Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
08-12-09
16:30
Πριν αρκετό καιρό πάνω σε μία συζήτηση με τους κολλητούς μου φίλους, κάποιος είπε ότι αν έπρεπε να πει ποιο ειναι το πιο χαρακτηριστικό μου στοιχείο θα έλεγε ότι έχω ζήσει πολλές εμπειρίες και ότι ,είτε τυχαία είτε όχι, συνέχεια μου συμβαίνουν τρελά πράγματα που κανένας άλλος δεν έχει ζήσει 
Μετά από αυτό άρχισα να παρατηρώ και όντως ανακάλυψα ότι όλα τα παρανοϊκά πράγματα τυγχαίνουν σε εμένα Βλέπω τους φίλους μου 2-3 φορές την εβδομάδα ή και περισσότερο και πάντα έχω να τους πω νέα, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσω μία φυσιολογική μέρα σε αυτή τη ζωή, το 'χω πάρει απόφαση
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν στιγμές, ειδικά τον τελευταίο καιρό, που νομίζω οτι βρίσκομαι σε ταινία. Γι αυτό φτιάχνω αυτό το thread.
Για να μοιραστούμε πραγματικές ιστορίες από τη ζωή μας που θα μπορούσαν να ήταν σενάριο ταινίας
Ελπίζω να είμαι σαφής με το θέμα γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω.
Ας ξεκινήσει κάποιος και θα επιστρέψω κι εγώ να γράψω.
Μετά από αυτό άρχισα να παρατηρώ και όντως ανακάλυψα ότι όλα τα παρανοϊκά πράγματα τυγχαίνουν σε εμένα
Βλέπω τους φίλους μου 2-3 φορές την εβδομάδα ή και περισσότερο και πάντα έχω να τους πω νέα, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσω μία φυσιολογική μέρα σε αυτή τη ζωή, το 'χω πάρει απόφαση Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν στιγμές, ειδικά τον τελευταίο καιρό, που νομίζω οτι βρίσκομαι σε ταινία. Γι αυτό φτιάχνω αυτό το thread.
Για να μοιραστούμε πραγματικές ιστορίες από τη ζωή μας που θα μπορούσαν να ήταν σενάριο ταινίας
Ελπίζω να είμαι σαφής με το θέμα γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω.
Ας ξεκινήσει κάποιος και θα επιστρέψω κι εγώ να γράψω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
08-12-09
17:11
Ok.. είναι σα να το έχω γράψει εγώ αυτο το κείμενο.
Τι ακριβώς όμως έχεις στο μυαλό σου; Σενάριο κωμωδίας, δράμα, περιπέτεια ;
Απ΄όλα έχει ο μπακτσές
Τι ακριβώς όμως έχεις στο μυαλό σου; Σενάριο κωμωδίας, δράμα, περιπέτεια ;
Απ΄όλα έχει ο μπακτσές
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
08-12-09
17:31
Ok.. είναι σα να το έχω γράψει εγώ αυτο το κείμενο.
Επικοινωνούμε νοητικά, οι αρχιτεκτόνισσες, μεταξύ μας
Τι ακριβώς όμως έχεις στο μυαλό σου; Σενάριο κωμωδίας, δράμα, περιπέτεια ;
Απ΄όλα έχει ο μπακτσές
Ό,τι να 'ναι. Ό,τι σου 'ρχεται στο μυαλό
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
08-12-09
19:09
Οκ λοιπόν..
Κατηγορία κωμωδία (ας είναι καλά η αφηρημάδα μου)
Πέρυσι το καλοκαίρι ετοίμαζα βαλίτσα για τις διακοπές μου. ΝΑΑΑΑΑ μια βαλίτσα!
Πάιρνω το τρένο για Πειραία, αφού στο δρόμο πήγα να γκρεμοτσακιστώ από το βάρος, έσερνα μετά κόπων και βασάνων το θηρίο που είχα ετοιμάσει βρίζοντας συνεχώς με ύφος "εμμ ήθελες και ολόκληρη γκουμούτσα, που θα πας μαρή πια;!"
Καταφέρνω και φτάνω Πειραία. Κάνω μια στάση στο περίπτερο έξω απ΄το σταθμό για τα απαραίτητα σταυρόλεξα για το ταξίδι και συνεχίζω!
Περνάω την πεζογέφυρα και συνεχίιιιιζω .. είναι μακριά παναθεμά το και το καραβι για Κρήτη.. και συνεχίιιζω!
Χτυπάει το τηλέφωνο.. το σηκώνω κιουρία!
μπλα μπλα κανα 5 λεπτο και ακούγεται:
"Μήπως μωρέ να σε κλείσω; Είσαι και στο δρόμο μη σε καθυστερώ"
εγώ:
"Όχιιιιιι βρε! Ίσα ίσα! Μου κρατάς και παρέα!"
από την άλλη πλευρά:
"Μα καλά, πως κουβαλάς τα πραγματά σου και κρατάς το κινητό ταυτόχρονα; Δε σε κουράζει η βαλίτσα;"
εγώ:
"Αμάν! Η βαλίτσα!!"
την είχα ξεχάσει η αθεόφοβη στο περίπτερο και είχα διασχίσει όοολο το λιμάνι. Αν δε μου το είχαν πει δε θα είχα πάρει χαμπάρι!
Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα πιο ανάλαφρη, αλλά νόμιζα πως ήταν ψυχολογικό
Kατηγορία Ρομάντζο
Είχα για 10 μήνες σχέση με τον ...Prince of Persia
Γιος πρώην υπουργού του Ιράν και μάνας ποιήτριας, από γονείς επαναστάτες και ο ίδιος η "ελπίδα", όπως θέλουν να λένε κάποιοι του Ιράν.
Τον γνώρισα στην Πλάκα και στην πλάκα.
Τους γονείς του τους δολοφόνησαν πριν από 10 χρόνια λόγω των δημοκρατικών και επαναστατικών τους αγώνων. Ο ίδιος πολιτικός πρόσφυγας για χρόνια στη Γερμανία.. η ζωή του ένα κρυφτοκυνηγητό.
Η είσοδος στο Ιράν του έχει απαγορευτεί και του επιτρέπουν να πηγαίνει μία φορά το χρόνο, στο μνημόσυνο των γονιών του, στο οποίο γίνονται διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας.
Ενώ είμασταν μαζί φυλακίστηκε στο Ιραν..
Μαζί του μου έφερε ένα υπέροχο δαχτυλίδι με περσικά ανάγλυφα πάνω που σημαίνουν :"ο θεός να προστατεύει αυτούς που αγαπώ", το οποίο του είχε δώσει μια γυναίκα, όταν τον αναγνώρισε ,που εκείνη τη μέρα είχε χάσει τον άντρα και τα παιδιά της απο βομβιστική επίθεση, λέγοντάς του :" ο θεός δεν κατάφερε να προστατεύσει τους δικούς μου, δώσ΄το σε όποιον αγαπάς για να προστατεύει εσένα."
( το λέω και ανατριχιάζω ακόμα)
Τον συνόδευσα σε συνεντεύξεις που έδωσε στη ΝΕΤ για το αφιέρωμα που έγινε για ΄κείνον και τους γονείς του.
Και εν τέλει χωρίσαμε γιατί μου πρότεινε να τον παντρευτώ και να πάμε να ζήσουμε σε ένα μικρό χωριό, όπου δε θα τον ξέρει κανείς και δε θα μπορεί να τον βρει κανείς.
Δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο..
Τον αγαπάω ακόμα, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και είναι ο ωραιότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει!
Κατηγορία κωμωδία
(ας είναι καλά η αφηρημάδα μου)Πέρυσι το καλοκαίρι ετοίμαζα βαλίτσα για τις διακοπές μου. ΝΑΑΑΑΑ μια βαλίτσα!
Πάιρνω το τρένο για Πειραία, αφού στο δρόμο πήγα να γκρεμοτσακιστώ από το βάρος, έσερνα μετά κόπων και βασάνων το θηρίο που είχα ετοιμάσει βρίζοντας συνεχώς με ύφος "εμμ ήθελες και ολόκληρη γκουμούτσα, που θα πας μαρή πια;!"
Καταφέρνω και φτάνω Πειραία. Κάνω μια στάση στο περίπτερο έξω απ΄το σταθμό για τα απαραίτητα σταυρόλεξα για το ταξίδι και συνεχίζω!
Περνάω την πεζογέφυρα και συνεχίιιιιζω .. είναι μακριά παναθεμά το και το καραβι για Κρήτη.. και συνεχίιιζω!
Χτυπάει το τηλέφωνο.. το σηκώνω κιουρία!
μπλα μπλα κανα 5 λεπτο και ακούγεται:
"Μήπως μωρέ να σε κλείσω; Είσαι και στο δρόμο μη σε καθυστερώ"
εγώ:
"Όχιιιιιι βρε! Ίσα ίσα! Μου κρατάς και παρέα!"
