Άγχος

mindcircus · 21 Μαρτίου 2015

Κι εγω ειμαι αγχωδης τυπος, δηλαδη εχω αυτη την τελειομανια, αν δεν ειμαι σιγουρη δηλαδη για το αποτελεσμα και δεν εχω φτασει ως εκει που θελω κατι μπορει να αγχωθω, αλλα δεν παθαινω κρισεις πανικου ετσι οπως παρουσιαζονται τουλαχιστον.

Θυμαμαι δυο φορες μονο στη ζωη μου, στην πρωτη επαθα νευρωση στομαχου και πηγα νοσοκομειο κουβαλητη σχεδον και αλλη μια φορα πριν απο λιγα χρονια που με επιασε δυσπνοια, αρχισα να κλαιω ασταματητα, αλλα με ειχε επηρρεασει ο τοπος και η στιγμη παρα πολυ. Τοτε καταλαβα τι σημαινει κριση πανικου, ποτε δεν τα χω ξαναβιωσει ετσι και ουτε θα θελα.

Εγω γενικως οταν αγχωνομαι μπορει να να κλαιω και να αισθανθω για αρκετη ωρα ανημπορη να σκεφτω λογικα και ισορροπημενα κι ετσι μπορει να παρασυρθω σε λαθη,. Σε γενικες γραμμες με ελεγχω ομως. Πως το καταπολεμω; Συνηθως ή κλαιω μεχρι να σκασω και να κοιμηθω( ο υπνος δηλαδη με ηρεμει πολυ) ή αρχιζω να κανω νευρικες κινησεις, μπορει να παω να τρεξω η να περπατησω ή ακομα και να κανω δουλειες μεσα στο σπιτι, να καταπιαστω δηλαδη με κατι και να ξεχαστω. Καπως ετσι το κοντρολαρω και τελικα αφου περασει η ωρα κι εχω χαλαρωσει, σκεφτομαι πλεον με τη λογικη.

Αλλα αυτες οι δυο φορες σας λεω θα μου μεινουν αξεχαστες! Πιστευω απο αυτα που διαβαζω περι κρισεων πανικου, πως αυτο ειχα παθει. Δεν ειχα βεβαια πονοκεφαλο ή τρεμουλο κι αλλα συμπτωματα αλλα παρελυσα, η δυσπνοια δηλαδη με παρελυσε και την πρωτη φορα το στομαχι. Νομιζω ηταν κρισεις πανικου! OOPS! :ermm:

BLUE SEA · 20 Μαΐου 2015

Έχω γίνει αναίσθητη τώρα τελευταία!

Επιβίωσης ένεκα!

Όχι πως έχω πάψει να είμαι ευαίσθητη, απλώς προσπαθώ να είμαι πιο χαλαρή γενικώς. Λέω άλλα, θα μου πείτε, πιο πάνω, αλλά η ζωή η ίδια μας κάνει να παίρνουμε στροφή 180 μοιρών.

mindcircus · 29-05-15

Εγω Blue οσο μεγαλωνω γινομαι σε καποια θεματα πολυ αναισθητη οπως λες, αλλα σε καποια αλλα εχω γινει πολυ πολυ ευαισθητη. Νομιζω τελικα τα βιωματα μας ειναι που μας αλλαζουν κι οχι τοσο ο χαρακτηρας μας. Διοτι αν ειμαστε εκ φυσεως ευαισθητες, αυτο δε θα αλλαξει, απλως θα μετριαστει ή θα διπλασιαστει καπου σε κατι, μολις πατηθει καποια λεπτη χορδη δηλαδη... Ετσι νομιζω... :hmm:

BLUE SEA · 20-08-15

Το καλύτερο γιατρικό μου απέναντι στο άγχος μου είναι ο τετράχρονος κούκλος μου, ο Μουργάκος. Όταν αγκαλιάζω και χαϊδεύω τον γατούλι μου, τα ξεχνάω όλα. Τα κατοικίδια (ό,τι αρέσει στον/στην καθένα/μία, εκτός από φίδι βέβαια :sick:

, μαμααααααααααααααα) έχουν ευεργετική επίδραση στον ψυχισμό μας.

