'Ελληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό...

Το θεμα αυτο ας ειναι αφιερωμενο σε ολους εκεινους που ειτε γεννηθηκαν, ειτε μεγαλωσαν στην ελλαδα και μεσα απο τις επιτυχιες τους στον καλλιτεχνικο χωρο [θεατρο,μουσικη,κινηματογραφο,εικαστικα,...] εγιναν γνωστοι περα απο τα ελληνικα συνορα.....
Μπορουμε να παραθετουμε βιογραφιες,εικονες κι οτιδηποτε αλλο σχετιζεται με την πορεια του καλλιτεχνη.

Ξεκιναμε με τον γνωστο σε ολους μας,

ΜΑΡΙΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ


Βιογραφια:
Ο Μάριος Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αφρική, αλλά μεγάλωσε και πήγε σχολείο στηνΑθήνα.
Σε ηλικία 17 ετών έγινε δεκτός στο Guildhall School of Music and Drama όπου σπούδασε ηθοποιία στο Τριετές Τμήμα Επαγγελματικής Υποκριτικής. Το 1998 ολοκληρώνει τις σπουδές του και τον ίδιο χρόνο κερδίζει την υποτροφία «Μαρία Κόλλας» για να σπουδάσει όπερα. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου παίρνει το ρόλο του «Μάριου» στην παραγωγή των «Άθλιων» του Cameron Mackintosh, στο Palace Theater, στην δυτική άκρη του Λονδίνου, με σκηνοθέτη τον Trevor Nunn. Ο Μάριος ερμηνεύει τον ρόλο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1989. Τον ρόλο του «Μάριου» ερμηνεύει ακόμα δύο φορές (με τον ίδιο θίασο στο Les Miserables National Tour στο Δουβλίνο το καλοκαίρι του 1993 και τελευταία φορά το 1996 όπου επιστρέφει στο Palace Theater).

1990: Ο Μάριος Φραγκούλης μετακομίζει στην Ιταλία για να σπουδάσει φωνητική με τον τενόρο Carlo Bergonzi και αποφοιτά από την Ακαδημία Verdi στο Busetto.

1991: Το «Φάντασμα της Όπερας» στο Her Majesty's Theater στο Λονδίνο όπου παίζει τον ρόλο του ρομαντικού ήρωα «Raoul», με σκηνοθέτη τον Harold Prince.

1991-1992: Σπουδάζει φωνητική με τον τενόρο Alfredo Kraus και συγκεντρώνεται στην φωνητική τεχνική και Ερμηνεία για το Lyric Tenor Repertoire.

1992-1995: Σπουδάζει Όπερα στο Juilliard School, με δάσκαλο φωνητικής τον Dodi Protero και με συνεχή υποστήριξη από την υποτροφία «Μαρία Κολλάς» και παράλληλα με τη βοήθεια της σπουδαίας υποτροφίας «Αλέξανδρος Ωνάσης», που κέρδισε το 1992.

Μεταξύ του 1992 και του 1995 παίρνει μέρος σε πολλές κονσέρτα με αξιόλογες ορχήστρες όπως τη Βρετανική Ορχήστρα Νέων, τη Βασιλική Ορχήστρα της Όπερας (ορχήστρα και χορωδία), την Ελληνική Εθνική Ορχήστρα της Όπερας και την Συμφωνική ορχήστρα του BBC, τραγουδώντας δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες της Όπερας όπως οι Montserrat Caballe, Alfredo Kraus, Julia-Migenes Johnson, Justino Diaz, Rita Hunter, Dimitri Hvorostovski και άλλους.

1993: Κερδίζει το διεθνή διαγωνισμό φωνητικής Luciano Pavarotti στην Φιλαδέλφεια. Μετά τις σπουδές του στο Juilliard School ο Μάριος Φραγκούλης επιστρέφει στο Λονδίνο για να υποδυθεί τον νεαρό πρωταγωνιστή Lun-Tha στο παραγωγή του φεστιβάλ του Covent Garden «Ο Βασιλιάς κι εγώ» τον Μάιο του 1996. Ερμηνεύει τον ρόλο άλλη μια φορά με την Συμφωνική Ορχήστρα του BBC σε μια έκδοση συναυλίας του μιούζικαλ, δίπλα στην Barbara Cook και τον Josh Ackland στους ρόλους της Άννας και του Βασιλιά.

1996: την ίδια χρονιά του προτείνουν να παίξει τον ρόλο του νεαρού Αγάθωνα σε ένα σύντομο φιλμ του BBC για το «Συμπόσιο του Πλάτωνα». Το έργο γυρίστηκε στην Αγγλία και σκηνοθετήθηκε από τον Christopher Miles.

1997: Ο Μάριος Φραγκούλης επιστρέφει στην Ελλάδα για να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "Happy End", ένα μουσικό δράμα του Kurt Weil στο οποίο ενσάρκωνε τον Bill Kracker. Αργότερα τον ίδιο χρόνο παίζει έναν νεαρό πρωταγωνιστικό ρόλο στις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη και εμφανίζεται σε μερικά από τα καλύτερα αρχαία ελληνικά θέατρα και στο σπουδαιότερο απ' όλα, της Επιδαύρου.

Το φθινόπωρο του 1997 ο Μάριος Φραγκούλης παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Danny Zouko στο GREASE, στα ελληνικά και τα αγγλικά, σκηνοθετημένο από τον γνωστό Βρετανό σκηνοθέτη David Gilmore, στο θέατρο ΒΕΜΠΟ στην Αθήνα.

Νοέμβριος του 1997 - Σεπτέμβριος του 1998: εμφανίζεται μόνος του σε μια ελληνική και έπειτα ευρωπαϊκή περιοδεία, τραγουδώντας κλασσικά τραγούδια, όπερα, δημοφιλή τραγούδια, κερδίζοντας έτσι εμπειρία ως solo καλλιτέχνης σε συναυλία. Ηχογραφεί ντουέτα με τον Γιώργο Νταλάρα και λαμβάνει τον πρώτο του χρυσό δίσκο που θα γίνει στη συνέχεια πλατινένιος.

Η Sony Classical στην Νέα Υόρκη υπογράφει μαζί του αποκλειστικό συμβόλαιο το φθινόπωρο του 1998.
Η Sony Music Ελλάδος, μετά την επιτυχία δύο ζωντανών εμφανίσεων στην Αθήνα, τον καλεί να ηχογραφήσει το πρώτο του προσωπικό album στην Ελλάδα. Γνωρίζει αμέσως επιτυχία και σε μικρό χρονικό διάστημα παίρνει το δεύτερο χρυσό, δεύτερο πλατινένιο και λίγο αργότερα πρώτο διπλά πλατινένιο album.

Έχει δημιουργήσει την δικιά του ορχήστρα και εμφανίζεται τακτικά στην Ελλάδα και την Ευρώπη, προσκαλώντας και νέους τραγουδιστές να εμφανιστούν μαζί του.

Τον Ιούλιο του 2000 ο Μάριος Φραγκούλης υποδύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του «Tony» σε μια παραγωγή του WEST SIDE STORY, στην Σκάλα του Μιλάνου, με σκηνοθέτη τον Joey Macknealy και διευθυντή ορχήστρας τον Donald Chan. Τον Δεκέμβριο του 2000 κυκλοφόρησε το δεύτερο album του με τη ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας στο θέατρο Ηρώδου του Αττικού στην Ακρόπολη, στις 28 Αυγούστου του 2000. To album έγινε χρυσό μέσα στις τρεις πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας του.

Μάιος 2001: ο Μάριος Φραγκούλης, προσκεκλημένος από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Κρεμλίνου, είναι ο βασικός ερμηνευτής σε ένα αφιέρωμα στον Βέρντι για τα 100 χρόνια από το θάνατο του. Η μία παράσταση είναι στη Μόσχα και δύο παραστάσεις στην Κύπρο.

Καλοκαίρι 2001: ο Μάριος κάνει το ντεμπούτο του στην αρχαία τραγωδία ως πρωταγωνιστής στις «ΒΑΚΧΕΣ» του Ευριπίδη, όπου υποδύεται το ρόλο του Διονύσου. Το έργο σκηνοθετεί ο Βασίλης Νικολαϊδης και σκηνογράφος/ σχεδιαστής κουστουμιών είναι ο Νίκος Γεωργιάδης. Το θέατρο που θα στεγάσει την παράσταση είναι το «Θεσσαλικό θέατρο».

Τον Οκτώβριο του 2001, η μαγευτική φωνή του ήχησε στο κατάμεστο Ηρώδειο, στην φαντασμαγορική παράσταση BRAVO CHINA. Ο Μάριος τραγούδησε δίπλα στην Huang Ying, τον Liu Huan και τη Νόνα Μούσχουρη, σε μια παράσταση η οποία προβλήθηκε σε ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές στην Κίνα.