από την άλλη πλευρά:
"Μα καλά, πως κουβαλάς τα πραγματά σου και κρατάς το κινητό ταυτόχρονα; Δε σε κουράζει η βαλίτσα;"
εγώ:
"Αμάν! Η βαλίτσα!!"
την είχα ξεχάσει η αθεόφοβη στο περίπτερο και είχα διασχίσει όοολο το λιμάνι. Αν δε μου το είχαν πει δε θα είχα πάρει χαμπάρι!
Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα πιο ανάλαφρη, αλλά νόμιζα πως ήταν ψυχολογικό
Kατηγορία Ρομάντζο
Είχα για 10 μήνες σχέση με τον ...Prince of Persia
Γιος πρώην υπουργού του Ιράν και μάνας ποιήτριας, από γονείς επαναστάτες και ο ίδιος η "ελπίδα", όπως θέλουν να λένε κάποιοι του Ιράν.
Τον γνώρισα στην Πλάκα και στην πλάκα.
Τους γονείς του τους δολοφόνησαν πριν από 10 χρόνια λόγω των δημοκρατικών και επαναστατικών τους αγώνων. Ο ίδιος πολιτικός πρόσφυγας για χρόνια στη Γερμανία.. η ζωή του ένα κρυφτοκυνηγητό.
Η είσοδος στο Ιράν του έχει απαγορευτεί και του επιτρέπουν να πηγαίνει μία φορά το χρόνο, στο μνημόσυνο των γονιών του, στο οποίο γίνονται διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας.
Ενώ είμασταν μαζί φυλακίστηκε στο Ιραν..
Μαζί του μου έφερε ένα υπέροχο δαχτυλίδι με περσικά ανάγλυφα πάνω που σημαίνουν :"ο θεός να προστατεύει αυτούς που αγαπώ", το οποίο του είχε δώσει μια γυναίκα, όταν τον αναγνώρισε ,που εκείνη τη μέρα είχε χάσει τον άντρα και τα παιδιά της απο βομβιστική επίθεση, λέγοντάς του :" ο θεός δεν κατάφερε να προστατεύσει τους δικούς μου, δώσ΄το σε όποιον αγαπάς για να προστατεύει εσένα."
( το λέω και ανατριχιάζω ακόμα)Τον συνόδευσα σε συνεντεύξεις που έδωσε στη ΝΕΤ για το αφιέρωμα που έγινε για ΄κείνον και τους γονείς του.
Και εν τέλει χωρίσαμε γιατί μου πρότεινε να τον παντρευτώ και να πάμε να ζήσουμε σε ένα μικρό χωριό, όπου δε θα τον ξέρει κανείς και δε θα μπορεί να τον βρει κανείς.
Δεν μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο..
Τον αγαπάω ακόμα, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και είναι ο ωραιότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Vkey
Επιφανές μέλος
Η Κοινό Μυστικό!!! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 8,253 μηνύματα.
08-12-09
19:49
Κατηγορία "Επικίνδυνες Αποστολές":
Είναι Δευτέρα πρωί... Είμαι στο σχολείο και μαγειρεύω με τα παιδάκια μου τυροπιτάκια... Όλα κυλούν ήρεμα... Κουδούνι 2η ώρα... Ώρα να φάμε αυτά που φτιάξαμε... Έρχεται και ο Γιαννάκης (άκα 15 χρονών, με αυτισμό, 1.85 ύψος...είμαι κοντή μην με μετράτε και γύρω στα 100 κιλά)...Ζει για το φαγητό...σκοτώνει για το φαγητό; 
Ορμάει...τον ηρεμώ...του δίνω να φάει... Και συνεχίζω σαν χαρωπή νοικοκυρά- δασκάλα να βάζω τα υπόλοιπα τυροπιτάκια στα πιατάκια των 4 μικροσκοπικων (Thanx God) μαθητών μου άκα αγγελουδάκια....
Ο Γιαννάκης ξανά ορμά...Τον ηρεμώ (εδώ γελάμε οικτρά), τον απομακρύνω από τα φαγητά και το πηγαίνω στο στρώμα...Καθώς κάνω την κίνηση να καθίσει με δαγκώνει στο χέρι και με πετάει κάτω (ναι...ναι...τόση δύναμη είχε που από το δάγκωμα και το κράτημα σκάω σαν καρπούζι- ευτυχώς- στο στρώμα) ... Στο μυαλό μου σκέφτομαι: α) να βγάλω σιγά σιγά το χέρι μου πριν μου το σκίσει β) να σηκωθώ και να βρω ισορροπία γ) να τον κρατήσω κάτω αλλιώς θα ορμίξει στα άλλα! Εκεί που καταφέρνω το α και το β με πιάνει με τα δόντια βεβαίως βεβαιώς από το καρπό μαζί με την μπλούζα...
Ναι...ναι...ξανά σκέφτομαι το ίδιο..... και ναι...ναι...ξανά σκάω κάτω σαν καρπούζι
Αφού έσκασα συνολικά 3 φορές και έβαλα τις αγριοφωνάρες ο Γιάννης γίνεται ένας κύριος, εγώ σώζομαι και τα υπόλοιπα παιδιά τρώνε ανενόχλητα...Βέβαια ακόμα πονάω σε ολόκληρο το χέρι
Και οι μέρες περνάνε ευχάριστα στο σχολείο
Είναι Δευτέρα πρωί... Είμαι στο σχολείο και μαγειρεύω με τα παιδάκια μου τυροπιτάκια... Όλα κυλούν ήρεμα... Κουδούνι 2η ώρα... Ώρα να φάμε αυτά που φτιάξαμε... Έρχεται και ο Γιαννάκης (άκα 15 χρονών, με αυτισμό, 1.85 ύψος...είμαι κοντή μην με μετράτε
και γύρω στα 100 κιλά)...Ζει για το φαγητό...σκοτώνει για το φαγητό; Ορμάει...τον ηρεμώ...του δίνω να φάει... Και συνεχίζω σαν χαρωπή νοικοκυρά- δασκάλα να βάζω τα υπόλοιπα τυροπιτάκια στα πιατάκια των 4 μικροσκοπικων (Thanx God) μαθητών μου άκα αγγελουδάκια....
Ο Γιαννάκης ξανά ορμά...Τον ηρεμώ (εδώ γελάμε οικτρά
), τον απομακρύνω από τα φαγητά και το πηγαίνω στο στρώμα...Καθώς κάνω την κίνηση να καθίσει με δαγκώνει στο χέρι και με πετάει κάτω (ναι...ναι...τόση δύναμη είχε που από το δάγκωμα και το κράτημα σκάω σαν καρπούζι- ευτυχώς- στο στρώμα) ... Στο μυαλό μου σκέφτομαι: α) να βγάλω σιγά σιγά το χέρι μου πριν μου το σκίσει β) να σηκωθώ και να βρω ισορροπία γ) να τον κρατήσω κάτω αλλιώς θα ορμίξει στα άλλα! Εκεί που καταφέρνω το α και το β με πιάνει με τα δόντια βεβαίως βεβαιώς από το καρπό μαζί με την μπλούζα...Ναι...ναι...ξανά σκέφτομαι το ίδιο..... και ναι...ναι...ξανά σκάω κάτω σαν καρπούζι
Αφού έσκασα συνολικά 3 φορές και έβαλα τις αγριοφωνάρες ο Γιάννης γίνεται ένας κύριος, εγώ σώζομαι και τα υπόλοιπα παιδιά τρώνε ανενόχλητα...Βέβαια ακόμα πονάω σε ολόκληρο το χέρι
Και οι μέρες περνάνε ευχάριστα στο σχολείο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
09-12-09
10:57
Αν και δύσκολα θα βρει κάποιος ιστορία τόσο καλή όσο αυτή της Ηρούς και του Πέρση πρίγκιπα, ας πω κι εγώ το κατιτίς μου.
Κατηγορία Σύμπτωση
Πριν 3 χρόνια έκανα μάστερ σε Ευρωπαϊκή χώρα. Κανόνισε οπότε 1 εκ των κολλητών να έρθει, αλλά αποφασίσαμε 5 από τις μέρες της διαμονής της να πάμε στην πρωτεύουσα εκδρομή. Λίγες μέρες πριν πάω να την βρω (θα συναντιόμασταν στην πρωτεύουσα) μου τηλ. άλλη κολλητή από Ελλάδα και μέσα στην κουβέντα μου λέει ''Πότε θα πάτε πρωτεύουσα? Ναι? Καλά, ξέρεις ποιοι θα είναι τότε εκεί? Οι τάδε'', εννοώντας φιλικό της ζευγάρι με το οποίο γνωριζόμαστε κι εμείς. ''Έχουν τον ξένο σου αριθμό? Να τους τον δώσω να βρεθείτε''? Ήταν περίοδος που τους απέφευγα επειδή με είχαν ξενερώσει για διάφορους λόγους, φανταστείτε ερχόμουν Ελλάδα και δεν τους έβλεπα. ''Κακομοίρα μην τους τον δώσεις, αλλά και ούτε να τους πεις ότι θα είμαστε εκεί''. Και τους ξέχασα τελείως! Ούτως ή άλλως ήξεραν πολύ καλά την πρωτεύουσα, δεν έπαιζε να γυρνάνε στα τουριστάδικα που θα πηγαίναμε εμείς. Ή έτσι νόμιζα.
