Εργασία ή δουλειά; Δημιουργία ή βιοπορισμός;

Πώς αντιλαμβάνεστε την εργασία/δουλειά σας?

Αποτελέσματα της δημοσκόπησης (Ψήφισαν 13)
  • Αισθάνομαι δημιουργική/ός και νιώθω ικανοποίηση πέρα από την εξασφάλιση των προς το ζην

    Ψήφοι: 4 30.8%
  • Εργάζομαι για να ζήσω αλλά έχω και στιγμές που αισθάνομαι ότι δημιουργώ κάτι

    Ψήφοι: 5 38.5%
  • Σχεδόν αδιάφορη, αλλά τουλάχιστον έχω μια αμοιβή

    Ψήφοι: 1 7.7%
  • Δουλεύω μόνο για το μισθό, αν μπορούσα θα είχα φύγει…

    Ψήφοι: 3 23.1%

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Έχουμε πει πολλά για τη δουλειά, και μάλιστα το πιο πρόσφατο θέμα ήταν η σύγκριση πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας όπου υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις.

Ωστόσο δεν έχουμε μιλήσει για το πώς βλέπουμε αυτό που κάνουμε για να ζήσουμε (ή για να εξασφαλίσουμε το φραπέ, έστω).

Είναι εργασία(=δημιουργική απασχόληση με αποτέλεσμα που μας δίνει ικανοποίηση έστω και μέσα από δυσκολίες)?
Ή είναι
Δουλειά(=δουλεία, απλό μέσο βιοπορισμού χωρίς την προσωπική μας κατάθεση και πολλές φορές με δυσκολία και δυσαρέσκεια)?

Ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, Σαρλ Πεγκί, γεννημένος στα τέλη του 18ου αιώνα, διηγιόταν συχνά μια ιστορία: «Κατά τη διάρκεια μιας πορείας του για να προσκυνήσει στη Σαρτρ, συνάντησε στον δρόμο του έναν κατάκοπο άνθρωπο που έσπαγε πέτρες.
Πλησιάζει και τον ρωτάει: "Τι κάνεις, εδώ πέρα;" "Μα δεν βλέπεις; Σπάω πέτρες. Είναι σκληρή δουλειά, με πονάει η πλάτη μου, διψάω, σκάω από τη ζέστη". Συνεχίζει πιο κάτω και βλέπει έναν άλλον που σπάει κι αυτός πέτρες, αλλά δείχνει πιο ευδιάθετος. "Τι κάνεις εσύ εδώ;", τον ρωτά. "Βγάζω μεροκάματο. Σπάω πέτρες, δεν βρήκα καλύτερη δουλειά ακόμη, αλλά είμαι ευχαριστημένος γιατί με αυτήν μπορώ να θρέψω την οικογένειά μου". Συνεχίζει τον δρόμο του ο Πεγκί και συναντά έναν τρίτο άνθρωπο που έσπαγε πέτρες και το πρόσωπό του έλαμπε: "Τι κάνεις εδώ;", ρωτά και πάλι ο Πεγκί. "Εγώ , κύριέ μου", του απαντάει ο άνθρωπος "χτίζω, έναν καθεδρικό ναό". Η πράξη είναι η ίδια, αλλά το νόημα που της αποδίδεται είναι εντελώς διαφορετικό, πηγάζει από την προσωπική μας ιστορία και από το κοινωνικό μας περιβάλλον. Οταν έχουμε κατά νου να χτίσουμε έναν καθεδρικό ναό, δεν σπάμε πέτρες με τον ίδιο τρόπο».
Αυτή η ιστορία του Πεγκί μπορεί να κάνει τον σημερινό άνθρωπο να σκεφτεί τη δουλειά του με άλλον τρόπο; Μπορεί να δουλεύει σε μια ανιαρή, καταπιεστική, επισφαλή εργασία και να σκέπτεται ότι χτίζει καθεδρικούς ναούς;
Σε μια εποχή όπου όσοι έχουν μια δουλειά θεωρούνται τυχεροί, πώς εξηγείται όλη αυτή η δυσαρέσκεια στους χώρους εργασίας, η οποία ενίοτε οδηγεί κάποιους ανθρώπους στην αυτοχειρία; Πόσο μπορεί να υποφέρει κάποιος στη δουλειά του ώστε να φτάσει σε μια τόσο ακραία πράξη;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

