Η ασθένεια, ως στοιχείο δημιουργίας

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Ο Βαν Γκογκ, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Νίτσε….είχαν ψυχολογικά προβλήματα;;

Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";

Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;

Τα παραπάνω τα ανέφερα έχοντας στο μυαλό κυρίως παραδείγματα που έχω ακούσει από το χώρο της τέχνης και της φιλοσοφίας, αλλά, όπως και ναʼ χει, δεν μπορεί να δοθεί αντικειμενικός ορισμός του ψυχολογικού προβλήματος, γιατί η λέξη πρόβλημα είναι αρκετά σχετική. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε και στον άκρατο σχετικισμό, ωστόσο είναι αδύνατον να υπάρξει μια αντικειμενική οριοθέτηση του "φυσιολογικού" έτσι, ώστε η οποιαδήποτε απόκλιση από αυτή να συνεπάγεται το "προβληματικό".
Τα όρια ανάμεσα στο "παράλογο" και στο "λογικό", ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το "αφύσικο" δεν είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως αντικειμενικά, σαφώς διακριτά, κοινώς αποδεκτά και αμετάβλητα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αλλά ρομπότ!!

Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Ορισμός του Ψυχολογικού προβλήματος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,326 μηνύματα.
Ο νιτσε κατεληξε τρελος σε τρελοκομειο και ο βαν γκο ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ.

Λες να ΜΗΝ ειχαν ψυχολογικα προβληματα?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Κοίταξε... αν αρχίσουμε να βλέπουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστα, αν και θα είχε ενδιαφέρον, (...θα με ενδιέφεραν απόψεις για τον Βαν Γκογκ και τον Νίτσε) ωστόσο ενδέχεται να βγούμε off. Σε γενικές γραμμές δεχόμαστε ότι η ζωή αυτών των ατόμων χαρακτηριζόταν κι από έντονο ψυχολογικό πόνο. Μπορούμε όμως να χαρακτηρίζουμε έναν τέτοιο έντονο πόνο αμιγώς ως "προβληματικό", όταν μάλιστα προκύπτουν από αυτόν αριστουργήματα;; Πώς γίνεται από κάτι "προβληματικό" να προκύπτει κάτι τόσο δημιουργικό;; Και δε λέω ότι ένας έντονος πόνος μπορεί να επιδρούσε μονάχα δημιουργικά. Μοιραία, φαντάζομαι, θα υπάρχουν και οι παθολογικές εκδηλώσεις του.... Νομίζω απλώς ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων η δημιουργική "εκμετάλλευση" του πόνου υπερισχύει.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,326 μηνύματα.
ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

τι σημασια εχει που ηταν δημιουργικος και προσεφερε στην ανθρωποτητα αριστουργηματα, θα μπορουσε να το κανει (αυτος οπως και πολλοι αλλοι) χωρις να ειχε τα σχετικα προβληματα.

η δεν θα μπορουσε και ο κοσμος δεν θα ειχε τον βαν γκο.

αλλα αυτο δεν σημαινει οτι μια ψυχοπαθολογια η οποια προσφερει κατι στην ανθρωποτητα δεν ειναι ψυχοπαθολογια.

ο τρελος του χωριου κανει τους χωριατες να γελανε. Αυτο ειναι γενικα καλο. Για ολους εκτος απο τον τρελο.

εν πασι περιπτοση, ο ορισμος υπαρχει στη βιβλιογραφια δεν θα κατσουμε να τον ανατρεψουμε τωρα:

ψυχοπαθολογια = σετ συμπεριφορων, ιδεων και αντιλιψεων που ειναι παρεμβατικες προς την κοινωνικη, προσωπικη και δημιουργικη ροη της ζωης του ατομου
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ο Βαν Γκογκ, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Νίτσε….είχαν ψυχολογικά προβλήματα;;
Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";
Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;


Η ασθένεια στοιχείο δημιουργίας. Hola!

Πολύ ιντριγκαριστικό για το πνεύμα μου, μα το ζήτημα της συγγένειας της τέχνης κι αρρώστιας είναι παλιό, πολυσυζητημένο και λυμένο από κάθε άποψη
.
Επομένως δεν έρχομαι σ'αυτό το τόπικ να κουβαλήσω κουκουβάγιες. Απλώς και μόνο θέλω να φρεσκάρω τα μνημονικά εκείνων που προσδίδουν τις υποθετικές αρρώστιες των μεγάλων πνευμάτων που δεν ομαδοποιούνται όλες σε μία μόνο κατηγορία...

