Αλλαγή στάσεων κι αξιών μέσα στα χρόνια

Κάπνισμα: επίσης υποχωρούσα... βιαζόμουν να πω "δεν πειράζει, κάπνισε". Πλέον αν με ενοχλεί, λέω "α όχι, μην καπνίσεις δίπλα μου"... Κι ας φαίνεται σκυλέ. Διεκδικώ τα δικαιώματά μου στους χώρους μη-καπνιζόντων και απλά, είμαι αδιάλλακτη.
Πολιτικά: "Πλάστηκα" σε ένα αριστερό περιβάλλον, αν και μεγάλωσα με καπιταλιστικά προνόμια. Ωστόσο όποτε ξεκινούσε πολιτική συζήτηση, με έπιανε η αλλεργία μου, ή απλά πονοκέφαλος. Πλέον ψάχνω τα πολιτικά άρθρα, διαβάζω αντίστοιχα βιβλία και γενικά εκφράζομαι πιο πολύ...
Φιλικές σχέσεις: Δινόμουν τυφλά, έκανα υποχωρήσεις. Μετά πληγώθηκα επανειλημμένα και πολύ, προδόθηκα... Μέχρι που διέκρινα επιτέλους τους πραγματικούς φίλους μου, οπότε έμαθα να εμπιστεύομαι, αλλά και να διατηρώ τα όριά μου ανέπαφα.

Επίσης έχω γίνει πιο κοινωνική και πολύ πιο χαμογελαστή, αλλά και πιο απαιτητική.

Θα επανέλθω με άλλα, προς το παρόν απλά βασίστηκα στων προηγούμενων.

Οι αλλαγές σαφέστατα έρχονται χάριν (θα μπορούσα να πω "εξαιτίας" αλλά κάθε αλλαγή για καλό είναι, η στασιμότητα είναι θάνατος) των συγκυριών. Παρατηρώ ριζική αλλαγή στον εαυτό μου σταθερά κάθε δύο με τρία χρόνια και πάντοτε έρχομαι σε αντιπαράθεση με προηγούμενες εκδοχές του εαυτού μου και μετανοιώνω πικρά. Προσπαθώ να μετριάσω την αγωνία, σκεπτόμενη ότι αν δεν είχα κάνει εκείνα τα λάθη στο παρελθόν δε θα ήμουν η ίδια σήμερα. Και είμαι υπερήφανη για την τρέχουσα εκδοχή του εαυτού μου, πρέπει να είμαι αλλιώς δε θα επιβίωνα.

-Παλιάθεη ήμουν από τα 12 ή 13. Έχω αλλάξει μονάχα ως προς το ότι προσπαθώ συνειδητά να σέβομαι τους θρησκευόμενους ανθρώπους. Αν η πίστη τούς βοηθάει στη ζωή τους και τους κάνει ευτυχισμένους, ποια είμαι εγώ να τους το χαλάσω;

-Απαισιοδοξία και πάλι απαισιοδοξία. Η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά υπονομεύει την ίδια αυτή την πεποίθηση, γι'αυτό δημιουργώ δίκτυ ασφαλείας και δεν περιμένω τίποτα. Τρεις φορές στη ζωή μου ένοιωσα αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία και τις τρεις φορές με πήρε ο διάολος.

-Είχα σε μεγάλη υπόληψη το Πανεπιστήμιο. Όταν συνειδητοποίησα πώς λειτουργούν τα πράγματα και ποια είναι η νοοτροπία της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης εν γένει, απομυθοποίησα τις σπουδές. Κι ήταν μεγάλο χτύπημα αυτό, κάποτε είχα έναν ύψιστο στόχο στη ζωή μου. Όλα απατηλά και μάταια.

-Η αιωνιότητα είναι νεκρή, οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται παρόλες τις υποσχέσεις και τα μελιστάλακτα λόγια αλα μεξικάνικη τηλενουβέλα. Μεγάλο σοκ η χαμένη μου φιλία, η μοναδική φιλία που είχα στη ζωή μου (δεν πρόκειται να ξαναεπιδιώξω σχέση τέτοιου βεληνεκούς). Καταστράφηκε επειδή άλλαξα (ευτυχώς) και το best friends for ever βούλιαξε στον πάτο.

-Έχοντας κακώς συνδέσει τη λογοτεχνία με τη συμβατική εκπαίδευση, συνήθιζα να σνομπάρω τα βιβλία και τους γραφιάδες. Όταν τελείωσε το σχολείο ήλθε η επιφοίτησις.

