Περί πληθυντικού ευγενείας

Subject to change · 11-07-10

Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι όταν γνωρίζουμε κάποιον (ιδιαίτερα μεγαλύτερο, ηλικιακά ή κοινωνικά) καλό είναι να μιλάμε στον πληθυντικό μέχρι να μας πει να το κόψουμε (ή να του πούμε εμείς να κόψει τον πληθυντικό).
Πρόσφατα σε μια σχετική διαφωνία με μια φίλη μου, η οποία δεν χρησιμοποιεί πληθυντικό σχεδόν ποτέ, μου είπε "Ο πληθυντικός σε βάζει αυτόματα πιο κάτω, οι άλλοι σε σέβονται δυσκολότερα. Μπορείς κάλλιστα να είσαι πολύ ευγενική χρησιμοποιώντας ενικό".
Η άποψη της με προβλημάτισε αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι όντως, όποτε χρησιμοπίησα ενικό (εκ παραδρομής ή εκ ...πειραματισμού) η σχέση ήταν πιο ισότιμη και υπήρχε μεγαλύτερη οικειότητα και άνεση πολύ πιο γρήγορα.

Εσάς ποιά είναι η άποψη σας; Χρησιμοποιείτε πληθυντικό ευγενείας; Αν ναι, πότε τον κόβετε;

self-instructive depressing · 11-07-10

πολύ ωραίο το θέμα σας , δεσποινίς Μιχαήλια

στην 50-60χρονη γειτόνισσα μου μιλάω στον πληθυντικό , και σε αντίθετη περίπτωση θα ένιωθα αλλόκοτα :confused:

σε κάποιον/κάποια άγνωστη στο τηλ. ακόμα και αν είναι από άκυρη εταιρεία και με ξύπνησε μεσημεριάτικα ή είναι και σχεδόν συνομίληκος/η μιλάω στον πληθυντικό

το ίδιο και σε παλιούς καθηγητές που βλέπω στον δρόμο (ακόμα και αν μιλάμε επί ένα μισάωρο και πλακίζουμε)

για να μην τους πάρω όλους με την σειρά και σας κουράζω : είναι 2 κατηγορίες : αυτοί που μιλάμε στα πλαίσια μιας κοινωνική συγκυρίαςκαι δεν θέλω να νιώθουν ότι επειδή είμαι πελάτης δεν σέβομαι την ηλικία τους

και σε αυτούς που γνωριζόμαστε καλά αλλά τους γνώρισα παιδί και αυτή η μαγεία διατηρείται και από τις 2 πλευρές ακόμα

βέβαια όλα είναι σχετικά : έχω μιλήσει στον πληθυντικό σε 20χρονη σερβιτόρα επειδή έβλεπα ότι μισούσε την δουλειά της και η όλη οικειότητα του επαγγέλματος της φαινόταν ασφυκτική και έχω πιάσει από την αρχή τον ενικό σε 50χρονο ταρίφα που διανύσαμε την μισή Αθήνα , επειδή αυτό έβγαζε ο ίδιος ότι του πάει

γενικά προσαρμοστείτε αλλά να θυμάστε πάντα : ότι και αν βγάλει προς τα έξω , μην δοκιμάσετε τον ενικό με το αφεντικό σας

με τιμή , ελ σιντ
:anasikwma imipsilou kapelou:

Ceres Victoria · 11-07-10

δεν μου αρεσει καθολου να χρησιμοποιω τον πληθυντικο. Για την ακριβεια τον απεχθανομαι. Καθε φορα που μιλαω σε συγγενεις ή σε αλλα κοντινα προσωπα στον πληθυντικο νιωθω οτι μιλαω με ξενους. Ο ενικος αφηνει ενα αισθημα οικειοτητας. Εδω μιλαω σε ολους οπως στους φιλους μου, ειτε ειναι αγνωστοι, ειτε καθηγητες μου (με εξαιρεση καποιους που δεν μου βγαινει ο ενικος, οποτε τους αποκαλω με Dr. και το επιθετο αμεσως μετα), ειτε ηλιωμενοι. Στην ελλαδα χρησιμοποιω τον πληθυντικο μονο σε καμια θεια/θειο, σε καθηγητες (αν και αποφευγω να τους μιλαω οταν τους βλεπω γιατι τους απεχθανομαι), και σε κανεναν γνωστο ηλικιωμενο.

Madrugada* · 11-07-10

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τον ελ σιντ από πάνω, κι εγώ έτσι λειτουργώ.