Άλλο αρθριτισμός, καρδιακές παθήσεις, συνάχι, σκωληκοειδίτιδα, εντεροκωλίτιδα, ρευματισμοί, υπερχλωρυδρίες
και σύνδρομο του Χάντιγκτον, άλλο καθαυτό νευροψυχικές παθήσεις, άλλο λοιμώξεις που οι τοξίνες τους επιδρούν στον ψυχικό κόσμο του αρρώστου, όπως η φυματίωση, ο αλκοολισμός κλπ. κι άλλο βασικές αναπηρίες όπως η τύφλωση, η κώφωση, η σεξουαλική ανικανότητα, η αποκρουστική δυσμορφία που οξύνουν το χαρακτήρα και, φέρνοντας τον ασθενή μακριά από τον μέσον όρο της τρεχούμενης ζωής, διαμορφώνουν τελείως αλλιώτικα την ψυχοσύνθεσή του.

Ο Όμηρος ήταν τυφλός. Ο Σωκράτης ασχημότατος. Ο Γκαίτε φυματικός και νευρασθενής ( οι απότομοι θόρυβοι τον έριχναν σε νευρικές κρίσεις , κι ήταν υποκείμενος στον ίλιγγο). Ο Μπετόβεν κουφός και αλκοολικός.
Ο Τολστόι νευρασθενής με φανερό μυστικιστικό παραλήρημα. Οι δύο μεγαλύτεροι μυθιστοριογράφοι των αιώνων, ο Φλωμπέρ κι ο Ντοστογιέφσκι, ήταν επιληπτικοί.

Επιληπτικός κι ο Βύρων.

Ο Μωπασάν, ο Σούμαν, ο Βιζυηνός πέθαναν στο φρενοκομείο. Ο Σολωμός, κι ο Παπαδιαμάντης, αλκοολικοί κι οι δυο, όπως κι ο Βερλαίν κι ο Πορφύρας.

Ο Μπωντλαίρ τοξικομανής, ο Κιτς, ο Μότσαρτ, ο Σούμπερτ, ο Καρκαβίτσας φυματικοί. Ο Ούγκο Βολφ παράφρων. Ο Βικτώρ Ουγκώ αδελφός μανιακού και πατέρας παράφρονος.
Ο Φρ. Κοπέ φυματικός. Ο Νίτσε νευρασθενής, άϋπνος
εθισμένος στη βερονάλη.

Ο Βαν Γκογκ αυτόχειρ, κι ο Γκωγκέν για τα σίδερα. Ο Γκογκούρ κι ο Προυστ ζούσαν μέσα σε θορυβοστεγή δωμάτια, για ν' αποφεύγουν τον κάθε κρότο ( ο Προυστ επί πλέον ασθματικός).

Ο Μπαλζάκ είχε πολλά σημεία ανισορροπίας. Ο Βερλαίν , εκτός του αλκοολισμού του, ήταν σεξουαλικά ανεστραμένος, όπως ο Καβάφης, ο Ρεμπώ, ο Ζαν Λοραίν, ο Πιερ Λοτί.

Ο Μάτερλιγκ, ο Πόου αλκοολικοί. Ο Τσέχωφ φυματικός. Ο Γκόγκολ πέθανε από γενική κατάρρευση του νευρικού του συστήματος. Ο Τζακ Λόντον κι ο Καρυωτάκης αυτόχειρες.

Ο Καρλ- Μαρία Βέμπερ φυματικός, όπως κι ο Σοπέν κι ο Σαμαίν κι ο Γκόργκυ. Ο Πιερ Λούϋς παράφρων. Ο Μωρεάς το έτσουζε το δολοφόνον αψέντι, και...και...και... ων ουκ έστι αριθμός...


Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί οι ψυχικά άρρωστοι δημιούργησαν όχι μόνο μεγάλα έργα, μα και ξέχειλα από υγεία. Το γιατί; δεν το ξέρω. Ίσως σ' αυτό το σημείο η φροϋδική επεξήγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας να είναι η σωστότερη.