Eileen · 20-08-15

Αρχική Δημοσίευση από BLUE SEA:
Τα κατοικίδια έχουν ευεργετική επίδραση στον ψυχισμό μας.

Αυτό ισχύει! Και εμείς έχουμε μία σκυλίτσα την Μιλού που είναι μία κούκλα! :redface:

Αλλά την πιο ευεργετική επίδραση την έχουν τα αδέρφια! Δεν υπάρχει περίπτωση να έχω άγχος και να μην μπορεί να με βοηθήσει η αδερφή μου... Θα πάω, θα την πειράξω, θα της σπάσω λίγο τα νεύρα, θα γελάσουμε! :redface:

Και κάπως έτσι ξεχνιέται το άγχος...

BLUE SEA · 27 Απριλίου 2016

Λέγεται -και πολύ σωστά- ότι, όταν συζητάμε τα προβλήματά μας με τους γονείς και τα αδέρφια μας, μας φεύγει ένα μέρος του άγχους. Εγώ προσωπικά βέβαια στη φάση που είμαι αυτή την περίοδο πρέπει να μεταγγίζω τη δύναμή μου στους δικούς μου ανθρώπους, γιατί έχουν οι ίδιοι πολλά προβλήματα. Έτυχε φέτος να αρρωστήσουν σοβαρά και οι δύο οι γονείς μου και αυτό με γέμισε άγχος. Δυσκολεύτηκα πολύ να το διαχειριστώ, "έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου", γιατί τα προβλήματα που έχουν δυστυχώς δεν είναι προβλήματα περαστικά. Τρέμω στην ιδέα μην συμβεί κάτι χειρότερο. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν μπορώ να ελέγξω το άγχος μου. Αυτό κάποια στιγμή άρχισε να σωματοποιείται. Είχα απανωτά περιστατικά γαστρεντερίτιδας, δεν είχα όρεξη να φάω, ξυπνούσα συχνά τη νύχτα ή έβλεπα άσχημα όνειρα. Ευτυχώς -με τη βοήθεια του Θεού- κατάλαβα ότι με το δικό μου άγχος δεν βοηθάω αποτελεσματικά τους γονείς μου. Πρέπει λοιπόν να είμαι γερή, δυνατή και ψύχραιμη -όσο γίνεται- για να τους εμψυχώνω και να τους στηρίζω. Επιστράτευσα λοιπόν τη λογική μου -θέλοντας και μη- για το καλό των γονέων μου, γιατί, αν πάθω κάτι, θα τρελαθούν. Τους αγαπώ παράφορα. Έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι μην πάθω κάτι, όχι γιατί θα ταλαιπωρηθώ από τις συνέπειες της όποιας αρρώστιας -ο μη γένοιτο- αλλά γιατί θα το πάρουν βαριά οι γονείς μου. Θα μου πείτε: γιατί δεν μιλάς στις φίλες σου; Ε, είμαι περήφανος άνθρωπος. Δεν θέλω να τους φορτώνω τη δική μου πίεση, γιατί έχουν κι αυτές τα δικά τους. Συγνώμη για την όποια συναισθηματική φόρτιση, αλλά ένιωθα πολύ μεγάλη πίεση.