Τον Ιανουάριο του 2002 τραγούδησε, μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Διονύση Σαββόπουλο, στην πρώτη εκδήλωση της Αθήνα 2004 για τον εθελοντισμό, μπροστά σε είκοσι χιλιάδες θεατές.


Δισκογραφια :
Φεγγάρι ερωτευμένο 1999, Μικρές ιστορίες 2000,Sometimes I Dream 2002,Ένας χάρτινος ήλιος 2003,Follow Your Heart 2004,Ο κήπος των ευχών 2005,Music Of The Night 2006,Passione 2007, Σκοτεινός έρωτας 2007,What A Wonderful World Live 2008,Η εποχή της αγάπης 2009,Mario And Friends 2 2009

πηγη:https://www.mygreek.fm/el/artists/Fragkoulis-Marios

κι ενα δειγμα απο τις συνεργασιες του.8)

ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ



Βιογραφία

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) (Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια πολιτικών. Μεγάλη ηθοποιός βραβευμένη με διεθνή βραβεία και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ από το 1981-1989 και 1993-1994. Ο παππούς της, Σπυρίδων Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος Αθηναίων και ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης χρημάτισε βουλευτης.

Θεατρική πορεία

Το Σεπτέμβρη του 1938 γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές, μεταξύ άλλων, τη Δέσπω Διαμαντίδου, την Αλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλιππίδη, τον Αλέξη Δαμιανό κ.ά. Το χειμώνα του 1939 παντρεύεται τον Παναγή Χαροκόπο. Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού "Το μονοπάτι της Λευτεριάς" και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete "H κόμισσα και ο καμαριέρης". Ακολουθούν: 1945-1946 "Μις Μπα", "Θα σε παντρευτώ Τέρας", "Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα", "Πωλείται Κέφι", "Η Μπόρα Πέρασε", "Επικίνδυνη Στροφή", "Ο Άνθρωπος και τα Όπλα", "Φαύλος Κύκλος", "Της Νύχτας τα Καμώματα", "Ένας Φίλος θα ʽρθει απόψε" 1946 "Τρισεύγενη", "Ανατολικά του Σουέζ", "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", "Δεν θα τα πάρεις μαζί σου", 1947 "Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος", "Γαμήλιο Εμβατήριο", "Ο Βασιλικός", "Το τραγούδι της Κούνιας", 1949 "Λεωφορείον ο Πόθος" που αποτέλεσε μια από τις παραστάσεις σταθμούς στην καριέρα της ( παράσταση για την οποία γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι "Χάρτινο το Φεγγαράκι") καθώς το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν για τους ηθοποιούς του Εθνικού ήταν "απαγορευμένο", "Το μικρό Καλύβι","Το χαμόγελο της Τζοκόντας","Ο Θάνατος του Εμποράκου", "Bolero", 1950 "Άννα Δουκάτσα", "Η Άννα των Χιλίων Ημερών" ( Ιστορική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μυράτ και έπαιζαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παππά, η Άννα Συνοδινού, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Χρήστος Τσαγανέας, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τίτος Βανδής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Βούλα Ζουμουλάκη κλπ), 1951 "Το Επάγγελμα της Κυρίας Ουόρεν", "Η Μεγάλη Παρένθεση".

Από το 1951 αρχίζει να πρωταγωνιστεί παράλληλα και στην Γαλλική θεατρική σκηνή, όπου έγινε μούσα ενός από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς, του Μαρσέλ Ασάρ. Συνεχίζει την παράλληλη πορεία της και στις δύο σκηνές, την αθηναϊκή και την παριζιάνικη. Το 1960 παίζει με το θέατρο Τέχνης το "Γλυκό Πουλί της Νιότης" με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιάννη Φέρτη. Επόμενος σημαντικός σταθμός στην θεατρική της καριέρα είναι το "Illya Darling" που ανεβάζει, με προπωλημένα όλα τα εισιτήρια των παραστάσεων και με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, στο Broadway στις ΗΠΑ, ενώ είχε ήδη κάνει περιοδεία σε ολόκληρες της Ηνωμένες Πολιτείες. Το έργο είναι η θεατρική διασκευή του κινηματογραφικού έργου "Never on Sunday" (Ποτέ την Κυριακή), που της είχε χαρίσει παγκόσμια αναγνώριση. Κατά τα έτη 1967-1974, τα χρόνια της δικτατορίας, από τη στιγμή που τελείωσε τις παραστάσεις του "Illya Darling" έπαιξε μόνο την Λυσιστράτη το 1972.

Το 1975 και ενώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον Νίκο Κούρκουλο την "Όπερα της πεντάρας", το 1976 την "Μήδεια" με το Κ.Θ.Β.Ε., ενώ το 1978 το "Συντροφιά με το Μπρεχτ" από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το "Άννα μην κλαις" για να τραγουδηθεί από τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιάννη Κούτρα. Τέλος το 1980 ξανανέβασε το "Γλυκό πουλί της Νιότης" με τον Γιάννη Φέρτη και έκλεισε ουσιαστικά την θεατρική της καριέρα με το "Ορέστεια" στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από το Θέατρο Τέχνης. Το 1992 κάνει μια τελευταία, έκτακτη, εμφάνιση στην όπερα Πυλάδης, σε βιντεοσκοπημένη σκηνή, στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Κινηματογράφος

Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ γιά το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ'την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια", που στην ταινία είχε τον τίτλο "Στέλλα" (1955). Η ταινία αυτή ήταν η μόνη που έκανε η Μελίνα Μερκούρη με ελληνική παραγωγή (Καραγιάννης Καρατζόπουλος).
Ερμηνεύτρια

Παράλληλα είχε σπουδαία πορεία στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της, πέρα από soundtrack ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία), Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη αλλά και κορυφαία ερμηνεία μουσικών έργων των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εμφανίσεις έκανε και στην τηλεόραση, σε σειρά ντοκιμαντέρ του BBC σε επεισόδιο με τίτλο "Η Ελλάδα της Μελίνας", από όπου και ο ομώνυμος δίσκος του Σταύρου Ξαρχάκου, όπως και σε σήριαλ και εκπομπές στη Γαλλική και τη Γερμανική τηλεόραση. Επίσης έγραψε και ένα βιογραφικό βιβλίο με τίτλο "Γεννήθηκα Ελληνίδα", του οποίου τα έσοδα από τις πωλήσεις διατέθκαν για τον αντιδικτατορικό αγώνα (η έκδοσή του στα ελληνικά δεν είναι νόμιμη). Ο τίτλος του βιβλίου της είναι η απάντηση που έδωσε στους δημοσιογράφους όταν της ζήτησαν να κάνει μία δήλωση για την αφαίρεση της υπηκοότητάς της από τους συνταγματάρχες: "Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα".




Πολιτική σταδιοδρομία

Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη Χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα. Έδωσε αρκετές συναυλίες και διοργάνωσε αρκετά μεγάλο αριθμό πορειών αντιδικτατορικού χαρακτήρα. Επεδίωξε και συναντήθηκε με πολιτικούς αλλά και με πνευματικές προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους, με σκοπό να τους ευαισθητοποίησει ενάντια στη χούντα. Κατά την διάρκεια των αγώνων της έγιναν εναντίον της απόπειρες δολοφονίας, μία από τις οποίες παραλίγο να της στερήσει τη ζωή.

Με την πτώση της χούντας επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και εγκαθίστανται μόνιμα πλέον και συνεργαζόμενη με στελέχη της αντιστασιακής οργάνωσης Π.Α.Κ. και τον Ανδρέα Παπανδρέου ιδρύουν το Πανελλήνιον Σοσιαλιστικόν Κίνημα αργότερα [Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα]. Κατεβαίνει υποψήφια στη Β` Πειραιά το 1974 αλλά δεν καταφέρνει να εκλεγεί βουλευτής, πράγμα το οποίο επιτυγχάνει το 1977. Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας αλλά και τον θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990 διεκδίκησε την δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία.

Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.
Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος. Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.

Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες στέλνουν συλλυπητήρια μηνύματα στην οικογένειά της και στην Ελλάδα. Την ώρα της κηδείας της τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουέι παραμένουν κλειστά ενώ η έκτη Μαρτίου, ημερομηνία θανάτου της, έχει ορισθεί από την UNESCO ως παγκόσμια μέρα πολιτισμού κατά την οποία απονέμεται το Βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» ως βραβείο πολιτιστικής προσφοράς. Το βραβείο αυτό δίνεται από το 1997 και κάθε δύο χρόνια σε ανθρώπους ή οργανισμούς για την προσπάθειά τους να διασωθούν μνημεία πολιτισμού της ανθρωπότητας. Το βραβείο περιλαμβάνει και μία συμβολική επιταγή ύψους 20000 US$.

