Γατοποιήματα, γατοφιλοσοφία, γατοσυζήτηση

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.


Οι ποιητές είναι γνωστό ότι γοητεύονται πολύ από τα ζώα και ιδιαίτερα από τις γάτες από τις οποίες εμπνέονται και γράφουν.

Πράγματι είναι πολύ στενός ο δεσμός ανάμεσα στην ποίηση και στα μικρά αιλουροειδή: γοητευμένοι από τις ντελικάτες κινήσεις τους, από τον ανεξάρτητο χαρακτήρα τους, από την αφοσίωσή τους, μεγάλοι ποιητές όλων των εποχών τους έχουν αφιερώσει ερωτικούς στίχους.

  • Ο ποιητής Aldous Huxley έλεγε στους μαθητές του που του είχαν ζητήσει το μυστικό της επιτυχίας στην λογοτεχνία: “Εάν θέλετε να γράφετε, να έχετε μαζί σας γάτες».

  • Ο μεγάλος ιταλός ποιητής του 1500 Torquato Tasso, έγραψε το «Σονέτο για τις γάτες μου», στο οποίο ζητούσε από την ψιψίνα του να του δανείσει τα μάτια της για να μπορεί να γράφει και τη νύχτα.

  • Ο Charles Baudelaire, ο ποιητής της συλλογής Τα άνθη του Κακού , αγαπούσε πολύ τα γατιά στα οποία αφιέρωσε και πάρα πολλούς στίχους, που περιέχονται όλοι στην συλλογή Spleen e Ideale.
Στο ταπεινό τούτο θεματολόγιο ας περιλάβουμε ποιήματα ελλήνων και ξένων ποιητών που είναι αφιερωμένα στις γάτες ή που κάνουν κάποια μικρή αναφορά σʼ αυτές, ακόμη και μεταφρασμένα.

Επίσης ελεύθεροι για παράθεση φωτογραφιών με χαριτωμένα σχόλια ή προβληματική πάνω στις γάτες.

Όλα δεκτά αρκεί να είναι γατίσια και ζουμερά, γεμάτα σχόλια λαχταριστά. :redface:


Charles Baudelaire

Ο Γάτος

Μες στο μυαλό μου περπατά,
Όπως στο διαμέρισμά του, ένας ωραίος,
Γάτος δυνατός, γλυκός και γοητευτικός
Όταν νιαουρίζει, μόλις που ακούγεται,
Τόσο ο ήχος του είναι τρυφερός και διακριτικός
Αλλά η φωνή του είτε μαλακώνει είτε μαλώνει,
είναι πάντα πλούσια και βαθιά.
Να, η γοητεία του και το μυστικό του.
Αυτή η φωνή που αναβλύζει κόμπο κόμπο
Κι εισδύει στα πιο σκοτεινά μου βάθη
Σαν έπος πολύστιχο με γεμίζει
Και μʼ ευχαριστεί σα φίλτρο !
Αποκοιμίζει τους πιο σκληρούς πόνους !
Έχει μέσα του όλες τις εκστάσεις !
δεν του χρειάζονται οι λέξεις
Για να εκφράσει τις μεγάλες φράσεις.
Όχι, δεν υπάρχει δοξάρι που νʼ αγγίζει
Την καρδιά μου, όργανο τέλειο,
Και να κάνει πιο βασιλικά
Να τραγουδά η παλλόμενη χορδή της,
Απʼ ό,τι η φωνή σου, γάτε μυστηριακέ
Γάτε αγγελικέ, γάτε μοναδικέ,
Που όλα μέσα σου είναι, σα σε άγγελο,
Το ίδιο τέλειος κι αρμονικός!
-Από την καστανόξανθή σου γούνα
Αναδύεται άρωμα τόσο γλυκό, που κάποιο δειλινό
Ευφράνθηκα χαϊδεύοντάς την
Μια φορά, μόνο μια φορά.
Είναι το φιλικό δαιμόνιο του τόπου
Κρίνει, προεδρεύει, εμπνέει
Το καθετί μες το βασίλειό του
Ίσως να είναι νεράιδα, ή Θεός;
Όταν τα μάτια μου στο γάτο που αγαπώ
Σα μαγνητισμένα,
Στρέφονται πειθήνια
Και κοιτάζω εντός μου,
Έκθαμβος βλέπω
Τη φωτιά απʼ τις χλομές του κόρες
Φάρους καθαρούς, ζωντανές οπάλιες.
Που μʼ ατενίζουν σταθερά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Αγαπητέ Δεσμώτη τα σέβη μου , ενδεχομένως στην « αιθέρια » βιβλιοθήκη δανείστηκες τη σκέψη μου , απόψε ήθελα να γράψω αυτό το ποίημα αφιερωμένο στις γάτες στο θέμα για την ποίηση , ευτυχώς όμως δημιούργησες αυτό το υπέροχο τόπικ όπου θα μπορώ άπληστα να καταθέτω την λατρεία μου για τις γάτες .

Πράγματι πάρα πολλοί ποιητές και λογοτέχνες λάτρεψαν τις γάτες , οι οποίες πρώτες είχαν την τύχη να ακουμπήσουν τα
« πατουσάκια » τους , πάνω στα υπέροχα συγγράμματα τους . Άλλωστε όπως έχει πει κάποιος ανώνυμος λάτρης "πιο συχνά βρίσκεις μια γάτα στο δωμάτιο ενός συγγραφέα απ’ ότι στο γραφείο ενός χρηματιστή " !


Ο Νομπελίστας T.S. Eliot ήταν ένας αθεράπευτα γατόβιος , οι γάτες υπήρξαν γι αυτόν η έκφραση της παιδικότητάς του , της σκανδαλιάρικης διάθεσής του και του πόθου του για ανεξαρτησία και διασκέδαση .

Στη ποιητική του συλλογή που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο :
« Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γερο Πόσουμ » , διαβάζουμε στην εισαγωγή « … Ο Έλιοτ φαίνεται να προσπαθούσε σ’ όλη του τη ζωή να επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί δημόσια και απροκάλυπτα . Ως άνθρωπος το κατόρθωσε στον δεύτερο γάμο του . Ως ποιητής στην εν λόγω συλλογή ».


ΤΟΥ ΝΥΧΑΡΑ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ

Ο Νυχάρας ήταν μπράβος , ναύτης πάνω σε καΐκι
Αγριόγατος βαρβάτος , σκόρπιζε παντού τη φρίκη
Απ’ το Γκρέβσεντ ως την Όξφορντ που ταξίδευε λοστρόμος
Ήταν κοσμοξακουσμένος ως « Του Τάμεση ο Τρόμος ».


Η κοψιά του και οι τρόποι μαρτυρούσαν τον μπαμπέση
Κουρελιάρα είχε γούνα που σακούλιαζε στη μέση
Απ’ το ένα το αυτί του γερό έλειπε κομμάτι
Και τον κόσμο τον εχθρό του , τον κοιτούσε μ’ ένα μάτι .


Κλάψτε για το καναρίνι που θα βγει απ’ το κλουβί του
Το πεκινουά ξεχάστε που ‘χει χάσει το λουρί του !
Και ξεγράψτε το ποντίκι που στ’ αμπάρι θα βολτάρει
Και θρηνήστε κι όποιον γάτο το Νυχάρα θα τρακάρει .


Όλους βέβαια τους γάτους τους μισούσε , μα κυρίως
Πέρσες , Τούρκους , Σιαμέζους , τους μαχότανε αγρίως
Οι αλλοδαποί τον τρέμαν κι αποφεύγαν την οργή του
Γιατί ήτανε σιαμέζος κείνος που ‘φαγε τ’ αυτί του .


Μια γλυκιά βραδιά στο Μόλσυ – ήτανε καλοκαιράκι
Το καΐκι είχε αράξει , το ‘λουζε το φεγγαράκι
Κι όπως αγρολικνιζόταν κι ασημίζαν τα πανιά του
Τη ρομαντική ο Νυχάρας ανακάλυπτε πλευρά του .

Ήταν μόνος ο Νυχάρας και καθότανε στην πρώρα
Κι είχε νου και μάτι μόνο για τη Λαίδη τη ΚΑΚΙΩΡΑ
Οι δικοί του απ΄ το τσούρμο στις κουκέτες ροχαλίζαν
Με σαμπάν και με πιρόγες οι εχθροί καθώς πλευρίζαν

Ο Νυχάρας είχε μάτι και αυτί μόνο για κείνη
Κι απ’ τα μπάσα του η Κακιώρα μαγεμένη είχε μείνει
Μες του φεγγαριού τη λάμψη μες την άκρα γοητεία
Εκατό γαλάζια μάτια άστραψαν με μοχθηρία .

Οι Σιαμέζοι πλησιάσαν , περικύκλωσαν το σκάφος
Σιωπηλά καθώς το ζεύγος τώρα ούρλιαζε με πάθος
Και στα τελευταία ήταν ερωτιάρικα ντουέτα
Τη στιγμή που υψωθήκαν τα καμάκια τα στιλέτα .


Η Κακιώρα αναπηδάει τρέμει σκούζει τρομαγμένη
Και –λυπάμαι που το λέω- φεύγει σαν κυνηγημένη .
Μάλλον γλίτωσε στο τέλος , δεν μας πνίγηκε κι εκείνη
Ο Νυχάρας όμως πάει τον στριμώξανε στην πρύμνη .