Η δική μας διαφωνία με έναν φίλο μου είναι οι υπάλληλοι μαγαζιών:

Όταν είμαστε μαζί μ'αυτόν για ψώνια, πίνουμε καφέ ή τρώμε σε κάποιο μαγαζί, συνήθως αν έχω κέφια και οι υπάλληλοι / σερβιτόροι δείχνουν να έχουν όρεξη για κουβέντα και είναι προσιτοί, τους μιλάω πάντα στον ενικό και καταλήγουμε να πιάνουμε την πάρλα δέκα ώρες, τύπου μου λένε τι σπουδάζουν, βρίσκουμε κοινούς γνωστούς, σχολιάζουμε το τελευταίο σιντί των massive attack και άλλα κουλά - ακόμη και τα γκομενικά της μου έλεγε μία :worry:

Εκείνος από την άλλη, είναι απρόσιτος και σοβαρός με όλους άμα δεν του δώσουν το δικαίωμα, και δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει στον ενικό σε σερβιτόρους/ υπαλλήλους ακόμη κι αν είναι μικρότεροι ηλικιακά από τον ίδιο. Εγώ όποτε το είχα προσπαθήσει αυτό μου το κόβανε εξ'αρχής, από την άλλη όμως ο φίλος κατάφερε να με πείσει πως είμαι αγενής και πλέον έχω σοβαρέψει κι έγινα σαν κι αυτόν στο θέμα αυτό... (ή έστω όποτε το θυμάμαι)

(και τώρα που διάβασα για Αθηναίο ταρίφα, θυμήθηκα έναν που μας κατέκλεψε επειδή μας πέτυχε σε αγχωμένη φάση, εκείνος ήθελε κλωτσιές και βρίσιμο, όχι απλό ενικό :mad:

)

DrStrangelove · 11-07-10

Χρησιμοποιώ τον πληθυντικό ακόμα και με ανθρώπους της ίδιας ηλικίας, και στον ταξιτζή, και στον περιπτερά και σε ζητιάνο στο λεοφωρείο στον πληθυντικό θα μιλήσω, είναι κάτι που μου βγαίνει αυθόρμητα και δεν μπορώ να το ελέγξω, ούτε νομίζω είναι σκόπιμο να το αλλάξω. Και σε φοιτητές πλέον στον πληθυντικό μιλάω, άμα μου είναι τελείως άγνωστοι. Για μένα ο πληθυντικός δεν σημαίνει ανισότητα, ούτε απόσταση, αλλά ευγένεια ή μάλλον πρόθεση ευγένειας, γιατί η ευγένεια φαίνεται από άλλα πράγματα. Κάποιες φορές μου έχει ξεφύγει κι εδώ, σε κάποιους απευθύνομαι σχεδόν μόνιμα στον πληθυντικό, κάτι συζητήσεις με Νωέα, Μάξιμο κλπ

Αλλά και σε ανθρώπους που γνωρίζω αρκετά και έχουμε μεγάλη οικειότητα στον πληθυντικό απευθύνομαι πάλι. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι άνθρωποι με τους οποίους είχα χείριστη σχέση, και κάποια στιγμή επικοινωνούσαμε γραπτά, από την πρώτη στιγμή τους φαινόταν κάπως αυτό και το θεώρησαν ειρωνία μου ! ότι με τον πληθυντικό τους ειρωνεύομουν. Καμμία σχέση. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι αφαιρεί ζεστασιά, αλλά ούτε σε προστατεύει από αγένεια. Το ίδιο αγενής μπορείς να γίνεις και με πληθυντικό, άμα του πεις πχ "δεν ξέρετε τι σας γίνεται μου φαίνεται". Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ ο πληθυντικός, κι ενώ δεν έχω την απαίτηση να μου μιλάνε στον πληθυντικό άνθρωποι της ίδιας ηλικίας που μου είναι γνωστοί, το να μου απευθύνονται στον ενικό άγνωστοι στο δρόμο, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι αδιάφορο, είναι ικανό να με απωθήσει τελείως, πόσο μάλλον να νοιώσω τις γνωστές διαχύσεις από αγνώστους όπως "φιλαράκο", "μεγάλε", "φίλε", "αγόρι μου".

Subject to change · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
πόσο μάλλον να νοιώσω τις γνωστές διαχύσεις από αγνώστους όπως "φιλαράκο", "μεγάλε", "φίλε", "αγόρι μου".

Αυτό ξαναπέστο! Ή το "κοπελιά" αντιστοίχως. :mpliaks:

Νωεύς · 11 Ιουλίου 2010

Πληθυντικός ευγενείας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο πληθυντικός ευγενείας αποτελεί απευθυντικό τρόπο συνομιλίας, που υφίσταται στην ελληνική καθώς και σε πολλές άλλες γλώσσες, κύριος στόχος του οποίου είναι να καταδείξει ευγένεια, σεβασμό ή επιπλέον κοινωνική απόσταση και έλλειψη οικειότητας.