Επίσης έχει ιδρυθεί, σύμφωνα με επιθυμία της, από το σύζυγό της Ζιλ Ντασέν και με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο Γάλλος πολιτικός Ζακ Λανγκ κ.ά. το Πολιτιστικό Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το οποίο έχει ως στόχο την επιστροφή των κλαπέντων μαρμάρων της Ακρόπολης.
Επίσης υπάρχει και το '' Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη'',που είναι βραβείο "Μελίνα Μερκούρη" για τους ηθοποιούς στην Ελλάδα από το 2006 και δίνεται μαζί με το βραβείο "Δημήτρης Χορν", σε νέους και νέες Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιούς, αντίστοιχα.

αποσπασμα απο αφιέρωμα
https://www.youtube.com/watch?v=MqcPsC6IPUU

https://www.youtube.com/watch?v=8sQTh95bv8s

πηγηhttps://el.wikipedia.org/wiki/Μελίνα_Μερκούρη

και συνεχίζουμε στο χώρο της μουσικής ....

Νανά Μούσχουρη


Βιογραφία
Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1934 στα Χανιά. Η οικογένεια της Μούσχουρη ζούσε στα Χανιά, όπου ο πατέρας της, Κωνσταντίνος, εργαζόταν ως μηχανικός προβολής ταινιών σε έναν τοπικό κινηματογράφο. Η μητέρα της, Αλίκη ήταν από τις Σινιές της Κέρκυρας και εργαζόταν επίσης στον ίδιο κινηματογράφο. Όταν η Νάνα ήταν τριών χρονών, μετακόμισαν στην Αθήνα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και η οικογένεια της δούλευε πολύ σκληρά για να πάνε η Νάνα και η μεγαλύτερη αδελφή της, η Τζένη, στο Ωδείο Αθηνών. Η Νάνα δεν άργησε να δείξει το μουσικό της ταλέντο. Στον πόλεμο ο πατέρας της πήρε μέρος στην αντιναζιστική αντίσταση στην Αθήνα.

Δισκογραφία
Η καριέρα της ξεκίνησε με τον Μάνο Χατζιδάκη. Στη δισκογραφία μπήκε το 1958. Έχει τραγουδήσει και ηχογραφήσει τραγούδια σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και έχει πάρει 300 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποιοι τίτλοι της μεγάλης δισκογραφίας της: Ελλάς η Χώρα των Ονείρων, Η Νάνα Μούσχουρη Τραγουδά Μάνο Χατζιδάκη, Οι Μεγάλες Επιτυχίες της Ν.Μούσχουρη, The Voice of Greece, Mes plus belles chansons Grecques, Βραβευμένα τραγούδια, Recital 70, Α l΄ Olympia, Dans le Soleil et Dans le Vent, Σπίτι μου Σπιτάκι μου, Επιτάφιος, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Η ενδεκάτη εντολή, Gospel, Classical, Οι Μύθοι μιας Γυναίκας, Love me Tender, Never on Sunday, Kάπου Υπάρχει η Αγάπη μου (1958-87), Hollywood: Great Songs From Great Movies.
ΔΙΣΚΟΙ: Μια Φωνή (2003), Gloria Eterna (2003), Nana Swings (2003), Live at Herod Atticus (1984), Μόνη Περπατώ (2006), Η Ιστορία μιας Φωνής (2008)

Το 1994 εξελέγη ευρωβουλευτής και το 1993 ορίστηκε Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Unicef.

πηγή https://el.wikipedia.org/wiki/Νάνα_Μούσχουρη
https://entertainment.in.gr/html/ent/477/ent.8477_music.asp

Τι έγραψε ο τύπος-κριτικές

Νάνα Μούσχουρη. Η ιστορία μιας φωνής. 50 τραγούδια-σταθμοί μιας εκπληκτικής καριέρας που καταργεί σύνορα κι αντέχει στο χρόνο. Πενήντα στιγμιότυπα μιας απίστευτης ζωής που ξετυλίγονται σαν ασπρόμαυρη ταινία...
- Από το "Κάπου υπάρχει η αγάπη μου", που χάρισε στη Νάνα Μούσχουρη το πρώτο βραβείο του πρώτου Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού, το '59. Και τη συνάντησή της με τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Νίκο Γκάτσο που άλλαξε το σκηνικό σε ολόκληρο το ελληνικό τραγούδι.
- Το "Ξύπνα αγάπη μου" του Κώστα Γιαννίδη, που αποτέλεσε το μουσικό της διαβατήριο όταν, το 1960, στο Φεστιβάλ Μεσογειακού Φεστιβάλ, η Νάνα Μούσχουρη πήρε το πρώτο βραβείο, και γνώρισε τον Michel Legrand και τον Quincy Jones. (Εδώ, στην ισπανική του εκδοχή).
- Το "Σαν σφυρίξεις τρεις φορές" του Μάνου Χατζιδάκι, που στην Αγγλία, έγινε το "White rose of Athens", έκανε το γύρο του κόσμου και θεωρείται από τη Νάνα Μούσχουρη κάτι σαν δεύτερη ταυτότητα.
- Μέχρι το τραγούδι "Ρόδα και τριαντάφυλλα" που της έγραψε ο Charles Aznavour, το 2002... Τραγούδια κλασικά, όπως το "Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά "του Γ. Κωστή, βυζαντινά τροπάρια "Τη υπερμάχω " κ.α.

Νάνα Μούσχουρη. Η ιστορία μιας φωνής. Δίσκος-σταθμός ή δίσκος-απολογισμός; Μπορεί να αποτιμηθεί η πορεία κάποιου που διέδωσε το ελληνικό τραγούδι στις πέντε ηπείρους; Απέσπασε πάνω από 350 χρυσούς και πλατινένιους δίσκους διεθνώς; Και σύμφωνα με την I.F.P.I, έχει κάνει πωλήσεις 300 εκατομμυρίων δίσκων παγκοσμίως, όπως οι Beatles κι ο Elvis Prisley.
πηγη https://www.musiccorner.gr/nees_kyklof/08/mousxouri.html


Η ελληνική Βουλή βράβευσε τη Νανά Μούσχουρη
https://news.exnet.gr/culture/52412-i-elliniki-bouli-brabeuse-ti-nana-mousxouri



κι απο τις λίγες εμφανίσεις στην Ελλάδα live...
https://www.youtube.com/watch?v=4lCou9JaafQ


https://www.nana-mouskouri.net/index.php?option=com_content&task=blogsection&id=10&Itemid=71
8)

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Το έργο του θεωρείται πως συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική και περιλαμβάνει δεκάδες ηχογραφήσεις πολλές από τις οποίες αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικές.

Γεννήθηκε στην Ξάνθη, γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι, από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνουκαι της Αλίκης Αρβανιτίδου. Σύμφωνα με τον ίδιο κληρονόμησε από τη μητέρα του «όλους τους γρίφους που από παιδί μ' απασχολούν και μέχρι σήμερα κάνω προσπάθειες να τους λύσω. Χωρίς τους γρίφους της δεν θα 'μουν ποιητής...». Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα, εξασκείται στο βιολί και το ακορντεόν.

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα, με την μητέρα του, το 1932 και έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια και αναγκάζει τον Χατζιδάκι να εργαστεί από αρκετά νεαρή ηλικία.

Συγχρόνως επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο, την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Γκάτσος, οι ποιητές Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης.

Περίοδος 1945 - 1966

Η πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944 με τη συμμετοχή του στο έργο Τελευταίος Ασπροκόρακας του Αλέξη Σολωμού, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Το 1946 καταγράφεται και η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι και στα επόμενα χρόνια συνθέτει μουσική για πολλές ελληνικές ή ξένες ταινίες. Ειδικά για την μουσική της ταινίας Το ποτάμι (1959) θα κερδίσει το μουσικό βραβείο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, Μαρσύας (1950), Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές (1951), Το Καταραμένο Φίδι (1951) και Ερημιά (1958 ).

Παράλληλα με το Ελληνικό Χορόδραμα, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι την σύνθεση της μουσικής για τις Χοηφόρες (1950) από την Ορέστεια του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την αρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, μεταξύ των οποίων η Μήδεια (1956), ο Κύκλωπας (1959), οι Βάκχες (1962), Το 1960 του απονέμεται το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι Τα παιδιά του Πειραιά, από την ταινία του Ζυλ Ντασέν Ποτέ την Κυριακή, το οποίο συμπεριλαμβάνεται και στα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ού αιώνα.
Σημαντικός σταθμός στο έργο του Χατζιδάκι για το θέατρο αποτελεί ακόμα η παράσταση Οδός Ονείρων (1962) σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και πρωταγωνιστή το Δημήτρη Χορν.


