Ή παντρευόμαστε ή χωρίζουμε!

adespoto

Περιβόητο μέλος

Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
Για τελευταία φορά ΜΗ ΚΟΛΛΑΤΕ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ! Αμάν, απλώς ήθελα πιασάρικο τίτλο!

Και δλδ οι απαντήσεις σας θα ήταν ίδιες αν η κοπελα ερχόταν και σας ελεγε πως θελει να κάνει παιδια; Ναι καταλαβαίνω πως ο σύντροφός σου είναι εντελώς ξεχωριστό πλάσμα και δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς εκείνον-η, αλλά δεν υπάρχουν δλδ όρια στο τι θα δεχόσασταν για να είστε μαζί του; Δλδ αν εσείς θελατε παιδιά κι εκείνη όχι, θα λέγατε οκ. Αν εκείνη δεν ήθελε ποτε να μείνετε μαζί, παλι οκ. Αν εκείνη δεν ήθελε να βγαινετε εξω για να μη σας δει κανεις δημοσίως επειδη ξερω γω δεν εχει πει στους δικους της για εσας, παλι οκ; Ό,τι και να ζητήσει, οκ;

Και γιατί δλδ να κανω ΜΟΝΟ εγώ πίσω στα όποια όνειρά μου και να μη κανει κι ο αλλος αν μ αγαπαει τοσο πολυ και με θεωρεί κι εκείνος ξεχωριστή; Δλδ ενταξει ας μη παντρευτούμε αν δεν θελει, αλλα θα πρέπει να μείνουμε μαζί. Στο θεμα παιδί δεν έχω ενδιάμεση πρόταση, αλλά συναισθηματικά εντελώς θεωρώ πως αν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, δεν έχει πρόβλημα να κάνετε παιδί.. λογικά καταλαβαίνω πως μπορεί να μην ισχύει, αλλά συναισθηματικά δεν μπορώ να δεχτώ κάτι άλλο γιατί τι σόι αγάπη είναι αυτή και πόσο με νοιάζεται ο άλλος αν με υποχρεώνει ή να τον χωρίσω (και να μου σπάσει η καρδιά) ή να μη κάνω πιθανά ποτέ παιδί;;;!!! Υποτίθεται πως θελει να με βλέπει ευτυχισμένη και αυτό τον κάνει κι εκείνον ευτυχισμένο - εγώ παντως θα έκανα παιδί ακόμα κι αν δεν ήθελα αν ο άντρας που αγαπούσα έβλεπα πως το χρειάζεται για να νιώθει ολοκληρωμένος, παρότι θα έπρεπε να υποστώ και μια ολόκληρη εγκυμοσύνη και άρα θα είχα κι έναν παραπάνω λόγο να το αρνηθώ..

Βασικά φάσκεις και αντιφάσκεις λίγο, γιατί στο πρώτο σου πόστ λες
Ας πούμε πως έχετε σχέση με κάποιον/α για κάποιο καιρό, περνάτε καλά, είστε ευτυχισμένες/οι (αν κι έχω την αίσθηση πως κυρίως γυναίκες λένε κάτι τέτοιο, λόγω της χρονικής και κοινωνικής πίεσης που υπόκεινται για να κάνουν οικογένεια) και ο καλός σας/η καλή σας ούτε νύξη για να σοβαρέψει η σχέση.

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που είναι ευτυχισμένος ταυτόχρονα να νιώθει οτι καταπιέζεται κι οτι κάνει πίσω;; Πώς γίνεται να έχεις βρει αυτό που θέλεις στο πρόσωπο του άλλου και ταυτόχρονα να θέλεις να τον κάνεις να θέλει τα ίδια με εσένα; Άρα ή το πρώτο πόστ και ο τίτλος του θέματος αλλάζουν εντελώς και πάμε στο "τι ζητάμε από μια σχέση και κατά πόσο θέλουμε να τα αποκτήσουμε", ή επιστρέφουμε στο "ή κολλάμε στην ουσία, ή στην επιφάνεια"...

Και μια τελευταία φιλοσοφική ερώτηση για τις γυναίκες του φόρουμ: Αν ήσασταν με κάποιον και μαθαίνατε κατά τη διάρκεια της σχέσης σας (και εσείς και εκείνος) οτι δε μπορεί να κάνει παιδιά, θα τον χωρίζατε γι αυτό το λόγο;

Υ.Γ. Όσο γι αυτό που λες: εγώ παντως θα έκανα παιδί ακόμα κι αν δεν ήθελα αν ο άντρας που αγαπούσα έβλεπα πως το χρειάζεται για να νιώθει ολοκληρωμένος, παρότι θα έπρεπε να υποστώ και μια ολόκληρη εγκυμοσύνη και άρα θα είχα κι έναν παραπάνω λόγο να το αρνηθώ.. Προτιμώ 1000000000 φορές να μου πει ο άλλος δε θελω παιδί, παρά να μου πει θέλω και να το κάνουμε επειδή θέλω εγώ.. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση το παιδί πληρώνει τα δικά μας τα σπασμένα. Και η εγκυμοσύνη είναι μόνο το 0,000001% της ευθύνης και φροντίδας που χρειάζεται ένα παιδι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
Κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν θελήσει τελικά ποτέ να κάνει παιδιά ή όταν θελήσει, εσύ δεν μπορείς πλέον; (μη ξεχνάς πως ένας άντρας κάνει παιδιά και στα 50, μια γυναίκα ίσως μπορεί, αλλά με πολύ δυσκολία και πολλούς κινδύνους)


Τοτε τελικα σε νοιαζει πιο πολυ να κανεις παιδια παρα να εισαι με αυτον τον ανθρωπο.
Δεν το λεω σαν κακο, απλα σαν γεγονος!

