Θλίψη και θάνατος

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Πάνο πριν λίγες μέρες μια μακρινη μου φίλη 19 ετών πέθανε από την κακιά αρρώστεια. Έκλαψα για εκείνη, για αυτά που δεν έζησε εκείνη, που δεν πρόλαβε. Έκλαψα για την αδικία να πεθαίνει ένα μικρό κορίτσι και να ζουν κάτι αιωνόβιοι γέροντες. Έκλαψα για τη μάνα της και τον αδελφό της που καταστράφηκε η ζωή τους. Δε νομίζω τίποτα από αυτά να είναι εγωιστικοί λόγοι.


αυτό το λεει ποιος; εσύ;
Γιατί εγώ λέω είναι εγωισμός
Και τι σε νοιάζει εσένα αυτά που δεν έζησε αυτή; Και που ξέρεις ότι αυτά που θα ζούσε είναι καλύτερα απ αυτά που δεν θα ζήσει; Κρίνοντας ποιανού τη ζωή; Τη δική σου;
Και απο που κι ως που έκλαψες για τη μάνα της και τον αδερφό της; Από μεγαλοψυχία;
Που ξέρεις για τη ζωή τους και πως ξέρεις ότι η ζωή τους τελείωσε; Είσαι θεός και τα ξέρεις όλα; Αν ναι, έχω κι άλλες ερωτήσεις να σου κάνω

Φοβάμαι ότι δεν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο κι όταν σου συμβεί θα σπάσεις πολύ άσχημα τα μούτρα σου γιατί έχεις μια πολύ αλαζονική στάση για τη ζωή
Πιστεύεις ότι μπορείς να την ελέγχεις
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Φοβάμαι ότι δεν έχεις χάσει δικό σου άνθρωπο κι όταν σου συμβεί θα σπάσεις πολύ άσχημα τα μούτρα σου γιατί έχεις μια πολύ αλαζονική στάση για τη ζωή
Πιστεύεις ότι μπορείς να την ελέγχεις
Είναι αλαζονικό να λυπάσαι για τον άδοξο θάνατο μιας φίλης σου;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Είναι αλαζονικό να θεωρείς οποιονδήποτε θάνατο άδικο...
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....


Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;

Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Κάποιος είναι ακόμα πολύ θυμωμένος.
Συμφωνώ με όσα λες ΚΕ περί του ότι κανένας θάνατος δεν είναι χωρίς λόγο, αλλά από αυτό μέχρι το να είναι αλαζονικό να θεωρείς άδικο να πεθαίνει μια 19χρόνη, υπάρχει νομίζω απόσταση.. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Μάλλον έπιασα ευαίσθητη χορδή, δεν το συνεχίζω. Όσοι ήταν να πάρουν το μήνυμα του τι πραγματικά εννοώ, το πήραν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Είναι αλαζονικό να θεωρείς οποιονδήποτε θάνατο άδικο...
Γεμίσαμε Θεούς εδώ μέσα που όλοι ξέρουν.....


Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ, ποιοι είμαστε όλοι μας που θα πούμε πότε είναι η σωστή ώρα για να πεθάνουμε;
Ποιος από σας υπέγραψε συμβόλαιο με ώρα θανάτου;
Επειδή ΕΜΕΙΣ πονάμε ΕΜΕΙΣ κλαίμε σε ΕΜΑΣ δεν αρέσει ο θάνατος, σημαίνει ότι είναι και χωρίς λόγο;

Αν αυτό δεν είναι εγωισμός κι αλαζονεία τότε τι είναι;
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γίνω Θεός για να έχω άποψη για τον θάνατο και αν είναι ''δίκαιος'' ή όχι. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι διαφορετικός είναι ένας θάνατος ενός νέου κοριτσιού που δεν έχει ζήσει, ίσως, όλα όσα θα ήθελε στη ζωή της και διαφορετικός ο θάνατος ενός ηλικιωμένου που έχει δει παιδιά, εγγόνια και φεύγει ήσυχα. Εάν πέθαινε το παιδί σου σε ηλικία 19 ετών θα έλεγες ότι δεν μπορείς να κρίνεις αν είναι δίκαιο ή όχι γιατί δεν είσαι Θεός ή θα φώναζες για την αδικία;