Σύμφωνα με γλωσσολογικές μελέτες, ο πληθυντικός ευγενείας έχει την αφετηρία του στον πληθυντικό της μεγαλοπρεπείας (pluralis majestatis), ο οποίος πρωτοπαρουσιάστηκε στη διάκριση των λατινικών αντωνυμιών tu (εσύ) και vos (εσείς). Ο πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας είναι αρχαϊκό συντακτικό σχήμα και απαντάται ήδη στη Βιβλική Εβραϊκή. Κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα αναπτύχθηκε η συνήθεια να απευθύνονται στον Ρωμαίο αυτοκράτορα με τον πληθυντικό vos αντί του ενικού tu. Βαθμηδόν η χρήση τού πληθυντικού έγινε χαρακτηριστικό των ανωτέρων τάξεων, τύπος που οι ευγενείς απηύθυναν ο ένας στον άλλον. Συγχρόνως μεταχειρίζονταν ενικό όταν μιλούσαν σε κατωτέρους τους, υποδηλώνοντας έτσι ότι ο πληθυντικός δεν δήλωνε μόνο σεβασμό αλλά και απόσταση σε αντιδιαστολή προς την οικειότητα.

Η καταγωγή του γλωσσικού φαινομένου

Στους μεταγενέστερους χρόνους

Στα μεσαιωνικά χρόνια
Σύμφωνα με μία άλλη κατά πολύ μεταγενέστερη προσέγγιση, προέκυψε στην Αγγλία στα μέσα του 11ου αιώνα, τότε που οι Γάλλοι κατακτητές άκουγαν τους Αγγλοσάξονες φεουδάρχες να μιλούν στον πληθυντικό στους κολλίγους και αντιστρόφως, απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλο ως εκπρόσωποι ομάδων. Οι Γάλλοι το εξέλαβαν ως ένδειξη πολιτισμού, γνωρίζοντας ότι οι Αγγλοσάξωνες εκείνη την εποχή ήταν πιο πολιτισμένοι από εκείνους. Με την επιστροφή τους στη Γαλλία, μαζί με το θαυμασμό για τους φεουδάρχες, μετέφεραν λανθασμένα και τον γραμματικό πληθυντικό εκλαμβάνοντάς τον ως πληθυντικό ευγενείας.

Η διεθνής μετάδοση του όρου
Μέσω Γαλλίας τους επόμενους αιώνες ο πληθυντικός ευγενείας πέρασε και σε άλλες γλώσσες, σχεδόν ταυτόχρονα και με άλλες έννοιες που προσέδιδαν (ή εκλήφθησαν ως) ένδειξη πολιτισμού, όπως το "πρεστίζ" (γόητρο) ή την πολυτέλεια (πολλά τέλη ή πολλοί δασμοί), περισσότερο ως φαινόμενο κοινωνικού στάτους παρά ως οικονομικό μέγεθος, προερχόμενες από την ίδια χώρα.

Στην αγγλική γλώσσα
Η αγγλική είναι η μοναδική γλώσσα που για να τονίσει τον πληθυντικό ευγενείας κατάργησε το δεύτερο ενικό πρόσωπο. Η λέξη thee που όριζε το δεύτερο ενικό πρόσωπο, ουσιαστικά εξομοιώθηκε με το you που ήταν το δεύτερο πληθυντικό. Ως εκ τούτου δεν γίνεται πλέον διαχωρισμός των δύο προσώπων και το ζήτημα των φράσεων ευγενείας πλέον στην αγγλική συνήθως συμπληρώνεται με άλλα προσδιοριστικά επίθετα.

Σε άλλες γλώσσες
Σε πολλές γλώσσες ο πληθυντικός ευγενείας ορίζεται γραμματικά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ορίζεται και στη γαλλική γλώσσα. Σε μερικές περιπτώσεις όπως στην ιταλική, στην ισπανική και την πολωνική γλώσσα, συνήθως ο δεύτερος πληθυντικός αντικαθίσταται με το τρίτο ενικό πρόσωπο (π.χ. αντί της ερώτησης "Πώς είστε κύριε Χ;" χρησιμοποιείται το "Πώς είναι ο κύριος Χ;"), κάτι που πέραν της επιδιωκόμενης ευγένειας, ορίζει ταυτόχρονα και απόσταση μεταξύ των συνομιλούντων. Κάτι αντίστοιχο με την αγγλική γλώσσα (συνοδευτικές φράσεις) καταγράφεται στην ιαπωνική, όπου συνήθως προστίθενται ως επιφωνήματα στο τέλος του ονόματος στον οποίο γίνεται η προσφώνηση.

Στην ελληνική γλώσσα
Στην ελληνική γλώσσα ο πληθυντικός ευγενείας εισήλθε ουσιαστικά τον 19ο αιώνα, δεδομένου ότι η γαλλική γλώσσα την εποχή εκείνη ήταν η πλέον διαδεδομένη, μαζί με όλον τον "καθωσπρεπισμό" που αρχικά παρατηρήθηκε στα υψηλότερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα της Αθήνας, όμως σταδιακά πέρασε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μάλιστα, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70 υπήρχαν γονείς που απαιτούσαν από τα παιδιά τους να τους μιλούν στον πληθυντικό, κάτι που πλέον έχει απορριφθεί ως αντιπαιδαγωγικό.