-Έγινα εξαιρετικά επιλεκτική με το χέβι μέταλ μου. Αν δεν έχει νόημα, στον Καιάδα όσο επιδραστικό συγκρότημα και αν είναι, όσο τεχνική μουσική και αν παίζουν, όσο κι αν έχει κερδίσει το σεβασμό μιας μεγάλης μερίδας οπαδών.

-Επέλεξα να αγνοήσω διαπαντός την πολιτική διάσταση των πραγμάτων μετά το 2005 που μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Με πληγώνει και με μειώνει ως άνθρωπο η πολιτική.

Αρχική Δημοσίευση από underwater:

Και πληγωνόμουν επειδή συνέχεια καταλάβαινα πως μόνο το σεξ είναι ιερό

Click για ανάπτυξη...

Αυτό τουλάχιστον είναι σταθερή αξία

Χθες έπαθα μια κρίση αλλαγής και είπα να τιμήσω και εγώ αυτό το θέμα =)

1.Από 14 ως 17 με ενδιέφερε μόνο να είμαι με την μία και μοναδική φίλη μου (στα 16 γίναμε 3 τσούπρες με την προσθήκη της Μ.), να διαβάζω -έχω αρρώστεια με το διάβασμα- , να εξελίσσομαι μουσικά παίζοντας κιθάρα, ακούγοντας rock και heavy metal και να πηγαίνω σε συναυλίες. Δεν με ενδιέφερε να γνωρίσω παραπάνω άτομα.-

2.18-19 έπαθα μια κρίση κοινωνικότητας, έφτασα να έχω 2-3 τεράστιες παρέες, πολλές συμπάθειες και άπειρους γνωστούς. Το λάθος : άρχισα να πιστεύω ότι για να γίνω πιο κυνική κιαι σκληρόπετση έπρεπε να αφεθώ να με παρασύρει η μάζα και να φύγω απ το κουβούκλειό μου. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ , διότι ήταν παρόρμηση έπειτά από τραγική ερωτική απογοήτευση, που ευτυχώς πριν 8 μήνες έληξε..

3.Ήμουν αθεράπευτα ρομαντική, μου άρεσε να ψάχνω ένα βαθύτερο νόημα σε όλα όσα άκουγα ή έβλεπα. Πλέον αν και δεν έχω καταλήξει ρηχή, παρατηρώ ότι είμαι πολύ πιο αυστηρή και λειτουργώ με μαθηματική λογική.

4.Ήμουν πολύ ευγενικό άτομο, σε σημείο καημενισμού.Ανεχόμουν πολύ άσχημες συμπεριφορές χωρίς να ενοχλώ.Όλα αυτά ως τα 14. Μετά πήρα τα πάνω μου, άρπαξα και απ το λαιμό έναν φιόγκο στην τρίτη γυμνασίου και βρήκα την ησυχία μου.Έκτοτε είμαι πολύ ευγενική και πρόθυμη ΜΟΝΟ σε ελάχιστα άτομα.

5.Είχα ελάχιστη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, στον εαυτό μου γενικότερα.Ως τα 17 περίπου στον τομέα των μαθημάτων και ως τα 14 στον τομέα του πρωταθλητισμού. Το πρώτο το ξεπέρασα με ψυχραιμία στις πανελλαδικές όταν είπα στον εαυτό μου "σύνελθε ωρέ ντουβάρι και άρχισε να γράφεις", και στην δεύτερη περίπτωση όταν με ματωμένη μύτη και τσακισμένο καλάμι σηκώθηκα και πήρα φόρα και παραλίγο να φάω ποινή απ την λύσσα μου.

6.Χθες έπαθα κρίση αλλαγής στο θέμα της αποφασιστικότητας. Πλέον έχω παρατηρήσει ότι κάνω ελάχιστους συμβιβασμούς και οτι έχω θέσει σαφείς στόχους. Τέλος, ενώ παλιότερα για μένα το να μείνω μόνη μου (και αππό φίλους και από σύντροφο) θα ήταν η απόλυτη καταστροφή, είμαι σε επιφυλακή για τα χειρότερα, φροντίζοντας παράλληλα να αποφευχθούν..

