Κακή και καλή τέχνη

painter

Νεοφερμένος

Ο painter αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 68 ετών. Έχει γράψει μόλις ένα μήνυμα.
Δεχόμενοι τους “ειδικούς” και τον τρόπο ερμηνείας της τέχνη -για κάθε έργο τέχνης-, τότε απλά θα παπαγαλίζουμε υιοθετώντας τον ένα ή άλλο τρόπος σκέψης.
Σε μια έκθεση μοντέρνας τέχνης ο εκεί υπεύθυνος μου είπε κοντολογίς πως μπορεί να μου εξηγήσει καλύτερα από τον δημιουργό των έργων το νόημά που σε αυτά υπάρχουν...!
Πως πρέπει να βλέπουμε τελικά την Τέχνη;
Ως Τέχνη, ή όπως θέλουν οι διάφοροι της κουλτούρας ως τέχνη για την τέχνη; Αλήθεια ο άνθρωπος τι ρόλο κρατά σε αυτή την περίπτωση;
Υπάρχει όμως μια σωστή βάση απ' όπου μπορούμε να τα δούμε όλα. Μια αφετηρία απ' όπου θα βρούμε τα μέτρα και τα σταθμά, τα ζύγια με άλλα λόγια.
Είναι το σώμα μας.
Πριν αναφερθώ για την τέχνη σε σχέση με εμάς και το σώμα μας, θα πως δυο λόγια για τον τρόπο που έμαθα να το συγκρίνω και με πιο γενικά “προβλήματα” και προβληματισμούς που είχα στην εφηβική μου ηλικία.
Στις γενιές του 50-70, οι περισσότεροι φοιτητές ήσαν κατά κανόνα αριστεροί, αφού αυτό εμπεριείχε από τη φύση του τότε κάτι το επαναστατικό. Το λυπηρό ήταν η άμεση μεταστροφή τους στον καπιταλισμό μόλις αποκτούσαν δουλειά, όνομα και λεφτά.
Κάνοντας τη σύγκριση με το σώμα μου, έβλεπα πως το στομάχι μου για παράδειγμα δεν μπορούσε να είναι κουμουνιστής εάν δεν γίνει πρώτα καπιταλιστής.
Δηλαδή, έπρεπε πρώτα να Φάει, να καλό φάει μάλιστα, να αποκτήσει δηλαδή όλα αυτά που στη συνέχεια θα μπορούσε να προσφέρει στο σώμα μου.
Δεν μπορεί να είσαι κομουνιστής και κρατάς τη χούφτα σου στραμμένη προς τα πάνω...!
Είσαι απλά ένας ζήτουλας.
Καλό είναι να αποκτάς πρώτα αυτά που πρέπει, -καπιταλισμός-, και στη συνέχεια μοιράζεις -ποτέ το ίδιο το κεφάλαιο- στο κόσμο γύρο σου.
Οι τότε φοιτητές δεν ήταν παρά θλιβερές φιγούρες που είχαν την αυταπάτη του αγωνιστή, και βέβαια δεν μιλώ για όλους, γι όσους δηλαδή ακολούθησαν με συνέπεια τα νεανικά τους πιστεύω και αργότερα, όταν έγιναν κι αυτοί κάποιοι.
...Μη ξεχνάτε πως το σώμα μας είναι η ορατή πλευρά της ύπαρξής μας, πως πίσω και βαθύτερα κρύβει άπειρες δυνατότητες.
Ο εσωτερικός μας πλούτος, είναι σαν τα υπόγεια νερά, που όσο τα κρατάς υπόγεια, δε διαφέρει από το να μην τα έχεις καθόλου. Όταν μέσα από τη γνώση, ή τη διάθεση να δημιουργήσουμε, ανοίξουμε κάποιες διεξόδους, τότε γινόμαστε κι εμείς πηγή προσφοράς στην ανθρωπότητα.

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να συμβούν και άσχημα, όταν ερμηνεύσουμε λάθος αυτήν μας την προσφορά. Βγάζοντας το καινούριο στην επιφάνεια, αν το τσιγκουνευόμαστε και δεν το μοιράσουμε ολόγυρά σε πολλούς "διψασμένους", δε θα είναι τίποτε άλλο από στάσιμα νερά, όπου σύντομα θα γεννήσουν αβγά τα κουνούπια, ανάμεσα σε πράσινες λειχήνες που θα καλύπτουν την παγερή τους επιφάνεια.
Αντίθετα, όταν απλόχερα τα μοιράσεις στον περίγυρό, θα είσαι κι εσύ μια πηγή ζωντανή, καθώς από τα σπλάχνα σου θα βγαίνει καθαρό και γάργαρο και κρυστάλλινο και ζωογόνο το νερό.
Το παράδοξο, αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι σήμερα, είναι πως εμείς ήμαστε απλώς η πηγή.
Δεν είμαστε το νερό.

