Φιλοσοφία του Θανάτου...

Buggs

Διάσημο μέλος

Ο Buggs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,045 μηνύματα.
Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απο το θάνατο είναι να αδιαφορήσουμε γι'αυτόν. Να ξεφύγουμε απο τις σκέψεις ή το φόβο γι'αυτόν.
Είναι παράλογο να πούμε τι φοβερό θα είναι άμα πεθάνω, σαν να λέγαμε ποσο άσχημο θα ήταν αν έτρωγα ενα ψόφιο ψάρι.
Γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει κάποια επίπτωση στη ζωή μας. Ο θάνατος αντίθετα δεν είναι μια σημαντική στιγμή στην ζωή μας αφού άπαξ και έρθει η ζωή μας παύει να υπάρχει. Ο θάνατος αγνοεί τη ζωή κι έτσι πρέπει και η ζωή μάλλον να αγνοεί το θάνατο. Στην πραγματικότητα ο μόνος θάνατος που έχει, άν έχει, κάποια επίπτωση στη ζωή μας είναι μόνο ο θάνατος των άλλων.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Nininaou

Διάσημο μέλος

Η Ρηνούλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 2,455 μηνύματα.
Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απο το θάνατο είναι να αδιαφορήσουμε γι'αυτόν. Να ξεφύγουμε απο τις σκέψεις ή το φόβο γι'αυτόν.

Όταν ένιωσα αυτό το αίσθημα, τον φόβο του θανάτου, όταν έχασα πρόσωπα αγαπημένα κι όταν κατάλαβα οτι κάποτε κι εμένα θα με χάσουν, πανικοβλήθηκα. Ήταν το πρώτο και το μόνο συναίσθημα που με βρήκε τόσο ευάλωτη και παραδομένη. Όταν το είδα στα μάτια των δικών μου προσώπων, το μίσησα. Όταν, όμως, το γνώρισα καλύτερα και έμαθα να ζω μ'αυτό, το αγάπησα.

Στο φόβο του αποχωρισμού, αισθάνθηκα την ανάγκη να τις ζήσω όλες ή καλύτερα ολοκληρωμένες τις στιγμές μου. Κατάλαβα ότι, για να μη φοβάμαι- για να φοβάμαι εποικοδομητικότερα, είναι ανάγκη να είμαι γεμάτη κάθε δεπτερόλεπτο. Να δίνω και να ζητώ να μου δώσουν όλα τα συναισθήματα και τις γνώσεις και τις εικόνες. Απέκτησα ένα κίνητρο παραπάνω, μία βάση για να έχω και να στηρίζω τη συμπεριφορά και τη σκέψη μου.

Ο θάνατος είναι, για μένα, ένα πέρασμα, μία διέξοδος για μια καινούργια κατάσταση διαφορετική από αυτήν της ζωής μας- ανώτερη. Από αυτόν, όσο ζω, προσπαθώ να "ωφεληθώ". Να βρώ στόχους στο φόβο του και ελπίδα στη θεώρησή του.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Tsipouro

Διάσημο μέλος

Ο Tsipouro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Κτηνίατρος και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 3,037 μηνύματα.
Death is forever, so dont flirt with death
Death is painfull, so stay away from knifes
Death is not for lovers, so dont die
Death is not for me, so dont even try
Death is never clear, so be carefull
Death is never fun, so stay away from strangers
Death is never pleasing, so dont get caught up in the hype
Death is never fair, so get use to it
Death is always occuring, so dont forget it
Death is never what u expect, so expect the unexpected
Death is not for you, so please dont give up
Death is forever, so dont forget that


...τι ποιήματα διαβάζει κανείς αν προσπαθεί να κόψει το ποτό...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
α. Γι' αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη "μπορεί". Σε μένα αυτή η σκέψη λειτουργεί.
β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο; Μπορείς να το τεκμηριώσεις αυτό; :hmm:

Ο Φροιντ σε μια συνεντεξη του στον Τζορτζ Σιλβεστερ Βιρεκ το 1930 ειχε αναφερει για το θανατο: [FONT=&quot]«Η επιθυμία της ζωής και του θανάτου "συγκατοικούν" μέσα μας. Ο θάνατος είναι το φυσικό ταίρι του έρωτα. Μαζί κυβερνούν τον κόσμο. Αυτό είναι και το μήνυμα του βιβλίου μου Πέραν της αρχής της ηδονής. Στα αρχικά της στάδια η ψυχανάλυση υπέθετε ότι πιο σημαντικός είναι ο έρωτας. Τώρα ξέρουμε ότι και ο θάνατος είναι εξίσου σημαντικός. Από βιολογική άποψη κάθε ζωντανός οργανισμός, εξαιτίας της σφοδρότητας με την οποία καίει μέσα του η φλόγα της ζωής, τείνει προς τη νιρβάνα. Και επιθυμεί όλος αυτός ο πυρετός που λέγεται ζωή να φθάσει κάποια στιγμή στο τέλος του. Δεν βλέπει την ώρα να επιστρέψει στο λίκνο του Αβραάμ. Αυτός ο πόθος μπορεί να μεταμφιεσθεί. Τελικά όμως ο ύστατος προορισμός της ζωής είναι ο ίδιος ο θάνατός της!».[/FONT]

Το πως αντιλαμβανομαστε το θανατο εχει να κανει με το ενστικτο μας...Το ενστικτο είναι μια ασυνειδητη λειτουργια του ατομου...Βεβαια αυτο διαμορφωνεται και μεταβαλλεται αναλογα με το γυρω περιβαλλον...
Όταν εγω πχ, αντιμετωπιζω με μια παραξενη αισθηση απαθειας ένα δικο μου πιθανο θανατο, αλλα δραματικα το χαμο ενός αγαπημενου μου προσωπου τι σημανει..? Από μικρη, ενστικτωδως αδιαφορουσα για το εάν εγω παθω κατι…δεν ηταν μια ιδεα που ειχα καλλιεργησει, απλα υπηρχε…δεν ξερω το γιατι και ισως χρηζει ψυχαναλυσης…:)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Eπειδη σας εχασα :

Νεραιδα : αλλα δεν καταλαβαινω πως αυτο μπορει να δωσει μια διαφορετικη θεωρηση του θανατου, οπως παρατηρεις
Ιsiliel : Γι' αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη "μπορεί". Σε μένα αυτή η σκέψη λειτουργεί.

