Λογοτεχνικά Δοκίμια

xotik0

Νεοφερμένος

Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
Διαθήκη

Η ζωή είναι μέσα σ'ένα σπασμένο ποτήρι.
Κόβεσαι πίνοντας πριν το δεις..
Πιες όσο θέλεις, αλλά έχε τον νου σου.
Ασε τον δρόμο και χάσου στα στενά..
Η απόσταση σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι
τα πράγματα πανοραμικά. Γέμισε, αν θες,
τους νικοτινικούς υποδοχείς του εγκεφάλου, μα συνέχισε
να με κοιτάς στα μάτια. Περιπλανήσου.. χωρίς φόβο,
ως εκεί που φτάνει η καρδιά σου. Αφέσου στη θάλασσα της
νύχτας, να'ναι κάθε αυγή μια νέα ακτή..
Καμιά στροφή δεν είναι λάθος. Δες όσους κόσμους μπορείς.
Μην αναλωθείς ψάχνοντας την αγάπη. Είναι συνυφασμένη
με την αλήθεια, κι αν είναι, θα σε βρει αυτή. Επένδυσε
στον έρωτα και σε κάθε είδους μέθη. Κλάψε, γέλα, πόνεσε
και αγαλίασε, ανανεώνοντας συνεχώς τη θηλυκή σου υπόσταση.
Αγγιξε τη φωτιά και κράτα τη γεύση της ζωντανή μέσα σου,
για να μπορέσεις ν'ανακαλύψεις εξόδους όταν όλα γίνουν
μπουρλώτο. Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς..
Τίποτα δε σου ανήκει, μόνο το ταξίδι.
Να έχεις δυνατή φωνή. Μην ακούς κανέναν, ούτε εμένα.
Μόνο τον άνεμο της καρδιάς σου.
Μη σκεφτεσαι. Νοιώσε..
Μην αφήσεις ποτέ τίποτα να γίνει πιο δυνατό από την
επιθυμία σου. Προσπάθησε σπάνια ν'αφήνεις το επείγον
να προηγείται του σημαντικού.
Οσο κι αν αγαπηθείς, μη ξεχάσεις πως νόημα θα βρεις
μόνο σ'ότι αγαπάς εσύ, κι όχι σ'ότι σ'αγαπά.
Η ζωή είναι γλυκιά, όμως μη την αφήσεις να σε λιγώσει
αποστρεφόμενος τις πικρίες της.
Ο κόσμος είναι όμορφος, τόσο όσο φροντίζεις να τον
ομορφαίνεις με την παρουσία σου.
Μην αγωνιάς για τίποτα. Οτι σου πρέπει, θα σε βρει
στην επόμενη γωνία. Μη βιάζεσαι. Μάθε να απολαμβάνεις
και τους χυμούς της προσμονής. Μην περιμένεις να σε
κάνει ευτυχισμένο κανείς, αν δε μπορείς να το κάνεις
εσύ για τον εαυτό σου.
Ο μόνος τρόπος να χαρίσεις γαλήνη στην καρδιά σου,
είναι να μάθεις στην αυτάρκεια της δικής σου μετέωρης
πραγματικότητας, χωρίς αυταπάτες εξασφάλισης και
αποδοχής από τους άλλους, επενδύοντας στην ιδιαίτερη
σχέση αγάπης μεταξύ του εαυτού σου και της αρμονίας
του σύμπαντος.
Ολα τα χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν.
Να είσαι χρηστικός και να φθείρεσαι όπως ορίζει
η φύση σου. Να είσαι δοτικός. Κανείς δε μπορεί να
σου πάρει τίποτα, μόνο τη γεύση σου. Οσο περισσότερο
δίνεσαι, τόσο υπάρχεις. Οσο αφήνεσαι, τόσο μεγαλώνεις.
Ολα είναι μικρά και περαστικά. Μόνο ένα είναι μεγάλο.
Το νόημα τους..
Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς. Τίποτα δε σου ανήκει.
Μόνο το ταξίδι..
Μάθε να επηρεάζεσαι όσο το δυνατόν λιγότερο απ'όσα
διαβάζεις κι ακούς, αλλά διδάξου απ΄τις δικές σου
εμπειρίες κι άσε τον γνησιότερο εαυτό σου
να ξετυλίγεται μπροστά σου. Ολα είναι εσύ.
Οσο περισσότερο σε μαθαίνεις, τόσο περισσότερο
ζεις πραγματικά. Τιποτα δεν τελειώνει εδώ.
Μη σε απασχολεί το αν θα πεθάνεις και πότε.
Κάθε νέα ημέρα που ξεκινάει είναι νέο δώρο,
σ'όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι.
Αν αποφασίσεις να μείνεις, μείνε μ'εκείνη που
θα κάνει την καρδιά σου να τραγουδάει. Που θα
ευθυγραμμίζεται μ'αυτό που είσαι.
Μείνε, όχι μ'εκείνη που θα σ'αφήνει να ταξιδεύεις,
αλλά μ'αυτή της οποίας το ταξίδι θα συνηγορεί με
το δικό σου..
Κάνε παιδιά. Ομως έχε στον νου σου. Πρωταγωνιστής
της δικής σου ζωής είσαι εσύ, όχι το παιδί σου.
Φτιάχνε πράγματα που χαλάνε. Νοιώσε το μεγαλείο της
δημιουργίας. Χρωμάτισε τον κόσμο γύρω σου όπως αγαπάς.
Εξελίξου, μα μην αλλάξεις ποτέ. Μείνε παιδί και
γέλα τη ζωή. Ο κόσμος είναι ένα κωμικό σενάριο.
Παίξε τους ρόλους σου με ανοιχτή καρδιά.
Καλή σχέση, ωφείλεις να έχεις μόνο με τον εαυτό σου.
Συμπάθα τους ανθρώπους. Δεν είχαν όλοι έναν
τέτοιο πατέρα .... Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς.
Τίποτα δε μας ανήκει. Μόνο το ταξίδι ...