Αντιρρήσεις για τη χρησιμοποίησή του
Ένας από τους κύριους λόγους που κάποιοι αντιτίθενται στη χρησιμότητα του πληθυντικού ευγενείας στις καθημερινές συναναστροφές, έχει να κάνει κυρίως με το διαχωρισμό των ανθρώπων, υπογραμμίζοντας την ταξική τους διαστρωμάτωση, την οικονομική διαφορά ή το μορφωτικό χάσμα και χωρίζει τους ανθρώπους σε άξιους του σεβασμού και της τυπολατρικής ευγένειας αφ' ενός και ανάξιους της ισότιμης κοινωνικής αναγνώρισης αφ' ετέρου.
Κατά μία άλλη έννοια αυτός ο παράδοξος πληθυντικός αντιτίθεται στο λόγο (τη λογική) των Αρχαίων Ελλήνων, εντασσόμενος στην ελληνική γλωσσική παράδοση από έξωθεν επιβολή. Ο πληθυντικός ευγενείας δεν συναντάται σε κανένα αρχαίο κείμενο, αλλά και σε απολύτως κανένα θρησκευτικό κείμενο (π.χ., προσφώνηση προς το Θεό: Γεννηθήτω το θέλημά Σου και όχι το θέλημά Σας). Επίσης από καθαρά γλωσσικής άποψης, δημιουργείtαι σολοικισμός. (Π.χ. στη φράση "Σας βλέπω στεναχωρημένο σήμερα", η λογική δομή θα ήταν "Σας βλέπω στεναχωρημένους σήμερα") κάτι που καταδεικνύει ότι δεν έχει απορροφηθεί πλήρως το φαινόμενο.
Κατ' άλλους η επιμονή στη διατήρηση και περαιτέρω επέκταση του πληθυντικού έχει να κάνει με τα όλο και περισσότερο συνεχιζόμενα φαινόμενα αγένειας στην καθημερινή ζωή, παρά το γεγονός ότι η ευγένεια είναι ζήτημα ήθους και όχι γραμματικής.

@ Σιντ: ό,τι και αν βγάλει προς τα έξω , μην δοκιμάσετε τον ενικό με το αφεντικό σας

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη αφεντικών: 1.- αλά ΔΝΤ( "τρόικα"), αλά Μωάμεθ Β΄, Χίτλερ Α΄ κ.π και
2.- της διαταξικής και ιεραρχημένης κοινωνικής αναγκαιότητας(πχ εργοδότης). Ποιο είδος εννοείς εσύ, μικρέ μου;

Υγ: Όλα τα ελληνικά συντάγματα, από ιδρύσεως του θνήσκοντος σήμερα ελλαδικού κράτους, απαγόρευαν τους τίτλους ευγενείας. Ήταν άραγε αντιδημοκρατικά, κατά τούτο; :redface:

DrStrangelove · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
[Επεξεργασία] Αντιρρήσεις για τη χρησιμοποίησή του

Ένας από τους κύριους λόγους που κάποιοι αντιτίθενται στη χρησιμότητα του πληθυντικού ευγενείας στις καθημερινές συναναστροφές, έχει να κάνει κυρίως με το διαχωρισμό των ανθρώπων, υπογραμμίζοντας την ταξική τους διαστρωμάτωση, την οικονομική διαφορά ή το μορφωτικό χάσμα και χωρίζει τους ανθρώπους σε άξιους του σεβασμού και της τυπολατρικής ευγένειας αφ' ενός και ανάξιους της ισότιμης κοινωνικής αναγνώρισης αφ' ετέρου.
Κατά μία άλλη έννοια αυτός ο παράδοξος πληθυντικός αντιτίθεται στο λόγο (τη λογική) των Αρχαίων Ελλήνων, εντασσόμενος στην ελληνική γλωσσική παράδοση από έξωθεν επιβολή. Ο πληθυντικός ευγενείας δεν συναντάται σε κανένα αρχαίο κείμενο, αλλά και σε απολύτως κανένα θρησκευτικό κείμενο (π.χ., προσφώνηση προς το Θεό: Γεννηθήτω το θέλημά Σου και όχι το θέλημά Σας). Επίσης από καθαρά γλωσσικής άποψης, δημιουργείtαι σολοικισμός. (Π.χ. στη φράση "Σας βλέπω στεναχωρημένο σήμερα", η λογική δομή θα ήταν "Σας βλέπω στεναχωρημένους σήμερα") κάτι που καταδεικνύει ότι δεν έχει απορροφηθεί πλήρως το φαινόμενο. [3]
Κατ' άλλους η επιμονή στη διατήρηση και περαιτέρω επέκταση του πληθυντικού έχει να κάνει με τα όλο και περισσότερο συνεχιζόμενα φαινόμενα αγένειας στην καθημερινή ζωή, παρά το γεγονός ότι η ευγένεια είναι ζήτημα ήθους και όχι γραμματικής.