Και μιλωντας παντα για μια σχεση με μια σοβαρη βαση, ιδικα σε θεμα σαν τα παιδια καπου θα συγκινιθει και ο αλλος και μονο απο την θελιση του πρωτου! Δεν θα το αφισει το πραγμα μεχρι να μην γινετε...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Gilda

Τιμώμενο Μέλος

Η Gilda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,132 μηνύματα.
Καλησπέρα παιδιά. Να δώσω και μια άλλη διάσταση στο θέμα..?
Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι γνωρίζονται, και από την αρχή συμφωνούν ότι ο γάμος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αν οδηγηθεί προς τα εκεί, καλώς έχει.
Ας πούμε ότι περνούν τα χρόνια και είναι ακόμα ερωτευμένοι, και αποφασίζουν να συζήσουν (για να κάνουν ένα test drive και κάποια στιγμή να παντρευτούν), και το κάνουν.
Και ας πούμε ότι στη συγκατοίκηση όλα πάνε καλά για δύο ολόκληρα χρόνια, αλλά ο άντρας βολεύεται μια χαρά με την κατάσταση αυτή, και δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί να παντρευτεί. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, δε θα αλλάξει τίποτα με το γάμο. Σας θυμίζω ότι στην αρχή δεν ήταν αρνητικός στο γάμο, και πως αποφάσισε να συγκατοικήσει για να δει αν ταιριάζουν ώστε να παντρευτούν.
Τι κάνει η κοπέλα μετά?

α) Περιμένει πότε θα της κάνει πρόταση γάμου και συνεχίζει να έχει όλες τις υποχρεώσεις μιας παντρεμένης, χωρίς ουσιαστικά να είναι παντρεμένη? (Δουλειές του σπιτιού, συμμετοχή στα έξοδα κτλ?).
β) Του λέει "Οκ δύο χρόνια ζούμε μαζί, πήρες μια γεύση. Εγώ τώρα θα πάω να μείνω με τη μαμά μου και αν αποφασίσεις ότι θες να παντρευτούμε, πες μου να ξανάρθω"?.

Γιατί σας θυμίζω ότι πολλές φορές οι άντρες κυρίως βολεύονται πάρα πολύ σε μια κατάσταση και ξεχνούν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει αρχικά. Και το χειρότερο είναι πως δεν λένε κάτι οριστικό του στυλ "Τελικά άλλαξα γνώμη και δεν παντρεύομαι", ώστε να τσαντιστεί η κοπέλα και να φύγει. Λένε κάτι αόριστο του στυλ "Φυσικά και θα παντρευτούμε. Πρέπει να γίνει όμως αύριο αυτό?". Και αυτή η τελευταία απάντηση, έχει μεγάλη διάρκεια..

Και μια τελευταία φιλοσοφική ερώτηση για τις γυναίκες του φόρουμ: Αν ήσασταν με κάποιον και μαθαίνατε κατά τη διάρκεια της σχέσης σας (και εσείς και εκείνος) οτι δε μπορεί να κάνει παιδιά, θα τον χωρίζατε γι αυτό το λόγο;

Όχι βέβαια, δεν είναι λόγος για να χωρίσεις αυτός, ειδικά όταν αγαπάς τον άνθρωπό σου. Τόσα παιδάκια υπάρχουν που αναζητούν οικογένεια, θα υιοθετούσαμε ένα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

adespoto

Περιβόητο μέλος

Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
Όχι βέβαια, δεν είναι λόγος για να χωρίσεις αυτός, ειδικά όταν αγαπάς τον άνθρωπό σου. Τόσα παιδάκια υπάρχουν που αναζητούν οικογένεια, θα υιοθετούσαμε ένα.

Ακόμη κι αν ήξερες οτι το να υιοθετήσεις στην σημερινή Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία;

Τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο οτι αν περνάμε όμορφα με κάποιον, όλα τα υπόλοιπα λύνονται. Αν όχι, ψάχνουμε άλλα πράγματα να περνάμε καλά και να μας ολοκληρώνουν..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kaleidoscope

Επιφανές μέλος

Η kaleidoscope αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 9,248 μηνύματα.
Dark Kronos το να κάνεις παιδιά είναι de facto τελείως διαφορετική εμπειρία σε άντρες και γυναίκες. Δε νομίζω οι άντρες να καίγονται και τόσο να κάνουν παιδιά. Για τις γυναίκες όμως είναι εκ φύσεως σημαντικό. [Για να μη παρεξηγηθώ: Δεν βάζω μέσα κοινωνικές επιταγές ούτε λέω πως οι γυναίκες που δεν θέλουν ή δεν νιώθουν την ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι ανώμαλες.]

Μυτόγκα τι θα πει "έχει όλες τις υποχρεώσεις της παντεμένης χωρίς να είναι παντρεμένη;". Κι ο άντρας σε αυτή την περίπτωση έχει όλες τις υποχρεώσεις του παντρεμένου :P Και στην περίπτωση που περιγράφεις δεν υποσχέθηκε ποτέ ο άντρας ότι θα την παντρευτεί, απλά συμφώνησαν ότι αν το πάει προς τα εκεί, καλώς, και πως θα συγκατοικήσουν για να δουν αν ταιριάζουν. Τώρα, αν βαριέται να μπει στη φασαρία του γάμου, άλλο θέμα :P Και προφανώς δεν είναι ώριμη αντίδραση να σηκωθεί η γυναίκα και να πάει στη μαμά της δίνοντας του τελεσίγραφο. Όπως βέβαια δεν είναι ώριμη συμπεριφορά του άνδρα να την παραμυθιάζει ότι θα την παντρευτεί ενώ δεν σκοπεύει να το κάνει.

Πάντως, γιατί κάνουμε τις σχέσεις μας τόσο μπερδεμένες; Γιατί δεν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τον σύντροφό μας; Γιατί παίζουμε παιχνίδια και οργανώνουμε στρατηγικές για να καταφέρουμε αυτό που (νομίζουμε πως) θέλουμε;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tsarachaf

Περιβόητο μέλος

Ο Allah 1/3 MEΤΣ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,366 μηνύματα.
Καλησπέρα παιδιά. Να δώσω και μια άλλη διάσταση στο θέμα..?
Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι γνωρίζονται, και από την αρχή συμφωνούν ότι ο γάμος δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά αν οδηγηθεί προς τα εκεί, καλώς έχει.
Ας πούμε ότι περνούν τα χρόνια και είναι ακόμα ερωτευμένοι, και αποφασίζουν να συζήσουν (για να κάνουν ένα test drive και κάποια στιγμή να παντρευτούν), και το κάνουν.
Και ας πούμε ότι στη συγκατοίκηση όλα πάνε καλά για δύο ολόκληρα χρόνια, αλλά ο άντρας βολεύεται μια χαρά με την κατάσταση αυτή, και δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί να παντρευτεί. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, δε θα αλλάξει τίποτα με το γάμο. Σας θυμίζω ότι στην αρχή δεν ήταν αρνητικός στο γάμο, και πως αποφάσισε να συγκατοικήσει για να δει αν ταιριάζουν ώστε να παντρευτούν.
Τι κάνει η κοπέλα μετά?