Μ->
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

xotik0

Νεοφερμένος

Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
Το Συρτάρι Της Πεταλούδας

Ο κόσμος είναι μικρός. Θαρρείς όλος στριμωγμένος σε μια γωνιά..
Ενα σετ ανθρώπων, όπου κι αν ζει, είναι μια μικρογραφία όμοια με οποιαδήποτε άλλη.
Σε μια ζωντανή χαραμάδα στο βλέμμα... πέρα απ'το σύνορο των χαμηλωμένων φρυδιών, εκεί που σπάει των γουρλωμένων ματιών η λαχτάρα... ένα δωμάτιο, πάλεται στη δίνη του χρόνου.
Κάθομαι βουλιαγμένος στη βαριά πολυθρόνα, με το δεξί μου χέρι να στηρίζει το κεφάλι, ως άλλος Ατλας τη γη, αφήνοντας τις ανάσες μου να χαϊδεύονται στις σκοτεινές γωνίες.
Το ημίφως χαρίζει στα πράγματα τη διάσταση που τους αρμόζει, κι η μοναχικότητα, όσο μ'αφορά, διαθλάται σε βουίσματα..
Σπάνια γαλήνια στιγμή, μιας βιολογίας που τρέμει στην ιδιοσυχνότητα του πανικού... Το αρνητικό του μυαλού μου προβάλεται στο σκούρο του κλειστού παραθύρου, κι αρχίζω να ταξιδεύω στη θέα..
Οταν οι μικρόκοσμοι (βιολογικοί και πνευματικοί) ενός ανθρώπου συμμαχούν, χάνεται... Μπορεί να πλεύσει επιβιώνοντας επιτυχώς στα πάντα, κι έτσι χάνει την επαφή του με τον μίτο.. Δεν έχει πλέον σημείο αναφοράς.. αρχή και τέλος.
Δεν υπήρξε ποτέ τέρας ισχυρότερο του μασκοφόρου "εγώ" του ανθρώπου, κι αν δεν είναι Θείο αυτό, είναι αδιαμφισβήτητα σατανικό.
- Εχω ξαναβρεθεί εδώ!
Στιγμή που νοιώθεις πως έχεις βιώσει ξανά και ξανά.. εως ότου... τα ίχνη σε οδηγήσουν αλλού.
Γεμίζω το στόμα αλκοόλ, φέρνοντας με το αριστερό μου χέρι το ποτήρι στα χείλη, μήπως κρατήσω λίγο ακόμα μαζί καρδιά και νου.. Το υγρό πυρ διώχνει τους εισβολείς της λογικής, καθυστερώντας έτσι την άλωση του ονείρου..
Πέντε αισθήσεις είναι πολλές!
Αναπόφευκτα, στο κορμί σου θα ξεσπάσω ξανά. Ολα εσύ θα τα πληρώσεις, κι εγώ για σένα. Θύτες και θύματα συνθηκών.. κοινών.
Η εικόνα σου, θολή ακόμα, στοιχειώνει ολόκληρο τον έναν τοίχο απ'τους τέσσερεις μου, εκείνον που βγάζει ανατολικά της ζωής..
Ανάβω τσιγάρο να σε πνίξω.
Θυσιάζω το κερί που μου χάρισες στον βωμό της σιωπής, πάνω στο βαρύ ξύλινο γραφείο.
Φωτιά.. μορφοποίηση.. μετάλλαξη.. εξέλιξη.
Ακόμα κι αν είχα ότι προσδοκώ, πάλι κάτι θα μου'λειπε..
είτε γιατί αυτό που ελπίζω δε γνωρίζω πως δε μου ταιριάζει,
ή γιατί δεν έχω χτίσει μέσα μου ακόμα τα θεμέλια
της εξωτερικής μου γαλήνης..
Θέλω να γράψω
ξανά μουσική, ποίηση.. μα είναι μάταιο αν δεν νοώ
την ιστορία/ζωή που όλοι μας γράφουμε κάθε λεπτό..
Θέλω να ξέρω.
Εχεις σκαρφαλώσει ποτέ τις σταγόνες της βροχής?
Γέμισες ποτέ τα σωθικά σου χρώμα αυγερινό?
Εκανες έρωτα ποτέ με τις μυρωδιές φθινοπωρινού λυκόφωτoς?
Ενοιωσες ποτέ να πλέεις την καρδιά σου στους ψίθυρους του δάσους?
Ψυχή και σώμα, έζησες ποτέ πραγματικά?
..γοήτευσέ με. Σε προκαλώ!
Σε παρακαλώ ... Γοήτευσέ με ...
Γίνε αυγή και ξύπνα τις αισθήσεις μου.
Γίνε λυκόφως και γλυκά ξημέρωσε με,
κι ας μη σ'αφήνει το μυαλό μου ...
Ο κόσμος είναι ένα τραγούδι.
Αρκεί να πιάσεις το ρυθμό και
ν'αγαπήσεις τα φάλτσα σου..
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς η πραγματικότητα διαθλάται
σε ιδιοσυχνοτικές οάσεις,
σπρώχνοντας τον νου όλο και πιο βαθιά
στην έρημο ..
Οσο ανακαλύπτω πόσο μαζί δεν μπορούμε να είμαστε,
τόσο γιγαντώνεται το μόνος μου, και πλημμυρίζει τα πάντα
κι όλα είμαι εγώ, κι όλο πιο καθαρά με βλέπω.
Κι αν ζωή είναι οι άνθρωποι, ζωή είμαι μόνο εγώ.
Τα όμορφα και τ'άσχημα μου ζω παντού,
και μόνο εγώ ευθύνομαι, ευτυχώς..
Ο κόσμος ρευστός σ'ένα ποτήρι που'χει το σχήμα μου.
Κάθε γουλιά του η γεύση μου, και
κάθε ανάσα του η δική μου μυρωδιά,
μέχρι που μπορώ να τον θεωρώ εντελώς δικό μου.
Ο τόπος κι ο χρόνος στ'ακροδάχτυλά μου πλαστελίνη..
Το πέρασμα, σενάριο εκδρομής σ'άγνωστο δρόμο.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι όσο κρατάς τα μάτια ανοιχτά..
Απ'όπου κι αν φύγω, όπου κι αν βρεθώ, όλα είναι εγώ, εδώ.
Ολα τα'χω εδώ.. για σένα.. που'σαι εγώ..
Γίνε εσύ! Γοήτευσέ με..
Γοήτευσέ με περισσότερο απ'όσο εγώ με γοητεύω, κι ας μη
σ'αφήνει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σε ζητά ..
Οχι! μη μου τελειώνεις! όχι εδώ .. πάνω στα καθαρά
παιδικά μου σεντόνια.. όχι τώρα.. που μόλις άρχισα αλήθεια
να σ'αγγίζω. Βιάζεσαι .. Αγωνιάς να ζήσεις κι έχασες
το μετέωρο μεσοδιάστημα για μια σίγουρη αρχή στο τέλος ...
Σ'αγαπάω.
Ναι, σ'αγαπώ, γιατί είσαι εγώ.
Πλάσμα εύθραυστο μ'ανάγκες και χάρες ιδιαίτερες, μα
σε συνήθισα και δε με γοητεύεις πια..
Μη μου χρεώνεις τη φύση μου!
Χρέωσε μου το εγώ μου, μα όχι το είναι μου.
Δε μ'έφτιαξα εγώ, απλά με διαχειρίζομαι.
Ετσι είμαι κι έμαθα πως να μ'αρέσω, μιας κι είμαι
εγώ οι "έξι" αισθήσεις που σε ζωντανεύουν μπροστά μου..
Κι όσα είμαι, τόσα έχω.
Κλώτσάς τα φύλλα, κι η μαγεία χάνεται.. ψηλά,
σ'εκείνο το συρτάρι του νου που κοιμάται εκείνη
η γοητευτική πεταλούδα περιμένοντας να τελειώσει
το φθινόπωρο, που τη γέννησε, να γίνει σκουλίκι ξανά,
στους πόρους του ξύλου να τρυπώσει, να μυρίσει του δάσους καρδιά..
Δεν έχω κάτι μαζί σου! Ποτέ δε θα'χω.
Μόνο αφορμές μπορείς να γίνεις για μένα..
Ολες οι αιτίες είμαι εγώ. Μα, σα να'ναι γραφτό μια γοητευτική σου
αφορμή κάθε αιτία μου να περιμένει ..
Πίσω στον πειραγμένο κόσμο μου λοιπόν.
Κλείσε το παράθυρο. Δε θα με δεις ξανά.
Πάω σπίτι, κι έχω δρόμο ακόμα ..
Μη σταματήσεις για άλλον έναν "εγώ" να ψάχνεις, και ξανά..
Μιας κι αυτός θ'αφορμίζει κάθε φορά τις αιτίες σου εκείνες
που'χεις ανάγκη, να εξελιχθείς.. Σε τί?
Μακάρι να'ξερα.. Σε πεταλούδα ίσως.. Σκουλίκι!!