Δεν απανταει αυτο στο σχολιο της Νεραιδας κ δε καταλαβα τι εννοει η απαντηση.

β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο; Μπορείς να το τεκμηριώσεις αυτό; :hmm:
Θες να πεις πως δεν ειναι ; Μπορεις να το τεκμηριωσεις αυτο ;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Tsipouro

Διάσημο μέλος

Ο Tsipouro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Κτηνίατρος και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 3,037 μηνύματα.
Αρχική Δημοσίευση από Neraida:
Όταν εγω πχ, αντιμετωπιζω με μια παραξενη αισθηση απαθειας ένα δικο μου πιθανο θανατο, αλλα δραματικα το χαμο ενός αγαπημενου μου προσωπου τι σημανει..? Από μικρη, ενστικτωδως αδιαφορουσα για το εάν εγω παθω κατι…δεν ηταν μια ιδεα που ειχα καλλιεργησει, απλα υπηρχε…δεν ξερω το γιατι και ισως χρηζει ψυχαναλυσης…:)
Ίσως θα 'πρεπε να σκεφτείς το πόσο σημαντική μπορεί να είναι η δική σου ύπαρξη για κάποιους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να σε κάνει να ξανασκεφτείς τη σημασία της ζωής για σένα. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Νέρι: Ευχαριστώ για την όμορφη απάντηση. Θα απαντήσω με τη σειρά μου μετά το Σ/Κ. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Το κακό με το δυτικό πολιτισμό είναι ότι όχι μόνο τρέμουν τα λείψανα αλλά και οι περισσότεροι ζουν σαν λείψανα.

Επίσης, συνηθίζουν να λατρεύουν και τα λείψανα, αν δεν με απατά η μνήμη μου...

Ο αγαπητός Δόκτωρ με κάλυψε κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, με τρόπο μάλιστα λακωνικό, που όμως ήταν καταπέλτης. Ο δυτικός άνθρωπος, διάβασα κάπου, θεωρεί πως κατέχει αυτοδικαίως το δικαίωμα στην Αθανασία και κάνει ό,τι μπορεί για να το κατακτήσει. Αξιοθρήνητο πράγματι. Διαβάστε και το μυθιστόρημα "Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα", το οποίο με έκπληξη έμαθα ότι στον καιρό του απαγορεύτηκε στη Μ. Βρετανία.

Όση συνείδηση και να έχεις για τη δική σου θνητότητα, και πάλι δεν σε προετοιμάζει τίποτα για τη στιγμή του θανάτου εκείνων που αγαπάς.

Την τελευταία νύχτα, γύρισα στ' αριστερά της και Τον είδα. Ήταν πια ώρα, μου είπε. Αυτόν τον θάνατο φοβόμουν περισσότερο, απ' όταν ήμουνα παιδί. Κι όμως, όταν τελικά ήρθε, ήμουν "σαν έτοιμος από καιρό", "να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου". Μακάρι ν' αντιμετωπίσω και τον δικό μου με τέτοιον τρόπο, όταν σβήσουν και για μένα τα φώτα της γιορτής...

Ακόμα και το σώμα μας αναγεννάται σχεδόν ολοκληρωτικά με το πέρασμα του χρόνου:

Θα ήθελα να διευκρινίσω πως αυτό δεν ισχύει για τον εγκέφαλο και την καρδιά. Αυτών τα κύρια κύτταρα (νευρώνες και γραμμωτές μυικές ίνες αντίστοιχα) δεν αναγεννώνται, δεν αναπαράγονται, δεν αναπλάθονται. Με τα ίδια κύτταρα γεννιόμαστε, με τα ίδια πεθαίνουμε (με όσα φυσικά δεν έχουν προλάβει να μας αφήσουν νωρίς). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που το μυαλό και η καρδιά, κατά την λαϊκή παράδοση, σηματοδοτούν και χαρακτηρίζουν τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν είναι και τόσο αλληγορικό, όσο φαίνεται...

Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε απο το θάνατο είναι να αδιαφορήσουμε γι'αυτόν. Να ξεφύγουμε απο τις σκέψεις ή το φόβο γι'αυτόν.
Είναι παράλογο να πούμε τι φοβερό θα είναι άμα πεθάνω, σαν να λέγαμε ποσο άσχημο θα ήταν αν έτρωγα ενα ψόφιο ψάρι.
Γιατί το δεύτερο μπορεί να έχει κάποια επίπτωση στη ζωή μας. Ο θάνατος αντίθετα δεν είναι μια σημαντική στιγμή στην ζωή μας αφού άπαξ και έρθει η ζωή μας παύει να υπάρχει. Ο θάνατος αγνοεί τη ζωή κι έτσι πρέπει και η ζωή μάλλον να αγνοεί το θάνατο. Στην πραγματικότητα ο μόνος θάνατος που έχει, άν έχει, κάποια επίπτωση στη ζωή μας είναι μόνο ο θάνατος των άλλων.

Memento Mori!

Ο θάνατος δεν αγνοεί τη ζωή, είναι ζωή.


Τελικά, πιστεύω πως αυτό που μας τρομάζει περισσότερο δεν είναι ο δικός μας θάνατος, αλλά ο θάνατος των πεποιθήσεών μας...:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
...Την τελευταία νύχτα, γύρισα στ' αριστερά της και Τον είδα. Ήταν πια ώρα, μου είπε. Αυτόν τον θάνατο φοβόμουν περισσότερο, απ' όταν ήμουνα παιδί. Κι όμως, όταν τελικά ήρθε, ήμουν "σαν έτοιμος από καιρό", "να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου". Μακάρι ν' αντιμετωπίσω και τον δικό μου με τέτοιον τρόπο, όταν σβήσουν και για μένα τα φώτα της γιορτής...
Το ζήτημα είναι αν πράγματι ήταν και για σένα αναμένα, τα "φώτα της γιορτής"!
Θα ήθελα να διευκρινίσω πως αυτό δεν ισχύει για τον εγκέφαλο και την καρδιά. Αυτών τα κύρια κύτταρα (νευρώνες και γραμμωτές μυικές ίνες αντίστοιχα) δεν αναγεννώνται, δεν αναπαράγονται, δεν αναπλάθονται. Με τα ίδια κύτταρα γεννιόμαστε, με τα ίδια πεθαίνουμε (με όσα φυσικά δεν έχουν προλάβει να μας αφήσουν νωρίς). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που το μυαλό και η καρδιά, κατά την λαϊκή παράδοση, σηματοδοτούν και χαρακτηρίζουν τον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν είναι και τόσο αλληγορικό, όσο φαίνεται...
"Πάντε μεν ουκ αποθανείν, πάντες δε αλλαγησόμεθα εξ άπαντος..."(νομίζω!).
Ο θάνατος δεν αγνοεί τη ζωή, είναι ζωή.
;;; ???
...Τελικά, πιστεύω πως αυτό που μας τρομάζει περισσότερο δεν είναι ο δικός μας θάνατος, αλλά ο θάνατος των πεποιθήσεών μας...:/:

...για τους "άλλους";;;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Για τους περισσότερους μελετητές, ένστικτο είναι μια συμπεριφορά ή μια σειρά συμπεριφορών ή μια αντίδραση σε εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, που είναι έμφυτη, αναγκαστική, μεταφέρεται κληρονομικά από γενιά σε γενιά και υπάρχει σε όλα τα άτομα του ίδιου είδους.
Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για έναν σκοπό, για την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.
Είναι μια έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητα από βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες.

Ο Θάνατος από μόνος του, είναι η παύση των ζωικών λειτουργιών ενός οργανισμού. Είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωντανού οργανισμού. Είναι ένα σύμπτωμα της ζωής!

Στην ερώτηση που απηύθυνα στη Νεράιδα ρώτησα γιατί θεωρεί το φόβο προς το θάνατο -για τον οποίο συζητάμε σε αυτό το θέμα- ενστικτώδη. Με αυτό σαν βάση, θεωρώ πως η απάντηση περί Freud δεν λύνει το ζήτημα αφού ο Freud δεν αναφέρεται στο φόβο των ανθρώπων προς το Θάνατο.

Ο Freud επηρεασμένος από τις θεωρίες του Δαρβίνου, σε αντίθεση με την κραταιά άποψη, συγκέντρωσε σε μια ομάδα τα ένστικτα του Εγώ και τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ονόμασε 'Ερωτα (Eros) ή ενορμήσεις της ζωής. Στον αντίθετο πόλο τοποθέτησε το ένστικτο του θανάτου. Σαν ένστικτο θανάτου εννοούσε μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής, που τη θεωρούσε εκδήλωση μιας συντηρητικής τάσης, έμφυτης σε όλες τις ζωτικές διεργασίες -την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση. ”Σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος ...τα άψυχα πράγματα υπήρχαν πριν από τα ζωντανά...”*. Δηλαδή υποστήριξε την επιδίωξη του οργανισμού να πεθάνει ή να επιστρέψει στην ανόργανη κατάσταση.

Αν και αργότερα ο Freud κατάληξε να δεχτεί την ύπαρξη του ενστίκτου του θανάτου ως γεγονότος, όταν τη διατύπωσε για πρώτη φορά πίστευε ότι αυτή η έννοια είναι καθαρά υποθετική. Είναι αλήθεια ότι βασίζεται σε ορισμένους αμφίβολους συλλογισμούς, έχει αποτελέσει σημαντικό ζήτημα διαφωνίας και αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχαναλυτές.

Ακόμη κι αν δεχτούμε όμως τη θεωρία του Freud, οι σύγχρονοι μελετητές των ενστίκτων, μας λένε πως ενώ παίζουν κάποιο ρόλο στην παιδική ηλικία, ατονεί η λειτουργία τους αργότερα, εξαιτίας της ανάπτυξης της κρίσης και της διαδικασίας μάθησης. Ο W.McDugall, όπως και ο Μαλινόφσκι, επισημαίνουν ότι η ενστικτώδης συμπεριφορά του ανθρώπου είναι πιο ελαστική και λιγότερο άκαμπτη, ακριβώς λόγω του ότι υφίσταται την έντονη επίδραση της μάθησης.

Όσο ένα ζώο είναι λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει με δική του πρωτοβουλία τις ανάγκες της ζωής, τόσο τελειότερα συγκροτημένα και πιο παγιωμένα παρουσιάζονται τα ένστικτά του. Αυτά έρχονται να αντικαταστήσουν τη λογική.
Ενώ όσο ψηλότερα στη ζωολογική κλίμακα είναι, τόσο "πλαστικότερα" είναι τα ένστικτά του και επομένως τόσο περισσότερο υπόκεινται σε τροποποιήσεις.

Η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν σε όλες τις εποχές το θάνατο με τον ίδιο τρόπο!

Αυτό αποδεικνύουν οι μελέτες του γνωστού ιστορικού Philip Aries, συγγραφέα ενός εμβριθούς βιβλίου για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, από το Μεσαίωνα ως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Aries, κατά τον όψιμο Μεσαίωνα ο θάνατος ήταν ένα συμβάν που δεν προκαλούσε φόβο, αλλά αντίθετα ήταν ένα οικείο και δημόσιο γεγονός. Ο μελλοθάνατος δεν πρόβαλε αντίσταση. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και προετοιμαζόταν για το μεταθανάτιο ταξίδι του, εγκαταλείποντας το μέλλον του στη θεία βούληση.

Κατά το 12ο και 13ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα συλλογική ιδέα για το θάνατο. Σ´ αυτή την εποχή η έμφαση δίνεται σʼ εκείνα που θα συμβούν μετά: η έσχατη κρίση, η τιμωρία ή η ανταμοιβή στην άλλη ζωή.

Κατά το 16ο και 18ο αιώνα η θρησκεία αρχίζει προοδευτικά να χάνει έδαφος και ο θάνατος μεταμορφώνεται σε φυσικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει νʼ απομακρύνεται από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ή, πιο σωστά, οι άνθρωποι άρχισαν να αποξενώνονται από την εμπειρία του θανάτου. Τα κοιμητήρια, που μέχρι τότε ήταν μέσα στις πλατείες, άρχισαν να εκτοπίζονται έξω από τις πόλεις. Έγιναν τα ψυχρά νεκροταφεία του παρόντος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα ο θάνατος γίνεται κάτι ακόμα πιο απόκρυφο, αφού στέλνουν το μελλοθάνατο στο άσυλο ή στο νοσοκομείο.