Συμφωνώ με την τελευταία πρόταση, ότι η ευγένεια είναι ζήτημα ήθους και όχι γραμματικής. Αλλά, υπάρχει πάντα αυτό το αλλά...Ο διευθυντής της μητέρας μου, ήταν 80 ετών και η μητέρα μου δούλεψε γι'αυτόν μερικές δεκαετίες. Πάντα της μιλούσε στον πληθυντικό. Τα παιδιά του, του μιλούσαν στον πληθυντικό πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ζεστά και τρυφερά μαζί του, αφού του λέγανε και "μπαμπακούλη μου", "μπαμπά μου", αλλά πάντα τους άκουγα να λένε "Μπαμπά ελάτε, περιμένει το αυτοκίνητο". Σαν κάτι ελληνικές ταινίες Τζένη Καρέζη με Λάμπρο Κωνσταντάρα. Τί ωραία εποχή, άλλος κόσμος. Τί ωραίος και καταδεκτικός ταπεινός άνθρωπος. Είχε μάθει ωστόσο την αξία της ιεραρχίας και του σεβασμού. 'Ηταν ο πρώτος που με υποψίασε περί τίνος είδους απάτη είναι ο σοσιαλισμός και η επίδοξη ισοπέδωση των πάντων στο όνομα μιας τάχα ισότητας και αν και συνειδητός χριστιανός -πιο χριστιανός δεν γινόταν - δεν σοσιάλιζε στο παραμικρό. Δεν πίστευε δηλαδή στην ισότητα, αλλά στο δίκαιο και στην φιλανθρωπία, και με φιλανθρωπίες βοηθούσε τους φτωχούς. 'Ισες ευκαιρίες πρέπει να έχουμε όλοι, ίσοι δεν είμαστε όμως. Αν και ήταν συνειδητός της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης και από τους καλούς παλιούς επιχειρηματίες που σήμερα σπανίζουν, ήταν ο πιο οικείος διευθυντής. Αντίθετα, αργότερα διευθυντές ή συνεργάτες που με έλεγαν αγορίνα μου ή "μεγάλε", με έκλεβαν και με κορόιδευαν πάντα. Πληθυντικό ευγενείας έχει και η γερμανική γραμματική, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τους γερμανούς περισσότερο αγενείς από εμάς, και σίγουρα δεν τους χαρακτηρίζει η ψεύτικη ευγένεια που χαρακτηρίζει τους 'Αγγλους που δεν έχουν πληθυντικό ευγενείας στην γραμματική. 'Επειτα, το να μην υπάρχει στην γραμματική πληθ. ευγενείας, όταν επικοινωνούν με κάποιον μεγαλύτερο, το you το εννοούν με τελείως διαφορετικό τρόπο απ'οτι το δικό μας "εσύ". Μάλλον πρόκειται απλά για γλωσσική φτώχεια, όπως δεν έχουν άλλη λέξη για τον έρωτα και άλλη για την αγάπη. Λένε i love you και ξεμπερδεύουν.

roumana · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από Subject to change:
πότε τον κόβετε;

Ποτέ σε λίγο γνωστούς, άγνωστους και σε αρκετά μεγαλύτερους μου, και ας τους ενοχλήσει που δεν τους θεωρώ πιτσιρικια. (της ηλικίας μου ας πούμε :look:

).

Το πληθυντικό ευγενειας είναι δήγμα σεβασμού, δείχνει την παιδία σου, αλλά και χαράζει την γραμμή της οικειότητας που επιτρέπεις να έχουν μαζί σου. Όπως λέει και η Στανιση:
«Δεν άκουσα, πώς είπατε; Ορίστε;
συγγνώμη κύριε, ποιος είστε?»

…πόσο περίεργο μου φαίνεται να με φωνάζουν τα μικρά του στεκιού «κυρία ρουμάνα... τι κανετε?"
… στο internet είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα… γιατί άραγε?

DrStrangelove · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από roumana:
… στο internet είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα… γιατί άραγε?

γιατί στο ίντερνετ είναι όλα διαφορετικά και όλα αλλιώς, γιατί δεν είναι η πραγματικότητα. Γιατί είναι matrix. Το να απεθυνόμουν στον πληθυντικό σε ένα φάντασμα το βρίσκω αστείο, με την ίδια έννοια που δεν μου βγαίνει να απευθύνονομαι στον πληθυντικό στον όποιο φαντασμα(γορικό) θεό με εκείνο το "Σου".