Κι αντίθετα, ελάχιστοι ήταν οι ψυχικά υγιείς Μεγάλοι Δημιουργοί. Ενώ στην τάξη των μετρίων δημιουργών, η υγεία βασιλεύει σε άτομα κι είναι ανύπαρκτη στα έργα.

Γιατί συνήθως αυτοί οι μια χαρά- χτύπα ξύλο!- άνθρωποι έχουν τη μανία να χώνουν την μύτη τους σε ανθυγιεινές καταστάσεις. (εκ νέου Φρόϋντ :redface:)...

Μόνο μια αρρώστια όχι μόνο δεν προσθέτει τίποτα στο δαιμόνιο του Δημιουργού, μα αφαιρεί και τις ελάχιστες ικμάδες που πιθανόν ποτέ υπήρξαν: Η αρτηριοσκλήρωση. :confused:





ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

τι σημασια εχει που ηταν δημιουργικος και προσεφερε στην ανθρωποτητα αριστουργηματα, θα μπορουσε να το κανει (αυτος οπως και πολλοι αλλοι) χωρις να ειχε τα σχετικα προβληματα.

η δεν θα μπορουσε και ο κοσμος δεν θα ειχε τον βαν γκο.

αλλα αυτο δεν σημαινει οτι μια ψυχοπαθολογια η οποια προσφερει κατι στην ανθρωποτητα δεν ειναι ψυχοπαθολογια.

ο τρελος του χωριου κανει τους χωριατες να γελανε. Αυτο ειναι γενικα καλο. Για ολους εκτος απο τον τρελο.

εν πασι περιπτοση, ο ορισμος υπαρχει στη βιβλιογραφια δεν θα κατσουμε να τον ανατρεψουμε τωρα:

ψυχοπαθολογια = σετ συμπεριφορων, ιδεων και αντιλιψεων που ειναι παρεμβατικες προς την κοινωνικη, προσωπικη και δημιουργικη ροη της ζωης του ατομου

Δεν βλέπω διαφωνία σου με τα ποστ του Αντώνη.
Εκείνος προεκτείνει τη προβληματική του θέματος λέγοντας ότι δεν έχει μόνο ψεγάδια η μεγαλοφυϊα με μια εμφανή ψυχοπαθολογία χωρίς να ανατρέπει τον ορισμό σου κι εσύ ορίζεις μη παραβλέποντας και το αναπότρεπτο καλό - μαζί με το κακό που σέρνει μαζί - της μεγαλοφυϊας. ;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

τι σημασια εχει που ηταν δημιουργικος και προσεφερε στην ανθρωποτητα αριστουργηματα, θα μπορουσε να το κανει (αυτος οπως και πολλοι αλλοι) χωρις να ειχε τα σχετικα προβληματα.

η δεν θα μπορουσε και ο κοσμος δεν θα ειχε τον βαν γκο.

αλλα αυτο δεν σημαινει οτι μια ψυχοπαθολογια η οποια προσφερει κατι στην ανθρωποτητα δεν ειναι ψυχοπαθολογια.
Κατ' αρχάς, δεχόμαστε ότι ψυχοπάθεια και η δημιουργικότητα δεν αποτελούν δύο εντελώς ανεξάρτητα "κομμάτια" της προσωπικότητάς έτσι, ώστε να μπορεί να εξαλειφθεί το ένα που "κάνει κακό" (η ψυχοπάθεια) και να διατηρηθεί ανέπαφο το άλλο που "κάνει καλό" (η δημιουργικότητα).
Υπάρχει κάποια μέθοδος που να προσδιορίζει αντικειμενικά το πόσο βλαβερό και πόσο δημιουργικό ρόλο μπορεί να έχει η "ψυχοπάθεια" στη ζωή ενός ατόμου;;

