Καταπίεση στις σχέσεις

Myrtle

Διάσημο μέλος

Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
Με αφορμή μια πρόσφατη κουβέντα που είχα με κάποια "δεσμευμένη" φίλη μου, αναρωτήθηκα πότε η αγάπη και η ανάγκη να θες τον άλλον μαζί σου διαρκώς περνάει τα όρια και φτάνει στην καταπίεση του ενός από τον άλλον...

Πιο συγκεκριμένα, πόσο φυσιολογικό μπορεί να θεωρείται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι το να μην επιτρέπει ο ένας στον άλλον να δει, συναντηθεί, βγει, μιλήσει με τους φίλους του ή να μην μπορούν να περάσουν ούτε μία μέρα ο ένας μακριά από τον άλλον... Ταυτόχρονα, να "πρέπει" να μιλάνε στο τηλέφωνο από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί χωρίς σταματημό ή να θέλει να ακολουθεί ο ένας τον άλλον παντού;

Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);

Ας συζητήσουμε εδώ ανάλογες εμπειρίες κι ας πούμε την άποψή μας περί του θέματος. Εσείς πως θα αντιδρούσατε σε κάτι τέτοιο;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Boom

Επιφανές μέλος

Ο Boom αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 12,249 μηνύματα.
Η σχέση συνεπάγεται σεβασμό και στις επιλογές του άλλου. Ο καθένας μας θέλει να ζήσει κάποιες προσωπικές στιγμές μόνος του, ασφαλώς και αν του στερήσουμε αυτό το δικαίωμα θα υπάρχουν αντιδράσεις και πολύ πιθανό διάλυση της σχέσης. Το να θελήσει να βγει και να δει τους φίλους του ή να θελήσει να μείνει μόνος του για κάποιες ώρες δεν θεωρείτε κακό.


Σε μία σχέση δεν θα πρέπει να υπάρχει η συμπεριφορά ενός δυνάστη αλλά ενός συντρόφου. Θα πρέπει να υπάρχει κατανόηση και από τους δύο. Δεν θεωρώ παράλογο να θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου και ο άλλος να μου στερήσει αυτό το δικαίωμα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kalypso

Περιβόητο μέλος

Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Για μένα, σχέση είναι "κάνω λίγο χώρο στη ζωή μου για να χωρέσεις κι εσύ". :)
Που σημαίνει- είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ασχολούμαι με πράγματα που αγαπώ, δεν παραμελώ τους ανθρώπους που ήταν και είναι εκεί πάντοτε για μενα. Απλά πλεον υπάρχεις κι εσύ μέσα σε αυτό που αποκαλώ καθημερινότητά μου και για να υπάρχεις εσύ είμαι διατεθειμένη/ος να κάνω κάποιους συμβιβασμούς και κάποιες υποχωρήσεις στα θέλω μου, ώστε να συμπεριλάβουν και τα δικά σου θέλω, και να μπορούμε να πορευθούμε μαζί.

Το να μιλάς με τον άλλο συνεχώς στο τηλέφωνο, για μενα, δείχνει εξάρτηση και όχι αγάπη.
Το να μη βγαίνεις χωρίς εκείνον, δείχνει έλειψη αυτοβουλίας και καταστρατήγηση -από τον ίδιο σου τον εαυτό συνήθως- του δικαιώματος που έχεις στον προσωπικό σου χώρο και το χρόνο που θα διαθέσεις στον εαυτό σου.
Για μένα, σχέση είναι κινούμαστε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς όμως η πορεία μας να είναι μία. Τα άτομα που βρίσκονται στη σχέση είναι δύο διαφορετικές οντότητες, που σε διαφορετικούς χρόνους μπορεί να έχουν όρεξη να μιλήσουν, να βγούν, να κλάψουν, να στενοχωρηθούν- και το ότι βρίσκονται σε σχέση δε σημαίνει πως αυτό τους το δικαίωμα παύει να υφίσταται.

Γι αυτό, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το δικαίωμα του άλλου να ζήσει τη δική του ζωή, μαζί μας. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

underwater

Περιβόητο μέλος

Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
Πιστεύω ότι εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, στις οποίες ενυπάρχει ψυχοπαθολογία, όταν κάποιο μέλος του ζευγαριού απαιτεί πλήρη προσκόλληση, ξέρει ότι ''βρίσκει και τα κάνει''. Στην αρχή ο άλλος υποκύπτει επειδή δεν θέλει να δημιουργούνται εντάσεις, άλλωστε στην αρχή της σχέσης η ανάγκη για συνεχή επαφή είναι μεγάλη για τους περισσότερους. Σταδιακά δημιουργείται συνεχής κατάσταση διεκδίκησης από την 1 πλευρά κι υποχώρησης από την άλλη, για να παγιωθεί αυτό το αρρωστημένο μοντέλο.

Ποιοί είναι οι λόγοι που ωθούν τους ανθρώπους (κυρίως τις γυναίκες) να υποχωρούν? Πολλοί, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις ανάγκες του κάθε ατόμου. Νομίζω ότι χοντρικά οι περισσότεροι προτιμούν να μπαίνουν σε τέτοιους φαύλους κύκλους από το να υψώσουν το ανάστημά τους ή να χωρίσουν. Η σχέση, όσο δύσκολη ή ψυχοβγαλτική κι αν είναι, για πολλούς είναι καλύτερη από την μη σχέση. Αυτό βγαίνει συνειδητά ή ασυνείδητα, το βλέπει ο ''καταπιεστής'' και το ''εκμεταλλεύεται''.

Όλο αυτό είναι πολύ συχνό παρόλα αυτά. Θυμάμαι σε thread εδώ στο steki πριν λίγα χρόνια για το αν θα αφήναμε τον σύντροφό μας να πάει λίγες μέρες διακοπές χωρίς εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία είχε πει πως όχι. Όταν τα όρια στην μέση συντροφική σχέση είναι τόσο ασφυκτικά είναι εύκολο να υπάρξουν εμπλοκές και παρερμηνείες, αλλά και να ξεφύγουν οι επιδιώξεις κάποιου από τους εμπλεκόμενους χωρίς να καταλάβει πώς έγινε.

