Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
Noisette
Περιβόητο μέλος
Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
12-05-10
09:20
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η τηλεθέαση καθορίζει την "ποιότητα" και το πόσο καλή είναι μία εκπομπή. Εμένα προσωπικά αυτό το 70% με προβληματίζει πάρα πολύ.
Η δύναμη της μάζας τελικά μπορεί να κάνει θαύματα. (Ποιός το είχε πει αυτό ρε παιδια;
)Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-05-10
10:05
Το μόνο πραγματικά αστείο στην εκπομπή του είναι ότι λέει τους άλλους μαλάκες πουλημένους για τα λεφτά. Αυτός δηλαδή που παριστάνει την βαλβίδα κοινωνικής εκτόνωσης, βρίζοντας έως τόσο όσο του επιτρέπουν χωρίς να θίγει ποτέ πραγματικά τίποτα το κάνει για τη ψυχή της μανούλας του...
Ασφαλής πρόβλεψη: Οσο υπάρχει τόσο ενθουσιώδες κοινό στο Λαζόπουλο, οι Ελλάδα "μυστηριωδώς" πάντα, θα ξανα-ψηφίζει αυτούς που την κλέβουνε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
12-05-10
10:13
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η τηλεθέαση καθορίζει την "ποιότητα" και το πόσο καλή είναι μία εκπομπή. Εμένα προσωπικά αυτό το 70% με προβληματίζει πάρα πολύ.
Η δύναμη της μάζας τελικά μπορεί να κάνει θαύματα. (Ποιός το είχε πει αυτό ρε παιδια;
Η τηλεθέαση καθορίζει τη μαζικότητα της εκπομπής και την εμπορικότητα της, όχι την ποιότητα της.
Το πρόβλημα εδώ είναι βαθύτερο.
Ο Λαζόπουλος λέει αυτά που δε μπορεί να πει ο απλός άνθρωπος κατά πρόσωπο στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στο σύστημα.
Επειδή εσύ κι εγώ δε μπορούμε να πάμε στο Μαξίμου και να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας,
δε μπορούμε να πάμε στη Ραφήνα και να της βάλουμε μπουρλότο που έλεγε και η αλησμόνητη Σαπφώ Νοταρά,
επειδή και να το κάναμε αυτό, και να δέρναμε και 5-6 δεν θα λυνόταν τίποτα επί της ουσίας,
γιατί τα λεφτά είναι πλέον καλά εξαφανισμένα και κατοχυρωμένα στους κλέφτες τους,
επειδή όλη αυτή η μασκαράτα των εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών θα παραμείνει μασκαράτα μέχρις αποδείξεως του εναντίου (λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα...),
επειδή τελικά κανείς δεν θα πάει στη φυλακή, επειδή (και το λέω μετά λόγου γνώσεως, για όσους αναλαμβάνουν δημόσιο αξίωμα θα έπρεπε να ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας αντεστραμμένο ως τεκμήριο ενοχής)
γι αυτό υποσυνείδητα ακουμπάμε σε αυτόν που τα λέει δημόσια και γελώντας ξεδίνουμε, προσωρινά, επιφανειακά και αδιέξοδα, αλλά ξεδίνουμε, παίρνουμε μια τόση δα μικρή εκδίκηση από τη σάτιρα, (και μια διαπόμπευση δεν θα μας χάλαγε...) ίσα ίσα για να ξαναχώσουμε το κεφάλι στη λάσπη και να συνεχίσουμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Η Εμμα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών, επαγγέλεται Γονιός/Οικοκυρικά και μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 3,923 μηνύματα.
12-05-10
10:25
Παρ'το αλλιώς: το ενθουσιώδες κοινό του Λαζόπουλου θα υπάρχει όσο η Ελλαδα θα ξανα-ψηφίζει αυτούς που την κλέβουνε.
...μην πεις «μυστηριωδώς». με πιάνει ανατριχίλα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Άγγελος
Επιφανές μέλος
Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ελεύθερος επαγγελματίας και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 10,408 μηνύματα.
12-05-10
10:27
τα πε πολυ καλα χθες...ξερουμε βεβαια ποιος ειναι..αλλα ειναι ταλαντουχοςσ εαυτο που κανει τις περισσοτερες φορες..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-05-10
11:03
Τα ΜΜΕ διαμόρφωσαν το κοινό να αγοράζει κραπ, επειδή η ηλιθιότητα δεν κοστίζει τίποτα παραγωγικά, ή το κοινό επέβαλε στα ΜΜΕ αυτή τη παραγωγή, με τις αγοραστικές του προτιμήσεις; Τι μου θύμισες τώρα !
Παραθέτω εδώ, σε πρώτη εμφάνιση, το μυστικό αρχικό εισαγωγικο κείμενο του βιβλίου μου Ενεργονία, το οποίο φυσικά όπως καταλαβαίνετε κόπηκε...
Η οριστική απώλεια της σκέψης
[FONT="]Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι κάποιους να σώσουν τον κόσμο. Χρειαζόμαστε κάποιους να πληρώσουν κάποιους για να σώσουν τον κόσμο. Γιατί στο μεταξύ πολλοί πληρώνουν κάποιους πάρα πολλά, για να χαλάσουν τον κόσμο[/FONT]
Όταν δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο, «Η επανάσταση έχει αρχίσει» το είχα στείλει στο μεγαλύτερης κυκλοφορίας τότε περιοδικό στην Αθήνα, με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Λίγες μέρες αργότερα ο εκδότης με κάλεσε στο γραφείο του για να με γνωρίσει. Πήγα, μιλήσαμε και ύστερα από λίγο μου είπε με ενθουσιασμό:
- Θέλω το μυαλό σου. Μου αρέσει. Ολοκλήρωσε αυτό για το Χριστό και το άλλο με τους Κλώνους και στείλτα μου. Στην συνέχεια μου είπε πως ήταν απαραίτητο για λόγους δεοντολογίας να με γνωρίσει στον διευθυντή του.
Πήγαμε έξω και τον βρήκαμε στο διάδρομο. Ο εκδότης μας σύστησε, σφίξαμε τα χέρια, όμως ο διευθυντής του με κοίταζε λες και κοιτούσε κάποιο σκουπίδι πεταμένο στο σαλόνι του. Σκέφτηκα πως πρέπει να έφταιγε το ντύσιμό μου. Το μπλου τζιν, το πουλόβερ το μπουφάν και οι ορειβατικές μου αρβύλες κόστιζαν όλα μαζί όσα το ένα τέταρτο της αξίας του ρολογιού που φορούσε στο χέρι του.
Ύστερα ο εκδότης μας άφησε και πήγαμε στο γραφείο του διευθυντή. Ήταν ένα πλαίσιο από αλουμίνιο με τις μισές επιφάνειες από πλεξιγκλάς και τις άλλες μισές από ψιλή καφέ μελαμίνη με νερά στο χρωματισμό της για να φαίνεται σαν ξύλο, ενας χώρος κάτι λιγότερο από τρία επί δύο μέτρα. Εκτός από το γραφείο του, μπροστά από αυτό, δύο μικρές πολυθρόνες στριμώχνονταν τόσο πολύ που ο χώρος έμοιαζε με ευρύχωρη τουαλέτα.
