Απάνθισμα από την σκέψη του Έβολα

Ο τρέχων «πολιτισμός» της Δύσης οφείλει να υποστεί μια θεμελιώδη αναμόρφωση, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένος αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει. Αυτός ο «πολιτισμός» έχει ολοκληρώσει την πληρέστερη διαστροφή κάθε λογικής τάξης πραγμάτων. Μέσα στο βασίλειο της ύλης, του χρυσού, της μηχανής, του αριθμού, δεν υπάρχει πλέον ούτε πνεύμα, ούτε ελευθερία, ούτε φως.

Η Δύση έχει χάσει την αίσθηση της διοίκησης και της υπακοής. Έχει χάσει την αίσθηση της Δράσης και της Ενατένισης. Έχει χάσει την αίσθηση της ιεραρχίας, της πνευματικής δύναμης, των θεανθρώπων. Δεν γνωρίζει πλέον την φύση.

Η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την φύση. Δεν αποτελεί για τον Δυτικό άνθρωπο ένα ζωντανό σώμα φτιαγμένο από σύμβολα, Θεούς και τελετουργικές χειρονομίες. Δεν είναι ένας υπέροχος «Κόσμος», στον οποίον ο άνθρωπος κινείται ελεύθερα, ως ένας μικρόκοσμος μέσα στο μακρόκοσμο. Αντιθέτως, έχει αποσυντεθεί σε μιαν αδιαφανή και θανατηφόρο εξωτερικότητα, το μυστήριο της οποίας επιδιώκουν να αγνοήσουν βέβηλες επιστήμες, με τη βοήθεια των ασήμαντων νόμων τους και των μικροπρεπών υποθέσεών τους.

Η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την Σοφία. Αγνοεί την μεγαλοπρεπή σιωπή εκείνων που αυτοκυριαρχήθηκαν, την λαμπρή φωτεινή ηρεμία των Προφητών, την υπέροχη ηλιακή πραγματικότητα εκείνων στους οποίους η ιδέα έχει γίνει αίμα, ζωή και δύναμη. Η Σοφία έχει αντικατασταθεί από την ρητορεία της «φιλοσοφίας» και του «πολιτισμού», από το βασίλειο των καθηγητών, των δημοσιογράφων και των αθλητών, από το σχέδιο, το πρόγραμμα και την προκήρυξη. Έχει ενδώσει στη συναισθηματική, θρησκευτική, ανθρωπιστική μόλυνση και στην φυλή των φλύαρων που τρέχουν ολόγυρα σαν τρελοί, εκθειάζοντας την «επίτευξη» και την «πρακτική», επειδή η σιωπή και η θεωρία τους φοβίζουν.

Η Δύση δεν ξέρει πλέον το Κράτος : Το ανδρείο Κράτος, την Αυτοκρατορία ως σύνθεση της πνευματικότητας και της βασιλείας, ως μία οδό προς το «υπερκόσμιο». Το Κράτος – όπως έγινε γνωστό από τους μεγάλους αρχαίους πολιτισμούς από την Κίνα έως την Αίγυπτο, από την Περσία έως την Ρώμη και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους – έχει πλέον βυθιστεί στην αστική ένδεια ενός καταπιστεύματος σκλάβων και εμπόρων.

Αγνοείται αυτό που θα μπορούσε να είναι ο πόλεμος, ο αυτόβουλος πόλεμος, ως αξία υπέρτερη και της νίκης και της ήττας. Ως εκείνο το ιερό μονοπάτι προς την πνευματική ολοκλήρωση, για το οποίο η Βαλχάλλα, η ουράνια έδρα του Όντιν, είναι το προνόμιο των ηρώων που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Η πορεία για την οποία στο Ισλάμ, «ο ιερός πόλεμος», το τζιχάντ, είναι συνώνυμος με τον «δρόμο του Θεού». Η πορεία κατά την οποία στην άρια Ινδία, ο πολεμιστής παραστέκει με τον ασκητή και, στην κλασική αρχαιότητα, ο «θριαμβικός θάνατος («mors triumphalis») εννοείται ως νίκη επί του θανάτου. Αυτοί οι σύγχρονοι, τρομεροί Ευρωπαίοι «ακτιβιστές» αγνοούν τι είναι ένας τέτοιος πόλεμος. Δεν γνωρίζουν πλέον πολεμιστές αλλά μόνο στρατιώτες. Για τους «ακτιβιστές» αυτούς, μια λογομαχία είναι αρκετή να τους τρομοκρατήσει και να τους πισωγυρίσει αναγκαστικά στην ρητορεία του ανθρωπισμού, του φιλειρηνισμού και του συναισθηματισμού.