Περίοδος 1967 - 1971

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις επισκέπτεται την Αμερική προκειμένου να ανεβάσει στο Broadway με τον Ζυλ Ντασέν και την Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του Ποτέ την Κυριακή με τον τίτλο Illya Darling. Κατά την παραμονή του στην Αμερική έρχεται σε επαφή με την ποπ και ροκ αμερικανική μουσική σκηνή, γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την ηχογράφηση του κύκλου τραγουδιών Reflections σε συνεργασία με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble. Παράλληλα ξεκινά τη σύνθεση λιμπρέτων για τρία μουσικά έργα (Μεταμορφώσεις, Όπερα για Πέντε, Ντελικανής) ενώ ηχογραφεί και το Χαμόγελο της Τζοκόντας, ένα από τα περισσότερο γνωστά έργα του.Περίοδος 1972 - 1989

Το 1972, επιστρέφει στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», το οποίο επιδιώκει, σύμφωνα με τον ίδιο, «μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία». Η περίοδος αυτή, μέχρι το τέλος της ζωής του, θεωρείται η περισσότερο ώριμη στην μουσική του σταδιοδρομία και σηματοδοτείται με την ηχογράφηση του Μεγάλου Ερωτικού.

Με το πέρας της στρατιωτικής δικτατορίας διορίζεται «Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής» της Λυρικής Σκηνής για το διάστημα 1975 - 1977 ενώ την περίοδο 1975 - 1982 αναλαμβάνει καθήκοντα Διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας καθώς και Διευθυντή του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα. Η παρουσία του στο Τρίτο Πρόγραμμα αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς και ίσως την ποιοτικότερη περίοδο του ραδιοσταθμού.
πηγηhttps://el.wikipedia.org/wiki/Μάνος_Χατζιδάκις


Δειγματα δισκογραφιας

1Το χαμογελο της Τζοκοντας...


2Ο Κεμαλ...


διασκευη
https://www.youtube.com/watch?v=DIxFGdn245k

3Dedication...


διασκευη
https://www.youtube.com/watch?v=PoEvL6lVYBw

περισσοτερες πληροφορες στο official site https://www.hadjidakis.gr/#

Jennifer Aniston...



H Τζένιφερ Άνιστον (αγγλικά: Jennifer Aniston) (γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1969, στο Σέρμαν Όκς της Καλιφόρνια) είναι Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός που έγινε γνωστή από το ρόλο της "Ρέιτσελ Γκριν" που έπαιξε στην αμερικάνικη σειρά Τα Φιλαράκια (Friends). Ο ρόλος της στη σειρά αυτή της έχει χαρίσει πολυάριθμα βραβεία, όπως Χρυσή Σφαίρα και Έμμυ.

Πατέρας της είναι ο Ελληνοαμερικάνος επίσης ηθοποιός Τζων Άνιστον (κανονικό όνομα Ιωάννης Αναστασάκης) γνωστός για το ρόλο του "Βίκτωρ Κυριάκις" στη σαπουνόπερα Μέρες Αγάπης. Αν και δεν είναι ευρέως γνωστό η Άνιστον έζησε για ένα χρόνο στην Ελλάδα, πριν ο πατέρας της αποφασίσει να μετακομίσουνε στην Αμερική. Τα περισσότερα παιδικά της χρόνια τα έζησε στην Νέα Υόρκη.

Το 1998 άρχισε να βγαίνει με τον Μπραντ Πιτ και σύντομα οι δυό τους έγιναν το αγαπημένο ζευγάρι της Αμερικής. Το 2000 παντρεύτηκαν αλλά πέντε χρόνια αργότερα πήραν διαζύγιο. Αιτία του χωρισμού τους φημολογείται ότι ήταν ο δεσμός του Μπραντ Πιτ με την Αντζελίνα Τζολί. Η Τζένιφερ, με τον τρόπο που χειρίστηκε το διαζύγιό της, κέρδισε περισσότερη συμπάθεια από το κοινό, την οποία εξαργύρωσε με συμμετοχή σε πολλές επιτυχημένες ταινίες.Ο παγκόσμιος τύπος την ανακύρηξε "Γυναίκα της χρονιάς".

To 2010 η Άνιστον βρέθηκε στο νούμερο #8 της λίστας "World's Most Powerful Celebrities" του περιοδικού Forbes, έχοντας έσοδα $25 εκατομ.

Μέχρι τις 20,Ιουνίου 2010, οι ταινίες της Τζένιφερ έιχαν ξεπεράσει πάνω από $1,021,722,043 στις ΗΠΑ και πάνω από $1,775,237,186 παγκοσμίως.

Η Άνιστον μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας Just go with it, που πρόκειταινα πρόβληθεί την ημέρα του Αγίου βαλεντίνου to 2011. Στην ταινία επίσης συμμετέχει και η Nicole Kidman.

Φιλμογραφία

Τηλεόραση
Τα Φιλαράκια (1994-2004)(Friends)

Κινηματογράφος
Εραστής σε τιμή ευκαιρίας(1997)(Picture Perfect)(Έσοδα (παγκοσμίως):$44,332,015)
Όνειρα και Αϋπνίες (1998) (Dream for an Insomniac)( Έσοδα:$24,727)
Σαν Καλό Κορίτσι (2002) (The Good Girl)(Έσοδα:$16,856,124)
Θεός για μία Εβδομάδα (2003) (Bruce Almighty)(Έσοδα:$484,592,874)
Όταν Γνώρισα την Πόλυ (2004) (Along Came Polly)(Έσοδα:$171,963,386)
Οι Φήμες Λένε (2005) (Rumor Has It)(Έσοδα:$88,933,562)
Εκτός Τροχιάς (2005) (Derailed)(Έσοδα:$57,479,076)
Τα Χαλάσαμε (2006) (The Break-up)(Έσοδα:$204,999,686)
Οι πλούσιες κολλητές μου (2006) (Friends with money)(Έσοδα:$18,245,244)
Μάρλεϊ.Ενας μεγάλος Μπελάς (2008) (Marley and Me)(Έσοδα:$242,717,113)
Απλώς δεν σε γουστάρει (2009) (He's just that into you)(Έσοδα:$177,912,295)
Η αγάπη θέλει τον χρόνο της (2009) (Love Happens)(Έσοδα:$32,928,946)
Επικηρύσσοντας την Πρώην (2010) (The Bounty Hunter)(Έσοδα:$$131,745,816)
Δωρητής Σπέρματος (2010) (The Switch)(Έσοδα:$$25,033,000)
πηγη https://el.wikipedia.org/wiki/Τζένιφερ_Άνιστον



https://www.youtube.com/watch?v=ZfJZdzHFfpo

El Greco-Δομήνικος Θεοτοκόπουλος...


Βιογραφία

Νεανικά χρόνια

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε πιθανότατα το 1541 στον Χάνδακα, το σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης, την εποχή της Βενετοκρατίας.Ο πατέρας του, Γεώργιος Θεοτοκόπουλος, ήταν φοροσυλλέκτης και έμπορος. Για τη μητέρα του δεν διαθέτουμε πληροφορίες. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Μανούσο Θεοτοκόπουλο (1531-1604), ο οποίος ακολούθησε το επάγγελμα τού πατέρα τους.Ο Θεοτοκόπουλος εκπαιδεύτηκε ως αγιογράφος, γεγονός που πιστοποιείται από ένα δημόσιο έγγραφο του 1563, ενώ θα πρέπει να μελέτησε από νεαρή ηλικία την αρχαία ελληνική και κλασική γραμματεία, κρίνοντας από την πλούσια βιβλιοθήκη που κληροδότησε μετά το θάνατό του. Ο Θεοτοκόπουλος εξοικειώθηκε από νωρίς με έργα καλλιτεχνών της Αναγέννησης που κυκλοφορούσαν στη βενετοκρατούμενη Κρήτη και από το 1563 εξασκούσε επίσημα το επάγγελμα του ζωγράφου