Ήταν ένας απόλυτα άοσμος και άχρωμος χώρος. Ούτε βιβλία ούτε κάτι καλόγουστο ή έστω καλότεχνο δεν υπηρχε εκεί, ακόμη και τα επιπλα ήταν εντελώς βιομηχανοποιημένα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι γραφείο διευθυντή προσωπικού σε ένα επαρχιακό, ή ίσως καλύτερα αφρικάνικο, εργοστάσιο. Κοτζάμ διευθυντής με τέτοιο πανάκριβο ρολόι και να έχει αυτό το μικρό κλουβί για γραφείο, σκέφτηκα. Πόση δημιουργικότητα μπορούσε να έχει κάποιος δουλεύοντας εκεί μέσα;
Σύντομα κατάλαβα πως ο διευθυντής δεν χρειαζόταν να έχει καθόλου. Η δημιουργικότητα ήταν δουλειά των γραφιστών, των συγγραφέων, ακόμα και του εκδότη του ίδιου. Ο διευθυντής του περιοδικού ήταν δημιουργικός μόνο στο να πουλάει διαφήμιση. Την οποία κι αυτή πάλι δεν την πούλαγε ο ίδιος, οι διαφημιζόμενοι έρχονταν από μόνοι τους. Εκείνος όμως παζάρευε μαζί τους. Σʼαυτό τουλάχιστον πρέπει να ήταν καλός, σκέφτηκα κρίνοντας πάντα από το ρολόι του ελλείψει άλλων στοιχείων γύρω του ή στη συμπεριφορά του που να υποδηλώνουν κάποια ποιότητα, αξία ή έστω ευγένεια.
Κάθισα απέναντί του σε μία από τις στενές πολυθρόνες κι αυτός συνέχιζε να με κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα σαν να ήμουν μικρόβιο που χαριστικά και μόνο βρισκόμουν μαζί του σʼαυτόν τον τόσο προνομιούχο χώρο. Απορούσα γιατί με κοιτούσε έτσι. Έξ άλλου πράγματι χαριστικά βρισκόμουν εκεί, για να κάνω τη χάρη στον εκδότη που με είχε παρακαλέσει.
Ήξερε άραγε ο εκδότης τι έκανε ο διευθυντής του με τους συγγραφείς που του έστελνε, για λόγους δεοντολογίας; Όλη αυτή η απαξιωτική παράσταση του διευθυντή δηλαδή, ήταν μέρος ενός σκόπιμου προγράμματος του ίδιου του εκδότη, ή έμπνευση του συγκεκριμένου διευθυντή του; Αν ήταν πρόθεση του εκδότη σκέφτηκα, και γιʼαυτό με είχε στείλει εκεί, άραγε αυτό εννοούσε όταν είχε πεί ότι ήθελε το μυαλό μου; Για να το δανείσει στο διευθυντή του; Αφού όπως όλα έδειχναν αυτός δεν ήταν σε θέση να γράψει ούτε μια γραμμή.
Τον άφησα να με εξετάσει καλά, μιας και δεν είχα κάτι να πω σʼ αυτόν τον άνθρωπο. Ήλπιζα να μην είχε ούτε εκείνος και να τελειώσουμε γρήγορα. Δεν θα με πείραζε αν μου έλεγε ξαφνικά, όταν κάποτε τελείωνε την εξέτασή του, χάρηκα πολύ δεν σας χρειάζομαι άλλο. Θα ήταν η μόνη ευνοϊκή αγένεια μέσα σε όλες τις άλλες που ανεχόμουν ήδη εκ μέρους του, για χάρη πάντα του εκδότη. Αντί να το κάνει όμως αποφάσισε ύστερα από τρία ολόκληρα λεπτά που με κοιτούσε να μιλήσει.
- Εσύ τι κάνεις; Ρώτησε με ύφος αξιωματικού των Ες Ες που θα έλεγε: ξέρνα τα όλα.
- Σκέφτομαι, του απάντησα. Οι ανθρακωρύχοι σκάβουν και οι συγγραφείς σκέφτονται, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Δεν τον ρώτησα, ήταν προφανές ότι ο άνθρωπος αγνοούσε τι κάνει ένας συγγραφέας. Αλλιώς θα ήξερε ότι είναι πολύ πιο επίπονο να σκέφτεσαι από να σκάβεις.
- Αυτό δεν είναι κάτι που κάνεις εσύ. Όλοι σκέφτονται, είπε κοιτάζοντας με αυτή τη φορά σαν σκουπίδι που κάνει και τον έξυπνο.
- Ναι, μόνο που δεν σκέφτονται όλοι τα ίδια πράγματα. Εσύ ας πούμε σκέφτεσαι μόνο πόσα λεφτά θα βγάλεις. Αυτό είναι μια σκέψη που στην πραγματικότητα μπορεί να μην χρησιμεύει ούτε και σε σένα ακόμη.
- Δηλαδή αυτά που σκέφτεσαι εσύ μου χρησιμεύουν;
- Φυσικά, θα μπορούσαν, του είπα χαμογελώντας γαλήνια.
Ο τύπος θύμωσε. Δεν ξέρω αν ήταν εκείνη τη στιγμή ή το ίδιο έκανε με όλους τους συγγραφείς, που αποφάσισε να μου αποδείξει πόσο άδικο είχα. Πώς η σκέψη μου ήταν άχρηστη και δεν χρησίμευε σε κανέναν, μιας και για να χρησιμεύσει θα έπρεπε κάποιοι κάπου να την διαβάσουν. Και ότι έγραφα θα το έκρινε και θα το ενέκρινε πρώτα εκείνος, ο οποίος προφανώς δεν με ενέκρινε.
Όμως γιʼαυτό τουλάχιστον το άρθρο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα αφού το είχε ήδη επιλέξει ο εκδότης. Έτσι τον επόμενο μήνα το άρθρο δημοσιεύτηκε. Εκεί γνώρισα το επόμενο σκέλος της συγγραφικής πραγματικότητας. Ο εκδότης είχε δεσμευτεί στην κουβέντα μας ότι θα το πληρώσει καλά, γιατί του άρεσε πολύ η σκέψη μου όπως είπε. Αυτό φάνηκε και από τη δημοσίευση του κειμένου που έγινε σε περίοπτη θέση παρά που εμφανιζόμουν για πρώτη φορά σε έντυπο.
