Η έννοια της Δουλείας στη θεολογία

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Ερώτηση προς Δόκτορα, Όττο και Λώριεν: Η αγάπη υποδουλώνει;


Υ.Σ.: Η ερώτηση γίνεται, φυσικά, και προς κάθε άλλον ενδιαφερόμενο...!

Click για ανάπτυξη...

Καλό θέμα για τις "ημέρες" τούτες, "των αμνών"!

Λοιπόν, για το ζήτημα της ελευθερίας «ενώπιον του Θεού», χαρακτηριστική περίπτωση φαίνεται να είναι το σχεδόν αδιόρατο όριο, που χωρίζει τον «άνθρωπο Αβραάμ» από τον «θεάνθρωπο Ιησού Χριστό». Και οι δύο υπήρξαν απόλυτα πιστοί, στα «εντάλματα του Θεού», αλλά μόνον ο δεύτερος αγάπησε, επίσης, απόλυτα τον «Τρίτο». Ο Αβραάμ, πονούσε τόσο πολύ, σηκώνοντας το μαχαίρι πάνω από το σβέρκο του Ισαάκ, που ο «Τρίτος» δεν τον άφησε «να πιει το Ποτήριον», τον «οικτίρησε». Ενώ ο Ι.Χ., αν και (προφανώς!) πονούσε (απʼ τα «καρφιά» της «προδοσίας», και όχι μόνον!), διατηρούσε ακόμη το σθένος, να… παρηγορήσει , τον εκείνη τη στιγμή «πλησίον» Του, τον «έτερο εσταυρωμένο»: ο «αγαπών τον Θεό», πρώτα αγαπάει, τον «αδελφό» του!
Τελικά, ο «αγαπών δουλεύει»;

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Ερώτηση προς Δόκτορα, Όττο και Λώριεν: Η αγάπη υποδουλώνει;

Click για ανάπτυξη...

Κατα καποιον τροπο ναι. Αλλά πως σου ηρθε, τι σκεψη μαγειρευεις ;

Αρχική Δημοσίευση από self-instructive depressing:

...
Και εγώ άθεος είμαι αλλά δεν το ξεχνάω ποτέ αυτό (ή όταν το ξεχνάω , το πληρώνω...)

Click για ανάπτυξη...

Με τι πληρώνεις;

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Μα τί είναι αγάπη θεού - ανθρώπου Νωέα ; Αγάπη για κάτι άπιαστο και από κάτι άπιαστο (τον θεό) υπάρχει ; Την αγάπη την καταλαβαίνω για τους ανθρώπους, τη ζωή, τη φύση και τα ζώα. Θέλει σάρκα η αγάπη για να βιωθεί, έτσι δεν είναι ; Για ποιά αόριστη αγάπη θεού μιλάμε ;

Click για ανάπτυξη...

Αν και η αγάπη είναι το συγκεκριμένο ζητούμενο, η "αγάπη θεού-ανθρώπου" εν προκειμένω αποκτάει συγκεκριμένο αντίκρισμα από την όποια (επίσης) αοριστία του "δούλου Θεού", που αναφέρεται στο θέμα μας. Αναφέρθηκα δε στις "αρχετυπικές" (αν θέλεις) περιπτώσεις Αβραάμ-Ιησού Χριστού, έχοντας κατά νου και τον εξής συλλογισμό: " «Ένα τις είπη, ότι αγαπά τον Θεόν και μισή τον αδελφόν αυτού, ψεύτης είναι, διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πως δύναται να αγαπά;. Και ταύτην την εντολήν έχομεν απʼ αυτού, Όστις αγαπά τον Θεόν, να αγαπά και τον αδελφόν αυτού» (Α΄ Καθολική Ιωάννου δ-20,21 ).

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Κατα καποιον τροπο ναι. Αλλά πως σου ηρθε, τι σκεψη μαγειρευεις ;

Click για ανάπτυξη...

Το ενδιαφέρον της ερώτησής μου, έχει να κάνει ακριβώς, με τον "κάποιον τρόπο"! Μήπως μπορείς να γίνεις σαφέστερος, αγαπητέ μου φίλε;

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Η Αγάπη είναι μεγαλύτερη από τον άνθρωπο, είναι ιδιότητα του απείρου σύμπαντος. Η Αγάπη κατακλύζει και δεν χωρά μέσα στα μικρά μυαλά μας.

