υπάρχουν και μπορεί να μας επιρρεάζουν για πάντα...
Και αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μπορεί να είναι τόσο αβάσταχτα πιεστικό!...
Μου έρχονται στο μυαλό πολλές περιπτώσεις, αντίστοιχες της ιστορίας αυτής. Άδικες καταλήξεις αθώων ανθρώπων που μπροστά στο θάνατο όλοι ήταν ίσοι, όλοι "ένοχοι".
Τις συνειδητοποιώ απ' την αρχή. Με προβληματίζουν αλλά και με πεισμώνουν.
Καλό σου ταξίδι Μπόμπαν. Θα σε θυμάμαι, όπως δεν ξεχνώ καθημερινά τη μικρή γειτονοπούλα μου που έμεινε καθηστερημένη από ένα σοκολατάκι που της στάθηκε στο λαιμό και της στέρησε το οξυγόνο για περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει ο παιδικός της εγκέφαλος.
Όπως δεν ξεχνώ το καλό μου φίλο που χάθηκε από μια στραβοτιμονιά ένος άλλου οδηγού.
Όπως δεν ξεχνώ την Αμαλία Γκινάκη που χάθηκε τόσο άδικα όταν ο Σορίν Ματέι μπήκε στο δικό της σπίτι και την τραυμάτισε θανάσιμα χωρίς να φταίει, λίγες μέρες πριν το γάμο της.
Όπως δεν ξεχνώ τον φίλο του πατέρα μου που επέλεξε να κάνει μια βουτία από μια εξέδρα που δεν είχε το ύψος που θα έπρεπε...
Και δεν τους ξεχνώ γιατί δεν θέλω να ξεχνάω, πως τη ζωή πρέπει καθημερινά να τη ζεις, έντονα και με πάθος και να είσαι έτοιμος για κάθε στιγμή!...
Ώρα σου καλή!
Η πεθερά μου στην Κέρκυρα έλεγε: "Μια στιγμή και τα πάντα όλα!" Γιατί φτάνει μια στιγμή, μια απειροελάχιστη στιγμούλα για να αλλάξει όλόκληρη η ζωή μας, προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο. Μια λάνθασμένη επιλογή, ένα "στραβοπάτημα" και ολόκληρος ο κόσμος μας αλλάζει...
Η ιστορία του Μπόμπαν έχει την αμεσότητα της αιτίας και του αποτελέσματος.
Ένα χτύπημα στο κεφάλι και την επόμενη στιγμή ο κόσμος του δεν ήταν πια ο ίδιος.
Ένα χτύπημα στο κεφάλι που πόσες φορές από εκείνη τη μέρα δε θα σκέφτηκε ο Μπόμπαν πως θα μπορούσε να έχει αποφύγει. Πόσες φορές δεν θα τον πλήγωσε ξανά και ξανά και ξανά...
Πόσες φορές η εξίσωση "συμβαίνει αυτό, γιατί τότε έγινε Εκείνο" δεν θα τον καθήλωσε με την τραγικότητά της.
Εκείνη η στιγμή που όσο κι αν μετάνιωσε, όσο κι αν παρακάλεσε, όσο κι αν... δεν μπορούσε να παρει πίσω ...ποτέ!
Λίγη σημασία έχει αν προκαλέσαμε ή μας προκάλεσαν τη φοβερή στιγμή. Γιατί το αποτέλεσμά της παραμένει το ίδιο τραγικό!
Πόσες τέτοιες καθοριστικές στιγμές ζούμε όλοι καθημερινά;
Άλλωτε έντονες και καίριες και άλλωτε πιο ομαλές, πιο "αντιμετωπίσημες"...
Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα ορατά σε όλες τις στιγμές, ωστόσο, υπάρχουν και μπορεί να μας επιρρεάζουν για πάντα...
Και αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μπορεί να είναι τόσο αβάσταχτα πιεστικό!...
Μου έρχονται στο μυαλό πολλές περιπτώσεις, αντίστοιχες της ιστορίας αυτής. Άδικες καταλήξεις αθώων ανθρώπων που μπροστά στο θάνατο όλοι ήταν ίσοι, όλοι "ένοχοι".
Τις συνειδητοποιώ απ' την αρχή. Με προβληματίζουν αλλά και με πεισμώνουν.
Καλό σου ταξίδι Μπόμπαν. Θα σε θυμάμαι, όπως δεν ξεχνώ καθημερινά τη μικρή γειτονοπούλα μου που έμεινε καθηστερημένη από ένα σοκολατάκι που της στάθηκε στο λαιμό και της στέρησε το οξυγόνο για περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει ο παιδικός της εγκέφαλος.
Όπως δεν ξεχνώ το καλό μου φίλο που χάθηκε από μια στραβοτιμονιά ένος άλλου οδηγού.
Όπως δεν ξεχνώ την Αμαλία Γκινάκη που χάθηκε τόσο άδικα όταν ο Σορίν Ματέι μπήκε στο δικό της σπίτι και την τραυμάτισε θανάσιμα χωρίς να φταίει, λίγες μέρες πριν το γάμο της.
Όπως δεν ξεχνώ τον φίλο του πατέρα μου που επέλεξε να κάνει μια βουτία από μια εξέδρα που δεν είχε το ύψος που θα έπρεπε...
Και δεν τους ξεχνώ γιατί δεν θέλω να ξεχνάω, πως τη ζωή πρέπει καθημερινά να τη ζεις, έντονα και με πάθος και να είσαι έτοιμος για κάθε στιγμή!...
Ώρα σου καλή!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.