Διάλεξη για τον φόβο του θανάτου--Ίρβιν Γιάλομ

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
...Και τα δελτία που λέτε ότι κρατούσαν όλοι, τι ήταν; του λόττο; :(




Πς. μην με παρεξηγήσετε, είμαι υπέρ του Γιάλομ
μια βόλτα στον ψυχαναλυτή είναι επωφελής σε όλους μας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Ηταν δελτια εισοδου αλλά δωρεάν. Απλα ξεκινουσαν μοιρασμα 1μιση ωρα πριν. Και οποιος προλαβε ζεστο ψωμακι. (δλδ χαμός).
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Οταν σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις με ανθρώπους τα γραφόμενα των οποίων σου έχουν αλλάξει τη ζωή, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος της απομυθοποίησης.

Γλυκανάλατα χασμουρητά.

Να έτσι ααααμ :yawn: αμ-αμ-αμ...:sleep:

Πως είπε ο Κούρτοβικ: Μιζεραμπιλισμός και προβινθιαλισμός, (επαρχιωτισμός είναι αυτό), όταν τα έχωνε στην καθεστωτική λογοτεχνία.
Εδώ ο ζούρναλίστ, χτυπάει ρυθμικά τη πλάτη του Ιρβινάκου και πάλι σε μιζεραμπιλισμό οδηγεί το πράγμα. Οι αντιδιαμετρικοί σκοποί, πως ξαμολιούνται καμιά φορά, από ίδια παράθυρα, όμως;
Απορίας άξιον (χωρίς εστί) γιατί δεν είναι ώρα για ποιητικά σκιρτήματα αλλά για ποιητικές κρίσεις.


Υπό τον τίτλο «Με το βλέμμα στον ήλιο: ξεπερνώντας τον τρόμο του θανάτου» και στο πλαίσιο του προγράμματος Μegaron Ρlus, ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Οταν έκλαψε ο Νίτσε» και πολλών άλλων βιβλίων [blabla] έρχεται να μας διδάξει πόσο πλήρεις θα είμαστε αν, προτού κλείσουμε για πάντα τα μάτια, έχουμε προλάβει να κλείσουμε το μάτι στον ίδιο τον θάνατο.

Ας υποθέσουμε ότι κλείνει το μάτι στον θάνατο ο ποιητής.
Και κατά τον Κώστα Μόντη, δεν πέθανε.
Απλώς μετεκόμισε στους στίχους του.

Θα'ναι δηλ. δια παντός ερμητικά φυλακισμένος σε δερματόδετα βιβλία (στην καλύτερη) δια του απαραίτητου σελιδοδείκτη, ή σε κατατσαλακωμένα χαρτάκια στιβαγμένα σε τετράγωνα πενταβρώμικα κουτάκια.
Το κλείσιμο ματιού στο θάνατο επιφέρει ασφυξίες και φταρνίσματα.

Κι όσο και να κλείνουμε ματάκια στον charon,
όποιοι κι αν είμαστε,
τα σκουλήκια μόλις που θα ακούγονται να λένε:
"Λέγε ο,τι θες. Θα συναντηθούμε μια μέρα".
Κάνε προσωρινά χαρούλες, γέλα, κλάψε, χόρεψε, τραγούδα, μεθοκόπα, ερωτεύσου,
το ραντεβού δε ματαιώνεται με τη σαπίλα.

Άσε που σε μια ανασκαφή τάφου είδα στ'όνειρο ένα κόκαλο κι αναρωτήθηκα "είν'αυτό το κόκαλο
που με χάϊδευε κι αναρριγούσα";

Ε, κι ας μη ξεχνούμε τους φανατίκ-κρίστιανς (κι όχι μόνον) που κλείνοντας το μάτι στον κύριο κι αφέντη τους που αψήφησε και κατήργησε το θάνατο στο επικείμενο του τέλους θα μονολογούν γλυκαμένοι από τις θεάσεις της ζωής αλλά όχι κι απ'τα βιώματά τους:

Είχα να πω κάτι ακόμα, Κύριε,
όμως αν νομίζεις…
Δεν ξέρω, Εσύ αποφάσισε.

Θα θέλατε να ζήσετε για πάντα; «Σε καμία περίπτωση!

Αυτά μας τα'παν κι άλλοι.

