Κινηματογραφικές επιλογές ανά Σκηνοθέτη

Ας προτείνω κι εγώ μερικούς σκηνοθέτες.
-Stanley Kubrick: Απλά ο τύπος σχεδόν με ότι είδος ταινίας κι αν ασχολήθηκε μεγαλούργησε.
-Luis Bonuel: Ο ορισμός του σουρεαλισμού στον κινηματογράφο
-Akira Kurosawa: Μεγάλος δάσκαλος της 7ης τέχνης. Πρόσφατα βγήκε και το Kagemusha με ελληνικούς υπότιτλους (διαμαντάκι η ταινία)
-Andrei Tarkovsky: Μάγος της εικόνας και φιλόσοφος του κινηματογράφου (σε όποιον αρέσει o A.T. ας κάνει τον κόπο να ψάξει και για τον Sergei Paradzanov)
-Sergio Leone: Ο μόνος λόγος για κάποιον που δεν του αρέσουν γουέστερν να δει κι από αυτό το είδος ταινιών.
-Emir Kusturica: Τα βαλκάνια συναντούν το όνειρο και την πραγματικότητα σε γλυκόπικρες δόσεις παραμυθιού και τέχνης στον κινηματογράφου (must seen: Underground και Ο καιρός των τσιγγάνων.
-Michelangelo Antonioni: O Μικελλάτζελο του κινηματογράφου. Τίποτα στις ταινίες του δεν είναι περιττό.Απλά αριστουργηματικός.
Θα επανέλθω και αναλυτικότερα για πιο συγκεκριμένες προτάσεις πάνω σε ταινίες.
Ελπίζω να μην θεωρείται off topic...

Λοιπόν 2η συνέχεια.Ας πιάσουμε τον Stanley Kubrick.Όποιος δεν τον ξέρει ας μην χάσει χρόνο κι ας τρέξει στο κοντινότερο DVD club.
Ταινίες:
1. Κουρδιστό πορτοκάλι:Ταινία μελλοντολογική-επιστημονικής φαντασίας που παρουσιάζει ένα καφκικό μέλλον,μαύρο και άραχνο.Περιέχει και πολλούς κοινωνικούς-πολιτικούς προβληματισμούς.Αξεπέραστη,διαχρονική
2.Οδύσσεια του διατήματος 2001.Επιστημονική φαντασία με δυνατά μηνύματα κι αυτή. Δεν έχει ιδιέταιρη δράση,όμως ανταμοίβει με τους πολύ δυνατούς προβληματισμούς περί διαμάχης μεταξύ ανθρώπου και μηχανής, αλλά και περί κβαντομηχανικής και ταξιδίων του μέλλοντος-μαύρες τρύπες κλπ.Λίγο δύσπεπτη ταινία, δεν την συνιστώ για όποιον έχει συνηθίσει να βλέπει πολύ Hollywood,ενδεχομένως να μην οτυ αρέσει καθόλου
3.Λάμψη:Ο βασικότερος λόγος για να δει κάποιοος ταινία τρόμου και παραφυσικού είναι αυτή η ταινία.O Jack Nicholson απλά φοβερός.Όταν την πρωτοείδα έπαθα πλάκα και στο τέλος ψαχνόμουνα τρελά (προειδοποιώ, το τέλος σε αφήνει με ανοιχτώ το στόμα)
4.SOS πεντάγωνο καλεί Μόσχα:Πολύ ωραία σάτιρα.O καλύτερος Peter Sellers.Ο Dr Stranglove πραγματικά σε κάνει το στομάχι καινούργιο από τα γέλια
5.Full metal jacket: Πολύ καλή αντιπολεμική ταινία.Με λίγα λόγια πως να κάνουμε έναν άνθρωπο κτήνος και μηχανή θανάτου.Στο τέλος νικητής είναι το σύστημα
6.Barry Lyndon: Αργή ταινία απαιτεί υπομονή. Φοβερές εικόνες απίστευτης ομορφιάς-ωραία μουσική-συνολικά ονειρική ταινία.Η τελειομανία στο έπακρο.Σε αυτήν την ταινία έγινε ειδική προσαμογή ενός φακού με το μεγαλύτερο διάφραγμα στη μηχανή και γυρίσανε τις σκηνές εσωτερικών χώρων με φυσικό φωτισμό(υπό το φως τον κεριών).
7.The killing: Πολύ σφιχτοδεμένη ταινία.Απλά ο σκηνοθέτης αφήνει την στάμπα του και στο Film noir.
8.Λολίτα:Κλασική ταινία,στην εποχή της πολύ ανατρεπτική.Τώρα πλέον έχουμε συνηθίσει...Ένας καθηγητής ερωτεύεται ένα νυμφίδιο.
9.Μάτια ερμητικά κλειστά:Η τελευταία και κατά τη γνώμη μου η πιο αδύναμη ταινία του.
10.Killers kiss:Ξεκίνημα που όλοι οι σκηνοθέτες θα ζηλεύανε.Καλό B-movie αλλά συναντάς πολλά στοιχεία των κατοπινών αριστουργημάτων του.
11.Σπάρτακος:Για όποιο βλέπει κλασικές παλιές ταινίες σαν το Ben Hur.Εμένα πρσωπικά δεν μου αρέσουν αυτές οι ταινίες,αλλά στο τέλος η φράση που ακούγεται στο τέλος είναι όλα τα λεφτά I am Spartacus
Αυτά.Ελπίζω να βοήθησα.Πιστεύω ότι θα έχετε δει κάποιες, ψάξτε και τις υπόλοιπες.Αξίζουν...