Claire Rentfield · 27-04-16

Αρχική Δημοσίευση από BLUE SEA:
Λέγεται -και πολύ σωστά- ότι, όταν συζητάμε τα προβλήματά μας με τους γονείς και τα αδέρφια μας, μας φεύγει ένα μέρος του άγχους. Εγώ προσωπικά βέβαια στη φάση που είμαι αυτή την περίοδο πρέπει να μεταγγίζω τη δύναμή μου στους δικούς μου ανθρώπους, γιατί έχουν οι ίδιοι πολλά προβλήματα. Έτυχε φέτος να αρρωστήσουν σοβαρά και οι δύο οι γονείς μου και αυτό με γέμισε άγχος. Δυσκολεύτηκα πολύ να το διαχειριστώ, "έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου", γιατί τα προβλήματα που έχουν δυστυχώς δεν είναι προβλήματα περαστικά. Τρέμω στην ιδέα μην συμβεί κάτι χειρότερο. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι δεν μπορώ να ελέγξω το άγχος μου. Αυτό κάποια στιγμή άρχισε να σωματοποιείται. Είχα απανωτά περιστατικά γαστρεντερίτιδας, δεν είχα όρεξη να φάω, ξυπνούσα συχνά τη νύχτα ή έβλεπα άσχημα όνειρα. Ευτυχώς -με τη βοήθεια του Θεού- κατάλαβα ότι με το δικό μου άγχος δεν βοηθάω αποτελεσματικά τους γονείς μου. Πρέπει λοιπόν να είμαι γερή, δυνατή και ψύχραιμη -όσο γίνεται- για να τους εμψυχώνω και να τους στηρίζω. Επιστράτευσα λοιπόν τη λογική μου -θέλοντας και μη- για το καλό των γονέων μου, γιατί, αν πάθω κάτι, θα τρελαθούν. Τους αγαπώ παράφορα. Έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι μην πάθω κάτι, όχι γιατί θα ταλαιπωρηθώ από τις συνέπειες της όποιας αρρώστιας -ο μη γένοιτο- αλλά γιατί θα το πάρουν βαριά οι γονείς μου. Θα μου πείτε: γιατί δεν μιλάς στις φίλες σου; Ε, είμαι περήφανος άνθρωπος. Δεν θέλω να τους φορτώνω τη δική μου πίεση, γιατί έχουν κι αυτές τα δικά τους. Συγνώμη για την όποια συναισθηματική φόρτιση, αλλά ένιωθα πολύ μεγάλη πίεση.

Κι όμως φίλη BLUE SEA, οι φίλοι για τις δύσκολες στιγμές είναι και όχι μόνο για τις εύκολες. Εκεί εξάλλου καταλαβαίνεις ποιοί είναι οι πραγματικοί σου φίλοι και ποιοί όχι...
Εγώ θα σε συμβούλευα να μοιραστείς το πρόβλημά σου και τα άγχη σου και αν είναι δυνατόν, αν βλέπεις και σωματοποιούνται να ζητήσεις και την βοήθεια κάποιου ειδικού.
Και βέβαια μπορείς πάντα να ζητήσεις και την δική μας βοήθεια που θα περιοριστεί σε γνώμες, συμβουλές συμπαράστασης και ότι μπορεί να προσφέρει ένα φόρουμ τέλος πάντων.

Όμως ένας καλός φίλος μπορεί να προσφέρει και έμπρακτη βοήθεια, για παράδειγμα μια μέρα που πρέπει να λείψεις για κάποιες ώρες θα μπορούσε να μείνει με τους γονείς σου για να τους έχει τον νου του.

BLUE SEA · 27-04-16

Αρχική Δημοσίευση από Claire Rentfield:
Κι όμως φίλη BLUE SEA, οι φίλοι για τις δύσκολες στιγμές είναι και όχι μόνο για τις εύκολες. Εκεί εξάλλου καταλαβαίνεις ποιοί είναι οι πραγματικοί σου φίλοι και ποιοί όχι...
Εγώ θα σε συμβούλευα να μοιραστείς το πρόβλημά σου και τα άγχη σου και αν είναι δυνατόν, αν βλέπεις και σωματοποιούνται να ζητήσεις και την βοήθεια κάποιου ειδικού.
Και βέβαια μπορείς πάντα να ζητήσεις και την δική μας βοήθεια που θα περιοριστεί σε γνώμες, συμβουλές συμπαράστασης και ότι μπορεί να προσφέρει ένα φόρουμ τέλος πάντων.
Όμως ένας καλός φίλος μπορεί να προσφέρει και έμπρακτη βοήθεια, για παράδειγμα μια μέρα που πρέπει να λείψεις για κάποιες ώρες θα μπορούσε να μείνει με τους γονείς σου για να τους έχει τον νου του.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Cupid · 11-06-16