α) Περιμένει πότε θα της κάνει πρόταση γάμου και συνεχίζει να έχει όλες τις υποχρεώσεις μιας παντρεμένης, χωρίς ουσιαστικά να είναι παντρεμένη? (Δουλειές του σπιτιού, συμμετοχή στα έξοδα κτλ?).
β) Του λέει "Οκ δύο χρόνια ζούμε μαζί, πήρες μια γεύση. Εγώ τώρα θα πάω να μείνω με τη μαμά μου και αν αποφασίσεις ότι θες να παντρευτούμε, πες μου να ξανάρθω"?.

Γιατί σας θυμίζω ότι πολλές φορές οι άντρες κυρίως βολεύονται πάρα πολύ σε μια κατάσταση και ξεχνούν τις υποσχέσεις που είχαν δώσει αρχικά. Και το χειρότερο είναι πως δεν λένε κάτι οριστικό του στυλ "Τελικά άλλαξα γνώμη και δεν παντρεύομαι", ώστε να τσαντιστεί η κοπέλα και να φύγει. Λένε κάτι αόριστο του στυλ "Φυσικά και θα παντρευτούμε. Πρέπει να γίνει όμως αύριο αυτό?". Και αυτή η τελευταία απάντηση, έχει μεγάλη διάρκεια..

Σχόλιο:Αν η κοπέλα επέλεξε μόνη της να αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού, είναι δικό της λάθος και πρόβλημα... Κι αυτό είτε απλώς συγκατοικεί με αυτό το άτομο είτε είναι παντρεμένη... Για τα δε έξοδα, θα είχε και αν έμενε μόνη της(εκτός κι αν θεωρούμε ότι θα έμενε με την μαμά της ως τότε)...

Γενικά τώρα, αφού ζούνε μαζί και είναι καλά και ωραία μαζί για 2 ολόκληρα χρόνια, γιατί τέτοια κάψα για τον γάμο;;; Πέρα από ένα σετ τρελών εξόδων και ένα fancy party(όπου οι μισοί καλεσμένοι τουλάχιστον, θα σε σχολιάζουν και θα σε κατακρίνουν), τι επέκταση δίνει στην σχέση;; Ότι αν αποφασίσετε ότι δεν πάει κερδίζετε άλλο ένα σετ τρελών εξόδων για το διαζύγιο;;

Ακόμη πιο γενικά... Σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει μια σχετική ισορροπία... Δεν μπορεί σε κάθε διαφορετική άποψη που υπάρχει να υποχωρεί μονίμως ο ένας... Δεν λέω σε καμία περίπτωση να κρατάμε σκορ, αλλά πάντοτε πρέπει οι υποχωρήσεις να είναι αμοιβαίες... Και με βάση αυτό, αν το ένα από τα 2 άτομα θέλει κάτι σημαντικό για την σχέση, που το άλλο δεν είναι πρόθυμο να παραχωρήσει(που έχει προφανώς κάθε δικαίωμα να μην το θέλει btw), μάλλον θα είναι καλύτερα να το διαλύσουν εκείνη την ώρα και ήρεμα, παρά να συνεχίσουν λες και δεν έγινε κάτι και να καταλήξουν σε έναν "βίαιο" χωρισμό...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kaleidoscope

Επιφανές μέλος

Η kaleidoscope αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 9,248 μηνύματα.
Α, ναι, το ερώτημα Αν ήσασταν με κάποιον και μαθαίνατε κατά τη διάρκεια της σχέσης σας (και εσείς και εκείνος) οτι δε μπορεί να κάνει παιδιά, θα τον χωρίζατε γι αυτό το λόγο;.

Εξαρτάται από το είδος της σχέσης, τον άνθρωπο και από το σε τι φάση της ζωής θα βρισκόμουν σε εκείνη την περίοδο.

Με τα τώρινα δεδομένα, δεν θα τον χώριζα. Θα προσπαθούσαμε λογικά να βρούμε κάποια λύση (υιοθεσία, δότης σπέρματος ίσως) αλλά αν δεν γινόταν ούτε έτσι δε θα τον χώριζα.
Βέβαια δεν ξέρω αν η απάντησή μου θα είναι η ίδια σε 5-6 χρόνια που η μήτρα μου θα θέλει απεγνωσμένα μωρά :P Και που πιθανώς θα έχουν αλλάξει και οι συνθήκες. Anyway. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Gilda

Τιμώμενο Μέλος

Η Gilda αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,132 μηνύματα.
Ακόμη κι αν ήξερες οτι το να υιοθετήσεις στην σημερινή Ελλάδα είναι αρκετά δύσκολη διαδικασία;

Τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο οτι αν περνάμε όμορφα με κάποιον, όλα τα υπόλοιπα λύνονται. Αν όχι, ψάχνουμε άλλα πράγματα να περνάμε καλά και να μας ολοκληρώνουν..

Ναι φυσικά ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι πολύ δσύκολο να υιοθετήσω στη σημερινή Ελλάδα.
Ποτέ δε θα άφηνα το σύντροφό μου επειδή δε μπορεί να κάνει παιδιά.
Θα τον άφηνα αν ήταν άπιστος, ή αν δεν τον αγαπούσα πια ή για παρόμοιους λόγους.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Όλα λύνονται, καλή θέληση να υπάρχει.
Αυτά είναι θέματα ανωτέρας βίας, οπότε το ζευγάρι μάχεται σαν μια γροθιά απέναντί τους.
Δε φταίει ο άντρας που δε μπορεί να κάνει παιδιά.
Αν όμως δε θέλει, δεν είναι ανωτέρα βία, είναι κάτι άλλο..