Η ψυχοπάθεια αντιμετωπίζεται σε σχέση με την ξεχωριστή ιστορία και την προσωπικότητα του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται ως "ψυχοπαθής" ή μήπως αυτός ο χαρακτηρισμός αποτελεί προσπάθεια ένταξης σε "καλούπι" που προέκυψε από τη δυσφορία του "μέσου ανθρώπου" σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό;; (δεν έχω πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα στο μυαλό μου μέχρις στιγμής, απλώς σκέφτηκα ότι μπορεί να έχει ενδιαφέρον το ερώτημα...)
[FONT=&quot]Δεν αμφιβάλλω πως υπήρχαν και χαρισματικοί άνθρωποι των οποίων η παρέκκλιση είχε όντως και προβληματικές εκδηλώσεις (όπως εκείνη του Βαν Γκογκ που ανέφερες). [/FONT]Τώρα το κατά πόσο ο ακραίος χαρακτήρας τέτοιων εκδηλώσεων είναι αρκετός για να προβούμε σε ολιστικά συμπεράσματα για τον πολυσύνθετο ψυχισμό τέτοιων ανθρώπων, αυτό δεν το ξέρω.

ο τρελος του χωριου κανει τους χωριατες να γελανε. Αυτο ειναι γενικα καλο. Για ολους εκτος απο τον τρελο.
Η εικόνα του "τρελού του χωριού" παραπέμπει σε μια εκδήλωση τρέλας που αντανακλά (για τους "χωριάτες") την κωμικότητα της "κατάντιας" του τρελού, παρά κάτι πραγματικά δημιουργικό. Εδώ όμως μιλάμε και για "τρελούς" των οποίων η τρέλα δεν αντανακλούσε (τουλάχιστον αμιγώς) κάποια κατάντια, αλλά συνέβαλε στο να παραχθούν διαμάντια. Και τέλος, με βάση ποια λογική μπορεί να κριθεί ποιο είναι το "καλό" τους ή το "κακό" τους…για λογαριασμό τους;;

Πολύ ιντριγκαριστικό για το πνεύμα μου, μα το ζήτημα της συγγένειας της τέχνης κι αρρώστιας είναι παλιό, πολυσυζητημένο και λυμένο από κάθε άποψη.

Ελπίζω να μην εννοείς ότι η κάθε άποψη λέει και τα δικά της...:P


Το περίεργο είναι πως όλοι αυτοί οι ψυχικά άρρωστοι δημιούργησαν όχι μόνο μεγάλα έργα, μα και ξέχειλα από υγεία. Το γιατί; δεν το ξέρω. Ίσως σ' αυτό το σημείο η φροϋδική επεξήγηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας να είναι η σωστότερη.

Τι επεξήγηση; Περί εξευγενισμού της λίμπιντο;; Περιληπτικά έχω υπ' όψιν, αρκεί να μη γίνεται λόγος για "μετουσίωση" που εμένα προσωπικά με εισάγει στο ακατανόητο και το μυστηριώδες. :worry: Δεν μπορώ να διανοηθώ την αφροδίσια ηδονή αυτή καθ' αυτή να μετουσιώνεται σε κάτι άλλο!!

Βρήκα ένα εξαιρετικό απόσπασμα από τον Νίτσε που φαίνεται να προαναγγέλει όσα έχει πει ο Φρόυντ περί εξιδανίκευσης ή μετουσίωσης ή... κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

"Προκειμένου να υπάρχει τέχνη, προκειμένου να υπάρχει οποιοδήποτε αισθητικό ποιείν και θεάσθαι, είναι απαραίτητη μια φυσιολογική προϋπόθεση: η μέθη. Η μέθη πρέπει πρώτα να έχει εντείνει την ευαισθησία όλης της μηχανής: αλλιώς δεν θα υπάρξει τέχνη. Όλα τα είδη μέθης, αν και διαφέρουν πολύ μεταξύ τους, έχουν τη δύναμη να το κάνουν αυτό: προπαντός η μέθη της σεξουαλικής διέγερσης, αυτή της αυξανόμενης δύναμης και πληρότητας. Απ' αυτό το αίσθημα δίνουμε στα πράγματα, τα εξαναγκάζουμε να πάρουν από μας, τα βιάζουμε - η διαδικασία αυτή ονομάζεται ιδανίκευση."

:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Ξέρω ότι μιλάτε για ψυχικές ασθένειες μέχρι στιγμής αλλά και ο Μπετόβεν ήταν θεόκουφος
Αυτό δεν νομίζω ότι τον κάνει λιγότερο καλλιτέχνη
Και σαφώς υπάρχουν και συνθέτες με μια χαρά ακοή οι οποίοι είναι συγκρίσιμοι με τον Μπετόβεν
Για ποιο λόγο δεν παραγκωνίζουμε και τον Μπετόβεν και δεν διαλέγουμε να συμπαθούμε περισσότερο κάποιον άλλον που δεν είχε κάποια ασθένεια?
Είναι λιγάκι ρατσιστικό να λέμε ότι ο Βαν Γκογκ είχε ψυχική ασθένεια κι άρα γιαυτό ήταν σπουδαίος
Κι ο Μπετόβεν ήταν κουφός... so???

Για κάποιους η ασθένεια τους είναι το έναυσμα στο να γίνουν αυτό που είναι
Η Φύση συχνά φροντίζει να υπάρχει μια σχετική ισορροπία
Άνθρωποι οι οποίοι είναι εξαιρετικά χαρισματικοί σε κάποιον τομέα, πολύ πιθανά θα υστερούν κάπου αλλού. Θα μπορούσαν πιθανά να είναι ακόμα πιο σπουδαίοι χωρίς την ασθένεια αλλά η Φύση όρισε ότι έπρεπε να είναι έτσι...

Άλλωστε νομίζω ότι κατά γενική ομολογία όλοι οι καλλιτέχνες, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, είναι διαφορετικοί απ το Μ.Ο. της κοινωνίας μας.
Εχουν όλοι ένα "κάτι"
Μια τρέλα? Μια εκκεντρικότητα? Μια ασθένεια?

Κι η εκκεντρικότητα τι ακριβώς είναι?:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

WhiteDrum

Διάσημο μέλος

Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
Για να καταλάβω.. Εξετάζουμε το αν και κατά πόσο επηρέασε την καλλιτεχνική-συγγραφική πορεία των προαναφερθέντων μία πιθανή ψυχασθένεια; Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ήταν αυτ'ες οι ψυχικές διαταραχές, ασθένειες του σώματος και του μυαλού, που τους οδήγησαν στην κορυφή.
Αρχικά, τις ασθένειες του σώματος δεν τις λαμβάνω υπ όψιν στο κατά πόσο δημιουργικό κάνουν τον ασθενή, για ευνόητους λόγους. Γιατί όλοι οι κύριοι που αναφέρατε ζούσαν σαε περιόδους που το να κολλήσεις μια σοβαρή ασθένεια ήταν τόσο εύκολο όσο να τηγανίσεις ένα αυγό σήμερα.Οπότε, μέσα στο πλήθος των φυματικών, των επιληπτικών (οκ κληρονομικότις..) και των λοιπών ασθενών (του πνεύματος ή του σώματος) αυτοί διέπρεψαν. Δεν πιστεύω ότι αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα στο έργο τους η ασθένειά τους.
Όσο για τον Nietzche όντως κατέληξε σε φρενοκομείο και το θέμα είναι κάτι απλό που ρωτάω τον εαυτό μου : αν "στρόφαρε" τόσο γρήγορα για τα δεδομένα της εποχής του τότε το πρόβλημα (που προέκυψε) έχει να κάνει με τη φυσιολογία του εγκεφάλου του. Από την άλλη μπορεί να κόλλησε σύφιλλη. Επιπλέον μπορεί να μην άντεξε το γεγονός ότι οι ιδέες για τις οποίες ζούσε δεν ανταποκρίνονταν στον χώρο και το χρόνο της ζωής του.
Όπως και να έχει δίνω ελάχιστη σημασία στη συμβολή της πάσας ασθένειας στο έργο ενός συγγραφέα ή καλλιτέχνη. Κάποιος μπορεί να παρακινούνταν απ το γεγονός οτί υστερεί σημαντικά σε σχέση με έναν υγιή μέσο άνθρωπο, αλλά γιατί να τον ωθήσει αυτό στην προσφορά του έργου του στον ίδιο μέσο υγιή άνθρωπο;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ηρώ

Διακεκριμένο μέλος

Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
Ο νιτσε κατεληξε τρελος σε τρελοκομειο και ο βαν γκο ΕΚΟΨΕ ΤΟ ΑΥΤΙ ΤΟΥ.

