Έλεγχος κατά την έξοδο από καταστήματα

Αρχική Δημοσίευση από christinelle:

Στα Hondos όταν δούλευα μας ελέγχαν τις τσάντες λες και είμαστε κατάδικοι. Εννοείται ότι είχα μέσα καλλυντικά που πουλούσαν και στο μαγαζί και τα άνοιγαν μέχρι κι αυτά να δουν αν είναι αρκετά χρησιμοποιημένα ώστε να είναι όντως δικά μου . Επίσης δεν είναι ο,τι καλυτερο να βλέπει όλος ο κόσμος ότι έχεις μαζί σου ταμπόν, σερβιέτες, υπόθετα, προφυλακτικά ή ο,τι προσωπικό μπορεί να έχει κανείς. Αυτό ήταν ένας από τους λόγους που σταμάτησα να δουλεύω εκεί, ένιωθα ότι πε προσβάλλει αυτός ο έλεγχος.

Click για ανάπτυξη...

Δεν πρέπει να έχω ακούσει χειρότερο σε ό,τι αφορά σχέσεις εργοδότη - υπαλλήλου. Ξεπερνά κάθε φαντασία...

Παιδιά εγώ είχα πάει στο Bershka Χανίων ( Κρήτης ) και - δεν μένω Χανιά απλώς είχα πάει 2ήμερη εκδρομή- τριγυρίζαμε στους ορόφους και χαζεύαμε και ήταν μία βρούβα "πωλήτρια" η οποία φαινόταν πως δεν θα είχε και την καλύτερη συμπεριφορά... Η φίλη μου πήγε να αλλάξει να δει ποια από τις 2 μπλούζες που είχε θα πάρει, και εγώ ( φορούσα φούτερ ) είχα γίνει σαν την πιπεριά και ήθελα να άλλαζα ( δεν ήταν καμία έξω εκεί που αφήνεις τα πράγματα και τα πήρα μαζί μου μέσα για να βάλω κάτι πιο ελαφρύ ). Βγαίνουμε έξω και μας λέει η κοπελιά με ένα υφάκι : Τα πράγματά σας! Εγώ είχα πάθει ένα μικρό σοκ γιατί εντάξει δεν είχα πάρει τίποτα και δεν ήξερα τί να της έλεγα ( το ξέρω πως αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό όμως δεν άντεχα θα λιποθυμούσα αν έμενα λίγο ακόμα με το φούτερ! ) και ευτυχώς λέει η φίλη μου πως η μία μπλούζα ήταν δική μου και η άλλη δική της... μας κοιτούσε με μισά μάτια σαν να ήμασταν ο Αλ Καπότε... εν τέλει δεν ψωνίσαμε τίποτα, και την ώρα που περνάω από τις μπάρες τυχαίνει να χτυπήσουν και να αναβοσβήνουν! Να το και το δεύτερο σοκ! Άνοιξα την τσάντα μου εκεί μπροστά και έρχεται μία άλλη ξανθόψειρα και μου κάνει όχι όχι εδώ! Δεν χρειάζεται να ανοίξετε την τσάντα σας! Περιμένετε εδώ θα την περάσουμε από το ταμείο!
Μετά από περίπου ένα λεπτό σκεφτόμουν τί στο καλό γινόταν εδώ πέρα και πήγα να δω... είδα και τις 2 ξανθιές , καραβαμένες σαν καρνάβαλοι, η μία να είναι από πάνω και να κοιτάει και η άλλη ( που ήταν στα αλλακτήρια ) να είναι στα γόνατα και να βγάζει τα πράγματα μου από την τσάντα μου και να τα πετάει! ( Να σημειωθεί πως υπήρχε και σεκιουριτάς ο οποίος ήταν πιο πολύ wallpaper ) Το βλέπω και γίνομαι έξω φρενών και άρχισα και την κοιτούσα σαν να ήταν ένας εξωγήινος και γελούσα και μετά που τελείωσε η μία έφυγε χωρίς να με κοιτάξει λέγοντάς μου σιγά σιγά ένα ξερό συγνώμη και μετά πιάνω ένα ειρωνικό ύφος και λέω της ξανθούλας μπα μπα? τελειώσαμε? αυτό ήταν όλο? Δεν βρήκαμε τίποτα? ( το 2 μου δάχτυλα στο πιγούνι ) και μου λέει με το φρύδι πάνω σηκωμένο μέχρι την χωρίστρα όχι, χτυπάω δύο παλαμάκια και λέω χαίρομαι και έφυγα... σκέφτηκα μετά να μπω ξανά μέσα και να κάνω το μαγαζί άνω κάτω... Δεν το έκανα. Ούτε όμως σημαίνει πως δεν θα το κάνω! Επίσης σκέφτομαι τώρα να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο!! Και γιατί όχι? κράξιμο σε όλο το διαδίκτυο, κάμερες, βίντεο και ίσως μήνυση διότι λείπει ένα χρηματικό ποσό και κάποια προσωπικά μου αντικείμενα!