Μυτόγκα τι θα πει "έχει όλες τις υποχρεώσεις της παντεμένης χωρίς να είναι παντρεμένη;". Κι ο άντρας σε αυτή την περίπτωση έχει όλες τις υποχρεώσεις του παντρεμένου :P Και στην περίπτωση που περιγράφεις δεν υποσχέθηκε ποτέ ο άντρας ότι θα την παντρευτεί, απλά συμφώνησαν ότι αν το πάει προς τα εκεί, καλώς, και πως θα συγκατοικήσουν για να δουν αν ταιριάζουν. Τώρα, αν βαριέται να μπει στη φασαρία του γάμου, άλλο θέμα :P Και προφανώς δεν είναι ώριμη αντίδραση να σηκωθεί η γυναίκα και να πάει στη μαμά της δίνοντας του τελεσίγραφο. Όπως βέβαια δεν είναι ώριμη συμπεριφορά του άνδρα να την παραμυθιάζει ότι θα την παντρευτεί ενώ δεν σκοπεύει να το κάνει.

Όχι, στην περίπτωση που περιγράφω, η σχέση πάει μια χαρά για αρκετά χρόνια, και το ζευγάρι αποφασίζει να συζήσει, ωστε να δει αν πάει καλά η συγκατοίκηση για να παντρευτούν. Η συγκατοίκηση πάει μια χαρά, περνάει ένας χρόνος, δύο χρόνια, αλλά ο άντρας δεν υλοποιεί την υπόσχεσή του. Υπόσχεση=αν στη συγκατοίκηση περνάμε ωραία, θα παντρευτούμε.
Και σκέψου ότι οι υποχρεώσεις μιας παντρεμένης γυναίκας είναι πολύ περισσότερες από τις υποχρεώσεις ενός παντρεμένου άντρα. Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, συγγώμη αν το κάνω. Εννοώ, ότι η γυναίκα πάει στη δουλειά της, έχει να καθαρίσει όλο το σπίτι, να μαγειρέψει κτλ. Ο άντρας κυρίως πάει στη δουλειά του και δεν κανει τίποτα. (Εξαρτάται βέβαα από το ζευγάρι, αλλά ας υποθέσουμε ότι έτσι γίνεται στη συγκεκριμένη περίπτωση). Να μην αναφέρω τη συμμετοχή στα έξοδα του σπιτιού, βέβαια αυτό ισχύει και για τους δύο. Πριν ζούσαν και οι δύο με τους γονείς του, και δεν πλήρωναν τίποτα.

Σχόλιο:Αν η κοπέλα επέλεξε μόνη της να αναλάβει όλες τις δουλειές του σπιτιού, είναι δικό της λάθος και πρόβλημα... Κι αυτό είτε απλώς συγκατοικεί με αυτό το άτομο είτε είναι παντρεμένη... Για τα δε έξοδα, θα είχε και αν έμενε μόνη της(εκτός κι αν θεωρούμε ότι θα έμενε με την μαμά της ως τότε)...

Γενικά τώρα, αφού ζούνε μαζί και είναι καλά και ωραία μαζί για 2 ολόκληρα χρόνια, γιατί τέτοια κάψα για τον γάμο;;; Πέρα από ένα σετ τρελών εξόδων και ένα fancy party(όπου οι μισοί καλεσμένοι τουλάχιστον, θα σε σχολιάζουν και θα σε κατακρίνουν), τι επέκταση δίνει στην σχέση;; Ότι αν αποφασίσετε ότι δεν πάει κερδίζετε άλλο ένα σετ τρελών εξόδων για το διαζύγιο;;

Ακόμη πιο γενικά... Σε μία σχέση πρέπει να υπάρχει μια σχετική ισορροπία... Δεν μπορεί σε κάθε διαφορετική άποψη που υπάρχει να υποχωρεί μονίμως ο ένας... Δεν λέω σε καμία περίπτωση να κρατάμε σκορ, αλλά πάντοτε πρέπει οι υποχωρήσεις να είναι αμοιβαίες... Και με βάση αυτό, αν το ένα από τα 2 άτομα θέλει κάτι σημαντικό για την σχέση, που το άλλο δεν είναι πρόθυμο να παραχωρήσει(που έχει προφανώς κάθε δικαίωμα να μην το θέλει btw), μάλλον θα είναι καλύτερα να το διαλύσουν εκείνη την ώρα και ήρεμα, παρά να συνεχίσουν λες και δεν έγινε κάτι και να καταλήξουν σε έναν "βίαιο" χωρισμό...

Όμως όταν η συμφωνία είναι να μείνουν μαζί για να προχωρήσουν σε γάμο, αν πάνε όλα καλά στη συγκατοίκηση, δεν είναι τίμιο να γίνει ο γάμος, εφόσον αυτό είχε συμφωνηθεί? Μπορεί η κοπέλα να είναι παραδοσιακή, και ο άντρας απλά να χει βολευτεί..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

kaleidoscope

Επιφανές μέλος

Η kaleidoscope αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 9,248 μηνύματα.
Ε τότε ας πάει ο μπαμπάς της κοπέλας με το δίκαννο να δεις πόσο γρήγορα θα την παντρευτεί :P

Μάλλον μιλάς για ένα "παραδοσιακό" ζευγάρι ε; Η γυναίκα που κάνει τις δουλειές, ο άντρας πασάς που βολεύτηκε, η γυναίκα που τον πρήζει για γάμο. Δεν έχω συμβουλές για αυτή την περίπτωση, μόνο: να πρόσεχαν! :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Vkey

Επιφανές μέλος

Η Κοινό Μυστικό!!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 8,253 μηνύματα.
Xωρίς να ακουστώ κάπως, σκεφτόμαστε τελείως διαφορετικά τα πράγματα όταν είμαστε 20 και....και τελείως διαφορετικά όταν φτάνουμε στα 30...
Και το έχω δει με τον εαυτό μου...
Στα 20 και δεν είχα κανένα πρόβλημα να μείνω δίπλα σε ένα άτομο και να προσπαθήσω να κάνω μια σχέση να λειτουργήσει όπως εγώ την είχα στο μυαλό μου....(και το είχα κάνει δηλαδή και μια χαρά ευτυχισμένη ήμουν).