Ο Ίρβιν Γιάλομ, σε συνέντευξη για το βιβλίο του «Κοιτάζοντας τον Ήλιο» αναφέρει τους λόγους που επέλεξε αυτόν τον τίτλο:

- Τον διάλεξα για να υπογραμμίσω πως πάντα μας μάθαιναν να μην κοιτάμε καταπρόσωπο τον ήλιο ή τον θάνατο. Νομίζω όμως πως το να φοβόμαστε καν να σκεφτούμε αυτό το πράγμα και να το κρατάμε καταπιεσμένο είναι μια κακή ιδέα. Το να κοιτάμε τον θάνατο στα μάτια, το να μαθαίνουμε από τον θάνατο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας.

Το ίδιο ακριβώς μας παροτρύνει να κάνουμε και ο "τυπάς" Δον Χουάν όταν λέει:

Αρχική Δημοσίευση από Uluru:
“Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας, βρίσκεται πάντα στ' αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος”.

Το να φοβόμαστε για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων αλλά να αδιαφορούμε για το δικό μας θάνατο ακούγεται αντιφατικό, αφού είμαστε η απώλεια κάποιου άλλου. Αφού ο θάνατός μας, θα προξενήσει πόνο σε όσους μας αγαπούν.

Είναι η δική μας ύπαρξη που πλήττεται γιʼ αυτό και το θάνατο αυτόν τον ονομάζουμε “απώλεια”. “Έχασα” λέμε, “το αγαπημένο πρόσωπο”. Στην πραγματικότητα αυτό που μας τρομάζει είναι το κενό που αφήνει ένας τέτοιος θάνατος στη δική μας ζωή και λιγότερο (ή περισσότερο καθώς ο χρόνος περνά) αναλογιζόμαστε πόσα ακόμα είχε να ζήσει αυτός που έφυγε απʼ τη ζωή...

Όπως και να ʽχει, δεν υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση στο θέμα του θανάτου και φόβοι σαν αυτόν δε μπαίνουν στη ζυγαριά. :/: Όπως όμως είπε ο Καζαντζάκης: “Δεν πρέπει να επιτρέψεις στο θάνατο να σου πάρει τίποτα παρά μονάχα λίγα κόκαλα”.



Πηγές:
Περιοδικό Focus
Komvos.edu Stevens, R. 1987. Φρόυντ και ψυχανάλυση
Νέα Ακρόπολη Ενστικτα
Εφημερίδα Καθημερινή «Ο Φρόιντ έκανε ένα τεράστιο λάθος»



*Το ένστικτο του θανάτου μπορεί να εκφραστεί με μια δυνητικά αυτοκαταστροφική συμπεριφορά -όπως έκθεση σε περιττούς κινδύνους, εθισμό στο οινόπνευμα ή στα ναρκωτικά και απόπειρες αυτοκτονίας. Ο Φρόυντ θεωρούσε ότι, όπως και η σεξουαλική ενόρμηση, το ένστικτο του θανάτου μπορεί κι αυτό να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο -λ.χ. να στραφεί προς τα έξω με τη μορφή επιθετικότητας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Συμφωνω οτι ο Θανατος και η Αλλαγη ειναι καταστασεις απο τις οποιες δεν υπαρχει διαφυγη, οπως λες, αλλα δεν καταλαβαινω πως αυτο μπορει να δωσει μια διαφορετικη θεωρηση του θανατου, οπως παρατηρεις...Ουτε πως μπορει η ιδεα που εχουμε για τον θανατο να ειναι θεμα "εκπαιδευσης" και οχι απλα ενστικτου...
Οι αλλαγες που υφισταμεθα κατα τη διαρκεια της ζωης μας ειναι απολυτα κατανοητες και οριζονται κυριως απο εμας....ο θανατος απο την αλλη ειναι μια κατασταση που δεν μπορουμε να κατανοησουμε, γιατι δε γνωριζουμε κατι γι αυτον, εκτος του ειναι ο βαθυτερος υπνος απο τον οποιο δεν ξυπναμε ποτε, αλλα ουτε και δυναμεθα να ορισουμε....

Ο Φροιντ σε μια συνεντεξη του στον Τζορτζ Σιλβεστερ Βιρεκ το 1930 ειχε αναφερει για το θανατο: [FONT=&quot]«Η επιθυμία της ζωής και του θανάτου "συγκατοικούν" μέσα μας. Ο θάνατος είναι το φυσικό ταίρι του έρωτα. Μαζί κυβερνούν τον κόσμο. Αυτό είναι και το μήνυμα του βιβλίου μου Πέραν της αρχής της ηδονής. Στα αρχικά της στάδια η ψυχανάλυση υπέθετε ότι πιο σημαντικός είναι ο έρωτας. Τώρα ξέρουμε ότι και ο θάνατος είναι εξίσου σημαντικός. Από βιολογική άποψη κάθε ζωντανός οργανισμός, εξαιτίας της σφοδρότητας με την οποία καίει μέσα του η φλόγα της ζωής, τείνει προς τη νιρβάνα. Και επιθυμεί όλος αυτός ο πυρετός που λέγεται ζωή να φθάσει κάποια στιγμή στο τέλος του. Δεν βλέπει την ώρα να επιστρέψει στο λίκνο του Αβραάμ. Αυτός ο πόθος μπορεί να μεταμφιεσθεί. Τελικά όμως ο ύστατος προορισμός της ζωής είναι ο ίδιος ο θάνατός της!».[/FONT]

Το πως αντιλαμβανομαστε το θανατο εχει να κανει με το ενστικτο μας...Το ενστικτο είναι μια ασυνειδητη λειτουργια του ατομου...Βεβαια αυτο διαμορφωνεται και μεταβαλλεται αναλογα με το γυρω περιβαλλον...
Όταν εγω πχ, αντιμετωπιζω με μια παραξενη αισθηση απαθειας ένα δικο μου πιθανο θανατο, αλλα δραματικα το χαμο ενός αγαπημενου μου προσωπου τι σημανει..? Από μικρη, ενστικτωδως αδιαφορουσα για το εάν εγω παθω κατι…δεν ηταν μια ιδεα που ειχα καλλιεργησει, απλα υπηρχε…δεν ξερω το γιατι και ισως χρηζει ψυχαναλυσης…:)

Εγω δε μιλησα για το φοβο του θανατου....μιλησα για αυτο που εχω μπολνταρει....