Ο διευθυντής ωστόσο με ανάγκασε να τον καλέσω 5-6 φορές για την πληρωμή. Τελικά ύστερα από μια εβδομάδα που του είπα να τελειώνει με την υπόθεση αυτή και αν σκοπεύει ή όχι να με πληρώσει, μου είπε πως βεβαίως και ναι, να περνούσα να πάρω τα χρήματά μου την επομένη. Εκεί, σε μία σύντομη συζήτηση, και ενώ προσπαθούσε απεγνωσμένα να φανεί πιο ευγενικός από την προηγούμενη συνάντησή μας, μου πέταξε πως θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενος που πληρωνόμουν για το άρθρο μου. Τον κοίταξα έκπληκτος. Τότε μου είπε ότι στην ουσία μου έκανε διαφήμιση η οποία και αυτή πληρώνεται κι εγώ αντί να πληρώσω πληρωνόμουν κιόλας.
Βγαίνοντας από τις εγκαταστάσεις του περιοδικού έπεσα στη σκέψη. Όταν δημοσίευες στα περιοδικά σου έκαναν διαφήμιση, όταν δεν δημοσίευες δεν σου έκαναν. Αυτό ήταν όλο κι όλο που μπορούσε να βγεί, η ουσία που έλεγε και ο διευθυντής, από το γράψιμο άρθρων. Και τα χρήματα; Αν δεν δημοσίευες δεν πληρωνόσουν φυσικά ότι και αν σκεφτόσουν, όμως τώρα, δεν πληρωνόσουν ακόμη και αν δημοσίευες. Τότε, τι επαγγελματική υπόσταση μπορούσε να έχει το να πουλάς σκέψη στα περιοδικά; Οι συγγραφείς θα έπρεπε να γράφουν μόνο βιβλία.
Αυτή ήταν η πρώτη μου παρεξήγηση σχετικά με το εμπόριο άρθρων. Δεν ήξερα από περιοδικά ποικίλης ύλης και ιλλουστρεισιον είναι η αλήθεια. Δεν τα διάβαζα ούτε είχα επαφή με εκδότες περιοδικών έως τότε. Είχα όμως σχηματίσει την εντύπωση, βλέποντας τα πολυτελή και προσεγμένα εξώφυλλα τους στα περίπτερα και τους πηχυαίους τίτλους ότι αν είχες κάποια σημαντική σκέψη εκεί έπρεπε να δημοσιεύσεις. Για να παρουσιαστεί αυτή η σκέψη σε ένα ευρύ κοινό άμεσα, σωστά και να έχει το ανάλογο κύρος και απήχηση. Τα περιοδικά από τους τίτλους τους, φαίνονταν να είναι το λίκνο των σύγχρονων σκέψεων και τάσεων.
Αυτή η δεύτερη παρεξήγηση σχετικά με τα ιλλουστρέιτετ ΜΜΕ ήταν πολύ μεγαλύτερη από την πρώτη. Μετά το περιστατικό με τον διευθυντή στο μικρό γραφείο αγόρασα αρκετά τετοια περιοδικά κι έκανα μια έρευνα για να δω γιατί συγκλονίστηκε αυτός ο άνθρωπος τόσο όταν του είπα τι κάνω. Ότι δηλαδή σκεφτόμουν πρίν γράψω κάτι όσο και με την πρόθεσή μου ύστερα να πληρωθώ γιʼαυτό.
Εκεί παρατήρησα πώς οι συγγραφείς των άρθρων στα περιοδικά ιλουστρειτετ διαμόρφωναν τα άρθρα τους έτσι ώστε να ταιριάζουν σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όλα τα άρθρα ακόμη και περιοδικών διαφορετικών εκδοτικών οργανισμών, επικοινωνούσαν στον αναγνώστη τελικά το ίδιο. Για την πολιτική, για τη φιλοσοφία, για τον πολιτισμό, για το ποια πρόσωπα και πράγματα αξίζουν και γιατί, όλοι έγραφαν με έναν τρόπο, που πρέπει να καταχωρηθεί σαν μία τέχνη της εποχής μας. Πως να γράφεις ένα ολόκληρο κείμενο χωρίς στο τέλος να έχεις θίξει τίποτα και κανέναν.
Δεν θα έβρισκες ποτέ μέσα στα περιοδικό ποικίλης ύλης κάποιο άρθρο του Ντοστογιέφσκυ, του Ρεμάρκ, του Έσσε ή του Χέμινγκγουεη. Δεν υπήρχαν προσωπικότητες στα περιοδικά ποικίλης ύλης, παρά που εκεί περίμενα να τις βρώ εγώ. Δεν υπήρχε καν σκέψη. Δεν θα αγόραζες ποτέ αυτό το περιοδικό και όχι κάποιο άλλο, επειδή εκεί έγραφε κάποιος συγκεκριμένος συγγραφέας. Μπορεί όμως να το αγόραζες γιατί αυτή που έγδυνε αυτό το περιοδικό έναντι του άλλου, σου άρεσε περισσότερο ή ήταν πιο διάσημη από τις άλλες που γδύνονταν στα άλλα. Ή γιατί το CD που χάριζε αυτό το περιοδικό είχε κατά τύχη το τραγούδι που έψαχνες.
Όμως κανένα δεν θα είχε το άρθρο που έψαχνες, να το διαβάσεις και να ανέβεις λιγάκι. Να νοιώσεις ότι υπάρχει κάποια ελπίδα αφού υπάρχει ακόμη σκέψη. Ότι σε κάποια χρόνια θα γινόταν κάποια άλλα γεγονότα, που τότε θα κατέγραφαν οι εφημερίδες. Τα κείμενα απλά συνέδεαν το εξώφυλλο με τα δώρα και φυσικά τις διαφημίσεις, όπως το τσιμέντο συνδέει τα τούβλα. Έμοιαζαν όλα σαν να ήταν συνταγές μαγειρικής όπου από περιοδικό σε περιοδικό μόνο μικροδιαφορές στο ψήσιμο και στα υλικά έβρισκες στην συνταγή για τα μπιφτέκια ας πούμε. Όμως για μπιφτέκια έγραφαν, όχι για την κόλαση του Δάντη.
Ίσως και να ήταν αναπόφευκτο αυτό, σκέφτηκα, ύστερα από τόσο καιρό που όλοι οι δωρεάν συγγραφείς προσπαθούσαν να πουν με διαφορετικό τρόπο το ίδιο πράγμα, για να μην ξεφύγουν από κάποια αόρατη νοητή γραμμή που χάραζε η λογοκρισία. Η οποία επέτρεπε μόνο στο "τίποτα" να λέγεται. Ώστε να συνεχίζουν έτσι να διαφημίζουν το όνομά τους με τα τζάμπα άρθρα τους.
Όμως με το σύστημα αυτό, οι κοινωνικοί προβληματισμοί κατάντησαν τελικά πραγματικές συνταγές στα περιοδικά ποικίλης ύλης. Τόσο πολύ μάλιστα που ακόμη και οι τίτλοι των περιοδικών συχνά ακολουθούσαν αυτή τη φιλοσοφία. Συνήθως τα νούμερα στις δοσολογίες υπονοούσαν κάτι σχετικά με το περιεχόμενο της συνταγής ώστε να κινούν το ενδιαφέρον. Εξηνταεννέα τρόποι να έχετε σούπερ οργασμό παραδείγματος χάριν. Ή δέκα εντολές που δεν πρέπει να παραβείτε στον γάμο. Και ούτω καθʼεξής.