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το είχα. Και δυστυχώς, μεγαλώνοντας, αντί να περιοριστεί έγινε πιο έντονο, ίσως λόγω αρνητικών εμπειριών. Ξέρω ότι πράγματι παίρνω όλα όσα μου συμβαίνουν πιο σοβαρά από ότι αξίζει, προσπαθώ όμως να το βγάλω από την ζωή μου, να πάψω να βιώνω το άγχος με την ένταση που το βιώνω. Σίγουρα πάντως πρόκειται για ζήτημα σύνθετο, εγκεφαλικό και ψυχολογικό παράλληλα. Συνήθως μου κάνει την ζωή πιο δύσκολη από ότι είναι

nymphet · 11-06-16

Το άγχος με τρόμαξε στην αρχή της εφηβείας,πλέον έχω μάθει και ζω με αυτό.Νιώθω πως με κάνει καλύτερο άνθρωπο καμιά φορά.

Ερινύς · 11-06-16

Υπάρχει το "δημιουργικό" άγχος, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως trigger για καλύτερη απόδοση...
και υπάρχει και το άγχος που μοιάζει με πανικό. Αυτό είναι κακό, το αποφεύγουμε.

Johnny15 · 11-06-16

Εγώ έχω πολύ άγχος. Γενικά αγχώνομαι εύκολα ειδικά όταν πρόκειται να κριθώ. Ενώ έχω διαβάσει πολλά άρθρα και προσπαθώ να έχω μια πιο chill προσέγγιση στην ζωή μου και ενώ ξέρω ότι δεν με βοηθάει σε τίποτα το άγχος, πάλι δεν μπορώ να το καταπολεμήσω. Είναι αδύνατον...

Ένα παράδειγμα: Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε προφορική εξέταση σε μια ομαδικη εργασία στην οποία είχα πάρει το δύσκολο κομμάτι. Η εργασία, ενώ την προσπάθησα και πολύ μάλιστα, δεν πήγε καλά. Μάλιστα είχαμε άσχημα αποτελέσματα (ωστόσο περάσαμε). Βασικά ήταν λίγο πιο περίπλοκο οπότε δεν το αναλύω περισσότερο. Κάναμε ότι μπορούσαμε. Παρό' αυτά, στην ώρα της προφορικής εξέτασης, λίγο πριν παρουσιάσω το δικό μου κομμάτι, άρχισα να αισθάνομαι τους χτύπους της καρδιάς μου. Το στήθος μου έκαναν ντουκου ντουκου, είχα ταχυκαρδία μάλλον. Εκείνη την ώρα προσπαθούσα να καθαρίσω το μυαλό μου, να πάρω βαθιές ανάσες, έλεγα "στα αρχίδια μου και να με κόψει". Και πραγματικά, δεν με ένοιαζε. Και να κοβόμουν yolo εγώ. Ωστόσο και πάλι δεν μπόρεσα να το αντιμετωπίσω. Φυσικά την ώρα της παρουσίασής μου τα πήγα πολύ καλά. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είχα αυτό το άγχος. Νομίζω ήταν επειδή ήταν ομαδική η εργασία και είχα και ευθύνη και για τους άλλους; Ίσως. Το είχα ξαναπάθει όταν σε μια ημερίδα που διοργανώσαμε με κάτι φίλους κόλλησε ο προτζέκτορας του ενός ομιλητή μας και έπρεπε να ανέβω να δω τι παίζει με το λαπτοπ το οποίο είχε κολλήσει. Μετά κατέβηκα και έκανα μια βόλτα σε κάτι πάγκους που είχαμε και μια φοιτήτρια από την ιατρική σχολή (ήταν παρουσίαση σχολών) έδειχνε σε μικρότερους πως είναι να μετράς πίεση. Ε περνούσα από εκεί και μου λέει έλα να σου πάρω. Έβαλε αυτό το πράγμα που σου σφίγγει το χέρι, έβαλε και τα ακουστικά αυτά για να ακούσει το στήθος (ή τι ακούτε εσείς οι ιατροί) με κοιτάει και μου λέει "έχεις ταχυκαρδία" με ένα παράξενο βλέμμα

Της απάντησα ότι απλώς αγχώθηκα λίγο.