M->
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

xotik0

Νεοφερμένος

Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
Καταιγίδα


Είμαστε η καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάμε στα χέρια του ανέμου, κι εκείνος μας μοιράζει..
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Η βαρύτητα της ζωής μας, περπατά πάνω στο
νερό.. ίπταται ..από τη γη των οριζόντων, μέχρι
το ουράνιο τόξο. Υπόσχεση που βλέπεις στα μάτια
των νεοφερμένων, παιδιών. Το ουράνιο τόξο.
Ερχόμαστε να κλέψουμε, να χαρίσουμε
να σκοτώσουμε, να αγαπήσουμε .. Από το πρώτο φως
ως το τελευταίο. Απ'την καρδιά της θάλασσας,
στης γης τον νου, για τ'ουρανού μας την ψυχή..
Είμαστε η καταιγίδα. Ερχόμαστε.
Μαζί μας φέρουμε κι άλλους. Θεούς και δαίμονες.
Ευχές και κατάρες. Είμαστε μαγεία και ύλη.
Ηλιος, άνεμος και πέτρα. Είμαστε το μέσο ..
η πύλη έκφρασης του καλού και του κακού.
Λες και μας έφτιαξαν για να τσακωθούν πάνω μας!
Εκαναν όμως ένα λάθος. Μας έδωσαν το δικαίωμα να
νοιώθουμε θεοί, περιορισμένης θνησιμότητας και
ευθύνης.. Δε θέλω τον παράδεισο και την κόλαση σας.
Θα φτιάξω μικρά δικά μου. Ωραία.. Μετά τον
αρχάγγελο εωσφόρο, έρχεται τώρα ο άνθρωπος να
καπηλευτεί το Θείο αξίωμα..
Αν έχει κάτι να μας πει αυτό το παραμύθι ...
Αν είναι κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα?
Διαθήκη.. παραβολή..
Εξέλιξη της ψυχής λέει.. μάθημα και κάθαρση.
Στο τέλος θα νικήσει το καλό, και να'μαστε με
το μέρος του νικητή! Μα, πρέπει ν'αγιάσω με το ζόρι?
Γι'αυτό μ'έφτιαξαν? Από αγάπη, λέει.. Να μου χαρίσουν
την αιώνια ευτυχία .. Για το καλό μου, ξέρουν αυτοί ..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.
Οπου κι αν γεννηθώ σ'αυτή τη γη, έρχεται αργά ή γρήγορα
η στιγμή που θα με φέρει αντιμέτωπο με μια τρεμάμενη
συνθήκη ανασφάλειας. Τί κάνω εκεί? Σηκώνω το βλέμμα
στον ουρανό και φτιάχνω θεούς.. Ωραία. Τώρα νοιώθω
καλύτερα. Ο νους ησυχάζει κάτω απ'το πέπλο της
προστασίας που μου προσφέρει αυτή η σκέψη.
Οτι κι αν παθαίνω είναι για το καλό μου.
Θεία οικονομία..
Τα παρακείμενα σατανικά μου μάτια όμως,
τα ζει ένα μυαλό που δεν ησυχάζει εύκολα
και μια καρδιά που νοιώθει αδικημένη.
Δύο επιλογές έχω εκεί:
Είτε λέω "δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε..
ας τη γλεντήσουμε και χαλάλι." , ή γίνομαι
ερευνητής και γεμίζω αμέτρητα χαρτιά με
τα σωθικά μου, μήπως βρω μέσα μου αυτό που
δεν είναι εμφανές εκεί έξω ..
Είτε τρώω την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι
και μετά πεθαίνω, ή , ανάσα την ανάσα -
λέξη τη λέξη - σελίδα τη σελίδα, εξαυλώνομαι ...
και μεταφέρομαι στον θάνατο εν ζωή, να δαμάσω
τη σχέση μου μαζί του πριν του δοθεί εξουσία πάνω μου..
Ο φόβος του τέλους, είναι ο χειρότερος σύντροφος.
Η ζωή σου παύει εκεί που θα σε καταλάβει..
Ο φόβος συχνά σε προστατεύει, μα όταν έρθει η στιγμή
που σε απειλεί, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να
συμφιλιωθείς μαζί του. Να του σφίξεις το χέρι και
να του πεις "καλώς ήλθατε! Καθήστε. Σα στο σπίτι σας.."
Συζήτησε τον με σκοπό να τον γνωρίσεις καλά. Μάθε
απ'έξω τις συνήθειες του και τη φυσιολογία του, κι
άρχισε την πλακίτσα μαζί του .. Ακόμα και ο ισχυρότερος
γίνεται αρνάκι αν δεν τον πάρεις στα σοβαρά.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δε μπορεί ο φόβος, σαν φόβος,
να σε βλάψει. Γιατί γνωρίζοντας τον καλά, βλέπεις πως
ο φόβος σου είναι ..εσύ!
Και λές, "μα τόσο καιρό με τον εαυτό μου είχα να κάνω?
υπάρχουν τόσα εκεί έξω, κι εγώ παλεύω με μένα??"
Αποκτάς έναν βαθμό συνειδητότητας,
(γνωρίζοντας αυτό το τρεμάμενο κομμάτι του εαυτού σου)
που σε κάνει ισχυρότερο.
Ωραία, τώρα είμαστε έτοιμοι για το αεροπλάνο..
Ετοιμοι για το ασυμβίβαστο αβέβαιο μετέωρο ταξίδι της ζωής..
Θεοί και δαίμονες, σας αγαπάω., γιατί είστε ..εγώ!
κι αυτό είναι το εισιτήριο. Ομως οι αποσκευές?
Ενα έχω να σου πω. Θα χρειαστείς αρκετά για το
ξεκίνημα, όμως πάρε και μια άδεια βαλίτσα την οποία
θα γεμίζεις στον δρόμο..
Κάποια στιγμή αρχίζεις να το απολαμβάνεις πραγματικά.
Να το γουστάρεις πολύ!
Τί να σου πουν τώρα δυο μπύρες και μια γκόμενα?
Η ηδονή των αισθήσεων, στο νου παίρνει μορφή,
κι εσύ χτύπησες στο επίκεντρο..
Δεν αξαρτάσαι πια .. απλά ταξιδεύεις, εξελισσόμενος.
κι όσο ταξιδεύεις, τόσο γαληνεύεις. Κι όσο γαληνεύεις,
τόσο ταξιδεύεις.. κι αυτό, του θανάτου, σου φαίνεται
απλά άλλο ένα ταξίδι.
Αφομοιώνεις κι αφομοιώνεσαι .. Εξατμίζεις και εξατμίζεσαι ..
Μέχρι που γίνεσαι ..σύννεφο ..καταιγίδα στην άκρη τ'ουρανού.
Σκορπάς στα χέρια του ανέμου κι εκείνος σε μοιράζει..
καταιγίδα
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Και ίπτασαι ...από τη γη των οριζόντων,
μέχρι το ουράνιο τόξο .. .. .
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

aggelos_

Νεοφερμένος

Ο aggelos_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 50 ετών. Έχει γράψει 3 μηνύματα.
"όταν ξανάρθω, θα σου φέρω όλα αυτά
που δεν ήθελες ν' ακούσεις,
το ξέρεις;"

απάντησα ναι
ήξερα ότι θα γινόταν έτσι,
αν και
ήλπιζα σε κάτι καλύτερο
όμως δεν γίνεται
να έχουμε πάντα αυτό
που θέλουμε

ούτε καν εγώ!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...

- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω;Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

"Θελω να μου χαρισεις κατι" απο Δοξιαδη - Τριπ Ανθη
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
[...]"Το στοιχειωμένο σχολείο", που γράφτηκε το 1927 από τον φωτισμένο δάσκαλο - επιθεωρητή Δ. Ζαφειρακόπουλο.

"Σε κάποιον ορεινό δήμο της Αχαΐας ήταν δήμαρχος πολλά χρόνια ο Ντελής, διάσημος κλεπταποδόχος. Ολοι οι κατσικοκλέφτες του δήμου ήσαν φίλοι του. Σχεδόν κάθε μέρα τού 'φερναν και από μια γίδα κλεφτή και την έτρωγαν μαζί. Τα νταούλια έδιναν κι έπαιρναν στου δήμαρχου το σπίτι. Αχώριστος σύντροφος της παρέας ήταν και ο δάσκαλος του χωριού. Μάθημα, φυσικά, ποτέ δεν έκανε. Οι κάτοικοι, απελπισμένοι, ζητούσαν τη βοήθεια του ιερέα του χωριού. Εκείνος τους παρηγορούσε, λέγοντάς τους: Μην απελπίζεστε, αδελφοί μου, αυτοί που σήμερα τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν, αύριο θα βράζουν στα καζάνια της Κολάσεως, ενώ σεις θ' απολαμβάνετε όλα τα αγαθά του Παραδείσου! Κάποτε έδωκε ο Θεός και ο δάσκαλος πέθανε. Στη θέση του διορίστηκε ένας νέος δάσκαλος, με την προθυμία να εργαστεί και με τ' όνειρο να μορφώσει τα παιδιά. Την άλλη μέρα του ερχομού του, όταν ετομάστηκε η γίδα, ο δήμαρχος έστειλε τον κλητήρα και φώναξε τον δάσκαλο. Ο δάσκαλος έδιωξε τα παιδιά και πήγε. Η παρέα ήταν έτοιμη και το τραπέζι στρωμένο.

- Καλωσόρισες, δάσκαλε, κάθησε να φάμε και να γλεντήσουμε τώρα, είπε ο δήμαρχος. Ο δάσκαλος κάθησε. Αναψε το γλέντι. Την άλλη μέρα επαναλαμβάνεται η ίδια σκηνή. Ο δάσκαλος ξανακάθησε. Την τρίτη μέρα το ίδιο. Την τέταρτη μέρα λέει στον κλητήρα, που ήρθε να του πει ότι το τραπέζι είναι στρωμένο.

- Πες, σε παρακαλώ, στον κ. δήμαρχο ότι κάνω μάθημα και δεν θα έρθω.

Ο κλητήρας διαβίβασε στον δήμαρχο τα λόγια του δασκάλου.

- Πήγαινε να του πεις, λέει με θυμό ο δήμαρχος, να έρθει αμέσως εδώ, γιατί, αλλιώς, δεν θα τον βρει το βράδυ εδώ. Ο δάσκαλος, σαν έμαθε τα λόγια του δημάρχου κίνησε και πήγε.

- Γιατί δεν ήρθες, που σου παράγγειλα; ρώτησε με θυμό ο δήμαρχος.

- Μα, κύριε δήμαρχε, είπε αποφασιστικά ο δάσκαλος, εγώ δεν ήρθα για να γλεντάω κάθε μέρα! Ηρθα να εργαστώ για ν' ανοίξω τα μάτια των παιδιών!

- Βρε, του λέει τότε ο δήμαρχος, αν ανοίξουν τα μάτια τους αυτοί, βγαίνει ο Ντελής δήμαρχος;

Τελικά, ο δάσκαλος διώχτηκε απο το χωριό".

Παρατήρηση: Πάντα οι ισχυροί, φοβούμενοι το ξύπνημα του λαού, παρεμβάλλουν ποικίλα εμπόδια προς τούτο».


από Κ.Γ. Σπυρόπουλο, Ε της δευτέρας.








--------------------------------------------------

- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω;Τ' ορκίζεσαι;
-Ναι!