Μέσα σʼαυτό το κλίμα, ο διευθυντής στο μικρό γραφείο έκανε τελικά καλά τη δουλειά του κι ας εκνευρίστηκα εγώ με τη στάση του. Πουλούσε διαφήμιση ο άνθρωπος. Αν δεν με υποτιμούσε και εξακολουθούσα με τον αέρα του Κνούτ Χάμσουν, φυσικά θα του χρέωνα όλα μου τα άρθρα όσο μου πλήρωσε και το πρώτο.
Όμως αυτός δεν χρειαζόταν άρθρα σαν το πρώτο. Ούτε εκείνο δεν θα δημοσίευε αν δεν άρεσε τόσο πολύ στον εκδότη. Είχε πολλά τζάμπα άρθρα, και λίγο τον ενδιέφερε τι έγραφε οποιοδήποτε από αυτά. Δεν πουλούσε άποψη στα περιοδικά του, πουλούσε την δική του άποψη μέσα από αυτά. Ότι δηλαδή το κοινό είναι ηλίθιο, και οι συγγραφείς που έδιναν τζάμπα τα άρθρα τους και δεν έλεγαν τίποτα για κανέναν δεν πείραζαν κανέναν.
Οι αναγνώστες το περιοδικό θα το αγόραζαν για την διάσημη που έγδυναν μέσα τουλάχιστον έτσι υποστήριζε το σύγχρονο μάρκετινγκ. Αυτή ναι, θα την πλήρωναν για να τα βγάλει όλα. Δικαιολογούνταν τα έξοδα από τις υποτιθέμενες πωλήσεις που θα προέκυπταν. Πέραν του ότι θα την πήδαγαν και όλοι μαζί. Εμένα εκτός του ότι θα μου έκαναν διαφήμιση, δεν ήταν σίγουροι ότι θα είχα τόσο τράβηγμα όσο η γυμνή, και δεν θα με πήδαγαν κιόλας. Υστερούσα σημαντικά σε διαπραγματευτική ισχύ.
Ωστόσο, επειδή έγραφα καλά και αν ήμουν καλό παιδί μπορούσα να δημοσιεύω δωρεάν αν το ήθελα. Μου το επέτρεπαν. Με την προϋπόθεση να μην γράφω πολύ πρωτότυπα πράγματα ή απόψεις και προκαλώ σκέψεις στο κοινό τώρα που υποτίθεται είχανε βρει το κουμπί του.
Αυτό με προκάλεσε σαν συγγραφέα να συγκεντρώσω όλα τα άρθρα και τους στοχασμούς που θα δημοσίευα σε κάποια άλλη εποχή στα περιοδικά, αν επιτρεπόταν και αν με πλήρωναν, και να δοκιμάσω αυτό ακριβώς που το μάρκετινγκ των περιοδικών υποστήριζε. Ότι δηλαδή το κοινό ενδιαφέρεται μόνο αν έγδυσαν ή πήδηξαν την τάδε διάσημη και ότι ούτε σκέπτεται ούτε, ακόμη περισσότερο, του αρέσει να σκέπτεται για όσα συμβαίνουν γύρω του και όσα του πουλάνε σαν πραγματικότητα.
Έτσι έφτιαξα ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, που αναφέρεται σε διάφορα θέματα που κατʼ εξοχήν ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας, χωρίς όμως τις διαφημίσεις απορρυπαντικών καλλυντικών και αυτοκινήτων και χωρίς τη διάσημη γυμνή μέσα. Για να δω τι θα γίνει.
Είναι βέβαια μία πρωτότυπη μάχη, τα CD οι σουγιάδες και η κάθε πλούσια πουτάνα από τη μία και όλες οι σύγχρονες ανησυχίες και η σκέψη από την άλλη, και θα έλεγε κανείς γιατί το έκανα. Γιατί δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με σεξ, βία, χρήμα, πόλεμο, ίντριγκα, προδοσία, πάθος και πόνο, να βγάλω και τα λεφτά μου στα σίγουρα και να ησυχάσω;
Το έκανα για να λύσω ένα ερώτημα που με είχε απασχολήσει από παλιά πολύ πριν ακόμα γνωρίσω τον διευθυντή στο μικρό γραφείο. Ήταν τα ΜΜΕ που διαμόρφωσαν το διανοητικό τέλμα που επικρατεί σήμερα στην αδυναμία τους να πληρώσουν και έτσι να παρουσιάσουν αξιόλογα κείμενα και σκέψεις; Ή μήπως ήταν το κοινό που έφτιαξε τα ΜΜΕ αυτά που είναι με την αγοραστική του προτίμηση; Ζητώντας, και χρηματοδοτώντας με μερικά ευρω για κάθε ανάλογο έντυπο, ο κάθε ένας, αλλά με τεράστια ποσά στο σύνολο χιλιάδων αντιτύπων, το τίποτα;
Οι διάφοροι επίδοξοι συγγραφείς διαφημίζονται δωρεάν, το μάρκετιγκ βρήκε τρόπο ώστε τα περιοδικά να μην μοιάζουν με διαφημιστικό του σούπερ μάρκετ, χώνοντας δωρεάν άρθρα ανάμεσα στις διαφημίσεις, και το κοινό αγοράζει την παραγ γή αρκεί να του βάλεις ένθετο κάποιο «λαγό». Φαίνεται σαν ένας εμπορικός κύκλος όπου όλοι είναι ικανοποιημένοι.
Όλα αυτά όμως δεν παύουν να φαίνονται σαν σκέψη. Υποτιθέμενες σκέψεις, πολλές φορές για σημαντικά ζητήματα, τις οποίες υποτίθεται κάποιοι σκέφτηκαν, επεξεργάστηκαν και έγραψαν. Που όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει σκεφτεί αφού κανείς δεν πρόκειται να τις πληρώσει και ακριβώς γιʼαυτό κανείς δεν πρόκειται ούτε ποτέ να κρίνει πριν τις δημοσιεύσει. Αρκεί να μην θίγουν τίποτα. Κι αυτό καταλήγει να είναι οτιδήποτε κυκλοφορεί σήμερα σαν σκέψη. Γιατί η άλλη σκέψη, στα βιβλία, είναι συντριπτικά μικρότερη. Το πιο επιτυχημένο βιβλίο δεν θα έρθει στα χέρια ούτε του ενός εκατοστού του συνολικου κοινού των αναγνωστών περιοδικών.
Αυτό ίσως ευθύνεται για την αίσθηση που έχει το κοινό σήμερα διαβάζοντας περιοδικά, παρακολουθώντας εκπομπές σήριαλ ακόμη και ταινίες. Ότι δεν υπάρχει σκέψη, ότι έχει τάχα εξαφανιστεί. Αίσθηση που προκαλεί την ίδια στιγμή την αγωνία ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Ότι, όσο και αν μιλάνε, όσο και αν παίζουν, όσο και αν γράφουν, κανείς δεν λέει τίποτα που να μπορεί να αλλάξει κάτι.