Τα όρια σε όλες τις σχέσεις πρέπει να μπαίνουν από την αρχή, να αφορούν τα θέλω όλων των πλευρών και να είναι ξεκάθαρα, δημιουργώντας μετατροπές με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες των ατόμων που εμπλέκονται, είτε μιλάμε για την σχέση με τον συνάδελφο είτε με τον σύντροφο. Διαφορετικά, τα πράγματα αναπόφευκτα θα μπλεχθούν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

QsLv

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο QsLv αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
Και καλά όταν αυτό είναι αποδεκτό κι από τους δύο. Όταν όμως ο ένας από τους δύο αναζητά στιγμές προσωπικής ζωής κι ο άλλος τον αποτρέπει μέσω κάποιου είδους συναισθηματικού εκβιασμού (πχ βάζοντας τα κλάμματα);
Ορίζω και αφορίζω:

Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο.
Τι θα πει καταπίεση. Αν δε γουστάρεις φύγε. Αν δε γουστάρω φεύγω. Τα περί συμβιβασμών και να το δουλέψουμε και όλα αυτά είναι μάταια και μη χρηστικά. Γιατί να δουλέψω τη σχέση με έναν που μου κάθεται 1 φορά το εξάμηνο ενώ θέλω να πηδάω περισσότερο; Θα πάω σε άλλη σχέση. 6 δις: όλο και κάποιος καλύτερος/η θα βρεθεί. Γιατί να ανεχτώ τις κατ'εμέ υστερίες του παράλλου που παίρνει κάθε 5 δέκατα του δευτερολέπτου τηλέφωνο; Γιατί πρέπει να μπω στη διαδικασία να επιβάλλω τις επιθυμίες μου ως διαμαρτυρίες ή να αποδεχτώ τις επιθυμίες του άλλου ως βάσανα και αναγκιωμένους συμβιβασμούς;

Γιατί πρέπει κάποιος στη σχέση να είναι θύμα και κάποιος θύτης; "Α, ο μαλάκας ο Μαρίκος με βρίζει κάθε φορά που γυρνάω να κοιτάξω ένα γκόμενο στο δρόμο και κάθε φορά που του λέω ότι δε γουστάρω να του πιάνω το χέρι όταν περπατάμε" Επιπόλαιο συμπέρασμα: υστερικός Μαρίκος, καημένη καταπιεσμένη Μαρίκα. Ο Μαρίκος εδώ είναι εκ πρώτης όψεως ο θύτης και η Μαρίκα το θύμα. Αλλά αυτά είναι αμφίδρομα και αλληλένδετα. Σε μια σχέση το θύμα είναι και θύτης και τούμπαλιν. Δεν έχει "καταπιέζομαι μόνο εγώ". Γιατί; Γιατί όταν ο άλλος φτάνει στο σημείο να ζητάει περισσότερα ή λιγότερα καταπιέζεται. Είτε ζητάει περισσότερα είτε λιγότερα. Και καταπιέζει. Και αυτός που καλείται να δώσει λιγότερα ή περισσότερα καταπιέζεται. Και καταπιέζει, επειδή δίνει λιγότερα ή περισσότερα.

Δυο άτομα με μείζονες αποκκλίσεις προτεραιοτήτων είναι ασύμβατα για σχέση.

Αυτούς που έχουν διάθεση να αλλάξουν για τον άλλο τους εκτιμώ και εκπλήσσομαι από τη διαλλακτικότητά τους και την υπομονή τους. Αν όλοι λειτουργούσαμε έτσι, δε θα υπήρχαν καταπιεστικές σχέσεις. Μόνο σχέσεις συζήτησης και αλληλεπίδρασης. Ιδανική κοινωνία, σαν την αναρχική. Θα ήταν πολύ ευχάριστη αλλά οι σημερινοί άνθρωποι αδυνατούμε να την υποστηρίξουμε. :ρ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Myrtle

Διάσημο μέλος

Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.

Για μένα, σχέση είναι κινούμαστε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, χωρίς όμως η πορεία μας να είναι μία. Τα άτομα που βρίσκονται στη σχέση είναι δύο διαφορετικές οντότητες, που σε διαφορετικούς χρόνους μπορεί να έχουν όρεξη να μιλήσουν, να βγούν, να κλάψουν, να στενοχωρηθούν- και το ότι βρίσκονται σε σχέση δε σημαίνει πως αυτό τους το δικαίωμα παύει να υφίσταται.

Συφωνώ απόλυτα με αυτό! Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω πως γίνεται ένας άνθρωπος να αλλάζει ολοκληρωτικά χαρακτήρα, να σταματάει κάθε του άλλη δραστηριότητα και επαφή μόνο και μόνο επειδή βρήκε σχέση... Πως μπορεί ένας και μόνο άνθρωπος -όσο "τέλειος" κι αν είναι- να σε γεμίζει ολοκληρωτικά και σε όλους τους τομείς;

Κατά τη γνώμη μου, άλλη αγάπη δίνεις στους γονείς σου, άλλη στους φίλους σου, άλλη στα αδέρφια σου και άλλη στο σύζυγό σου! Και ο καθένας από αυτούς βρίσκεται στη ζωή σου για διαφορετικούς λόγους...

Κι όμως στην περίπτωση αυτή, ο ένας από τους δύο θεωρεί ότι ο άλλος είναι για εκείνον γονιός, αδελφός, φίλος, σύζυγος, τα πάντα! Σαφώς βέβαια εκεί τίθεται θέμα ψυχολογικών προβλημάτων (όπως λέει και η Χιμέλα:P) και το πρόβλημα αυτό έχει ένα και μόνο όνομα: Στέρηση... Όταν ο ένας έχει στερηθεί την αγάπη σε όλη του τη ζωή σαφώς και κολλάει στον νέο του σύντροφο-δεκανίκι τόσο πολύ μέχρι που κάποια στιγμή, αν αυτό δεν λυθεί από την αρχή θα πνιγούν κι οι δυο...

Πιστεύω ότι εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, στις οποίες ενυπάρχει ψυχοπαθολογία, όταν κάποιο μέλος του ζευγαριού απαιτεί πλήρη προσκόλληση, ξέρει ότι ''βρίσκει και τα κάνει''. Στην αρχή ο άλλος υποκύπτει επειδή δεν θέλει να δημιουργούνται εντάσεις, άλλωστε στην αρχή της σχέσης η ανάγκη για συνεχή επαφή είναι μεγάλη για τους περισσότερους. Σταδιακά δημιουργείται συνεχής κατάσταση διεκδίκησης από την 1 πλευρά κι υποχώρησης από την άλλη, για να παγιωθεί αυτό το αρρωστημένο μοντέλο.

Τα όρια σε όλες τις σχέσεις πρέπει να μπαίνουν από την αρχή, να αφορούν τα θέλω όλων των πλευρών και να είναι ξεκάθαρα, δημιουργώντας μετατροπές με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες των ατόμων που εμπλέκονται, είτε μιλάμε για την σχέση με τον συνάδελφο είτε με τον σύντροφο. Διαφορετικά, τα πράγματα αναπόφευκτα θα μπλεχθούν.