Ναι. Έχω αλλάξει στάση ζωής και απόψεις με αποτέλεσμα να είμαι αρκετά διαφορετικός σε σχέση με την περίοδο της εφηβείας μου. Τα όσα άλλαξαν δεν αφορούν τις πολιτικές ή τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, ούτε τα βασικότερα γνωρίσματα του χαρακτήρα μου. Έκανα όμως στροφή 180 μοιρών με το να αλλάξω ριζικά τον τρόπο ζωής μου. Ήταν κάτι που για εμένα έπρεπε να γίνει και μέχρι σήμερα το θεωρώ το σημαντικότερο επίτευγμα που έχω καταφέρει στη ζωή μου μέχρι τώρα.

Τότε είχα υιοθετήσει σαν τρόπο ζωής την καγκουριά και τη ψευτομαγκιά, χλεύαζα τη διαφορετικότητα και προσπαθούσα να βολεύομαι πάντα στην εύκολη λύση...

Όμως τα όσα πίστευα τότε, έγιναν αυτά που μισώ τώρα.

Edit: Ας το μεταφέρει κάποιος mod στο σωστό topic (αυτό της underwater)

Σημείωση από Editor: Το ποστ μεταφέρθηκε από το θέμα "Αλλαγή απόψεων;", μετά από αίτημα του μέλους.

Αρχική Δημοσίευση από kajira:

Επίσης τελευταία έχω αρχίσει να πιστεύω λίγο περισσότερο στον Θεό. Όχι κάτι φανατικό, αλλά πχ το περασμένο Πάσχα πήγα να κοινωνήσω, αφού νήστεψα μια μέρα κι ενώ είχα να κοινωνήσω από τα 5 μου νομίζω, επειδή ένιωσα πως αυτό θα μου έδινε θετική ενέργεια, την οποία εκείνη τη στιγμή χρειαζόμουν. Τσακώνω που και που τον εαυτό μου να υπολογίζει σε ό,τι είναι εκεί πάνω, που δεν το 'χω προσδιορίσει ακριβώς, αλλά το θεωρώ οπωσδήποτε φορέα καλής ενέργειας. Γι' αυτήν την αλλαγή φταίει η μαμά μου, που ενώ ήταν εντελώς άθεη, άρχισε να ψάχνει διάφορα και να έχει παραπλήσιες απόψεις με αυτήν που εκφράζω παραπάνω. Και ως γνωστόν η μαμά μου είναι το μεγαλύτερό μου ίνδαλμα..

Click για ανάπτυξη...

Έτσι γίνεται συχνά. Όσο μεγαλώνουμε και τα περιθώρια ν' αμαρτήσουμε στενεύουν επικίνδυνα, τόσο το ρίχνουμε στη σωτηρία της ψυχής. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον προαιώνιο μύθο...

Τι άλλο; Α, παλιά νόμιζα πως δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ερωτική σχέση και "λυπόμουν" όσους ήταν μόνους (ιδίως τις γυναίκες). Πλέον, αναρωτιέμαι πως θα ξανακάνω full time ερωτική σχέση.

Click για ανάπτυξη...

Είδες που τα έλεγα παραπάνω; Διάνα έπεσα ο άτιμος...Θρησκεία, θρησκεία, το κατηχητικό κάνει καλό λέμεεεε... (εντάξει, λίγη πλάκα δεν βλάπτει, νταξ; )

Πριν τέσσερα χρόνια και κάτι ένιωσα μέσα μου μια αλλαγή, όχι απλή αλλαγή!! Αισθάνθηκα πως πέθανα και στη θέση μου γεννήθηκε ένας άλλος, αυτός που έχετε γνωρίσει ως Great Chaos. Τότε γεννήθηκε και τούτη η περσόννα. Στην αρχή με φόβιζε, δημιουργώντας μου τεράστια εσωτερική αναταραχή. Ήταν βλέπετε τόσο βαθιά και βίαιη η αλλαγή, που το συναίσθημα του θανάτου ήταν το πλέον κατάλληλο για να την εκφράσει.

Το αποτέλεσμα ήταν πως μετά από τρία χρόνια περίπου από εκείνη τη στιγμή, γκρέμισα τη ζωή μου συθέμελα, άλλος ένας θάνατος. Εγκατέλειψα μια γυναίκα που κάποτε λάτρευα κι ακόμη αγαπώ, που όμως τώρα πια μου καθόταν στο στομάχι όσες σόδες και να έπινα, μια καριέρα που πάλευα χρόνια, ακριβώς στο σημείο που ήταν βέβαιη πλέον η εξέλιξή της κι ο δρόμος ανοιχτός για πολύ ψηλά, μια επιστήμη που με κ@ύλωνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλα όσα είχα ασχοληθεί, όσα είχα προσδοκήσει, όλες μου τις επενδύσεις. Θυσίασα πάνω απ' όλα το κοινωνικό μου στάτους ή αυτό που είχαν μάθει οι άλλοι ν' αναγνωρίζουν και να προσμένουν από μένα. Βρέθηκα λοιπόν να κλείνω τα 40 χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς ευρώ στην τσέπη. Μηδένισα τη ζωή μου ολοσχερώς.