Όταν την αφήσεις να σε διαβρέξει, σε βγάζει από τα στενάχωρα στεγανά του Εγώ σου και σε παρασύρει προς κάτι υπέρτερο. Συνεπώς η Αγάπη δεν υποδουλώνει, αλλά απελευθερώνει φίλε Νωεύ. Μόνη προϋπόθεση είναι να της δοθείς ανεπιφύλακτα. Τούτη είναι και η υπέρτατη πράξη ελευθερίας...

Click για ανάπτυξη...

Συμφωνώ απόλυτα! Και δεδομένου ότι η χριστιανική γραμματεία επιμένει ότι "ο Θεός αγάπη εστί και όστις μένει εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει κια ο Θεός εν αυτώ", αποδέχομαι τελικά, ότι ο "δούλος Θεού", κατά κόσμο είναι ένας "απελεύθερος". Κάτι βέβαια που η ιστορία του θεσμικού Χριστιανισμού, όσο και οι οπαδοί του, δεν φαίνεται να το "δόξασαν". Μάλλον θα έλεγα, "δόξασαν" τον "Τιμωρό", που σε τελική ανάλυση, και κατά τη χριστιανική πάντα γραμματεία, πρόκειται για τον "Αντικείμενο", σε ρόλο Εισαγγελέα: βλέπε "Σατάν" στο βιβλίο "Ιώβ".

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Το ενδιαφέρον της ερώτησής μου, έχει να κάνει ακριβώς, με τον "κάποιον τρόπο"! Μήπως μπορείς να γίνεις σαφέστερος, αγαπητέ μου φίλε;

Click για ανάπτυξη...

Aν και προλαβε ο Χαος, το "κατα καποιον τροπο" μου βγηκε ετσι, δε το σκεφθηκα. Ισως να μην υποδουλωνει παρα μονο επιφανειακα. Απλα ρωτησα επειδη δε ξερω πως το συνεδεσες με αυτα που λεγαμε πριν. Δλδ θρησκεια-δουλεια κλπ.

Αρχική Δημοσίευση από negative:

Ναι ...όλα εδώ.....όχι κάπου αλλού.... εδώ...

Click για ανάπτυξη...

Ναι, και αυτο τιμωρια δεν ειναι ;

Αρχική Δημοσίευση από Lorien:

Aν και προλαβε ο Χαος, το "κατα καποιον τροπο" μου βγηκε ετσι, δε το σκεφθηκα. Ισως να μην υποδουλωνει παρα μονο επιφανειακα. Απλα ρωτησα επειδη δε ξερω πως το συνεδεσες με αυτα που λεγαμε πριν. Δλδ θρησκεια-δουλεια κλπ.

Ναι, και αυτο τιμωρια δεν ειναι ;

Click για ανάπτυξη...

Αρχική Δημοσίευση από negative:

Όχι..αυτό είναι αναλαμβάνω τι ευθύνες μου.....και η ευθύνη δεν έχει καμιά σχέση με την τιμωρία αλλά ούτε και με κανέναν θεό....νομίζω όμως ότι έχει σχέση με την ωριμότητα.

Click για ανάπτυξη...

Το ζήτημα "θρησκεία-δουλεία" έχει δύο όψεις αλληλοκαθοριζόμενες και χρειάζεται μεγάλη κουβέντα, αν δεν θέλουμε να παραμείνουμε στις κοινοτοπίες της απλής, "λαϊκής", άρνησης ή αποδοχής( ευπιστίας). Είναι, σε τελική αναλύση, το αόριστο ή το συγκεκριμένο, που εμπεριέχει η έννοια της ελευθερίας. Έτσι νομίζω ότι ταιριάζει εδώ, να μεταφέρω κάτι που γράφω στο θέμα
[ Ελευθερία: το κατώφλι της «Βασιλείας του Θεού»