Αντιστάθηκε γενναία μα χαμένος ήταν ήδη
Και ανάποδα τον βάλαν να βαδίσει στο σανίδι
Ήρθε η ώρα να πληρώσει για τα τόσα κρίματά του
Και εκδίκηση να πάρουν τα δεκάδες θύματά του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον γατοθέτη...εχμμμ θεματοθέτη. Θα συγχαρώ επίσης τη Μελιώ για την άπληστη λατρεία που θρέφει προς το βασιλικότερο των κατοικιδίων.

Δεν θα μπορούσε φυσικά το παρακάτω ποίημα του Νίκου Καββαδία, να λείπει από τη συλλογή μας:

Oι Γάτες των Φορτηγών

Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Tα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.

Eίναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό·
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό·
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.

Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.

Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.


Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας,
―αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά―
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μέσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Kαι τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.​
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

manouel

Νεοφερμένος

Η manouel αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 21 μηνύματα.
Ωραίος γάτος..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Jorge Luis Borges
Σʼ ένα Γάτο


Είσαι πολύ πιο σιωπηλός απʼ τους καθρέφτες
και πιο κρυφός από την πολυκύμαντη αυγή
είσαι κείνος ο πάνθηρας που μόνο από μακριά,
κάτω απʼ το φεγγαρόφωτο, μας επιτρέπει να κοιτάζουμε η μοίρα.
Μάταια σε ψάχνουμε μες στους ανεξιχνίαστους
μηχανισμούς κάποιου θεϊκού νόμου
πιο απόμακρος κι από το δειλινό ή απʼ το Γάγγη
εσύ κρατάς το μυστικό κλειδί της μοναξιάς.
Η ράχη σου αφήνεται στο ανάλαφρο
του χεριού μου το χάδι.
Αιώνες τώρα που πια έχουν γίνει λησμονιά,
αφήνεις μόνο στο χέρι το δισταχτικό να σʼ αγαπά.
Ζεις σε αλλιώτικους καιρούς.
Εξουσιάζεις έναν κόσμο κατάκλειστο, όπως του ονείρου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
[...] απόψε ήθελα να γράψω αυτό το ποίημα αφιερωμένο στις γάτες στο θέμα για την ποίηση, ευτυχώς όμως δημιούργησες αυτό το υπέροχο τόπικ όπου θα μπορώ άπληστα να καταθέτω την λατρεία μου για τις γάτες .

Οι γάτες θα κουνάν' τα ουράκια τους και θα τρίβονται στα πόδια των καρεκλών, από ευγνωμοσύνη... :P

Τις γάτες ως γνωστόν δεν τις συμπαθούν οι δικτάτορες.

Θέλει κότσια για να δεχθείς μια τόσο ανεξάρτητη συμπεριφορά, μια συμπεριφορά που δεν δείχνει δουλικότητα (όχι ότι υποτιμώ τους σκύλους, τους αγαπώ πιο πολύ διότι έχουν άδολη αφοσίωση εκεί που θα επιλέξουν, λένε το “ευχαριστώ” τους με πιο έντιμο τρόπο, όχι προς χάριν της ανταλλαγής..), ένα μικρό πλασματάκι που τολμά να μην σε καταδέχεται όποτε αυτό θέλει και όχι όποτε θέλεις εσύ. Ένα ανεξάρτητο και δήθεν εξημερωμένο πλασματάκι…

Τις λατρεύουμε τις γάτες…ίσως διότι στην γάτα βλέπουμε κάτι δικό μας μέσα της, αυτό το κοιμισμένο ζώο που θα μπορούσε ακόμα να είναι ακόμα ισχυρότερο, ικανότερο από αυτό που είναι, μια άλλη μορφή, μια άλλη ικανότητα ή κυριαρχία…

Έχει μια γοητεία αυτό, πώς να το κάνουμε….
Και φυσικά μιλάω για το αιλουροειδές συστατικό τους...αυτό που μπορεί να κυριαρχεί στην ζούγκλα, να επιβιώνει.
Αυτό που ονειρευόμαστε ότι είμαστε..

Να συμπληρώσω ένα ποίημα που θυμήθηκα εδώ:


Στις αδιέξοδες νύχτες
ο γάτος μου κουλουριάζεται,
νίπτει τα χέρια του
τα πόδια του
πάει και βρίσκει το καλαθάκι
τον τελικό του προορισμό
να ονειρευτεί για άλλη μια φορά
πως ήταν αίλουρος .


(έχει μια τραγικότητα το όνειρο για όσους εμμένουν σε αυτό. Κάθε όνειρο έχει το ξύπνημά του, την πραγματικότητά σου και την επαναφορά στον ρόλο που συνήθισες να έχεις, που επιβάλλεις στον εαυτό σου να έχει. Και που πατάσσει κάθε τρόπο διαφυγής. Είτε οι άλλοι, είτε συ ο ίδιος αυτόβουλα…
Και σε αυτό το αδιέξοδo απομένει η “παυσίπονος” διαφυγή του ονείρου, για λίγο, για τόσο λίγο, ξέροντας ότι δεν είναι απτό, αλλά ηθελημένη πλάνη…)

Λόγια μιας σπουδαίας φίλης. :)


Πράγματι πάρα πολλοί ποιητές και λογοτέχνες λάτρεψαν τις γάτες , οι οποίες πρώτες είχαν την τύχη να ακουμπήσουν τα « πατουσάκια » τους , πάνω στα υπέροχα συγγράμματα τους .

Λογάριασε: Charles Baudelaire, T. S. Eliot, Pablo Neruda,
Edmond Rostand, Rainer Maria Rilke, William Butler Yeat,

John Keats, Fernando Pessoa, Umberto Saba,Jorge Luis Borges,
Wislawa Szymborska, Lawrence Ferlinghetti,

Eugenio Μontale, Cesare Paves, Ζακ Πρεβέρ,

Κ.Π.Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Καββαδίας,
Κική Δημουλά, Τίτος Πατρίκιος, Γιώργης Παυλόπουλος ...


γατόφιλοι ήταν και οι συγγραφείς
(χαρακτηρισμένοι,άδικα εκ των πραγμάτων, ως μισάνθρωποι )
Λουί Φερντινάν Σελίν και Τσάρλς Μπουκόφσκι. :worry:





Άλλωστε όπως έχει πει κάποιος ανώνυμος λάτρης "πιο συχνά βρίσκεις μια γάτα στο δωμάτιο ενός συγγραφέα απʼ ότι στο γραφείο ενός χρηματιστή " !


Αυτό έχει εξήγηση:


Ο συγγραφέας είναι χαμένος στη σιωπή που η γάτα τη ζηλεύει γιατί θέλει και να κλέβει (ενίοτε) την παράσταση.


Στο γραφείο του χρηματιστή πρωταγωνιστές είναι νούμερα τυπωμένα. Οι γάτες εκεί είναι φθηνοί κομπάρσοι, αν υπάρχουν (που δεν υπάρχουν) εκτός από τους προληπτικούς άμυαλους που εμπιστεύονται το ρίσκο των επενδύσεων σε φυτά, ζώα...ίσως και σε άστεγους ή καφετζήδες που τους σερβίρουν το καφέ με τις επτά φουσκάλες (βλέπε "ρετιρέ" Δαλιανίδης). :P



Ο Νομπελίστας T.S. Eliot ήταν ένας αθεράπευτα γατόβιος , οι γάτες υπήρξαν γι αυτόν η έκφραση της παιδικότητάς του [...]


Η παιδική ηλικία είναι ο ποιητικός χρόνος,
έτσι μου φαίνεται. Ο χώρος που πηγάζει κάτι αθώο και αναβλύζει
..μας ξεδιψάει.

Και αυτά τα "μουστακιασμένα" πλάσματα είναι εκπομπείς αθωότητας σε κάθε meow. :D


Στη ποιητική του συλλογή που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο :
« Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γερο Πόσουμ » , διαβάζουμε στην εισαγωγή « … Ο Έλιοτ φαίνεται να προσπαθούσε σʼ όλη του τη ζωή να επιτρέψει στον εαυτό του να χαρεί δημόσια και απροκάλυπτα . Ως άνθρωπος το κατόρθωσε στον δεύτερο γάμο του . Ως ποιητής στην εν λόγω συλλογή »ΤΟΥ ΝΥΧΑΡΑ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ

Από Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γέρο-Πόσουμ
Μετ.Παυλίνα Παμπούδη, Γιάννης Ζέρβας
και το παρακάτω, για πάρτη σου:

"το να βαφτίζεις τα γατιά, έχει μια δυσκολία…
δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία
καθόλου δεν τρελάθηκα και δεν το λέω αστεία:
κάθε μια γάτα , ονόματα πρέπει να έχει τρία!
ένα να τη φωνάζουμε στην οικογένειά της
ας πούμε, βίκτωρ, αύγουστος, τζωρτζίνα, ιπποκράτης
ας πούμε μέρλιν, τζόναθαν, αλόνζο, μανταλένα
καθημερινά ονόματα, καλά, συνηθισμένα.
να βρείτε ωραιότερα υπάρχουν ευκαιρίες
ονόματα για τζέντλεμεν και άλλα για κυρίες
ας πούμε, πλάτων , άδμητος, ηλέκτρα, ευρυάλη
μα όλα αυτά είναι κοινά και θα τα έχουν κι άλλοι.
μια γάτα όμως, να ξέρετε, θέλει και το δικό της
το δεύτερό της τʼ όνομα να ν ʽαποκλειστικό της!
για να μπορεί αφʼ υψηλού τον κόσμο να κοιτάει
και την ουρά της πάντοτε ψηλά να την κρατάει.
πρέπει να είναι όνομα μονάχα για μια γάτα:
χουρχούρης, για παράδειγμα, γλείψος, χνουδοπατάτα
κι άλλα πολλά τέτοιας λογής μπορώ να αναφέρω:
μπομπαλουρίνα, πιρπιρής, φρουφρου, τρελοκαμπέρω.
πέρα όμως απʼ αυτά τα δυο, υπάρχει κι ένα άλλο
τ΄ όνομα το μοναδικό, το τρίτο, το μεγάλο
το όνομα το μυστικό, που άνθρωπος δεν ξέρει
και γάτα σʼ άνθρωπο μπροστά ποτέ δεν αναφέρει.
όταν σε διαλογισμό λοιπόν μια γάτα δείτε
πάντα ο λόγος είνʼ αυτός και να το θυμηθείτε:
σʼ απύθμενους συλλογισμούς βρίσκεται βυθισμένη
για τʼ όνομα το άρρητο
το αρρητορητονιάρρητο
το όνομά της το κρυφό σκέφτεται μαγεμένη…"
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
[αφαίρεση κειμένου λόγω off-topic]

Ιδου και η πηγη: https://www.poiein.gr/archives/4525

[αφαίρεση κειμένου λόγω off-topic]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Subject to change

e-steki.gr Founder

Η Λία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών και επαγγέλεται Web developer. Έχει γράψει 15,891 μηνύματα.
Από ένα τέτοιο θέμα, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ποιήματα του Νίκου Δήμου φυσικά.
Επειδή είναι πολλά για να τα παραθέσω, θα βάλω link:
https://www.ndimou.gr/articles_gr.asp?cat_parent=13&cat_id=13
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Και ο Ροίδης έχει γράψει μια σάτιρα ανθρώπινων χαρακτήρων, μέσα από τη συμπεριφορά της γάτας: https://users.otenet.gr/~aper/extracts/roidis.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Από Το Εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γέρο-Πόσουμ
Μετ.Παυλίνα Παμπούδη, Γιάννης Ζέρβας και το παρακάτω, για πάρτη σου:

"το να βαφτίζεις τα γατιά, έχει μια δυσκολία…
δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία
καθόλου δεν τρελάθηκα και δεν το λέω αστεία:
κάθε μια γάτα , ονόματα πρέπει να έχει τρία!
"


Τελικά τα μεγάλα γατοπνεύματα συναντιούνται ήμουν ανάμεσα σε αυτό που πόσταρα και στο " βάφτισμα των γάτων " , ευχαριστώ για την αφιέρωση φίλτατε γατοστεκιώτη :D


Τώρα με κομπλάραν οι αναφορές για πηγές διότι για το κείμενο που θέλω να παραθέσω δεν έχω πηγή , το είχα βρει πριν χρόνια ούτε θυμάμαι από που , και το είχα αποθηκεύσει στο φάκελλο με τα " λατρεμένα γατοκείμενα" που διαθέτει ο επτάψυχος ωσάν γάτα υπολογιστής μου .
Θα το τολμήσω ελπίζοντας πως ίσως κάποιος από σας ίσως διαθέτει την πηγή !
Επίσης θα τολμήσω να το παραθέσω ( όχι όλο το κείμενο , είναι μεγαλούτσικο - εντάξει όχι και σαν την Πελλοπόνησο αλλά είναι , για απόψε μια πρώτη γεύση ) στην αυθεντική του γλώσσα αν και μπήκα στον άθλιο πειρασμό να το " μεταφράσω" αλλά θα ήμουν τουλάχιστον ιερόσυλη να αγγίξω το λόγο του Ροΐδη.

Εμμ. Ροΐδη
ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΓΑΤΑΣ
Αν εξαιρέσωμεν τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, δεν πιστεύω να υπάρχωσιν άλλα επί γης πλάσματα όσον οι γάτοι συκοφαντηθέντα. Ως κατά πρόληψιν και κατά παράδοσιν κηρύττονται δεισιδαίμονες, οπτασιασταί, μυθολόγοι και ονειροπλέκται ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος, ο Πρόκλος και ο Πλωτίνος, ούτω κακίζεται και πας γάτος ως δόλιος, άπιστος, αχάριστος και ανίκανος άλλον παρά τον εαυτόν του ν' αγαπήση. Και ως εις τα λεγόμενα ονείρατα των νεοπλατωνικών αντιτάσσεται η ασφαλής επιστήμη του Αριστοτέλους, ούτω και εις του γάτου την κακίαν αι πάντοιαι του σκύλλου αρεταί. Εις προγενέστερον έργον μου επροσπάθησα ν' αποδείξω το ιστορικώς ασύστατον της τοιαύτης περί των Αλεξανδρινών γνώμης και, προ πάντων, πόσον είναι άδικος η προς άλληλα σύγκρισις δύο πραγμάτων όλως ανομοίων, οία η εμπειρία του Σταγειρίτου προς το υπερούσιον πτερύγισμα της νεοπλατωνικής διανοίας. Τούτο είναι περίπου το αυτό ως αν υπετιμάτο εν συγκρίσει προς την πέρδικα, ως μη φαγώσιμος, η αηδών. Καθ' όμοιον τρόπον κατηγορείται και ο γάτος ότι δεν γλείφει τας χείρας του κυρίου όταν ούτος τον δέρη, ότι δεν τρέχει άμα τον καλέση, ουδέ στέργει να φανή χρήσιμος κυνηγών διά λογαριασμόν του, φυλάσσων τα πρόβατά του, στρέφων επί της πυράς τον οβελόν και προπορευόμενος με φανάριον εις το στόμα, ή καν να τον διασκέδαση υπερπηδών ράβδους ή ορθούμενος εκ των οπισθίων ποδών. Ταύτα είναι ακριβέστατα. Ουδείς ποτέ ούτε δι' αμοιβής ούτε διά ραβδισμών κατώρθωσε να επιβάλη εις γάτον να πράξη όσα πράττουσιν οι σκύλλοι, οι δούλοι και οι γελωτοποιοί. Αλλ' οι τοιαύτα παρ' αυτού απαιτούντες λησμονούσιν, ως φαίνεται, ότι εκ των συνοίκων μας ζώων μόνον ούτος ανήκει εις το βασιλικόν γένος των αιλουροειδών (filins)· ότι είναι πρωτεξάδελφος της τίγρεως, του πάνθηρος και του λέοντος, και άμεσος απόγονος του αιλούρου και του λυγκέως· ότι έχει, ως εκείνοι, οφθαλμούς λάμποντας εις το σκότος και γνώρισμα της ευγενείας του οξείς όνυχας συσταλτούς. Ουδέ φαίνονται κάλλιον της φυσιολογίας μελετήσαντες την ιστορίαν. Εκ ταύτης θα εμάνθανον ότι κατά τους αρχαίους εκείνους χρόνους, ότε εθεοποιείτο το κάλλος του σώματος και το σθένος της ψυχής, πλειστάκις ηξιώθη ο γάτος θείων τιμών. Οι Αιγύπτιοι τον ελάτρευσαν ως Απόλλωνα υπό το σχήμα γαιοκεφάλου νεανίσκου και την γάταν ως θεάν του έρωτος και του κάλλους. Η ευμορφία τω όντι των γυναικών εξετιμάτο παρ' αυτών κατ' ακριβή αναλογίαν της ομοιότητος προς τα αιλουροειδή, του σπινθηρισμού των οφθαλμών, της λειότητος του δέρματος, του ροδίνου χρώματος των ρωθώνων, της ελαφρότητος του πατήματος, της χάριτος και της ευκινησίας. Προς κατάκτησιν τοιούτων προσόντων αφιερούντο, κατά τον Διόδωρον, νηπιόθεν αι κορασίδες εις την θεάν Γαλήν, διά της αναρτήσεως εις τον τράχηλον μεταλλίου φέροντος την εικόνα της Αιγυπτίας Αφροδίτης, κατά δε τον Διόδωρον, οσάκις απέθνησκεν εντός αιγυπτιακής οικίας γαλή, έκοπτον οι κάτοικοι εις ένδειξιν πένθους την κόμην.

Και ο Ροίδης έχει γράψει μια σάτιρα ανθρώπινων χαρακτήρων, μέσα από τη συμπεριφορά της γάτας: https://users.otenet.gr/~aper/extracts/roidis.html
Με πρόλαβες όσο εγώ έγραφα εσύ πόσταρες , κι άλλο μεγάλο γατοπνεύμα :D
Αυτή λοιπόν είναι και η πηγή του κειμένου ευχαριστώ τον Ρεμπεσκέ που την έβαλε χωρίς να γνωρίζει πως εγώ εκείνη την ώρα έγραφα , και τη Νεράιδα που μου την έστειλε επίσης :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Μην πιστεύεις !

Μην πιστεύεις πως τάχα τα γατάκια που αγαπιούνται,
που τα τάισες χαμένα από τη μάνα τους,
τα χάιδεψες, τα μεγάλωσες,
τ'άφησες να χαρούν τη ζέστη του σπιτιού -
μην πιστεύεις
πως τάχα "φεύγουνε μια μέρα για περιπέτεια",
πως "ξαναγυρνάνε", "ύστερα από καιρό",
καμμιά φορά.