Γυρνάμε οπότε με την φίλη μου την πόλη, η οποία είναι κι αχανής και ξαφνικά, κάποια μέρα, ακούμε φωνή από το υπερπέραν να καλεί: ''Underwater''. Συνειδητοποίηση 1η: κάποιος με καλεί. Συνειδητοποίηση 2η: έχει ελληνική προφορά. Γυρνάω το κεφάλι και τους βλέπω! Και σε λίγη ώρα πίναμε μπύρες με αυτούς που είχαμε προσπαθήσει πάση θυσία να αποφύγουμε. Έπαιξαν και κάποια στιγμιότυπα που μας εκνεύρισαν τα μάλα βεβαίως-βεβαίως και για να μην πολυλογώ η 1 εκ των ημερών της εκδρομής μας ήταν αφιερωμένη σε αυτούς.
Κατηγορία Αφηρημάδα
Είμαι αφηρημένη. Τελεία και παύλα. Τρώω πολύ δούλεμα γι'αυτό, αλλά κι εγώ ανατροφοδοτώ τους πάντες με υλικό για δούλεμα. Παράδειγμα, πριν 1μιση χρόνο είχα διαδικαστικά για την αναγνώριση του μάστερ μου στην Ελλάδα. Και πήγαινα πέρα-δώθε με φακέλους και διαφάνειες που είχαν μέσα δικαιολογητικά. Κάποια μέρα είχα πάρει το πτυχίο μου στο χέρι κι είχα πάει για αντίγραφο πτυχίου κι άλλα διαδικαστικά. Γυρνώ σπίτι, το πτυχίο σε διαφάνεια, πίνω νερό, διαβάζω κάτι, αυτοματοποιημένες κινήσεις.
Σε λίγες ώρες καθόμαστε όλη η οικογένεια και τρώμε. Αρχίζει η μάνα μου: ''Underwater πήγες για το πτυχίο''. ''Ναι''. ''Εντάξει, τα έκανες όλα''? ''Ναι''. ''Τα τακτοποίησες, αντίγραφα και πρωτότυπα''? ''Ναι'', αφηρημένα. ''Πού τα έβαλες? Όχι χύμα όπου βρήκες φαντάζομαι''. Κι αρχίζω να κάνω συνειρμούς στο μυαλό μου, καθώς οι κινήσεις που έκανα όταν μπήκα σπίτι ήταν ασυνείδητες. Και μου έρχεται φλασιά: ''Νομίζω ότι το πτυχίο μου είναι στα σκουπίδια''. Κι όντως αρχίζω να ψάχνω, κοιτάζω στην τσάντα, είχα μόνο τις φωτοτυπίες, κοιτάζω στην ανακύκλωση, δεν ήταν, κοιτάζω στα σκουπίδια κι ιδού! Ευτυχώς μέσα στην διαφάνεια. Το ασυνείδητό μου είχε μιλήσει (μάλλον φωνάξει) για το πού τοποθετώ την αξία του πτυχίου μου!
Κατηγορία Υπερφυσικό
Είμαι 19 χρονών. Για αρκετό καιρό αισθάνομαι άσχημα, αδιόρατο συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί, αλλά το αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάποιο βράδυ Παρασκευής πάω για ύπνο, έχοντας από ώρα άσχημο προαίσθημα για τον αγαπημένο μου παππού. Το πρωί ξυπνάω και το συναίσθημα γίνεται πολύ έντονο. Χτυπάει το τηλ. και σα να γνωρίζω ότι κάποιος καλεί για να πει κάτι κακό για τον παππού. Έρχεται η αδερφή μου που το σήκωσε και μου λέει ότι ο παππούς έπαθε καρδιακό κι είναι στο νοσοκομείο. 2 εβδομάδες μετά πέθανε. Από τις πιο spooky εμπειρίες μου.
Κατηγορία Σύμπτωση
Πριν 3 χρόνια έκανα μάστερ σε Ευρωπαϊκή χώρα. Κανόνισε οπότε 1 εκ των κολλητών να έρθει, αλλά αποφασίσαμε 5 από τις μέρες της διαμονής της να πάμε στην πρωτεύουσα εκδρομή. Λίγες μέρες πριν πάω να την βρω (θα συναντιόμασταν στην πρωτεύουσα) μου τηλ. άλλη κολλητή από Ελλάδα και μέσα στην κουβέντα μου λέει ''Πότε θα πάτε πρωτεύουσα? Ναι? Καλά, ξέρεις ποιοι θα είναι τότε εκεί? Οι τάδε'', εννοώντας φιλικό της ζευγάρι με το οποίο γνωριζόμαστε κι εμείς. ''Έχουν τον ξένο σου αριθμό? Να τους τον δώσω να βρεθείτε''? Ήταν περίοδος που τους απέφευγα επειδή με είχαν ξενερώσει για διάφορους λόγους, φανταστείτε ερχόμουν Ελλάδα και δεν τους έβλεπα. ''Κακομοίρα μην τους τον δώσεις, αλλά και ούτε να τους πεις ότι θα είμαστε εκεί''. Και τους ξέχασα τελείως! Ούτως ή άλλως ήξεραν πολύ καλά την πρωτεύουσα, δεν έπαιζε να γυρνάνε στα τουριστάδικα που θα πηγαίναμε εμείς. Ή έτσι νόμιζα.
Γυρνάμε οπότε με την φίλη μου την πόλη, η οποία είναι κι αχανής και ξαφνικά, κάποια μέρα, ακούμε φωνή από το υπερπέραν να καλεί: ''Underwater''. Συνειδητοποίηση 1η: κάποιος με καλεί. Συνειδητοποίηση 2η: έχει ελληνική προφορά. Γυρνάω το κεφάλι και τους βλέπω! Και σε λίγη ώρα πίναμε μπύρες με αυτούς που είχαμε προσπαθήσει πάση θυσία να αποφύγουμε. Έπαιξαν και κάποια στιγμιότυπα που μας εκνεύρισαν τα μάλα βεβαίως-βεβαίως και για να μην πολυλογώ η 1 εκ των ημερών της εκδρομής μας ήταν αφιερωμένη σε αυτούς.
Κατηγορία Αφηρημάδα
Είμαι αφηρημένη. Τελεία και παύλα. Τρώω πολύ δούλεμα γι'αυτό, αλλά κι εγώ ανατροφοδοτώ τους πάντες με υλικό για δούλεμα. Παράδειγμα, πριν 1μιση χρόνο είχα διαδικαστικά για την αναγνώριση του μάστερ μου στην Ελλάδα. Και πήγαινα πέρα-δώθε με φακέλους και διαφάνειες που είχαν μέσα δικαιολογητικά. Κάποια μέρα είχα πάρει το πτυχίο μου στο χέρι κι είχα πάει για αντίγραφο πτυχίου κι άλλα διαδικαστικά. Γυρνώ σπίτι, το πτυχίο σε διαφάνεια, πίνω νερό, διαβάζω κάτι, αυτοματοποιημένες κινήσεις.
Σε λίγες ώρες καθόμαστε όλη η οικογένεια και τρώμε. Αρχίζει η μάνα μου: ''Underwater πήγες για το πτυχίο''. ''Ναι''. ''Εντάξει, τα έκανες όλα''? ''Ναι''. ''Τα τακτοποίησες, αντίγραφα και πρωτότυπα''? ''Ναι'', αφηρημένα. ''Πού τα έβαλες? Όχι χύμα όπου βρήκες φαντάζομαι''. Κι αρχίζω να κάνω συνειρμούς στο μυαλό μου, καθώς οι κινήσεις που έκανα όταν μπήκα σπίτι ήταν ασυνείδητες. Και μου έρχεται φλασιά: ''Νομίζω ότι το πτυχίο μου είναι στα σκουπίδια''. Κι όντως αρχίζω να ψάχνω, κοιτάζω στην τσάντα, είχα μόνο τις φωτοτυπίες, κοιτάζω στην ανακύκλωση, δεν ήταν, κοιτάζω στα σκουπίδια κι ιδού! Ευτυχώς μέσα στην διαφάνεια. Το ασυνείδητό μου είχε μιλήσει (μάλλον φωνάξει) για το πού τοποθετώ την αξία του πτυχίου μου!