Τώρα που τα 30 πλησιάζουν βλέπω τελείως διαφορετικά πολλά πράγματα....
Όσο κυνικό, λογικό, εγωιστικό -δεν ξέρω πως μπορεί - να ακουστεί δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν έχω όρεξη να περιμένω ή να παλέψω τα θέλω μου να συγχρονιστούν με τα θέλω του άλλου...είτε είναι μία πιο ουσιαστική σχέση, είτε να συζήσω, είτε να παντρευτώ.... Γιατί είμαι της άποψης ότι όταν υπάρχει έρωτας, αγάπη κλπ....όταν μια σχέση είναι καλή και τα δύο μέλη την θέλουν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην είναι ουσιαστικά μαζί (και δεν εννοώ το γάμο...γιατί για εμένα ουσιαστικά μαζί είναι να ζούμε μαζί, να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί....να ζούμε τον άλλον στην καθημερινότητα και όχι όταν μπορούμε, μας βολεύει....κάτσει κλπ)

Μπορεί να είναι πολύ εγωιστικό...και ίσως χάνω από την ζωή μου ανθρώπους που πραγματικά αξίζουν, που θέλουν το χρόνο τους για να με ακολουθήσουν....και δεν ξέρω αν είναι σωστό ή όχι.....και πραγματικά θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να υπάρχει η απάντηση :)

Αλλά δεν θεωρώ τόσο εκβιαστικό το δίλημμα (βασικά την ερώτηση θα την έκανα πιο εκλεπτυσμένα χωρίς το ή :P) .... Πάντως είναι μία ερώτηση για να ξέρεις που βρίσκεσαι και να αποφασίσεις μετά τι θα κάνεις.... Τώρα πια επιλογή είναι σωστή δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θα μάθω ποτέ....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dark_kronos

Επιφανές μέλος

Ο Rognan αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Άεργος/η και μας γράφει απο Ισπανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 20,660 μηνύματα.
Dark Kronos το να κάνεις παιδιά είναι de facto τελείως διαφορετική εμπειρία σε άντρες και γυναίκες. Δε νομίζω οι άντρες να καίγονται και τόσο να κάνουν παιδιά. Για τις γυναίκες όμως είναι εκ φύσεως σημαντικό. [Για να μη παρεξηγηθώ: Δεν βάζω μέσα κοινωνικές επιταγές ούτε λέω πως οι γυναίκες που δεν θέλουν ή δεν νιώθουν την ανάγκη να κάνουν παιδιά είναι ανώμαλες.]

Φυσικα και ειναι διαφορετικες εμπειριες, τι παει να πει ομως αυτο; Καιγομαι δεν καιγομαι, αν αγαπαω καπιων που βλεπω οτι καιγετε σιγα σιγα ερχετε και σε μενα η φλογα..!
Αν καπιος πολυ συμαντικος για εσενα θελει κατι, το θες και εσυ! Φυσικα το παιδι ειναι κατι πολυ διαφορετικο απο καθε τι αλλο, αλλα και μονο που θα σου μπει η ιδεα μετα την δουλευεις μεσα σου και καποια στιγμη ωριμαζει το πραγμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tsarachaf

Περιβόητο μέλος

Ο Allah 1/3 MEΤΣ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,366 μηνύματα.
Όμως όταν η συμφωνία είναι να μείνουν μαζί για να προχωρήσουν σε γάμο, αν πάνε όλα καλά στη συγκατοίκηση, δεν είναι τίμιο να γίνει ο γάμος, εφόσον αυτό είχε συμφωνηθεί? Μπορεί η κοπέλα να είναι παραδοσιακή, και ο άντρας απλά να χει βολευτεί..

Συμφωνία;;;
Ε, αν τα χουν μιλημένα και συμφωνημένα τότε αλλάζει το πράγμα... Πριν πάντως είπες ότι είπαν, ας συγκατοικήσουμε και..... βλέπουμε...
Αν κάτσει...

Πιο πολύ με αγορά αυτοκινήτου μου μοιάζει η όλη φάση(ξέρεις, test drive κι αν όλα πάνε καλά θα το πάρουμε το σαραβαλάκι...) παρά με σχέση όπως την περιγράφεις...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

olga_serb

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η olga_serb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Καλαμάτα (Μεσσηνία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
Ο γαμος ειναι μια λογικη κατάληξη μιας σοβαρής σχέσης! Εκτος αν το ζευγαρι ζει σε καποια φανταστικη κοινωνια που δεν παντρευονται ...:wacko: Να ειμαι η γκομενα του...., ερωμενη, φίλη, συγκατοικος επί χρόνια - ...αλλα οχι συζυγος? :down: .....ωραία αγάπη από την πλευρά του....Εκτος αν ειμαστε πιτσιρικια?...... Οπως καταλαβα, δεν μιλαμε για τέτοιες ηλικίες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Τελικά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ηλικία.. πραγματικά θυμάμαι κι εγώ πως στα 25 και τα 27 δεν με ένοιαζε καθόλου αν η σχέση θα πάει κάπου ή όχι, αλλά τώρα μου είναι πραγματικά αδιανόητο να είμαι με κάποιον "γκομενικά" μόνο για πολύ καιρό. Ναι πολύ ωραία φάση αυτή, αλλά την έχω ζήσει πάρα πολύ, ψάχνω κάτι άλλο πλέον, όχι πως θέλω να παντρευτώ αύριο το πρωί ή να παντρευτώ καν, αλλά θέλω να μοιραστώ την καθημερινότητά μου με τον άλλον σε όλα τα επίπεδα και θα ήθελα να θελει να κάνουμε και οικογένεια με όποιο τρόπο μπορούμε (εγκυμοσύνη, δωρητής σπέρματος, υιοθεσία).