Ιταλία

Με δεδομένο πως η Κρήτη ανήκε στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Βενετίας, ήταν φυσιολογική η εγκατάστασή του στη Βενετία για τη συνέχιση των σπουδών του. Η ακριβής χρονολογία άφιξής του δεν είναι γνωστή, ωστόσο εκτιμάται πως εγκατέλειψε την Κρήτη το 1567. Έζησε στη Βενετία περίπου μέχρι το 1570 επιχειρώντας να ακολουθήσει τα πρότυπα των καλλιτεχνών που κυριαρχούσαν στη καλλιτεχνική ζωή της πόλης, μεταξύ αυτών ο Τιτσιάνο και ο Τιντορέτο. Την ίδια περίοδο υιοθέτησε την τεχνική της ελαιογραφίας, ζωγραφίζοντας πλέον σε μουσαμά και εγκαταλείποντας το ξύλο. Ένα από τα έργα που αποτυπώνουν τη μετάβαση του Θεοτοκόπουλου από το βυζαντινό στο Δυτικό ιδίωμα είναι το Τρίπτυχο της Μοντένα (π. 1560-1565), το οποίο περιλαμβάνει στοιχεία εμφανώς εμπνευσμένα από τα πρότυπα που κυριαρχούσαν στην Ιταλία, συνυφασμένα με θέματα επηρεασμένα από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα.Το 1570 βρέθηκε στη Ρώμη, γεγονός που μας αποκαλύπτεται από σχετική επιστολή του ζωγράφου Τζούλιο Κλόβιο, μέσα από την οποία συστήνει τον Θεοτoκόπουλο , περιγράφοντάς τον ως ένα «σπάνιο ταλέντο στη ζωγραφική». Πιθανά προκειμένου να ανταποδώσει την εξυπηρέτηση, ο Ελ Γκρέκο πραγματοποίησε μία ημίσωμη προσωπογραφία του Κλόβιο, η οποία αποτελεί και την παλαιότερη προσωπογραφία του που διασώζεται μέχρι σήμερα.
Στη Ρώμη, ο Θεοτοκόπουλος, όπως και άλλοι διακεκριμένοι ζωγράφοι, ήρθε αντιμέτωπος με τον σκληρό ανταγωνισμό που επικρατούσε την εποχή εκείνη, την ίδια στιγμή που δέσποζε η παρουσία του Τιτσιάνο και εξακολουθούσε να ασκεί επίδραση το έργο του Μιχαήλ Άγγελου, έξι χρόνια μετά το θάνατό του. Η σχέση τού Γκρέκο με το έργο του τελευταίου παραμένει αμφιλεγόμενη. Σύμφωνα με μία ανεκδοτολογική αναφορά που δεν επιβεβαιώνεται, πρότεινε στον πάπα Πίο Ε' να φιλοτεχνήσει πάνω στην Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου, έργο με το οποίο είχε διακοσμήσει την Καπέλα Σιξτίνα.Στο Παλάτσο Φαρνέζε γνώρισε τον ουμανιστή βιβλιοθηκάριο του Φαρνέζε, Φούλβιο Ορσίνι, ο οποίος υπήρξε υποστηρικτής του Γκρέκο και στη συλλογή του βρέθηκαν αργότερα επτά έργα του. Δουλεύοντας στην υπηρεσία του Αλεσάντρο Φαρνέζε, δεν είχε σημαντικές ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του και ανέλαβε τελικά λίγες παραγγελίες. Το 1572 αποπέμφθηκε τελικά από το Παλάτσο Φαρνέζε. Στις 18 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, κατέθεσε αίτηση για να γίνει μέλος της συντεχνίας ζωγράφων του Αγίου Λουκά, με το όνομα Domenico Greco, αποφασίζοντας προφανώς να ακολουθήσει σταδιοδρομία ανεξάρτητου και αυτόνομου καλλιτέχνη. Συνολικά, οι πίνακες που φιλοτέχνησε στην Ιταλία ακολούθησαν τα αναγεννησιακά πρότυπα του 16ου αιώνα στη Βενετία, ειδικότερα σε ότι αφορά την απόδοση του φωτός ή την έμφαση στο χρώμα, παραμερίζοντας το βυζαντινό ιδίωμα και υιοθετώντας μία διαφορετική τεχνική και στοιχεία του μανιερισμού.

Ισπανία

Το 1577 καταγράφεται η παρουσία του Γκρέκο στην Ισπανία, χωρίς να διαθέτουμε πολλές πληροφορίες για τις δραστηριότητές του την περίοδο 1572-76 στην Ιταλία. Αρχικά εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη και αργότερα στο Τολέδο, πόλη που αποτελούσε τότε θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της Ισπανίας, με περίπου 62.000 κατοίκους το 1571. Εκεί δημιούργησε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα της ώριμης περιόδου του και γνώρισε την καθιέρωση. Στις πρώτες παραγγελίες που ανέλαβε ανήκαν τρία ρετάμπλ για την εκκλησία του Αγίου Δομήνικου και ο πίνακας Ο Διαμερισμός των Ιματίων του Χριστού (1577-79) που μεταφέρθηκε στο σκευοφυλάκιο του καθεδρικού ναού της πόλης. Συμμετείχε επίσης στο εικονογραφικό πρόγραμμα για το Ανάκτορο του Εσκοριάλ, το οποίο υπήρξε ενδεχομένως και ο κύριος λόγος για τον οποίο εγκαταστάθηκε στην Ισπανία, επιδιώκοντας να κερδίσει την εύνοια του βασιλιά. Ο Φίλιππος Β' της Ισπανίας επέλεξε αρχικά το ζωγράφο Χουάν Φερνάντες δε Ναβαρέτε να διακοσμήσει την εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου, ωστόσο μετά το θάνατό του, ανέθεσε το έργο στον Θεοτοκόπουλο. Εκείνος ολοκλήρωσε το έργο Το Μαρτύριο του Αγίου Μαυρίκιου (1580-82), το οποίο όμως δεν ικανοποίησε το βασιλιά, με αποτέλεσμα να μην τοποθετηθεί στην εκκλησία του Εσκοριάλ. Το γεγονός πως δεν κατάφερε να αποτελέσει μέλος τής βασιλικής αυλής, οδήγησε τελικά στη σύσφιξη των σχέσεών του με την πόλη του Τολέδου. Ο Παραβιθίνο τόνισε τη στενή σχέση του με την ισπανική πόλη, σε ένα σονέτο που συνέθεσε το 1614 προς τιμή τού Θεοτοκόπουλου.
Εκεί απέκτησε ένα γιο, τον Χόρχε Μανουέλ (Γεώργιος Εμμανουήλ), με την Χερόνιμα ντε λας Κουέβας (Doña Jerónima de Las Cuevas). Συνεργάστηκε με αρκετούς παραγγελιοδότες, όπως τον μοναχό και καθηγητή ρητορικής Ορτένσιο Φέλιξ Παραβιθίνιο (1580-1633), το νομομαθή Χερόνιμο δε Θεβάγιος (1562-1644) ή τον φίλο του και λόγιο της εποχής Αντόνιο δε Κοβαρούμπιας (1524-1602).
To 1586, ο ιερέας της ενορίας του Αγίου Θωμά, τού ανέθεσε την παραγγελία για τον πίνακα Η Ταφή του Κόμη Οργκάθ, που συνιστά μέχρι σήμερα ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του. Στις σημαντικότερες παραγγελίες που ανέλαβε στο Τολέδο ανήκει επίσης ένα ρετάμπλ που φιλοτέχνησε για το Ίδρυμα της Doña María de Aragon στη Μαδρίτη, καθώς και η διακόσμηση του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωσήφ (Capilla de San Jose), που προέβλεπε δύο θρησκευτικές συνθέσεις και δύο γλυπτά των Δαβίδ και Σολομώντα. Το εργαστήριο του γνώρισε μέγιστη ακμή κατά την περίοδο 1600-1607, ενώ συνεργάτης του υπήρξε από το 1597 και ο γιος του, το όνομα του οποίου αναφέρεται σε αρκετά έγγραφα της εποχής. Την περίοδο 1603-07, ο Χόρχε Μανουέλ ανέλαβε να φιλοτεχνήσει ορισμένα έργα που προορίζονταν για το νοσοκομείο Καριδάδ στο Ιγιέσκας, παραγγελία που οδήγησε τελικά σε μία οικονομική διαμάχη, καθώς οι παραγγελιοδότες δεν έμειναν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Η τελευταία παραγγελία που ανέλαβε ο Θεοτοκόπουλος ήταν για το νοσοκομείο Ταβέρα του Τολέδου, για την οποία συνεργάστηκε με το γιο του.
Πέθανε στις 7 Απριλίου του 1614, πριν ολοκληρώσει το έργο και αρχικά θάφτηκε στην εκκλησία του Αγίου Δομήνικου στο Τολέδο. Το 1619, ο γιος του μετέφερε το λέιψανό του στην εκκλησία του Σαν Τορκουάτο, η οποία αργότερα κατεδαφίστηκε με αποτέλεσμα να χαθεί το φέρετρό του. Στην απογραφή που συνέταξε ο γιος του μετά το θάνατο τού Γκρέκο, αναφέρονταν 143 ολοκληρωμένοι πίνακες, 45 γύψινα ή πήλινα προπλάσματα, 150 σχέδια, 30 σχέδια για ρετάμπλ καθώς και 200 χαρακτικά έργα.