Κατηγορία Υπερφυσικό
Είμαι 19 χρονών. Για αρκετό καιρό αισθάνομαι άσχημα, αδιόρατο συναίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί, αλλά το αφήνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Κάποιο βράδυ Παρασκευής πάω για ύπνο, έχοντας από ώρα άσχημο προαίσθημα για τον αγαπημένο μου παππού. Το πρωί ξυπνάω και το συναίσθημα γίνεται πολύ έντονο. Χτυπάει το τηλ. και σα να γνωρίζω ότι κάποιος καλεί για να πει κάτι κακό για τον παππού. Έρχεται η αδερφή μου που το σήκωσε και μου λέει ότι ο παππούς έπαθε καρδιακό κι είναι στο νοσοκομείο. 2 εβδομάδες μετά πέθανε. Από τις πιο spooky εμπειρίες μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
09-12-09
11:18
χαχαχα
Αυτό που είπε η underwater μου θύμισε δική μου εμπειρία που οι γονείς καταλαβαίνουν με τις τηλεπαθητικές τους ικανότητες τη μαλ4κια που έχει κάνει το καμάρι τους
Κατηγορία: Στον κόσμο μου / Ταξίδια :p
Βρίσκομαι στο τρένο, μόλις έχω αποχαιρετήσει τους φίλους μου στο Παρίσι και τις όμορφες μέρες που πέρασα εκεί και ταξιδεύω για Μασσαλία, στον έρωτα της ζωής μου (υπερβολές βρε Ρόζα τώρα). Τέλος πάντων, είμαι άυπνη και πολύ κουρασμένη και τυγχαίνει να κάθομαι δίπλα σε μία ξινή τουρίστρια η οποία μου δημιούργησε και κόμπλεξ γιατί ενώ τραγουδούσα λίγο ψιθυριστά εκείνη έβαλε ωτοασπίδες. ΝΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
Μετά από ώρα το τρένο φτάνει στην εξ εν προβάνς και εγώ χαλαρώνω στη θέση μου και χαζεύω τον κόσμο που μπαινοβγαίνει στο τρένο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου είναι και με ρωτάει που βρίσκομαι, αν την παλεύω με τρένα και τα σχετικά. «Όλα καλά πατέρα, μην ανησυχείς.» και κλείνουμε το τηλέφωνο.
Αρχίζω τώρα εγώ και σκέφτομαι. Ο πατέρας μου ποτέ δε με παίρνει τηλέφωνο τα πρωινά γιατί έχει δουλειά. Συνήθως η μητέρα μου χτυπάει άκυρα τηλεφωνήματα όταν διαισθάνεται , πάντα σωστά, ότι έχω κάνει μαλ4κια άρα λες αυτή τη φορά να πήρε τη θέση της ο πατέρας; Ε αυτό είχε γίνει. Ακουγόταν η ανακοίνωση να απομακρυνθούν όλοι από τις πόρτες του τρένου για να φύγουμε κ εγώ ανακάλυψα ότι έπρεπε να αλλάξω τρένο. Πηδάω πάνω από την ξινή τουρίστρια, παίρνω τις τσάντες μου, κατεβαίνω κάτω και αρχίζω να χτυπάω το κουμπί της πόρτας και να αποχαιρετώ ταυτόχρονα την Εξ εν Προβάνς Μετά από αυτό βρίσκομαι σε ένα χάος, ξέρω μόνο ότι το τρένο καταλήγει Μοναχό.
Τέλος πάντων βγαίνω από τον πανικό ρωτάω κάποιον και μου λέει ότι η επόμενη στάση είναι το Τουλόν σε μισή ώρα και κάπως ηρεμώ αλλά παίρνω τον φίλο μου να του πω ότι θα αργήσω και ότι δεν ξέρω τι ώα θα πάω και τα σχετικά, οπότε με πιάνουν και λίγο τα κλάματα και κλείνουμε το τηλέφωνο και περιμένω τον ελεγκτή των εισιτηρίων. Υπέροχα, μετά από λίγο είναι δίπλα μου και μου ζητάει το εισιτήριο μου για Τουλόν, ε προφανώς δεν έχω, του δείχνω το εισιτήριο για Μασσαλία και του εξηγώ αλλά εκείνος με αγνοεί και με αναγκάζει τελικώς να βάλω τα κλάματα και να πω ότι πηγαίνω στην κηδεία της μητέρας μου για να με αφήσει ήσυχη
Το πιο πρόσφατο για το οποίο κι όλας σκέφτηκα το θέμα:
Κατηγορία: Φλάουερ Πάουερ
Τις τελευταίες εβδομάδες έμενα (χρησιμοποιώ αόριστο γιατί μόλις σήμερα το πρωί έφυγε ) με έναν ταξιδιώτη από την Πορτλαντ, τον πιο τρελό χίπι έβερ, ήρθαμε και δέσαμε κανονικότατα, ένας θεός ξέρει με πόσα άδεια μπουκάλια ενισχύσαμε την ανακύκλωση γυαλιού
Τέλος πάντων ένα από αυτά τα βράδια, είχαμε κανονίσει να βγούμε με μία παρέα αλλά λόγω της καταρρακτώδους βροχής μας το ακύρωσαν και μείναμε σπίτι. Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε και μου είπε ότι το πρωί είχε ανέβει στο Λυκαβηττό και είχε προσέξει κάτι κάκτους που μοιάζουν με αυτούς που μαγειρεύουν και τρώνε στην έρημο ή αυτούς που πουλάνε οι Μεξικάνοι στην Αμερική. Μου προτείνει λοιπόν να πάμε στο Λυκαβηττό (11 η ώρα το βράδυ) να κόψουμε κάκτους και να τους φάμε το επόμενο πρωί. Αρχίζω εγώ να παραπονιέμαι ότι βρέχει και μου τη σπάει γιατί γλιστράει ο δρόμος και δε μου αρέσει να περπατάω όταν βρέχει.
Και έρχεται η φαεινή ιδέα στην οποία δε μπορούσα να αντισταθώ.
Θα πάμε ξυπόλυτοι.
Ξεκινάμε λοιπόν ξυπόλυτοι από το σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί, μία σακούλα και ένα μαχαίρι και ανεβαίνουμε το Λυκαβηττό για κάκτους. Καταλήξαμε μεθυσμένοι, μούσκεμα στη βροχή να σκαρφαλώνουμε στα χώματα και ύστερα να τριγυρνάμε στα Εξάρχεια και να τσαλαβουτάμε σε όλες τις λίμνες του δρόμου.
Η βραδιά κατέληξε σε άκυρο σεξ αλλά οκ, θα μπορούσε αυτό να ήταν στις κομμένες σκηνές και η βραδιά να είναι αξέχαστη
Επιπλέον την επόμενη μέρα εκείνος ξύπνησε και μαγείρεψε τους κάκτους με κρεμμύδι, αυγά και τυρί και τα έφαγε (εγώ δεν έφαγα γιατί είχα hangover στο στομάχι μου). Μετά από μία ώρα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ζαλιζόταν και είχε μουδιάσει και ήταν ανίκανος να κουνήσει τα άκρα του. Ξέρασε, έκανε μπάνιο και συνήλθε. ΛΟΛ.
Αυτό που είπε η underwater μου θύμισε δική μου εμπειρία που οι γονείς καταλαβαίνουν με τις τηλεπαθητικές τους ικανότητες τη μαλ4κια που έχει κάνει το καμάρι τους
Κατηγορία: Στον κόσμο μου / Ταξίδια :p
Βρίσκομαι στο τρένο, μόλις έχω αποχαιρετήσει τους φίλους μου στο Παρίσι και τις όμορφες μέρες που πέρασα εκεί και ταξιδεύω για Μασσαλία, στον έρωτα της ζωής μου (υπερβολές βρε Ρόζα τώρα). Τέλος πάντων, είμαι άυπνη και πολύ κουρασμένη και τυγχαίνει να κάθομαι δίπλα σε μία ξινή τουρίστρια η οποία μου δημιούργησε και κόμπλεξ γιατί ενώ τραγουδούσα λίγο ψιθυριστά εκείνη έβαλε ωτοασπίδες. ΝΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ.
Μετά από ώρα το τρένο φτάνει στην εξ εν προβάνς και εγώ χαλαρώνω στη θέση μου και χαζεύω τον κόσμο που μπαινοβγαίνει στο τρένο. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατέρας μου είναι και με ρωτάει που βρίσκομαι, αν την παλεύω με τρένα και τα σχετικά. «Όλα καλά πατέρα, μην ανησυχείς.» και κλείνουμε το τηλέφωνο.
