Frost/Nixon (2008)

Frost/Nixon

Πολύ καλή ταινία. Αρχικά φοβόμουν να τη δω, διότι αν και ξέρω για το σκάνδαλο Watergate αλλά και τη συνέντευξη του Nixon στον Frost, δεν ήθελα να παρακολουθήσω μία αναπαραγωγή των γεγονότων με ηρωισμούς και στεγννή σοβαρότητα.

Οι ηθοποιοί ήταν όλοι εκπληκτικοί, ιδίως ο Michael Sheen και ο Frank Langella. Ειδικά ο δεύτερος αναπαρήγαγε έναν τόσο notorious πολιτικό με αυτάρκεια, πείθοντας για αυτό που αναπαριστά αλλά και στεκόμενος σαν πλήρης χαρακτήρας- κάτι στο οποίο βοήθησε η σκηνοθεσία πολύ. Η οποία μου άρεσε, γιατί ενώ έπρεπε να μεταφέρει ένα θεατρικό έργο στη μεγάλη οθόνη, κλασική παγίδα, δε μοιάζει να συνάντησε εμπόδια.

Γενικά κανείς αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του θέματος, μαθαίνει για το τι έγινε χωρίς να έμπλεκεται με άγνωστα ονόματα, αλλά απολαμβάνει και την ελαφρότητα των 80'ς, της ντίσκο και της ανάλογης μόδας. Αξίζει να ξέρετε ότι και οι δύο ηθοποιοί έπαιξαν στη θεατρική εκδοχή του έργου.

Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, και αυτό γιατί μέσα σε 2 ώρες καταφέρνουν οι συντελεστές να ψυχογραφήσουν δυο επιφανειακός αντίθετους χαρακτήρες ωστόσο στην πράξη ανήκουν σε δυο κόσμους με παρόμοια χαρακτηριστικά, την πολιτική και την τηλεόραση. Παρόμοια χαρακτηριστικά επειδή μονομαχούν για τα τις ίδιες αξίες, την δύναμη, την φιλοδοξία και του γοήτρου.

Ο Frost ακολουθώντας την καύλα της φιλοδοξία ρισκάρει την προσωπική του περιουσία και την μέχρι τότε καριέρα του για να πετύχει την αναγνώριση στην Αμερική αφού όπως και ο ίδιος λέει, η αναγνώριση στην Αμερική δεν συγκρίνεται με την αναγνώριση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ο Nixon αν και φιλάργυρος και με επιρρεπής στην κατάχρηση εξουσίας μέσω ενός σαγηνευτικού τρόπου καταφέρνει να γίνεται συμπαθής.

Οι δυο χαρακτήρες ωστόσο έχουν έναν ακόμη συνδετικό κρίκο. Αρνούνται και οι δυο, με πεισματικό τρόπο, την ήττα. Αυτό έχει, κατά την γνώμη μου διπλό αντίκτυπο στον θεατή. Να αγωνιεί για το τέλος αλλά και να αδιαφορεί για τους υπόλοιπους χαρακτήρες.