Δε φεύγουν αυτά...
Τα πατάνε αυτοκίνητα,
τ'αλέθουνε σκουπιδοφάγοι,
καθώς δεν πρόλαβαν τα άταχτα
να πηδήσουν έξω απ'τον κάδο,
τα'χουνε σκυλιά κατασπαράξει,
έχουνε ψοφήσει μόνα κι αβοήθητα
σ'άγνωστες ασφάλτους
να ! εδώ, λίγο παραπάνω,
(που δεν έφτασες ρωτώντας),
σφαδάζουν σ'ανατομικά τραπέζια,
στερημένα κι απ'τη λύπη σου,
που τα γιάτρεψες φυλακισμένα στο κλουβί
να θρέψει το σπασμένο πόδι τους,
που δεν τα στείρωσες,
να μην χάσουν τη χαρά της ζωής τους,
δεν τα καταδίκασες να ζήσουν στη μονιά σου,
να δεν τ'αγάπησες καθώς σ'αγάπησαν,
καθώς θέλανε να μην τα ξαναβγάζεις μόνα
έξω απ'το σπίτι σου,
ξανά στο κρύο, στην παγωνιά, στο χιόνι...

Μην τα πιστεύεις, ψεύτη, αυτά !
Δεν είν αυτά σαν και σένα !
"Καρδιά" σαν και σένα
με την τάχα σου "αγάπη"
δεν έχουν -
μα έχουν αλήθια εσένα τον ίδιο,
με το χάδι σου
σ'αυτό τον κόσμο
τον όλο "δόσεις" ανεξήγητες
γι'αυτά -
τον όλο "δόσεις"
που κόβονται χωρίς καρδιά,
και ξαναδίνονται χωρίς καρδιά...

που "δεν το σκέφτηκες" ε ;
καθώς σε βλέπαν έτσι τρυφερά,
με το δυσκολεμένο από πτερύγιο
στην ακρούλα
δεξί τους μάτι (σκέρτσο τους!)
γι'αυτό τάχα τα εγκατέλειψε η μάνα τους
τα "βλαμένα" της
κι'έφυγε με τα γερά της παιδιά ;

εσύ ! εσύ τα'στειλες στις ρόδες,
στα δόντια των σκυλιών
στους κάδους, στους σκουπιδοφάγους,
στ'ανάλγητ'ανατομικά τραπέζια,
στις κλωτσιές των άκαρδων,
στα στόχαστρα των οδηγών
που και τη φόρα δεν κόβουν -
και τα μισούν
που τους κόβουνε τη φόρα !
(δεν τους έχεις δει ποτέ σου, υποκριτή εσύ,
που λες πως χαίρεσαι όταν ο ταύρος
τρυπάει το θεατρίνο "ταυρομάχο" ;

Nαι !
Αυτά δεν έχουν απ'τη δικιά σου
την ψεύτρα καρδιά !

Αυτά είναι μονάχα,
έτσι μονάχα όπως είναι,
κι έτυχες στο δρόμο τους για λίγο
και σε "δόσεις"
που δεν τα σωσαν
στον άθλιο κόσμο σου
της ρόδας, της φόλας,
του κοπανισμένου του γιαλού
μες'τον κιμά -
της "αγάπης σε δόσεις",
της "αδιαφορίας σε δόσεις"

Αυτά δεν έχουν "δόσεις".
Είναι μοναχά.
Μήτε να σου νιαουρίσουνε μπορούνε πια,
βραχνοχαδιάρικα,
ξαπλωμένα εκεί σε κάποιον άσφαλτο,
σα να κοιμούνται...

Γλύτωσαν
κι απ'τη μοναξιά που τα τάιζες
κ'εσύ σε δόσεις

- άκαρδε ! "Σε δόσεις" !

Ρένος Αποστολίδης
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Η γάτα είναι ένα ζώο με πολύ πλούσια ιστορία. Από την αρχαιότητα ακόμα, η γάτα λατρεύτηκε σαν θεά, αγαπήθηκε από μάγους και μάγισσες, κυνηγήθηκε ως «όργανο του Σατανά», κατηγορήθηκε ως γρουσούζικη. Ίσως είναι η αξιοπρεπής συμπεριφορά της, η υπεροψία και ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της αυτό που την έκανε τόσο αγαπητή μα και τόσο μισητή από τους ανθρώπους. Αντιπροσώπευσε τη γυναικεία φύση, την Τέχνη της Μαγείας, την εσώτερη σοφία, και η καθηλωτική ματιά της ταυτίστηκε με τις φάσεις της Σελήνης. Έγινε σύμβολο της συνείδησης, και η μορφή της αντιπροσώπευσε τόσο την Κόλαση όσο και την Αγνότητα. Είναι το μοναδικό ζώο που δεν πέρασε και δεν θα περάσει ποτέ απαρατήρητο.

Ο Bisno (1997) επισημαίνει ότι οι άνθρωποι πιθανότατα αποδέχτηκαν αρχικά τις γάτες, εξαιτίας της ζέσης με την οποία κυνηγούν ποντίκια, τα οποία κατέτρωγαν τη σοδειά τους, χωρίς οι ίδιες να τρώνε τα σιτηρά. Επίσης, εξαιτίας της ικανότητάς τους να σκοτώνουν φίδια κι άλλα βλαβερά για τον άνθρωπο ζώα. Χρησιμοποιήθηκαν ακόμη, ως βοηθοί των κυνηγών. Ξετρύπωναν πουλιά από τις κρυψώνες τους, περίπου όπως οι σκύλοι, έπιαναν ψάρια κλπ.

Στην Αιγυπτιακή θρησκεία, η Θεά Μπαάστ (ή Μπαστέτ) εμφανίζεται με κεφάλι γάτας και στην αρχαία Αίγυπτο όλες οι γάτες θεωρούνταν ιερές και ενσαρκώσεις της Θεάς. Ακριβέστερα, η θεά αναφερόταν ως Μπαστέτ, όταν απεικονιζόταν με πλήρη γατίσια μορφή, ενώ αντίθετα αναφερόταν ως Μπαστ, όταν απεικονιζόταν ως μια όμορφη κοπέλα, με σώμα ανθρώπου και κεφάλι γάτας. Σεληνιακή θεά του έρωτα, της γονιμότητας και της ηδονής, προστάτιδα της οικογένειας, των παιδιών και της εστίας, η Μπαστέτ ήταν φιλειρηνική, καλοπροαίρετη, γλυκιά, αλλά και πανίσχυρη. Απόλυτα θηλυκή, απεικονιζόταν μεγαλειώδης και υπερήφανη με ευθυτενές παράστημα. Το βλέμμα της είναι λαμπερό και γοητευτικό. Πρόκειται για μια από τις πιο αγαπημένες θεότητες της Αιγύπτου. Κάθε χρόνο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι συναθροίζονταν στο ναό της Μπαστέτ, για να τιμήσουν στο πρόσωπό της τη μεγάλη γιορτή της γονιμότητας. Η θεά Μπαστέτ, ήταν ερωτική σύντροφος όλων των θεών και θεαινών και σύζυγος του Ρα. Πολλές θρησκείες στις οποίες λατρεύονταν γάτες, όπως αυτή της Μπαστέτ, εμφανίστηκαν εκείνη την εποχή και συνεχίστηκαν μέχρι την ρωμαϊκή κατοχή γύρω στο 330 μ.Χ.

Αν κάποιος έβλαπτε εκείνη την εποχή μια γάτα, ακόμη κι ακούσια, θεωρείτο πως έπραξε ποινικό αδίκημα του οποίου η τιμωρία ήταν ο θάνατος. Ακόμη και το να ενοχλήσει κανείς μια γάτα κατατασσόταν στα αποτρόπαια εγκλήματα και αποτελούσε μέγιστη ιεροσυλία. Μια γάτα στην Αίγυπτο είχε μια καταπληκτική ζωή. Οι γάτες έτρωγαν από τα ίδια πιάτα με τα αφεντικά τους, φορούσαν τα δικά τους κοσμήματα και σε περίπτωση αρρώστιας τις φρόντιζαν με αγάπη. Στα αδέσποτα έδιναν ψωμί μουσκεμένο σε γάλα και ψάρια από το Νείλο, ψιλοκομμένα σε μικρές μπουκιές. Σε κάθε ναό βρίσκονταν ένας μεγάλος αριθμός από γάτες, όπου τις τάιζαν και φρόντιζαν με τρόπο τελετουργικό. Όλες οι αδέσποτες γάτες ήταν άξιες σεβασμού και αλίμονο σε εκείνον που δεν θα τάιζε την αδέσποτη που θα εμφανιζόταν στην αυλή του. Οι γάτες των σπιτιών θεωρούνταν Θεϊκή εύνοια για την οικογένεια. Στην πραγματικότητα όμως, μόνο οι οικόσιτες γάτες περνούσαν πολύ καλά στην Αρχαία Αίγυπτο, αφού οι γάτες των ναών κλείνονταν σε κλουβιά, από τα οποία δεν τους επιτρεπόταν να βγουν, ενώ συχνά νεαρές γάτες θυσιάζονταν από τους ιερείς στους θεούς.
Όταν μια γάτα πέθαινε στην Αίγυπτο, η οικογένεια της αποθανούσας γάτας, ξύριζε τα φρύδια της σαν σημάδι θρήνου. Το πτώμα το έφερναν στον ταριχευτή. Έτσι ήλπιζαν να γλιτώσουν τη γάτα τους από την γήινη ανακύκλωση. Σχεδόν πέτυχαν. Μάλιστα, οι σαρκοφάγοι για τις νεκρές γάτες υπήρξαν αριστουργήματα τέχνης. Όταν τον περασμένο αιώνα βρέθηκαν τα εκτεταμένα νεκροταφεία γάτων, οι μούμιες ήταν ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση. Αργότερα, αφού δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν με αυτές, άρχισαν να τις αλέθουν για να λιπαίνουν τα χωράφια. Μόνο λίγες μούμιες έχουν γλιτώσει από τη μεταθανάτια αυτή σφαγή. Τυλιγμένες σφιχτά σου χαμογελούν πλατειά στα μουσεία, σαν να κρύβουν ένα μυστικό. Έτσι κάνουν όντως.