Αρχίζω τώρα εγώ και σκέφτομαι. Ο πατέρας μου ποτέ δε με παίρνει τηλέφωνο τα πρωινά γιατί έχει δουλειά. Συνήθως η μητέρα μου χτυπάει άκυρα τηλεφωνήματα όταν διαισθάνεται , πάντα σωστά, ότι έχω κάνει μαλ4κια άρα λες αυτή τη φορά να πήρε τη θέση της ο πατέρας; Ε αυτό είχε γίνει. Ακουγόταν η ανακοίνωση να απομακρυνθούν όλοι από τις πόρτες του τρένου για να φύγουμε κ εγώ ανακάλυψα ότι έπρεπε να αλλάξω τρένο. Πηδάω πάνω από την ξινή τουρίστρια, παίρνω τις τσάντες μου, κατεβαίνω κάτω και αρχίζω να χτυπάω το κουμπί της πόρτας και να αποχαιρετώ ταυτόχρονα την Εξ εν Προβάνς
Μετά από αυτό βρίσκομαι σε ένα χάος, ξέρω μόνο ότι το τρένο καταλήγει Μοναχό. Τέλος πάντων βγαίνω από τον πανικό ρωτάω κάποιον και μου λέει ότι η επόμενη στάση είναι το Τουλόν σε μισή ώρα και κάπως ηρεμώ αλλά παίρνω τον φίλο μου να του πω ότι θα αργήσω και ότι δεν ξέρω τι ώα θα πάω και τα σχετικά, οπότε με πιάνουν και λίγο τα κλάματα και κλείνουμε το τηλέφωνο και περιμένω τον ελεγκτή των εισιτηρίων. Υπέροχα, μετά από λίγο είναι δίπλα μου και μου ζητάει το εισιτήριο μου για Τουλόν, ε προφανώς δεν έχω, του δείχνω το εισιτήριο για Μασσαλία και του εξηγώ αλλά εκείνος με αγνοεί και με αναγκάζει τελικώς να βάλω τα κλάματα και να πω ότι πηγαίνω στην κηδεία της μητέρας μου για να με αφήσει ήσυχη
Το πιο πρόσφατο για το οποίο κι όλας σκέφτηκα το θέμα:
Κατηγορία: Φλάουερ Πάουερ
Τις τελευταίες εβδομάδες έμενα (χρησιμοποιώ αόριστο γιατί μόλις σήμερα το πρωί έφυγε ) με έναν ταξιδιώτη από την Πορτλαντ, τον πιο τρελό χίπι έβερ, ήρθαμε και δέσαμε κανονικότατα, ένας θεός ξέρει με πόσα άδεια μπουκάλια ενισχύσαμε την ανακύκλωση γυαλιού
Τέλος πάντων ένα από αυτά τα βράδια, είχαμε κανονίσει να βγούμε με μία παρέα αλλά λόγω της καταρρακτώδους βροχής μας το ακύρωσαν και μείναμε σπίτι. Αρχίσαμε λοιπόν να συζητάμε και μου είπε ότι το πρωί είχε ανέβει στο Λυκαβηττό και είχε προσέξει κάτι κάκτους που μοιάζουν με αυτούς που μαγειρεύουν και τρώνε στην έρημο ή αυτούς που πουλάνε οι Μεξικάνοι στην Αμερική. Μου προτείνει λοιπόν να πάμε στο Λυκαβηττό (11 η ώρα το βράδυ) να κόψουμε κάκτους και να τους φάμε το επόμενο πρωί. Αρχίζω εγώ να παραπονιέμαι ότι βρέχει και μου τη σπάει γιατί γλιστράει ο δρόμος και δε μου αρέσει να περπατάω όταν βρέχει.
Και έρχεται η φαεινή ιδέα στην οποία δε μπορούσα να αντισταθώ.
Θα πάμε ξυπόλυτοι.
Ξεκινάμε λοιπόν ξυπόλυτοι από το σπίτι μου με ένα μπουκάλι κρασί, μία σακούλα και ένα μαχαίρι και ανεβαίνουμε το Λυκαβηττό για κάκτους. Καταλήξαμε μεθυσμένοι, μούσκεμα στη βροχή να σκαρφαλώνουμε στα χώματα και ύστερα να τριγυρνάμε στα Εξάρχεια και να τσαλαβουτάμε σε όλες τις λίμνες του δρόμου.
Η βραδιά κατέληξε σε άκυρο σεξ αλλά οκ, θα μπορούσε αυτό να ήταν στις κομμένες σκηνές και η βραδιά να είναι αξέχαστη
Επιπλέον την επόμενη μέρα εκείνος ξύπνησε και μαγείρεψε τους κάκτους με κρεμμύδι, αυγά και τυρί και τα έφαγε (εγώ δεν έφαγα γιατί είχα hangover στο στομάχι μου). Μετά από μία ώρα ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ζαλιζόταν και είχε μουδιάσει και ήταν ανίκανος να κουνήσει τα άκρα του. Ξέρασε, έκανε μπάνιο και συνήλθε. ΛΟΛ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Youki
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Youki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,378 μηνύματα.
09-12-09
12:29
Ρε σεις οι αποπάνω...η ζωη σας μια ταινία!!!
Καλά Ηρώ δώστο για σενάριο παιδί μου αυτό με τον πρίγκηπα. Ποιος Παπακαλιάτης...
Λεπόν, κατηγορία: ταξίδια/ότι ναναι:
Κάποια χρόνια πριν, Αύγουστος, έχουμε κανονίσει με τον καλό μου διακοπές σε ακριτικό (πιο ακριτικό δεν γίνεται) νησί. Εμείς θα παμε Παρασκευή, οι υπόλοιποι θα ρθουν καποια στιγμή μεσα στη βδομάδα.
Στο γραφείο πανικός, έχει και μποφόρια κι εγώ είμαι μες στο άγχος αν θα προλάβω να φύγω στην ώρα μου και μη τυχόν και βγάλουν απαγορευτικό. Τελικά όλα βαίνουν καλώς και φτάνουμε στην ώρα μας στο λιμάνι για να μάθουμε ότι το πλοίο έχει βλάβη και το δρομολόγιο θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα.
Ο καλός μου θέλει να γυρίσουμε σπίτι να ψάξουμε να βρούμε τι θα κάνουμε για ΣΚ ( ε μη μεινουμε κι Αθηνα), εγώ επιμένω να κάτσουμε να πιούμε ένα καφεδάκι και να δούμε αν μπορούμε να πάμε σε κανα κοντινό νησάκι επιτόπου. Καθόμαστε λοιπόν σε ένα αναψυκτήριο που χει εκεί και το συζητάμε.
Παράλληλη ιστορία. 3 φίλοι που δεν έχουν άδεια και δεν θα ερχόντουσαν στο ακριτικό νησάκι μαζί μας, κανονίζουν για τριημεράκι σε κοντινό νησακι, για το οποίο το πλοίο φεύγει από το ίδιο λιμάνι. Η κοπελιά έχει πάρει μαζί της τα κλειδιά του μαγαζιού της μαμάς της και το συνειδητοποιεί αφού έχει ανέβει στο πλοίο. Παρακαλάει λοιπόν τους καπεταναίους να περιμένουν 2 λεπτά, να πεταχτεί στο αναψυκτήριο και να αφήσει τα κλειδιά για να περάσουν οι δικοί της να τα πάρουν. Ταυτόχρονα ο φίλος της τραβάει με την κάμερα τις αγωνιώδεις προσπάθειες της να τα καταφερει on time!!!
Εμείς λοιπόν πίνουμε το καφεδάκι μας και βλέπουμε μια κοπελιά να μας πλησιάζει τρέχοντας
- Ρε μωρό κοιτα αυτή την κοπέλα, δεν μοιαζει πολύ με την τάδε?
- Ωχ ναι ρε...τρομερό
-Ρε συ...ίδια είναι
-Ρε συ, δεν μπορεί είναι η τάδε
Η ιστορία τελειώνει με την κοπελιά να τρέχει μπροστά να προλάβει να μπει στο πλοίο και να τους πει να περιμένουν ενα λεπτό ακόμα, εμενα πίσω της φορτωμένη με 2 σάκους και τον καλό μου παραπίσω να προλάβει να βγάλει εισητήρια και να με προλάβει στο πλοίο το οποίο έχει ήδη καθυστερήσει να φύγει!
Η σκηνή είναι καταγεγραμένη στην κάμερα, 3 ανθρωπάκια να τρέχουν να προλάβουν και οι άλλοι 2 να λένε: "Ρε αυτοί που τρέχουν δεν μοιάζουν φοβερα με τα παιδιά?" "Ω ρεεε είναι τα παιδιά!!!"
Ψ: Τελικά κατέληξε σε ένα από τα καλύτερα ΣΚ που χω περάσει ποτέ.
Καλά Ηρώ δώστο για σενάριο παιδί μου αυτό με τον πρίγκηπα. Ποιος Παπακαλιάτης...
Λεπόν, κατηγορία: ταξίδια/ότι ναναι:
Κάποια χρόνια πριν, Αύγουστος, έχουμε κανονίσει με τον καλό μου διακοπές σε ακριτικό (πιο ακριτικό δεν γίνεται) νησί. Εμείς θα παμε Παρασκευή, οι υπόλοιποι θα ρθουν καποια στιγμή μεσα στη βδομάδα.
Στο γραφείο πανικός, έχει και μποφόρια κι εγώ είμαι μες στο άγχος αν θα προλάβω να φύγω στην ώρα μου και μη τυχόν και βγάλουν απαγορευτικό. Τελικά όλα βαίνουν καλώς και φτάνουμε στην ώρα μας στο λιμάνι για να μάθουμε ότι το πλοίο έχει βλάβη και το δρομολόγιο θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα.
Ο καλός μου θέλει να γυρίσουμε σπίτι να ψάξουμε να βρούμε τι θα κάνουμε για ΣΚ ( ε μη μεινουμε κι Αθηνα), εγώ επιμένω να κάτσουμε να πιούμε ένα καφεδάκι και να δούμε αν μπορούμε να πάμε σε κανα κοντινό νησάκι επιτόπου. Καθόμαστε λοιπόν σε ένα αναψυκτήριο που χει εκεί και το συζητάμε.