ΟΚ, μπορεί να έχω λάθος και να είμαι εγωίστρια και να έχω αλαζονική συμπεριφορά, αλλά αυτό πιστεύω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Μπα :P καθόλου θυμωμένη δεν είμαι
Και ναι, μπορεί να φαίνεται κουλό αλλά άδικος θάνατος δεν υπάρχει.
Για όλα υπάρχει λόγος (κι εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό :P)

Δεν είπα ότι είναι ευχάριστο γεγονός, δεν είπα ότι δεν είναι θλιβερό, δεν είπα ότι δεν τρέχει και τίποτα....
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο

Και σε ρωτάω εσένα.... κι όποιον άλλον θέλει....
Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;

Αν ήξερες εσύ ότι ο Γιάννης περάνει 1000 φορές καλύτερα εκεί που είναι από εδώ που ήταν... θα έκλαιγες Ντίνα;
Κι αν ναι, θα έκλαιγες για σένα ή για εκείνον;

Μάλλον έπιασα ευαίσθητη χορδή, δεν το συνεχίζω. Όσοι ήταν να πάρουν το μήνυμα του τι πραγματικά εννοώ, το πήραν.


Οταν πεθάνει κάποιος δικός σου, να πας να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που έκλαιγαν για σένα ;)
Μέχρι τότε, μπορείς απλά να φαντάζεσαι τι σημαίνει απώλεια
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Φυσικά και μόνο στο άκουσμα στεναχωριέσαι... αλλά άδικο;;;
Από που κι ως που;;;;
Με βάση ποιανού κριτήρια; Πότε γίναμε όλοι Θεοί;
Με βάση τα ανθρώπινα εγωιστικά κριτήρια ναι, είναι άδικο
Kαι βέβαια μιλάμε με τα ανθρώπινα κριτήρια - αφού άνθρωποι είμαστε, απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Είναι αυτά τα κριτήρια εγωιστικά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω πως όχι.

Οταν πεθαίνουμε, ξέρουμε που πάμε; Αν εκεί που πάμε είναι δεκάδες φορές καλύτερα από εδώ που είμαστε, αν πάμε κάπου που περνάμε καλύτερα, αν πάμε κάπου που η ψυχή μας είναι σαφώς ανώτερα... άδικο που πεθάναμε κι αφήσαμε πίσω αυτά εδώ;
Προσωπικά, είμαι πεπεισμένη σε μεγάλο βαθμό, αν όχι σε απόλυτο, για το τι συμβαίνει μετά το θάνατο. Πιστεύω ότι δεν πάμε πουθενά ότι απλά όλα τελειώνουν και ότι δεν υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Σύμφωνα με αυτό μιλάω. Κάνω λάθος; Μακάρι να κάνω. Αλλά όπως είπες ΔΕΝ ξέρουμε που πάμε. Άρα με την ίδια λογική αν δεν πάμε πουθενά ή ακόμη χειρότερα, αν πάμε σε ένα απαίσιο μέρος, πολύ χειρότερο από αυτό, τότε είναι άδικο ή όχι; Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά στο συγκεκριμένο π.χ. περιστατικό που ανέφερε η Himela.
Άδικο για ποιον; Για αυτόν που μένει πίσω ή για αυτόν που πάει στα καλύτερα;
Μήπως τελικά ξαναγυρίζουμε στο ότι είμαστε εγωιστές; Μήπως απλά σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος;
Και μήπως δεν μας αρέσει γιατί απλά δεν μας αρέσει το άγνωστο που κρύβεται πίσω απο αυτόν;
Οι λόγοι είναι και εγωιστικοί, ω ναι, πολύ εγωιστικοί. Όχι όμως πάντα. Όχι όμως σε όλες τις περιπτώσεις. Και αν υπάρχουν δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά και άλλοι. Και, ναι, σε εμάς προσωπικά δεν αρέσει ο θάνατος. Αλλά ξέρεις και κάποιον που να του αρέσει; Και σίγουρα μας τρομάζει το άγνωστο που κρύβεται πίσω από αυτόν, αλλά όλα αυτά δεν σημαίνει ότι είμαστε τόσο υπέρμετρα εγωιστές που όταν πεθάνει κάποιος σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να γίνω Θεός για να έχω άποψη για τον θάνατο και αν είναι ''δίκαιος'' ή όχι. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι διαφορετικός είναι ένας θάνατος ενός νέου κοριτσιού που δεν έχει ζήσει, ίσως, όλα όσα θα ήθελε στη ζωή της και διαφορετικός ο θάνατος ενός ηλικιωμένου που έχει δει παιδιά, εγγόνια και φεύγει ήσυχα. Εάν πέθαινε το παιδί σου σε ηλικία 19 ετών θα έλεγες ότι δεν μπορείς να κρίνεις αν είναι δίκαιο ή όχι γιατί δεν είσαι Θεός ή θα φώναζες για την αδικία;