Ακριβώς αυτή είναι η λέξη που κατά τη γνώμη μου μπορεί να περιγράψει μια τέτοια κατάσταση: Αρρωστημένη! Και αν, όπως λες, δεν μπουν όρια ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ μετά το θέμα γίνεται όλο και δυσκολότερο... Και ελικρινά, όταν βλέπεις ότι μία συμπεριφορά σου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό (κι αν δεν το καταλαβαίνεις ο ίδιος σίγουρα θα βρεθούν άτομα να κινδυνολογήσουν επί του θέματος), γιατί να κλείνεις τα αυτιά σου σε όλους και όλα και να αφήνεις το κλαδάκι να γίνει ολόκληρο δέντρο;;; Μετά δεν θα είναι πολύ πιο δύσκολο να το ξεριζώσεις;:hmm:

Ορίζω και αφορίζω:

Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο.
Τι θα πει καταπίεση. Αν δε γουστάρεις φύγε. Αν δε γουστάρω φεύγω. Τα περί συμβιβασμών και να το δουλέψουμε και όλα αυτά είναι μάταια και μη χρηστικά. Γιατί να δουλέψω τη σχέση με έναν που μου κάθεται 1 φορά το εξάμηνο ενώ θέλω να πηδάω περισσότερο; Θα πάω σε άλλη σχέση. 6 δις: όλο και κάποιος καλύτερος/η θα βρεθεί. Γιατί να ανεχτώ τις κατ'εμέ υστερίες του παράλλου που παίρνει κάθε 5 δέκατα του δευτερολέπτου τηλέφωνο; Γιατί πρέπει να μπω στη διαδικασία να επιβάλλω τις επιθυμίες μου ως διαμαρτυρίες ή να αποδεχτώ τις επιθυμίες του άλλου ως βάσανα και αναγκιωμένους συμβιβασμούς;

Γιατί πρέπει κάποιος στη σχέση να είναι θύμα και κάποιος θύτης; "Α, ο μαλάκας ο Μαρίκος με βρίζει κάθε φορά που γυρνάω να κοιτάξω ένα γκόμενο στο δρόμο και κάθε φορά που του λέω ότι δε γουστάρω να του πιάνω το χέρι όταν περπατάμε" Επιπόλαιο συμπέρασμα: υστερικός Μαρίκος, καημένη καταπιεσμένη Μαρίκα. Ο Μαρίκος εδώ είναι εκ πρώτης όψεως ο θύτης και η Μαρίκα το θύμα. Αλλά αυτά είναι αμφίδρομα και αλληλένδετα. Σε μια σχέση το θύμα είναι και θύτης και τούμπαλιν. Δεν έχει "καταπιέζομαι μόνο εγώ". Γιατί; Γιατί όταν ο άλλος φτάνει στο σημείο να ζητάει περισσότερα ή λιγότερα καταπιέζεται. Είτε ζητάει περισσότερα είτε λιγότερα. Και καταπιέζει. Και αυτός που καλείται να δώσει λιγότερα ή περισσότερα καταπιέζεται. Και καταπιέζει, επειδή δίνει λιγότερα ή περισσότερα.


Εδώ θα διαφωνήσω έως ένα βαθμό... Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη") δεν είναι τόσο εύκολο να τη διακόψει με τον παραμικρό... Επιπλέον, μπορεί (και προφανώς κάτι τέτοιο θα ισχύει για να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση) ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί να έχει 1002 άλλα καλά και να σε καλύπτει σε όλους τους άλλους τομείς... το ότι δεν ταιριάζουν δυο άνθρωποι σε όλα τα σημεία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή! Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...

Επιπλέον η καταπίεση δεν υφίσταται πάντοτε με τη μορφή της αυστηρής απαγόρευσης: "μην πας εκεί, αν πας χωρίσαμε κλπ" αλλά να προκύπτει από υπερβολική υπερευαισθησία: "δεν αντέχω να μείνω μία ολόκληρη ώρα μακριά σου, σε θέλω τόσο πολύ που θέλω να είμαι για σένα τα πάντα και να μην χρειάζεσαι κανέναν άλλον άνθρωπο κλπ". Και ναι, αυτό επιφανειακά μπορεί να φαντάζει ρομαντικό και όμορφο, αλλά στην πραγματικότητα είναι χειρότερη μορφή καταπίεσης γιατί αντί να δημιουργήσει στον άλλον αντίδραση, δημιουργεί τεράστιες τύψεις και ενοχές... Τι λοιπόν μπορεί να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση;

Τέλος, αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι η χρυσή τομή, όπως είπε και η kalypso, είναι να μπορεί ο καθένας από τους δύο να έχει το δικό του χώρο και χρόνο μέσα σε μια σχέση... Δεν πρόκειται φυσικά να μειωθεί η αγάπη αν ο άλλος έχει την ελευθερία να βγει και με την παρέα του κάποιες φορές και φυσικά αυτός δεν είναι λόγος για να μαραζώνει ο έτερος σύντροφος...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Εδώ θα διαφωνήσω έως ένα βαθμό... Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη") δεν είναι τόσο εύκολο να τη διακόψει με τον παραμικρό... Επιπλέον, μπορεί (και προφανώς κάτι τέτοιο θα ισχύει για να υπομένεις μια τέτοια κατάσταση) ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι μαζί να έχει 1002 άλλα καλά και να σε καλύπτει σε όλους τους άλλους τομείς... το ότι δεν ταιριάζουν δυο άνθρωποι σε όλα τα σημεία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υπάρχει η σχέση αυτή! Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...

Δεν τιθεται θεμα για το εαν ταιριαζει ενα ζευγαρι σε ολα τα σημεια, αλλα οπως χρακτηριστικα σημειωσε και η Qslv: "Δυο άτομα με μείζονες αποκκλίσεις προτεραιοτήτων είναι ασύμβατα για σχέση."
Επισης, σωστα υπογραμμισε στην αρχη της αναρτησης της οτι: "Οι σχέσεις είναι ανάγκη να έχουν μορφή αποδεκτή και από τους δυο."
Αυτη ειναι η ουσια.Το εχω χιλιοαναφερει, πως δεν ταιριαζουμε με ολον τον κοσμο, μονο που ειναι δυσκολο να το αποδεχτουμε, ειδικα στις ερωτικες σχεσεις οπου εμπλεκεται και ο εγωιστης "θεος" ερωτας.
Οχι βεβαια, πως δεν το "βλεπουμε"...διοτι το αντιλαμβανομαστε και μαλιστα πολυ καλα, ειτε γιατι υπαρχουν γκρινιες ειτε γιατι υπαρχουν στενοχωριες, παραπονα κ.ο.κ.
Μονο που κανουμε το λαθος να ελπιζουμε, πως ο αλλος θα αλλαξει, πραγμα που δε θα γινει. Κι εαν αλλαξει, θα ειναι για λιγο και μετα παλι τα ιδια.

Βεβαια το μεγαλυτερο λαθος ολων ειναι να προσποιουμαστε κατι αλλο απ αυτο που ειμαστε, να δεχομαστε δηλαδη συμπεριφορες ειτε γιατι ειναι στην αρχη ειτε για οποιον αλλο λογο μπορει να σκαρφιστουμε και μετα απο καποιο χρονικο διαστημα να παρουσιαστουμε ετσι ακριβως οπως ειμαστε. Τοτε δικαιως ο αλλος θα μας χαρακτηρισει υποκριτες και θα χασουμε και οσο δικιο μπορει να μας αναλογει.