Κι όμως, όσο το σκέφτομαι...

Τώρα είμαι πιο κοντά στον εαυτό της παιδικής μου ηλικίας, εγγύτερα σ' αυτό που όταν άρχισα να μεγαλώνω ονειρευόμουν να είμαι. Μάλλον θα έπρεπε να είχα αλλάξει νωρίτερα, ωστόσο κάλιο αργά παρά ποτέ...

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Το αποτέλεσμα ήταν πως μετά από τρία χρόνια περίπου από εκείνη τη στιγμή, γκρέμισα τη ζωή μου συθέμελα, άλλος ένας θάνατος. Εγκατέλειψα μια γυναίκα που κάποτε λάτρευα κι ακόμη αγαπώ, που όμως τώρα πια μου καθόταν στο στομάχι όσες σόδες και να έπινα, μια καριέρα που πάλευα χρόνια, ακριβώς στο σημείο που ήταν βέβαιη πλέον η εξέλιξή της κι ο δρόμος ανοιχτός για πολύ ψηλά, μια επιστήμη που με κ@ύλωνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλα όσα είχα ασχοληθεί, όσα είχα προσδοκήσει, όλες μου τις επενδύσεις. Θυσίασα πάνω απ' όλα το κοινωνικό μου στάτους ή αυτό που είχαν μάθει οι άλλοι ν' αναγνωρίζουν και να προσμένουν από μένα. Βρέθηκα λοιπόν να κλείνω τα 40 χωρίς στον ήλιο μοίρα, χωρίς ευρώ στην τσέπη. Μηδένισα τη ζωή μου ολοσχερώς.

Click για ανάπτυξη...

Σίγουρα θα υπήρχε κάποιος πολύ σοβαρός λόγος για να τα παρατήσεις όλα αυτα.

Φυσικά, ο εαυτός μου, το αιώνιο πρόβλημα όλων μας!!!

Ακούμε σε συζητήσεις να λέγεται πως "ο άνθρωπος δεν αλλάζει", το ίδιο συχνά με την ακριβώς αντίθετη θέση που λέει πως "με τα χρόνια αλλάζει ο άνθρωπος" πολλές φορές ακόμα κι από τα ίδια άτομα... Έχω καταλήξει πως τελικά ισχύουν και τα δύο και μάλιστα ταυτόχρονα!

"Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε..."

Αρχική Δημοσίευση από Great Chaos:

Τώρα είμαι πιο κοντά στον εαυτό της παιδικής μου ηλικίας, εγγύτερα σ' αυτό που όταν άρχισα να μεγαλώνω ονειρευόμουν να είμαι.

Click για ανάπτυξη...

Τελικά όσο απομακρύνεται κανείς από τα παιδικά του όνειρα, τόσο λιγότερο αναγνωρίζει τον εαυτό του. Το παιδί μέσα μας, συνήθως το προδίδουμε. Σπάνια μας προδίδει.

Δεν νομίζω πως έχω αλλάξει πολύ από τα παιδικά μου χρόνια, γι' αυτό συχνά κατηγορούμαι για ανωριμότητα, ρομαντισμό, παιδικότητα...
I plead guilty, and proud of it.

Όταν δοκίμασα να γίνω οτιδήποτε άλλο, το κόστος ήταν δυσβάσταχτο. Μου πήρε δέκα χρόνια να καταλάβω πως ποτέ δε θα ήμουν ευτυχισμένη με μια εικόνα που δε μπορούσα να υπηρετήσω, μόνο και μόνο επειδή ήταν η εικόνα που "απαιτούσε" από μένα το κοινωνικό κατεστημένο. Μια εικόνα εκ του ασφαλούς...no fun!

Τώρα, αυτό που ξέρω για τον εαυτό μου είναι πως δε φοβάται να πέσει γιατί είναι βέβαιο ότι θα ξανασηκωθεί και πως έχω πάντα δύο επιλογές:
Να τα καταφέρω, ή να τα καταφέρω!