Και όσο κι αν αγαπώ και λατρεύω κάποιον αν δεν μπορεί να μου τα δώσει αυτά, δεν μπορώ να μείνω μαζί του. Όχι δεν είναι μέσο ο άλλος για τους στόχους μου, δεν ψάχνω να βρω απλώς κάποιον να κάνω παιδιά, θέλω και να ερωτευτώ, να πεθαίνω, να λιώνω και δεν θα έμενα με κάποιον που θα ένιωθα λιγότερα από αυτά, αλλά δεν είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω τα όνειρά μου απλώς για να είμαι με κάποιον ό,τι κι αν νιώθω για εκείνον. Εγωιστικό, ξε -εγωιστικό, αυτός μπορεί να φυγει καποια στιγμή, μπορεί να πεθάνει, μπορεί οτιδήποτε, εγώ θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να μπορώ να πω πως προσπάθησα για να αποκτήσω όλα όσα ήθελα και δεν με κράτησε κανείς πίσω!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

olga_serb

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η olga_serb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Καλαμάτα (Μεσσηνία). Έχει γράψει 228 μηνύματα.
Δεν ειναι καθολου εγωιστικο!!!!! Λες και o γαμος ειναι ισόβια κάθειρξη..... :stunned:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Εγώ πάλι νομίζω πως τη συμβίωση και το γάμο και το να φέρεις στον κόσμο παιδιά και όλ'αυτά, πρέπει να στα εμπνέει ο άλλος. Οταν εχεις διαπιστώσει πως δε θέλει, τότε πώς να εμπνευστείς;
θέλω και να ερωτευτώ, να πεθαίνω, να λιώνω και δεν θα έμενα με κάποιον που θα ένιωθα λιγότερα από αυτά
Δεν πρέπει όμως Καγίρα μου, να χεις απέναντι και τον άνθρωπο που θα στα εμπνέει; Θέλω να πω, αν μια τέτοια επιθυμια- συμβίωση κλπ- είναι ατομική, προυποθέτει όμως δύο άτομα. Για την ακρίβεια προυποθέτει την επιθυμία και των δύο. Επομένως, εικάζω, αν ναι μεν είναι επιθυμία, αλλά ατομική, μήπως καταλήγει ουτοπική; Και μήπως η πραγματική επιθυμία υφίσταται μόνο όταν βρίσκεται στο πλάι μιας γυναίκας, ο ''μούσος'' (απο τη ''μούσα'':P) της ιστορίας; Και το αντίστροφο σαφώς.

Σε συζητήσεις που κάνω με μεγαλύτερης ηλικίας άτομα των 30 κι άνω, θεωρείται πως η γυναίκα άνω των 30 έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις και σε σεξουαλικό αλλά και σε συναισθηματικό επίπεδο(κάτι που ναι μεν δεχομαι αλλα κι ενίσταμαι καθώς αν δεν παινέψεις την ηλικία σου να πέσει να σε πλακώσει:P). Και προφανώς αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι που την στρέφουν στο να αναζητά το ''πακέτο'' εδώ και τώρα, κοιτάζοντας ευθεία και με απαιτήσεις. Κι αναρωτιέμαι, ως νεότερη και μην έχοντας υπάρξει δέσμια -ακόμα τουλάχιστον γιατί ποτέ δε λές ποτέ- αυτών των σκέψεων, πες πως μια γυναίκα αφήσει έναν άνθρωπο που αγαπά αλλά που δεν είναι στην ίδια φάση και πες πως τελικά βρίσκει έναν τύπο που θα της κάνει τα παιδιά και θα της σοβαρέψει τη ζωή... αναρωτιέμαι αν τελικά επρόκειτο για επιθυμία ουτοπική που πραγματοποιήθηκε ναι μεν αλλά φάνηκε μακροπρόθεσμα ώς λύση ανάγκης. Κι αναρωτιέμαι αν μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο θα της είχε φέρει όλον αυτόν τον καιρό την αληθινή ευτυχία.

Την ευτυχία γενίκοτερα στη ζωή και τις περιόδους αυτής, τα αντιλαμβανόμαστε μακροπρόθεσμα.
Και δε μιλώ για χαρά και ενσταντανέ ευεξίας, μιλάω για καλή ποιότητα ζωής που περιλαμβάνει την αγάπη δυο ανθρώπων ακόμα κι αν διαφέρουν κατά πολύ κι έχουν διαφορετικές επιθυμίες. Σαφώς και δεν λέω ''μείνε στη σχέση εφόσον δεν καλύπτεσαι'', αλλά λέω ''κάνε μια στάλα υπομονη κι άσε τη ζωή να σου δείξει τον δρόμο που θα πάρεις και τα άτομα που θα συναντήσεις. Με κάποιο ίσως εμπνευστείς, μπορεί και με κανένα'' . Γενικά το ''εσύ''.

Αλλωστε οι πιθανότητες για όλους και για όλα είναι 50-50. Το κοινό σε όλους είναι πως οφείλουν να ζουν ως έχουν τα δεδομένα στη ζωή τους, γιατί η ζωή είναι μικρή και είναι κρίμα να περνά παρέα με τις μόνιμες σκέψεις για το μέλλον. Λες και το ξέρει και κανείς...!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Oralee

Τιμώμενο Μέλος

Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 45 ετών και μας γράφει απο Γλυφάδα (Αττική). Έχει γράψει 15,765 μηνύματα.
Με μπέρδεψες. Πρωτότυπο. :P
Έχω σκεφτεί κι εγώ πως καλύτερα θα ήταν ίσως να μη πιέσεις τίποτα είτε προς την μια κατεύθυνση είτε προς την άλλη, αλλα αν ο άλλος ξεκάθαρα σου λέει βρε παιδί μου πως δεν θέλει κατι πιο σοβαρό και δεν θα θέλει για τα επόμενα χρόνια, ε τι να κάτσεις να περιμένεις να δεις; Ή θα πρέπει να αλλάξεις τα θέλω σου ή θα πρέπει να συμβιβαστείς ότι δεν πα να θέλεις ό,τι θες τα α.. μου θα πάρεις που λέει το άσμα ή θα χωρίσεις μήπως και βρεις κάποιον άλλον να σου βγάλει όλα αυτά τα αισθήματα και παραλλήλως να θέλει και κάτι πιο σοβαρό. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Και δεν είναι πως εκβιάζεις τον άλλον, τουλάχιστον όχι περισσότερο απ όσο σε εκβιάζει αυτός που ενώ του έχεις εκφράσει τις επιθυμίες σου, αρνείται να το συζητήσει έστω μήπως βρεθεί κάποια ενδιάμεση λύση και είναι κάθετα αρνητικός σε κάθε ενδεχόμενο περαιτέρω δέσμευσης. Ναι έχει το δικαίωμα κι αυτός να θέλει ό,τι θέλει, όμως εγώ δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου όταν συμβιβάζομαι με λιγότερα και στο φινάλε προτιμώ την μοναξιά μου από μια σχέση που τελικά δεν με καλύπτει σε όσα θεωρώ βασικά.
Σίγουρα ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει τελικά, μπορεί να γνωρίσεις έναν άλλον, να ερωτευτείς παράφορα, να κάνεις οικογένεια και μετά από δύο χρόνια να χωρίσεις, ενώ αν έμενες με τον άλλον να αργούσες να κάνεις οικογένεια, αλλά να την έκανες μετά από πέντε χρόνια και τελικά να ήσουν πιο ευτυχισμένη. Το θέμα είναι ..έχεις πέντε χρόνια όταν μάλιστα δεν ξέρεις καν αν ο άλλος θα θέλει οτιδήποτε έστω τότε; Δλδ αν περιμένεις και τελικά ο άλλος δεν αλλάξει γνώμη, πόσο ωραία θα νιώθεις μετά που θυσίασες τα όνειρά σου για να είσαι μαζί του; Με την ίδια λογική θα έπρεπε και όσοι έχουν σοβαρή σχέση να μη φευγουν εξωτερικό για σπουδές ενώ το θέλουν, είναι δυνατόν για να κυνηγήσουν τους στόχους τους να παρατάνε κάποιον που αγαπάνε τρελά;..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