Δεν είναι μόνο η σχολή φυσικά. Τα ίδια πάθαινα όταν έκανα αθλητισμό/πρωταθλητισμό. Από μικρός το είχα αυτό το άγχος όταν ερχόταν η σειρά μου να αγωνιστώ. Τα ίδια και σε άλλες περιπτώσεις. Επίσης, αγχώνομαι όταν έχω να κυκλοφορήσω πολλές μέρες και ξαφνικά βρεθώ σε πολύ άγνωστο κόσμο ή αν βρεθώ μόνος σε πολλούς αγνώστους. Δεν το παθαίνω πάντα, μόνο όταν έχω καιρό να βρεθώ στην ίδια κατάσταση. Γενικά μιλάω με πάρα πολύ κόσμο, ξέρω το μισό έτος μου, πάρα πολλούς από άλλα έτη, δηλαδή είμαι κοινωνικός, αλλά πχ αν για κάποιον λόγο κάτσω 2 βδομάδες μέσα, μετά ξαφνικά βγω να πάω κάπου για παράδειγμα σχολή/κυλικείο, έχει πολύ κόσμο και δεν δω ούτε έναν που ξέρω θα αισθάνομαι awkward.

Αυτά, γενικά προσπαθώ να το αντιμετωπίζω αλλά είναι δύσκολο :/

PeterTheGreat · 11-06-16

Φαίνεται να έχω το ίδιο πρόβλημα με τον Johnny. Όποτε πρόκειται να κριθώ για κάτι, οι σφυγμοί μου πάνε στο 500, ιδρώνω σαν πυροσβεστικός κρούνος, και με πιάνει κάτι σαν μίνι κρίση πανικού. Το παθαίνω ακόμα και μέρες πριν την εξέταση, και αυτό κάνει το διάβασμα μέσα στην εξεταστική ΠΟΛΥ δύσκολο: αν κάτι δεν το έχω βγάλει μέχρι την εξεταστική, είναι ανούσιο να προσπαθήσω μέσα σε αυτή.

nymphet · 12-06-16

Εγώ έχω ένα άλλο εμμονικό αλλά δεν ξέρω αν είναι άγχος ή κάτι διαφορετικό.Συνεχώς αισθάνομαι οτι με κρίνουν και όποτε βλέπω γνωστούς μου έξω είμαι σίγουρη πως σκέφτονται κακόβουλα εναντίον μου.

Ερινύς · 12-06-16

Αρχική Δημοσίευση από nymphet:
Εγώ έχω ένα άλλο εμμονικό αλλά δεν ξέρω αν είναι άγχος ή κάτι διαφορετικό.Συνεχώς αισθάνομαι οτι με κρίνουν και όποτε βλέπω γνωστούς μου έξω είμαι σίγουρη πως σκέφτονται κακόβουλα εναντίον μου.

Υποθέτω ότι έχεις και χαμηλή αυτοεκτίμηση πακέτο;

nymphet · 12 Ιουνίου 2016

Κοινωνική φοβία μου είχαν πει κάποτε,αλλά στην πραγματικότητα δε νιώθω πως με αντιπροσωπεύει κάποια ονομασία,γιατί όλα είναι πολύ ρευστά μέσα μου.