Τα περι Φροιντ τα ανεφερα, γιατι μου αρεσε αυτο που εξεφρασε περι θανατου...(που ισως θα επρεπε να το ειχα βαλει πριν την παραθεση τη δικη σου στο ποστ, ωστε να μην μπερδευτουμε και να νομιζεις οτι σου απαντω με αυτο)
Και ναι, ολα οσα αναφερεις τα εχω διαβασει και εγω και τα θεωρω πολυ ενδιαφεροντα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο;
Πάντως η δική μου ερώτηση θεωρώ πως ήταν σαφής.

Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι το εξής:
Αν η συνέντευξη του Freud που παρέθεσες δεν απαντούσε στη δική μου ερώτηση, τότε με βάση ποιά επιχειρήματα τεκμηριώνεις την αποψή σου ότι "Το πως αντιλαμβανομαστε το θανατο εχει να κανει με το ενστικτο μας" η οποία κατά τα φαινόμενα ήταν η απάντησή σου στην ερώτησή μου;

Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις ξαναδιαβάσει κι άλλωτε αυτά που δημοσίευσα, όμως φοβάμαι ότι απ' αυτά δεν προκύπτει το συμπερασμά σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Το πρωτο μου ποστ γραφτηκε πριν διαβασω περι ενστικτου του θανατου, ετσι οπως το οριζει ο Φροιντ....
Αυτα τα διαβασα εκ των υστερων....
Και εγω ημουν πολυ σαφης στο τι εγραψα και χρησιμοποιησα και παραδειγμα για το πως εγω αντιλαμβανομαι το θανατο και σημειωτεων αυτη την ιδεα την εχω απο πολυ μικρη ηλικια, εξου και το οτι αναφερθηκα στο ενστικτο...ηταν καθαρα εμπειρικο συμπερασμα....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Bασικα, η θεωρια του Φρουντ για το death instinct δεν ειναι το ιδιο με αυτο που συζηταμε εδω. Εκεινος ελεγε οτι εχουμε καποια ορμη να επιστεψουμε σε πρωιμοτερη κατασταση υπαρξης (θανατο κλπ).

Εδω συζηταμε, αν το πως βλεπουμε το θανατο (με φοβο ή χωρίς), ειναι κατι αμιγως ενστικτωδες, αμιγως θεμα περιβαλλοντος, ή ενα ενστικτο που μπορει να επηρεαστει απο το περιβαλλον.

Και νομιζω οτι συμφωνουμε οτι ισχυει το 3ο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Για τους περισσότερους μελετητές, ένστικτο είναι μια συμπεριφορά ή μια σειρά συμπεριφορών ή μια αντίδραση σε εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, που είναι έμφυτη, αναγκαστική, μεταφέρεται κληρονομικά από γενιά σε γενιά και υπάρχει σε όλα τα άτομα του ίδιου είδους.
Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για έναν σκοπό, για την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.
Είναι μια έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητα από βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες.

Ο Θάνατος από μόνος του, είναι η παύση των ζωικών λειτουργιών ενός οργανισμού. Είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωντανού οργανισμού. Είναι ένα σύμπτωμα της ζωής!

Στην ερώτηση που απηύθυνα στη Νεράιδα ρώτησα γιατί θεωρεί το φόβο προς το θάνατο -για τον οποίο συζητάμε σε αυτό το θέμα- ενστικτώδη. Με αυτό σαν βάση, θεωρώ πως η απάντηση περί Freud δεν λύνει το ζήτημα αφού ο Freud δεν αναφέρεται στο φόβο των ανθρώπων προς το Θάνατο.

Ο Freud επηρεασμένος από τις θεωρίες του Δαρβίνου, σε αντίθεση με την κραταιά άποψη, συγκέντρωσε σε μια ομάδα τα ένστικτα του Εγώ και τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ονόμασε 'Ερωτα (Eros) ή ενορμήσεις της ζωής. Στον αντίθετο πόλο τοποθέτησε το ένστικτο του θανάτου. Σαν ένστικτο θανάτου εννοούσε μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής, που τη θεωρούσε εκδήλωση μιας συντηρητικής τάσης, έμφυτης σε όλες τις ζωτικές διεργασίες -την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση. ”Σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος ...τα άψυχα πράγματα υπήρχαν πριν από τα ζωντανά...”*. Δηλαδή υποστήριξε την επιδίωξη του οργανισμού να πεθάνει ή να επιστρέψει στην ανόργανη κατάσταση.

Αν και αργότερα ο Freud κατάληξε να δεχτεί την ύπαρξη του ενστίκτου του θανάτου ως γεγονότος, όταν τη διατύπωσε για πρώτη φορά πίστευε ότι αυτή η έννοια είναι καθαρά υποθετική. Είναι αλήθεια ότι βασίζεται σε ορισμένους αμφίβολους συλλογισμούς, έχει αποτελέσει σημαντικό ζήτημα διαφωνίας και αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχαναλυτές.

Ακόμη κι αν δεχτούμε όμως τη θεωρία του Freud, οι σύγχρονοι μελετητές των ενστίκτων, μας λένε πως ενώ παίζουν κάποιο ρόλο στην παιδική ηλικία, ατονεί η λειτουργία τους αργότερα, εξαιτίας της ανάπτυξης της κρίσης και της διαδικασίας μάθησης. Ο W.McDugall, όπως και ο Μαλινόφσκι, επισημαίνουν ότι η ενστικτώδης συμπεριφορά του ανθρώπου είναι πιο ελαστική και λιγότερο άκαμπτη, ακριβώς λόγω του ότι υφίσταται την έντονη επίδραση της μάθησης.

Όσο ένα ζώο είναι λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει με δική του πρωτοβουλία τις ανάγκες της ζωής, τόσο τελειότερα συγκροτημένα και πιο παγιωμένα παρουσιάζονται τα ένστικτά του. Αυτά έρχονται να αντικαταστήσουν τη λογική.
Ενώ όσο ψηλότερα στη ζωολογική κλίμακα είναι, τόσο "πλαστικότερα" είναι τα ένστικτά του και επομένως τόσο περισσότερο υπόκεινται σε τροποποιήσεις.