"- Άσε να κοιμηθώ λίγο ρε γ@μτ. Στις 6.30 πιάνω δουλειά" :P

--------------------------------------------------
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Τι άραγε ονειρεύτηκε ο Χρόνος μέχρι σήμερα που είναι, όπως κάθε σήμερα, η κορφή.

Ονειρεύτηκε το σπαθί, που ιδεώδης θέση του είναι ο στίχος.
Ονειρεύτηκε και κατεργάστηκε το απόφθεγμα, που μπορεί να προσποιηθεί τη σοφία. Ονειρεύτηκε την πίστη, ονειρεύτηκε τις ανόσιες Σταυροφορίες.
Ονειρεύτηκε τους Έλληνες που επινόησαν το διάλογο και την αμφιβολία. (...)
Ονειρεύτηκε τη λέξη, αυτό το άκαμπτο και αδέξιο σύμβολο.
Ονειρεύτηκε την ευτυχία που ζήσαμε ή που τώρα ονειρευόμαστε ότι τη ζήσαμε. (...)
Ονειρεύτηκε την ηθική διδασκαλία και τις μεταφορές του πιο παράξενου ανθρώπου, αυτού που πέθανε ένα βράδυ στο σταυρό.
Ονειρεύτηκε τη γεύση του κώνειου στη γλώσσα του Σωκράτη. Ονειρεύτηκε αυτά τα δυο περίεργα αδέρφια: την ηχώ και τον καθρέφτη. (...)
Ονειρεύτηκε το χώρο.
Ονειρεύτηκε τη μουσική που δεν χρειάζεται χώρο. (...)
Ονειρεύτηκε την τέχνη του λόγου, ακόμα πιο ανεξήγητη από την τέχνη της μουσικής, αφού περιλαμβάνει τη μουσική.
Ονειρεύτηκε μια τέταρτη διάσταση και τη μοναδική της πανίδα.
Ονειρεύτηκε το πλήθος της άμμου.
Ονειρεύτηκε τους υπερπεπερασμένους αριθμούς που δεν είναι λογίσιμοι. (...)
Ονειρεύτηκε τα δυο πρόσωπα του Ιανού που ποτέ δεν θα δει το ένα το άλλο. (...)
Ονειρεύτηκε το γιασεμί που δεν μπορεί να μάθει ότι το ονειρεύονται.
Ονειρεύτηκε τις γενεές των μυρμηγκιών και τις γενεές των βασιλέων.
Ονειρεύτηκε το γιγάντιο ιστό που πλέκουν όλες οι αράχνες του κόσμου. (...)
Ονειρεύτηκε την απαρίθμηση που οι επιστήμονες αποκαλούν χαοτική και που στην πραγματικότητα είναι κοσμική, αφού όλα τα πράγματα είναι ενωμένα με μυστικούς δεσμούς. (...) Ονειρεύτηκε τη γιαγιά μου...(:cry_x:)
Ονειρεύτηκε ότι οι Τάρταροι πολεμούσαν τραγουδώντας. (...)
Ονειρεύτηκε τα αρχέτυπα.
Ονειρεύτηκε ότι σ΄ όλα τα καλοκαίρια ή σ΄ ένα προγενέστερο ουρανό υπάρχει μόνο ένα ρόδο. Ονειρεύτηκε τα πρόσωπα των νεκρών σου που, τώρα πια, δεν είναι παρά ξεθωριασμένες φωτογραφίες. (...)
Ονειρεύτηκε τα βήματα του λαβυρίνθου. (...)
Ονειρεύτηκε τη ζωή των κατόπτρων.
Ονειρεύτηκε τα σύμβολα που θα χαράξει ο καθιστός γραφιάς.
Ονειρεύτηκε τη φιλντισένια σφαίρα που περικλείει άλλες σφαίρες.
Ονειρεύτηκε το καλειδοσκόπιο παρηγοριά στον άρρωστο και στο παιδί.
Ονειρεύτηκε την έρημο.
Ονειρεύτηκε το χάραμα που ενεδρεύει. (...)
Ονειρεύτηκε χάρτες που ο Οδυσσέας δεν θα τους καταλάβαινε.
Ονειρεύτηκε τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.
Ονειρεύτηκε τον τοίχο του παραδείσου που αναχαίτησε τον Αλέξανδρο.
Ονειρεύτηκε τη θάλασσα και το δάκρυ. Ονειρεύτηκε το κρύσταλλο.
Ονειρεύτηκε πως Κάποιος τον ονειρεύεται.

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ



Μετά το σχόλιο του Οδοιπόρου παραθέτω το "Κάποιος θα ονειρευτεί" του Μπόρχες, σαν απάντηση ή σαν ελπίδα...

Τι θα ονειρευτεί το ανεξιχνίαστο μέλλον; (...) Θα ονειρευτεί όνειρα πιο συγκεκριμένα απ΄ τη σημερινή αγρύπνια. Θα ονειρευτεί ότι θα μπορούμε να κάνουμε θαύματα αλλά δεν θα τα κάνουμε, γιατί θα ΄ναι πιο πραγματικό να τα φανταζόμαστε. Θα ονειρευτεί κόσμους τόσο έντονους ώστε το τραγούδι ενός και μόνο απ΄τα πουλιά του θα μπορούσε να σε σκοτώσει. Θα ονειρευτεί πως η λήθη και η μνήμη μπορούν να είναι πράξεις εκούσιες και όχι επιθέσεις ή δωρεές της τύχης. Θα ονειρευτεί πως θα μπορούμε να βλέπουμε με όλο μας το σώμα, όπως το ήθελε ο Μίλτον στο σκοτάδι αυτών των εύθραυσων σφαιρών, των οφθαλμών. Θα ονειρευτεί έναν κόσμο δίχως μηχανές και δίχως αυτή τη θλιβερή μηχανή, το σώμα. Η ζωή δεν είναι όνειρο, γράφει ο Νοβάλις, αλλά μπορεί να γίνει.


ΜΠΟΡΧΕΣ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Μάρω Βαμβουνάκη


[FONT=book antiqua,palatino]Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική.[/FONT]

[FONT=book antiqua,palatino]O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.[/FONT]

[FONT=book antiqua,palatino]Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.[/FONT]

[FONT=book antiqua,palatino]Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει.[/FONT]

[FONT=book antiqua,palatino]Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας.[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]
[/FONT]
[FONT=book antiqua,palatino]Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη ...;"[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
[FONT=comic sans ms,sand]Ο Αντίπαλος Εραστής
Μάρω Βαμβουνάκη


[/FONT]​
[SIZE=+0][SIZE=+0][FONT=comic sans ms,sand]Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική. Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει, περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας. Τα μάτια της γίνονται βελόνες στο σκοτάδι, το τρυπούν χωρίς να το φωτίζουν πουθενά. Οι τρύπες στο σκοτάδι, πάλι σε σκοτάδι βγάζουν.

[/FONT]
[/SIZE][/SIZE]
[FONT=comic sans ms,sand]Νιώθει να τον μισεί που την αφήνει έτσι. Πάλι σε φυλακή μοναξιάς την αφήνει, πιο μόνη κι απ'; οταν ήταν μακριά του την αφήνει γιατί εδώ, κοντά του, δεν έχει να ελπίζει πως θα έρθει. Ήρθε και λείπει, η πνοή του είναι πνοή ύπνου, το σώμα του κενό, ολόκληρη μεταμορφώθηκε σε μια επίκληση χωρίς ανταπόκριση. Επιστρέφει πάνω της η επίκλησή της, πέφτει στο κορμί της σα κτήνος και τη βιάζει.

[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Η αγάπη είναι και παγωμένη. Κρύα σα νερό στη σάρκα το χειμώνα, κρύα σα δρόμος αδιέξοδος. Τον μισεί που την απογοητεύει. Μόλις πάει να γοητευτεί την απογοητεύει, αθελά του, ανυποψίαστα, χαζά κι αυτό χειροτερεύει τα πράγματα, τα απελπίζει.[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Τον μισεί που τον έχει ανάγκη, που τον περιμένει, που σπάνια έρχεται. Τον μισεί που τη βγάζει μεσοπέλαγα και την εγκαταλείπει. Στέκει μόνη και κρυώνει ανάμεσα σε φωτιές, αισθάνεται μια αηδία πολέμου.

[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Ο εραστής είναι ο αντίπαλος. Οι επιχειρήσεις του έρωτα συνεχώς αποδεικνύονται αποτυχημένες. Ο άλλος δεν κατακτιέται τελικά, γιατί ο άλλος δε γνωρίζεται. Ο εραστής είναι ένας ξένος που κρύβεται, ένας κατάσκοπος που μεταμφιέζεται, ένας εχθρός που ψηλώνει σε σκιές σούρουπου.