Η ουσια ειναι να ειμαστε ο εαυτος μας απο την αρχη σε ολα τα επιπεδα, ακομα και σε αυτο των οριων. Αν "κανει" ο ενας στον αλλο, καλως...Στην περιπτωση που δεν..., δεν ειμαι σιγουρη, εαν θα προλαβουμε να γλυτωσουμε στενοχωριες, αλλα χρονο, σιγουρα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Achilles

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο King of Myrmidons αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,699 μηνύματα.


Η ζωή είναι λίγη για καταπίεση.

Προσαρμοστείτε ή...Απομακρυνθείτε!


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Nininaou

Διάσημο μέλος

Η Ρηνούλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 2,455 μηνύματα.
...Για κάποιον που βλέπει μια σχέση πιο σοβαρά (ή αν η σχέση αυτή είναι ήδη "επίσημη")...Είναι, νομίζω, λίγο ωμή και επιπόλαιη μια τέτοια απόφαση...

Δυστυχώς, όπως φαίνεται όταν "το βλέπεις σοβαρά", συμπεριφέρεσαι σαν να μη βλέπεις μπροστά σου. Και το σοβαρό γίνεται γελοίο. Γιατί δεν είναι καθόλου ώριμο να γινόμαστε χαμαιλέοντες για τους άλλους και να μη διστάζουμε να συμβιβαστούμε με πράγματα που καταλαβαίνουμε ότι είναι καταπιεστικά. Η σοβαρότητα δεν φαίνεται στον κόσμο και δεν μετριέται με επετείους. Ούτε παρουσιάζεται μέσα στη σχέση ξαφνικά σε μια τυχαία φάση (π.χ. Μετά το χορό του Ησαϊα). Κάθε στιγμή την αναγνωρίζουμε. Μέσα μας. Αν είμαστε ειλικρινείς μ'εμάς.

Η επιπολαιότητα είναι μεγάλο κεφάλαιο. Όταν φεύγουμε "εύκολα" λέμε πως υπήρξαμε επιπόλαιοι. Έπειδή αποφασίσαμε γρήγορα και αβίαστα. Υπάρχει, όμως, και μια παράξενη επιπολαιότητα αργή και βασανιστική. Για τις περιπτώσεις που φεύγουμε "δύσκολα" και "το προσπαθούμε" με όποιο τίμημα. Ακόμα κι αν βλέπουμε ότι δεν υπάρχει συχέχεια χωρίς "προσπάθεια". Και υπάρχει και ωμότητα που μας ταιριάζει τότε. Τότε μοιάζουμε ρομαντικοί και διάφορα άλλα, μοιάζουμε συγκροτημένοι. Αλλά είμαστε καταπιεσμένοι ρομαντικοί και συγκροτημένοι που δεν έχουν τι να συγκροτήσουν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

_daemon_

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,537 μηνύματα.
Γι αυτό, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το δικαίωμα του άλλου να ζήσει τη δική του ζωή, μαζί μας.
'Ετσι έτσι!!!!


Γι αυτό λοιπόν, κατά περιόδους διατηρούμε σχέσεις με 3 ή και 4 πρόσωπα...η μία είναι η σοβαρότερη και οι άλλες στηρίζονται στην εχεμύθια, γιατί 4 ή και περισσότερα συσχετιζόμενα άτομα, είναι φυσικό να έχουν σχέσεις με άλλους 8-10 συνανθρώπους τους, και ούτω καθεξής....αυτό δημιουργεί προβλήματα (ο κόσμος είναι μικρός) :worry:

Κατανεμημένοι ρόλοι ρε παιδί μου, απλά είναι τα πράγματα, και τέλος η μονοκρατορία και η άσκηση τυραννικής....εξουσίας!!!!!!!!!!!!!!!!

Έχουμε και λέμε, μια σχέση επίσημη για να πάμε μαζί σε βαφτίσια, γενέθλια, άλλους....γάμους, κηδείες, διακοπές και γενικά να ζούμε μαζί!


Η δεύτερη καλύπτει τις σεξουαλικές μας φαντασιώσεις, που θα θέλαμε να κάνουμε με την επίσημη, αλλά ...δεν, (γιατί αδελφωθήκαμε) και στο κάτω κάτω της γραφής, κανείς δεν χρησιμοποιεί μαστίγια, χειροπέδες και χαστούκια με την οικογένεια του!


Η τρίτη συνήθως έρχεται από άλλο κόσμο, άλλες ηλικίες (σσσστ) άλλες γειτονιές, άλλες κοινωνικές τάξεις ! (τι δουλειά έχουν οι 4ς και κόβουν βόλτες στο περιστέρι;;


H τέταρτη είναι η "ασφαλής" και ξεκούραστη, ανοίγεις το pc (ή mac:P) επιλέγεις μια από τις 300 γυναίκες σου και με το μάτι στη webcam, συσχετίζεσαι εντελώς απελευθερωμένος από δυνάστευση και άλλες κατινιές!


Δεν νομίζω να λησμόνησα καμιά περίπτωση, ε;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Καταπιεση. Λεξη(και πραξη) που με κανει να βγαζω αφρους.
Ισως επειδη ειμαι απο τη φυση μου υπερ(βολικη) της προσωπικης ελευθεριας και στην ανεση στις κινησεις, οποιοσδηποτε και ο,τιδηποτε με ζορισει, κλαταρω. Απο καπου εμαθα περισσοτερα.

Εχω ζορισει ανθρωπους κι εχω πληρωσει το τιμημα.
Καποια αλλη στιγμη με ζορισαν και πληρωσαν το τιμημα.
Βρισκομαι σημερα σε φαση ισορροπιας την οποια ζητω απο τους ανθρωπους μου, οι οποιοι κατ επιλογην και σωστο συγχρονισμο ζητουν το ιδιο απο εμενα.
Μεγαλωνοντας ομως, σκεπτομενη πιο βαθια και ουσιαστικα, μπορω σε ικανοποιητικο βαθμο να καταλαβω αν η καταπιεση που μου ασκειται ειναι εξαιτιας προσωπικων ανασφαλειων του αλλου ή αν προκειται για υπερβολικες σκεψεις κι ερμηνειες δικες μου.

Μια βαθια ατομικη περισυλλογη σου λυνει τους μισους προβληματισμους.
(σκεψη, αποφαση, πραξη. Με την περισυλλογη εχεις ξεπερασει τα δυο πρωτα σταδια)

Δε θα επεκταθω, θα σου δωσω την εικονα.

Ειναι ενα ζευγαρι( ερωτικο, φιλικο, μητερα- κορη, πατερας-γιος κ.ο.κ.)
Εχουν μια ζυγαρια, η ζυγαρια της σχεσης, το δουναι και το λαβειν.