Κι όταν η μάνα σου, ο πατέρας σου, η ερωμένη σου, το παιδί σου, σε χαιρετάνε με στόμα πικρό, φεύγοντας για το άγνωστο, θα'θελες να ζούσες κι άλλο λίγο...κι ακόμα λίγο..
...κι ακόμα λίγο......και λίγο στο λίγο, προσθέτοντας τα ολίγα φτιάχνεις ένα άπειρο όλο τρέλα και νοστιμιά κι ό,τι θες για σένα θες και για άλλους γιατί πως να τους χαρείς διαφορετικά και πως να σε χαρούν επίσης...

Όλοι εκείνοι οι δήθεν συμβιβασμένοι με την θανατοιδέα (που αρκούνται με τα λίγα χρόνια ζωής), μου μοιάζουν τόσο πρώιμα βλακοσοφοί που και τη βλακεία θίγουν ως έννοια και τη σοφία την ακουμπάνε ξυστά σαν μια αποτυχημένη χειραψία αέρος.

Η ζωή είναι η κόρα του ψωμιού κι η ψύχα. Αλλά θα'ταν ωραίο ένα ψωμί αιώνιο να τσιμπολογάμε δίχως τελειωμό...κι άλλωστε στους παράδεισους αυτό δεν είναι υπεσχεμένο (eternal life); Τι αλλάζει που θα'ταν επίγειος ο άρτος;

Υπάρχει τελικά αντίδοτο στον φόβο του θανάτου;

Σίγουρα ένα απλοϊκό Carpe diem (…quam minimum credula postero) δεν είναι λύση.
Απλώς είναι ξεχασιά.

Νομίζω πως στη πραγματικότητα δεν υπάρχει φόβος του θανάτου.
“ανύποπτον ο θάνατος” = δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο στο θάνατο.

Αν πεθάνεις, έχεις πεθάνει εκτός και μεσολαβεί σφαγιαστικός πόνος...
Όμως δεν νομίζω ότι είναι αυτό το “μετά” που φοβίζει, αλλά το “πριν” που χάνεις. Το δικό σου πριν.

Δε φοβάσαι πού θα πας και τι θα γίνει αλλά ”ότι δεν θα δούμε τη ζωή να συνεχίζεται” που αναφέρει σε μια άλλη συνέντευξή του ο Yalom...
Ως η επώδυνη διακοπή των όσων συνηθίσαμε να έχουμε, και πού να πάρει η ευχή, είναι ωραία, η ζωή είναι ωραία.

Αυτό φοβόμαστε μην χαθεί. Αυτό που ήδη έχουμε.

Έχει τίποτε να πει ο Επίκουρος ή ο Γιάλομ για αυτό;
Α, ναι την γενναιότητα. Μια στωικότητα ίσως κι αποδοχή του μελλούμενου με καρτερία. Καθώς το κεφάλι θα παραμένει ψηλά…ναι, αυτό είναι διδαχή, η αξιοπρέπεια.

Ας μας επιτραπεί λοιπόν να φοβόμαστε όχι τον θάνατο, αλλά το τέλος της ζωής ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ του τέλους των ευκαιριών να ζήσουμε όπως θα θέλαμε (όπως θα μας άξιζε).

Και όταν θα έρθει αυτή η στιγμή του αμετάκλητου τέλους, η στιγμή που ενώπιος με τον εαυτό σου κάνεις τον απολογισμό και για τις επιλογές σου, να μην θρηνήσουμε για όλες τις ευκαιρίες ποιοτικής ζωής που αφήσαμε ανεκμετάλλευτες, για όσο χρόνο σπαταλήσαμε προς χάριν ενός βραχύβιου οφέλους που τελικά απεδείχθη άνθρακας. (”οι επιλογές αποκλείουν” που γράφει και ο Yalom αναφέροντας τον Gardner)

Να μην θρηνήσουμε για λάθη που βασίστηκαν σε κοντόφθαλμη όραση οριζόντων.

Και ας είναι στην πλάστιγγα εκείνο που θα βαρύνει πιο πολύ ο ποιοτικός χρόνος ζωής, οι κερδισμένες μέρες κι όχι οι σπαταλημένες. Το που "ζήσαμε" κι όχι το που "επιζήσαμε" απλώς.