Η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν σε όλες τις εποχές το θάνατο με τον ίδιο τρόπο!

Αυτό αποδεικνύουν οι μελέτες του γνωστού ιστορικού Philip Aries, συγγραφέα ενός εμβριθούς βιβλίου για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, από το Μεσαίωνα ως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Aries, κατά τον όψιμο Μεσαίωνα ο θάνατος ήταν ένα συμβάν που δεν προκαλούσε φόβο, αλλά αντίθετα ήταν ένα οικείο και δημόσιο γεγονός. Ο μελλοθάνατος δεν πρόβαλε αντίσταση. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και προετοιμαζόταν για το μεταθανάτιο ταξίδι του, εγκαταλείποντας το μέλλον του στη θεία βούληση.

Κατά το 12ο και 13ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα συλλογική ιδέα για το θάνατο. Σ´ αυτή την εποχή η έμφαση δίνεται σʼ εκείνα που θα συμβούν μετά: η έσχατη κρίση, η τιμωρία ή η ανταμοιβή στην άλλη ζωή.

Κατά το 16ο και 18ο αιώνα η θρησκεία αρχίζει προοδευτικά να χάνει έδαφος και ο θάνατος μεταμορφώνεται σε φυσικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει νʼ απομακρύνεται από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ή, πιο σωστά, οι άνθρωποι άρχισαν να αποξενώνονται από την εμπειρία του θανάτου. Τα κοιμητήρια, που μέχρι τότε ήταν μέσα στις πλατείες, άρχισαν να εκτοπίζονται έξω από τις πόλεις. Έγιναν τα ψυχρά νεκροταφεία του παρόντος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα ο θάνατος γίνεται κάτι ακόμα πιο απόκρυφο, αφού στέλνουν το μελλοθάνατο στο άσυλο ή στο νοσοκομείο.

Ο Ίρβιν Γιάλομ, σε συνέντευξη για το βιβλίο του «Κοιτάζοντας τον Ήλιο» αναφέρει τους λόγους που επέλεξε αυτόν τον τίτλο:

- Τον διάλεξα για να υπογραμμίσω πως πάντα μας μάθαιναν να μην κοιτάμε καταπρόσωπο τον ήλιο ή τον θάνατο. Νομίζω όμως πως το να φοβόμαστε καν να σκεφτούμε αυτό το πράγμα και να το κρατάμε καταπιεσμένο είναι μια κακή ιδέα. Το να κοιτάμε τον θάνατο στα μάτια, το να μαθαίνουμε από τον θάνατο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας.

Το ίδιο ακριβώς μας παροτρύνει να κάνουμε και ο "τυπάς" Δον Χουάν όταν λέει:



Το να φοβόμαστε για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων αλλά να αδιαφορούμε για το δικό μας θάνατο ακούγεται αντιφατικό, αφού είμαστε η απώλεια κάποιου άλλου. Αφού ο θάνατός μας, θα προξενήσει πόνο σε όσους μας αγαπούν.

Είναι η δική μας ύπαρξη που πλήττεται γιʼ αυτό και το θάνατο αυτόν τον ονομάζουμε “απώλεια”. “Έχασα” λέμε, “το αγαπημένο πρόσωπο”. Στην πραγματικότητα αυτό που μας τρομάζει είναι το κενό που αφήνει ένας τέτοιος θάνατος στη δική μας ζωή και λιγότερο (ή περισσότερο καθώς ο χρόνος περνά) αναλογιζόμαστε πόσα ακόμα είχε να ζήσει αυτός που έφυγε απʼ τη ζωή...

Όπως και να ʽχει, δεν υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση στο θέμα του θανάτου και φόβοι σαν αυτόν δε μπαίνουν στη ζυγαριά. :/: Όπως όμως είπε ο Καζαντζάκης: “Δεν πρέπει να επιτρέψεις στο θάνατο να σου πάρει τίποτα παρά μονάχα λίγα κόκαλα”.



Πηγές:
Περιοδικό Focus
Komvos.edu Stevens, R. 1987. Φρόυντ και ψυχανάλυση
Νέα Ακρόπολη Ενστικτα
Εφημερίδα Καθημερινή «Ο Φρόιντ έκανε ένα τεράστιο λάθος»



*Το ένστικτο του θανάτου μπορεί να εκφραστεί με μια δυνητικά αυτοκαταστροφική συμπεριφορά -όπως έκθεση σε περιττούς κινδύνους, εθισμό στο οινόπνευμα ή στα ναρκωτικά και απόπειρες αυτοκτονίας. Ο Φρόυντ θεωρούσε ότι, όπως και η σεξουαλική ενόρμηση, το ένστικτο του θανάτου μπορεί κι αυτό να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο -λ.χ. να στραφεί προς τα έξω με τη μορφή επιθετικότητας.

[Για τους περισσότερους μελετητές, ένστικτο
Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για έναν σκοπό, για την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.]

Εισάγεις (έτσι) το ερώτημα: «Πως γίνεται;» και μάλιστα «χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης». Οπότε εύλογα ακολουθεί το: «Ποια ή τι είναι η συνείδηση;»

[ Είναι μια έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητααπό βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες.]

Πόσο σαφής μπορεί να είναι ο ορισμός του «ενστίκτου», αν δεν οριστεί πρώτα το φαινόμενο «έμφυτη παρόρμηση»; (Είτε φυσικά είτε, και μεταφυσικά!); Στην ενδιαφέρουσα αυτή παράγραφό σου, «ενός καλού….μύρια έπονται»! Λέμε, «ανεξάρτητα από…» , και δίνουμε «ζωή» … στο «Επέκεινα». Γιατί, τι άλλο μπορεί να υποτεθεί «εύλογα», και «ανεξάρτητα από βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες», για «έμφυτες παρορμήσεις» που «ρυθμίζουν τις ενέργειες του ανθρώπου», πέρα από «προϋποθέσεις» εξόχως «βιβλικές» ή έστω «μυθικές»; Ποιος όμως ή τι κάνει να είναι κάτι «ανεξάρτητο», εκτός από την (φιλολογική) «οικονομία λόγου»;