Ο ενας βαζει ενα μηλο στη μια πλευρα του ζυγου. Ο αλλος προσθετει ενα μηλο επισης. Ισορροπια του ζυγου.
Ο ενας βαζει μια μπανανουλα. Ο αλλος βαζει αλλη μια μπανανουλα. Πολυ καλα ρεει.
Ο ενας βαζει ενα αχλαδακι. Ο αλλος προσθετει για τους προσωπικους του λογους (ανασφαλεια προσωπικη, συγκεκριμενη φαση που περνα, ελλειψη εμπιστοσυνης εαυτου κατα συνεπεια και στον αλλο ή κι ελλειψη εμπιστοσυνης απεναντι στον αλλο επειδη ισως ο πρωτος να χε ξεχασει καποια στιγμη να προσθεσει το.. φρουτο) ενα βαρυδι.

Ο ζυγος εφυγε. Εφυγε μακρια, τον εστειλε ηδη πολυ ψηλα στην αλλη ακρη.
Χαθηκε η ισορροπια.
Θα ξαναυπαρξει αυτη αν προσθεσει ο πρωτος ενα βαρυδι κι ο αλλος το αχλαδακι.
Αν συνεχισουν ισοτιμα με βαρυδια τα χουνε βρει. Αν κουραστουν και το γυρισουν στα φρουτα (πιο λαιτ) παλι θα τα χουν βρει.

Αν ομως ενας απο τους δυο γλυκαθει με το να φορτωνει τη ζυγαρια της σχεσης με βαρυδια, το παιχνιδι, η ισορροπια εχει χαθει.

Ετσι αντιλαμβανομαι την καταπιεση.
Ειναι ασχημο να επιβαρυνεις μονιμως εναν ανθρωπο και να επιβαρυνεσαι επισης.
Μια, δυο, τρεις και το ποτηρι ξεχειλιζει.

Δεν ειμαι κτημα κανενος, ειμαι αυτο που δημιουργησα μονη μου, δεν ειμαι δεδομενη και σιγουρη. Μπορω αν δεν νιωθω καλα να φυγω.
Δεν ειναι κτημα μου κανεις και δε μου ανηκει κανεις. Ο αλλος ειναι ελευθερος να με επιλεξει ή να με αφήσει ή να με έχει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Αν ομως ενας απο τους δυο γλυκαθει με το να φορτωνει τη ζυγαρια της σχεσης με βαρυδια, το παιχνιδι, η ισορροπια εχει χαθει.

Ετσι αντιλαμβανομαι την καταπιεση.
Ειναι ασχημο να επιβαρυνεις μονιμως εναν ανθρωπο και να επιβαρυνεσαι επισης.
Μια, δυο, τρεις και το ποτηρι ξεχειλιζει.

Εχεις την εντυπωση πως υπαρχει κανεις "φυσιολογικος" που γουσταρει να φορτωνει τη ζυγαρια, οπως ειπες, με βαριδια?
Το σημαντικο ειναι να μπορεσει ο αλλος να αντιληφθει πως για να γινεται αυτο, σημαινει οτι υπαρχει καποιο προβλημα, να το εντοπισει και να κοιταξουν απο κοινου, εαν ειναι δυνατον να δοθει λυση.
Το ποτηρι ξεχειλιζει, οταν προσπερναμε καταστασεις και δεν τους δινουμε την σημασια που θα επρεπε. Διοτι, εαν κατι δεν εχει λυθει, θα εμφανιστει μπροστα μας ξανα και ξανα και ξανα μεχρι να μην ειναι πλεον δυνατο να σωθει κατι.
Δυστυχως, αυτο που εγω βλεπω γυρω μου να γινεται, ειναι πως δεν εχουμε μαθει να "νοιωθουμε", να "αφουγκραζομαστε" τον αλλο, γι αυτο και οδηγουμαστε σε
τετοιου ειδους καταστασεις.
Και στην τελικη, εαν δεν ταιριαζουν τα "χνωτα" μας, η ζωη ειναι πραγματικα πολυ μικρη για να τη χαραμιζουμε σε καταστασεις που κατα κυριο λογο μας χαριζουν δυστυχια...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

helga

Νεοφερμένος

Η helga αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 55 μηνύματα.
Αμα σκεφτομασταν ολοι το ''μην κανεις αυτο που δεν θελεις να σου κανουν'' τα πραγματα θα ταν καλυτερα.......
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Το αιώνιο λάθος που κάνω είναι οτι κολλάω. Οι σχέσεις μου ήταν όλες ένα κόλλημα, μια εξαρτηση, ένα «χαλί να γίνω να με πατήσεις». Κάπου πήρα το γυαλό στραβά και δεν μπορώ να κάνω μια σωστή σχέση. Το αστείο είναι οτι στους τρίτους δίνω καλές συμβουλές. Κι ενώ ξέρω ποιο είναι το σωστό, εγώ δεν μπορώ να το εφαρμόσω. Ο έρωτας με παρασέρνει και χάνω το μπούσουλα. Ξεχνάω τον εαυτό μου, τον βάζω σε δεύτερη μοίρα, ξεχνάω τους φίλους, τις ασχολίες, τα χόμπυ, και δίνομαι στον άλλον. Τον κάνω κορώνα στο κεφάλι μου και κοιτάω να ικανοποιήσω αυτόν. Αυτός είναι ο δικός μου διαστρεβλωμένος τρόπος να παίρνω ευτυχία. Οι άνθρωποι όμως έχουν το εξής ανώμαλο: ψάχνουν την αγάπη (λογικό) αλλά όταν βρουν κάποιον κι αυτός κολλήσει πάνω του σαν βδέλλα, αρχίζουν να «πιέζονται» και να απομακρύνονται. Αυτό το «με πιέζεις» το έχω ακούσει άπειρες φορές. Δεν το καταλαβαίνω. Εγώ απλά σου δίνω αγάπη. Τελικά τι θέλουν οι άνθρωποι; Αδιαφορία; Αγάπη με το σταγονόμετρο;



Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα). Κόλλησα πάνω του και κόλλησε πάνω μου. Παίρναμε ζωή ο ένας από τον άλλον κι είχα βρει το άλλο μου μισό. Δε χρειαζόμασταν κανέναν, είχαμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν αρκετό. Σταμάτησα την επικοινωνία με φίλους, στη δουλειά πήγαινα απλά γιατί έπρεπε μετρώντας τις ώρες που θα είμαι ξανά μαζί του, και τελικά το κινητό έπαψε να χτυπάει – οι φίλοι με είχαν ξεγράψει. Δε με ένοιαζε, ζούσα στον παράδεισο κι ο μόνος σύντροφος που ήθελα ήταν αυτός. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.


Κι ενώ όλα πήγαιναν μια χαρά και κάναμε σχέδια για το μέλλον, με όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις και υποσχέσεις, μια σκιά βρέθηκε από πάνω μου. Ο κύριος ήθελε λίγο χώρο. Δηλαδή τι χώρο; Τι ήταν αυτό που ήθελε παραπάνω εφόσον είχε εμένα; Α, ήθελε να βγει με το φίλο του. Η λογική (κι η φίλη μου η Μαρία που ένας Θεός ξέρει τι πέρασε με μένα) έλεγαν «να πάει, γιατί να μην πάει;». Να βρω κι εγώ κάτι να κάνω. Πήγα κι εγώ σε μια φίλη τις ώρες που αυτός θα έλειπε. Οι ώρες πέρασαν με δυσκολία, τις μετρούσα για να είμαι πάλι μαζί του. Αυτός πέρασε καλά, αν και του έλειψα. Εγώ πέρασα χάλια γιατί μου έλειψε. Το πρώτο χάσμα ανάμεσά μας είχε δημιουργηθεί.