Ξετυλίγοντας μερικές μούμιες γάτων, οι ερευνητές, όπως πρέπει να γίνει όταν ξετυλίγουμε δωράκια, αντιμετώπισαν μια έκπληξη: τα ζώα δεν ήταν ηλικιωμένα και φθαρμένα, αλλά αντιθέτως πολύ νέα, μόνο λίγων μηνών. Δεν είχαν πεθάνει από φυσικές αιτίες όπως μεγάλη ηλικία ή αρρώστια, αλλά, όπως απέδειξε ολοφάνερα ο σφιγμένος λαιμός τους, στραγγαλίστηκαν. Οι ψιψίνες εν ολίγοις δεν είχαν γίνει μούμιες γιατί είχαν πεθάνει, αλλά είχαν σκοτωθεί γιατί χρειάζονταν μούμιες. Οι ιερείς, που λάτρευαν τη γάτα σαν θεά, προφανώς σκότωναν μαζικά γάτες για την πώληση σε ευλαβείς αιγυπτίους, περίπου όπως οι σημερινοί μοναχοί καρφώνουν σʼ όλον τον κόσμο μικρούς Χριστούς σε σταυρούς για να κρεμάμε στον τοίχο επάνω από το κρεβάτι μας, ή πωλούν κομματάκια από το σκήνωμα αγίων. Για να αποφεύγουν τον κορεσμό της αγοράς των άφθαρτων προϊόντων ευλάβειας, οι ιερείς πετούσαν τις εκτός χρήσης μούμιες γατών στα σκουπίδια, στους μαζικούς τάφους από τους οποίους τις βγάζουμε εμείς σήμερα. Και μόλις τώρα ξετυλίγοντάς τις, φαίνεται το εμπορικό πνεύμα τους: σε πολλές μούμιες υπάρχει μόνο μισή γάτα, ή μόνο δυο-τρία κόκκαλα. Έτσι οι Αρχαίοι αιγύπτιοι έπιαναν κορόιδο όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά ακόμη και τους θεούς. Στην αρχαία Αίγυπτο αναπτύχθηκε επίσης η τέχνη της αιλουρομαντείας. Ο μάντης παρατηρούσε και διάβαζε την συμπεριφορά και την κίνηση της γάτας, που βρισκόταν είτε στο σπίτι, είτε στον περίβολο του σπιτιού του ερωτώντοςκαι προέβλεπε μʼ αυτόν τον τρόπο τα μελλούμενα.

Ένα απόσπασμα του Ηρόδοτου, εξηγεί ακόμη περισσότερο τη σημαντικότητα της γάτας στην Αίγυπτο. Ο Ηρόδοτος διηγείται κάποιον πόλεμο των Αιγυπτίων με τους Πέρσες. Ο Πέρσης στρατηγός αποφάσισε να μαζέψει όσες περισσότερες γάτες μπορούσαν οι άντρες του να βρουν ή να κλέψουν, γνωρίζοντας την τεράστια σημασία που είχαν αυτές για τους Αιγύπτιους. Οι στρατιώτες έπειτα επέστρεψαν στην πόλη του Πελουσίου κι απελευθέρωσαν τις γάτες στο πεδίο της μάχης. Τρομοκρατημένοι οι Αιγύπτιοι παρέδωσαν την πόλη στους Πέρσες, προτιμώντας αυτό από το να βλάψουν τις γάτες.

Για την Ελληνορωμαϊκή θρησκεία, η γάτα είναι το ιερό ζώο αλλά και σύμβολο της σεληνιακής Θεάς Άρτεμης (Ντιάνα). Το ίδιο ισχύει και για την αντίστοιχη σεληνιακή Θεά της Κέλτικης θρησκείας, την Κεριντουέν, όπου οι γάτες εκτελούν επίσης και τις προσταγές της στην Γη. Στην Σκανδιναβική θρησκεία, το άρμα της Θεάς Φρέγια το σέρνουν γάτες και χαίρουν της προστασίας και αγάπης της Θεάς. Για όλη την Ευρώπη, από την αρχαιότητα μέχρι ακόμα και σήμερα, η γάτα σχετίζεται με τις Μάγισσες. Δεν νοείται Μάγισσα χωρίς γάτα, και λόγω αυτής της παράδοσης, κατά την διάρκεια των Χρόνων της Φωτιάς («Κυνήγι των Μαγισσών» του Μεσαίωνα) η ύπαρξη γάτας στο σπίτι ήταν αποδεικτικό πως η κάτοικος είναι Μάγισσα. Το 1718, ο Μοντγκόμερυ του Caithness, υποστήριζε πως κάθε βράδυ, έξω από το σπίτι του, μαζεύονταν ένα πλήθος γάτες όπου μιλούσαν με ανθρώπινη μορφή. Υποστήριξε πως ένα βράδυ κατάφερε να σκοτώσει 2 από αυτές και να τραυματίσει άλλη μια και ότι την επόμενη ημέρα, έμαθε πως 2 ηλικιωμένες γυναίκες βρέθηκαν νεκρές στο κρεβάτι τους και άλλη μια άσχημα τραυματισμένη. Η ιστορία του έγινε πασίγνωστη στον τότε ευρωπαϊκό κόσμο, και βάση αυτής, ενισχύθηκε ο μύθος ότι οι Μάγισσες το βράδυ μεταμορφώνονται σε γάτες.

Μέχρι πρόσφατα πιστευόταν πως η γάτα εξημερώθηκε στην αρχαία Αίγυπτο, όπου θεωρούνταν ιερό ζώο. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της έρευνας του 2007, έδειξαν ότι η καταγωγή όλων των οικιακών γάτων πιθανόν ανάγεται σε πέντε αφρικανικές αγριόγατες (Felissylvestrislybica) που έζησαν γύρω στο 8000 π.Χ. Mία γάτα θαμμένη μαζί με το αφεντικό της ανακάλυψαν αρχαιολόγοι σε κυπριακό τάφο ηλικίας 9.500 ετών. Νέα αρχαιολογικά ευρήματα στην Κύπρο αποκαλύπτουν πως οι στενοί δεσμοί ανθρώπου και γάτας ξεκίνησαν πριν από 9.500 χρόνια, τουλάχιστον 5.000 χρόνια νωρίτερα από ό,τι νόμιζαν οι ειδικοί. Γάλλοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα λείψανα ενός ανθρώπου και της γάτας του σε τάφο που χρονολογείται από το 7.500 π.X. Τα ευρήματα οδηγούν τους αρχαιολόγους στο συμπέρασμα ότι η γάτα ήταν εξημερωμένη, είχε μεγάλη αξία για το αφεντικό της και θανατώθηκε για να θαφτεί μαζί του (ή μαζί της, καθώς το φύλο του ανθρώπου δεν έχει καθοριστεί ακόμα). Ο σκελετός της γάτας βρέθηκε σε τάφο της περιοχής Σιλουρόκαμπος στην Κύπρο . Σύμφωνα με τις εξελίξεις αυτές, αλλά και τις εκτιμήσεις άλλων ειδικών επιστημόνων που ενημερώθηκαν για την ανασκαφή, η γάτα φαίνεται πως μπήκε στο σπίτι μας 50 αιώνες νωρίτερα από το 2.000 π.X., όταν εμφανίζεται στην Αρχαία Αίγυπτο. Εικάζεται πως η εξημέρωση της γάτας έγινε την ίδια περίοδο με την εμφάνιση των πρώτων γεωργών στη Μέση Ανατολή. Τότε, τα δημητριακά και οι άλλοι καρποί που αποθήκευαν στις καλύβες τους οι κάτοικοι των πρώτων οικισμών έγιναν στόχος των τρωκτικών. Αυτά με τη σειρά τους προσέλκυσαν το γευστικό ενδιαφέρον της προϊστορικής γάτας ξεκινώντας έτσι τη μακρόχρονη συμμαχία της με τον άνθρωπο. Πιστεύεται πως δεν εξημέρωσε ο άνθρωπος πρώτος τη γάτα, αλλά ότι οι γάτες πλησίασαν τον άνθρωπο και προσαρμόστηκαν στο ανθρωπογενές περιβάλλον, το οποίο τους παρείχε τις κατάλληλες συνθήκες για την επιβίωσή τους.