Ας πιάσουμε και τον Luis Bonuel:
1.Ένας Ανδαλουσιανός σκύλος: Μια από τις πρώτες του ταινίες, πολύ παλιά και άκρως σουρεαλιστική.
Δεν έχει κάποια υπόθεση ή σενάριο. Συνεργάστηκε με τον σουρεαλιστή ζωγράφο Salvador Dali στη δημιουργία της ταινίας.
2.Χρυσή εποχή: Άλλη μία από τις καθαρά σουρεαλιστικές ταινίες του. Στους τίτλους αναγράφεται πάλι το όνομα του Dali, αλλά τα τσουγκρίσανε και ουσιαστικά δεν συμμετείχε.
3-4.Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και ο άγγελος εξολοθρευτής είναι 2 ταινίες που δείχνουν και περιγράφουν με ασυνήθιστο τρόπο κλασικές αστικές συμπεριφορές. Θεωρούνται αριστουργηματικές.
5)Los Olvidados: Σκληρή κριτική στην ζωή τον εξαθλιωμένων από την οποία θεωρεί ο δημιουργός ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν όσο κι αν προσπαθούν.
6.Βιριδιάνα: Κριτική ματιά και σχόλιο στην αντιμετώπιση των εξαθλιωμένων. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου περνάει ένα κάρο με ένα σκυλάκι δεμένο να το σέρνει κι όταν η πρωταγωνίστρια συγκινημένη το αγοράζει για να το σώσει άλλο ένα παρόμοιο κάρο περνάει με ένα σκυλάκι προς την άλλη κατεύθυνση του δρόμου.
7.Ναζαρέν: Σχόλιο πάνω στην θρησκεία και στην εκκλησία. Πολύ καλή κι ανατρεπτική ταινία.
8.Η ωραία της ημέρας: Παρόμοια γυρισμένη με την μπουρζουαζία, όπου τελικά η ιστορία είναι ένα όνειρο. Ουσιαστικά σκηνοθετεί τις σεξουαλικές εμμονές της αστικής τάξης.

Kazmir well done!
Όμως θέλει ψάξιμο και μεράκι να δει κάποιος όλα αυτα.
Τα περισσότερα dvdάδικα έχουν 80% blockbusters και 20% τίτλους απο τους σκηνοθέτες που αναφέρεις.