Νωεύς · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
Συμφωνώ με την τελευταία πρόταση, ότι η ευγένεια είναι ζήτημα ήθους και όχι γραμματικής. Αλλά, υπάρχει πάντα αυτό το αλλά...Ο διευθυντής της μητέρας μου, ήταν 80 ετών και η μητέρα μου δούλεψε γι'αυτόν μερικές δεκαετίες. Πάντα της μιλούσε στον πληθυντικό. Τα παιδιά του, του μιλούσαν στον πληθυντικό πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ζεστά και τρυφερά μαζί του, αφού του λέγανε και "μπαμπακούλη μου", "μπαμπά μου", αλλά πάντα τους άκουγα να λένε "Μπαμπά ελάτε, περιμένει το αυτοκίνητο". Σαν κάτι ελληνικές ταινίες Τζένη Καρέζη με Λάμπρο Κωνσταντάρα. Τί ωραία εποχή, άλλος κόσμος. Τί ωραίος και καταδεκτικός ταπεινός άνθρωπος. Είχε μάθει ωστόσο την αξία της ιεραρχίας και του σεβασμού. 'Ηταν ο πρώτος που με υποψίασε περί τίνος είδους απάτη είναι ο σοσιαλισμός και η επίδοξη ισοπέδωση των πάντων στο όνομα μιας τάχα ισότητας και αν και συνειδητός χριστιανός -πιο χριστιανός δεν γινόταν - δεν σοσιάλιζε στο παραμικρό. Δεν πίστευε δηλαδή στην ισότητα, αλλά στο δίκαιο και στην φιλανθρωπία, και με φιλανθρωπίες βοηθούσε τους φτωχούς. 'Ισες ευκαιρίες πρέπει να έχουμε όλοι, ίσοι δεν είμαστε όμως. Αν και ήταν συνειδητός της λεγόμενης συντηρητικής παράταξης και από τους καλούς παλιούς επιχειρηματίες που σήμερα σπανίζουν, ήταν ο πιο οικείος διευθυντής. Αντίθετα, αργότερα διευθυντές ή συνεργάτες που με έλεγαν αγορίνα μου ή "μεγάλε", με έκλεβαν και με κορόιδευαν πάντα. Πληθυντικό ευγενείας έχει και η γερμανική γραμματική, αλλά προσωπικά δεν βρίσκω τους γερμανούς περισσότερο αγενείς από εμάς, και σίγουρα δεν τους χαρακτηρίζει η ψεύτικη ευγένεια που χαρακτηρίζει τους 'Αγγλους που δεν έχουν πληθυντικό ευγενείας στην γραμματική. 'Επειτα, το να μην υπάρχει στην γραμματική πληθ. ευγενείας, όταν επικοινωνούν με κάποιον μεγαλύτερο, το you το εννοούν με τελείως διαφορετικό τρόπο απ'οτι το δικό μας "εσύ". Μάλλον πρόκειται απλά για γλωσσική φτώχεια, όπως δεν έχουν άλλη λέξη για τον έρωτα και άλλη για την αγάπη. Λένε i love you και ξεμπερδεύουν.

- Οι Άγγλοι μπορεί να μην έχουν πληθυντικό ευγενείας, αλλά έχουν ακόμη γενετική κοινωνική ιεράρχιση.
- Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι έχουν πληθυντικό ευγενείας, αλλά την κοινωνική γενετική την έστειλαν στο χρονοντούλαπο της μυθολογίας.
- Ο σεβασμός και συγκατάβαση δεν έχουν ανάγκη από γραμματικές εξαιρέσεις για την εκδήλωσή τους, όταν μεταξύ αντικειμενικά άνισων, από διάφορες οπτικές, ανθρώπων υπάρχει η αναγνώριση της ισοτιμίας. Κανένας σοσιαλισμός( πλήν των εφαρμοσθέντων εθνικοσοσιαλιστικών του παραχαράξεων) δεν μίλησε για ισότητα γενικά και αόριστα, φίλε μου Δόκτορα, αλλά μάλλον , για ισοτιμία και ισονομία.
Γενικά πάντως, θα πρέπει μάλλον να επισημανθεί, ότι η γραμματική ευγένεια όσο και η κοιωνικά ιεραρχική, πέρασαν στο δυτικό πολιτισμό, κατά μίμηση των δεσποτικών και δουλοπρεπών παρακαταθηκών της Ανατολής, από τα ύστερα χρόνια του ελληνικού φιλελευθερισμού(3ο πΧ αι, και μετά) και κυρίως με την επικράτηση της ιουδαϊκής λεγόμενης θεουργίας, ήτοι της ρωμαϊκής πολιτικής εξουσίας και των μονοθεϊστικών προδιαγραφών θεσμών Βασιλείας.

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:
γιατί στο ίντερνετ είναι όλα διαφορετικά και όλα αλλιώς, γιατί δεν είναι η πραγματικότητα. Γιατί είναι matrix. Το να απεθυνόμουν στον πληθυντικό σε ένα φάντασμα το βρίσκω αστείο, με την ίδια έννοια που δεν μου βγαίνει να απευθύνονομαι στον πληθυντικό στον όποιο φαντασμα(γορικό) θεό με εκείνο το "Σου".