Anonyme · 12-06-16

Παιδιά όσοι έχετε θέμα με το άγχος σε σημείο που να σας προκαλεί προβληματισμό, ζητήστε βοήθεια. Υπάρχουν πολλοί φορείς που μπορούν να βοηθήσουν (Νοσοκομεία, Ιδρύματα, Κέντρα Ψυχικής Υγείας), όπου μπορείτε να ξεκινήσετε συνεδρίες με ψυχίατρο ή ψυχολόγο έναντι ενός πολύ μικρού ποσού. Δυστυχώς είναι κάτι που δύσκολα καταπολεμάται από μόνο του, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις.

Πάλεψα για σχεδόν 3 χρόνια μόνη μου την αγχώδη διαταραχή και εν τέλει το μόνο που έκανα ήταν να ρυθμίζω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποφεύγω να αγχώνομαι (και να το γνωρίζουν όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα). Το καλύτερο πράγμα που έκανα ήταν να ζητήσω βοήθεια.

Ρυζόγαλο · 12-06-16

Το άγχος και η αντιμετώπισή του, μπορούν να γεννήσουν την τόλμη και την εξέλιξή μας. Η παθητική στάση εναντίον του, η στάση " άντε, υπομονή και μετά γυρνάω σπίτι", γεννάνε τη δειλία και τη δυστυχία.

Προσπαθήστε με όποιους τρόπους μπορείτε, είτε μόνοι σας είτε ζητώντας βοήθεια, να μπείτε στην πρώτη κατηγορία. Να ξέρετε όμως, αυτός ο αγώνας πιθανόν να μην τελειώσει ποτέ, αλλά θα γίνεται πιο εύκολος, αυτό είναι σίγουρο.

Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη. Good Luck!

nymphet · 12-06-16

Αρχική Δημοσίευση από Anonyme:
Παιδιά όσοι έχετε θέμα με το άγχος σε σημείο που να σας προκαλεί προβληματισμό, ζητήστε βοήθεια. Υπάρχουν πολλοί φορείς που μπορούν να βοηθήσουν (Νοσοκομεία, Ιδρύματα, Κέντρα Ψυχικής Υγείας), όπου μπορείτε να ξεκινήσετε συνεδρίες με ψυχίατρο ή ψυχολόγο έναντι ενός πολύ μικρού ποσού. Δυστυχώς είναι κάτι που δύσκολα καταπολεμάται από μόνο του, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις.

Πάλεψα για σχεδόν 3 χρόνια μόνη μου την αγχώδη διαταραχή και εν τέλει το μόνο που έκανα ήταν να ρυθμίζω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποφεύγω να αγχώνομαι (και να το γνωρίζουν όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα). Το καλύτερο πράγμα που έκανα ήταν να ζητήσω βοήθεια.

Zήτησα βοήθεια,αρχικά με κουβέντα δε βγάλαμε άκρη,δοκιμάσαμε κάτι αντικαταθλιπτικά τα οποία δε βοήθησαν στο ελάχιστο.Τα έκοψα όλα και αποφάσισα ότι απλά θα μάθω να χειρίζομαι τον εαυτό μου και να προστατεύω την ψυχολογία μου.Φυσικά πιστεύω ότι σε πολύ βαριές ψυχικές ασθένειες τα φάρμακα είναι μονόδρομος,αλλά για μένα ήταν μια διαταραχή στην ισορροπία του κατα τ'άλλα ανισόρροπου μυαλού μου. :confused:

Anonyme · 12-06-16

Μήπως δεν ήταν κατάλληλη η βοήθεια που πήρες; Αφ'ενός υπάρχουν διάφοροι τρόποι προσέγγισης (ψυχοθεραπείας) κι αφ'ετέρου η σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου μπορεί να μην ευδοκιμήσει, και να πρέπει να βρεις άλλον. :/:

Προσωπικά επειδή ήμουν σίγουρη πως είναι κάτι που μπορεί να λυθεί μέσα από θεραπείες, είχε αποκλείσει εξ' αρχής τα χάπια (και συμφώνησαν και οι 2 ψυχίατροι που είδα), αλλά εννοείται πως η κάθε περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική.

Άγχος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Δραστήριο μέλος