ΟΚ, μπορεί να έχω λάθος και να είμαι εγωίστρια και να έχω αλαζονική συμπεριφορά, αλλά αυτό πιστεύω.



alis, έχω την εντύπωση δεν κατάλαβες τι λέω και που ακριβώς διαφωνώ
Δεν είπα ποτέ μου ότι αν έχανα το παιδί μου δεν θα έπεφτα σε βαρια θλίψη και ότι δεν θα το θεωρούσα άδικο.
Φυσικά και θα το θεωρούσα άδικο. Θα αποδεχόμουν όμως ότι είμαι εγωίστρια. Δε θα έλεγα ότι όοοοοοοοοχιιι εγώ δεν είμαι εγωίστρια, ο Θεός είναι μαλάκας και άσχετος που τόλμησε και πήρε το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί.
Καθημερινά πεθαίνει ο κόσμος, πεθαίνουν παιδιά. Μανάδες θρηνούνε αλλά συνεχίζουν να ζουν. ΣΙΓΟΥΡΑ δεν καταστρέφεται η ζωή τους. Αλλάζει ναι. Γίνεται πιο δραματική ναι.

Ομως, υπάρχει πάντα ένα όμως. Υπάρχει πάντα ένα αλλά.
Αν κάποιος καταφέρει κι αποστασιοποιηθεί απ το θάνατο και πάψει να τον αφορά σε προσωπικό επίπεδο γιατί έχασε το παιδί του τη μάνα του τον πατέρα του ή όποιον έχασε, κι αν καταφέρει και δει στεγνά τον θάνατο... τι είναι; Δεν είναι το μόνο αναμενόμενο πράγμα σε αυτή τη ζωή;
Κι όμως, ως είδος, εξακολουθούμε μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης σε τούτο τον πλανήτη να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους του κι αυτόν ανάξιο μας.
Δεν είναι αλαζονεία να λες "όχι δεν έπρεπε να πεθάνει αυτός"; Κι αν όχι αυτός... τότε ποιος; Ο δίπλα; Γιατί ο δίπλα; Επειδή είναι πιο μεγάλος; Πιο χοντρός; Πιο άσχημος; Πιο... ξένος μήπως κι απλά δε μας αφορά;
Τι είναι "δίκαιο" για να είναι κι ο θάνατος; Γιατί να είναι "δίκαιος"; Και πως ξέρουμε ότι είναι "άδικος";
Και ξαναρωτάω... άδικος για ποιον; Για αυτόν που φεύγει ή για αυτόν που μένει πίσω και θρηνεί;