aporw

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Σιμώνη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών, επαγγέλεται Τουριστικά και μας γράφει απο Νέα Σμύρνη (Αττική). Έχει γράψει 1,053 μηνύματα.
Το καλυτερο ειναι ο συνδιασμος και των 2..να σε ευχαριστει δηλαδη αυτο που κανεις..αλλα και το βιοποριστικο κομματι ειναι κατι πολυ βασικο.. Δυστηχως στις μερες μας λιγοι ειναι αυτοι που καταφερνουν τον συνδιασμο αυτων..:/::/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Η δουλειά μου ειδικά αυτόν τον καιρό όχι απλά δε μου αρέσει, αλλά μου έχει δημιουργήσει και σχεδόν καταθλιπτικές σκέψεις, σε σημείο να μη θέλω το πρωί να πάω στη δουλειά. Το μόνο που με κρατάει για να μην παραιτηθώ είναι η ανεργία που υπάρχει - δε θέλω να είμαι αχάριστη. Η ερώτηση είναι, αξίζει όλο αυτό που περνάω;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Θα απαντησω παλι σεντονιαζοντας...δε γινεται αλλιως, οσο κι αν προσπαθω:redface:

Ειμαι της αποψης πως ειμαστε ευτυχισμένοι οταν κάνουμε αυτό που αγαπαμε! Γιατι οταν αγαπαμε κατι προσπαθουμε να το εξελιξουμε, δε βαριομαστε, το κανουμε κομματι της ζωης μας και δε διαννοουμαστε να ζησουμε διχως αυτο. Σε ενα αλλο θεμα δε προλαβαινα απαντησω ρωτουσε καποιος αν ειχες πολλα χρηματα αν θα δουλευες και η απαντηση μου ειναι ''ναι!''
Για μενα η δουλεια ειναι εργασια, δημιουργικοτητα, εξελιξη, ηθικη- προσωπικη ικανοποιηση, χρησιμοτητα στην κοινωνια,η δουλειά αυτη να καλύπτει, να προσφέρει και φυσικα ο μισθός να είναι ικανοποιητικος ειδικα σημερα, περιοδος οικονομικης κρισης.
Καθε φορα θελω να κανω αυτο που μου αρεσει, που το χω και το υποστηριζω.

Ο Alan B. Bernstein, συγγραφεας του Οδηγου Επιλογης Καρριερας του Πανεπιστημιου του Princeton λεει ότι το ιδανικοτερο επαγγελμα για τον καθενα βασίζεται στα ενδιαφέροντα μας, τις ικανότητες μας και τις ανάγκες μας.
θα πρέπει να ξεκαθαριζουμε αν θελουμε να ακολουθήσουμε απο νωρις κάποιες συγκεκριμενες σπουδές συμφωνα με ολα αυτα που πραγματικά μας αρέσουν και μας εκφραζουν. Καθοριζουμε ετσι ποιες σπουδές είναι απαραιτητες και ποια προσοντα πρεπει να εχουμε ωστε να ακολουθουμε αυτο που μας ταιριαζει γιατι μονο έτσι θα το κάνουμε καλά και θα νιωθουμε καθημερινα δυνατοι, χρησιμοι και σπουδαιοι!
Αυτο που πρεπει να λαμβανεται παρα πολυ υποψην ειναι οι αρχες και η προσωπικοτητα του καθενος. (ειναι ηγετικος? του αρεσει η ρουτινα? την αντεχει? του αρεσουν τα ταξιδια? )Λιγοι το μετρουν αυτο σημερα και κανουν ο,τι ναναι χωρις εσωτερικο ψαξιμο και ψαχνονται τρωγομενοι με τα ρουχα τους. Θεωρω πως επειδη οι ωρες εργασιας σημερα ειναι πολλες οφειλει η ιδια να θεωρειται οχι μονο μερος της ζωης αλλα και χρονος που ξοδευεται ευχαριστα οχι μιζερα!