Το πρόβλημα του ανθρώπου και της μοίρας του είναι κατʼ εξοχήν το πρόβλημα της ελευθερίας. Η μοίρα του και η οδυνηρή πορεία του καθορίζονται από την ελευθερία. Από τα μυθικά βάθη της ιστορίας του διαφαίνεται ακόμη, πως το πρόβλημα της ελευθερίας καθορίζει, όχι μόνον τις σχέσεις του ανθρώπου με το επιστητό και ενεπίγνωστο περιβάλλον του, αλλά ακόμη και με το άγνωστο. Οι Έλληνες, περισσότερο από κάθε άλλο λαό, διατήρησαν μνήμες «πατρώας παράδοσης», αναπολώντας (με Ησίοδο και Όμηρο πχ) τις εποχές πριν την διάχυση των Άριων (ιαπετικών-ινδοευρωπαϊκών) λαών, από την ασιατική ενδοχώρα προς την ευρωπαϊκή(18ος-12ος π.Χ. αι.), όπου διαφαίνεται η πάλη των ανθρώπων ακόμη και ενάντια στους θεούς, προκειμένου να αποτινάξουν την προς εκείνους δουλεία τους. Ίσως έτσι να αναγνωρίζεται, ότι το άγνωστο πρώτʼ απʼ όλα αποτελεί πηγή της πλέον ανυπόφορης δουλείας. Το γνωστό σε άμιλλα με το άγνωστο, συνυφαίνουν την ηθική και διανοητική, δηλαδή τη «ψυχική», δόμηση του ιστορικού ανθρώπου, που διεκδικεί τη μετοχή του στα δρώμενα της φυσικής ιστορίας του πλανήτη, ως μέτρο της ελευθερίας του. Διεκδίκηση όμως που δεν μπορεί παρά να απεργάζεται, για εμάς τους ανθρώπους, τραγικές πτυχές της μοίρας μας. Γιατί ανάμεσα στο γνωστό και το άγνωστο, η ειρωνεία είναι πάντα τραγική, τραγική ως μοιραία.
Τόσο ο Δίας των Ελλήνων, όσο και ο Ιαχβέ των Μακκαβαίων( μετονομασθέντων ως «Ιουδαίων»!) διαφαίνεται να προτιμούν τον άνθρωπο σε κατάσταση δουλείας. Ο Προμηθέας όμως αφενός και ο Ιησούς Χριστός αφετέρου, αποτελούν κατά σειρά δύο «αντίθεες» περιπτώσεις, που προτάσσουν την ανθρώπινη ελευθερία, ισόνομη εκείνης των θεών( είτε της κουστωδίας πέριξ του Διός, είτε εκείνης, του Ιαχβέ). Ο άνθρωπος αρχίζει να υφίσταται, όταν επαναστατεί με την ελευθερία, όταν οδηγείται στον πόνο και στην παραφορά, νιώθοντας έτσι πως είναι ελεύθερος. Και έτσι, ο άνθρωπος προσπαθεί να εγγίζει τα έσχατα βάθη της ελευθερίας.
Αυτή έχει δύο όψεις. Από την μία, πρόκειται για την ελευθερία της εκλογής μεταξύ του καλού και του κακού(οριακά, μεταξύ της «ζωής» και του «θανάτου») , κι από την άλλη, είναι η ελευθερία στην περιοχή του απόλυτου αγαθού, η άλογη ελευθερία. Ο Σωκράτης γνώριζε μόνον την πρώτη ελευθερία, εκείνη του λογικού. Ο Ιησούς Χριστός, τέσσερις αιώνες μετά, θα προτείνει τη δεύτερη, εκείνη της πίστης: «Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Κατʼ αυτήν, ο άνθρωπος οφείλει να απαλλαγεί από τα κατώτερα στρώματα της ύπαρξης, από τα πάθη(λαιμαργία, φιλαυτία, οκνηρία, ζήλεια, αλαζονεία, απιστία κ.α.), να παύσει να είναι σκλάβος του εαυτού του και του περιβάλλοντος.
[FONT=&quot]Η ελευθερία δεν μπορεί να ταυτιστεί με το καλό, με την αλήθεια, με την τελειότητα. Αυτή έχει τη δική της αυτόνομη φύση: η ελευθερία είναι ελευθερία και όχι το καλό. Κάθε μείωση και ταύτιση της ελευθερίας με το καλό και την τελειότητα είναι άρνηση της ελευθερίας, είναι ομολογία της βίας και του εξαναγκασμού. Το αναγκαστικό καλό δεν είναι καλό, γίνεται το ίδιο το κακό. Το ελεύθερο καλό όμως, που είναι το μοναδικό καλό, προϋποθέτει την ελευθερία του κακού, αυτήν την ίδια την «ασυδοσία»![/FONT]]