To ... συζείν

Vkey..... μην ξεκινάς με φόβο για το μήπως και αποτύχει!
Όταν αποφασίζεις να συγκατοικήσεις, ξεκινάς με καλή πρόθεση, επειδή θέλεις να είσαι μ' αυτόν τον άνθρωπο, χωρίς να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να μην πετύχει. Ναι είναι πιθανότητα, αλλά εξίσου πιθανό είναι να πετύχει!
Δες το και σαν τεστάρισμα.....

Αγαπητή Resident Evil
εκτός από όλα τα άλλα πολύ σημαντικά που σου είπαν τα κορίτσια (συντροφικότητα, οικονομικοί λόγοι κτλ.) εγώ αποφάσισα να συζήσω με το αγόρι μου για να δω πολύ απλά... αν μπορώ να τον ανεχτώ!
Ο καθένας μας έχει κάποιες ιδιοτροπίες και έχει συνηθίσει σε έναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Ο ερχομός κάποιου άλλου στο σπίτι σίγουρα αλλάζει καταστάσεις. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να δεχθείς αυτές τις αλλαγές και πως είσαι μετά από αυτές.
Η συγκατοίκηση είναι μια δοκιμή. Εσύ κρίνεις τα αποτελέσματα και βλέπεις άν τα θέλεις για πιο μόνιμα.
Ναι, όταν συγκατοικείς με το αγόρι σου, σίγουρα οι οικογένειές σας ελπίζουν σε γάμο. Εκεί κολλάει το "ε, τώρα μόλις μείναμε μαζί, άσε να δούμε πως τα πάμε και βλέπουμε στο μέλλον...". Πάντα οι οικογένειες θα ελπίζουν για περισσότερα: αν συζείς, να παντρευτείς. Αν είσαι παντρεμένος, να κάνεις παιδί. Αν έχεις ήδη ένα παιδί, να κάνεις δεύτερο ("γιατί ένα ίσον κανένα!") κτλ. Εκεί πια μαθαίνεις να μην δίνεις σημασία και να περνάτε εσείς καλά.
Τώρα, για να απαντήσω και στις ερωτήσεις σου:
Εγώ ήδη είχα φύγει από το πατρικό μου και έμενα με συγκάτοικο. Όταν έπρεπε να ψάξω για άλλον συγκάτοικο, το αγόρι μου μου πρότεινε, αφού ήταν λίγο-πολύ συνέχεια εκεί, να μείνει και μόνιμα. "Για να δούμε τί θα δούμε", σκέφτηκα, "είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθω αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί ή θα σφαχτούμε σε μια εβδομάδα", και του είπα ναι. Ήδη είμασταν ζευγάρι για 3 χρόνια.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν το πόσο καλά θα τα πήγαινε με τις δουλειές του σπιτιού. Η μαμά του τον είχε εκπαιδεύσει πολύ καλά! Εγώ δεν ξέρω να μαγειρεύω, εκείνος ανέλαβε το μαγείρεμα, εγώ το πλύσιμο και το σιδέρωμα, εκείνος το σκούπισμα, εγώ το ξεσκόνισμα και την τακτοποίηση και ούτω καθ' εξής...Οι δουλειές μοιράστηκαν άνετα και χωρίς να το προσπαθήσουμε καν, το ίδιο και τα οικονομικά. Από την αρχή κάναμε κοινό ταμείο - ότι χρήματα παίρναμε έμπαιναν σε αυτό. Κάποια συννεφάκια με τα έξοδα υπήρχαν, "μα καλά, πάλι κρέμες προσώπου αγόρασες;" αλλά αντιμετωπίζονταν άμεσα και ριζικά "κοίτα να δεις, εγώ δεν σε ρωτάω για το πόσα πακέτα τσιγάρα αγοράζεις την ημέρα, ούτε για το πόσες κάρτες γραφικών αλλάζεις κάθε τρίμηνο, δουλεύω και θέλω να μπορώ να αγοράζω και το κάτι έξτρα μου", οπότε μόνο αν ο άλλος είναι ιδιαίτερα τσιγκούνης έχεις πρόβλημα...Είναι και αυτό μέρος της δοκιμής.
Ο γάμος ήρθε 3 χρόνια μετά και μόνο για οικονομικούς λόγους (θέλαμε να αγοράσουμε σπίτι). Αλλιώς περνούσαμε πολύ καλά και δεν είχαμε λόγο να το κάνουμε.
Σε γενικές γραμμές δεν αλλάζουν και πολλά, απλά μπαίνουν στην μέση και συγγενείς. Χρειάζεται μεγαλύτερη διπλωματία και κοινό μέτωπο. Το να έχεις συζήσει με τον άλλο βοηθάει σημαντικά να αναπτύξεις έναν κώδικα, μια αλληλοσυνεννόηση και την αίσθηση του "εμείς οι δύο είμαστε ένα σπίτι, οι οικογένειές μας και τα σόγια μας κάποιο διαφορετικό" για να ανταπεξέλθεις.

Τα καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που σκέφτεσαι...

Νομίζω ότι σε εμένα δεν τέθηκαν καθόλου σαν θέματα αυτά γιατί ήρθε το αγόρι μου στο σπίτι ΜΟΥ και ουσιαστικά δεν άλλαξε κάτι για μένα. Εκείνος ήταν ο καινούργιος, όχι εγώ. Στην αρχή (καλώς ή κακώς!) το σκεφτόμουν πάντα ως το δικό μου σπίτι αφού ήδη έμενα εκεί για χρόνια και είχα συνηθίσει. Και ο ίδιος που ήταν επισκέπτης ως τότε, δεν άρχισε με το καλημέρα να μου φέρνει τα πάνω κάτω...

Έχει δίκιο η μαμά σου. Μόνο αν μένεις με κάποιον μπορείς πραγματικά να τον γνωρίσεις.

Πιστεύω ότι η συγκατοίκηση θα σε βοηθήσει και με το να μην φοβάσαι τη δέσμευση. ΄Οταν ζεις με τον άλλο έρχεται πιο φυσικά και χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Κάτι σαν φυσική εξέλιξη. Είσαι πιό σίγουρη για τον άνθρωπό σου και για τα συναισθήματά σου.