Στην παραγωγική διαδικασία αυτού του αποτελέσματος όμως είναι όλοι πολύ ικανοποιημένοι. Μέτριοι έως κακοί συγγραφείς και ΜΜΕ. Οπότε αν είναι ικανοποιημένο και το κοινό ο κύκλος των συμφερόντων κλείνει. Με φαινομενικά όλες τις πλευρές ικανοποιημένες.
Βέβαια αυτό είναι σχετικό γιατί με αυτές τις διαδικασίες, κι αν δεν έχει γίνει ακόμη, σύντομα, κάθε σκέψη θα εξαφανιστεί. Συμπαρασύροντας κάθε ελπίδα για οποιεσδήποτε αλλαγές ή λύσεις και ρίχνοντας μας σε ένα διανοητικό και πολιτισμικό τέλμα πολύ πιο μακροχρόνιο και από του μεσαίωνα.
Υπάρχουν οι ενδιαφέρουσες σκέψεις, οι κατάλληλες λύσεις. Δεν σημαίνει ότι χάλασε ο κόσμος και εξαφανίστηκαν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, επειδή απλά σήμερα δεν πληρώνονται οπότε δεν δημοσιεύουν. Μπορεί να μην παράγουν καν. Γιατί κανένα ΜΜΕ δεν προωθεί τη σκέψη τους, οπότε κατά συνέπεια κι αυτοί δεν ανταμοίβονται αντίστοιχα γιʼαυτήν. Και καλά να πουλήσεις μια ανοησία φθηνά. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς των ΜΜΕ σήμερα. Όμως κάτι που αξίζει ή το πουλάς όσο πρέπει, ή δεν το δίνεις καθόλου.
Το πού μπορεί να καταλήξει βέβαια ένας κόσμος που ούτε γράφει ούτε διαβάζει ούτε σκέφτεται, αυτό παρουσιάζεται στα διηγήματα και τα άρθρα που ακολουθούν. Με την ελπίδα ότι ίσως μπορεί να αλλάξει.
Όταν δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο, «Η επανάσταση έχει αρχίσει» το είχα στείλει στο μεγαλύτερης κυκλοφορίας τότε περιοδικό στην Αθήνα, με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Λίγες μέρες αργότερα ο εκδότης με κάλεσε στο γραφείο του για να με γνωρίσει. Πήγα, μιλήσαμε και ύστερα από λίγο μου είπε με ενθουσιασμό:
- Θέλω το μυαλό σου. Μου αρέσει. Ολοκλήρωσε αυτό για το Χριστό και το άλλο με τους Κλώνους και στείλτα μου. Στην συνέχεια μου είπε πως ήταν απαραίτητο για λόγους δεοντολογίας να με γνωρίσει στον διευθυντή του.
Πήγαμε έξω και τον βρήκαμε στο διάδρομο. Ο εκδότης μας σύστησε, σφίξαμε τα χέρια, όμως ο διευθυντής του με κοίταζε λες και κοιτούσε κάποιο σκουπίδι πεταμένο στο σαλόνι του. Σκέφτηκα πως πρέπει να έφταιγε το ντύσιμό μου. Το μπλου τζιν, το πουλόβερ το μπουφάν και οι ορειβατικές μου αρβύλες κόστιζαν όλα μαζί όσα το ένα τέταρτο της αξίας του ρολογιού που φορούσε στο χέρι του.
Ύστερα ο εκδότης μας άφησε και πήγαμε στο γραφείο του διευθυντή. Ήταν ένα πλαίσιο από αλουμίνιο με τις μισές επιφάνειες από πλεξιγκλάς και τις άλλες μισές από ψιλή καφέ μελαμίνη με νερά στο χρωματισμό της για να φαίνεται σαν ξύλο, ενας χώρος κάτι λιγότερο από τρία επί δύο μέτρα. Εκτός από το γραφείο του, μπροστά από αυτό, δύο μικρές πολυθρόνες στριμώχνονταν τόσο πολύ που ο χώρος έμοιαζε με ευρύχωρη τουαλέτα.
Ήταν ένας απόλυτα άοσμος και άχρωμος χώρος. Ούτε βιβλία ούτε κάτι καλόγουστο ή έστω καλότεχνο δεν υπηρχε εκεί, ακόμη και τα επιπλα ήταν εντελώς βιομηχανοποιημένα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι γραφείο διευθυντή προσωπικού σε ένα επαρχιακό, ή ίσως καλύτερα αφρικάνικο, εργοστάσιο. Κοτζάμ διευθυντής με τέτοιο πανάκριβο ρολόι και να έχει αυτό το μικρό κλουβί για γραφείο, σκέφτηκα. Πόση δημιουργικότητα μπορούσε να έχει κάποιος δουλεύοντας εκεί μέσα;
Σύντομα κατάλαβα πως ο διευθυντής δεν χρειαζόταν να έχει καθόλου. Η δημιουργικότητα ήταν δουλειά των γραφιστών, των συγγραφέων, ακόμα και του εκδότη του ίδιου. Ο διευθυντής του περιοδικού ήταν δημιουργικός μόνο στο να πουλάει διαφήμιση. Την οποία κι αυτή πάλι δεν την πούλαγε ο ίδιος, οι διαφημιζόμενοι έρχονταν από μόνοι τους. Εκείνος όμως παζάρευε μαζί τους. Σʼαυτό τουλάχιστον πρέπει να ήταν καλός, σκέφτηκα κρίνοντας πάντα από το ρολόι του ελλείψει άλλων στοιχείων γύρω του ή στη συμπεριφορά του που να υποδηλώνουν κάποια ποιότητα, αξία ή έστω ευγένεια.
Κάθισα απέναντί του σε μία από τις στενές πολυθρόνες κι αυτός συνέχιζε να με κοιτάζει με εκείνο το βλέμμα σαν να ήμουν μικρόβιο που χαριστικά και μόνο βρισκόμουν μαζί του σʼαυτόν τον τόσο προνομιούχο χώρο. Απορούσα γιατί με κοιτούσε έτσι. Έξ άλλου πράγματι χαριστικά βρισκόμουν εκεί, για να κάνω τη χάρη στον εκδότη που με είχε παρακαλέσει.
Ήξερε άραγε ο εκδότης τι έκανε ο διευθυντής του με τους συγγραφείς που του έστελνε, για λόγους δεοντολογίας; Όλη αυτή η απαξιωτική παράσταση του διευθυντή δηλαδή, ήταν μέρος ενός σκόπιμου προγράμματος του ίδιου του εκδότη, ή έμπνευση του συγκεκριμένου διευθυντή του; Αν ήταν πρόθεση του εκδότη σκέφτηκα, και γιʼαυτό με είχε στείλει εκεί, άραγε αυτό εννοούσε όταν είχε πεί ότι ήθελε το μυαλό μου; Για να το δανείσει στο διευθυντή του; Αφού όπως όλα έδειχναν αυτός δεν ήταν σε θέση να γράψει ούτε μια γραμμή.
