τρελή φιλόσοφος
Πολύ δραστήριο μέλος
-να ζήσουμε μέχρι τα βαθειά γεράματα (προσοχή!μιλάω για την ηλικία 75-90 μην πεταχτεί κανας 30-40-50άρης) να απολαύσουμε μέχρι την τελευταία χαρά-αλλά και λύπη-που μπορεί να μας δώσει η ζωή
-ή να πεθάνουμε σε μια ηλικία γύρω στα 60-75 έχοντας απολαύσει τα περισσότερα,ίσως και τα πιο σημαντικά,γυρνώντας την πλάτη στις μικροασθένειες και στη μιζέρια που υποθέτουμε ότι φέρνουν τα γηρατεία;
π.σ. λίγο μακάβριο θεματάκι ........
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
φρι
Διάσημο μέλος
φέηλ,
αυτο θα έπρεπε να είχε γραφτει στο άμεσοι στοχοι για το μέλλον
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mairou
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
morphine
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 781029
Επισκέπτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 209912
Επισκέπτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 781029
Επισκέπτης
Εγώ ψηφίζω βαθιά γεράματα 150+ αλλά να μπορώ να σκουπίσω τον κώλο μου μόνος μου και να μου σηκώνεται.
Με το πρώτο κάτι γίνεται, τώρα για το άλλο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Gate4
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Gaspar
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Alma_Libre
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 209912
Επισκέπτης
Ο παππούς μου όταν του λέγανε "ρε συ μην καπνίζεις, μην πίνεις, μην ξενυχτάς" κλπ κλπ, εκείνος έλεγε "δε βαριέστε; τι Σάββατο βράδυ, τι Κυριακή πρωί". Πέθανε βέβαια στα 62 του και πιστεύω πως κανείς δε θα θέλει να πεθάνει όταν νιώσει πως τελειώνουν τα περιθώριά του. Εγώ πιστεύω οτι αν κάνεις υγιεινή ζωή και στερείσαι απολαύσεις, δε σου εγγυάται κανείς οτι όντως θα ζήσεις πολλά χρόνια, ενώ αν ζήσεις όπως θες, τουλάχιστον θα έχεις ευχαριστηθεί.
Υπάρχουν χιλιάδες απολαύσεις στη ζωή οι περισσότερες δεν επιβαρύνουν την υγεία και αρκετές την βοηθάνε κιόλας. Όταν κάποιος ''στερείτε'' κάποιες απολαύσεις δε σημαίνει ότι κάνει στερημένη ζωή. Μπορεί καλά καλά να μην είναι απολαύσεις γι αυτόν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 781029
Επισκέπτης
Νέα και άφθαρτη.
Ρε τι λες; Να σε φάει το χώμα στα καλύτερά σου;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μακάρι να είναι στα γεράματα, και μακάρι να μην ταλαιπωρηθώ, μπαμ και κάτω στον ύπνο μου να φύγω κιόλας!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Mercury
Επιφανές μέλος
Ή αλλιώς:
Μερικοί ζούνε περισσότερα σε 20 χρόνια απο ότι άλλοι σε 80 χρόνια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 781029
Επισκέπτης
Ή αλλιώς:
Μερικοί ζούνε περισσότερα σε 20 χρόνια απο ότι άλλοι σε 80 χρόνια...
Ναι αλλά αυτός που θα πέθαινε στα 20 έχοντας ζήσει στο έπακρο φαντάζεσαι πόσα θα ζούσε ακόμα αν έφτανε στα 80;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Dalian
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ήταν η εποχή που θεωρούσα τα πάντα μόνιμα, ανέγγιχτα, χαλαρά κι αθάνατα και έκανα ότι κουταμάρα μπορούσατε να φανταστείτε.
Βέβαια και τώρα που είμαι 4 μήνες πριν τα 30, πάλι κάνω ότι κουταμάρα μπορείτε να φανταστείτε, απλά λίγο πιό συγκρατημένα. Ίσως γιατί προσπαθώ να κρατηθώ απ' το παιδί μέσα μου, ίσως γιατί αυτό είμαι κι αυτό πάντα θα είμαι. Μια παιχνιδιάρικη ψυχή. Μια ψυχή που ανακουφίστηκε που πλέον σ αυτή την ηλικία έχει ξεπεράσει το άγχος του να περάσει μαθήματα, να πάρει πτυχίο, να φλερτάρει τη Μήτση απ' τη διπλα σχολή κλπ.
Μια ψυχή όμως που ακόμα ζηλεύει τα νιάτα και λεει "Μακάρι να μπορούσα να μείνω πάντα κολλημένος στο 2005-6-7." Έρωτες, ρακόμελα, φάρσες με το Λαμπρο το Θοδωρή και την Ελένη, τα βρισίδια με τον Κώστα στις εξεταστικές που διαβάζαμε όλη νύχτα και οι κάφροι σκεφτόμασταν να χτίσουμε με τσιμέντο και σκατά μια πόρτα για να κάνουμε φάρσα στο γείτονα, οι φρεντοτσίνο δίπλα στις τουαλέτες της σχολής και ο κλασσικός διάλογος "Τι θες να σου φέρω απ' το κυλικείο; - Ε απο κεινα τα σκατολοίδια με τα κοτοπουλάκια και την αραβική". Το ρολόι που έγραφε 17:05 όταν έμπαινα στο μετρό για να παω να πάρω μια παλιά αγάπη από το σταθμό των τρένων, και το σύγκορμο κοκκάλωμα που υπέστην όταν άκουσα τη φωνή της από πίσω μου να λέει "Δε χρειάζεται (σσ. εννοούσε το τηλέφωνο για να την ειδοποιήσω ότι είμαι στα εκδοτήρια), εδώ είμαι!"