Λες να ΜΗΝ ειχαν ψυχολογικα προβληματα?
Επειδή έχω διαβάσει τη βιογραφία του Van Gogh κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Δεν έκοψε το αυτί του ο ίδιος. Είχε διαφωνία με τον ξάδερφό του και πάνω στον καυγά του το έκοψε αυτός.

Κατά τα άλλα για οποιουδήποτε καλλιτέχνη το έργο με ενδιαφέρει διαβάζω και τη βιογραφία του. Μόνο με αυτόν τον τρόπο εμβαθύνεις και κατανοείς κάθε του έργο τη δεδομένη χρονική περίοδο της ζωης του που δημιουργεί, με το να λάβεις δηλαδή υπόψιν σου τα γεγονότα που του συνέβαιναν τότε.
Δε δέχομαι στην πλειονότητα ότι είναι άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα, δέχομαι ότι είναι άνθρωποι με ευαισθησίες τις οποίες εκφράζουν και δημιουργούν τέχνη για αυτό το λόγο.
Το ότι στη ζωή τους μπορεί να έχουν συμβεί τραγικά γεγονότα.. δεν τους κάνει ψυχοπαθείς. Αυτά τους έχουν δώσει έμπνευση και μέσα από την τέχνη και τη φιλοσοφία προσπαθούσαν/προσπαθούν να ξεπεράσουν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,326 μηνύματα.
Και τέλος, με βάση ποια λογική μπορεί να κριθεί ποιο είναι το "καλό" τους ή το "κακό" τους…για λογαριασμό τους;;

Με την λογικη που λεει οτι οταν κοβεις το αυτι σου χανεις αιμα και κινδηνευει να παιθανεις και οτι αν εισαι στο τρελοκομειο πιστευοντας οτι εισαι ποντικι οτι ειναι μαλλον κακο.

Και οι ανθρωποι αυτοι πονανε.

Ερχομαι απο οικογενεια με καλιτεχνες που εχουν καταθλιψη πιστεψε με το να υποφερει ο ανθρωπος (παροτι δημιουργικος) ειναι ΚΑΚΟ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

@nt¤wnis|~|¤e

Δραστήριο μέλος

Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
Με την λογικη που λεει οτι οταν κοβεις το αυτι σου χανεις αιμα και κινδηνευει να παιθανεις και οτι αν εισαι στο τρελοκομειο πιστευοντας οτι εισαι ποντικι οτι ειναι μαλλον κακο.

Και οι ανθρωποι αυτοι πονανε.

Ερχομαι απο οικογενεια με καλιτεχνες που εχουν καταθλιψη πιστεψε με το να υποφερει ο ανθρωπος (παροτι δημιουργικος) ειναι ΚΑΚΟ

Κατ' αρχάς μια διευκρίνηση: επ ουδενί δεν θα συμφωνούσα με την άποψη ότι ο πόνος είναι η αποκλειστική πηγή της δημιουργίας, και ότι ένας καλλιτέχνης ή οποιοσδήποτε δημιουργός θα πρέπει να τον επιζητεί για να είναι δημιουργικός. Εγώ θα χαρακτήριζα τον πόνο "κακό", εάν η επίδραση που είχε ήταν μονάχα βλαπτική και αυτό ήταν αδιαμφισβήτητο. Από κει και πέρα...και ειδικά για τις περιπτώσεις που εξετάζουμε....το πράγμα περιπλέκεται. Σε πολλές περιπτώσεις τέτοιων σπουδαίων ανθρώπων, ίσως να ήταν καλύτερο να αποφεύγουμε να χαρακτηρίζουμε τον πόνο τους ως "καλό" ή "κακό" και να τον βλέπουμε ως κομμάτι της ζωής τους, το οποίο χειρίστηκαν όπως αυτοί έκριναν.