Έργο

Κρήτη και Ιταλία

Η Κοίμηση της Παναγίας (π. 1567, Εκκλησία της Παναγίας των Ψαριανών), που ανακαλύφθηκε το 1983 στη Σύρο, αποτελεί το πρώτο σωζόμενο έργο του με την υπογραφή του. Μαζί με τη φορητή εικόνα Ο ευαγγελιστής Λουκάς ζωγραφίζοντας την Παναγία (1560-67, Μουσείο Μπενάκη), αποτελούν σημαντική πηγή πληροφοριών για την τεχνοτροπία του νεαρού Θεοτοκόπουλου.Τα μοτίβα της δυτικής τέχνης είναι περισσότερο εμφανή σε άλλα έργα της ίδιας περιόδου, όπως στην Προσκύνηση των Μάγων (1565-67, Μουσείο Μπενάκη) και κυρίως στο Τρίπτυχο της Μόντενα (1560-65, Galleria Estense).
Στα τελευταία χρόνια παραμονής του στη Βενετία, ανήκει ο πίνακας Θεραπεία του Τυφλού (περ. 1565, Πινακοθήκη Δρέσδης) κι άλλα έργα, όπως ο Μυστικός Δείπνος (περ. 1568, Εθνική Πινακοθήκη Μπολόνιας) .Την περίοδο της παραμονής του στη Ρώμη, ο Γκρέκο εξασφάλισε την αναγνώρισή του κυρίως μέσα από το είδος της προσωπογραφίας, στο οποίο ξεχωρίζουν τα πορτρέτα που φιλοτέχνησε για τον Τζούλιο Κλόβιο (Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη) και τον στρατιωτικό Βιτσέντζο Αναστάζι (Συλλογή Frick, Νέα Υόρκη).Παράλληλα, ο Γκρέκο στράφηκε σε πιο φιλόδοξες συνθέσεις, με χαρακτηριστικό δείγμα την Εκδίωξη των εμπόρων από το ναό (1570-75, Ινστιτούτο Καλών Τεχνών Μινεάπολης). Πιθανότατα την ίδια περίοδο χρονολογείται και το έργο El soplón (Μουσείο Καποντιμόντε), που διακρίνεται για το πρωτότυπο θέμα του, το οποίο υπήρξε μάλλον ασυνήθιστο την εποχή εκείνη.

Τολέδο

Μετά την άφιξή του στο Τολέδο, οι πρώτες παραγγελίες που ανέλαβε αφορούσαν τρία ρετάμπλ για τη μοναστηριακή εκκλησία του Αγίου Δομήνικου του Παλαιού (Santo Domingo el Antiguo) και μία ελαιογραφία με θέμα τον διαμερισμό των ιματίων του Χριστού, γνωστή ως El Espolio. Για την εκκλησία του Αγίου Δομήνικου, ο Γκρέκο φιλοτέχνησε την Ανάληψη της Παναγίας (π. 1577, Ινστιτούτο Καλών Τεχνών, Σικάγο), έργο που πλαισιωνόταν από τις απεικονίσεις του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή (1577-79, Santo Domingo el Antiguo), του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή (1577-79, Santo Domingo el Antiguo), του Αγίου Βερνάρδου και του Αγίου Βενέδικτου. Το πρόγραμμα της εικονογράφησης περιλάμβανε ακόμα συνθέσεις με θέμα την Αγία Τριάδα (1577-79, Μουσείο Πράδο), την Προσκύνηση των Ποιμένων, τον Άγιο Ιερώνυμο, την Ανάληψη του Χριστού και τον Άγιο Ιλδεφόνσο. Η Ανάληψη της Παναγίας, που τοποθετήθηκε στο κεντρικό ρετάμπλ της αγίας τράπεζας, όπως και η Αγία Τριάδα, αναδεικνύουν την ικανότητα τού Γκρέκο να συνδυάζει στοιχεία από τον Τιτσιάνο και τον Μιχαήλ Άγγελο, παραδίδοντας τελικά μία πρωτότυπη σύνθεση. Εκτός από τα έργα ζωγραφικής, ανέλαβε επίσης το αρχιτεκτονικό σχέδιο των ρετάμπλ και άλλα διακοσμητικά στοιχεία τους.
O Διαμερισμός των ιματίων του Χριστού υπήρξε το δεύτερο σημαντικό έργο που φιλοτέχνησε στο Τολέδο, για το οποίο οι εκπρόσωποι του καθεδρικού ναού εξέφρασαν αντιρρήσεις ως προς το περιεχόμενο του, που οδήγησαν σε περαιτέρω οικονομική διαφωνία με τον Γκρέκο, σχετικά με την αμοιβή του. Έχοντας ήδη αποκτήσει αναγνώριση, φιλοτέχνησε τον πίνακα Το μαρτύριο του Αγίου Μαυρίκιου (1580-82), έργο που χαρακτηρίζεται από μία αλλαγή ύφους, ειδικότερα σε ότι αφορά τον περιορισμό των ρεαλιστικών στοιχείων και την έμφαση στην πνευματική διάσταση της σκηνής. Ο Άγιος Σεβαστιανός (1577-78, Μουσείο Καθεδρικού Ναού τής Παλένθια), φιλοτεχνήθηκε περίπου το 1577-8 και αποτέλεσε το πρώτο γυμνό σε φυσικό μέγεθος που ζωγράφισε, πιθανώς εμπνευσμένος από τον Λαοκόων, έργο της Ελληνιστικής περιόδου, στο Βατικανό.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Θεοτοκόπουλος φιλοτέχνησε ένα ομώνυμο έργο (Λαοκόων, 1610-14, Εθνική Πινακοθήκη Ουάσιγκτον), που αποτελεί τον μοναδικό πίνακά του με θέμα από τη μυθολογία. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1580, ο Γκρέκο υιοθέτησε συχνά υπερβολικά χαρακτηριστικά στα έργα του, προκειμένου να αποδώσει υπερφυσικά στοιχεία, απομακρυνόμενος από τα αναγεννησιακά πρότυπα,όπως η Ταφή του κόμη Οργκάθ (1586-88, Άγιος Θωμάς Τολέδου). Στα τέλη του 16ου αιώνα και στις αρχές του 17ου, ανέλαβε πολυάριθμες παραγγελίες, με σημαντικότερες εκείνες για το Ίδρυμα της Doña María de Aragon στη Μαδρίτη (1596-1600) και τo παρεκκλήσιο του Αγίου Θωμά στο Τολέδο (1597-9).

Ο Θεοτοκόπουλος διακρίθηκε τόσο σε θρησκευτικές συνθέσεις όσο και σε προσωπογραφίες. Διασώζεται ένας μεγάλος αριθμός προσωπογραφιών του, προσωπικοτήτων κυρίως του στενού περιβάλλοντός του, όπως του λόγιου Αντόνιο δε Κοβαρούμπιας (π. 1600, Μουσείο του Λούβρου). Σπανιότερα είναι τα πορτρέτα που φιλοτέχνησε για προσωπικότητες που κατείχαν δημόσια αξιώματα. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει η Προσωπογραφία του Καρδινάλιου (π. 1600, Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης), έργο για το οποίο ο Γκρέκο οδηγήθηκε ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης, εξαιτίας της – ασυνήθιστης για την εποχή – επιλογής του να ζωγραφίσει τον ιερωμένο (Φερνάνδο Νίνιο δε Γκεβάρα) φορώντας γυαλιά. Ο Θεοτοκόπουλος είχε σημαντική συνεισφορά στην ισπανική προσωπογραφία, αποτελώντας πρότυπο για τον Ντιέγκο Βελάσκεθ.Διασώζονται μόλις τρεις τοπιογραφίες του Γκρέκο, οι δύο από τις οποίες απεικονίζουν το Τολέδο,όπως ο πίνακας Άποψη του Τολέδου (1595-99, Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης)

Κριτική θεώρηση

Μεταθανάτια φήμη
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, το έργο του εκτιμήθηκε και προωθήθηκε περισσότερο από τους λόγιους, ουμανιστές και διανοούμενους και λιγότερο από το καλλιτεχνικό κατεστημένο. Αργότερα, αγνοήθηκε για μία περίοδο περίπου τετρακοσίων ετών. Στη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο Γκρέκο τοποθετούνταν στην Ιταλική σχολή, έχοντας τη φήμη ενός ζωγράφου με τάσεις εκκεντρικότητας, στην προσπάθειά του να πρωτοτυπήσει, αλλά και με περιφρόνηση απέναντι στους καθιερωμένους κανόνες. Για αρκετούς ιστορικούς, η τέχνη του Γκρέκο συνδέθηκε με το πνεύμα της Αντιμεταρρύθμισης . Άλλοι ερευνητές, τονίζουν περισσότερο την εικόνα ενός ζωγράφου με φιλοσοφικές αναζητήσεις (συνδεόμενο ειδικότερα με τις νεοπλατωνικές ιδέες), αποκομμένος από τα θρησκευτικά ζητήματα της εποχής και απασχολούμενος κυρίως με αισθητικά προβλήματα, σε σχέση με την διερεύνηση και απόδοση του φυσικού κόσμου μέσα από τη ζωγραφική.
Η τέχνη του Θεοτοκόπουλου ήταν αρκετά προσωπική και αυτόνομη, έτσι ώστε να μην ευνοηθεί η «συνέχειά» της, ενώ καθοριστικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε και η νέα μπαρόκ τεχνοτροπία . Στη διάρκεια του 17ου αιώνα, υπό την άνθιση του κλασικισμού, και στις αρχές του 18ου, οι πίνακές του θεωρούνταν «υπερβολικοί» και «επιτηδευμένοι», ενώ η εκκεντρικότητά του συχνά ταυτίστηκε με ενδεχόμενη «παραφροσύνη». Αργότερα, κατά την περίοδο του ρομαντισμού,ο Γάλλος ποιητής Θεόφιλο Γκωτιέ – έναν από τους πρώτους που εξέφρασαν θαυμασμό για το ύστερο έργο του Γκρέκο – τον θεώρησε ως πρόγονο του ρομαντικού κινήματος στην αναζήτηση του παράδοξου ή του ακραίου. Οι κριτικοί τέχνης Zacharie Astruc και Paul Lefort, συνέβαλαν επίσης στην προώθηση ενός νέου ενδιαφέροντος για τον Θεοτοκόπουλο, την ίδια στιγμή που Ισπανοί ζωγράφοι στο Παρίσι υιοθετούσαν την τεχνοτροπία του.
Με την άνθιση του εξπρεσιονισμού κατά τις αρχές του 20ού αιώνα, το έργο του Γκρέκο θεωρήθηκε προδρομικό τού ρεύματος αυτού και σταδιακά επανεξετάστηκε αποκτώντας τελικά την εξέχουσα θέση που διατηρεί ως σήμερα στην ιστορία της τέχνης. Ο ιστορικός και κριτικός τέχνης Ιούλιος Μάγιερ-Γκρέφε, κατέγραψε τις εντυπώσεις του από το έργο τού Γκρέκο, αναγνωρίζοντας σε αυτό μοντέρνα στοιχεία. Την ίδια αντίληψη εξέφρασε και ο κριτικός Roger Fry, θεωρώντας τον Γκρέκο «όχι μόνο μοντέρνο, αλλά αρκετά βήματα μπροστά».