Αυτό συνεχίστηκε ανά τακτά διαστήματα. Δεν ήταν πια κολλημένος πάνω μου, δε με χρειαζόταν πια τόσο πολύ, δεν έπαιρνε ανάσα από την ανάσα μου. Εγώ πάλι, τα ίδια Παντελάκη μου. Αν και μέσα μου καταλάβαινα την ανάγκη του να κάνει κι άλλα πράγματα, εγώ αυτήν την ανάγκη δεν την είχα. Προσπαθούσα να την αποκτήσω, έκανα κι εγώ διάφορα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ανικανοποίητη, πάντα τα έκανα σε ώρες που αυτός θα έλειπε, και πάντα μετρούσα τα λεπτά για να είμαι ξανά μαζί του. Το ολέθριο λάθος ήταν οτι τον πίεσα (τι πρωτότυπο για μένα) και ήμουν πάντα διαθέσιμη. Κι εκεί μπαίνει η ψυχολογία που δεν καταλαβαίνω οτι όταν κάτι σου είναι διαθέσιμο και κολλημένο πάνω σου, σε απωθεί. Άρχισε να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ, όχι γιατί δε με αγαπούσε, αλλά γιατί υπήρχαν κι άλλα πράγματα που ήθελε να κάνει. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.



Ώσπου οι καυγάδες έγιναν καθημερινή ιεροτελεστία, είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εγώ υποχωρούσα και υπέμενα, αυτός πάλι δεν έκανε βήμα από τις θέσεις του. Τελικά χωρίσαμε γιατί κατάλαβε οτι δεν ήταν έτοιμος για σοβαρή σχέση. Δε θα αναλύσω γιατί και πώς. Σημασία έχει η δική μου συμπεριφορά, το δικό μου κόλλημα. Το ανέλυσα πάμπολλες φορές και κατάλαβα οτι είναι λάθος όλο αυτό. Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....




[FONT=&quot][/FONT]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ρε συ Χιμελα, σε πιεσε κανεις να ξεχασεις τους φιλους σου, τα χομπυ σου, τα ενδιαφεροντα σου?
Φανταζομαι πως οχι...Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.
Ειναι ωραιο να λεμε ολοι στη θεωρια ποιο ειναι το ορθον, αλλα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι.
Αυτο που για μενα ειναι νορμαλ για καποιον αλλο ειναι υπερβολικο και τουμπαλιν.
Ο τροπος π.χ που εγω ζω τον ερωτα, ειναι αυτος που με γεμιζει και καθε τι διαφορετικο με αφηνει ανικανοποιητη.
Νομιζουμε οτι ειναι πολυ ευκολο να αλλαξουμε τον ψυχισμο μας? Μεσα απο τη διαδικασια της αυτογνωσιας, θα μπορεσουμε να αφουγκραστουμε τις πραγματικες επιδιωξεις και επιθυμιες της ψυχης μας και ισως το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να αποδεχτουμε αυτο που πραγματικα ειμαστε και οχι να προσπαθουμε για κατι που δεν προκειται ποτε να γινουμε με συνεπεια να μην αγαπαμε τον εαυτο μας και να νοιωθουμε δυστυχισμενοι και ανικανοποιητοι.
Μακαρι να ημασταν ολοι ιδανικα ταιρια για ολους, αλλα καλο ειναι να πατουμε τα ποδια μας στη γη και να μην πεταμε στα συννεφα.
Προσπαθουμε παντα για το καλυτερο και ειναι εκεινο που μας γεμιζει και μας κανει ευτυχισμενους.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.




Ο πρώην μου ήταν μικρότερος και άπειρος στις σχέσεις. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση με αγαπούσε και με χρειαζόταν (η λέξη κλειδί για μένα).


Χιμελα, δυο ερωτησεις:

1. Μηπως κατα βαθος και τελικα σου αρεσει αυτη η δυναμικη της σχεσης? Καπου γραφεις πως το θεωρεις λαθος. Ειναι τελικα? Αν ειναι λαθος, μπορεις ευκολα να το αλλαξεις!
Αν ομως ειναι το σωστο σου, οφειλεις να το αποδεχτεις πλεον με προσπαθεια και περισυλλογη και εκει ερχεται δυσκολια.
Αυτος ο δρομος ειναι και ο πιο δυσκολος.
Προτρεπω τους ανθρωπους να αποδεχονται τους εαυτους τους και να μην τους φοβουνται.

Συμφωνω με τη Νεραιδα σε ολα! Και εστιαζω σε αυτο που ειπε: καποιοι ανθρωποι εχουν ξεχωριστο τροπο να ερωτευονται. Αλλον εσυ, αλλον η Νεραιδα, αλλον εγω. Κι αυτο ειναι ωραιο γιατι διαφορετικα θα θελαμε τους ιδιους αντρες και τους ιδιους ερωτες.
(Φρίκη, έτσι?:P)

2. Μηπως εχει ερθει η αναγκη/ωρα ναλλαξεις πλευση και τουμπα ολα τα πιστευω σου?

Απο την εξομολογηση σου αυτη, μονο εσυ ξερεις πραγματικα τι συμβαινει στο μυαλο και στην ψυχη σου. Νιωθεις καλυτερα που το μοιραστηκες? Θελεις να αλλαξεις ή καποιος να σε ακούσει? Ειναι πολυ σημαντικο να υπάρχει καποιος, κάπου μονο να σε ακούει...

Επι προσωπικου γιατι μοιραζομαστε..
Ειμαι διαφορετικη στον τροπο που λειτουργω στις σχεσεις μου απο εσενα και γιαυτο μου κινησες την περιεργεια εξ' αρχης και μου αρεσε να σε διαβαζω.
-Αν και καποια φαινομενα παρατηρουνται σε ολες τις σχεσεις των ανθρωπων, οπως στην αρχη μιας σχεσης πανε λιγο πισω ολα τ'αλλα γιατι ειναι η περιοδος γνωριμιας με το αλλο ατομο. Υπαρχει ενα αρθρο που διαβασα καποτε πολυ ενδιαφερον. Αν το βρω..-

Κραταω την ουσια και το μοτιβο σου, ο καθε ανθρωπος εχει το δικο του. Οταν αποδεχτεις το δικο σου, θα βρεις τον ανθρωπο που θα εχει το ιδιο με εσενα και θα τα βρείτε.