[/FONT]
[FONT=comic sans ms,sand]Παίζουν τυφλόμυγα, ψάχνει ο ένας τον άλλο με δεμένα μάτια, μ'; απλωμένα χέρια, χάνονται στο λαβύρινθο. Κι ο λαβύρινθος του έρωτα είναι ο χειρότερος, είναι απλωμένος πάνω στην έρημο, χωρίς καν βοηθητικούς τοίχους.[/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
"Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου: Σώσε με!
Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!
Ακου την καρδιά σου κι ακλούθα τον. Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.
Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατι ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.
Αγάπα το σώμα σου· μονάχα με αυτο στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη· απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν΄ αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν εϊναι να
΄σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!
Η επιχείρηση του Σύμπαντου, για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου.
Τούτος είναι, σύντροφοι, ο καινούριος Δεκάλογος μας!"

Ν. Καζαντζάκη " Η ασκητική" - σχέση ανθρώπου με άνθρωπο.(1923)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Απόσπασμα απο το βιβλιο "ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ"
...του Γιωργου Πολυράκη


"Σήμερα έφυγε. Την κοίταζα που έφευγε και είχα την αίσθηση πως τα βήματά της έμοιαζαν με κομμάτια απο στιγμές που φεύγουν. Απομακρύνθηκε απο κοντά μου σιωπηλή, σαν να μου αρνιόταν την ελεημοσύνη της σκέψης της.
Όταν την έχασα απο τα μάτια μου, ήρθα και κλείστικα στην κάμαρά μου. Έξω ήταν μια όμορφη μέρα, μα μέσα μου υπήρχε σκοτάδι, που θα εξακολουθήσει να διαιωνίζεται ακόμη και αν τούτη η νύχτα θα έχει τέλειώσει...
Κάθομαι στο κρεβάτι μου και συλλογίζομαι ταραγμένος το μέλλον χωρίς την παρουσία της. Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη, σε σημείο που κάποιες στιγμές αναρωτιέμαι ποιος είμαι:
Με την φαντασία μου μπαίνω ανεμπόδιστα στο χώρο όπου ζούσε μέχρι πριν λίγες ώρες και έχω την αίσθηση ότι τον κατέχω κυριαρχικά. Σφίγγω ασυναίσθητα το σίδερο του κρεβατιού μου, με την καρδιά αγκαλιασμένη απο μιαν εντύπωση υπερφυσικού, ότι εκείνη βρίσκεται εκεί μέσα. Ότι είναι μαζί μου.
Ύστερα νοιώθω την εντύπωση να σβήνει, σαν φλόγα που τελειώνει και εγώ μένω ακίνητος, κοιτάζοντας μέσα απο το άνοιγμα του παραθύρου, την μαύρη απεραντοσύνη που μ' αγγίζει...
Νοιώθω μόνος ... Πολύ πιο μόνος απο πριν...!!! "
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

moonlight

Διάσημο μέλος

Η moonlight αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,767 μηνύματα.
Ένας παραμορφωτικός καθρέπτης ανάμεσά μας. Παραμορφώνει και μορφώνει τις συνειδήσεις και τα αισθήματά μας. Παρόρμηση και απώθηση. ʽΠόσο λίγο με ξέρεις τελικάʼ σκέφτομαι και ανάβω ένα τσιγάρο. Από εκείνα τα άκαυτα. Που τα ρουφάς και χάνεις ζωή. Χάσιμο ζωής αναπληρούμενο από την εισροή αέρα θανατηφόρου.
Ταξίδι μου έταξες κάποτε και ʽγώ σε πίστεψα. Λες και δεν σε ήξερα. Λες και δεν σε είχα μάθει. Το άφησα να περάσει και αυτό σαν όλα τα άλλα. Όλα εκείνα που κάποτε τα δυο σου υπέροχα χείλη είχαν ψελλίσει ανάμεσα σε στιγμές πάθους και ιδρώτα. Με μένα αντίκρυ σου. Τα έβλεπα να συσπώνται και να μορφώνονται με τα ίδια μου τα μάτια.
Δεν σου ζήτησα τίποτα. Το ξέρεις. Αν δεν το ήξερες δεν θα έταζες ποτέ τίποτα. Και σε κανένα. Ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο που εκείνος σου έδινε πάντα συγχωροχάρτι. Με βουλοκέρι ανεξίτηλο. Και υπογραφές φαρδιές πλατιές κάτω από το ʽσυναινώ χωρίς αμφιβολίαʼ που έγραφες πάντα στα συμβόλαια που υπέγραφες με τον εαυτό σου.
Μου ζήτησες το απόλυτο και ʽγώ σου το έδωσα. Όχι ότι γνώριζες τι σημαίνει ʽαπόλυτοʼ, όμως εγώ σου έδωσα αυτό που εγώ πίστεψα και έβλεπα μέσα από τα μάτια μου. Και ποτέ δεν έφερες αντίρρηση. Εξάλλου, οι αντιρρήσεις δίνονται και εκφράζονται από τους γνωρίζοντες. Όχι από αυτούς που κατʼ εξακολούθηση αντιλαμβάνονται τον όρο ʽδόσιμοʼ ως υποχρέωση του άλλου και όχι ως πράξη ανώτερη.
Δεν θα με μάθεις ποτέ. Όχι γιατί δεν σου έδωσα τα στοιχεία. Επειδή, εσύ ο ίδιος δεν τα έψαξες ποτέ. Τα έβλεπες καθημερινά. Όμως ποτέ δεν τους έδωσες την πρέπουσα προσοχή, εκείνη που διαφοροποιεί αυτούς που κοινωνούν από εκείνους που παρακολουθούν την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους. Δεν σε κακολογώ. Άμαθος ήσουν. Όμως άμαθη ήμουν και ʽγώ. Εντελώς. Ολοκληρωτικά…

https://yiorgosbs.wordpress.com/2008/...turday-mornin/
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
@Moonlight: Όμορφη γραφή, όμως θα σου παραθέσω κάτι από τον Κ. Καστανέντα: "Οι μάγοι λένε πως πίσω από κάθε εξήγηση κρύβεται μια συγνώμη. Όταν λοιπόν εξηγείς διαρκώς, στην ουσία απολογείσαι για τις αδυναμίες σου, ελπίζοντας πως όποιος σ' ακούει ίσως έχει και την καλοσύνη να δείξει κατανόηση σ' αυτές τις αδυναμίες."

Φιλική συμβουλή: Μην ξοδεύεις το ταλέντο σου και την πολύτιμη έμπνευση σε αυτολύπηση και αυτοοικτιρμούς. Άφησε την εσωτερική σου σιωπή να σε οδηγήσει προς την τέχνη...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Από το μυθιστόρημα Ο Μέγας Ανατολικός (1990-2), Μέρος Α΄ Κεφ. 3
του Ανδρέα Εμπειρίκου


Πράγματι, ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Ένας καιρός ηδονικός και, όπως λέγουν, θείος. Ο ήλιος έλαμπε καταυγάζων και θερμαίνων τα πάντα – τον ουρανόν, την θάλασσαν, το υπερωκεάνειον, τους επιβάτας. Όλοι σχεδόν ήσαν χαρούμενοι. Ελάχιστοι μόνον εκ των ταξιδιωτών έμεναν αμέτοχοι της γενικής αγαλλιάσεως. Μεταξύ αυτών, συγκατελέγετο και ο τρίτος εκ των Ελλήνων επιβατών, ένας άνδρας τεσσαράκοντα περίπου ετών, ο Ανδρέας Σπερχής. Ο άνδρας αυτός ίστατο την ώραν εκείνην επί της γεφύρας, και με την κόμην του ανάστατον από τον άνεμον, παρετήρει, μελαγχολικός και σύννους, τον μακρινόν ορίζοντα. Γόνος γνωστής Ελληνικής εν Βλαχία εγκατεστημένης, άλλοτε, οικογενείας πλοιοκτητών και μεγαλεμπόρων, ο Ανδρέας Σπερχής είχε γνωρίσει τον πλοίαρχον Άντερσον εν Λονδίνω, όπου αργότερον εγκατεστάθη η οικογένειά του, και, όπου, επί πολλά έτη, έζησε, σπουδάζων και εργαζόμενος, εις τα εκεί γραφεία του πατρός του, και χάρις εις αυτήν την γνωριμίαν, ευθύς ως την εζήτησε, έλαβε παρά του πλοιάρχου την άδεια να ανέρχεται, οσάκις το επιθυμούσε, εις την γέφυραν του γιγαντιαίου πλοίου.