Επανέρχομαι με τον Sergio Leone:
Μια μυθική τριλογία υπάρχει στο Western και είναι δικιά του.
Μιλάμε για την τριλογία του «ανθρώπου χωρίς όνομα». Δηλαδή για το «Για μια χούφτα δολάρια» (For a fistful of dollars), το «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» (For a few dollars more) και για το «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»(the good, the bad and the ugly). Αξεπέραστες ταινίες, που ουσιαστικά ανέσυραν τα σπαγγέτι western από την αφάνεια. Όλες χαρακτηρίζονται από την ύπαρξη ενός μοναχικού ήρωα τύπου φτωχός και μόνος καουμπόι, που είναι σιωπηλός, κυνικός, αντιηρωικός (δεν είναι κα ι το καλύτερο παιδί), αλλά σχεδόν πάντα σέβεται και βοηθάει αυτούς που έχουν ανάγκη. Με άλλα λόγια είναι το σύστημα που τον έκανε έτσι κι δεν ήταν καθαρή επιλογή ο δρόμος του πιστολά.
Τέλος υπάρχει και η τριλογία του δολαρίου ή τέλος πάντων έτσι έχει επικρατήσει να λέγετε (αν δεν κάνω λάθος) πρόκειται για το «Κάποτε στην Δύση» (Once upon a time in the west), το «Κάποτε στην Αμερική» (Once upon a time in America) και το «Κάτω τα κεφάλια» (For a fistful of dynamite).
Το πρώτο είναι ένα πολύ καλό western, αλλά σαφώς πιο αδύναμο από τα παραπάνω, παρʼ ολʼ αυτά είναι σκάλες πιο πάνω από τα περισσότερα αμερικάνικα western. Το δεύτερο ένας πολύ καλός αντί-νονός, πιο κάτω βέβαια αξιολογικά, είναι σίγουρα μέσα στις πρώτες καλύτερες ταινίες με θέμα την μαφία. Το τελευταίο είναι ένα από τα πιο ώριμα πολιτικά σπαγγέτι western, που προσωπικά λάτρεψα πάρα πολύ.

Thanks soydelsur . Δεν μπορείς να φανταστείς τι ψάξιμο έχω ρίξει...