'' Δε θελω να με χρειαζεσαι... θελω να με αγαπας''
Η αναγκη που χει καποιος για να ειναι κοντα σε καποιον φερνει ενα πνιξιμο. Όταν πεφτεις με τα μούτρα σε μια ιστορία με υπερβολες εχει αποτελέσματα και συνέπειες.
Θα χασει ο ενας τον αλλο συντομα, και η σχεση δε θα εχει καταφερει να κρατησει με προσπαθεια κι εξελιξη, με δουλεια. Η δουλεια είναι καθημερινή κι αμοιβαία. Καποια στιγμη, καποιος απο τους δυο ισως αλλαξει πλευση, ροτα, θα θελησει να επανελθει στην ουσια του και να αποκοπει απο την εμπνευση του, δηλαδη το ατομο που του ενεπνευσε τον ερωτα.

Ο ερωτας εξελισσεται σε αγαπη - που αυτη ζητας, αυτη ζηταμε ολοι- μονο εαν εχει υπαρξει αποδοχη εαυτου και των δυο.
Το ''σε εχω αναγκη'' το μεταφραζω ως ''αγκιστρωνομαι'' και σε κανω κτημα μου.
Εσυ θα το μεταφρασεις διαφορετικα, δινοντας του θετικη σημασία.
Αν εξακολουθήσει να σου τυραννά το μυαλό και να μην είναι πια θετικό, αλλαζεις σελίδα και το αναποδογυρίζεις. Αν οχι, του δίνεις μιαν αλλη σημασία θετική και το αποδέχεσαι.

Σημασία έχει εσύ τι θέλεις και πώς. Μολις το εντοπίσεις, ολα τα αλλα ειναι πολύ ευκολα και θα σου φέρουν χαρά.

Επιδιωκουμε την ευτυχια μας, για να κανουμε ευτυχισμενο και τον ανθρωπο μας!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Το αιώνιο λάθος που κάνω είναι οτι κολλάω. Οι σχέσεις μου ήταν όλες ένα κόλλημα, μια εξαρτηση, ένα «χαλί να γίνω να με πατήσεις». Ο έρωτας με παρασέρνει και χάνω το μπούσουλα. Ξεχνάω τον εαυτό μου, τον βάζω σε δεύτερη μοίρα, ξεχνάω τους φίλους, τις ασχολίες, τα χόμπυ, και δίνομαι στον άλλον. .................................

............................................. Ενώσαμε τις μοναξιές μας, μοιραστήκαμε τις ανασφάλειές μας, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, κι αυτό για μένα ήταν ευτυχία, γιατί μόνο έτσι είχα συνηθίσει να έχω σχέση: σφιχταγκαλιασμένη με τον άλλον τόσο που να μην παίρνουμε ούτε ανάσα.

.................................. Δεν ήταν ευτυχισμένος μόνο μαζί μου.

......................Τώρα ξέρω οτι η σχέση δεν πρέπει να είναι το παν, αλλά κομμάτι από τη ζωή μου, γιατί αν χάσω τη σχέση, δε μου μένει τίποτα και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. Τώρα λέω οτι δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος....

όλο αυτό, μου θύμισε αυτό το στιχάκι

«Αγάπα με να σʼ αγαπώ
Θέλε με να σε θέλω
Γιατί θα έρθει ένας καιρός
Να θες και να μη θέλω.»

Απλά οι προτεραιότητες άλλαξαν, ο άλλος σε "χρησιμοποίησε" σαν ένα πυθάρι που είχε ολοκάθαρο νερό και έπινε μέσα από αυτό.......το πυθάρι άδειασε και εσύ ζήτησες να το ξαναγεμίσει...αυτός δεν δέχθηκε.....

το πυθάρι μας πρέπει να είναι πάντα γεμάτο από εμάς όχι από τους άλλους....και μόνο η αληθινή αγάπη το γεμίζει όχι μόνο του ερωτικού συντρόφου, αλλά κάθε ανθρώπου που μας αγαπά και τον αγαπάμε μέσα στο περιβάλλον που ζούμε........
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Ναι οκ ειναι λαθος (αν και δεν ξερω μεχρι σε ποιο βαθμο το επραξες)και ειναι κατι που ειναι γνωστο σε ολους, αλλα αυτη εισαι...ο τροπος που ερωτευεσαι προφανως ειναι αυτος.
Πρεπει να σκεφτεις κατα ποσον μπορεις να το
διορθωσεις και εαν οχι να δεχθεις τον εαυτο σου ως εχει, να εισαι πιο προσεχτικη με τις επιλογες σου και θα βρεις καποια στιγμη εναν ανθρωπο που θα σου δοθει οπως εσυ.

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...

Μηπως κατα βαθος και τελικα σου αρεσει αυτη η δυναμικη της σχεσης? Καπου γραφεις πως το θεωρεις λαθος. Ειναι τελικα? Αν ειναι λαθος, μπορεις ευκολα να το αλλαξεις!
Αν ομως ειναι το σωστο σου, οφειλεις να το αποδεχτεις πλεον με προσπαθεια και περισυλλογη και εκει ερχεται δυσκολια.
Αυτος ο δρομος ειναι και ο πιο δυσκολος.

Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Myrtle

Διάσημο μέλος

Η Myrtle αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,779 μηνύματα.
Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος που να μου δοθεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ. Εγώ βάζω αυτόν πάνω από όλα και κινώ τη ζωή μου γύρω του. Αλλά κι αν υπάρξει δεν είμαι σίγουρη αν εγώ θα τον θέλω. Η ψυχολογία λέει οτι όταν κάτι σου δίνεται χωρίς όρια, σε απωθεί, δεν το θέλεις. Δες και την υπογραφή μου:
"Η προσφορά, όσο πολύτιμη κι αν είναι, όταν την πετάς χύμα στη μούρη του άλλου, χάνει εντελώς την αξία της. Η αγάπη, για να επιτελέσει το σκοπό της, πρέπει να προσφέρεται σε συσκευασία δώρου."
Αλκυόνη Παπαδάκη - Αν ήταν όλα...αλλιώς
Κοίτα τι ωραία που κολλάει...



Η λογική μου λέει οτι είναι λάθος, είναι λάθος να γίνεσαι ο δορυφόρος κάποιου και να κινείσαι γύρω του - αν αυτός χαθεί, χάνεσαι κι εσύ. Το καταλαβαίνω, το νιώθω, αλλά όταν έρθει η ώρα να το κάνω πράξη τα ξεχνάω όλα και κάνω τα ίδια. Ίσως κάνω τα ίδια γιατί βλέπω οτι κι ο άλλος κολλάει (για λίγο) μαζί μου κι έτσι λέω "να, ο άνθρωπός μου", αυτό που είπε παραπάνω η Νεράιδα. Αλλά τελικά αυτό κρατάει λίγο γιατί ο άλλος νιώθει οτι πνίγεται. Εγώ πνίγομαι μακριά του - αυτός πνίγεται μαζί μου. Οπότε σε αυτήν την κατάσταση τι κάνεις; Όταν βλέπεις οτι η λογική σου έχει δίκιο και πρέπει να την ακολουθήσεις, δεν μπορείς να το παίζεις επαναστάτης για να μείνεις ο ίδιος. Πότε κάνεις περισσότερο κακό στον εαυτό σου; Όταν κάνεις αυτό που νιώθεις αλλά πληγώνεσαι ή όταν κάνεις αυτό που είναι αντικειμενικά το σωστό αλλά καταπιέζεσαι;




Χιμέλα, αυτό ακριβώς που περιγράφεις συμβαίνει και στην περίπτωση στην οποία αναφέρω- από την αντίθετη πλευρά! Χαίρομαι, λοιπόν, που μπορέσαμε σε αυτό το θέμα να ακούσουμε και την αντίθετη άποψη... Γιατί, παρ'όλο που πραγματικά εγώ πιστεύω πως είναι αποπνικτική αυτή η συμπεριφορά για αυτόν που τη δέχεται, προφανώς αυτός που τη δίνει θα έχει τους δικούς του λόγους και τη δική του ψυχολογία...