Δε μπορώ να δεχτώ το "έκλαψα για αυτόν που έφυγε για όλα όσα δεν θα κάνει"
Μα δεν ξέρεις καν πως θα ήταν η ζωή του αύριο... μπορεί να έμενε φυτό σε ένα κρεβάτι επειδή έφαγε γλάστρα στο κεφάλι απ τον 5ο όροφο! Εκλαψα για αυτόν για όσα δεν θα κάνει που ΕΓΩ θα ήθελα να κάνει; Για όλα όσα ΕΓΩ και η κοινωνία μας, επιβάλει ότι πρέπει να κάνει; (παιδιά γατιά οικογένεια κλπ)
Για ποιο λόγο να κλάψεις για αυτόν που έφυγε; Είτε πάει κάπου καλύτερα, είτε πάει κάπου που δεν θα καταλάβει Χριστό, είτε πάει κάπου που είναι χειρότερα
Αυτές είναι οι εκδοχές... το να κλαις για την πρώτη και τη δεύτερη εκδοχή είναι γελοίο... το να κλαις για την τρίτη εκδοχή, είναι φόβος και πανικός
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι "έκλαψα για τη μάνα του και τον πατέρα του και τον αδερφό του κι όλο του το σόι"
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο για να οικτίρω ούτε ένα μυρμήγκι
Και πίστεψε με, οι άνθρωποι που χάνουν κάποιον δικό τους, το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι οι άλλοι να κλαίνε γιατί τι θα κάνουν τώρα αυτοί οι φουκαριάρηδες χωρίς αυτόν που έφυγε!
Τι θα κάνουν... ότι κάνει τόσα εκατομμύρια κόσμος που ζει ενώ κάποιος αγαπημένος πέθανε.

Μπορεί να μην έχω χάσει παιδί 19 χρονών αλλά... ε... κάτι έχασα κι εγώ
Κι όχι μόνο εγώ... κι άλλοι πολλοί δίπλα μας που δεν το κραυγάζουν για να τους λυπηθούν οι άλλοι.
Δεν αποζητούν όλοι οι άνθρωποι την "συμπόνια" και τον "οίκτο" των άλλων
Κι επειδή αποδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος με ελαττώματα, γιαυτό και μου επιτρέπω και μου αναγνωρίζω το δικαίωμα του να είμαι μια σκατοεγωίστρια του κερατά όταν χάνω κάποιον δικό μου και να γαμωσταυρίζω τον Θεό που μου πήρε απ την αγκαλιά μου άδικα αυτούς που αγαπάω.
Είναι δικαίωμα μου... όμως παραμένω πάντα εγωίστρια :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Θα παρακαλέσω να μην αναφερθεί άλλο στη συζήτησή σας η ιστορία που σας είπα. Η μάνα δε θα δει ποτέ αυτά τα μηνύματα όμως εγώ νιώθω άσχημα. Ευχαριστώ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Θα παρακαλέσω να μην αναφερθεί άλλο στη συζήτησή σας η ιστορία που σας είπα. Η μάνα δε θα δει ποτέ αυτά τα μηνύματα όμως εγώ νιώθω άσχημα. Ευχαριστώ.
Χίλια συγνώμη, έχεις δίκιο. Το σταματάω.

alis, έχω την εντύπωση δεν κατάλαβες τι λέω και που ακριβώς διαφωνώ
Δεν είπα ποτέ μου ότι αν έχανα το παιδί μου δεν θα έπεφτα σε βαρια θλίψη και ότι δεν θα το θεωρούσα άδικο.
Φυσικά και θα το θεωρούσα άδικο. Θα αποδεχόμουν όμως ότι είμαι εγωίστρια. Δε θα έλεγα ότι όοοοοοοοοχιιι εγώ δεν είμαι εγωίστρια, ο Θεός είναι μαλάκας και άσχετος που τόλμησε και πήρε το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί.
Καθημερινά πεθαίνει ο κόσμος, πεθαίνουν παιδιά. Μανάδες θρηνούνε αλλά συνεχίζουν να ζουν. ΣΙΓΟΥΡΑ δεν καταστρέφεται η ζωή τους. Αλλάζει ναι. Γίνεται πιο δραματική ναι.
Συγνώμη αν σε παρανόησα. Μερικές φορές γράφω κάτι πολυυυύ άσχετα πράγματα. Όπως και να έχει εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι λόγοι δεν είναι καθαρά εγωιστικοί. Πολλές φορές ναι, αλλά όχι πάντα. Ή για να είμαι πιο ακριβής, υπάρχουν πάντα οι εγωιστικοί λόγοι ΑΛΛΑ μερικές φορές, για να μην πω πολλές, συνυπάρχουν με λιγότερο εγωιστικούς λόγους ή και καθαρά ανιδιοτελείς. Για την αναλογία δεν μπόρω να πω, ποικίλλει ανάλογα με τον άνθρωπο.