Αν πεισματικά κλείσουμε και δεν επιτρέψουμε την έξοδό του, αυτό θα βγει από μια άλλη πηγή, διπλά μας, ή ακόμη χειρότερα, μακριά μας.
Ανοίγοντας όμως διάπλατα τη δική μας πηγή, τόσο πιο πλούσια και η προσφορά μας στον κόσμο, τόσο μεγαλύτερα τα δικά μας οφέλη από το ζωντανό νερό που γίνεται ο δικός μας εσωτερικός πλούσιος κόσμος.
Ας μη κάνουμε κι εμείς το λάθος να κρατήσουμε για μας αυτά τα νερά. Λίμνη με όψη θολή, γεμάτη γυρίνους κι έντομα...
Αφήστε το νερό της δικής σας πηγής να τρέξει ελεύθερα. Μην ανησυχείτε. Δεν πάει χαμένο. Η Γη γύρω μας διψά κι αν ξεδιψάσει μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα, γιατί η πηγή είναι η ίδια η ζωή.
Οι άνθρωποι φυτεύουντα δέντρα της αρεσκείας τους και μετά αναζητούν την πηγή, ανοίγοντας εδώ κι εκεί τρύπες στη γη, αναζητώντας την "αγάπη" που θα τα κρατήσει στη ζωή....”



Με άλλα λόγια, νομίζω πως ο άνθρωπος είναι Τριαδικός. Έχει το νου που τα θέλει ξεκάθαρα, τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, αλλά έχει και το συναίσθημα που δε γνωρίζει από σχήματα και περιγράμματα.
Οι “φωτογραφικοί” δημιουργοί στην τέχνη ανήκουν περισσότερο στη πρώτη μερίδα των ανθρώπων δηλαδή που λειτουργούν περισσότερο με το νου, με καθαρά σχήματα και πιστότητα ως προς το πρωτότυπο.
Οι μοντέρνοι ανήκουν περισσότερο στη δεύτερη μερίδα, αυτών που λειτουργούν μόνο με το συναίσθημα, αδιαφορώντας για σχήματα και λογικές ερμηνείες.
Όμως η τελειότητα δεν μπορεί παρά να είναι η πληρότητα και όχι να είναι Μέρος μόνο του όλου.
Αν λοιπόν το ανθρώπινο σώμα είναι τέλειο με τη λογική -την εικόνα- και το συναίσθημα – το ανεικονικό-, τότε στην Τέχνη θα πρέπει να αναζητούμε και το σχήμα και την έκφραση όπου αυτή υπάρχει μέσα κι ανάμεσα από τις γραμμές και τα χρώματα.
Οι παραστατικοί δημιουργοί είναι χαμηλών τόνων άνθρωποι. Εκεί που εκνευρίζομαι, είναι στους αφηρημένους δημιουργούς που γενικά και δίχως εξαιρέσεις σνομπάρουν τους πάντες και πάντα που είναι πέρα από τον εαυτούλη τους...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

christinelle

Πολύ δραστήριο μέλος

Η christinelle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Ελευσίνα (Αττική). Έχει γράψει 1,873 μηνύματα.
Δεν άντεξα και απαντάω με την κλασσική απάντηση που φυλάω για τέτοια ερωτήματα:

When the flush of a new-born sun fell first on Eden's green and gold,
Our father Adam sat under the Tree and scratched with a stick in the mould;
And the first rude sketch that the world had seen was joy to his mighty heart,
Till the Devil whispered behind the leaves,
"It's pretty, but is it Art ?"

Απόσπασμα από το The Conundrum of the Workshops του Kipling.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Mercury

Επιφανές μέλος

Ο Doctor αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαέστρος και μας γράφει απο Ισλανδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 13,611 μηνύματα.
Στην Γαλλία του 19ου αιώνα οι καλλιτέχνες είχαν υιοθετήσει μία φράση ''l'art pour l'art'',"Art for art's sake".
Όπου κατέκριναν τους κριτικούς που έθαβαν τα έργα τους. Η τέχνη δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά,μόνο υποκειμενικά.
Αυτό που για κάποιον είναι αίσχος,για τον αλλόν είναι αριστούργημα.