Σε πρόσφατο τεύχος
της επιστημονικής επιθεώρησης «Science» οι Γάλλοι αρχαιολόγοι δημοσιεύουν τα αποτελέσματα των ανασκαφών τους. Στον τάφο βρέθηκαν στοιχεία για την εξημέρωση της γάτας, γράφει ο δρ Ζαν-Ντενί Βιν από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι, που αποδεικνύουν ότι η στενή σχέση ανθρώπου και γάτας ξεκίνησε 5.000 χρόνια πριν μπει στα παλάτια των Φαραώ. Μέχρι σήμερα, οι αρχαιολόγοι γνώριζαν τη θέση της γάτας στη ζωή του ανθρώπου μέσα από ευρήματα όπως αντικείμενα αιγυπτιακής τέχνης και μουμιοποιημένες γάτες. Κάποια αγαλματίδια από πέτρα ή πηλό, που απεικόνιζαν γάτες, είχαν βρεθεί επίσης στη Συρία, την Τουρκία και το Ισραήλ. Ο τάφος βρέθηκε όπως προαναφέραμε, σε νεολιθικό οικισμό στην τοποθεσία Σιλουρόκαμπος στην Κύπρο, που κατοικήθηκε από την ένατη μέχρι την όγδοη χιλιετία π.X. Ο σκελετός της γάτας βρέθηκε σε απόσταση 40 εκατοστών από τον ανθρώπινο και στο ίδιο βάθος, θέση που υποδηλώνει την ιδιαίτερη σημασία του κατοικίδιου στη ζωή του νεκρού. H ταφή τους έγινε ταυτόχρονα και φαίνεται πως η γάτα σκοτώθηκε για να ακολουθήσει το αφεντικό της στον άλλο κόσμο. H ηλικία του ανθρώπου προσδιορίζεται στα 30 χρόνια και της γάτας στους οκτώ μήνες. H γάτα ήταν μεγαλόσωμη, μεγαλύτερη από τα σημερινά κατοικίδια, και μοιάζει περισσότερο με την αφρικανική αγριόγατα. Μάλλον έφτασε στην Κύπρο σε εξημερωμένη κατάσταση από τη γειτονική Μέση Ανατολή. H παρουσία λίθινων εργαλείων και κοσμημάτων δίπλα στον ανθρώπινο σκελετό υποδηλώνει ότι ο νεκρός κατείχε σημαντική θέση στην τοπική κοινωνία. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η στενή σχέση μεταξύ ανθρώπου και γάτας δεν ήταν μόνο υλική αλλά και πνευματική.


Από τα παραπάνω, δικαιολογείται η άποψη ενός φίλου, που έχει δημοσιευτεί παλαιότερα στο στέκι:

Σκεψεις ενος σκυλου:
"Οι ανθρωποι με τους οποιους ζω με ταιζουνε, με αγαπανε, μου παρεχουν ζεστασια, καλο σπιτι, με φροντιζουν και με κανακευουν.
Πρεπει να ειναι θεοι."

Σκεψεις μιας γατας:
"Οι ανθρωποι με τους οποιους ζω με ταιζουνε, με αγαπανε, μου παρεχουν ζεστασια, καλο σπιτι, με φροντιζουν και με κανακευουν.
Πρεπει να ειμαι θεα."

[FONT=&quot][Πηγές]:[/FONT]
https://www.dwdekatheon.org/forum/index.php?action=printpage;topic=2508.0
https://www.richeast.org/htwm/cats/cats.html
https://www.mycat.gr/forum/showthread.php?t=130
https://aoratosnaos.livepage.gr/wiki/1275/678/%CE%A4%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B9%20%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82._2
https://panic69music.6.forumer.com/a/_post10841.html
https://www.mycat.gr/forum/archive/index.php/t-4072.html
https://fr.calameo.com/read/000022028f95c6fc91d9a
https://www.bigroadstv.com/index.php?option=com_content&task=view&id=239&Itemid=38
https://www.mnsu.edu/emuseum/prehistory/egypt/religion/cats.html
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Από τα παραπάνω, δικαιολογείται η άποψη ενός φίλου, που έχει δημοσιευτεί παλαιότερα στο στέκι:

Πολύ καλά όλα αυτά, τί πιστεύεις για τον γάτο όμως ; ;) Μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό τα "δεσμά" ή είναι κι αυτός ανεξάρτητος όπως η γάτα ; Πώς νοιώθει ένας γάτος ; Είναι τεμπέλικα τα αρσενικά γατιά ; Αγαπούν την ανεξαρτησία τους ; Για να μας πουν όσοι έχουν ή είχαν γάτους, τον κάνουν τα ίδια πράγματα ευτυχισμένο ; Τον πνίγει η καταπίεση, θέλει να φεύγει αλλά να ξαναγυρνά ; Ρωτάω γιατί δεν είχα ποτέ γάτα/γάτο αν και πάντα το ήθελα πολύ. Και παρόλο που δεν μπόρεσα ποτέ να έχω γάτα ή γάτο, το πεπρωμένο μου ήταν μέρα κάποια ψυχή να μου κολήσει αυτό το παρατσούκλι...Τελικά δεν ξέρω καν αν είμαι "γάτος". Τα υπαρξιακά μου μ' έπιασαν όταν διάβασα το θέμα του Δεσμώτη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Aν και την εκπομπή αυτή τη σιχαίνομαι γιατί συνήθως έχει τηλεγλέντια, να ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Επίσης συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά για τα γατιά. Το'χω διαβάσει πριν μερικά χρόνια, δεν θυμάμαι τον τίτλο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Καλές οι γάτες των ποιητών, έξοχες όλες, συναρπαστικές, αλλά δεν ξέρω αν συναγωνίζονται την φήμη (το χιούμορ όχι στα σίγουρα) της Λουκρητίας του Αρκά που παραμένει το πιο αντιπροσωπευτικό κάθαρμα του είδους.

Ιδού ένα δείγμα (και θα ακολουθήσουν κι άλλα πολλά):

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ας μου επιτρέψει ο G.C. να πω δυο λόγια για τα ζοφερά ερωτήματα του doc. :)

Πολύ καλά όλα αυτά, τί πιστεύεις για τον γάτο όμως ;


  • Πιστεύω ότι με το χουζούρι τους μας αποτρέπουν να γίνουμε ποντίκια με όλη τη λεπτεπίλεπτη σημασιολογία.
  • Ότι τα 7ψυχα γατιά έχουν περίσσεια περηφάνια με γοητεία που συναρπάζει.
  • Ότι η συμπεριφορά τους είναι η τιμωρία στην έπαρση του "ιδιοκτήτη" τους.
  • Το γατίσιο νάζι δεν είναι για χόρταση. :P
  • πστεύω σαν τον Παβέζε ότι "ανάμεσα στα λουλούδια και στα πρεβάζια, ακόμα η αύρα και η αυγή θʼ ανθίζουν απαλά σαν κάτω από το βήμα σου, όταν εσύ θα ξαναγυρίζεις. Κι οι γάτες θα το ξέρουν..Θά ʽρθουν άλλες μέρες, θά ʽρθουν άλλες φωνές. Θα χαμογελάς μονάχος σου. Οι γάτες θα το ξέρουν...". Στάνταρ. :D

Μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό τα "δεσμά" ή είναι κι αυτός ανεξάρτητος όπως η γάτα ;

Η γάτα είναι η προμήθεια της μοναξιάς στον εγωισμό του μοναχικού.
Τα λερωμένα από γάλα μουστάκια της, γουργουρίζοντας χορτάτα, είναι το τεκμήριο προς τούτο. ;)

Με λύτρα την ανεξαρτησία της γάτας, ο γατόβιος μοναχικός εξαργυρώνει συμπόνοια αγάπης.

Όσο για τη συγκριτική ψυχανάλυση αρσενικού με θηλυκό, οι διαφορές είναι αμελητέες.
Αγαπούν κι οι δυο το γάλα. :P


Πώς νοιώθει ένας γάτος ;

Κατά τον Γ. Παυλόπουλο,

Ο γάτος του έχει όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του.


  • Νωχελής και ακαμάτης
  • νυχτόβιος και ονειροπόλος
  • του αρέσει να μυρίζει το σκοτάδι
  • σπάταλος στα χάδια
  • ρίχνεται στο κορίτσι σου
  • χώνεται στα πόδια της κι όταν τον διώχνεις σου παρασταίνει τον τίγρη
  • όταν τον γελοιοποιείς τότε αγριεύει, σηκώνονται στη ράχη του οι τρίχες και σου δείχνει τα νύχια του.
  • Όταν οι καλεσμένοι σου μιλάνε για πολιτική πλήττει και κοιμάται στο χαλί.
  • Δεν σου επιτρέπει να βλέπεις τηλεόραση κι έμαθε με την ουρά του να σου κλείνει το κουμπί. :D
  • Ωστόσο δεν χώνει την ουρά του πουθενά.
  • Δειλός και άτολμος δεν ανεβαίνει ποτέ στα κεραμίδια.
  • Αγαπάει τις όμορφες γάτες αλλά κανείς δεν ξέρει πού σμίγει τις φιλενάδες του.
  • Αλχημιστής απολαύσεων
  • αριστοτέχνης εκπλήξεων
  • σκηνοθέτης της σκιάς του, κυνηγάει πεταλούδες.
  • Σε εκλιπαρεί να τον προσέξεις μα εσύ τον αποφεύγεις επίτηδες και τον παρακαλάς να σε αφήσει ήσυχο να γράψεις αυτό το ποίημα για το γάτο σου που σε βασανίζει χρόνια.
  • Σου γυρίζει τότε την πλάτη και χάνεται στο σκοτάδι.
  • Και βέβαια δεν σε ζηλεύει καθόλου για τις επιδόσεις σου στην Ποίηση.
  • Θέλει να μοιράζεται το πιάτο σου αλλά δεν του κάνεις ποτέ το χατίρι κι ας λένε πως η Ποίηση είναι το πιάτο που μοιράζεται ο ποιητής με το γάτο του...
Για να μας πουν όσοι έχουν ή είχαν γάτους, τον κάνουν τα ίδια πράγματα ευτυχισμένο ;

τι ωραίο ερώτημα. :redface:

Θέλω να τ'αφήσω μόνο κι αναπάντητο.
Έτσι, να το θαυμάσω...

