Higgs: το σωματίδιο του «Θεού»

Ἡ ρῆσις πού διϊστορικά πλέον ἔχει καταστῆ παγκόσμιο κτῆμα τῆς φιλοσοφίας ἀλλά καί τοῦ πρακτικοῦ βίου: «Πᾶσά τε ἐπιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ πάσης ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247a), ἐπιβεβαιώνεται κατά τρόπον ἀπόλυτον στήν σύγχρονη Βαβέλ τοῦ πειράματος Cern πού διοργανώνει τό Εὐρωπαϊκό Κέντρο Ἐρευνῶν στήν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας.

Σήμερα σέ συνέντευξη Τύπου θά παρουσιαστοῦν τά ἀποτελέσματα τῶν πολυμήνων ἐρευνῶν στόν Μεγάλο Ἐπιταχυντή Ἀνδρονίων καί θά διακηρυχθῆ ὅπως διεδόθη, ὅτι ἀνεκαλύφθη «ἐπί τέλους» τό Μποζόνιο τοῦ Χίγκς, γνωστότερο καί ὡς σωματίδιο «Θεός» καί ὄχι ὅπως ἐσφαλμένα λέγεται «σωματίδιο τοῦ Θεοῦ».

Θά παρουσιασθεῖ, ἡ δῆθεν τρομακτική ἀνακάλυψις, ὅτι «τό πεδίον τοῦ ὑποατομικοῦ σωματιδίου Χίγκς δρᾶ σέ ἕνα ἀόρατο ἐνεργειακό πεδίο στό Σύμπαν καί προσδίδει ὑπόσταση στήν ὕλη καί δημιουργεῖ τή μάζα τῶν ἄλλων σωματιδίων» καί ἑπομένως «βρέθηκε τό τελευταῖο κομμάτι τοῦ πάζλ γιά τήν κατανόηση τοῦ σύμπαντος».

Στήν παρουσίαση θά παραστοῦν καί οἱ τέσσερις φυσικοί, πού εἶχαν προτείνει τήν ὕπαρξη τοῦ σωματιδίου πρίν 48 χρόνια, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Πῆτερ Χίγκς, Ὁμ. Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου καί ὁ Τόμ Κίμπλ, Ὁμ. Καθηγητής στό Ἰμπέριαλ Κόλετζ τοῦ Λονδίνου.

Ὁ ἄνθρωπος κατά καιρούς προσπάθησε νά ἑρμηνεύσει τό σύμπαν καί τήν ὕπαρξη μέ πλῆθος θεωριῶν. Εἰδικώτερα στήν σύγχρονη ἐποχή ἡ Κβαντομηχανική διατύπωσε θεωρία πού ἀνέτρεψε τήν νευτώνεια μηχανική καί τήν κλασσική ἡλεκτρομαγνητική θεωρία.
Ἡ ἀρχή τῆς ἀπροσδιοριστίας τοῦ Χάιζεμπεργκ, κατά τήν ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά προσδιοριστεῖ μέ ἀκρίβεια ἡ θέση καί ἡ ταχύτητα ἑνός ὑποατομικοῦ σωματιδίου καθώς καί ἡ θεωρία τῆς σχετικότητος τοῦ Ἀϊνστάϊν σχετικά μέ τόν χρόνο καί τό χωροχρόνο γενικώτερα, μελετᾶ τήν κινητική συμπεριφορά ἑνός σώματος πού κινεῖται μέ ταχύτητες πού πλησιάζουν τήν ταχύτητα τοῦ φωτός (εἰδική θεωρία τῆς σχετικότητος) καθώς καί τά φαινόμενα τῆς καμπύλωσης τοῦ χωροχρόνου ὡς ἀπόρροια τῆς ὕπαρξης βαρυτικῶν πεδίων (γενική θεωρία τῆς σχετικότητος).

Ἡ ἔννοια τῆς «βαρυτικῆς ἰδιομορφίας» πού εἶναι τοῦ συρμοῦ ἰσχυρίζεται ὅτι τό σύμπαν προέρχεται ἀπό μία ἀρχική κατάσταση μάζας ἀπειροστῶν διαστάσεων μέ τεράστια πυκνότητα καί θερμοκρασία 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια πρίν.
Ἡ νεώτερη θεωρία τῶν «χορδῶν» ἀποπειρᾶται νά ἐξηγήσει τήν δομή τοῦ σύμπαντος σέ ὑποατομικό ἐπίπεδο θεωρώντας καί τήν ἐπίδραση τῆς βαρυτικῆς δύναμης μέ τήν βοήθεια ὄχι σωματιδίων ἀλλά δομῶν μέ διαστάσεις, τῶν λεγομένων χορδῶν. Τέλος ἡ θεωρία τοῦ «χάους» ἀσχολεῖται μέ τήν συμπεριφορά ὁρισμένων μή γραμμικῶν συστημάτων καί μελετᾶ ντετερμινιστικά συστήματα καθώς καί τό συγγενές πεδίο τῆς κβαντικῆς θεωρίας τοῦ χάους.