Παράλληλη ιστορία. 3 φίλοι που δεν έχουν άδεια και δεν θα ερχόντουσαν στο ακριτικό νησάκι μαζί μας, κανονίζουν για τριημεράκι σε κοντινό νησακι, για το οποίο το πλοίο φεύγει από το ίδιο λιμάνι. Η κοπελιά έχει πάρει μαζί της τα κλειδιά του μαγαζιού της μαμάς της και το συνειδητοποιεί αφού έχει ανέβει στο πλοίο. Παρακαλάει λοιπόν τους καπεταναίους να περιμένουν 2 λεπτά, να πεταχτεί στο αναψυκτήριο και να αφήσει τα κλειδιά για να περάσουν οι δικοί της να τα πάρουν. Ταυτόχρονα ο φίλος της τραβάει με την κάμερα τις αγωνιώδεις προσπάθειες της να τα καταφερει on time!!!
Εμείς λοιπόν πίνουμε το καφεδάκι μας και βλέπουμε μια κοπελιά να μας πλησιάζει τρέχοντας
- Ρε μωρό κοιτα αυτή την κοπέλα, δεν μοιαζει πολύ με την τάδε?
- Ωχ ναι ρε...τρομερό
-Ρε συ...ίδια είναι
-Ρε συ, δεν μπορεί είναι η τάδε
Η ιστορία τελειώνει με την κοπελιά να τρέχει μπροστά να προλάβει να μπει στο πλοίο και να τους πει να περιμένουν ενα λεπτό ακόμα, εμενα πίσω της φορτωμένη με 2 σάκους και τον καλό μου παραπίσω να προλάβει να βγάλει εισητήρια και να με προλάβει στο πλοίο το οποίο έχει ήδη καθυστερήσει να φύγει!
Η σκηνή είναι καταγεγραμένη στην κάμερα, 3 ανθρωπάκια να τρέχουν να προλάβουν και οι άλλοι 2 να λένε: "Ρε αυτοί που τρέχουν δεν μοιάζουν φοβερα με τα παιδιά?" "Ω ρεεε είναι τα παιδιά!!!"
Ψ: Τελικά κατέληξε σε ένα από τα καλύτερα ΣΚ που χω περάσει ποτέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
10-12-09
00:14
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
suspiria
Διάσημο μέλος
Η ρόζα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 2,065 μηνύματα.
10-12-09
03:06
Youkiii τέλειο
Κατηγορία: Ρομάντζο / φλάουερ πάουερ (γιατί μου τα θύμισε σήμερα)
Έχουμε περάσει όλη τη μέρα μαζί πολύ όμορφα γυρίζοντας τριγύρω και καταλήγουμε σε μία άκυρη πλατεία της Μασσαλίας, εγώ και αυτός. Μπαίνουμε σε ένα μίνι μάρκετ και παίρνουμε μία εξάδα μπύρες και αράζουμε εκεί κάπου και πίνουμε. Μετά από λίγο εγώ σηκώνομαι και αρχίζω να παίζω με ένα μαύρο πίτμπουλ που γυρνούσε κοντά μας και πραγματικά ήταν ολόιδιο με το δικό μου και ένιωθα πολύ όμορφα γιατί το δικό μου μου είχε λείψει πάρα πολύ. Οπότε καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με το αφεντικό του σκυλιού, ένα Πολωνό που μιλούσε λίγα αγγλικά και λίγα γαλλικά, πολύ 'ξηγημένο τυπά Με τα πολλά τελειώνει η εξάδα μας και ο δικός μου ρωτάει τον Πολωνό αν ξέρει μίνι μάρκετ ανοιχτό για μπύρες και εκεί πέφτει η πρόταση "Έχω στο σπίτι μου μπύρες, μπορούμε να πάμε και να καπνίσουμε και τίποτα αν θέλετε". Με αφήνει να κρατάω εγώ με το λουρί την σκυλίτσα και ξεκινάμε, στο δρόμο τελικά βρίσκουμε κι άλλο μίνι μάρκετ και παίρνουμε κι άλλες μπύρες και μετά φτάνουμε σπίτι του και πίνουμε κι άλλες μπύρες και καπνίζουμε. Το σπίτι του είναι ένα ψηλοτάβανο διαμέρισμα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας και έχει μία ολόκληρη αυλή δικιά του, όχι πολύ μεγάλη, αρκετή για να έχει τον εξοπλισμό του κάμπινγκ και του κανό, να παίζει η σκυλίτσα και να αναπνέουν αρκετά αναρριχώμενα φυτά.
Μετά από ώρα εγώ και ο δικός μου αποχαιρετάμε τον Πολωνό και βρισκόμαστε σε ένα σημείο της Μασσαλίας που ούτε καν ξέραμε αν είμαστε στη Μασσαλία ή στο Μπρούκλιν Περπατάμε λίγο και ο φίλος μου τσεκάρει σε μία γωνία ένα μικρό καθιστικό δίπλα σε κάτι κάδους. Αράζει σαν πασάς σε μία πολυθρόνα και δεν λέει να σηκωθεί με τίποτα. Τον τραβάω και εκείνος λιώμα με τραβάει πίσω. Θυμάμαι μες το μεθύσι να θέλω να παίξω με αυτήν την αντίδραση που έκανε στις κινήσεις του, που τον τραβούσα για να σηκωθεί και με τραβούσε προς το μέρος του πιο έντονα. Ε τελικά δεν ήθελα πολύ κουλουριάστηκα μέσα στην αγκαλιά του και μείναμε εκεί κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ο ένας πάνω στον άλλο, στους καναπέδες στα σκουπίδια, εγώ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος να κάνει beat boxing κατάλληλο και ταιριαστό με την ησυχία εκείνου του σημείου και την ηρεμία της νύχτας.
Όταν καταφέραμε να σηκωθούμε από εκεί πήγαμε για φαγητό σε ένα άκυρο μέρος, κοινώς βρώμικο, με κάτι τραπεζάκια στην πλατεία τα οποία σίγουρα ήταν αυτοκαθαριζόμενα με βιολογικούς τρόπους (βλ. βροχή) και σε ένα από αυτά καθίσαμε. Εκείνος έτρωγε απέναντι μου και εγώ προσπαθούσα να φάω το δικό μου φαγητό ανεπιτυχώς, και ότι κομμάτι από αυτό έπεφτε στο τραπεζάκι άπλωνε το χέρι του και το άρπαζε και το έτρωγε. Βρωμιααααααααρης!
Αυτά
Κατηγορία: Ρομάντζο / φλάουερ πάουερ (γιατί μου τα θύμισε σήμερα)
Έχουμε περάσει όλη τη μέρα μαζί πολύ όμορφα γυρίζοντας τριγύρω και καταλήγουμε σε μία άκυρη πλατεία της Μασσαλίας, εγώ και αυτός. Μπαίνουμε σε ένα μίνι μάρκετ και παίρνουμε μία εξάδα μπύρες και αράζουμε εκεί κάπου και πίνουμε. Μετά από λίγο εγώ σηκώνομαι και αρχίζω να παίζω με ένα μαύρο πίτμπουλ που γυρνούσε κοντά μας και πραγματικά ήταν ολόιδιο με το δικό μου και ένιωθα πολύ όμορφα γιατί το δικό μου μου είχε λείψει πάρα πολύ. Οπότε καταλήγουμε να κάνουμε παρέα με το αφεντικό του σκυλιού, ένα Πολωνό που μιλούσε λίγα αγγλικά και λίγα γαλλικά, πολύ 'ξηγημένο τυπά
Με τα πολλά τελειώνει η εξάδα μας και ο δικός μου ρωτάει τον Πολωνό αν ξέρει μίνι μάρκετ ανοιχτό για μπύρες και εκεί πέφτει η πρόταση "Έχω στο σπίτι μου μπύρες, μπορούμε να πάμε και να καπνίσουμε και τίποτα αν θέλετε". Με αφήνει να κρατάω εγώ με το λουρί την σκυλίτσα και ξεκινάμε, στο δρόμο τελικά βρίσκουμε κι άλλο μίνι μάρκετ και παίρνουμε κι άλλες μπύρες και μετά φτάνουμε σπίτι του και πίνουμε κι άλλες μπύρες και καπνίζουμε. Το σπίτι του είναι ένα ψηλοτάβανο διαμέρισμα στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας και έχει μία ολόκληρη αυλή δικιά του, όχι πολύ μεγάλη, αρκετή για να έχει τον εξοπλισμό του κάμπινγκ και του κανό, να παίζει η σκυλίτσα και να αναπνέουν αρκετά αναρριχώμενα φυτά. Μετά από ώρα εγώ και ο δικός μου αποχαιρετάμε τον Πολωνό και βρισκόμαστε σε ένα σημείο της Μασσαλίας που ούτε καν ξέραμε αν είμαστε στη Μασσαλία ή στο Μπρούκλιν
Περπατάμε λίγο και ο φίλος μου τσεκάρει σε μία γωνία ένα μικρό καθιστικό δίπλα σε κάτι κάδους. Αράζει σαν πασάς σε μία πολυθρόνα και δεν λέει να σηκωθεί με τίποτα. Τον τραβάω και εκείνος λιώμα με τραβάει πίσω. Θυμάμαι μες το μεθύσι να θέλω να παίξω με αυτήν την αντίδραση που έκανε στις κινήσεις του, που τον τραβούσα για να σηκωθεί και με τραβούσε προς το μέρος του πιο έντονα. Ε τελικά δεν ήθελα πολύ κουλουριάστηκα μέσα στην αγκαλιά του και μείναμε εκεί κι εγώ δεν ξέρω πόση ώρα, ο ένας πάνω στον άλλο, στους καναπέδες στα σκουπίδια, εγώ χωμένη μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος να κάνει beat boxing κατάλληλο και ταιριαστό με την ησυχία εκείνου του σημείου και την ηρεμία της νύχτας. Όταν καταφέραμε να σηκωθούμε από εκεί πήγαμε για φαγητό σε ένα άκυρο μέρος, κοινώς βρώμικο, με κάτι τραπεζάκια στην πλατεία τα οποία σίγουρα ήταν αυτοκαθαριζόμενα με βιολογικούς τρόπους (βλ. βροχή) και σε ένα από αυτά καθίσαμε. Εκείνος έτρωγε απέναντι μου και εγώ προσπαθούσα να φάω το δικό μου φαγητό ανεπιτυχώς, και ότι κομμάτι από αυτό έπεφτε στο τραπεζάκι άπλωνε το χέρι του και το άρπαζε και το έτρωγε. Βρωμιααααααααρης!