Ομως, υπάρχει πάντα ένα όμως. Υπάρχει πάντα ένα αλλά.
Αν κάποιος καταφέρει κι αποστασιοποιηθεί απ το θάνατο και πάψει να τον αφορά σε προσωπικό επίπεδο γιατί έχασε το παιδί του τη μάνα του τον πατέρα του ή όποιον έχασε, κι αν καταφέρει και δει στεγνά τον θάνατο... τι είναι; Δεν είναι το μόνο αναμενόμενο πράγμα σε αυτή τη ζωή;
Κι όμως, ως είδος, εξακολουθούμε μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης σε τούτο τον πλανήτη να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους του κι αυτόν ανάξιο μας.
Εντάξει, ο θάνατος μας φοβίζει όλους. Δεν ισχύει το ίδιο και για σένα, έστω σε έναν βαθμό; Για αυτό ίσως δεν σκεφτόμαστε και πολύ τον θάνατο και τον ''απαξιούμε''. Ουσιαστικά νομίζω ότι όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε ή συζητάμε οι περισσότεροι άνθρωποι σκεφτόμαστε τον θάνατο και μας απασχολεί αρκετά.
Δεν είναι αλαζονεία να λες "όχι δεν έπρεπε να πεθάνει αυτός"; Κι αν όχι αυτός... τότε ποιος; Ο δίπλα; Γιατί ο δίπλα; Επειδή είναι πιο μεγάλος; Πιο χοντρός; Πιο άσχημος; Πιο... ξένος μήπως κι απλά δε μας αφορά;
Τι είναι "δίκαιο" για να είναι κι ο θάνατος; Γιατί να είναι "δίκαιος"; Και πως ξέρουμε ότι είναι "άδικος";
Και ξαναρωτάω... άδικος για ποιον; Για αυτόν που φεύγει ή για αυτόν που μένει πίσω και θρηνεί;
Γιατί πρέπει ντε και καλά να πεθάνει κάποιος άλλος στη θέση αυτού που χάσαμε; Δεν μπορούμε απλά να θλιβόμαστε ανιδιοτελώς και χωρίς εγωισμό χωρίς να μπαίνουμε σε τέτοιες σκέψεις; Πρέπει να υπάρχει πάντα κάτι περίπλοκο πίσω από όλα; Παντού ο εγωισμός;
Όσο για το κομμάτι της αδικίας νομίζω ότι είναι άδικο και για τους δύο, και για τον νεκρό πρώτα από όλα (εδώ υπάρχει το μη εγωιστικό κομμάτι) και για εμάς ΟΚ (εδώ είναι το εγωιστικό σε μεγαλύτερο βέβαια βαθμό).


Κι όχι μόνο εγώ... κι άλλοι πολλοί δίπλα μας που δεν το κραυγάζουν για να τους λυπηθούν οι άλλοι.
Δεν αποζητούν όλοι οι άνθρωποι την "συμπόνια" και τον "οίκτο" των άλλων
Κι επειδή αποδέχομαι ότι είμαι άνθρωπος με ελαττώματα, γιαυτό και μου επιτρέπω και μου αναγνωρίζω το δικαίωμα του να είμαι μια σκατοεγωίστρια του κερατά όταν χάνω κάποιον δικό μου και να γαμωσταυρίζω τον Θεό που μου πήρε απ την αγκαλιά μου άδικα αυτούς που αγαπάω.
Είναι δικαίωμα μου... όμως παραμένω πάντα εγωίστρια :)
Εντάξει, και εγώ είμαι εγωίστρια και σκέφτομαι/σκέφτηκα τα ίδια όταν έχασα κάποιον δικό μου, αλλά μην είσαι τόσο απόλυτη. Οι εγωιστικοί λόγοι υπάρχουν βέβαια σε τεράστιο βαθμό, αλλά δεν νομίζω να είναι οι μοναδικοί και το εύχομαι βέβαια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Ουτιδανός