Και κάτι ακόμα:
Αποκλείεται ένας άνθρωπος που δεν υποφέρει να είναι προβληματικός;;
Ένας καλοπροσαρμοσμένος κομφορμιστής, π.χ, μπορεί κάλλιστα να φαίνεται "μια χαρά άνθρωπος"...και να νιώθει κι έτσι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
"Ποιητής είναι ο μεγάλος άρρωστος, ο μεγάλος εγκληματίας, ο μεγάλος καταραμένος - και ο υπέρτατος Σοφός ! Γιατί φτάνει στο άγνωστο. Αφού καλλιέργησε την καρδιά του, είναι ήδη πλουσιότερος από οποιονδήποτε"

Arthur Rimbaud

"Η λογοτεχνία δεν είναι επάγγελμα, είναι κατάρα, να το ξέρετε. Πότε αρχίζει να γίνεται αισθητή αυτή η κατάρα ; Νωρίς, φοβερά νωρίς. Σε μια εποχή που θα'πρεπε να ζει κανείς εύκολα εν ειρήνη και ομονοία με το Θεό και τους ανθρώπους. Αρχίζεις να νοιώθεις πως είσαι σημαδεμένος, πως βρίσκεσαι σε μια αινιγματική αντίθεση με τους άλλους, τους συνηθισμένους και τους ταχτικούς".

Τόμας Μαν (Τόνιο Κρέγκερ)

"Το πιο δυνατό πάθος μου, το πάθος της έκφρασης, στάθηκε μια ανεξάντλητη πηγή δυστυχίας για μένα"

Γ.Σεφέρης

"Ο καλλιτέχνης υποφέρει που πρέπει να παριστάνει το ανθρώπινο, χωρίς να μπορεί να παίρνει μέρος στα ανθρώπινα".

Τόμας Μαν
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ciela

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Ciela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,758 μηνύματα.
ενα αλλο παραδειγμα καλλιτεχνη που επηρεαστηκε η τεχνη του κατα πολυ απο προσωπικα προβληματα υγειας ειναι η φριντα καλο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ciela

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Ciela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Βόρεια Μακεδονία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,758 μηνύματα.
η φριντα καλο ενω ηταν μικρη αρρωστησε απο πολυομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. αργοτερα στα 18 της τραυματιστηκε πολυ σοβαρα σε ατυχημα του τραμ, στη σπονδυλικη στηλη και στη λεκανη με αποτελεσμα να περναει για ολοκληρη τη ζωη της μακρες περιοδους στο νοσονομειο με αφορητους πονους και σε πληρη ακινησια ενω εχασε και το παιδι που κυοφορουσε λογω της ζημιας που προκληθηκε απο το ατυχημα

οι εικονες μιλουν απο μονες τους...







 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Ο Έντβαρτ Μουνκ (Edvard Munch) ήταν Νορβηγός ζωγράφος.

Η οικογένεια μετακόμισε στην πόλη Χριστιανία
(σημερινό Όσλο) το 1864 , όταν ο Christian Munch διορίστηκε ως ιατρικός ανώτερος υπάλληλος στο φρούριο του Akershus. Η Laura Cathrine πέθανε απο φυματίωση το 1868, όπως και η αγαπημένη αδελφή του Johanne Sophie Munch το 1877. Ο πατέρας του πέθανε επίσης νέος, το 1889. Μετά από το θάνατο της μητέρας τους, τα μικρότερα αδέρφια του Μουνκ ανατράφηκαν από τον πατέρα τους, που ενστάλαξε στα παιδιά του έναν βαθιά ριζωμένο φόβο λεγοντάς τους επανειλημμένα ότι εάν αμαρτήσουν με οποιαδήποτε τρόπο, θα καταδικάζονταν στην Κόλαση χωρίς πιθανότητα συγχώρεσης. Μια από τις νεώτερες αδελφές του Μουνκ διαγνώστηκε με διανοητική ασθένεια σε νεαρή ηλικία. Ο ίδιος ήταν επίσης συχνά άρρωστος. Από τα πέντε αδερφια, μόνο ο Peter Andreas παντρεύτηκε, αλλά πέθανε μερικούς μήνες μετά το γάμο. Ο Μουνκ θα έγραφε αργότερα:
Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου.
πηγή


Η αγαπημένη του αδερφή
Sophie


The Sick Child



Det Syke Barn



Όταν είχα πάει στο Μουσείο Ηρακλειδών να δω την έκθεση ...είχα συγκινηθεί...
με το πως μετουσίωσε και μετέτρεψε την ατυχία της ζωής του και της οικογένειας του σε τέχνη...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top