Επίδραση στον 20ό αιώνα

Εκτός από τους ιστορικούς της τέχνης και τους μελετητές τού έργου του, σημαντικό ρόλο στην επανεξέταση του διαδραμάτισαν επίσης ζωγράφοι του 20ου αιώνα, μέσα από το έργο τους. To έργο του Πάμπλο Πικάσο χαρακτηρίζεται από αρκετές αναφορές στον Γκρέκο, τον «πατέρα του» στη ζωγραφική όπως ο ίδιος τόνιζε. Ορισμένα σχέδια και πίνακες της πρώιμης περιόδου του, μιμούνται το ιδίωμα του Θεοτοκόπουλου, ενώ ιδιαίτερα εμφανής είναι η επίδραση του κατά την «μπλε περίοδο» τού Πικάσο[29]. Κατά τη δεκαετία του 1940, όταν ο Πικάσο ολοκλήρωσε μία σειρά πινάκων που αποτελούσαν παραλλαγές γνωστών έργων, φιλοτέχνησε επίσης την Προσωπογραφία ζωγράφου (1950, Συλλογή Angela Rosengart), έργο που αποτελεί τη δική του εκδοχή για την Προσωπογραφία του Χόρχε Μανουέλ Θεοτοκόπουλου (1600-05) τού Γκρέκο.
Για τους εξπρεσιονιστές, σημείο επαφής με τον Γκρέκο αποτέλεσαν οι επιμήκεις μορφές του, ενώ ο Φραντς Μαρκ έγραψε για το «μεγαλείο αυτού τού μεγάλου δασκάλου». Επίδραση από τον Γκρέκο δέχθηκε επίσης ο Τζάκσον Πόλοκ (1912-56), ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. H προσωπικότητα και το έργο τού Θεοτοκόπουλο ενέπνευσαν επίσης φυσιογνωμίες της λογοτεχνίας,όπως ο ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε . Ο Νίκος Καζαντζάκης, στο αυτοβιογραφικό του έργο Αναφορά στον Γκρέκο, επίσης εξέφρασε με το δικό του τρόπο το θαυμασμό που έτρεφε για το έργο τού Γκρέκο.
πηγη.wikipedia.


Δείγματα έργων του
https://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSvb7aARskKVbCbeZRXVXlGb2J7XCvOaKAtHrxmJi5eBJ75TfoWqPCPVqvH
https://t0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSju7iIIEhH5vnygOKmQIjgEckowpsd2ilPNdKBv6qX1aGN4R9_
https://t3.gstatic.com/images?q=tbn:...jOs2Pmta1u_c12DdaI82ruv_WrQNmoDb0-mOfbqqRJuYA
https://www.boughtonhouse.org.uk/graphics/adoration.jpg
https://judaica-art.com/images/uploads/El Greco/Fable-border.jpg

Πράγματι είναι γνωστός στο εξωτερικό με μεγάλη καριέρα, κάτι που ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν.
Ας γίνει λοιπόν μια περιγραφή των όσων γεγονότων έχουν γίνει γνωστά και περιγράφουν την ζωή του εως τώρα.

Στέφανος Κορκολής


Ο Στέφανος Κορκολής είναι Έλληνας συνθέτης, πιανίστας και ερμηνευτής. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Σεπτεμβρίου του 1960 και μεγάλωσε στα Πατήσια. Θείος του είναι ο μεγάλος Έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίμης Πλέσσας!