Τον άφησα να με εξετάσει καλά, μιας και δεν είχα κάτι να πω σʼ αυτόν τον άνθρωπο. Ήλπιζα να μην είχε ούτε εκείνος και να τελειώσουμε γρήγορα. Δεν θα με πείραζε αν μου έλεγε ξαφνικά, όταν κάποτε τελείωνε την εξέτασή του, χάρηκα πολύ δεν σας χρειάζομαι άλλο. Θα ήταν η μόνη ευνοϊκή αγένεια μέσα σε όλες τις άλλες που ανεχόμουν ήδη εκ μέρους του, για χάρη πάντα του εκδότη. Αντί να το κάνει όμως αποφάσισε ύστερα από τρία ολόκληρα λεπτά που με κοιτούσε να μιλήσει.
- Εσύ τι κάνεις; Ρώτησε με ύφος αξιωματικού των Ες Ες που θα έλεγε: ξέρνα τα όλα.
- Σκέφτομαι, του απάντησα. Οι ανθρακωρύχοι σκάβουν και οι συγγραφείς σκέφτονται, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Δεν τον ρώτησα, ήταν προφανές ότι ο άνθρωπος αγνοούσε τι κάνει ένας συγγραφέας. Αλλιώς θα ήξερε ότι είναι πολύ πιο επίπονο να σκέφτεσαι από να σκάβεις.
- Αυτό δεν είναι κάτι που κάνεις εσύ. Όλοι σκέφτονται, είπε κοιτάζοντας με αυτή τη φορά σαν σκουπίδι που κάνει και τον έξυπνο.
- Ναι, μόνο που δεν σκέφτονται όλοι τα ίδια πράγματα. Εσύ ας πούμε σκέφτεσαι μόνο πόσα λεφτά θα βγάλεις. Αυτό είναι μια σκέψη που στην πραγματικότητα μπορεί να μην χρησιμεύει ούτε και σε σένα ακόμη.
- Δηλαδή αυτά που σκέφτεσαι εσύ μου χρησιμεύουν;
- Φυσικά, θα μπορούσαν, του είπα χαμογελώντας γαλήνια.
Ο τύπος θύμωσε. Δεν ξέρω αν ήταν εκείνη τη στιγμή ή το ίδιο έκανε με όλους τους συγγραφείς, που αποφάσισε να μου αποδείξει πόσο άδικο είχα. Πώς η σκέψη μου ήταν άχρηστη και δεν χρησίμευε σε κανέναν, μιας και για να χρησιμεύσει θα έπρεπε κάποιοι κάπου να την διαβάσουν. Και ότι έγραφα θα το έκρινε και θα το ενέκρινε πρώτα εκείνος, ο οποίος προφανώς δεν με ενέκρινε.
Όμως γιʼαυτό τουλάχιστον το άρθρο δεν μπορούσε να κάνει τίποτα αφού το είχε ήδη επιλέξει ο εκδότης. Έτσι τον επόμενο μήνα το άρθρο δημοσιεύτηκε. Εκεί γνώρισα το επόμενο σκέλος της συγγραφικής πραγματικότητας. Ο εκδότης είχε δεσμευτεί στην κουβέντα μας ότι θα το πληρώσει καλά, γιατί του άρεσε πολύ η σκέψη μου όπως είπε. Αυτό φάνηκε και από τη δημοσίευση του κειμένου που έγινε σε περίοπτη θέση παρά που εμφανιζόμουν για πρώτη φορά σε έντυπο.
Ο διευθυντής ωστόσο με ανάγκασε να τον καλέσω 5-6 φορές για την πληρωμή. Τελικά ύστερα από μια εβδομάδα που του είπα να τελειώνει με την υπόθεση αυτή και αν σκοπεύει ή όχι να με πληρώσει, μου είπε πως βεβαίως και ναι, να περνούσα να πάρω τα χρήματά μου την επομένη. Εκεί, σε μία σύντομη συζήτηση, και ενώ προσπαθούσε απεγνωσμένα να φανεί πιο ευγενικός από την προηγούμενη συνάντησή μας, μου πέταξε πως θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενος που πληρωνόμουν για το άρθρο μου. Τον κοίταξα έκπληκτος. Τότε μου είπε ότι στην ουσία μου έκανε διαφήμιση η οποία και αυτή πληρώνεται κι εγώ αντί να πληρώσω πληρωνόμουν κιόλας.
Βγαίνοντας από τις εγκαταστάσεις του περιοδικού έπεσα στη σκέψη. Όταν δημοσίευες στα περιοδικά σου έκαναν διαφήμιση, όταν δεν δημοσίευες δεν σου έκαναν. Αυτό ήταν όλο κι όλο που μπορούσε να βγεί, η ουσία που έλεγε και ο διευθυντής, από το γράψιμο άρθρων. Και τα χρήματα; Αν δεν δημοσίευες δεν πληρωνόσουν φυσικά ότι και αν σκεφτόσουν, όμως τώρα, δεν πληρωνόσουν ακόμη και αν δημοσίευες. Τότε, τι επαγγελματική υπόσταση μπορούσε να έχει το να πουλάς σκέψη στα περιοδικά; Οι συγγραφείς θα έπρεπε να γράφουν μόνο βιβλία.
Αυτή ήταν η πρώτη μου παρεξήγηση σχετικά με το εμπόριο άρθρων. Δεν ήξερα από περιοδικά ποικίλης ύλης και ιλλουστρεισιον είναι η αλήθεια. Δεν τα διάβαζα ούτε είχα επαφή με εκδότες περιοδικών έως τότε. Είχα όμως σχηματίσει την εντύπωση, βλέποντας τα πολυτελή και προσεγμένα εξώφυλλα τους στα περίπτερα και τους πηχυαίους τίτλους ότι αν είχες κάποια σημαντική σκέψη εκεί έπρεπε να δημοσιεύσεις. Για να παρουσιαστεί αυτή η σκέψη σε ένα ευρύ κοινό άμεσα, σωστά και να έχει το ανάλογο κύρος και απήχηση. Τα περιοδικά από τους τίτλους τους, φαίνονταν να είναι το λίκνο των σύγχρονων σκέψεων και τάσεων.
Αυτή η δεύτερη παρεξήγηση σχετικά με τα ιλλουστρέιτετ ΜΜΕ ήταν πολύ μεγαλύτερη από την πρώτη. Μετά το περιστατικό με τον διευθυντή στο μικρό γραφείο αγόρασα αρκετά τετοια περιοδικά κι έκανα μια έρευνα για να δω γιατί συγκλονίστηκε αυτός ο άνθρωπος τόσο όταν του είπα τι κάνω. Ότι δηλαδή σκεφτόμουν πρίν γράψω κάτι όσο και με την πρόθεσή μου ύστερα να πληρωθώ γιʼαυτό.