Αυτά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ellaki
Νεοφερμένος
Η ellaki αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 101 μηνύματα.
22-12-09
11:05
Παιδιά είναι γελοίο αυτό που μου συναίβει τις προάλλες... λέμε συνήθως ''κλέιστηκα στο ασανσέρ, στην τουαλέτα....'' αλλά σε συνοικιακό κινηματγράφο σπάνια το ακούει κανείς...κι όμως για θεσσαλονίκη μιλάμε, βλέπουμε την ταινία με μια φίλη , τελειώνει 1.30 , πάμε τουαλέτα, με το που βγαίνουμε τα φώτα κλειστά, χαζογελάμε ''ε σιγά θα βγούμε από την πίσω έξοδο'' , όλες οι πόρτες κλειδωμένες!! αμάν! αρχίζουμε να φωνάζουμε ''είναι κανείς εδω? μας ακούει κανεί?'' ΣΙΩΠΗ. Και κάπου εκεί ο ιδρώτας αρχίζει να τρέχει και ο πανικός να μας κυριεύει... κουνάμε χέρια στους ελάχιστους περαστικούς, μάς προσπερνούν (νομίζουν ότι κάνουμε πλάκα), τα κινητά μας δεν έχουν σήμα και το σταθερό του ταμείου καλέι μόνο εσωτερικά τηλέφωνα....ο πανικός μεγαλώνει!! επιτέλους σταματάει ένα παιδί , ξεσκίζεται στο ΄γελιο με το που ακούει την ιστορία μας και καλεί πυροσβεστική , απάντηση''εμείς δεν έχουμε αρμοδιότητα να διαρρήξουμε το κτίριο αν δεν επέμβει η αστυνομία''....καλαάααα, εντωμεταξύ να μαζεύεται κ άλλος κόσμος για συμπαράσταση κάνοντας φυσικά και χαβαλέ ''πηγαίνετε στο κυλικείο για ποπκόρν ή δείτε καμιά ταινία τζαμπέ'', παίρνει την ασυτνομία ''σοβαρά ε?? κλειστήκατε σε σινεμα τι μας λέτε!! καλά, κάλά περιμένετε εκεί (!) - λες και είχαμε αλλη επιλογή- και θα στειλουμε περιπολικό'' με τα πολλά μετά από καμιά ώρα και αφότου ένας γείτονας κάλεσε τον ιδιοκτήτη να μας ανοίξει.....ΝΑΙ! ΚΑΤΕΦΤΑΣΕ και η αστυνομία!!! πάντα στην ώρα της !!! ουφφφφφ, πλάκα είχε πάντως!
ουφφφφφ, πλάκα είχε πάντως!Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Noisette
Περιβόητο μέλος
Η Φωτεινός Θάλαμος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Συντάκτης και μας γράφει απο Νότιος Αμερική (Αμερική). Έχει γράψει 4,754 μηνύματα.
22-12-09
12:04
hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaha
hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahah...
εγώ πάντως θα καθόμουν να δω ότι ταινία είχε ο σινεμάς και μετά θα φώναζα την αστυνομία κτλ...
Υ.Γ:Με έκανες και γέλασα!!!
hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahah...
εγώ πάντως θα καθόμουν να δω ότι ταινία είχε ο σινεμάς και μετά θα φώναζα την αστυνομία κτλ...
Υ.Γ:Με έκανες και γέλασα!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
22-12-09
12:55
Να ΄σαι καλά, βρε ελλάκι, να 'σαι καλά και να γελάς όλο το 2010! Χαρούμενα Χριστούγεννα!Υγ:
...άκου ¨μη γελάσετε"!Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
22-12-09
13:20
Αν έπαιρνες τηλέφωνο κι έλεγες οτι υπάρχει βόμβα στο τάδε σινεμά, να δεις πώς θα τρέχανε...
Εγώ πάντως θα την άραζα με ποπ κορν και κοκακολίτσα να δω ταινία.
Εγώ πάντως θα την άραζα με ποπ κορν και κοκακολίτσα να δω ταινία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
gatouni8400
Δραστήριο μέλος
Η Χαρά Καλέ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Αισθητικός. Έχει γράψει 437 μηνύματα.
22-12-09
13:39
χα χα χα χα χα χα χα χα ειλικρινά τέλειο αυτο που πάθατε,γέλασα πάρα πολυ!!Θα το σκέφτομαι κ θα γελάω μόνη μου,χα χα!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
enrose
Δραστήριο μέλος
Η enrose αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 643 μηνύματα.
22-11-11
10:44
Η ιστορία μου/μας ξεκίνησε πρίν απο πολλά χρόνια, πολλά χιλιόμετρα μακρυά απο την Αθήνα. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, ήταν έλξη/επιθυμία για κάτι καινουργιο, κάτι που θα μας έκανε να ξεφύγουμε απο τα παλιά, κάτι που θα μας ανέβαζε ψηλά, πολύ ψηλά, ψηλότερα απο ποτέ.
Χωρίς πολλά λόγια, μόνο με τα μάτια καταλάβαμε πως ταιριάζουμε, όχι ερωτικά, άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο,αλλά σαν άνθρωποι. Αφού συστηθήκαμε, καθήσαμε στο ίδιο τραπέζι και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα. Πήγαμε όλοι μαζί για ποτό, μου πρότεινε να συνατηθούμε στην Αθήνα και χωρίς πολλά λόγια ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Την επόμενη μέρα έφυγε. Επέστρεψα και εγώ μετά απο λίγες μέρες και μόλις παρκαρα χτύπησε το κινητό μου, ήταν αυτός, μου πρότεινε να βγούμε το βράδυ.
Έτσι και έγινε, σμίξαμε σαν μια γροθιά, ταιριάζαμε τόσο πολύ, περνούσαμε τόσο καλά μαζί, όσο με κανέναν άλλο. Για καιρό βγαίναμε σαν φίλοι, άλλοτε με παρέα άλλοτε μόνοι, γυρνούσαμε καθημερινά στις 5 το πρωί και δεν τον ένοιαζε που μετά απο δύο ώρες ξυπνούσε για δουλειά. Αφήναμε τους άλλους και καταφεύγαμε μόνοι βόλτες με τις ώρες, μέχρι το πρωί.
Το καλό δεν άργησε να γίνει, αγκαλιάζοντας με με όλη του την τρυφερότητα και αγάπη με φίλησε γλυκά για πρώτη φορά, το ξέραμε και οι δύο πως υπήρχε έλξη αναμεσά μας, το γνωρίζαμε αλλα δεν το εκδηλώναμε. Μου ζήτησε να είμαι δίπλα του, στα καλά και στα κακά. Φύγαμε τριήμερο μακρυά απο όλους και απο όλα και βρήκαμε τον χαμένο μας ερωτισμό, την ενέργεια που είχαν απορροφήσει οι άλλοι.
Δεν το θυμάμαι εκείνο το μέρος, δεν το είδα ποτέ, θυμάμαι μόνο εκείνον, πόσο μ'άγαπούσε, πως μ 'αγκάλιαζε, πως με φιλούσε, σαν να μην είχε φιλήσει ποτέ άλλη.