Το έπαθα πρόσφατα αυτό και η αντιμετώπιση που είχα με έφερε στα όρια μου, πιστεύω ότι ήταν η πρώτη φορά που βγήκα εκτός εαυτού και έγινα τόσο προσβλητική.
Μαζί με μια φίλη μου, γυρνάμε όλο το μαγαζί και έχουμε αδειασει τα μισά ράφια, μιας και έχουμε το χούι να ψωνίζουμε ότι χρειαζόμαστε μαζεμένα και να μην τρέχουμε μέσα στο χειμώνα κι άλλες φορές για ψώνια.
Σε κάποια στιγμή, αφού αποφάσισε η φίλη μου τι θα πάρει φεύγει να αγοράσει καφέδες μέχρι να τελειώσω εγώ και να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο, οπότε μου αφήνει αυτά που διάλεξε μαζί με το πορτοφόλι για να μην καθυστερούμε.
Τελειώνω και εγώ, χωρίζω σε μια μεριά τα δικά μου, στην άλλη της φίλης μου και αρχίζει το χτύπημα, είμαι απασχολημένη εγώ χαζεύοντας τα κοσμήματα και δεν δίνω σημασία στη ταμία η οποία κάθεται σε καρέκλα ενώ χτυπάει τα ρούχα (έχει σημασία γιατί με το ζόρι έφτανε στο πάγκο).
Τελειώνουμε με τα δικά μου τα πληρώνω και αρχίζει να χτυπάει της φίλης μου, κόβουμε πάλι απόδειξη, τελειώνω και από εκεί, παίρνω τις σακούλες στα χέρια και πάω να φύγω.
Ξαφνικά χτυπάει ο συναγερμός, ταράζομαι εγώ,κοιτάω δεξιά αριστερά.
Με πλησιάζει ο σεκιουριτάς σε στυλ -τρέχω να σε φτάσω,με θάρρος θα σε πιάσω- ενώ εγώ στέκομαι απλά ακίνητη και του ψιθυρίζω "τι έγινε τώρα;"
Δεν με κοιτάει, με πιάνει από το μπράτζο και μου λέει ακολουθήστε με, πάμε στο ταμείο και αρπάζει τις σακούλες από τα χέρια μου, λέει στην ταμία "ρίξε μια ματιά μήπως δεν έβγαλες κάποιο μαγνητάκι" και αυτή κατευθείαν να φέρει αντίλογο "αποκλείεται όλα τα εβγαλα", αρχίζω να φουντώνω εγώ, από τη μια να φοβάμαι μήπως όντως έγινε κάτι καταλάθος και εκτεθώ κι άλλο, και από την άλλη να έχω τρομερά νεύρα με τη συμπεριφορά τους, της λέω ήρεμα να τα κοιτάξουμε και πάλι απάνταει το βαρεμένο "αν και είμαι σίγουρη ότι τα έβγαλα όλα ας τα δούμε, ξέρω γω δώσε απλά την τσάντα σου στο παιδί να ψάξει κι αυτός συγχρόνως", της ξεκαθαρίζω ότι δεν δίνω τίποτα αν δεν δούμε πρώτα τις σακούλες.
Αρχίζουμε το ψάξιμο πρώτα από της φίλης μου και όλα είναι βγαλμένα, αρχίζουμε μετά με τα δικά μου και σε ένα φουλάρι δεν είχε βγάλει το μαγνητάκι, την κοιτάω με ύφος και το μόνο που είχε να πει είναι -δώσε την απόδειξη, της λέω μα καλά κοπέλα μου, πας καλά; πριν λίγα λεπτά ήρθα δεν το είδες το φουλάρι; πως το έβαλες στη σακούλα; αφού δεν μπήκα πάλι στο κατάστημα πήγα να φύγω, όόόχι όμως, πείσμα εκεί αυτή, να δει την απόδειξη, είναι χτυπημένο στην απόδειξη κανονικά και συνεχίζει το παραμύθι της λέγοντας πως μάλλον μπλέχτηκε με τα ρούχα που είχε βγάλει τα μαγνητάκια, μα πως μπλέχτηκε κυρά μου; αν είχε μπλεχτεί δεν θα το είχες δει και δεν θα το είχες χτυπήσει, και στο κάτω-κάτω τόσα πράγματα αγόρασα, το φουλάρι με 3 ευρώ θα λυπόμουν και θα έκλεβα;
Δεν ήθελα κάτι, ήθελα απλά να παραδεχτεί το λάθος της και να ζητήσει συγνώμη, έτσι είσαι λέω; Τον υπεύθυνο φώναξε, φέρε τον υπεύθυνο!
Έρχεται μια 50αρα που προσπαθεί να δείχνει 20αρα, της εξηγώ τι έγινε, στολίζω από πάνω μέχρι κάτω το κοριτσάκι στο ταμείο που βαριόταν να σηκωθεί από τη καρέκλα και δεν έβλεπε τι της γίνεται, πετάγονται εκεί κι αλλές πελατισσες να με υπερασπιστούν, γίνεται ένας ωραίος σαματάς ο σεκιουριτάς ξαφνικά να μου χαιδεύει το μπράτζο και όχι να το τραβάει ζητώντας να ηρεμήσω, αλλά που; ήταν αργά, είχε ήδη ξυπνήσει ο νταλικέρης μέσα μου, στη τελική σηκώθηκα να φύγω, η υπεύθυνη με κυνηγούσε μέχρι τη γωνία με μπλούζες, δήθεν για το -συγνώμη, να τις πάρω για δώρο, σιγά και μη, μπήκα στο αυτοκίνητο, της πέταξα και αυτής ένα στολίδι (δεν έφταιγε σε κάτι, αλλά στην κατάσταση που ήμουν μου βγήκε αυθόρμητα) και φύγαμε.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα πατήσω ποτέ ξανά το πόδι μου εκεί μέσα για κανένα λόγο!