WhiteDrum

Διάσημο μέλος

Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
[...] αλλά συναισθηματικά δεν μπορώ να δεχτώ κάτι άλλο γιατί τι σόι αγάπη είναι αυτή και πόσο με νοιάζεται ο άλλος αν με υποχρεώνει ή να τον χωρίσω (και να μου σπάσει η καρδιά) ή να μη κάνω πιθανά ποτέ παιδί;;;!!! Υποτίθεται πως θελει να με βλέπει ευτυχισμένη και αυτό τον κάνει κι εκείνον ευτυχισμένο - εγώ παντως θα έκανα παιδί ακόμα κι αν δεν ήθελα αν ο άντρας που αγαπούσα έβλεπα πως το χρειάζεται για να νιώθει ολοκληρωμένος, παρότι θα έπρεπε να υποστώ και μια ολόκληρη εγκυμοσύνη και άρα θα είχα κι έναν παραπάνω λόγο να το αρνηθώ..

Θα μπορούσε αντίστοιχα να σου πει ότι η εστίασή σου είναι εγωκεντρική και ότι με τη σειρά σου δεν υπολογίζεις ότι αυτός/η θα είναι μες στην μιζέρια και την καταπίεση (ergo μη ευτυχισμένος/η) για να θυσιαστεί για την δική σου ικανοποίηση στόχων. Οπότε αν σου έλεγε "Όμως τότε εγώ θα είμαι καταπιεσμένος, θλιμμένος και εξοργισμένος, δεν με υπολογίζεις :( " θα έπρεπε να έρθει στην επιφάνεια το πραγματικό αίτιο : "Σε θέλω συνεργάτη στην εκπλήρωση των ονείρων μου. Αν δεν εκπληρωθούν δεν θα είμαι ευτυχισμένος, άρα θα συντελέσεις στην δυστυχία μου." Αν συμφωνήσει ο άλλος θα είναι έπειτα ο ίδιος στεναχωρημένος και διαταράσσεται έτσι κι αλλιώς η ισορροπία. :hmm:


Αρχική Δημοσίευση από Vkey:
Αλλά δεν θεωρώ τόσο εκβιαστικό το δίλημμα (βασικά την ερώτηση θα την έκανα πιο εκλεπτυσμένα χωρίς το ή ) .... Πάντως είναι μία ερώτηση για να ξέρεις που βρίσκεσαι και να αποφασίσεις μετά τι θα κάνεις.... Τώρα πια επιλογή είναι σωστή δεν ξέρω και δεν νομίζω ότι θα μάθω ποτέ....

Και για να συμπληρώσω την απάντησή μου προς την Κωννα, συμφωνώ με την Βίκυ αναφορικά με την εστίαση που κάνει. Αν ο άλλος δεν επιθυμεί είτε να επισημοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο την σχέση είτε να κάνει παιδιά, τότε αν είναι τόσο σημαντικά ως στόχοι-όνειρα προχωράς και δεν τον/την καταπιέζεις. Επειδή έτσι όπως εσύ/αυτός/αυτή θεωρείς ότι δεν σέβεται τα όνειρά σου, άθελά σου κάνεις το ίδιο με το να καταπατάς τα δικά του και να υποτιμάς τα "όχι" που έχει εκφράσει αρχικά.

Τώρα στην περίπτωση του αμφιθυμικού ατόμου που και θέλει και δεν θέλει ένα ή όλα από τα προαναφερθέντα τότε ναι, είναι σαφές ότι πρέπει να φύγει και να μην περιμένει κανείς για όποτε θυμηθεί ο λόρδος/κοντέσα να δηλώσει τι επιθυμεί.

Αρχική Δημοσίευση από Dark_kronos:
Αν καπιος πολυ συμαντικος για εσενα θελει κατι, το θες και εσυ! Φυσικα το παιδι ειναι κατι πολυ διαφορετικο απο καθε τι αλλο, αλλα και μονο που θα σου μπει η ιδεα μετα την δουλευεις μεσα σου και καποια στιγμη ωριμαζει το πραγμα.

Βρε πουλάκι μου για παιδί μιλάμε όχι για σοκολατίνα ούτε για νέο λαμπατέρ απ τα ΙΚΕΑ. Δεν "ωριμάζει" έτσι απλά η ιδέα της τεκνοποίησης αν κάποιος δεν το θέλει! Δεν θεωρώ εφικτό ούτε απόλυτα ειλικρινές από την μία στιγμή στην άλλη (δεν λέω ότι δεν μπορεί να γίνει με την πάροδο ετών) ο ένας εκ των δύο συντρόφων να πει "Αχ ναι βρε αγάπη! Έχεις δίκιο που θέλεις παιδί! Ας φκιάξομε ένα!!" :/: Μιλάμε για μια τεράστια ευθύνη. Για έναν νέο άνθρωπο, για επένδυση συναισθημάτων, χρόνου και χρήματος, για αφοσίωση και πειθαρχία. Για μένα όσοι αψηφούν αυτές τις αμφιβολίες όσων δεν επιθυμούν να τεκνοποιήσουν, φέρονται επιπόλαια και εγωκεντρικά. Αυτή η αναφορά στην τεκνοποίηση έγινε για να θέσω σαφές ότι δεν είναι ευκαταφρόνητο να μην θέλει κάποιος να τεκνοποιήσει και ότι μπορεί μάλιστα ένα ανεπιθύμητο παιδί να τον κάνει μίζερο και να διαταράξει τις προηγούμενες ισορροπίες απλά επειδή ο ένας το ήθελε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Εγωιστικό, ξε -εγωιστικό, αυτός μπορεί να φυγει καποια στιγμή, μπορεί να πεθάνει, μπορεί οτιδήποτε, εγώ θέλω να νιώθω καλά με τον εαυτό μου και να μπορώ να πω πως προσπάθησα για να αποκτήσω όλα όσα ήθελα και δεν με κράτησε κανείς πίσω!