Εκεί παρατήρησα πώς οι συγγραφείς των άρθρων στα περιοδικά ιλουστρειτετ διαμόρφωναν τα άρθρα τους έτσι ώστε να ταιριάζουν σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Κατά ένα περίεργο τρόπο όλα τα άρθρα ακόμη και περιοδικών διαφορετικών εκδοτικών οργανισμών, επικοινωνούσαν στον αναγνώστη τελικά το ίδιο. Για την πολιτική, για τη φιλοσοφία, για τον πολιτισμό, για το ποια πρόσωπα και πράγματα αξίζουν και γιατί, όλοι έγραφαν με έναν τρόπο, που πρέπει να καταχωρηθεί σαν μία τέχνη της εποχής μας. Πως να γράφεις ένα ολόκληρο κείμενο χωρίς στο τέλος να έχεις θίξει τίποτα και κανέναν.
Δεν θα έβρισκες ποτέ μέσα στα περιοδικό ποικίλης ύλης κάποιο άρθρο του Ντοστογιέφσκυ, του Ρεμάρκ, του Έσσε ή του Χέμινγκγουεη. Δεν υπήρχαν προσωπικότητες στα περιοδικά ποικίλης ύλης, παρά που εκεί περίμενα να τις βρώ εγώ. Δεν υπήρχε καν σκέψη. Δεν θα αγόραζες ποτέ αυτό το περιοδικό και όχι κάποιο άλλο, επειδή εκεί έγραφε κάποιος συγκεκριμένος συγγραφέας. Μπορεί όμως να το αγόραζες γιατί αυτή που έγδυνε αυτό το περιοδικό έναντι του άλλου, σου άρεσε περισσότερο ή ήταν πιο διάσημη από τις άλλες που γδύνονταν στα άλλα. Ή γιατί το CD που χάριζε αυτό το περιοδικό είχε κατά τύχη το τραγούδι που έψαχνες.
Όμως κανένα δεν θα είχε το άρθρο που έψαχνες, να το διαβάσεις και να ανέβεις λιγάκι. Να νοιώσεις ότι υπάρχει κάποια ελπίδα αφού υπάρχει ακόμη σκέψη. Ότι σε κάποια χρόνια θα γινόταν κάποια άλλα γεγονότα, που τότε θα κατέγραφαν οι εφημερίδες. Τα κείμενα απλά συνέδεαν το εξώφυλλο με τα δώρα και φυσικά τις διαφημίσεις, όπως το τσιμέντο συνδέει τα τούβλα. Έμοιαζαν όλα σαν να ήταν συνταγές μαγειρικής όπου από περιοδικό σε περιοδικό μόνο μικροδιαφορές στο ψήσιμο και στα υλικά έβρισκες στην συνταγή για τα μπιφτέκια ας πούμε. Όμως για μπιφτέκια έγραφαν, όχι για την κόλαση του Δάντη.
Ίσως και να ήταν αναπόφευκτο αυτό, σκέφτηκα, ύστερα από τόσο καιρό που όλοι οι δωρεάν συγγραφείς προσπαθούσαν να πουν με διαφορετικό τρόπο το ίδιο πράγμα, για να μην ξεφύγουν από κάποια αόρατη νοητή γραμμή που χάραζε η λογοκρισία. Η οποία επέτρεπε μόνο στο "τίποτα" να λέγεται. Ώστε να συνεχίζουν έτσι να διαφημίζουν το όνομά τους με τα τζάμπα άρθρα τους.
Όμως με το σύστημα αυτό, οι κοινωνικοί προβληματισμοί κατάντησαν τελικά πραγματικές συνταγές στα περιοδικά ποικίλης ύλης. Τόσο πολύ μάλιστα που ακόμη και οι τίτλοι των περιοδικών συχνά ακολουθούσαν αυτή τη φιλοσοφία. Συνήθως τα νούμερα στις δοσολογίες υπονοούσαν κάτι σχετικά με το περιεχόμενο της συνταγής ώστε να κινούν το ενδιαφέρον. Εξηνταεννέα τρόποι να έχετε σούπερ οργασμό παραδείγματος χάριν. Ή δέκα εντολές που δεν πρέπει να παραβείτε στον γάμο. Και ούτω καθʼεξής.
Μέσα σʼαυτό το κλίμα, ο διευθυντής στο μικρό γραφείο έκανε τελικά καλά τη δουλειά του κι ας εκνευρίστηκα εγώ με τη στάση του. Πουλούσε διαφήμιση ο άνθρωπος. Αν δεν με υποτιμούσε και εξακολουθούσα με τον αέρα του Κνούτ Χάμσουν, φυσικά θα του χρέωνα όλα μου τα άρθρα όσο μου πλήρωσε και το πρώτο.
Όμως αυτός δεν χρειαζόταν άρθρα σαν το πρώτο. Ούτε εκείνο δεν θα δημοσίευε αν δεν άρεσε τόσο πολύ στον εκδότη. Είχε πολλά τζάμπα άρθρα, και λίγο τον ενδιέφερε τι έγραφε οποιοδήποτε από αυτά. Δεν πουλούσε άποψη στα περιοδικά του, πουλούσε την δική του άποψη μέσα από αυτά. Ότι δηλαδή το κοινό είναι ηλίθιο, και οι συγγραφείς που έδιναν τζάμπα τα άρθρα τους και δεν έλεγαν τίποτα για κανέναν δεν πείραζαν κανέναν.
Οι αναγνώστες το περιοδικό θα το αγόραζαν για την διάσημη που έγδυναν μέσα τουλάχιστον έτσι υποστήριζε το σύγχρονο μάρκετινγκ. Αυτή ναι, θα την πλήρωναν για να τα βγάλει όλα. Δικαιολογούνταν τα έξοδα από τις υποτιθέμενες πωλήσεις που θα προέκυπταν. Πέραν του ότι θα την πήδαγαν και όλοι μαζί. Εμένα εκτός του ότι θα μου έκαναν διαφήμιση, δεν ήταν σίγουροι ότι θα είχα τόσο τράβηγμα όσο η γυμνή, και δεν θα με πήδαγαν κιόλας. Υστερούσα σημαντικά σε διαπραγματευτική ισχύ.
Ωστόσο, επειδή έγραφα καλά και αν ήμουν καλό παιδί μπορούσα να δημοσιεύω δωρεάν αν το ήθελα. Μου το επέτρεπαν. Με την προϋπόθεση να μην γράφω πολύ πρωτότυπα πράγματα ή απόψεις και προκαλώ σκέψεις στο κοινό τώρα που υποτίθεται είχανε βρει το κουμπί του.
Αυτό με προκάλεσε σαν συγγραφέα να συγκεντρώσω όλα τα άρθρα και τους στοχασμούς που θα δημοσίευα σε κάποια άλλη εποχή στα περιοδικά, αν επιτρεπόταν και αν με πλήρωναν, και να δοκιμάσω αυτό ακριβώς που το μάρκετινγκ των περιοδικών υποστήριζε. Ότι δηλαδή το κοινό ενδιαφέρεται μόνο αν έγδυσαν ή πήδηξαν την τάδε διάσημη και ότι ούτε σκέπτεται ούτε, ακόμη περισσότερο, του αρέσει να σκέπτεται για όσα συμβαίνουν γύρω του και όσα του πουλάνε σαν πραγματικότητα.
Έτσι έφτιαξα ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, που αναφέρεται σε διάφορα θέματα που κατʼ εξοχήν ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας, χωρίς όμως τις διαφημίσεις απορρυπαντικών καλλυντικών και αυτοκινήτων και χωρίς τη διάσημη γυμνή μέσα. Για να δω τι θα γίνει.
Είναι βέβαια μία πρωτότυπη μάχη, τα CD οι σουγιάδες και η κάθε πλούσια πουτάνα από τη μία και όλες οι σύγχρονες ανησυχίες και η σκέψη από την άλλη, και θα έλεγε κανείς γιατί το έκανα. Γιατί δεν γράφω ένα μυθιστόρημα με σεξ, βία, χρήμα, πόλεμο, ίντριγκα, προδοσία, πάθος και πόνο, να βγάλω και τα λεφτά μου στα σίγουρα και να ησυχάσω;
Το έκανα για να λύσω ένα ερώτημα που με είχε απασχολήσει από παλιά πολύ πριν ακόμα γνωρίσω τον διευθυντή στο μικρό γραφείο. Ήταν τα ΜΜΕ που διαμόρφωσαν το διανοητικό τέλμα που επικρατεί σήμερα στην αδυναμία τους να πληρώσουν και έτσι να παρουσιάσουν αξιόλογα κείμενα και σκέψεις; Ή μήπως ήταν το κοινό που έφτιαξε τα ΜΜΕ αυτά που είναι με την αγοραστική του προτίμηση; Ζητώντας, και χρηματοδοτώντας με μερικά ευρω για κάθε ανάλογο έντυπο, ο κάθε ένας, αλλά με τεράστια ποσά στο σύνολο χιλιάδων αντιτύπων, το τίποτα;
Οι διάφοροι επίδοξοι συγγραφείς διαφημίζονται δωρεάν, το μάρκετιγκ βρήκε τρόπο ώστε τα περιοδικά να μην μοιάζουν με διαφημιστικό του σούπερ μάρκετ, χώνοντας δωρεάν άρθρα ανάμεσα στις διαφημίσεις, και το κοινό αγοράζει την παραγ γή αρκεί να του βάλεις ένθετο κάποιο «λαγό». Φαίνεται σαν ένας εμπορικός κύκλος όπου όλοι είναι ικανοποιημένοι.
Όλα αυτά όμως δεν παύουν να φαίνονται σαν σκέψη. Υποτιθέμενες σκέψεις, πολλές φορές για σημαντικά ζητήματα, τις οποίες υποτίθεται κάποιοι σκέφτηκαν, επεξεργάστηκαν και έγραψαν. Που όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει σκεφτεί αφού κανείς δεν πρόκειται να τις πληρώσει και ακριβώς γιʼαυτό κανείς δεν πρόκειται ούτε ποτέ να κρίνει πριν τις δημοσιεύσει. Αρκεί να μην θίγουν τίποτα. Κι αυτό καταλήγει να είναι οτιδήποτε κυκλοφορεί σήμερα σαν σκέψη. Γιατί η άλλη σκέψη, στα βιβλία, είναι συντριπτικά μικρότερη. Το πιο επιτυχημένο βιβλίο δεν θα έρθει στα χέρια ούτε του ενός εκατοστού του συνολικου κοινού των αναγνωστών περιοδικών.
Αυτό ίσως ευθύνεται για την αίσθηση που έχει το κοινό σήμερα διαβάζοντας περιοδικά, παρακολουθώντας εκπομπές σήριαλ ακόμη και ταινίες. Ότι δεν υπάρχει σκέψη, ότι έχει τάχα εξαφανιστεί. Αίσθηση που προκαλεί την ίδια στιγμή την αγωνία ότι δεν υπάρχουν λύσεις. Ότι, όσο και αν μιλάνε, όσο και αν παίζουν, όσο και αν γράφουν, κανείς δεν λέει τίποτα που να μπορεί να αλλάξει κάτι.
Στην παραγωγική διαδικασία αυτού του αποτελέσματος όμως είναι όλοι πολύ ικανοποιημένοι. Μέτριοι έως κακοί συγγραφείς και ΜΜΕ. Οπότε αν είναι ικανοποιημένο και το κοινό ο κύκλος των συμφερόντων κλείνει. Με φαινομενικά όλες τις πλευρές ικανοποιημένες.
Βέβαια αυτό είναι σχετικό γιατί με αυτές τις διαδικασίες, κι αν δεν έχει γίνει ακόμη, σύντομα, κάθε σκέψη θα εξαφανιστεί. Συμπαρασύροντας κάθε ελπίδα για οποιεσδήποτε αλλαγές ή λύσεις και ρίχνοντας μας σε ένα διανοητικό και πολιτισμικό τέλμα πολύ πιο μακροχρόνιο και από του μεσαίωνα.
Υπάρχουν οι ενδιαφέρουσες σκέψεις, οι κατάλληλες λύσεις. Δεν σημαίνει ότι χάλασε ο κόσμος και εξαφανίστηκαν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, επειδή απλά σήμερα δεν πληρώνονται οπότε δεν δημοσιεύουν. Μπορεί να μην παράγουν καν. Γιατί κανένα ΜΜΕ δεν προωθεί τη σκέψη τους, οπότε κατά συνέπεια κι αυτοί δεν ανταμοίβονται αντίστοιχα γιʼαυτήν. Και καλά να πουλήσεις μια ανοησία φθηνά. Αυτός είναι ο νόμος της αγοράς των ΜΜΕ σήμερα. Όμως κάτι που αξίζει ή το πουλάς όσο πρέπει, ή δεν το δίνεις καθόλου.
Το πού μπορεί να καταλήξει βέβαια ένας κόσμος που ούτε γράφει ούτε διαβάζει ούτε σκέφτεται, αυτό παρουσιάζεται στα διηγήματα και τα άρθρα που ακολουθούν. Με την ελπίδα ότι ίσως μπορεί να αλλάξει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Γιώργος00753684
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Κούγκαρ της Ενωσης Ζωαδιων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Βόλος (Μαγνησία). Έχει γράψει 335 μηνύματα.
06-09-11
21:26
Εγω παντως δεν τρελενομαι .... καποιες φορες γινεται βαρετος οταν μιλαει για τα πολιτικα θεματα... Καποια απο τα ανεκδοτα του ειναι καλα καποια αλλα οχι τοσο...Γενικα δεν μου αρεσει αρα δε βλεπω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