Αρχική Δημοσίευση από Annabelle:

Το έπαθα πρόσφατα αυτό και η αντιμετώπιση που είχα με έφερε στα όρια μου, πιστεύω ότι ήταν η πρώτη φορά που βγήκα εκτός εαυτού και έγινα τόσο προσβλητική.

Spoiler

Μαζί με μια φίλη μου, γυρνάμε όλο το μαγαζί και έχουμε αδειασει τα μισά ράφια, μιας και έχουμε το χούι να ψωνίζουμε ότι χρειαζόμαστε μαζεμένα και να μην τρέχουμε μέσα στο χειμώνα κι άλλες φορές για ψώνια.
Σε κάποια στιγμή, αφού αποφάσισε η φίλη μου τι θα πάρει φεύγει να αγοράσει καφέδες μέχρι να τελειώσω εγώ και να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο, οπότε μου αφήνει αυτά που διάλεξε μαζί με το πορτοφόλι για να μην καθυστερούμε.
Τελειώνω και εγώ, χωρίζω σε μια μεριά τα δικά μου, στην άλλη της φίλης μου και αρχίζει το χτύπημα, είμαι απασχολημένη εγώ χαζεύοντας τα κοσμήματα και δεν δίνω σημασία στη ταμία η οποία κάθεται σε καρέκλα ενώ χτυπάει τα ρούχα (έχει σημασία γιατί με το ζόρι έφτανε στο πάγκο).
Τελειώνουμε με τα δικά μου τα πληρώνω και αρχίζει να χτυπάει της φίλης μου, κόβουμε πάλι απόδειξη, τελειώνω και από εκεί, παίρνω τις σακούλες στα χέρια και πάω να φύγω.
Ξαφνικά χτυπάει ο συναγερμός, ταράζομαι εγώ,κοιτάω δεξιά αριστερά.
Με πλησιάζει ο σεκιουριτάς σε στυλ -τρέχω να σε φτάσω,με θάρρος θα σε πιάσω- ενώ εγώ στέκομαι απλά ακίνητη και του ψιθυρίζω "τι έγινε τώρα;"
Δεν με κοιτάει, με πιάνει από το μπράτζο και μου λέει ακολουθήστε με, πάμε στο ταμείο και αρπάζει τις σακούλες από τα χέρια μου, λέει στην ταμία "ρίξε μια ματιά μήπως δεν έβγαλες κάποιο μαγνητάκι" και αυτή κατευθείαν να φέρει αντίλογο "αποκλείεται όλα τα εβγαλα", αρχίζω να φουντώνω εγώ, από τη μια να φοβάμαι μήπως όντως έγινε κάτι καταλάθος και εκτεθώ κι άλλο, και από την άλλη να έχω τρομερά νεύρα με τη συμπεριφορά τους, της λέω ήρεμα να τα κοιτάξουμε και πάλι απάνταει το βαρεμένο "αν και είμαι σίγουρη ότι τα έβγαλα όλα ας τα δούμε, ξέρω γω δώσε απλά την τσάντα σου στο παιδί να ψάξει κι αυτός συγχρόνως", της ξεκαθαρίζω ότι δεν δίνω τίποτα αν δεν δούμε πρώτα τις σακούλες.