Καριέρα:Χαρακτηρίστηκε "παιδί θαύμα", αφού άρχισε να παίζει πιάνο από την ηλικία των 5 χρόνων χωρίς να έχει διδαχθεί. Πρώτη του δασκάλα ήταν η σολίστ του πιάνου Μαρίκα Παπαϊωάννου. Μέχρι τα εφτά του χρόνια έδινε ρεσιτάλ ως αυτοδίδακτος. Στα 11 χρόνια του έδωσε τυπικές κατατακτήριες εξετάσεις στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητές στο πιάνο την Φοίβη Βάλληνδα και στην αρμονία τον Μενέλαο Παλλάντιο. 2μιση χρόνια μετά, λαμβάνει μέρος σε διεθνή διαγωνισμό πιάνου. Κερδίζει το πρώτο βραβείο καθώς και υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης για να συνεχίσει τις σπουδές του σε άλλο επίπεδο στο Παρίσι…! Από 17 χρονών και για 11 χρόνια έδινε ρεσιτάλ στη γαλλική πρωτεύουσα ως "... ο Γάλλος πιανίστας Κορκολής, εθνικότητας ελληνικής...". Παρακολουθεί σεμινάρια για διεύθυνση ορχήστρας, ενορχήστρωση με δασκάλους όπως ο διάσημος σολίστ Χόροβιτς και η Ιβόν Λεφεμπίρ κ.α. Παράλληλα γράφει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και κινηματογράφο. 11 χρόνια μετά "αφήνει" την κλασσική μουσική και "χάνει" την γαλλική κρατική υποτροφία. Τότε αρχίζει να κάνει ανεξάρτητες παραγωγές δίσκων ως συνθέτης και ενορχηστρωτής και έρχονται και οι πρώτοι χρυσοί δίσκοι! Για οικογενειακούς λόγους έρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην Ελλάδα.
Η πρώτη δουλειά ενορχηστρωτή εκείνη την εποχή είναι στο δίσκο του Ανδρέα Μικρούτσικου στο "Χαμένο νησί". Αργότερα κάνει τον πρώτο ελληνικό δίσκο γράφοντας μουσική για τη Μαρία Δημητριάδη και αμέσως μετά για τη Δήμητρα Γαλάνη (1989). Μαζί θα κάνουν τον δίσκο "Παλίρροια" σε μουσική δική του και στίχους Παρασκευά Καρασούλου. Από αυτή τη δουλειά θα αποκτήσουν διάρκεια τα τραγούδια "Δεν είσαι εδώ" και "Και σ' αγαπώ". Το 1988 θα κάνει την πρώτη του προσωπική ελληνική δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Λες κι είσαι νύχτα", σε συνεργασία και πάλι με τον Παρασκευά Καρασούλο. Γνωστά τραγούδια από αυτή τη δουλειά είναι, "Ζωή με το κομμάτι" και "Μισό - μισό"…! Το 1991 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα. Αρχικά κάνει διαφημιστικά και μουσικά σήματα για τους νεοσύστατους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Μετά έρχεται η δεύτερη προσωπική του δουλειά με τίτλο "Οι μέρες της φωτιάς". Γνωστό το ομώνυμο τραγούδι και το ντουέτο με την Κωνσταντίνα "Στους πέντε ανέμους". Την ίδια χρονιά (1991) θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία "Τούνελ" μαζί με την ηθοποιό Ελευθερία Βιδάκη. Ενώ το 1993 θα συνθέσει τη μουσική για την κινηματογραφική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη "Πάνω κάτω και πλαγίως". Το 1999 θα γράψει τη μουσική για την ταινία της Όλγας Μαλέα, "Η διακριτική γοητεία των αρσενικών". Μέχρι και το 1997 ασχολείται με το ελληνικό ποπ τραγούδι ως συνθέτης και ερμηνευτής των δικών του τραγουδιών.
Το άνοιγμά του στην Ευρώπη πραγματώνεται με τη συνεργασία του με τη Βίκυ Λέανδρος και τον Χοσέ Καρρέρας οι οποίοι τραγουδούν το "Σκόνη και Θρύψαλα" στο γκαλά του Καρρέρας αλλά και σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους της Ευρώπης. Το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται και στο δίσκο "Gefuehle/Συναισθήματα" της Βίκυς ο οποίος σημειώνει ρεκόρ πωλήσεων και παραμένει για αρκετούς μήνες στους καταλόγους επιτυχιών της Κεντρικής Ευρώπης. Την ίδια χρονιά (1997) συνεργάζεται δισκογραφικά με την μεγάλη κυρία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού Μαρινέλλα…! Από το 1998 "επιστρέφει" στην κλασσική μουσική με ρεσιτάλ πιάνου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και το Ηρώδειο καθώς και σε χώρες του εξωτερικού. Η λίστα με τις συνεργασίες του περιλαμβάνει τον Γιώργο Νταλάρα, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Μάριο Φραγκούλη, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τη Μαντώ, τη Μελίνα Ασλανίδου, την Ντούλτσε Πόντες κ.α. Ο Στέφανος κορκολής έχει συνθέσει τη μουσική του ύμνου των Special Olympics.
Το 2003 εμφανίστηκαν μαζί με την Ντούλτσε Πόντες στην Όπερα της Μπρατισλάβας στην Σλοβακία, επίσημα προσκεκλημένοι από τον Πορτογάλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του στην Σλοβακία. Ο Στέφανος Κορκολής παρασημοφορήθηκε από τον Σλοβάκο πρόεδρο της Δημοκρατίας μετά το πέρας της συναυλίας. Τον Απρίλιο του 2004 σε τελετή στην πρεσβευτική κατοικία στη Χάγη έδωσε ρεσιτάλ πιάνου για τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στα πλαίσια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Ο Στέφανος Κορκολής συνεργάστηκε ως σολίστας και συνθέτης με την Καμεράτα στα πλαίσια του κύκλου «Γέφυρες» και παρουσίασαν το δεύτερο κονσέρτο για πιάνο του Σοστακόβιτς αλλά και μουσικό έργο για πιάνο και ορχήστρα του Κορκολή στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής του Μεγάρου Αθηνών στις 29 Ιανουαρίου 2005.
Προσωπική ζωή: Στις 10 Ιουνίου του 2002 παντρεύτηκε με το μοντέλο Βικτώρια Κάϊματζόγλου που εμφανιζόταν στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού "Χωρίς εσένα" (από το CD "Έχω μια διαίσθηση"). Χώρισαν το καλοκαίρι του2007. Από το 1991 μέχρι το 1992 ήταν αρραβωνιασμένος με την ηθοποιό Μαρί Κωνσταντάτου (σήμερα σύζυγο του προέδρου του Ομίλου ANT1 Μίνωα Κυριακού). Παλαιότερα είχε κάνει ένα γάμο με την Βάνυ - χορεύτρια κλασσικού χορού - όσο διέμενε στο Παρίσι. Το 1999 ξέσπασε σκάνδαλο μέσα από τις εκπομπές του δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ο κρυφός αρραβώνας του με νεαρή - 15χρονη - θαυμάστρια του από την Κω, μέσω προβολής προσωπικού βίντεο της ερωτικής τους ζωής. Σαν αποτέλεσμα των αποκαλύψεων, Ο Κορκολής έφυγε για αρκετό διάστημα στο εξωτερικό. Η κατηγορία της αποπλάνησης η οποία διατυπώθηκε, δεν ευσταθούσε καθώς σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο η ελάχιστη ηλικία για σύναψη ερωτικών σχέσεων με ενηλίκους ορίζεται στην ηλικία των 15 ετών, και επιπλέον οι γονείς της νεαρής ήταν ενήμεροι για την σχέση. Ανάμεσα στις κατηγορίες ήταν και η χρήση και διακίνηση ναρκωτικών για την οποία ο Κορκολής αθωώθηκε από το δικαστήριο.
Προσωπική Δισκογραφία: "Που λες κι είσαι νύχτα" (1990) στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος "Οι μέρες της φωτιάς" (1991) στίχοι Ιφιγένεια Γιαννοπούλου "Με τη φωνή του φεγγαριού" (1992) "Εφ' όλης της ύλης" (1993) στίχοι Εύη Δρούτσα "Χαμένες ατλαντίδες" (1994 στίχοι Εύη Δρούτσα "Έχω μια διαίσθηση" (1995) στιχοι Εύη Δρούτσα "Ξέσπασα" (1996) στίχοι Εύη Δρούτσα "Ανοιχτές σελίδες" (1997) στίχοι Εύη Δρούτσα "First touch" (ορχηστρικά - 1999) ¤ "Ήλιος θάνατος" (2002) ¤ "Ανεμόπτερο" (2003) Δισκογραφία άλλων καλλιτεχνών: ¤ "Μαγικό κλειδί" - Μαρία Δημητριάδη (1988) ¤ "Παλίρροια" - Δήμητρα Γαλάνη στίχοι Παρασκευάς Καρασούλος (1989) ¤ "Η δική μας η αγάπη" - Μαντώ(1993) ¤ "Για πρώτη φορά" - Μαρινέλλα (1997) "Gefuehle/Συναισθήματα" - Βίκυ Λέανδρος (1997) ¤"The Jose Carreras Gala" - Jose Carreras/Vicky Leandros (1997) "Να σε βλέπω να γελάς" - Άλκηστις Πρωτοψάλτη (2004) ¤ "Πες μου τ' αληθινά σου" - Δημήτρης Μητροπάνος (2005) "Καινούρια μου μέρα" - Γιώργος Περρής (2005) "Σ' έχω ερωτευθεί" - Σάκης Ρουβάς (2005) "Μην πεις ποτε" - Αντριάννα Μπάμπαλη (2006) ¤ "Παιδί ακόμα" (2006) - Ελένη Πέτα "Μόνη περπατώ" (2006) - Νάνα Μούσχουρη "Παιχνίδι είναι" (2006) - Μελίνα Ασλανίδου "Ο κήπος των ευχών" (2006) - Μάριος Φραγκούλης "Με το'να ποδι στ'αστρα" (το τραγουδι "Μια ζωη στο ιδιο τραινο") (2007) - Γιώργος Νταλάρας "Μέχρι εδώ" (2009) - Χρύσπα

Παραθέτω κάποια παραδείγματα
1.https://www.youtube.com/watch?v=wZ1yGnZc-UQ&feature=related
2.https://www.youtube.com/watch?v=S6DOvSsdUVU
3.https://www.youtube.com/watch?v=Zbf_aJGmYeo&feature=related
4.https://www.youtube.com/watch?v=DCGa2Y2YeXA&feature=related
5.https://www.youtube.com/watch?v=-D5SwbbIgbI&feature=related
και κάτι απο την τελευταία του συνεργασία https://www.youtube.com/watch?v=KJ2on3SD00Q&feature=results_video&playnext=1&list=PL4B22544436485104


Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να αναζητησετε στο official site https://www.stefanoskorkolis.com/index.htm

Από εικαστικό χώρο, θα ήθελα εδώ να αναφέρω τον Γιάννη Κουνέλη, ο οποίος είναι ο πιο γνωστός Έλληνας εικαστικός στο εξωτερικό...Έργα του μπορείτε να βρείτε στην Tate Modern στο Λονδίνο και στο Gugenheim στη Νέα Υόρκη....Αξίζει να τον αναζητήσει κανείς, και νομίζω έχει και έκθεση τώρα στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης...Άλλοι σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες, που γίνανε γνωστοί παγκοσμίως, κινηματογραφιστες τώρα, ο Θοδωρος Αγγελοπουλος και ο Κώστας Γαβράς, με μεγάλες διακρίσεις στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου!

Αρχική Δημοσίευση από yellow.morning:

Από εικαστικό χώρο, θα ήθελα εδώ να αναφέρω τον Γιάννη Κουνέλη, ο οποίος είναι ο πιο γνωστός Έλληνας εικαστικός στο εξωτερικό...Έργα του μπορείτε να βρείτε στην Tate Modern στο Λονδίνο και στο Gugenheim στη Νέα Υόρκη....Αξίζει να τον αναζητήσει κανείς, και νομίζω έχει και έκθεση τώρα στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης...Άλλοι σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες, που γίνανε γνωστοί παγκοσμίως, κινηματογραφιστες τώρα, ο Θοδωρος Αγγελοπουλος και ο Κώστας Γαβράς, με μεγάλες διακρίσεις στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου!

Click για ανάπτυξη...

ο αγγελόπουλος δεν ειναι πλεον κινηματογραφιστής
μα κατα τα αλλα οκ,
και οι δυο κινηματογραφιστές εχουν μια μικρη συλλογή επιτυχιών
ώστε να συμπληρώνουν μια χαρά το πλαίσιο
δίπλα στον αξιολογότατο artiste moderne.