Παντα ανησυχούσα όταν ήμουν μικρός. Μήπως μεγαλώσω και δε ζήσω όλα αυτά που ζούσαν οι άλλοι άνθρωποι. Πάντα γκρίνιαζα και παραπονιόμουν πόσο δύσκολη είναι η ζωή μου. Και ήταν, αντικειμενικά αρκετά δύσκολη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήμουν και καλότυχο μέσα στην ατυχία μου. Χωρίς να σημαίνει ότι άλλοι άνθρωποι δεν στερήθηκαν περισσότερα απ' όσα εγώ.
Γυρίζω πίσω και τα κοιτάζω και καμιά φορά παλιότερα έλεγα "ας ζούσα για μια ώρα εκεί πίσω τις στιγμές εκείνες". Πλεον ξερω ότι δεν ωφελεί. Δε θα ήταν το ίδιο. Δε θα ήταν κανενας θοδωρής στη σχολή να μας λέει για τα ντραμς του, κανένας κώστας που να ηθελε να χτίσει με τσιμεντόσκατο την πόρτα του γείτονα, καμία αγάπη που να με περίμενε στα τρένα.
Κι ακόμα κι αν υπήρχαν όλοι αυτοί, πιστεύω πως οι στιγμές θα έχαναν με την επανάληψη, αυτό που τις έκανε μοναδικές και ξεχωριστές, και μαζί μ' αυτό, σχημάτισε κι εμένα τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Οπότε λοιπόν θα έλεγα ότι καλώς υπήρξαν και πέρασαν αυτές οι στιγμές, κι ας μην ξανάρθουν ποτέ.
Καμιά φορά συζητάω με τον πατέρα μου, που ειναι 67 χρονών, έναν άνθρωπο που πάντα είχαμε μια σχέση αντιπαλότητας, που ούτε με ενδιέφερε αν θα σηκώσω το τηλέφωνο να ακούσω την κριτική του, και το μόνο που σκέφτομαι πια είναι ότι έχει μεγαλώσει και θα αναγκαστω σε Χ Ψ χρόνια να τον χάσω. Σκέφτομαι ότι έχει ζήσει τα 2/3 της ζωής του, τον βλέπω πια πιό γαλήνιο, τη μάνα μου το ίδιο. Όταν τους σκέφτομαι, βουρκώνω, γιατί σκέφτομαι "Τόσα μέχρι τα 100 τους, αρα έχω πόσα χρόνια ακόμα να τους χαρώ; Τόσα!", για να πάρω την αποστομωτική απάντηση από τον πατέρα μου:
"Παιδί μου δεν αλλάζουν αυτά. Είναι νομοτελειακό. Δεν είσαι των θετικών επιστημών κι έτσι το φιλοσοφείς πιο άδικα. Εϊναι νομοτελειακό, κάποτε θα πεθάνω κι εγώ, κι εσύ", και απλά δε θέλω να το ακούω. Ουτε καν να το ακούω. Θυμώνω γιατί έχει δίκιο και δε μπορώ να το δεχτώ.
Το μόνο που εύχομαι, είναι να ζήσω πολύ, για να δημιουργήσω καινούριες στιγμές και να συγκινηθώ ακόμα πιό πολύ. Ξέρω ότι μια μέρα θα πεθαίνω και θα βλέπω εξω απ' το παράθυρο τα τότε νεα παιδιά όλο αγωνία να κανουν όλα όσα έκανα εγώ στην ηλικία τους, ξέρω ότι δε θα δω πολλά.
Αλλά ελπίζω μέχρι τότε το ταξίδι να είναι πολύ μακρύ, πραγματικά πολύ μακρύ. Το να ζείς είναι δύσκολο, μα διάολε, είναι ωραίο.
Βαθύτατα γεράματα λοιπόν κι από μένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Alma_Libre
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ρε τι λες; Να σε φάει το χώμα στα καλύτερά σου;
ε και;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
τρελή φιλόσοφος
Πολύ δραστήριο μέλος
I know ,i know δεν θα έχω απολαύσει ευτυχίες του τύπου απόκτηση θυμοσοφίας,μέγιστης πείρας,ευτυχία βλέποντας τα παιδιά και τα εγγόνια να προοδεύουν,κλπ κλπ
αλλά δεν θέλω να βιώσω και τα άλλα....να μου λένε όλοι πόσο γέρασα,να θέλω βοήθεια για τα βασικά,να με υποχρεώνουν οι γιατροί να κόβω το ένα και το άλλο
θα ήθελα πραγματικά να πεθάνω κάπως ηρωικά,θριαμβευτικά..........ξέρω ,λίγο δύσκολο να πεθάνω στον πόλεμο () αλλά δεν θα ήθελα να πεθάνω σε νοσοκομεία,με σωληνάκια,σαν να ικετεύω για λίγες σταγόνες άνοστης ζωής.με έναν πρωτότυπο τρόπο,δεν ξέρω,πάντως όχι σαν κακομοίρα,όχι άδοξα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 6 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.