Θα πρεπει οποιος δεν ειναι ευχαριστηεμενος να αναρωτιεται αν το κανει επειδη του αρεσει ή απλα επειδη θελει καποια χρηματα και σπιτι μετα. Εγω ανηκω στην πρωτη κατηγορια κι ας εχω αλλαξει πολλες φορες τυπους δουλειας. Καθε φορα κανω αυτο που μαρεσει, μου δινει αυτα που θελω και δε καθομαι να καταπιεστω σε κατι που δε θελω.
Ποια ειναι πιο σημαντικα καθε φορα πρεπει να σκεφτομαστε. Τα χρηματα? η ηθικη ικανοποιηση η και τα δυο? Για μενα και τα δυο. Ειναι καποιος διατεθειμμενος να πατησει επι πτωματων για μια θεση η εχει αξιες που δε θα του επετρεπαν κατι τετοιο? Απο ικανοτητες τι παιζει? Ειναι ικανος γιαυτο? και φυσικα το δυνατοτερο σημειο -το μυαλο? η εμφανιση? η προσωπικοτητα? μεταδιδε αποψεις στον κοσμο? μπορει να μιλα σε κοινο? να επιβαλλεται? Τι ξερει να πουλαει καλα?

Η δουλεια που κανω σημερα στο αντικειμενο μου αν τη συνεχισω μετα απο χρονια, ειναι μια δουλεια που (θα)με κανει να επιβαλλω πειθαρχια σε αρκετο κοσμο ταυτοχρονα κι αυτο εχει σαν αποτελεσμα ασυνειδητα(συνειδητα τελικα) να το μεταφερω στη προσωπικη ζωη μου.
Απο τις περισσοτερες αποψεις ομως τη θεωρω πολυ προνομιουχα.

Αφου ληφθουν ολα τα παραπανω υποψην ανακαλυπτει καποιος σε ποιον τομεα ταιριαζει περισσοτερο κι ετσι κανει ενα επαγγελμα που του αρεσει και δε μενει μονο στο να κανω τη δουλεια μου παιρνω τα λεφτα μου τους γραφω ολους και γεια σας. Αυτο ειναι ψυχοφθορο κι εγω δεν το μπορω καθολου, φευγω γρηγορα!!!

Η δουλεια, μας απορροφα ωρες και καμια φορα μας εξαντλει και το μυστικο ειναι οχι αγχος και οργανωση!

Οργανώνοντας τη δουλεια εισαι πιο αποτελεσματικος και πιο παραγωγικος κερδιζοντας περισσοτερο ελευθερο χρονο και χωρο για προσωπικη ζωη(που για μενα η δουλεια μου πολλες φορες ειναι μεσα στον ελευθερο χρονο) Πρεπει να νιωθεις καλα με τη δουλεια σου κι οποιος το κανει αυτο δε γκρινιαζει ποτε, εξελισσεται ομαλα με προσπαθεια και αγαπη, γαληνη μεσα του.