Καταλαβαίνω, μέσα από αυτά που λες πόσο δύσκολο είναι για σένα κάτι τέτοιο αφού αισθάνεσαι να ξεχειλίζεις αγάπη και να μην μπορείς να τη δώσεις κάπου ολοκληρωτικά... Αν ζητούσες τη δική μου γνώμη αυτή δεν θα ήταν να μείνεις έτσι όπως είσαι σε αυτό το θέμα, απλά και μόνο επειδή αυτή είσαι... Γιατί; Γιατί αυτή η συμπεριφορά δημιουργεί διαρκώς προβλήματα, όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε σένα την ίδια.

Το πρώτο βήμα για να λυθεί το "πρόβλημα" είναι να παραδεχτείς ότι υπάρχει πρόβλημα! Και αυτό όπως βλέπω το έχεις ήδη κάνει... Το επόμενο είναι να αρχίσεις την προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση... Ξεκίνα να εκτιμάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω σου: φίλους,συγγενείς, γνωστούς. Σίγουρα κι αυτοί έχουν πολλά ευχάριστα και χρήσιμα πράγματα να σου δώσουν. Βρες νέες ασχολίες, χόμπυ, δραστηριότητες που να καταφέρουν να γεμίσουν το χρόνο σου όσο ο σύντροφός σου ασχολείται με κάτι άλλο... Έτσι ούτε εσύ θα υποφέρεις, ούτε εκείνος θα καταπιέζεται αλλά και η σχέση σας θα παραμένει πάντοτε ενδιαφέρουσα και θα ανανεώνεται διαρκώς (καθώς και θα έχετε θέματα συζήτησης: Πόσο καιρό πια μπορούν δυο άτομα να μιλάνε μόνο για τον τεράστιο έρωτά τους; :P)

Τέλος, νομίζω ότι όλο αυτό περιγράφει μία εγωιστική αγάπη! Αλλά η αγάπη κάθε μορφής(συντροφική, φιλική, γονιού-παιδιού κλπ) δεν είναι εγωιστικό συναίσθημα (ο έρωτας ίσως, η αγάπη όχι)! Βλέπουμε ζευγάρια που ο ένας από τους δύο κυριολεκτικά υπηρετεί τον άλλον για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να ζητάει ποτέ αντάλλαγμα επειδή τον αγαπάει πραγματικά... Και αυτό φαίνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό όταν ο άλλος βρίσκεται σε πραγματική ανάγκη να τον υπηρετεί κάποιος (πχ. λόγω κάποιας αρρώστιας που τον αναγκάζει να μένει στο κρεβάτι, αναπηρίας ή οτιδήποτε άλλο).

Το να ζητάς λοιπόν από τον άλλον να σε αγαπάει με τον τρόπο που εσύ θες ή να τον αναγκάζεις (ειδικά τη στιγμή που έχει ήδη αρχίσει να πιέζεται και στο δείχνει) να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο μαζί σου, ε αυτό δεν δείχνει αγάπη, αλλά εξάρτηση, ανάγκη κλπ...:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Γιατι δεν καταλαβαινουμε το εξης απλο?
Οτι δεν ειμαστε ολοι ιδιοι και οτι απο μια σχεση δε ζηταμε ολοι τα ιδια πραγματα...
Marmaths, στην αρχικη σου αναρτηση μιλησες για μια δεσμευμενη φιλη σου και τη σχεση της...προφανως ο ενας απο τους δυο, αντιλαμβανεται τον ερωτα, τη σχεση οπως η Χιμελα. Δε γνωριζω ποιος απο τους δυο ειναι, αλλα ας υποθεσουμε πως ειναι το αγορι...που σημαινει οτι η Χιμελα στην περιπτωση μας θα ταιριαζε μαζι του και δε θα ειχαν προβληματα, αφου θα ζητουσαν τα ιδια πραγματα.
Βεβαια, αναγνωριζω πως αυτες οι συμπεριφορες αγγιζουν τα ακρα, που ομως ειναι δυνατον με προσωπικη δουλεια να καταφερουν να μετριασουν καποια πραγματα, αλλα σε καμμια περιπτωση δε θα τους χαρακτηρισω προβληματικους, που πρεπει πασει θυσια να αλλαξουν αρδην, διοτι διαφορετικα θα πονανε μια ζωη.
Προσεχτικοι στις επιλογες τους πρεπει να ειναι, οπως ολοι μας αλλωστε.

Θα ηθελα να προσθεσω ακομα κατι στο σημειο εκεινο που λεγεται οτι ξεχναει κανεις φιλους, ενδιαφεροντα κ.λ.π...
Εκεινος που πραγματικα ξεχναει ολα αυτα, οταν δημιουργει μια σχεση, τοτε σημαινει οτι ποτε δεν τον καλυπταν ή απλα τον καλυπταν ελαχιστα. Ακομα και οταν δινομαστε ολοκληρωτικα σε καποιον, εαν θελουμε παντα βρισκουμε χωρο και χρονο και για ολα αυτα που αγαπαμε, χωρις μαλιστα να νοιωσει παραγκωνισμενος ο ανθρωπος μας.
Εαν π.χ εγω ουσα σε μια σχεση, "ξεχασω" τους φιλους μου, σημαινει οτι δε μου ελειπαν αρκετα, ωστε να τους αναζητησω, αρα δεν ηταν τοσο σημαντικη η θεση τους στη ζωη μου...εαν "ξεχασω" τα ενδιαφεροντα μου σημαινει επισης οτι δε με γεμιζαν αρκετα...γι αυτο και διαθετω ολον μου τον ελευθερο χρονο σε εκεινον που με κανει να νοιωθω ομορφα και με γεμιζει.
Ισως εαν ισχυαν καποια πραγματα να μην ηταν τοσο ακραια η συμπεριφορα της Χιμελα και του καθε ενα....

Ειλικρινα το μονο που θα ελεγα σε καποιον οπως η Χιμελα, θα ηταν να κρατησει/ να εχει/ να βαλει στη ζωη της ανθρωπους και ασχολιες που πραγματικα τη γεμιζουν και την κανουν χαρουμενη...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top