Διότι και ο ίδιος ο Επίκουρος μάλλον κάτι τέτοιο δεν λέει εδώ;

“Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δυο φορές· κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να έχεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις την χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή -από αναβολή σε αναβολή- χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας εμπερίστατο”.

[Γεγόναμεν άπαξ, δίς δε ουκ έστι γενέσθαι· δεί δέ τον αιώνα μηκέτι είναι· σύ δέ ουκ ών τής αύριον κύριος αναβάλλη το χαίρον· ο δε βίος μελλησμώ παραπόλλυται και είς έκαστος ημών ασχολούμενος αποθνήσκει. -Επικούρου Προσφώνησις, 14]

Η ζωή που θα φύγει άδικα, χωρίς να την έχουμε εξαντλήσει, χωρίς να έχουμε ρουφήξει ως και το μεδούλι της, αυτό είναι που στενοχωρεί, και όχι ο θάνατος.
Εκεί θέλω την δύναμη, στις επιλογές.
Όλα τα άλλα είναι λόγια…

Βλέπουμε, για παράδειγμα, έναν άνδρα να πεθαίνει και λίγο καιρό αργότερα να τον ακολουθεί η γυναίκα του, σβήνοντας έτσι απλά, μην μπορώντας να αντέξει την απώλειά του. Μπροστά σε τέτοιο μεγαλείο, υποκλίνεται ακόμη και ο ίδιος ο θάνατος».

Δεν υποκλίνεται.
Τζίρο κάνει.

Οι Ελληνες εμπνέονται περισσότερο από ήρωες όπως ήταν οι αρχαίοι φιλόσοφοι, παρά από υπερήρωες όπως ήταν ο Σούπερμαν.

Μεγαλύτεροι λάτρεις υπερηρώων (και κατοπινοί κήρυκες των super powers) από τους Έλληνες, δεν υπήρξαν.
Ίσως τους συναγωνίζονται λιγάκι οι μύθοι και τα παραμύθια των Νορβηγικών θεοτήτων full στη γκοθιά.

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η έκθεση βιβλίου που διοργανώνεται κάτω από την Ακρόπολη. Κοντοστάθηκα σε ένα περίπτερο και συνειδητοποίησα ότι είχε τα άπαντα του Χέγκελ, τη στιγμή που η πλειονότητα των Αμερικανών δεν έχει ιδέα ποιος είναι ο Χέγκελ».

Πάντως εγώ τρόμαξα που ηύρα σε έκθεση βιβλίου τα άπαντα της Πάμελα Άντερσον. Οι συγκρίσεις του κοινού κι η τρομάρα δική μου.

Μάλλον κάποιος συνειρμός πρέπει να υπήρχε ανάμεσα στις λέξεις "Οδός Αεροπαγίτου" και "φουσκωμένα βυζιά".

Τι είναι λοιπόν για εσάς ο θάνατος; «Αυλαία και σκοτάδι. Αυτό μπορώ να σας το υπογράψω».

Τερατώδης κονσερβοποίηση για το τίποτε η σύναξης στο μέγαρον.

Αν το'ξερα ότι είμαστε τόσο κιτς λαός, θα πήγαινα 2 ώρες νωρίτερα να βούταγα και κανένα ψωμάκι γιατί δεν πρόλαβα ανοιχτά τα σούπερμάρκετ και ξέμεινα με σαλαμοτύρι χωρίς τοστ

Περί φόβου του θανάτου
Να μια ωραία ευκαιρία με αφορμή τον Γιά(λε-λελι)λομ.

Ποιητική του θανάτου.

Αρχίζω:

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αητό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν έχετε δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα.

Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.


Του Νίκου Καρούζου, ο Ρομαντικός Επίλογος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Εδάδ

Διάσημο μέλος

Η Εδάδ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,958 μηνύματα.
sorry, το επόμενο ποστ δεν έχει τίποτα να προσθέσει στο θέμα μόνο θέλω να πω>

Μια ζωή ωραία τα γράφεις δέσμω
και ωραία θα συνεχίσεις να τα γράφεις
και ίσως έχεις πιθανότητες να συνεχίσεις να τα γράφεις ωραία στον αιώνα τον άπαντα.

Εξάλλου έχεις προσλαμβλανουσες από Επίκουρο μέχρι ξύλινα σπαθιά :P

Kαταλαβαίνεις πάντως ότι για τη νίκη του θανάτου, η Πάμελα Άντερσον είναι η πιο σημαντική από όλο το κατεβατό που παρέθεσες.