[Ο Θάνατος από μόνος του, είναι η παύση των ζωικών λειτουργιών ενός οργανισμού. Είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωντανού οργανισμού. Είναι ένα σύμπτωμα της ζωής]

!!!??? Χάρη στην κατάληξή της, η παράγραφος αυτή μʼ έκανε να φανταστώ μία ευθεία, που έρχεται από το άπειρο()- «μείον» ή «συν», ανάλογα με την «πίστη του καθενός»- φθάνει στο μηδέν (0)και έπειτα διχάζεται, μισή προς τα κάτω και κάθετα προς το μείον άπειρο() και μισή προς τα πάνω και κάθετα….προς τους «ουρανούς»! Κάτι σαν "γκρεμισμένο" Τ, "προς τα δεξιά". Φυσικά, τα πιο «πρώτα» και απλά ερωτήματα που εισάγεις εδώ είναι:
«Για ποια ζωή μιλάμε;» ή (ακόμη) «τι είναι ζωή» και τι «σύμπτωμά» της;


[… Στον αντίθετο πόλο τοποθέτησε το ένστικτο του θανάτου. Σαν ένστικτο θανάτου εννοούσε μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής, που τη θεωρούσε εκδήλωση μιας συντηρητικής τάσης, έμφυτης σε όλες τις ζωτικές διεργασίες -την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση. ”Σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος ...τα άψυχα πράγματα υπήρχαν πριν από τα ζωντανά...”*. Δηλαδή υποστήριξε την επιδίωξη του οργανισμού να πεθάνει ή να επιστρέψει στην ανόργανη κατάσταση…]

Στην πραγματικότητα, όλʼ «αυτά», αποτελούν το ρεζουμέ της «ιουδαιοπερσικής παράδοσης», όπως αυτή είχε διατυπωθεί και «ενσταλλαχθεί» στη λεγόμενη «Μετάφραση των Εβδομήκοντα», στη συνέχεια ως «Τορά»(Νόμος), « Πεντάτευχος» και «Βίβλος».
Αντίθετα με την «παράδοση» εκείνη, η «χριστιανική ανθρωπολογία», βλέπει (επίσης) το θάνατο ως καταστροφή, αλλά όχι ως «ενδογενή»(ή «αυτοκαστροφική»). Ο θάνατος «εισεχώρησε στον άνθρωπο, δια της αμαρτίας», «εξωγενώς» και από «αλλότριον»!

[…Αν και αργότερα ο Freud κατάληξε να δεχτεί την ύπαρξη του ενστίκτου του θανάτου ως γεγονότος, όταν τη διατύπωσε για πρώτη φορά πίστευε ότι αυτή η έννοια είναι καθαρά υποθετική. Είναι αλήθεια ότι βασίζεται σε ορισμένους αμφίβολους συλλογισμούς, έχει αποτελέσει σημαντικό ζήτημα διαφωνίας και αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχαναλυτές.]

: Δεν γινόταν αλλιώς!

[ Όσο ένα ζώο είναι λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει με δική του πρωτοβουλία τις ανάγκες της ζωής, τόσο τελειότερα συγκροτημένα και πιο παγιωμένα παρουσιάζονται τα ένστικτά του.]

Χαρακτηριστική περίπτωση, το ανθρώπινο βρέφος;




[… Όπως όμως είπε ο Καζαντζάκης: “Δεν πρέπει να επιτρέψεις στο θάνατο να σου πάρει τίποτα παρά μονάχα λίγα κόκαλα”.] :
Ναι, ναι, ναι!!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ο θάνατος δεν αγνοεί τη ζωή, είναι ζωή.


Συμφωνώ φωναχτά με τον G.C.

Θα προσπαθήσω δειλά-δειλά να μετατρέψω και τα ερωτηματικά του Νωέα σε αποσιωποιητικά ή θαυμαστικά στο ιδεατό image.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Είμαστε θάνατος.
Αυτό που θεωρούμε ζωή είναι ο ύπνος της πραγματικής ζωής, ο θάνατος αυτού που πραγματικά είμαστε.
Οι νεκροί γεννιούνται, δεν πεθαίνουν. Έχουμε αντιστρέψει τους κόσμους. Όταν νομιζουμε πως ζούμε είμαστε πεθαμένοι, κι αρχίζουμε να ζούμε όταν είμαστε ετοιμοθάνατοι.

Η σχέση που υπάρχει μεταξύ ύπνου και ζωής είναι ίδια μ'αυτή που υπάρχει μεταξύ αυτού που ονομάζουμε ζωή και αυτού που ονομάζουμε θάνατο. (και μη σας ξεγελάει η μη χωμάτινη γεύση στο στόμα)

Κοιμόμαστε κι αυτή η ζωή είναι ένα όνειρο, όχι με τη μεταφορική ή την ποιητική έννοια, αλλά με την πραγματική έννοια.
Όλα αυτά που στις δραστηριότητές μας τα θεωρούμε ανώτερα, όλα αυτά συμμετέχουνσ το θάνατο, όλα αυτά είναι θάνατος.

Τι είναι τέχνη πέρα από την άρνηση της ζωής; Ένα άγαλμα είναι ένα σώμα νεκρό, σμιλεμένο για να διαιωνίζει το θάνατο, σε μια άφθαρτη ύλη. Η απόλαυση αυτή καθ'εαυτή, που μοιάζει τόσο με μια κατάδυση στη ζωή, ειναι πρώτα απ'όλα μια κατάδυση μέσα σ'εμάς τους ίδιους, μια καταστροφή των σχέσεων ανάμεσα σ'εμάς και τη ζωή, μια ταραγμένη σκιά του θανάτου.

Η ίδια η ζωή είναι θάνατος, γιατί δεν ζούμε ούτε μια μέρα παραπάνω στη ζωή μας που να μην είναι, ακριβώς γι'αυτό, μια μέρα λιγότερο.

Κατοικούμε όνειρα, είμαστε ίσκιοι που περιπλανώνται μέσα σε αδιανόητα δάση, που τα δέντρα τους είναι σπίτια, έθιμα, ιδέες, ιδεώδη και φιλοσοφίες.

Ποτέ δεν θα συναντήσουμε τον Θεό, ποτέ δεν θα μάθουμε ούτε καν αν ο Θεός (ο εμπνευστής και πατήσας τον θάνατο) υπάρχει!

Περνάμε από κόσμο σε κόσμο, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση που μας θωπεύει, πάντα μέσα στο σφάλμα που μας κολακεύει.

Ποτέ η αλήθεια, ποτέ η στάση! Ποτέ η ένωση με τον Θεό! Ποτέ η ειρήνη στην πληρότητά της, αλλά πάντα κάτι απ'αυτήν, πάντα η επιθυμία της!

We're dead, already. :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Φωτηs

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Φωτηs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών, επαγγέλεται Έμπορος και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 192 μηνύματα.
O βιολογικοs θανατοs ενοs εμβιου οργανισμου εχει να κανει με τη φθορα των οργανων του σωματοs του.Στην ουσια γεννιομαστε με αυτην την ασθενεια και ειμαστε καταδικασμενοι να πεθανουμε απο αυτην.Το ερωτημα ειναι γιατι γεννιομαστε με αυτη την ασθενεια,μηπωs ειναι ενα λαθοs τηs φυσηs: Και τι ειναι τελικα αυτο που προκαλει τη φθορα των οργανων του σωματοs μαs. Μπορουμε να ανατρεψουμε αυτη την κατασταση και να αποκτησουμε αυθαρτα σωματα και οπωs λεει και ενα λαικο ασμα <<Να πεθανει ο χαροs>> να γινει αυτο μια πραγματικοτητα:Σε πρωτη φαση μια λυση ειναι να προσπαθησουμε να βρουμε ενα τροπο να λειτουργουν ολα τα οργανα του σωματοs μαs με τη λιγοτερη δυνατη ενεργεια(Eco energy)) να εργαζεται δηλαδη o οργανισμοs μαs στο ρελαντι ετσι ωστε να προκαλειται η λιγοτερη δυνατη φθορα και να κερδισουμε με αυτο το τροπο περισσοτερα χρονια ζωηs.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

ΔΕΑ(ΠΖ)....JIM

Νεοφερμένος

Ο Δημητρης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 39 ετών και μας γράφει απο Αλιβέρι (Εύβοια). Έχει γράψει 21 μηνύματα.
:hmm:Το θεμα του θανατου ειναι μια κατασταση που μας φοβιζει . Μας φοβιζει γιατι δεν υπαρχει επιστρωφη . Εμεις οι ανθρωποι μονοι μας προσπαθουμαι να ξεγελασουμε το θανατο . Οταν η αποκαλυψη κανει λογο για ανασταση νεκρων . Αυτο ουσιαστηκα ειναι μια προσπαθια να ξεγελασουμε το θανατο . Η Θρησκεια μας δινει την ψευδεσθηση της αθανασιας , την ψευδεσθηση της αιωνιας ζωης .
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Φωτηs

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Φωτηs αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 54 ετών, επαγγέλεται Έμπορος και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 192 μηνύματα.
Tι ειναι αυτο που προκαλει το βιολογικο θανατο: To σωμα μαs αλλα και γενικοτερα η υλη αποτελουνται απο ατομα τα οποια ατομα αποτελουνται απο το πυρηνα τουs και απο τα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο αυτον. Γυρω ομωs απο απο τα ατομα και τα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο τον πυρηνα τουs κινουνται και τα ελευθερα ηλεκτρονια. Αναμεσα στα ατομα και στα ελευθερα ηλεκτρονια ασκουνται ισεs και αντιρροπεs δυναμηs αυτο ομωs προκαλει απωλεια θερμικηs ενεργειαs που αυτο εχει ωs συνεπεια να προκαλει την φθορα στο σωμα μαs και κατα επεκταση τιs αρρωστιεs το γηραs και το θανατο. Εαν κατορθωσουμε να ενσωματωσουμε τα ελευθερα ηλεκτρονια με τα υπολοιπα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο το πυρηνα των ατομων τοτε θα υπαρξει απολυτη αρμονια αφου δεν θα εχουμε απωλειεs θερμικηs ενεργειαs επομενωs τερμα οι αρρωστιεs και αντιο ο θανατοs.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Tι ειναι αυτο που προκαλει το βιολογικο θανατο: To σωμα μαs αλλα και γενικοτερα η υλη αποτελουνται απο ατομα τα οποια ατομα αποτελουνται απο το πυρηνα τουs και απο τα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο αυτον. Γυρω ομωs απο απο τα ατομα και τα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο τον πυρηνα τουs κινουνται και τα ελευθερα ηλεκτρονια. Αναμεσα στα ατομα και στα ελευθερα ηλεκτρονια ασκουνται ισεs και αντιρροπεs δυναμηs αυτο ομωs προκαλει απωλεια θερμικηs ενεργειαs που αυτο εχει ωs συνεπεια να προκαλει την φθορα στο σωμα μαs και κατα επεκταση τιs αρρωστιεs το γηραs και το θανατο. Εαν κατορθωσουμε να ενσωματωσουμε τα ελευθερα ηλεκτρονια με τα υπολοιπα ηλεκτρονια που κινουνται γυρω απο το πυρηνα των ατομων τοτε θα υπαρξει απολυτη αρμονια αφου δεν θα εχουμε απωλειεs θερμικηs ενεργειαs επομενωs τερμα οι αρρωστιεs και αντιο ο θανατοs.

...Κάπως έτσι πρέπει να 'ναι!

:hmm:Το θεμα του θανατου ειναι μια κατασταση που μας φοβιζει . Μας φοβιζει γιατι δεν υπαρχει επιστρωφη . Εμεις οι ανθρωποι μονοι μας προσπαθουμαι να ξεγελασουμε το θανατο . Οταν η αποκαλυψη κανει λογο για ανασταση νεκρων . Αυτο ουσιαστηκα ειναι μια προσπαθια να ξεγελασουμε το θανατο . Η Θρησκεια μας δινει την ψευδεσθηση της αθανασιας , την ψευδεσθηση της αιωνιας ζωης .

Αν όμως κάποτε (πότε;), το θέμα του θανάτου, αντί για φόβο μας δίδασκε την αγάπη, ίσως να μην ήταν (πια) ...ψευδαίσθηση! Ιδού η μέγιστη πρόκληση, προς την Επιστήμη, τη Φιλοσοφία και την κάθε υπέρβαση, της κάθε άλλης ...Θρησκείας!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top