Νεοφερμένος

Ο Shizoid αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 42 ετών, επαγγέλεται Αισθητικός και μας γράφει απο Ολλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 39 μηνύματα.
αν δεν κλάψεις για τη μάνα που σε γέννησε θα φύγεις άκλαυτος απ' αυτόν τον κόσμο... θα σε καταραστεί η θεά να μη βρεθεί γυναίκα να σε κλάψει..
Υπαρχουν και μαναδες που δεν αξιζει να τις κλαψεις. Κι ας μη με κλαψει ποτε κανενας, ουτε που με νοιαζει. Και γιατι να με κλαψει δηλαδη; Ημουν θλιβερη παρουσια στη ζωη, να ειμαι θλιβερη και μετα, δεν λεει μεγάλε καθόλου.

(Συγνωμη κιολας φιλε γιατι δεν σε ξερω, αλλα σε φοβαμαι να σου απαντησω, γιατι θα μου ριξεις κατεβατο ατελειωτο και γραφεις και κατι δυσκολες λεξεις και θα θελω παλι λεξικο οπως με τον Νωευς και ...spare me please..:'( )


Α
Ασε που... δεν ξέρεις και με σιγουριά να πεις που πάει...
Και βέβαια ξέρεις που παει, εκει απ' οπου ξεκινησε: Στο μηδεν! Γι' αυτο κλαιμε, για τη ματαιοτης της υπαρξης και για τα τομαρια μας που ξαφνικα καταλαβαινουμε πως δεν αξιζουν φραγκο, μεχρι να κανουμε πως το ξεχασαμε ξανα. Εαν το παιξουμε και λιγο ανθρωπισμο, θα πουμε πως κλαιμε για αλλη μια ανθρωπινη υπαρξη που παει στα κομματια, ενω γι' αυτο ακριβως επρεπε να χαιρομαστε: Αλλο ενα αχρηστο υποκειμενο αφηνει τον κοσμο ησυχο..

Για μένα ο θάνατος είναι το πέρασμα στην αθανασία
Κι η αθανασια κι η μαρια ειναι καλες μου φιλες, αλλα δεν σκοπευω να τις παρω μαζι μου οταν ψοφησω...:/:

Θα παρακαλέσω να μην αναφερθεί άλλο στη συζήτησή σας η ιστορία που σας είπα. Η μάνα δε θα δει ποτέ αυτά τα μηνύματα όμως εγώ νιώθω άσχημα. Ευχαριστώ.
Εαν σου λεγανε ολοι τι καλη που εισαι που εκλαιγες, δεν θα ενιωθες ασχημα και θα μας αφηνες να την αναφερουμε; :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Ένα ποίημα πολύ του γούστου μου που ταιριάζει
στο πνεύμα της θλίψης του θανάτου (ή του θανάτου της θλίψης)
είναι το Είμαστε Μεταδότες του Ντέιβιντ Χερμπερτ Λόρενς,
σε μετ. Άρη Δικταίου:

"Ζώντας μεταδίδουμε τη ζωή.
Κι αν αποτύχουμε να δώσουμε ζωή, αποτυχαίνει κι η ζωή
να ρέει μέσα από μας.

Αυτό είναι μέρος του μυστηρίου του φύλου, είναι μια ροή που πάει προς τα μπρος
Άνθρωποι δίχως φύλο δεν μεταδίδουν τίποτα.

Κι αν, όπως εργαζόμαστε, μπορούμε να μεταδώσουμε ζωή στο έργο μας,
ζωή, πιο πολλή ακόμα ζωή, ορμά μέσα μας για να μας ανταμοίψει,
που είμαστε πρόθυμοι και κελαρύζουμε με ζωή μές απ΄τις μέρες.