Συνηθως απο τα πρωτα πραματα που ρωταω εναν ανθρωπο ειναι - σαρεσει η δουλεια σου?- επειδη σου τρωεει πολυ χρονο γενικα και μεσα απο την απαντηση του διαπιστωνεις πολλα πραματα για κεινον.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Η δουλειά μου ειδικά αυτόν τον καιρό όχι απλά δε μου αρέσει, αλλά μου έχει δημιουργήσει και σχεδόν καταθλιπτικές σκέψεις, σε σημείο να μη θέλω το πρωί να πάω στη δουλειά. Το μόνο που με κρατάει για να μην παραιτηθώ είναι η ανεργία που υπάρχει - δε θέλω να είμαι αχάριστη. Η ερώτηση είναι, αξίζει όλο αυτό που περνάω;

Όταν λες ειδικά αυτόν τον καιρό, σημαίνει ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα και για κάποιο λόγο χάλασαν? Υπάρχει μήπως πιθανότητα να ξαναφτιάξει κάτι?
Αλλοιώς, και με δεδομένη την ανεργία, αν ξεκίναγες να ψάξεις για κάτι άλλο πριν παραιτηθείς. Αν και δεν είμαι τόσο υπέρ των παραιτήσεων, χάνεις δικαιώματα (αποζημειώσεις κλπ) που δεν θα έπρεπε...
Το ξέρω ότι η δουλειά μας είναι στην καλύτερη περίπτωση το 1/3 της ζωής μας (βλ. 8ωρο) στη χειρότερη ...άστα καλύτερα. Δεν υπάρχει τίποτα όμως που να σε κάνει να νιώθεις καλά την υπόλοιπη μέρα και να σε κρατήσει ψυχολογικά?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Όταν λες ειδικά αυτόν τον καιρό, σημαίνει ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα και για κάποιο λόγο χάλασαν? Υπάρχει μήπως πιθανότητα να ξαναφτιάξει κάτι?
Αλλοιώς, και με δεδομένη την ανεργία, αν ξεκίναγες να ψάξεις για κάτι άλλο πριν παραιτηθείς. Αν και δεν είμαι τόσο υπέρ των παραιτήσεων, χάνεις δικαιώματα (αποζημειώσεις κλπ) που δεν θα έπρεπε...
Το ξέρω ότι η δουλειά μας είναι στην καλύτερη περίπτωση το 1/3 της ζωής μας (βλ. 8ωρο) στη χειρότερη ...άστα καλύτερα. Δεν υπάρχει τίποτα όμως που να σε κάνει να νιώθεις καλά την υπόλοιπη μέρα και να σε κρατήσει ψυχολογικά?

Ναι τα πράγματα ήταν καλύτερα και πραγματικά δεν ξέρω αν μπορούν να φτιάξουν. Το θέμα είναι, αν ψάξω για δουλειά πρώτον πώς θα πάω στη συνέντευξη εφόσον ήδη δουλεύω και δεύτερον άντε και την πήρα την άλλη δουλειά, πώς θα φύγω έτσι απότομα;

Όσο για την παραίτηση που λες, γενικά τα αφεντικά δεν απολύουν, απλά σου κάνουν τη ζωή κόλαση για να φύγεις. Μου έχει τύχει.

Όσα πράγματα κι αν κάνω την υπόλοιπη μέρα, όλο το άγχος που περνάω και η απογοήτευση δεν εξομαλύνεται...