Τον πνίγει η καταπίεση, θέλει να φεύγει αλλά να ξαναγυρνά ;

Οι γάτες είναι έμβιες άγκυρες. Πάντα να αγκιστρώνονται κάπου και ξανά να σηκώνονται για να πλωρίσουν και πάλι στα ανοιχτά του κόσμου. Τον κίνδυνο τον λένε τίμημα ελευθερίας κι όχι μόνο στη ζωική διάλεκτο...

Ας πούμε, εγώ με αυτά τα λόγια νιώθω τις ψυχές τους...

Ρωτάω γιατί δεν είχα ποτέ γάτα/γάτο αν και πάντα το ήθελα πολύ.

Κι εγώ. :redface::redface:

Και παρόλο που δεν μπόρεσα ποτέ να έχω γάτα ή γάτο, το πεπρωμένο μου ήταν μέρα κάποια ψυχή να μου κολήσει αυτό το παρατσούκλι...

Δεν μπορώ ακριβώς να το εξηγήσω (και δεν το επιθυμώ) αλλά μου θύμησες ένα τραγουδάκι το οποίο και σου αφιερώνω:



As coisas vulgares que ha na vida
/ (The usual things in your life)
Nao deixam saudades /
(won't make you miss them)
So as lembrancas que doem /
(only the hurting memories )
Ou fazem sorrir /
(or those which make you smile)
Ha gente que fica na historia /
(there are some people who stay in history) <----- π.χ. άνθρωποι που ήμασταν οι γάτες τους. :)
da historia da gente /
( our life's history)
e outras de quem nem o nome/
( and other who we don't even remember)
lembramos ouvir /
(hearing their names)
Sao emocoes que dao vida /
(it is the emotions that bring life)
A saudade que trago/
(to the "saudade" that i bring in me)
Aquelas que tive contigo /
(those i had with you)
e acabei por perder /
(and i've just lost)
Ha dias que /
(There are days that)
marcam a alma e a vida da gente /
(that leave marks in your soul and in our life)
e aquele em que tu me /
(and the one that you've)
deixaste nao posso esquecer /
(left me i can not forget)

A chuva molhava-me o rosto /
(The rain felt in my face)
Gelado e cansado /
(frozen and tired)
As ruas que a cidade tinha /
(the streets that the city had)
Ja eu percorrera /
(i've went along through them)
Ai... meu choro de moca perdida /
(ohh... my young lost girl cry)
gritava a cidade /
(I screamed to the city)
que o fogo do amor /
(that the fire of love)
sob chuva /
(under the rain)
ha instantes morrera /
(died moments ago)

A chuva ouviu e calou /
(the rain listened and silenced)
meu segredo a cidade/
(my secret to the city)
E eis que ela bate no vidro/
(and there it knocks on the window glass)
Trazendo a saudade
(bringing with it the "saudade")

Σημαντική είναι η παρατήρηση ότι "saudade" is a feeling that you have when something you like is far away or lost. It's like missing something I miss you would correspond in portuguese to: Tenho(have) "saudades" tuas(of you)

...δίχως να ξέρω πορτογαλλικά. :redface:

Απόψε θα μάθουμε, παρέα πώς τραντάζεται το λευκό δακρύβρεχτο μαντήλι. :worry:

Τελικά δεν ξέρω καν αν είμαι "γάτος".

Με σέπαλα.

Τα υπαρξιακά μου μ' έπιασαν όταν διάβασα το θέμα του Δεσμώτη.

Καλο αυτό.
"να γατί ή να μη γατί" ?

Υπαρξιακό όσο και...μια προσφώνηση "γατούλης" ..!


@ Michelle,

Θα ήταν όμορφο αν παρέθετες ένα απόσπασμα του Δήμου από το βιβλίο των γάτων, αντί ενός άχαρου, ψυχρού λινκ. :/:

π.χ.

ΕΥΝΟΥΧΟΣ

Δε λέω τʼονομά του, γιατί ντρέπομαι.
Ηταν ο πιο λεβέντης γάτος της γειτονιάς,
τον έφθειραν ο πόλεμος κι ο έρωτας.
Μήνες ολόκληρους, χωρίς φαΐ και ύπνο,
γύριζε κουρέλι απʼτις πληγές.
-Αν δεν τον κόψετε, δε θα ζήσει, είπε ο γιατρός.

Τώρα είναι άλλος. Απόμακρος, γαλήνιος,
μεγαλόπρεπος πάντα, ολύμπιος αλλά
θεατής. Βλέπει να σφάζονται
αδιάφορος. Τρώει, συλλογίζεται, κοιμάται.

Κι εγώ που πήρα, γιʼαυτόν, την απόφαση
δέκα φορές τη μέρα χαίρομαι, και δέκα λυπάμαι.

:whistle::whistle:

Εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό καλύτερων πηγών, ποταμών ή παραποτάμων (εγώ παρέθεσα τον Βόλγα, εγώ τον Δούναβη, πριτς!) ούτε με παράθεση περισσότερων πηγών χαρίζεται η χιονάτη γάτα της της Patricia Highsmith, όπως μερικοί νομίζουν...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ Δεσμώτη, αυτό μόνο, κοσμείς το e-steki και ξέρεις να συγκινείς. Στεκίτες κρατάτε σημειώσεις απ'αυτά που γράφει, γιατί χανόμαστε :spasiklas:

ευχαριστώ και για το fado.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
'Ελα πίσω !

Μυκερινέ μου,
ασπρόμαυρο γατάκι που μας έφυγες,
κοιτώντας μας στα μάτια τελευταία βραδιά,
λέγοντας το βλέμμα σου
πως "δεν ήθελες ξανά στο κρύο κι απόψε",
πώς "καλά ήτανε κι εδώ στη ζέστη
και στη σπιτική ανθρωπιά",
πώς "κι εσύ θα μπορούσες - να !
στο κρεββάτι να ξαπλώνεις ανάσκελα
ή να στήνεσαι με τα μάτια παιγνιδιάρικα
και τα μπρος σου γαντζωμένα στην κουβέρτα,
πώς τάχα είσ'έτομος να ορμήσεις" πάνθηρά μου !

Γιατί σ'αφήσαμε ξανά έξω στην ψάθα,
και κοίταγες απ'το τζάμι τους άσπλαχνους
που τραβάνε πάλι αδιάφοροι για τ'ασανσέρ τους
και σε παρατάν μονάχο στο ψιλόχιονο ;

Γιατί να μη σου βάλουμε τηλέφωνο
στο καινούριο σου κολλάρο για τους ψύλλους,
να μας τηλεφωνήσεις,
να νιαουρίσεις σ'όποιους σ'ηύραν "να μας πάρουνε"
σ'αυτά τα ακατανόητα σημάδια - να ! :
έξι, και πέντε, και τρία κ'ένα, κ'εννιά,
και πάλι εννιά, κ'έξι!",
να'ρθουμε να σ'αρπάξουμε (δε θα σε διναν
και μη σε ξαναβγάλουμε απ'τα κρεββάτια
και τις πολυθρόνες,
να γρατζουνάς όσο θέλεις τα χαλιά,
νευριασμένος γυρνώντας τ'απ'την πλέξη,
να κάνεις τον Ταρζάν στις κουρτίνες,
κι ας φωνάζει η "διχτατόρρισα" ! -
ό,τι θες να κάνεις ασπρόμαυρό μου !
κι όλα να μας τα ξέσκιζες !

παρά έτσι που ξεσκίζεται η καρδιά μας μόνη
χωρίς εσένα μας, άταχτε, χατζηαβάτη !

Πού διάολο τρέχεις ; Τί κυνηγάς ;

'Eλα ! Και δε σε ξαναβγάζουμε πια νύχτα
στο κρύο ψιλόβροχο !

Ρένος Αποστολίδης
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
Απόψε θα γράψω ένα απόσπασμα από ένα αγαπημένο μου βιβλίο , οι άντρες της παρέας ίσως θα το χαρακτηρίσουν
« γυναικείο» , από αυτά που ίσως περνούν αδιάφορα όταν βρίσκεσαι σε ένα βιβλιοπωλείο ψάχνοντας για ιδιαίτερα διαβάσματα , όμως εγώ το λατρεύω .
Είναι ένα ασυνήθιστο ερωτικό μυθιστόρημα σε φόντο σελιλόιντ , με μια πινελιά γαστρονομίας , διάχυτο μυστήριο , ιστορικές αναφορές , πολλές μυρωδιές και το άγρυπνο βλέμμα του Εδουάρδου.



Όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο εκδότης :
<< …..Στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης έχει ξεχάσει πως ο Εδουάρδος δεν είναι παρά ένας γάτος …>>

Οι 9 ζωές του Εδουάρδου
Της Chrystine Brouillet
Εκδόσεις : Κριτική

Η ιστορία αφορά έναν γάτο που διανύει την ένατη ζωή του στη Γαλλία στο σπίτι της Ντελφίν Περντρί μιας μποέμισας φωτογράφου .
Στις προηγούμενες ζωές του ο Εδουάρδος δέχτηκε τα χάδια της Νεφερτίτης στην Αίγυπτο , έζησε τις σταυροφορίες , το πέρασμα του κομήτη Χάλευ , την παγκόσμια έκθεση στο Λονδίνο επί Βικτωρίας , τον διωγμό των Εβραίων μαζί με τη λατρεμένη του Ραχήλ , τις αγορές της Κωνσταντινούπολης και το κυνήγι μαγισσών ζώντας με τη μάγισσα Κατρίν .
Ο Εδουάρδος θυμάται δεν έχει παρά να μυρίσει έναν άνθρωπο για να μαντέψει τις προθέσεις του …


Θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τις πρώτες σελίδες :



<< Ξύπνησε πριν απ’ αυτόν . Τον κοίταξε . Ύστερα ξανάκλεισε τα μάτια της για να νιώσει καλύτερα τη ζεστή κοιλιά του πάνω στη δική της . Ανάσανε τη μυρωδιά του κάτω από το λαιμό της και σκέφτηκε , όπως κάθε πρωί από τότε που πρωτοσυναντήθηκαν , ότι αυτές οι στιγμές ηρεμίας ταίριαζαν με την ελπίδα και την αφέλεια του πρωινού .

Η Ντελφίν έμενε ξαπλωμένη ακίνητη μη θέλοντας να ξυπνήσει τον Εδουάρδο . Εκμεταλλευόταν τη στιγμή για να τον παρατηρήσει , για να χορτάσει την ομορφιά του , για να τον απολαύσει. Πόσο αγαπούσε την ατελείωτη γραμμή γύρω από τα μάτια του την κεντημένη με ξανθές βλεφαρίδες τόσο λεπτές σαν τους σπόρους των ραδικιών που πετούν στους αγρούς. Πόσο αγαπούσε αυτή τη γραμμή που έκρυβε το ανεξιχνίαστο μυστήριο των ωχροπράσινων ματιών του την ξεκούραζε από τη γλυκιά υπερδιέγερση που συντηρούσε μέσα της αυτό ακριβώς το αίνιγμα.

Όταν ο Εδουάρδος βύθιζε το βλέμμα του στο δικό της η Ντελφίν έβλεπε μέσα του χαμογελαστές αινιγματικές σφίγγες . Κάποιες μάλιστα βιάζονταν να της θέσουν το αίνιγμα τους :

« Γιατί τρέχεις ; Γιατί καπνίζεις ; Γιατί φοβάσαι να πεθάνεις ; Γιατί δεν έχεις παιδί ; Γιατί σ’ αρέσουν τ’ ανοξείδωτα μαχαιροπήρουνα ; Γιατί είμαστε τόσο διαφορετικοί ; Γιατί δεν έχεις κι εσύ γούνα σαν τη δική μου ; Γιατί οι μεγάλες γάτες όπως εσύ κάνουν μπάνιο, ενώ οι μικρές γλείφονται ; Γιατί παραψήνεις το κοτόπουλο ; »

Η Ντελφίν αναρωτιόταν πως άντεχε κάποτε να ζει χωρίς τον Εδουάρδο .
Εκείνος τεντώθηκε , άνοιξε το ένα μάτι. Το βλέφαρό του άφησε να φανεί μια κατάμαυρη κόρη πάνω σε μια ανοιχτοπράσινη ίριδα , διάστικτη με τα χρώματα της στάχτης και της σαμπάνιας .

Κοίταξε την Ντελφίν με καλοσύνη δεν θα αργούσε να του ξύσει την κοιλιά , να του τρίψει την πλάτη και τα πόδια , να χαϊδέψει το μουσούδι του από την άκρη της μύτης μέχρι τα αφτιά . Θα μετρούσε μηχανικά τα 24 μουστάκια του και θα του ελεγε ότι ήταν ο ωραιότερος γάτος του κόσμου . >>





@ Dr Strangelove συμφωνώ και επαυξάνω στα λεγόμενά σου για τον αγαπητό γατο-Δεσμώτη , δεν ξέρω αν οι γάτες θα ένιωθαν ευτυχείς από τις ποιητικές του αναφορές σε αυτές , μιας και πιστεύουν πως είναι αδιανόητο να μην τις θεωρούμε θεές πάντως σίγουρα θα τον
« υιοθετούσαν » , αφού εκείνες είναι που διαλέγουν « αφεντικά » , ή για να είμαι πιο ακριβής ταπεινούς θαυμαστές .
Δυστυχώς δεν διαθέτω τέτοια ποιητική ευκαμψία ούτε τόσο ευφάνταστο λεξιλόγιο για να στις περιγράψω , αυτό που διαθέτω είναι ατέλειωτα βιώματα ζώντας χρόνια τώρα μαζί τους και υπόσχομαι σύντομα να περιγράψω μερικά από αυτά .
Όταν αναφερόμαστε στη λέξη γάτα , δεν εννοούμε μόνο το θηλυκό αλλά και τον αρσενικό γάτο ή πάρδο ή γάτη όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ.

@ Great Chaos υπέροχες οι ιστορικές αναδρομές σου , ήθελα κι εγώ να γράψω γι αυτές αλλά δεν διέθετα πηγές , παρά μόνο την πηγαία αγάπη μου για τις γατουπάρξεις ώστε ότι βρίσκω να αναφέρετε σε αυτές το αποθηκεύω χωρίς να αποθηκεύω και πηγές . Τα σέβη μου !
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ Δεσμώτη, αυτό μόνο, κοσμείς το e-steki και ξέρεις να συγκινείς.

Ας μας το επιτρέψουν λίγο οι γάτες...

..να πω ότι η εμμονή σου στην θύμιση του κεραυνού του Ρένου είναι διπλά συγκινητική.
Χαρίζουν ρίγη όσοι αγαπούν μα κι όσοι θυμίζουν αυτούς που κάποτε αγάπησαν πολύ μαυροτσούκαλους γάτους.. :)

Μιάς κι ο λόγος για φευγιό γάτων κι ανθρώπων,
ιδού ένα ποίημα, το ακροτελεύτιο του Σαχτούρη.

ΘΑ ΦΥΓΟΥΝΕ

Μιά μέρα θα φύγω και εγώ
όπως έφυγε ο Ντύλαν Τόμας
όπως τα μανιτάρια απο το
πιάτο του παπά
όπως οι φώκιες της Αλόνησου
όπως το περιστέρι του ψαρά
η μαύρη γαρίδα από την
μαύρη Θάλασσα
όπως η γάτα του λωτοφάγου
οι κάτοικοι του βυσσινόκηπου
από το κτήμα τους το αγαπημένο.
Όλα φεύγουν, όλα φεύγουν
που να πάρει ο διάβολος!



Πηγή:
https://www.kivernologotexnia.com/modules.php?file=article&name=News&sid=85


:'(


@ Dr Strangelove συμφωνώ και επαυξάνω στα λεγόμενά σου για τον αγαπητό γατο-Δεσμώτη , δεν ξέρω αν οι γάτες θα ένιωθαν ευτυχείς από τις ποιητικές του αναφορές σε αυτές , μιας και πιστεύουν πως είναι αδιανόητο να μην τις θεωρούμε θεές πάντως σίγουρα θα τον « υιοθετούσαν » , αφού εκείνες είναι που διαλέγουν « αφεντικά » , ή για να είμαι πιο ακριβής ταπεινούς θαυμαστές .

Δεν είχα την τύχη σαν τον Λαπαθιώτη να θεωρήσω «τις γάτες, έπειτʼ από τους γονείς μου, σαν τους τελευταίους συγγενείς μου, κι απʼ τους φίλους μου, τους πιο αγαπημένους.»

Κάποτε μπορεί..

Πιστεύω, πάντως ότι εκείνη θα με διάλεγε.
Έχω αδυναμία στα γατίσια βλέμματα και πέφτω ευκόλως. :redface:

Άρα πέσατε μέσα, Μελιώ μας, περι της θεωρίας της γατουιοθεσίας μου. :rolleyes:

Με λέξεις που θυμίζουν σάλτο, η συμμετοχή σας είναι όπως το κρύο πλακάκι που ακουμπάει τη γούνα αδέσποτης γάτας στο πύρος κάποιου θέρους που βράζει...

Όταν αναφερόμαστε στη λέξη γάτα , δεν εννοούμε μόνο το θηλυκό αλλά και τον αρσενικό γάτο ή πάρδο ή γάτη όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ.

..ή νιαουρίδιο...

ή σαλτομηχανή..

ή γουργουροπαίχτη..

ή τριφτοναζιοχαδόπλασμα

ή η Τούτη του Σεφέρη, όπως οι Γάλλοι λέγαν για τον κόσμο (Tout le monde)..

:music: τελικά την "άκουσα" με τις γάτες...:redface:

Ακολουθούν ένα funny video με γατούνια κι ακόμη ένα στόρι με τη σταρ Λουκρητία..:D








πι-εσ. @ Μελιώ,

Συνεχώς μου θυμίζεις εκείνο το παιδικό "και Φα δίεση ο φιόγκος, κι ο ρούχλας είναι Λα, ο Σεβαστιανός διηγείται στη γραμμή του Σι, και στο Μι, τραγουδάει παραμύθια η Μελιά" :redface::D

Πηγή:



:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 5 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top