Ακόμη κι όταν μια γυναίκα φτιάχνει μια μηλόπιττα,
ή μια καρέκλα ένας άντρας, και ζωή πάει στη μηλόπιττα, κι είναι καλή μηλόπιττα,
είναι καλή η καρέκλα,
η γυναίκα είναι ευχαριστημένη, με δροσερή ζωή να κελαρύζει μέσα της,
ο άντρας είναι ευχαριστημένος.

Δώσε, και θα σου δοθεί ότι έχεις δώσει,
είναι ακόμα η αλήθεια για τη ζωή.
Μα ζωή να δώσεις τόσο εύκολο δεν είναι.
Δεν έχει νόημα σ' ανοητο νόημα να τη δώσεις ή ν' αφήσεις να σε φάει ο ζωντανός νεκρός.
Αλλ' έχει νοημα την ποιότητα της ζωής να δώσεις όπου δεν υπήρχε,
ακόμη κια είναι για το ξάσπρισμα
ενός πλυμμένου μαντιλιού της τσέπης".



Υπαρχουν και μαναδες που δεν αξιζει να τις κλαψεις.

Εμ,

εννοείς τις πρόωρες μάνες που πετούν στα σκουπίδια τα ομφάλια παιδιά τους,

(δεν είπα κάτι δυσκολο τώρα, υπονοώ εν τάχει τα βρέφη με τον ομφάλιο λώρο
ακόμη πάνω στη κοιλίτσα τους)


τις μάνες που τα δίνουν για υιοθέτηση,
τις μάνες που σου σβήνουν τσιγάρα στο στήθος ή το μπράτσο

χμ... φαινομενικά δεν αξίζει να τις κλαις,
γιατί ήταν ανάξιες μάνες
και επεφύλαξαν ένα μέλλον ζοφερό για τον καρπό τους.

Είναι κοινό μυστικό,
ό,τι δε μπορείς να το κλάψεις έστω για μια φορά
σε πονά δια παντός...


Κι ας μη με κλαψει ποτε κανενας, ουτε που με νοιαζει. Και γιατι να με κλαψει δηλαδη; Ημουν θλιβερη παρουσια στη ζωη, να ειμαι θλιβερη και μετα, δεν λεει μεγάλε καθόλου.


Προσπαθώντας να με πείσεις ότι δεν είσαι αξιόκλαφτος (αλλά αξιόκλαστος),
καταλήγεις στο να σε κλαίνε τελικά τα γνωστά ψαρικά που συνήθως συνοδεύουν
τη φασολάδα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ :confused:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Κακή Επιρροή

Επιφανές μέλος

Η Αναστασία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 53 ετών και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 17,438 μηνύματα.
alis (δεν κάνω quote sorry)
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.

ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια :P


Και βέβαια ξέρεις που παει, εκει απ' οπου ξεκινησε: Στο μηδεν!
Ουτιδιανέ... αποδείξεις υπάρχουν;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Εαν σου λεγανε ολοι τι καλη που εισαι που εκλαιγες, δεν θα ενιωθες ασχημα και θα μας αφηνες να την αναφερουμε; :hmm:

Ναι φιλαράκο, γι' αυτό ανέφερα αυτήν την ιστορία, για να μου πούνε 10 άγνωστοι τι καλή που είμαι που έκλαιγα. Είδες όμως που δε μου το είπε κανείς; Life sucks after all.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
alis (δεν κάνω quote sorry)
Οι λόγοι είναι πάντα εγωιστικοί όταν το άτομο είναι δικό μας. Δεν είναι εγωιστικοί όταν είναι κάποιος έξω απ το στενό μας οικογενειακό περιβάλλον.
Δεν είναι το ίδιο να χάνεις το παιδί σου με το να χάνεις ένα φίλο σου.
Συμπέρασμα, για μένα πάντα λοιπόν, δεν μπορείς να λες ότι δεν είσαι εγωιστής επειδή δεν έκλαψες που τον έχασες.... όταν μιλάς για κάποιον ξένο.
Χάσε (όχι εσύ προς Θεού!) τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την αδερφή σου, το παιδί σου και μετά έλα και πες μου ότι δεν ήσουν εγωιστής άνθρωπος.