...:worry:?



...εγώ πάντως θα τηλεφωνώ στο γηροκομείο κάθε χριστούγεννα,
έτσι για να μην πάθεις κατάθλιψη. :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

marina289

Δραστήριο μέλος

Η μαρινα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 47 ετών. Έχει γράψει 687 μηνύματα.
Ναι , θα συμφωνήσω ότι το πιο επίμαχο είναι η κοινή αντίληψη στο θέμα ¨απόκτηση παιδιών¨...
Δεν νομίζω ότι είναι συναισθηματικός εκβιασμός να θέλεις να εκφράζεις τα θέλω σου
και να αναζητάς να δεις και να συζητήσεις πού συγκλίνουν με τα θέλω του συντρόφου σου....

Πχ, ένα από τα λίγα πράγματα στα οποία έχω υπάρξει σταθερή , είναι ότι ποτέ δεν ήθελα -και εξακολουθώ να μην θέλω- παιδιά...
Εννοείται ότι ήταν από τα πρώτα πράγματα που έθιξα σε συζήτηση με τον σύντροφό μου... ( πότε;; Όταν , απλά, ψυχανεμίζεσαι ότι αυτή η σχέση διαφέρει από τις προηγούμενες...Δεν είναι χρονικό, αλλά ¨ποιοτικό¨ το θέμα...)
¨Αν θέλεις να κάνεις παιδιά, εγώ δεν θέλω...
Αν ελπίζεις ότι ίσως στο μέλλον αλλάξω-με αλλάξεις, το πιθανότερο είναι να χάσεις πολύτιμο χρόνο από τη ζωή σου...
Οπότε αν ονειρεύεσαι παιδιά κτλ, μάλλον είσαι με τον λάθος άνθρωπο... ¨

Είναι συναισθηματικός εκβιασμός;; Καλώς ή κακώς αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να εκφραστούν περιφραστικά ή μεσοβέζικα...
Για μένα είναι υπευθυνότητα αλλά και σεβασμός στις ανάγκες , τα θέλω και τα όνειρα του συντρόφου σου ....
Να ξέρεις και εσύ , αλλά και εκείνος, πού πατάει και ως πού μπορεί να στοχεύει και να ονειρεύεται...

Επίσης ένα δεύτερο που έθιξα ήταν...-θα σας ακουστεί χαζό, αλλά για μένα δεν ήταν και ούτε είναι- το θέμα δουλειές...
¨Αν ψάχνεις να βρεις μια νοικοκυρά σαν τη μαμά σου ξέχνα το...Είμαι τσαπατσούλα και χύμα,και δεν το'χω καθόλου το θέμα δουλειές και σπίτι που αστράφτει¨

Αυτές ήταν οι δικές του υποχωρήσεις ...συν κάτι συζητήσεις στο θέμα πολυγαμία-μονογαμία, που επίσης θεωρώ σημαντικό να θίγεται εξαρχής σε μια σχέση...

Οι δικές μου υποχωρήσεις ήταν ότι παντρεύτηκα, και πολύ περισσότερο ότι παντρεύτηκα με θρησκευτικό γάμο...
Καλώς ή κακώς ο σύντροφός μου ήθελε θρησκευτικό γάμο... γιατί να του το στερούσα αφού για εκείνον ήταν κάτι σημαντικό, και για μένα οκ, δεν ήταν και κάτι τραγικά δυσάρεστο...Σαν γιορτή το είδα κάπως και σαν ευκαιρία συνάντησης με αγαπημένα πρόσωπα...

Η ερώτηση που ακούω συχνά είναι ¨αφού δεν θέλεις παιδιά, γιατί παντρεύτηκες;;¨
Το μόνο σίγουρο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι δεν υπομένεις έναν γάμο (σε περίπτωση που δεν τραβάει) για τη χάρη των παιδιών...
Οπότε μένεις επειδή , απλά, γουστάρεις να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο....

Και κάτι επίσης βασικό για μένα...να ξεχνάς ότι υπάρχει ¨γάμος¨, αλλά να έχει την ¨ελαφρότητα¨ και τη χαλαρότητα μιας όμορφης σχέσης με ελευθερία........
Πολλές φορές έχει τύχει να πάω για καφέ ή να βγω, και να θυμηθώ μετά από ώρες ότι δεν έχω πει τίποτα στον σύντροφό μου...
Για μένα, δεν υπάρχει καλύτερο από αυτό...
Να μην νιώθεις ότι λογοδοτείς ...
Εννοείται ότι μια σχέση δεν γίνεται ¨σοβαρή¨ με τον γάμο!Αλίμονο! Τί κολλήματα είναι αυτά!..(Επειδή έχει θιγεί και πριν το θεμα...)

Οκ παιδιά, οι σχέσεις -όταν τις θεωρείς σημαντικές- θέλουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλιώς δεν περπατάνε εύκολα....
Αρκεί να μην γίνεται με την έννοια του καταναγκαστικού συμβιβασμού...
Αρκει να σας πω ότι για τα πρώτα χρόνια της σχέσης, δεν...καναμε σεξ τα Σάββατα, γιατί έπαιζε μπάλα την επόμενη και ήθελε να είναι σε φόρμα... ;) Οκ, το ανέχτηκα...
Συν του ότι οι Κυριακές -που είναι ωραίες μέρες για τσάρκα- ήταν πάντα κλεισμένες...
Το ανέχτηκα...όπως και εκείνος έχει ανεχτεί πολλά....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 7 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top