Δεν υπάρχει κακή και καλή τέχνη.ΜΟΝΟ τέχνη.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rainbow Blues

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Rainbow Blues αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Έμπορος και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 305 μηνύματα.
Στην Γαλλία του 19ου αιώνα οι καλλιτέχνες είχαν υιοθετήσει μία φράση ''l'art pour l'art'',"Art for art's sake".
Όπου κατέκριναν τους κριτικούς που έθαβαν τα έργα τους. Η τέχνη δεν μπορεί να κριθεί αντικειμενικά,μόνο υποκειμενικά.
Αυτό που για κάποιον είναι αίσχος,για τον αλλόν είναι αριστούργημα.

Δεν υπάρχει κακή και καλή τέχνη.ΜΟΝΟ τέχνη.

Συμφωνώ.:)

Αν και δεν μπορω να πώ καλλιτέχνη τον άνθρωπο που αμπαρώνεται σε μια γκαλερί με πέντε άλλους εξωγήινους που του λένε πόσο καλό είναι το έργο του και όταν μπείς ανυποψίαστος μέσα σε κοιτάνε σαν να φοράς τα εσώρουχα πάνω από τα ρούχα. Η τέχνη είναι για όλους!! Τέλος!!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Η τέχνη είναι καθαρά υποκειμενική, είναι η αισθητική και η ματιά του καθενός. Ο Μερκ τα λέει πολύ καλά, με βρίσκει σύμφωνη.
Χαριν παραδείγματος πρόσφατου: το παρακάτω '' κλικ'' σίγουρα είναι κακό -παρμενο ποστ απο άλλο θέμα/ ας μου επιτρέψει η Ρεζ που με βρίσκει κι εκείνη εκεί σύμφωνη- αν και πολλοί θα το θεωρήσουν τέχνη.
Είναι τέχνη που σε μένα τουλάχιστον δεν αρέσει

είναι ζαβοί αυτοί οι σχεδιαστές...

κλικ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Κακή τέχνη για μένα υπάρχει...είναι αυτή που εκπορνεύεται, που προκαλεί απλά για να προκαλεί, αυτή που κατευθύνει και καθοδηγεί …

Καλή τέχνη είναι αυτή που σε πάει παρακάτω μπορεί όχι με ολόκληρο βήμα έστω και κάποια mm πιο πέρα...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Libertus

Συντονιστής

Ο Libertus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10,233 μηνύματα.
Η βαθιά υποκριτική τέχνη είναι μια κακή τέχνη.
 

efiger

Νεοφερμένος

Η efiger αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 40 μηνύματα.
Υπάρχει καλή και κακή τέχνη αλλά είναι τελείως υποκειμενικο για τον καθενα. Ο κάθε ανθρώπος θα δει κάτι διαφορετικό στον πινσκα ή στο έργο τέχνης που αντικρίζει ανάλογα με τα βιωματα και τον τρόπο σκέψης του. Στον Γκωγκέν που ανέφερες συγκρίνουν τα πρωτα έργα του σε σχέση με τα μεταγενέστερα γι αυτό και δεν είναι "καλά". Και βασικά πλεον η τέχνη είναι τελείως αφηρημένη. Έχει σχέση με αυτό που συμβολίζει το έργο.Αν ο καλλιτέχνης έχει καλό σκεπτικό τότε θεωρείται καλη τέχνη. Αλλά πραγματικά είναι κάτι τελείως υποκειμενικο. Εμένα στη σχολή στο πανεπθστημιο έλεγαν συνέχεια για μια τοιχογραφία του Ελ Γκρέκο σε μια εκκλησία του Τολέδου και όταν την είδα από κοντά σκέφτηκα "σοβαρά αυτό είναι ;".Δεν εντυπωσιαστηκα. Κάποιος άλλος μπορεί να το θεωρουσα υπέροχο.
 

efiger

Νεοφερμένος

Η efiger αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 40 μηνύματα.
Δεν υπάρχει καλή κ καλή τέχνη. Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει μέσα στο έργο τέχνης . Βέβαια κακή τέχνη ίσως θα μπορούσα να θεωρήσω αυτό με την κολλημένη μπανάνα στον τοίχο.αλλα είμαστε πλέον σε μια εποχή που ο καθένας εκφράζεται όπως επιθυμεί.
 

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top