ΑΥΤΟ ήταν αρχής εξ αρχής το νόημα όλων όσων είπα. Εκ του ασφαλούς κι εγώ δεν είμαι καθόλου εγωίστρια :P
Δεν είπα ότι δεν είμαι εγωίστρια - το αντίθετο. Συμφωνώ ότι δεν είναι εγωιστικοί όταν πρόκειται για κάποιον έξω από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Απλά νόμιζα ότι έλεγες ότι οι λόγοι είναι μόνο εγωιστικοί σε όλες τις περιπτώσεις. Σόρυ, δικό μου το λάθος.

Δεν είναι τόσο κακό να είσαι εγωιστής, νομίζω, οπότε δεν ''μαλώνουμε'' για αυτό, ούτε προσπαθώ να επινοήσω δικαιολογίες για να πείθω τον εαυτό μου ότι δεν είμαι εγωίστρια. Απλά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν οι λόγοι είναι μόνο εγωιστικοί - αυτό είναι όλο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ουτιδανός

Νεοφερμένος

Ο Shizoid αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 42 ετών, επαγγέλεται Αισθητικός και μας γράφει απο Ολλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 39 μηνύματα.
Αφού δε σε νοιάζει εν ζωή να σε κλαίνε,
σε καίει για το θάνατο? (ζμποινγκ :confused:)
Αυτο ειπα κι εγω. Οταν ο κοσμος απαλαγει απο το βαρος μου, θα πρεπει να γελαει οχι να κλαιει. Η ζωη ειναι πιο θλιβερη απ' το θανατο, αρα γιατι να θελω να με κλαινε οι ρεγγες;

Ναι φιλαράκο, γι' αυτό ανέφερα αυτήν την ιστορία, για να μου πούνε 10 άγνωστοι τι καλή που είμαι που έκλαιγα. Είδες όμως που δε μου το είπε κανείς; Life sucks after all.
Ηταν τοσο φανερο που κι εγω ακομη ο κρετινος το καταλαβα. Life sucks, but intensions smell by far...:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.


Κι εγώ νόμιζα πως μόνο ο άνθρωπος δυσκολεύεται τόσο να αποδεχτεί τον θάνατο..

:'(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

BLUE SEA

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Τέσα Ηλιού αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηλιούπολη (Αττική). Έχει γράψει 1,898 μηνύματα.
Εγώ νιώθω θλίψη για την απουσία του πατέρα μου (το βλέπω αμιγώς συναιασθηματικά). Πέθανε σε ηλικία 76 ετών κι αν δεν αρρώσταινε, μπορούσε άνετα να ζήσει άλλα 15 χρόνια. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις τον δικό σου άνθρωπο να καταρρέει και να μην μπορείς να βρεις τον τρόπο να τον κρατήσεις στη ζωή. Η θλίψη μου είναι πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχουν λόγια.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Aleksa

Τιμώμενο Μέλος

Η Aleksa αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 19,575 μηνύματα.
Εγώ νιώθω θλίψη για την απουσία του πατέρα μου (το βλέπω αμιγώς συναιασθηματικά). Πέθανε σε ηλικία 76 ετών κι αν δεν αρρώσταινε, μπορούσε άνετα να ζήσει άλλα 15 χρόνια. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να βλέπεις τον δικό σου άνθρωπο να καταρρέει και να μην μπορείς να βρεις τον τρόπο να τον κρατήσεις στη ζωή. Η θλίψη μου είναι πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχουν λόγια.
Το πέρασα κι εγώ με τον πατέρα μου, ήταν 74 όταν "έφυγε" μετά από ανίατη ασθένεια που τον ταλαιπώρησε. Ξέρω πολύ καλά πώς νιώθεις, κι ας έχουν περάσει 22 χρόνια από τότε που τον έχασα.
Ειδικά τα πρώτα 2-3 χρόνια, είχα περάσει δύσκολα.
Μόνο ο χρόνος θα βοηθήσει να μειωθεί ο πόνος που νιώθεις τώρα και κάποιος δικός σου άνθρωπος να σε στηρίξει, που εύχομαι να έχεις.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top