χους
χους
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Μια ζωή ωραία τα γράφεις δέσμω

Μου θύμισες πολύ έντονα, ένα κομμάτι από Λορεντζάτο νομίζω, κάτι σαν δοκίμιο για τη τέχνη. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτός. Έχουν αρχίσει να κολυμπάνε στο μυαλό μου κομμάτια λόγων και η μνήμη είναι πολλές φορές το πιράνχας της σκέψης. :/:

Έλεγε λοιπόν:

Όσοι ξεκινούν για την περιπέτεια της τέχνης- θα πρέπει να ξέρουν πως “η ιστορία της ομορφιάς συμπληρώθηκε”, δεν περιμένει εκείνους που θα την αποσώσουν. Και εκείνο που κάνουν πάντα οι αφοσιωμένοι της δεν είναι παρά ένας αγώνας να ξαναβρούν αυτό που χάθηκε, ξαναβρέθηκε , ξαναχάθηκε κάτω από βοηθητικές ή αντίθετες συνθήκες, ένας αγώνας δύσκολος και ασταμάτητος…
…Θα πρέπει αυτό καλά να το αποφασίσομε όταν: Όλοι μαζί κινούμε συρφετός για την περιπέτεια της τέχνης… να μη θαρρούμε πως η ομορφιά προσμένει από εμάς τίποτα… ή πως στηρίζεται στη ματαιότητα , τις περισσότερες φορές, και στη φιλόδοξη μοναδικότητά μας
… η τέχνη δεν κρέμεται από καιρούς και τόπους, από φυλές και πατρίδες, αλλά “… ψάχνει και βρίσκει την ομορφιά με όλες τις συνθήκες και σε όλες τις εποχές, όπως έκανε ο μεγάλος αρχιερέας της Ρέμπραντ, που έβλεπε γραφικότητα, μεγαλοσύνη, αρχοντιά και αξιοπρέπεια στην οβριακή του Άμστερνταμ, και δεν οδυρόταν πως οι κάτοικοί της δεν ήταν Έλληνες”…



Άσε που άμα βρίσκεις το ωραίο, είναι γιατί μπορείς να το ξεχωρίζεις (ακόμα). Ή καλύτερα εκεί προτιμάς να ζουμάρεις.
Μέσα σε ένα σκουπιδαριό από κωλόχαρτα, χρησιμοποιημένες σερβιέτες και λεμονόκουπες, εσύ εστιάζεις στη πορτοκαλί πεταλούδα με τις μαύρες βούλες. :)


και ίσως έχεις πιθανότητες να συνεχίσεις να τα γράφεις ωραία στον αιώνα τον άπαντα.

Ρέϊ ρέϊ με δουλεύει αυτή. :eek:

Εξάλλου έχεις προσλαμβλανουσες από Επίκουρο μέχρι ξύλινα σπαθιά :P


Πολύ με ψάχνεις κι ανησυχώ. :redface:

Και αυτό το "προσλαμβάνουσες", το εφόνευσες. :rofl:
Δυσλεκτικιά. :bleh:


Kαταλαβαίνεις πάντως ότι για τη νίκη του θανάτου, η Πάμελα Άντερσον είναι η πιο σημαντική από όλο το κατεβατό που παρέθεσες.

Άδραξον τη μέρα είπε ο Ρόμπιν (oh captain my captain)
Όχι άδραξε τους βύζους.

Στο 2:56 φαίνεται και ο Dr Wilson (το κολλητάρι του House) που τελικά από χαμένος ποιητής εξελίχθηκε σε πετυχημένο ογκολόγο. :PHe seized the cancer, for sure...:hmm:





κους κους (κ=χ) ? :confused:



Ποιητική θανάτου part 2:

α. Απόσπασμα από το επεισόδιο του Νίκου Βαγενά:

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα», μου έλεγε
τις προάλλες ένας ταξιτζής.
«Μια απλή διακοπή του φωτός. Όπως όταν
δεν έχεις να πληρώσεις το λογαριασμό»

β.
Το εγγονάκι μου τη μέρα του θανάτου μου

Πέστε του πως όπου να ναι θα γυρίσω
πέστε του πως πήγα να πάρω ψωμί
πέστε του πως πήγα στο ταχυδρομείο να κοιτάξω για γράμματα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top