5η συνέχεια…
Ο αυτοκράτορας της 7ης τέχνης Akira Kurosawa.
Έχουμε και λέμε.
-Οι 7 Σαμουράι (Shichinin no samurai): Απίστευτη ταινία, αν και μοιάζει να υμνεί το πολεμικό πνεύμα, τελικά νικητές είναι οι αγρότες και όχι οι σαμουράι. Κατά τη γνώμη ο σκηνοθέτης κρατάει μια κριτική ματιά στο μιλιταριστικό πνεύμα και αφοσιώνεται περισσότερο στις ανθρώπινες διαστάσεις των πολεμιστών. Η δε σκηνή της μάχης των σαμουράι με τους ληστές διδάσκεται σε όλες σχεδόν τις σχολές κινηματογράφου. Το Hollywood γύρισε ένα κατά πολύ υποδεέστερο remake, το «Κι 7 Ήταν Υπέροχοι»
-Ρασομόν (Rashômon): Πολύ καλή ταινία επίσης. Η πρώτη ταινία του Κουροσάβα η οποία βραβεύτηκε διεθνώς και άνοιξε τις πόρτες για την διεθνή αναγνώρισή του. Μία ιστορία 5 εκδοχές. Τρομερή σύλληψη και ιδέα την οποία αντιγράψανε πολλοί αργότερα (π.χ. «Ο Ήρωας»)
-Ραν (Ran): Το όραμα του σκηνοθέτη που ανέκαθεν θαύμαζε το Σαιξπηρικό δράμα. Ο Βασιλιάς Ληρ με σαμουράι. Εικαστικά πανέμορφη ταινία.
-Ο Δολοφόνος Του Τόκιο (Tengoku to jigoku): Αρχικά ξεκινάει ως ένα κοινωνικό δράμα για να απογειωθεί στο τέλος σε μια ταινία με σασπένς όπου περιγράφονται αναλυτικά οι μέθοδοι της αστυνομίας με ντοκυμαντερίστικο ύφος κατά την διάρκεια του ανθρωποκυνηγητού που οργανώνει. Εκπληκτική. Επίσης remake το «The Ransom» με τον Μελ Γκίμπσον, επίσης δεν το φτάνει με τίποτα ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι.
-Γιοζίμπο (Yojimbo): Φοβερή ταινία πολλά remake πάλι. Το πρώτο αρκετά καλό του Sergio Leone το «Για Μια Χούφτα Δολάρια», το δεύτερο μέτριο προς βλέπεται ευχάριστα «Ο Τελευταίος Επιζών» με τον Bruce Willis. Για την ιστορία, όταν ο Leone δεν είχε πάρει άδεια από τον Kurosawa και όταν τέλος πάντων αντιλήφθηκαν οι Ιάπωνες την όλη ιστορία αναγκάστηκε η παραγωγός εταιρία του "Για μια χούφτα δολλάρια" να πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά της στην Toho, την αντίστοιχη γιαπωνέζικη του Yojimbo.
-Ο Κοκκινογένης (Akahige): Μαθήματα ανθρωπιάς από τον σκηνοθέτη. Κουτσομπολιό… ο αγαπημένος τους πρωταγωνιστής Toshiro Minfune τα τσούγκρισε μαζί του διότι τον έπρηξε με την γενειάδα που τον υποχρέωσε να αφήσει.
-Ουζαλά Ντερζού (Dersu Uzala): Η αγαπημένη μου ταινία. Όλοι πρέπει να την δείτε. Σινεφίλ και μη. Απίστευτη, έμεινα με ανοιχτό το στόμα στο τέλος. Ύμνος για την φύση και το ελεύθερο πνεύμα. Η αναγνώριση που έλαβε για αυτήν την ταινία ήταν μια εκδίκηση προς τους Γιαπωνέζους παραγωγούς που τον θεωρούσαν αντιεμπορικό, άσχετο και υπέρ το δέον Δυτικό για τα γούστα τους.
-Ο Καταδικασμένος (Ikiru): Το νόημα της ζωής στις μικρές ομορφιές της. Ακόμα κι αν είσαι καταδικασμένος και ζεις σε ένα μαύρο απαισιόδοξο και καφκικό περιβάλλον.
-Το Μυστικό Φρούριο (Kakushi-toride no san-akunin): Καλή διασκεδαστική ταινία. Ο George Lucas πείρε πολλές ιδέες από αυτήν την ταινία για τον Πόλεμο των Άστρων. Η ιδέα δηλαδή είναι ίδια. Μια πριγκίπισσα, ένας φύλακας άγγελος, δυο αστείοι και μπούφοι χωρικοί (την θέση τους την πήραν ο R2D2 και ο C3PO, τα γνωστά ρομπότ).
-Ο Θρόνος Του Αίματος (Kumonosu jô): Η αλλιώς Μακβέθ. Απίστευτη… Η δραματική ένταση, οι εμπνεύσεις μοναδικές.
-Ο Λυσασμένος Σκύλος (Nora inu): Καλό γιαπωνέζικο φιλμ νουάρ. Εξαιρετικό. Σε κάποια στιγμή χρησιμοποίησε κρυφά πλάνα από την αγορά που έχει τραβήξει στα κλεφτά και θυμίζουν ιταλικό νεορεαλισμό.
-Καγκεμούσα (Kagemusha): Προηγήθηκε του Ραν, αλλά προοικονομεί πολλά για την καλλιτεχνική αρτιότητ.α του. Επική παραγωγή με θέμα φυσικά τους Σαμουράι.
-Σανζούρο (Tsubaki Sanjûrô): Ένα καλό σίκουελ το Γιοζίμπο. Χορταστικό… Διασκεδαστικό…
Αυτά προς το παρόν. Θα έγραφα και για τα «Ο Ηλίθιος», «Ντοντεσουκαντέν», «Όνειρα», «Μαντατάγιο» και το «Αυτοί Που Πάτησαν Την Ουρά Της Τίγρης», αλλά δεν τα έχω δει ακόμη ή τα έχω δει μικρός και παλιά, οπότε και δεν τα θυμάμαι.