-Πως σου βγαίνει, όταν σου βγαίνει, ν' απευθύνεσαι, φίλτατε, σε οποιονδήποτε θεό;

DrStrangelove · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
-Πως σου βγαίνει, όταν σου βγαίνει, ν' απευθύνεσαι, φίλτατε, σε οποινδήποτε θεό;

Μεγάλε. Αν και σπάνια απευθύνομαι σε θεούς, προτιμώ τις θεές. :redface:

self-instructive depressing · 11-07-10

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:
- Οι Άγγλοι μπορεί να μην έχουν πληθυντικό ευγενείας, αλλά έχουν ακόμη γενετική κοινωνική ιεράρχιση.
- Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι έχουν πληθυντικό ευγενείας, αλλά την κοινωνική γενετική την έστειλαν στο χρονοντούλαπο της μυθολογίας.

μια και πιάσαμε τις εθνικότητες , να συμπληρώσω ότι σε ένα άρθρο για την Δανία , είχα διαβάσει ότι εκεί ακόμα και οι μαθητές δημοτικού μιλάνε στον ενικό στους δασκάλους τους προσφωνόντας τους με το μικρό τους όνομα . Αν και υιοθετώ συχνά τον πληθυντικό λοιπόν σε αυτήν την χώρα και κάτω από τις κοινωνικές συμβάσεις και νοοοτροπίες που επικρατούν εδώ (δεν μετανιώνω με την έννοια ότι θα μου έβγαινε αφύσικο να μην το κάνω) , θα ενδιέφερε να διακτινιστώ στην Δανία και να δοκιμάσω την πολύ πιο απλουστευμένη και ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων

π.σ. :cry_x:

η δεσποινίς Μιχαήλια νευρίασε με το Name to Change - καλά θα σε λέω Λία :redface:

underwater · 11-07-10

Βασικά μιλάω σε όλους στον πληθυντικό, από τον καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο ως τον 20χρονο που θα μου ζητήσει οδηγίες στον δρόμο. Το θεωρώ δείγμα ευγένειας. Όχι ότι το να είναι κάποιος ευγενής ή να σέβεται ταυτίζεται με τον πληθυντικό βέβαια, αλλά ορισμένες φορές, δυστυχώς, η μη χρήση του αντανακλά κάποιο βαθμό απαξίωσης προς κάποιο άτομο, κυρίως λόγω κοινωνικών ή, συχνότερα, ηλικιακών αιτιών. Με ενοχλεί ιδιαίτερα η τάση των ανθρώπων να μιλούν στον ενικό, πέρα από τα παιδιά, σε γέρους. Το "Γιαγια κάνε στην άκρη" με τρελαίνει, λες και το να είναι κάποιος υπερήλικας τον κάνει ανάξιο σεβασμού. Επίσης με τσαντίζει όταν κάποια άτομα κόβουν τον πληθυντικό χωρίς να ζητήσουν την άδεια, και κυρίως όταν με τον τρόπο τους "απαιτούν" από εσένα να μην τους μιλάς στον ενικό. Όλα τα παραπάνω όταν μιλάμε για Ελλάδα βέβαια, καθώς όταν σπούδαζα Σκωτία κάνείς δεν χρησιμοποιούσε πληθυντικό, κάτι που αφενός με έκανε να αισθάνομαι ισότιμη με όλους, αφετέρου όμως με δυσκόλεψε ιδιαίτερα στην αρχή. Θυμάμαι κάποιον καθηγητή μου να μου λέει: "Underwater, πραγματικά μπορείς να με αποκαλείς George. Σταμάτα το Mr τάδε ! Δεν θα αισθανθώ ότι με υποτιμάς, έτσι είναι το φυσιολογικό". Οπότε νομίζω ότι το ζήτημα είναι πολιτισμικό.

alis · 11-07-10

Χμ... Χρησιμοποιώ πληθυντικό σε κάποιους μεγαλύτερους ανθρώπους επειδή μου βγαίνει φυσικά. Άλλες φορές προτιμώ να μιλάω στον ενικό σε ανθρώπους που είναι μεγάλοι. Εξαρτάται από το πως μου βγαίνει εκείνη τη στιγμή. Μπορείς βέβαια και μιλώντας με ενικό να είσαι ευγενικός. Απλά μερικές φορές καλό είναι να κρατάμε κάποιους τύπους και... αποστάσεις. Γιατί ο πληθυντικός προσδίδει και μια επισημότητα και αποστασιοποίηση.

Έχει να κάνει με το ποιον μιλάς, πώς θα σου βγει και τι μηνύματα έχεις να περάσεις. Έχω παρατηρήσει στον εαυτό μου ότι πολλές φορές δεν ξέρω τι πρόσωπο να χρησιμοποιήσω. Π.χ. μιλάω στον ενικό αλλά μου φαίνεται περίεργο. Μετά το σκέφτομαι στο μυαλό μου τον διάλογο στον πληθυντικό και πάλι μου φαίνεται περίεργο... Είναι πολύ εκνευριστικό.