Αλλά, ενώ εις πάσαν άλλην εποχήν, ο Ανδρέας Σπερχής θα ησχολείτο με τας απολαύσεις της ζωής και ιδίως με τας ηδονάς του έρωτος, επιδιώκων να έλθη και ερχόμενος εις αμέσους επαφάς με πολλάς ωραίας νεάνιδας και κυρίας, ο Έλλην αυτός απέφευγε τώρα συστηματικώς τον κόσμον και, παραδόξως, δεν εκοίταζε καμμίαν γυναίκα. Ωρισμέναι σκέψεις έμμονοι και πεπυρακτωμέναι του εφλόγιζαν τον νουν, και ένα όνομα γλυκύτερον παντός άλλου συνετάρασσε την σφαδάζουσαν συναισθηματικότητά του. Το όνομα τούτο ήτο – Βεατρίκη. Αι σκέψεις – παν ό,τι είχε σχέσιν με την φέρουσαν το όνομα αυτό κόρην, και ιδίως, η απόκρουσις εκ μέρους της του έρωτος που της είχε προσφέρει.

Ο Ανδρέας Σπερχής είχε αγαπήσει εμμανώς την Βεατρίκην εις τας Αθήνας, όπου είχε διαμείνει πλέον των τριών μηνών, κατά την επιστροφήν του εκ μακρυνού ταξιδίου εις την Τουρκίαν, τον Καύκασον και την Ρωσσίαν, πριν επανέλθη εις το Λονδίνον, όπου, από εικοσαετίας ήδη ήτο εγκατεστημένος. Η νεάνις, όμως, ηγάπα άλλον άνδρα, και κληθείσα, εν τέλει, κατόπιν μακράς προσπαθείας του εκ Βλαχίας Έλληνος θαυμαστού της να την κατακτήση, να εκλέξη οριστικώς, μεταξύ αυτού και του άλλου, επροτίμησε να μείνη πιστή εις τον πρώτον της έρωτα. Ο Σπερχής, τρωθείς βαθύτατα εις την καρδίαν, απεφάσισε να εγκαταλείψη την Ελλάδα ενωρίτερα απʼ ό,τι υπελόγιζε αρχικώς, και να ζητήση, εις μακρυνά ταξίδια, μίαν λήθην που εφαίνετο προβληματική, διότι το πάθος του διά την ωραίαν και σεμνήν Αθηναίαν ήτο μέγα και η θλίψις, που προεκάλεσε εις αυτόν ο χωρισμός, αβυσσαλέα.

Και ενώ, άλλοτε, η ισχυρά του ιδιοσυγκρασία και η εντόνως αισθησιακή του φύσις, εγέμιζαν την ψυχήν του Ανδρέου με εξαισίας ηδονάς και με ακαταπόνητον δραστηριότητα, τώρα, μετά την ατυχή έκβασιν του προσφάτου ερωτός του, ο Έλλην αυτός δεν ημπορούσε να αντιδράση λυσιτελώς, και παρέμενε δέσμιος της στυγνής μελαγχολίας που τον κατέτρυχε και αιχμάλωτος, όχι μόνον των θλιβερών του σκέψεων, αλλά και των αγχωδών φαντασιώσεών του , αίτινες έφεραν άπασαι την σφραγίδα της και εν τη θλίψη ακόμη ισχυράς του φαντασίας, ην συνεχώς έτρεφε και υπεδαύλιζε, τόσον εν τη λύπη, όσον και εν τη ψυχική ευφορία, η πλουσιωτάτη συναισθηματικότης του.

Oύτω, και κατά την παρούσαν στιγμήν, συλλογιζόμενος διά πολλοστήν φοράν τα γεγονότα της εν Αθήναις διαμονής του, εν τοιούτον όραμα της φαντασίας εξετόπισε τας ιστορικώς συγκεκριμένας σκέψεις του, και ο Ανδρέας Σπερχής έβλεπε, τώρα, εν τω ερωτικώ του σπαραγμώ, τον εαυτόν του ως Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, καθημαγμένον και γεγηρακότα, καθήμενον επί δρυός πεσούσης, με την περικεφαλαίαν του, δίπλα του, επί της γης, να οδύρεται και να θρηνή, ουχί μακράν από την με φλόγας ζωσμένην ηρωικήν Τροπολιτσάν, ενώ η Βεατρίκη εκθύμως υπανδρεύετο τον Ιμπραήμ, και οι πέριξ ιστάμενοι αγωνισταί, περίλυποι, σιωπούσαν.
Αίφνης τα χείλη του Σπερχή εσάλευσαν και ενώ, ακουμβών εις την κουπαστήν, εξύφαινε ακόμη την φαντασίωσίν του, ο Έλλην αυτός, καίτοι κατήγετο εξ Άνδρου των Κυκλάδων, και είδε το φως εν Βλαχία και ουχί εν Πελοποννήσω, ταυτιζόμενος, προς στιγμήν, με τον βαρέως δεινοπαθείσαντα Μωρέαν, εψιθύρισε με τραγικόν καϋμόν:
«Μωρηά! Μωρηά κατακαϋμένε!»

Μόλις ωλοκληρώθη εις τον νουν του αυτή η εικών, και εγεύθη ο Σπερχής την οξυτάτην πικρίαν με την οποία τον εγέμισε το όραμά του, καθώς και η φράσις που είχε εκστομίσει, νέα εικών, εξ ίσου εναργής και αγχοβαρής, κατέλαβε την θέσιν της προηγουμένης. Και ιδού που ο Έλλην έβλεπε τώρα τον εαυτόν του ως Αθανάσιον Διάκον, θνήσκοντα εν μέσω φρικτών αλγηδόνων εις χείρας των Τουρκαλβανών, ουχί κατά διαταγήν του Αλή, αλλά κατά διαταγήν της Βεατρίκης, ήτις, βασιλεύουσα ως μπας-χανούμ εις το σεράϊ των Ιωαννίνων, και περιστοιχιζομένη εις τον εξώστην από Έλληνας και Τούρκους εραστάς και ευνοουμένους, παρετήρει τερπομένη το οικτρόν του τέλος.

Και ενώ η λίμνη εφρικία από τας κραυγάς των απεριγράπτων αλγηδόνων του, και τα πέριξ όρη και αι φάραγγες αντιλαλούσαν τας τρομεράς του οιμωγάς, η Βεατρίκη, μειδιώσα, εφαίνετο να ηδονίζεται ολονέν περισσότερον, και οι χυδαίοι ευνοούμενοι εκάγχαζαν πιο δυνατά, μυκτηρίζοντες και υβρίζοντες τον εν βασάνοις θνήσκοντα μάρτυρα της αγάπης.

Ο Ανδρέας Σπερχής επέρασε εμπρός από τα μάτια του την χείρα του, ωσάν να ήθελε να εκδιώξη το αποτρόπαιον τούτο όραμα. Και ενώ, μετά μικράν ανάπαυλαν, ητένιζε πάλιν τον ορίζοντα, μία άλλη φαντασίωσις εγεννήθη εις τον νουν του. Εις την φαντασίωσιν ταύτην, ωσάν να ήθελε να εκδικηθή την νεάνιδα των Αθηνών, ο Σπερχής έβλεπε τώρα τον εαυτόν του ως Τούρκον γενίτσαρον, να φονεύη διά φασγάνου τον εκλεκτόν της Βεατρίκης και, ακολούθως, να μαστιγώνη την ωραίαν κόρην, την οποίαν έβλεπε γονυπετή, επί παχέος τάπητος, με την κεφαλήν της εγγίζουσαν το δάπεδον, με το φόρεμά της υψωμένον μέχρι της οσφύος, με τον κώλον της γυμνόν και τουρλωμένον, ενώ οι ακάλυπτοι γλουτοί της καθίσταντο ρόδινοι και εν τέλει πορφυροί, υπό τα δηκτικά και συρίζοντα πλήγματα του καμτσικίου του, έως που από την ερυθράν πλέον σφαιρικήν επιφάνειαν των φλεγομένων οπισθίων της, ήρχισε να αναβλύζη το αίμα. Ο Ανδρέας Σπερχής ερρίγησε. Τώρα έβλεπε τον εαυτόν του να ανατρέπη την Αθηναίαν κόρην επί του τάπητος, και ενώ εκείνη εκραύγαζε, ζητούσα βοήθειαν ματαίως, έβλεπε τον εαυτόν του ο Σπερχής να ανέρχεται επʼ αυτής και με πριαπικήν φρενίτιδα θηριώδη να την βιάζη.

Επί τινα δευτερόλεπτα η εικών αυτή ανεκούφισε την τρωθείσαν φιλαυτίαν του Έλληνος, αλλά, εντός ολίγου, το γεγονός ότι εστάθη δυνατόν να δοκιμάση τοιαύτα συναισθήματα, και η διαπίστωσις ότι, έστω και εν τη φαντασία του, είχε τηρήσει τόσον ανοικτίρμονα και αγρίαν στάσιν, έναντι του πλάσματος που ελάτρευε, τον έρριψε εις βάραθρον απογνώσεως μεγαλυτέρας. Μετανοών δε και σχεδόν δακρύων, έσφυξε σπασμωδικώς την κουπαστήν της γεφύρας και εψιθύρισε:
«Βεατρίκη!…Βεατρίκη!…Συγχώρησέ με.»