Ὅλες οἱ ἀνωτέρω θεωρίες ἐπιχειροῦν νά ἑρμηνεύσουν τό φαινόμενο τῆς ζωῆς χωρίς καμμία ἀναφορά ἤ μᾶλλον μέ παγερά ἄρνηση καί ἀποστροφή στό Ὑπερούσιο Πρόσωπο τοῦ Παναγίου Θεοῦ καί ἀποδεικνύονται μέ τόν τρόπο αὐτό ἑτεροκίνητα νευρόσπαστα τοῦ ἀρχαίου δαίμονος, τά ὁποῖα μεταβάλλουν τήν ἐπιστήμη ἀπό ἀλήθεια καί θάμβος σέ πανουργία καί διαστροφή, γιατί ἐπιδιώκουν νά πείσουν ὅτι ἡ τάξις, ἡ ἁρμονία ἡ σκέψις, ἡ τελονομία, ἡ σκοπιμότης καί ἡ πρόδηλος σοφία πού διέπει τό ὑλικό Σύμπαν προέρχεται ἀπό ἄλλογες καί ἀσυνείδητες μονάδες ὕλης πού μάλιστα, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἔδρασαν καί δροῦν μέ αἰτία τήν τυχαιότητα.

Σήμερα λοιπόν στήν Γενεύη τῆς Ἑλβετίας «ἔξοχα μυαλά» θέλουν νά μᾶς καταπείσουν ὅτι τό ὑποατομικό σωματίδιο μποζώνιο Χίγκς, πού εἶναι μία ἀσυνείδητη μονάδα ἐνέργειας, ἄν ὑπάρχει, δημιουργεῖ, συντονίζει, σχεδιάζει καί καταστρώνει τά τρισεκατομμύρια τῶν γαλαξιακῶν σχηματισμῶν, τούς σέ αὐτά ὑφισταμένους φυσικούς νόμους ὥστε μήν συγκρούονται μεταξύ τους, τήν ἀέναη κίνηση τῆς συμπαντικῆς ὕλης-μάζης, τήν ὀργανική διάπλαση καί τή ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων καί φυσικά τήν ἁρμονία τοῦ ὑλικοῦ σύμπαντος.

Αὐτό ἀκόμα τό ἀσυνείδητο σωματίδιο, πού δέν ἔχει γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του καί δέν μπορεῖ νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα «τί εἶσαι;» καταστρώνει καί δημιουργεῖ ἐκ τοῦ μηδενός συνειδητά ὄντα ὅπως ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχουν τό συνειδέναι, ὑπερβαίνει τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ἀνοργάνου καί ὀργανικῆς ὕλης, τά ἀγεφύρωτα ὀργανικά χάσματα μεταξύ ὅλων τῶν εἰδῶν τῶν γενῶν τῶν ἐνοργάνων ὄντων, τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ φυτικοῦ κόσμου καί τῶν ἐμψύχων ὄντων, τό ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλων τῶν ἄλλων ἐνοργάνων καί ἐμψύχων ὄντων. Ἄν αὐτή ἡ ἀντίληψις δέν ἀποτελεῖ τόν ἀπόλυτο ὁρισμό τοῦ κρετινισμοῦ, τότε τί συνιστᾶ κρετινισμό;

Δυστυχῶς ὅμως δέν εἶναι τόσο ἁπλά τά πράγματα γιατί πίσω ἀπό αὐτές τίς τρομακτικές καί αἴσχιστες γιά τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, τήν ἀνθρώπινη ἱστορία καί τήν ἀνθρώπινη φιλοσοφία ἀπόψεις κρύβεται τό ἀποκρουστικό πρόσωπο τοῦ διαμονισμοῦ, γιατί μόνο δαιμόνια καί κατεχόμενοι ἀπό αὐτά μποροῦν νά μωρολογοῦν μέ τέτοιες ἀνοησίες.

Προτείνω δέ στούς ἐκλεκτούς αὐτούς «σοφούς», τῶν ὁποίων ὅπως κάθε ἀνθρώπου ὁ ἐγκέφαλος ἔχει ἕνα τρισεκατομμύριο νευρικές συνδέσεις πού «τυχαία» ἔγιναν ἀπό τό ἀσυνείδητο μποζώνιο, ἐάν ἔχουν ἀνάγκη αἱμοληψίας αὐτοί ἤ συγγενικά των πρόσωπα νά μήν προστρέχουν πλέον στόν ἀλτρουϊσμό τῶν συνανθρώπων τους, ἀλλά νά χρησιμοποιήσουν τό αἵμα τῶν «ἐκλεκτῶν συγγενῶν» τους χιμπατζίδων, οὐρακοτάγκων, γοριλῶν, γιββώνων κ.λ.π. γιά νά διαπιστώσουν ὄχι στήν θεωρία ἀλλά στήν πρακτική ἐφαρμογή της τήν δῆθεν ἀλήθεια τῆς «ἀνακαλύψεώς» των, περί τοῦ «κοινοῦ γεννήτορος μποζωνίου» ἐκτός καί ἄν τό μποζώνιο ἔχει τέτοια εὐφυΐα ὥστε νά κατασκευάζει σέ κάθε εἶδος καί ἕναν συγκεκριμένο αἱματολογικό τύπο. Ἄν εἶχε ὅμως τέτοια εὐφυΐα γιατί νά συνεντευξιάζον-ται ἐκ προσώπου του οἱ συγκεκριμένοι καί ὄχι τό ἴδιο;

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ὁ Πειραιῶς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