Ας γίνει αυτό παράδειγμα για νεους ανθρώπους που ψάχνουν τι δουλειά θέλουν να κάνουν: είναι μια απόφαση ζωής που πολύ δύσκολα μπορείς να την αλλάξεις εκ των υστέρων, οπότε βρείτε τι σας αρέσει αλλά παράλληλα τι είναι αυτό που θα σας κάνει να εργάζεστε ευχάριστα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Σε γενικές γραμμές η δουλειά που κάνω μου αρέσει αρκετά. Μόνο μια φορά στο παρελθόν μου άρεσε μια δουλειά την οποία έκανα. Είναι αρκετά δημιουργική, από κάποια άποψη, αφού παίρνεις στα χέρια σου σπορέλαιο και το μετατρέπεις σε πετρέλαιο, έχει όπως και να το κάνουμε μια δόση αλχημείας. Ειδικά το κομμάτι που σχετίζεται με την ανακύκλωση των χρησιμοποιημένων τηγανελαίων, έχει τεράστια οικολογική σημασία κι έτσι βαυκαλίζομαι πως δήθεν κάτι κάνω στη ζωή μου. Ωστόσο η δουλειά μου δεν καλύπτει επ' ουδενί τις οικονομικές μου ανάγκες και δεν μου δίνει καμμία ελπίδα εξέλιξης για το μέλλον. Όταν κρίνω δε την απόσταση που έχει η δουλειά αυτή από τις σπουδές μου και το μικρό μόνο τμήμα των δυνατοτήτων μου τις οποίες αξιοποιεί, κυριολεκτικά μελαγχολώ. Με πιάνουν τάσεις φυγής κι αισθήματα απώλειας αυτοεκτίμησης, κατάπτωσης, αυτοοικτιρμού και παραίτησης. Είναι μια δουλειά η οποία δεν σχετίζεται καθόλου με την απόκτηση του υψηλότερου αγαθού για έναν άνθρωπο, της αυτοπραγμάτωσης.

Από την άλλη, το μη χείρον βέλτιστον, υπό την έννοια ότι στις περισσότερες δουλειές στις οποίες βρέθηκα ή για τις οποίες έχω ακούσει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα, αφήστε που βρήκα και δουλειά όταν είχα ξεμείνει από λεφτά και εν μέσω οικονομικής κρίσης, άρα εάν δεν θέλω να είμαι αχάριστος, θα πρέπει να χαλαρώσω και να κάνω ότι μου αρέσει. Δεν είναι τυχαίο πάντως το γεγονός ότι έχω αλλάξει πολλές και διαφορετικές δουλειές και σε καμμία, εδώ και 12 περίπου χρόνια δεν έμεινα για πάνω από δύο χρόνια.

Ειλικρινά υποφέρω στη σκέψη ότι θα πρέπει να μάθω εξ ανάγκης να "αγαπώ" αυτήν τη δουλειά. Είναι κάτι σαν γάμος με μεγαλοκοπέλα, μπαγιάτικη και με μυρωδιά ναφθαλίνης, την οποία παντρεύεσαι επειδή έχει έναν θείο που θα σε πάρει στη δουλειά του, ενώ από χρόνια αγαπάς κάποια άλλη, η οποία όμως δεν εδέησε ποτέ να σου ρίξει ούτε βλέμμα. Σαν να μην έφτανε αυτό, θα πρέπει τις νύχτες που εκτελείς τα συζυγικά σου καθήκοντα, να μάθεις να της λες και "αγάπη μου" ή "μωρό μου"...:sick:

Ας μη συνεχίσω άλλο να γράφω, για να μην πνίξω το θέμα στην πικρία μου...:(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

maria....

Πολύ δραστήριο μέλος

Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Web developer. Έχει γράψει 1,970 μηνύματα.
Το επάγγελμα που ασκούμε πρέπει να θεωρείται εργασία καθώς μέσα από αυτό εκφράζουμε τις ικανότητες μας και μας προσφέρει μια ευχαρίστηση ακόμα και μέσα από δυσκολίες. Δηλαδή πρέπει στο επάγγελμα που ασκούμε να λαμβάνουμε ναι μεν υπό όψιν μας την ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά ακόμα και το μισθό που πέρνουμε(δηλαδή την αμοιβή ως αντάλλαγμα για την παροχή εργασίας στον εργοδότη). Δηλαδή πρέπει στο επάγγελμα να υπάρχει αληλλοεξάρτηση μεταξύ της ευχαρίστησης και ικανοποίησης με τα χρήματα που λαμβάνουμε ως μισθό. Δηλαδή ναι είναι η εργασία δημιουργικότητα αλλά συγχρόνως και πληρωμή των ωρών που δουλεύουμε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 3 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top