Καίτοι ο Ανδρέας Σπερχής ήτο υιός πλουσιωτάτου εφοπλιστού και μεγαλεμπόρου, εν τούτοις, ουδέποτε ενδιεφέρθη ουσιαστικώς διά τας εργασίας του πατρός του, μολονότι αγαπούσε πολύ τον άνδρα αυτόν και τον εθαύμαζε. Εν τέλει –προ έξη περίπου ετών – παρητήθη από τας επιχειρήσεις της οικογενείας του, και έκτοτε ησχολείτο με την λογοτεχνίαν και ιδίως με την ποίησιν, γράφων ο ίδιος κατά τρόπον πρωτότυπον και εντελώς προσωπικόν.

Τα πράγματα που ο Ανδρέας ηγάπα υπεράνω όλων των άλλων, ήσαν κατά σειράν, αι ηδοναί του έρωτος, η ποίησις και τα μεγάλα ταξίδια – όμως, όχι εκείνα που επιτρέπουν, απλώς, την μουσειακήν, τρόπον τινά, διαπίστωσιν και ταξινόμησιν του λεγομένου «εντοπίου χρώματος», αλλά τα επιτρέποντα την προέκτασιν, την προβολήν και την συμμετοχήν εκάστου «Ενός», εκάστου «Εγώ», εκάστου Ατόμου, διά της βιουμένης προσωπικής κατανοήσεως της ολοκληρωτικής ουσίας και της οικουμενικής εννοίας, εις την καθολικότητα και τον πλήρη ρυθμόν του Κόσμου.

Ούτω, με πρώτον μέλημα τον έρωτα και με σύντροφον την ποίησιν – ήτις, εις την βαθυτέραν της υπόστασιν, δεν διαφέρει πολύ από τον ίμερον – ο Ανδρέας Σπερχής, είχε πραγματοποιήσει πολλά ταξίδια εις την Δύσιν και την Ανατολήν, εξ ων, το ανωτέρω ρηθέν, υπήρξε το μεγαλύτερον. Μετά την ατυχή έκβασιν της ερωτικής του περιπετείας εις τας Αθήνας, επιστρέψας εις το Λονδίνον, απεφάσισε να επιβιβασθή επί του «Μεγάλου Ανατολικού», και άμα τη αφίξει του εις τον Νέον Κόσμον, να διασχίση απʼ άκρου εις άκρον τας Ηνωμένας Πολιτείας, τας οποίας δεν είχε ακόμη επισκεφθεί, και, θέτων άλλην μίαν φοράν εις ενέργειαν την περί ταξιδίων θεωρίαν του, να προσπαθήση να λησμονήση την νεάνιδα που έκαμνε την καρδίαν του να αιμάσση.

Ο Έλλην ποιητής, εξερχόμενος από την τελευταίαν φαντασίωσίν του, ησθάνθη προς στιγμήν, αλλά μόνον προς στιγμήν, μίαν παρόρμησιν να μεταβή πάραυτα εις τον θάλαμόν του, διά να δοκιμάση να συνεχίση εκεί ένα ποιητικόν γραπτόν εις πρόζαν, εν κείμενον εντόνως ερωτικόν, αλλʼ άσχετον με την Βεατρίκην, το οποίον είχε αρχίσει εις τας Αθήνας, προτού γνωρίση την ωραίαν κόρην, και του οποίου την τελείωσιν είχε διακόψει η αποτυχούσα περιπέτειά του.

Υπακούων εις την στιγμιαίαν εσωτερικήν αυτήν παρώθησιν, ο Σπερχής κατηυθύνθη προς την κλίμακα της γέφυρας διά να κατέλθη. Όμως, πριν θέση τον πόδα του εις την πρώτην βαθμίδα, ενθυμηθείς πόσον μάταιαι υπήρξαν πολλαί παρόμοιαι πρόσφατοι απόπειραί του, εγκατέλειψε την κλίμακα και επανερχόμενος εις την γέφυραν, εξηκολούθησε εκεί τας μελαγχολικάς και αλγολαγνικάς του σκέψεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια". **
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".

Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.

**
Ἡ Ἀγάπη περνάει δίπλα μας, ντυμένη στή γλυκύτητα. Μά ἐμεῖς φεύγουμε φοβισμένοι μακριά της, ἤ κρυβόμαστε στό σκοτάδι. Ἤ ἀλλιῶς τήν καταδιώκουμε, γιά ν' ἁμαρτήσουμε στ' ὄνομά της.
**
Κι ἕνας νέος εἶπε, Μίλησέ μας γιά τή Φιλία. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε λέγοντας: Ὁ φίλος σας εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τῶν ἀναγκῶν σας. Εἶναι τό χωράφι σας πού ἐσεῖς σπέρνετε μέ ἀγάπη καί θερίζετε μ' εὐγνωμοσύνη. Καί εἶναι τό τραπέζι σας καί τό παραγώνι σας. Γιατί πηγαίνετε στό φίλο μέ τήν πείνα σας καί τόν ἀναζητᾶτε γιά τή γαλήνη σας...
**
Καί μιά γυναίκα μίλησε καί εἶπε, Μίλησέ μας γιά τόν Πόνο. Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: Ὁ πόνος σας εἶναι τό σπάσιμο τοῦ ὄστρακου πού περικλείει τή γνώση σας. Ὅπως τό τσόφλι τοῦ καρποῦ πρέπει νά σπάσει, γιά νά βγεῖ ἡ καρδιά του στό φῶς τοῦ ἥλιου, ἔτσι κι ἐσεῖς πρέπει νά γνωρίσετε τόν πόνο. Κι ἄν θά μπορούσατε νά κρατᾶτε στήν καρδιά σας τό θαυμασμό γιά τά καθημερινά θαύματα τῆς ζωῆς σας, ὁ πόνος δέν θά σᾶς φαινόταν λιγότερο θαυμαστός ἀπό τη χαρά σας...
**
Καί τότε ἡ Ἀλμήτρα εἶπε, μίλησέ μας γιά τήν Ἀγάπη. Κι ἐκεῖνος... μέ μεγάλη φωνή εἶπε: Ὅταν ἡ ἀγάπη σέ καλεῖ, ἀκολούθησέ την, μ' ὅλο πού τά μονοπάτια της εἶναι τραχειά κι ἀπότομα.
Κι ὅταν τά φτερά της σ' ἀγκαλιάσουν, παραδώσου, μ' ὅλο πού τό σπαθί πού εἶναι κρυμμένο ἀνάμεσα στίς φτεροῦγες της μπορεῖ νά σέ πληγώσει.
Κι ὅταν σοῦ μιλήσει πίστεψέ την, μ' ὅλο πού ἡ φωνή της μπορεῖ νά διασκορπίσει τά ὄνειρά σου σάν τό βορριά πού ἐρημώνει τόν κῆπο.
Γιατί, ὅπως ἡ ἀγάπη σέ στεφανώνει, ἔτσι καί θά σέ σταυρώσει. Κι ὅπως εἶναι γιά τό μεγάλωμά σου, εἶναι καί γιά τό κλάδεμά σου.
Σάν δεμάτια σταριοῦ σέ μαζεύει κοντά της. Σέ ἁλωνίζει γιά νά σέ ξεσταχιάσει. Σέ κοσκινίζει γιά νά σέ λευτερώσει ἀπό τά φλούδια σου. Σέ ἀλέθει γιά νά σέ λευκάνει. Σέ ζυμώνει ὥσπου νά γίνεις ἁπαλός...
Ὅλα αὐτά θά σοῦ τά κάνει ἡ ἀγάπη γιά νά μπορέσεις νά γνωρίσεις τά μυστικά τῆς καρδιᾶς σου, καί μέ τή γνώση αὐτή νά γίνεις κομμάτι τῆς καρδιᾶς τῆς ζωῆς...


Αποσπασματα απο τον "Κηπο του Προφητη", τον "Προφήτη" και τη "Φωνη του Δασκαλου" του Χαλιλ Γκιμπραν
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ολοι εμεις, που σκαβουμε με τα νυχια μας τον ουρανο...
ωρα μεσανυχτα,για να φωναξουμε στον ηλιο "φτου ξελεφτερια"
ολοι εμεις,που δραπετευουμε απ'το φεγγιτη της οδυνης...
για να φιλησουμε στο στομα τη χαρα...
ολοι εμεις,που μαλωσαμε στη μοιρασια των αστρων...
που δεν συναντησαμε ποτε κανεναν στο δρομο μας για να
μας δωσει πληροφοριες,κατα που πεφτει η σιγουρια...

Ολοι εμεις,που οταν βρεθουμε κατω απο ερειπια...
διωχνουμε με χαμογελα τους διασωστες...
ολοι εμεις,που ψαξαμε στα αζητητα...
να βρουμε τα στολιδια της ψυχης μας...
που καναμε τα μεγαλα ταξιδια μας στις φτερουγες των κυκνων...

Ολοι εμεις,οι σιωπηλοι ακροβατες μιας υποσχεσης ματαιης...
ολοι εμεις,που παραπλανησαμε τους ανεμους...
που ξελογιασαμε τις ελπιδες...
ολοι εμεις,που ερωτευτηκαμε οτι μας αφανιζε...
ολοι εμεις,οι αφρουρητοι,που δεν ειχαμε ποτε αλλοθι για τα λαθη μας...
ολοι εμεις,οι αντιρρησιες της παρηγοριας...
ολοι εμεις,ειμαστε μπασταρδα Του Θεου...
ακομα κι αν φοβηθηκε να μας αναγνωρισει...
ενα ειναι το σιγουρο...
Μας εχει αδυναμια...να το ξερετε...

Αλκυονη Παπαδακη
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ο Σοπενάουερ για την Τέχνη και την Ποίηση


Αποσπάσματα απ' τον Κόσμο σαν Βούληση και σαν Παράσταση

Ωστόσο, στη λυρική ποίηση ένας αληθινός ποιητής, εκφράζει στο έργο του
την εσωτερική φύση ολόκληρης της ανθρωπότητας

~

Γι' αυτό κανένας δε μπορεί να τον (τον ποιητή) διατάξει να είναι ευγενής ή ανώτερος, ηθικός, ευσεβής, χριστιανός, ή τούτο και όχι εκείνο.
Είναι ο καθρέφτης
της ανθρωπότητας, και της βάζει μπροστά στα μάτια της όλα τα αισθήματα
με τα οποία είναι γεμάτη κι εμψυχωμένη.

~

Ωστόσο ένας άνθρωπος ακόμα και μέσος σε όλα, αν είναι, πραγματικά, ενθουσιασμένος
από μια δυνατή εντύπωση, ή κάποια ξαφνική έμπνευση του πνεύματός του,
θα μπορέσει να συνθέσει μια ωραία ωδή, γιατί γι' αυτό
δεν του χρειάζεται παρά μια ζωηρή εναίσθηση των δικών του αισθημάτων
σε μια στιγμή έξαρσης.

~

Η ζωγραφική ως την παραμικρή λεπτομέρεια είναι αληθινή
σαν την ίδια τη ζωή.

~

Γιατί η Ιδέα δεν μπορεί να γίνει γνωστή παρά με την εναίσθηση:
και η γνώση της Ιδέας είναι ο σκοπός κάθε μορφής τέχνης.


~

Ας υποθέσουμε, λόγου χάρη, έναν άνθρωπο που κατέχεται από μια σταθερή
κι επίμνονη επιθυμία να φτάσει στη φήμη. (...) Νάτος που περνά μπροστά
απ' τον πίνακα του Καρράσιε, βλέπει το πνεύμα της δόξας στεφανωμένο
με δάφνη. Η θέα αυτή ξυπνά όλα την ψυχή του, προτρέπει όλη τη δύναμη
της δραστηριότητάς του: αλλά το ίδιο πράγμα δεν θα δημιουργούνταν
αν άξαφνα είχε διαβάσει ξεχωριστά τη λέξη "δόξα" γραμμένη με μεγάλα
γράμματα στον τοίχο.

~

Απ' όλα αυτά βγαίνει πως για να έχουμε την επιδοκιμασία των απογόνων μας,
πρέπει να παραιτηθούμε από κείνη των συγχρόνων μας και αμοιβαία.

~

Όπως η Ιδέα είναι και παραμένει εναισθητική, ο καλλιτέχνης δεν έχει
καμμιά συνείδηση in abstracto της πρόθεσης, ούτε του σκοπού του έργου του.
Δεν είναι καθόλου μια αντίληψη, είναι μια Ιδέα που πετά μπροστά του:
γι' αυτό δε μπορεί να δώσει κανένα λογαριασμό αυτού που έκανε.
Δουλεύει, όπως λένε κοινά, ασύνειδα, ενστικτωδώς. Ολότελα αντίστροφα,
οι μιμητές, οι μανιερίστες, περνούν απ' την αντίληψη στην τέχνη: σημειώνουν
αυτό που αρέσει κι αυτό που κάνει εντύπωση στα αληθινά αριστουργήματα.

~

Το άτομο, σαν άτομο, δεν μπορεί ποτέ να τη γνωρίσει (Την ιδέα). πρέπει
για να την καταλάβει να απογυμνωθεί από κάθε βούληση, από κάθε ατομικότητα,
και να υψωθεί στην κατάσταση του καθαρού γνωρίζοντος υποκειμένου.

~

Ορίσαμε το ανθρώπινο κάλλος σαν την τελειότερη αντικειμενοποίηση της βούλησης,
στους πιο ανώτερους βαθμούς.

~

Η συμμετρία δεν είναι το πολύ πολύ ένας απαραίτητος όρος, αφού
και τα ερείπια ακόμα διατηρούν μια ομορφιά.

~

Η τέχνη, το άνθος της ζωής.

~

Η μουσική είναι έξω απ΄την ιεραρχία των άλλων τεχνών: δεν εκφράζει Ιδέες,
είναι παράλληλα προς τις Ιδέες, μια έκφραση της βούλησης καθεαυτής.

~

Η επίδραση της μουσικής είναι πιο ισχυρή και πιο διεισδυτική από κείνη
των άλλων τεχνών: αυτές δεν εκφράζουν παρά τη σκιά, ενώ αυτή
μιλάει για το Είναι.

~

(Η μουσική) δεν εκφράζει τέτοια ή τέτοια χαρά, τέτοια ή τέτοια θλίψη,
τέτοια ή τέτοια οδύνη, φόβο, γοητεία, χαρά ή ηρεμία πνευματική.
Ζωγραφίζει την ίδια τη χαρά, την ίδια τη θλίψη, κι όλα αυτά τα αισθήματα.

~

Η μουσική, θεωρούμενη σαν έκφραση του κόσμου, είναι λοιπόν στο
ανώτατο σημείο μια παγκόσμια γλώσσα που είναι στη γενικότητα των
αντιλήψεων σχεδόν αυτό που οι ιδέες είναι καθεαυτές στα ιδιαίτερα πράγματα.

~

Υπάρχει στη μουσική κάτι το ανέκφραστο και το εσωτερικό.
Γι' αυτό περνάει από κοντά μας όμοια με την εικόνα ενός οικείου
παραδείσου αν και αιώνια απρόσιτου.

~

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΘΕΙ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΑ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ.​
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ρολάν Μπάρτ, Μάθημα, (το τέλος)

Αν λοιπόν θέλω να ζήσω,
οφείλω να ξεχάσω πως το σώμα μου είναι ιστορικό,
οφείλω να καταφύγω στην αυταπάτη πως είμαι
συγκαιρινός των νέων σωμάτων, παρόντων,
και όχι του δικού μου σώματος, παρελθόντος.
Κοντολογίς, οφείλω να ξαναγεννιέμαι κατά περιόδους,
να γίνομαι πιο νέος απ´ ότι είμαι.
Στα πενήντα ένα του χρόνια ο Μισλέ αρχινούσε τη νέα ζωή του:
νέο έργο, νέα αγάπη. Πιο ηλικιωμένος από αυτόν,
μπαίνω κι εγώ σε μια βίτα νουόβα,
που σημαδεύεται σήμερα από τούτον εδώ το νέο τόπο,
από τούτη τη νέα φιλοξενία.
Αναλαμβάνω λοιπόν ν' αφήσω να με πάρει
η δύναμη της ζωντανής ζωής: η λησμονιά.
Υπάρχει μια ηλικία, όπου διδάσκεις αυτό που ξέρεις,
έρχεται όμως κατόπι μια άλλη, όπου διδάσκεις
αυτό που δεν ξέρεις: αυτό λέγεται αναζήτηση.
Έρχεται ίσως τώρα η ηλικία μιας άλλης εμπειρίας:
η ηλικία όπου ξεμαθαίνεις, όπου αφήνεις να δουλεύει
το απρόβλεπτο ξαναπλάσιμο που η λήθη επιβάλει
στο καταστάλαγμα των γνώσεων, των διαφόρων μορφών κουλτούρας,
των διαφόρων πεποιθήσεων που πέρασες.
Αυτή η εμπειρία έχει, θαρρώ, ένα όνομα τρανό
και απαρχαιωμένο που θα τολμήσω να το πάρω εδώ δίχως κόμπλεξ,
στο σταυρικό ακριβώς σημείο της ετυμολογίας του: Sapientia :
καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο.

Μετ. Γιάννης Κρητικός
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top