Φοιτητική ζωή: με τους γονείς ή ανεξάρτητα;

Εννοείται μόνος ειναι καλύτερα , δυστυχως αυτο το εχω βιωσει μονο σε ξενοδοχεια που ειχα δικο μου ολο το μερος
Ετσι οπως γιναμε ομως ειναι πολυ δυσκολο να αντεξεις το κοστος , εκτος και αν συγκατοικησεις με 2-3 ατομα.

Προσωπικά όταν έρθει εκείνη η ώρα θα ήθελα πααρα πολύ να είμαι μόνη μου, αλλά μιας και έχω υπερπροστατευτικούς γονείς, δε νομίζω!

Εγώ έδωσα πέρισι και πέρασα Αθήνα. Είχα ενδοιασμούς αν θα πήγαινα για Πολιτικούς Μηχανικούς στην επαρχία μιας και δεν έπιανα Αθήνα. Εντάξει αν ήταν το "όνειρό" μου δεν θα μου το στερούσαν. Τελικά μετά από συζητήσεις με τους δικούς μου και για οικονομικούς λόγους (πολύ μειωμένες δουλειές, γενικά οικονομικές δυσκολίες +ότι μου εξήγησαν ότι κάποια χρήματα που είχαν στην άκρη θα προτιμούσαν να τα δώσουν για μεταπτυχιακό μου στο εξωτερικό) τελικά πείστηκα να περάσω Αθήνα. Δεν περνάω άσχημα, καθόλου, μιας και έχω ένα σωρό παρέες και ασχολίες εδώ και κάποιες περισσότερες ανέσεις που δεν θα είχα στην επαρχία (από οικονομικής άποψης). Από την άλλη, κακά τα ψέματα παιδιά, οι λέξεις "γονείς" και "ανεξαρτησία" δεν πάνε μαζί. Ναι δεν έχω παράπονο απ τους δικούς μου, μου αφήνουν ελευθερίες αρκετές και έχω λιγότερες ευθύνες (μαγείρεμα, σκούπισμα, πλύσιμο κλπ) αλλά δεν μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω κάθε μέρα, μπορώ μέχρι ένα σημείο βασικά.
Δεν θεωρώ όμως ότι καταπιέζομαι ή ότι δεν κάνω αυτά που θέλω, ίσα ίσα κάποια απ αυτά τα κάνω με μεγαλύτερη άνεση απ ότι ίσως θα τα έκανα στην επαρχία (δίπλωμα οδήγησης, αυτοκίνητο δικό μου όταν μαζέψω τα απαραίτητα () κλπ). Απλά αυτή η κατάσταση δεν βοηθάει στο να αυτονομηθεί το παιδί.. Γι αυτό έχω σκοπό από το καλοκαίρι να πιάσω κάποια δουλειά , γενικά να πάρω τα πρώτα δικά μου χρήματα ώστε να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο αυτόνομος στην πόλη μου! Και αν μπορέσω μέχρι το 3ο έτος να μείνω κάπου στην Αθήνα μόνος ή με συκατοίκηση , θα είναι το ιδανικό για μένα, αν και δύσκολο. Γενικά δεν θέλω να φτάσω την περιόδο του μεταπτυχιακού και να αναγκαστώ τότε να μάθω να φροντίζω ένα σπίτι