Σήμερα, ζώ μαζί του, και είναι σαν εκείνο το πρώτο μας τριήμερο, μετά απο τόσα χρόνια, μαζί στα καλά και στα δύσκολα, μαζί ενάντια στο κακό και στη ζήλεια του κόσμου. Μαζί σαν μια γροθιά αγκαλιασμένοι για πάντα ενάντια στους κακεντρεχείς και ανεκπλήρωτους ανθρώπους. Μαζί για πάντα, με σημαία τον έρωτα...
Σ'αγαπώ
Χωρίς πολλά λόγια, μόνο με τα μάτια καταλάβαμε πως ταιριάζουμε, όχι ερωτικά, άλλωστε ήταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο,αλλά σαν άνθρωποι. Αφού συστηθήκαμε, καθήσαμε στο ίδιο τραπέζι και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα. Πήγαμε όλοι μαζί για ποτό, μου πρότεινε να συνατηθούμε στην Αθήνα και χωρίς πολλά λόγια ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Την επόμενη μέρα έφυγε. Επέστρεψα και εγώ μετά απο λίγες μέρες και μόλις παρκαρα χτύπησε το κινητό μου, ήταν αυτός, μου πρότεινε να βγούμε το βράδυ.
Έτσι και έγινε, σμίξαμε σαν μια γροθιά, ταιριάζαμε τόσο πολύ, περνούσαμε τόσο καλά μαζί, όσο με κανέναν άλλο. Για καιρό βγαίναμε σαν φίλοι, άλλοτε με παρέα άλλοτε μόνοι, γυρνούσαμε καθημερινά στις 5 το πρωί και δεν τον ένοιαζε που μετά απο δύο ώρες ξυπνούσε για δουλειά. Αφήναμε τους άλλους και καταφεύγαμε μόνοι βόλτες με τις ώρες, μέχρι το πρωί.
Το καλό δεν άργησε να γίνει, αγκαλιάζοντας με με όλη του την τρυφερότητα και αγάπη με φίλησε γλυκά για πρώτη φορά, το ξέραμε και οι δύο πως υπήρχε έλξη αναμεσά μας, το γνωρίζαμε αλλα δεν το εκδηλώναμε. Μου ζήτησε να είμαι δίπλα του, στα καλά και στα κακά. Φύγαμε τριήμερο μακρυά απο όλους και απο όλα και βρήκαμε τον χαμένο μας ερωτισμό, την ενέργεια που είχαν απορροφήσει οι άλλοι.
Δεν το θυμάμαι εκείνο το μέρος, δεν το είδα ποτέ, θυμάμαι μόνο εκείνον, πόσο μ'άγαπούσε, πως μ 'αγκάλιαζε, πως με φιλούσε, σαν να μην είχε φιλήσει ποτέ άλλη.
Σήμερα, ζώ μαζί του, και είναι σαν εκείνο το πρώτο μας τριήμερο, μετά απο τόσα χρόνια, μαζί στα καλά και στα δύσκολα, μαζί ενάντια στο κακό και στη ζήλεια του κόσμου. Μαζί σαν μια γροθιά αγκαλιασμένοι για πάντα ενάντια στους κακεντρεχείς και ανεκπλήρωτους ανθρώπους. Μαζί για πάντα, με σημαία τον έρωτα...
Σ'αγαπώ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iwnnaki
Νεοφερμένος
Η ιωαννα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Ηράκλειο (Κρήτη). Έχει γράψει 12 μηνύματα.
04-12-11
20:32
Ρε παιδια εγω δν εχω μια τοσο ξεκαρδιστικη ιστορια οσο οι δικιες σας αλλα θα πω κι εγω!!!
κατηγορια κωμωδια!!
μια μερα στο σχολειο ειχαμε κενο
και επειδη στην ταξη εχουμε πολλα <<ησυχα>> παιδια απο τον δευτερο οροφο που ημασταν ακουγομασταν μεχρι το γραφειο του διευθηντη που ηταν στο υσογειο!! ηρθε πανω μας ειπε να κανουμε ησυχια κι εφυγε μετα απο 2 λεπτα!! εμεις τα γαϊδουρια συνεχισαμε... εγω κι αλλα δυο παιδια βαζαμε μουσικη απο τα κινητα μας και καποια παιδια σηκωθηκαν και χορευαν!!! εγω ειχα παει στην εδρα ειχα βαλει και τα ποδια μ πανω εβαλα τα ακουστικα μ και ακουγα μουσικη... εκεινη τη στιγμη μου φωναξε ενα παιδι που με γουσταρε να παω λιγο στο θρανιο του!! εκατσα στη θεση τ κι εκεινος πηγε στον πινακα!! εγρα4ε τα αρχικα μας και ηταν κατι σαν ερωτικη εξομολογηση!! 
να εχουν βαλει κατι ερωτικα τραγουδια και να λενε διαφορα!! ενας <<εξυπνος>> απο την ταξη πηγε στον πινακα και εγραψε τα ονομα της φιλολογου μας και του μαθηματικου και απο κατω εγραψε κατι βλακειες!!! παροτι ολη η ταξη ξεκαρδιστηκε στα γελια κανεις δν θημηθηκε να τα σβησει και εμεινα μεχρι την επομενη ωρα μ ειχαμε μαθηματικα!! 
μπαινει μεσα ο καθηγητης και βλεπει στον πινακα αυτο που ηταν γραμμενο!!! εμεινε!!!! ειχε πολυ πλακα!!! αρχιζε ελεγε ποιος το εγραψε και φωναζε χτυπαγε το χερι στην εδρα και γενικα η κατασταση ειχε ξεφυγει!! πηγε να κατσει στην εδρα αλλα εγω οταν ειχα σηκωθει ειχα σπασει μια κυμωλια πανω στην καρεκλα και ειχε γινει ολη ασπρη!! μολις σηκωθηκε απο πισω ηταν ΣΚΑΤΑ!!!! στο διαδρομο ολοι γελαγαν και απο τα νευρα τ επεσε στις σκαλες και πηγε και εκατσε πανω σε ντοματες που ειχαν πεσει απο καποιο παιδι!! μετα εφοσον ειχε καταλαβει οτι ειχε γινει περιγυλος κατεβηκε στο γραφειο των καθηγητων και ολοι των κοιταζαν καλα καλα.... μεχρι και ο διευθηντης τον εδιωξε για την υπολοιπη μερα!!! χαχαχαχαχα!!!!
κατηγορια κωμωδια!!
μια μερα στο σχολειο ειχαμε κενο
και επειδη στην ταξη εχουμε πολλα <<ησυχα>> παιδια απο τον δευτερο οροφο που ημασταν ακουγομασταν μεχρι το γραφειο του διευθηντη που ηταν στο υσογειο!! ηρθε πανω μας ειπε να κανουμε ησυχια κι εφυγε μετα απο 2 λεπτα!! εμεις τα γαϊδουρια συνεχισαμε... εγω κι αλλα δυο παιδια βαζαμε μουσικη απο τα κινητα μας και καποια παιδια σηκωθηκαν και χορευαν!!! εγω ειχα παει στην εδρα ειχα βαλει και τα ποδια μ πανω εβαλα τα ακουστικα μ και ακουγα μουσικη... εκεινη τη στιγμη μου φωναξε ενα παιδι που με γουσταρε να παω λιγο στο θρανιο του!! εκατσα στη θεση τ κι εκεινος πηγε στον πινακα!! εγρα4ε τα αρχικα μας και ηταν κατι σαν ερωτικη εξομολογηση!! να εχουν βαλει κατι ερωτικα τραγουδια και να λενε διαφορα!! ενας <<εξυπνος>> απο την ταξη πηγε στον πινακα και εγραψε τα ονομα της φιλολογου μας και του μαθηματικου και απο κατω εγραψε κατι βλακειες!!! παροτι ολη η ταξη ξεκαρδιστηκε στα γελια κανεις δν θημηθηκε να τα σβησει και εμεινα μεχρι την επομενη ωρα μ ειχαμε μαθηματικα!! μπαινει μεσα ο καθηγητης και βλεπει στον πινακα αυτο που ηταν γραμμενο!!! εμεινε!!!! ειχε πολυ πλακα!!! αρχιζε ελεγε ποιος το εγραψε και φωναζε χτυπαγε το χερι στην εδρα και γενικα η κατασταση ειχε ξεφυγει!! πηγε να κατσει στην εδρα αλλα εγω οταν ειχα σηκωθει ειχα σπασει μια κυμωλια πανω στην καρεκλα και ειχε γινει ολη ασπρη!! μολις σηκωθηκε απο πισω ηταν ΣΚΑΤΑ!!!! στο διαδρομο ολοι γελαγαν και απο τα νευρα τ επεσε στις σκαλες και πηγε και εκατσε πανω σε ντοματες που ειχαν πεσει απο καποιο παιδι!! μετα εφοσον ειχε καταλαβει οτι ειχε γινει περιγυλος κατεβηκε στο γραφειο των καθηγητων και ολοι των κοιταζαν καλα καλα.... μεχρι και ο διευθηντης τον εδιωξε για την υπολοιπη μερα!!! χαχαχαχαχα!!!! Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
