Michael Flatley - Lord of the Dance

Ο Αρχοντας των (ιρλανδικών) Χορογραφιών

Ο χορογράφος Μάικλ Φλάτλεϊ συντονίζει τους σαράντα χορευτές στους ρυθμούς ενός κέλτικου παραμυθιού στη σκηνή του Θεάτρου Badminton.

Εχει σπάσει δύο φορές το ρεκόρ Γκίνες, το 1989 και το 1998, ως ο χορευτής με τα γρηγορότερα πόδια στον κόσμο, επιτυγχάνοντας 28 και 35 χτυπήματα το δευτερόλεπτο αντίστοιχα. Οταν τα παπούτσια του χορού χαλάσουν, δεν τα πετάει αλλά τα διαθέτει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, λόγω της φήμης που έχουν αποκτήσει. H σκηνή του Θεάτρου Badminton θα φιλοξενήσει από 18 Ιουνίου την παράσταση «Lord of the Dance», την οποία υπογράφει ο κυριότερος εκπρόσωπος του ιρλανδικού χορού Μάικλ Φλάτλεϊ. Αφήνει τα πόδια των σαράντα χορευτών του να αφηγηθούν ένα κέλτικο παραμύθι με αρχή, μέση και τέλος. Ο απόλυτος συγχρονισμός τους κάνει να μοιάζουν με χάρτινες τρισδιάστατες φιγούρες που μόλις έχουν ξεπηδήσει από ένα παιδικό βιβλίο και θέλουν να μας τραβήξουν την προσοχή. Ο χορογράφος που έκανε τον ιρλανδικό χορό διάσημο σε όλον τον κόσμο μιλά στο «Βήμα της Κυριακής» για την επιτυχία και τον «φύλακα άγγελό» του.

«Ο ιρλανδικός χορός είναι ένα σπουδαίο χαρτί από μόνος του. Βασίζεται σε μια σπάνια τεχνική στα πόδια, απαιτώντας τον απόλυτο συγχρονισμό μιας πολυπληθούς ομάδας χορευτών. Εμπλούτισα τον χορό της πατρίδας μου με μοντέρνα στοιχεία, τεχνικές από πολεμικές τέχνες, σύγχρονη μουσική εμπνευσμένη από την παραδοσιακή και θέλησα να δώσω μια θεατρική νότα στην παράσταση μέσα από εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά» εξηγεί ο καλλιτέχνης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια αρκείται στο να χορογραφεί. «Ποτέ δεν ξέρεις όμως. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω εμφανιστεί στη σκηνή ξαφνιάζοντας τόσο το κοινό όσο και τους χορευτές μου, όταν τα πόδια μου με οδηγούν επιτακτικά στη σκηνή» αποκαλύπτει, χωρίς να αποκλείει ότι θα κάνει κάτι ανάλογο ενώπιον και του ελληνικού κοινού.

Το βιογραφικό του κοσμείται από μια σειρά εντυπωσιακούς αριθμών: Εχει γεμίσει 21 συνεχόμενες φορές το Webley Arena. Τον έχουν χειροκροτήσει πάνω από 50.000.000 θεατές σε σαράντα χώρες του κόσμου. Ο ίδιος μοιάζει να αντιμετωπίζει όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε φορά που περιοδεύει με μετριοφροσύνη, λέγοντας: «H επιτυχία σε κάνει να σέβεσαι πολύ τον εαυτό σου. Κάθε άνθρωπος που έχει αγγίξει την κορυφή, γνωρίζει πολύ καλά πώς έφτασε ως εκεί». Θεωρεί ότι χρωστά στους γονείς του όλα όσα έχει κατορθώσει: «Οι γονείς μου είναι Ιρλανδοί που έφυγαν για τις ΗΠΑ το 1947. Εκείνοι επέμεναν να μάθω, τόσο εγώ όσο και τα αδέρφια μου, τα βήματα του ιρλανδικού χορού, έτσι ώστε να μην ξεχάσουμε από πού προερχόμαστε».

Σε όποιο θέατρο και αν παρουσιάζει την παράστασή του, κρατά πάντα μία κενή θέση στην πρώτη σειρά. «Αυτή η θέση είναι για τη γιαγιά μου, μια γυναίκα που με ενέπνευσε να κάνω όλο και περισσότερα πράγματα. Μπορεί να έχει πεθάνει, εγώ όμως πάντα της κρατάω μια θέση για καλή τύχη. Είμαι σίγουρος ότι παρακολουθεί την παράσταση και προστατεύει εμένα και ολόκληρο τον θίασο από τα προβλήματα. Είναι ο φύλακας-άγγελός μου» καταλήγει ο ιρλανδός χορογράφος, διαβεβαιώνοντάς μας ότι θα κάνει το ίδιο και στις παραστάσεις του Badminton.

Click για ανάπτυξη...