Αρχίζουμε το ψάξιμο πρώτα από της φίλης μου και όλα είναι βγαλμένα, αρχίζουμε μετά με τα δικά μου και σε ένα φουλάρι δεν είχε βγάλει το μαγνητάκι, την κοιτάω με ύφος και το μόνο που είχε να πει είναι -δώσε την απόδειξη, της λέω μα καλά κοπέλα μου, πας καλά; πριν λίγα λεπτά ήρθα δεν το είδες το φουλάρι; πως το έβαλες στη σακούλα; αφού δεν μπήκα πάλι στο κατάστημα πήγα να φύγω, όόόχι όμως, πείσμα εκεί αυτή, να δει την απόδειξη, είναι χτυπημένο στην απόδειξη κανονικά και συνεχίζει το παραμύθι της λέγοντας πως μάλλον μπλέχτηκε με τα ρούχα που είχε βγάλει τα μαγνητάκια, μα πως μπλέχτηκε κυρά μου; αν είχε μπλεχτεί δεν θα το είχες δει και δεν θα το είχες χτυπήσει, και στο κάτω-κάτω τόσα πράγματα αγόρασα, το φουλάρι με 3 ευρώ θα λυπόμουν και θα έκλεβα;
Δεν ήθελα κάτι, ήθελα απλά να παραδεχτεί το λάθος της και να ζητήσει συγνώμη, έτσι είσαι λέω; Τον υπεύθυνο φώναξε, φέρε τον υπεύθυνο!
Έρχεται μια 50αρα που προσπαθεί να δείχνει 20αρα, της εξηγώ τι έγινε, στολίζω από πάνω μέχρι κάτω το κοριτσάκι στο ταμείο που βαριόταν να σηκωθεί από τη καρέκλα και δεν έβλεπε τι της γίνεται, πετάγονται εκεί κι αλλές πελατισσες να με υπερασπιστούν, γίνεται ένας ωραίος σαματάς ο σεκιουριτάς ξαφνικά να μου χαιδεύει το μπράτζο και όχι να το τραβάει ζητώντας να ηρεμήσω, αλλά που; ήταν αργά, είχε ήδη ξυπνήσει ο νταλικέρης μέσα μου, στη τελική σηκώθηκα να φύγω, η υπεύθυνη με κυνηγούσε μέχρι τη γωνία με μπλούζες, δήθεν για το -συγνώμη, να τις πάρω για δώρο, σιγά και μη, μπήκα στο αυτοκίνητο, της πέταξα και αυτής ένα στολίδι (δεν έφταιγε σε κάτι, αλλά στην κατάσταση που ήμουν μου βγήκε αυθόρμητα) και φύγαμε.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα πατήσω ποτέ ξανά το πόδι μου εκεί μέσα για κανένα λόγο!

Click για ανάπτυξη...

Καλά έκανες! Και σε μία φίλη μου σε ένα γνωστό κατάστημα είχε πάρει ένα μπλουζάκι και δεν της το είχαν βγάλει το μαγνητάκι(ενώ είχε πληρώσει), δεν χτύπησε καθώς έβγαινε, πήγε σπίτι της το είδε, επέστρεψε στο κατάστημα να της το φτιάξουν πριν πάει στη σχολή και της την είπε η υπάλληλος που δεν είχε και την απόδειξη μαζί της και της απάντησε η φίλη μου καταλλήλως. Δηλαδή έλεος!