Rempeskes · 11-07-10

Και εγω προτιμω την χρηση του Πληθυντικου Ευγενειας...

Τιποτε δεν συγκρινεται με την φραση "Με συγχωρειτε Κυριε, ειστε εντελως Ηλιθιος;"

Kate-Bender · 11-07-10

Εξαρταται!Αν ο αλλος μεγαλυτερος ειναι τιποτα τραγικο που σου κανει καμακι στην μεση του δρομου...Εννοειται πως τοτε χρησιμοποιουμε ενικο..και περιποιημενο λεξιλογιο.
Αν παλι ειναι κανενας μεγαλος και ευγενικος τοτε κρινω σωστο τον πληθυντικο ευγενειας.

Πιστευω το χαιρονται..

prinCess. · 12-07-10

Συνήθως μιλάω σε όλους τους άγνωστους ή μεγαλύτερους στον πληθυντικό. Γενικά είμαι πολύ ευγενική σε τέτοια θέματα. :redface:

Με το να μιλήσω στον ενικό σε έναν μεγαλύτερο δε θα νιώσω άνετα, αν και ποτέ δεν έκατσα να το σκεφτώ, απλά έβγαινε αυθόρμητα. Ούτε παρατηρώ το πώς μιλάνε οι υπόλοιποι.

Πάντως, σε χώρες όπως η Τουρκία, Συρία κτλ... νομίζω ότι ακόμα και σε πατέρες/μητέρες/παππούδες, στον πληθυντικό μιλάνε. Λολ :/:

kritikaros · 12 Ιουλίου 2010

πιο παλιά και εδώ στον πληθυντικό μιλούσαν στο σόι αν και το θεωρώ κάπως χαζό να μιλάς στην μάνα σου ας πούμε που την έχεις ταράξει στο σκατό σαν μωρό να της λες,"μητέρα θα θέλατε να σας φέρω το πανωφόρι σας για να μην πλευριτώσετε?"

είμαι και εγώ υπέρ του πληθυντικού ευγενείας,εκτός κάποιων εξαιρέσεων όπου υπάρχει μεγάλη οικιότητα ή έχουν προκληθεί πολλά νεύρα και χρειάζονται τα γαλλικά ως πιο πολιτισμένη και γαργαρη γλώσσα.

φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένη η χρήση του ενικού,

πχ.ώντας 12-13 είχα πρωτοπάει να παίξω χαντμπωλ όπου στην ομάδα υπήρχαν άτομα από 10 εώς 40+ όπου όπωςηταν φυσικό κόμπλαρα απίστευτα,εντάξει τον προπονητή των φώναζα κοουτς και τελείωσε,τους άλλους?
τέλος πάντων μετά από περίπου 7-8 μήνες σε έναν αγώνα έγινε μια βλακεία και αντί να μου δώσει πάσα που ήμουν μόνος μου πήγε και έφαγε τα μούτρα του κάνοντας τον σουπερμαν.
ε δεν άντεξα και τον άρχισα στα καντήλια :whistle:

και μετά σκέφτηκα εδώ τον έβρισες στο κύριε θα κολλήσεις και έτσι έφτασα στο παραπάνω συμπέρασμα,σε κάποιες περιπτώσεις όσο και να μαγκώνεις χρειάζεται ο ενικός γιατί είναι και πιο πρακτικό.

όσο για την αμεσότητα δεν πιστεύω ότι επιτυγχάνεται με τον ενικό,πιο πολύ για ψευδαίσθηση αμεσότητας το εκλαμβάνω και στην τελική ρε φίλε με ξέρεις και από χτες και μου μιλάς σαν είμαστε φιλαράκια? :ropalo:

D_G · 12-07-10

Στο τηλέφωνο, σε άγνωστους, σε πρόσωπα που σέβομαι μιλώ στον πληθυντικό.
Αλλά μου την δίνει μερικές φορές, σε άτομα που βρίσκεσαι συνέχεια μαζί τους και έχεις αποκτήσει ήδη κάποια καθημερινή οικειότητα, να σου μιλούν στον πληθυντικό, όπως π.χ. ανάμεσα σε συναδέλφους, ή πολύ γνωστά άτομα.

Πολλές φορές έχω διαπιστώσει, άτομα του αντίθετου φίλου, όταν καταλάβουν ότι έχουν αποκτήσει οικειότητα μαζί σου, να σου κόβουν την φόρα με ξαφνικούς πληθυντικούς, σαν να σου λένε, "μάγκα, λίγα μαζί μου"..., αυτό μου έχει συμβεί και με εκνευρίζει.

Τον σεβασμό πιστεύω, ότι τον δείχνεις με άλλους τρόπους και όχι με προσφωνήσεις "κύριε", "κυρία" και πληθυντικούς αριθμούς.

Περί πληθυντικού ευγενείας

e-steki.gr Founder

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

e-steki.gr Founder

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Επιφανές μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος