passenger123
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lady31ath
Νεοφερμένος
Σιγουρα η απωλεια καποιου ανθρωπου ειναι σημαντικη. Η απωλεια μιας εργασιας αρκετα σοβαρο ζητημα. Η απωλεια σχεσης και οτι αλλου σημαντικου θεωρει ο καθενας ειναι σοβαρο ζητημα.
Μας επηρεαζει σε πολυ μεγαλο βαθμο και σε καποιες περιπτωσεις ειναι δυσκολο να το ξεπερασουμε ακομα και μετα απο μεγαλο χρονικο διαστημα. Και σε καποιες περιπτωσεις αφηνει τραυματα.
Απλα πρεπει να αντιμετωπισουμε αυτες τις καταστασεις.
Για εμενα το κλαμμα βοηθαει, να φωναξω, να εκτονωθω καπως. Απο εκει και περα μπορει να εχω καποιες ωρες εως μερες αδρανειας , που περναω στην αρνηση. Οταν συνειδητοποιησω πιο ψυχραιμα οτι αυτο που συνεβη σε εμενα μπορει να εχει συμβει και σε αλλα ατομα, τοτε γινομαι πιο αντικειμενικη. Και αρχιζω να ψαχνω λυση, οταν φυσικα ειναι εφικτο αυτο.
Απο εκει και περα θα πρεπει να εχω πιο πολλα στοιχεια για να απαντησω και να συμβουλεψω καποιον.
Παντως στην ιστορια του ανθρωπου μεγαλες καταστροφες οδηγησαν ατομα να κανουν εκπληκτικη προοδο σε καποιους τομεις. Απο ενα κακο μπορει να προελθει κατι πολυ καλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
passenger123
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
tsarachaf
Περιβόητο μέλος
Τελικά ο φόβος της απώλειας , ( εργασίας , σχέσης , ότι θεωρεί ο καθένας μας σημαντικό ) ,παρεμβαίνει στην ζωή μας με αρνητικό πρόσημο ; και άν ναί πως θα μπορούσαμε να την διαχειριστούμε με κάποιο άλλο τρόπο έτσι ώστε να καταλήξουμε σε θετικά αποτελέσματα .
Ω ναι, πιστευω οτι το παρεμβαινει... Αλλα το προσημο δεν ειναι παντοτε αρνητικο...
Η αληθεια ειναι οτι μας αρεσει η σταθεροτητα και η σιγουρια και δεν θελουμε να τις αφηνουμε για κατι ασταθες και αβεβαιο... Περιμενουμε να ειμαστε εξασφαλισμενοι πριν κανουμε μια ριψοκινδυνη προσπαθεια... Αυτο αλλοτε μας κραταει πισω κι αλλοτε μας προστατευει, απο τραγικα λαθη που θα μας πηγαιναν ακομη πιο πισω...
Ο φοβος αλλωστε ειναι απο τα μεγαλυτερα κινητρα για μας τους ανθρωπους...
Το πως να το διαχειριστουμε δεν ειναι καθολου ευκολο... Πιστευω πως θελει insight, να καταλαβαινουμε ποτε η αλλαγη και η απωλεια ειναι τελικα ωφελιμη και τοτε να προχωραμε... Αλλα αυτο απαιτει πολυ βαθια γνωση του εαυτου μας αλλα και μεγαλη σοφια...
Υγ. Να μας τον πεις τον τιτλο του βιβλιου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
passenger123
Εκκολαπτόμενο μέλος
Αναλύοντας σκέψεις όπως το να αποτελέσει ο φόβος κίνητρο γιά δημιουργία (φόβος με διαχείριση συνεχόμενου θετικού προσήμου) πιστεύω είναι πολλές φορές μή αποτελεσματικό, γιατί αρκετοί άνθρωποι διαχειρίζονται πραγματικές ευκαιρίες ( εργασίες - σχέσεις - σημαντικά πράγματα ) στην ζωή τους φοβούμενοι το "αποφασιστικό ρίσκο" της επόμενης κίνησης και παραδίδοντας τα όπλα ακόμα και στο 99% της προσπάθειάς τους (στο παρά '5) με αποτέλεσμα να βιώνουν "φαύλους κύκλους".
Αναλύοντας περαιτέρω σε ένα σημείο που θεωρώ ότι λειτουργεί θετικά και εν μέρει δημιουργικά ο φόβος της απώλειας ( αν και στηρίζεται συχνά σε κίνητρα ιδιοτέλειας ) είναι η απο κοινού αντιμετώπιση εξωτερικών προβλημάτων ,( κοινός νούς ) ,τα οποία θέτουν σε κίνδυνο όμοια συμφέροντα δύο ή περισσοτέρων ατόμων ( ενός ζευγαριού , μιάς επιχείρησης και των μελών της ή σκεφθείτε κάτι άλλο ) με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση δεσμών που σε διαφορετικές περιπτώσεις ίσως δεν ήταν ..ότι το καλύτερο , και χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει το ότι θα παραμείνει η θετική κατάσταση μετά την αντιμετώπιση και επίλυση του κινδύνου .
Τον τίτλο του βιβλίου δεν μπορώ να τον αναφέρω , όμως το όνομα του συγγραφέα (πρόκειται ουσιαστικά γιά έργο δύο ατόμων)
πιστεύω πως μπορώ να τα γράψω : ORI BRAFMAN . ROM BRAFMAN , χωρίς σε καμιά περίπτωση να αποτελεί κάποιο είδος διαφήμισης του έργου τους .
Συνεχίζω να περιμένω και άλλες απαντήσεις στην διαχείριση καταστάσεων οι οποίες μας ωθούν σε μή λογικές αποφάσεις όταν εμπνέονται και τροφοδοτούνται απο "τον φόβο της απώλειας" των "κεκτημένων μας ".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rosa azul
Πολύ δραστήριο μέλος
Κατα την αποψη μου ναι...παραιμβαινει με αρνητικο προσημο....διοτι ο φοβος ως συναισθημα εμποδιζει το μυαλο να λειτουργησει ψυχραιμα και λογικα με αποτελεσμα οι πραξεις μας αντι να εχουν θετικο να εχουν αρνητικο αποτελεσμα .Σε ακραιες δε περιπτωσεις ,οταν ο φοβος ειναι πολυ μεγαλος, παρατεταμενος και το ατομο βιωνει μια ιδιαιτερα εντονη στρεσσογονα κατασταση ,δυναται να υποπεσει και σε καταθλιπτικες καταστασεις ,κατω απο τις οποιες το ατομο δεν δυναται να χειριστει καθολου τις καταστασεις της ζωης του ,ανευ ιατρικης βοηθειας.Aφορμή για το παρόν θέμα για συζήτηση αφορά η πρόσφατη ανάγνωση ενός βιβλίου το οποίο για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω τον τίτλο .Εκείνο που θα ήθελα να σχολιάσουμε είναι περισσότερες εξηγήσεις του φαινομένου , που ίσως έχετε αντιμετωπίσει, της μή ορθής ανάλυσης καταστάσεων - πορισμάτων εκ μέρους ενός ατόμου σε ανακύπτοντα προβλημάτα όταν αυτά συνοδεύονται από τον φόβο της απώλειας εκ μέρους του υφισταμένων θετικά καταστάσεων στην ζωή του με αποτέλεσμα την εκτέλεση απο μέρους του λύσεων ενάντια στην λογική και τις επικρατέστερες αποφάσεις με εξέλιξη την ουσιαστική ζημία .; και άν ναί πως θα μπορούσαμε να την διαχειριστούμε με κάποιο άλλο τρόπο έτσι ώστε να καταλήξουμε σε θετικά αποτελέσματα .Τελικά ο φόβος της απώλειας , ( εργασίας , σχέσης , ότι θεωρεί ο καθένας μας σημαντικό ) ,παρεμβαίνει στην ζωή μας με αρνητικό πρόσημο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
passenger123
Εκκολαπτόμενο μέλος
.Κατα την αποψη μου ναι...παραιμβαινει με αρνητικο προσημο....διοτι ο φοβος ως συναισθημα εμποδιζει το μυαλο να λειτουργησει ψυχραιμα και λογικα με αποτελεσμα οι πραξεις μας αντι να εχουν θετικο να εχουν αρνητικο αποτελεσμα
Σωστή παρατήρηση , αλλά και πάλι φίλη μου δεν απαντάς στον τρόπο "διαχείρισης" της όλης κατάστασης , εκτός άν εννοείς τον "απόλυτο φόβο" ο οποίος ίσως "εκμηδενίσει" την δυνατότητα διαχείρισης και τελικά μας οδηγήσει στο απευκταίο .Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για φόβο με δυνατότητα γέννεσης παθολογικών καταστάσεων ,που όντως χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης.
Εγώ μιλάω εδώ για τον φόβο με δυνατότητα διαχείρισης , θετικής ή αρνητικής εκ μέρους μας , με γνώμονα πάντα την "προστασία" εκ μέρους μας θετικών καταστάσεων στην ζωή μας που γιά τον λόγο αυτό μας αναγκάζουν ακόμη και να ακολουθήσουμε μιά "παράλογη συμπεριφορά" που μέχρι τότε δεν υπήρχε κάν στην ζωή μας και να φθάσουμε ίσως σε αποφάσεις ακόμη και "ενάντιες" στους νόμους και τις συνθήκες της έως τότε μας ζωής ( να λειτουργήσουμε δηλαδή κατά πολύ εγωιστικά και με μέτρο το προσωπικό μας συμφέρον ενάντια στην λύση που είναι γενικά αποδεκτή αλλά απλά δεν μας ευνοεί ) .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
rosa azul
Πολύ δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
lady31ath
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
passenger123
Εκκολαπτόμενο μέλος
Δεν καταλαβαινω την ερωτηση για να σας απαντησω. Το εχω χασει λιγο το θεμα. Μπορειτε να απλοποιησετε την απορια σας?
Δεν πρόκειται για κάποια απορία εδώ αγαπητή φίλη .
Αντίθετα εδώ εξετάζουμε μιά γενική διαπίστωση που ίσως ζήσαμε και εμείς κάποτε στην ζωή μας ..
Την αντίδρασή μας απέναντι στην επερχόμενη δυνατότητα απώλειας ενός πολύτιμου για εμας πράγματος στην ζωή μας , υπό το κράτος του φόβου -[ επειδή ακριβώς είναι κατι πολύτιμο για εμας ]- και την κατάληξη στην διαπραγμάτευση στο μυαλό μας πράξεων -[τα οποία χαρακτηρίζονται παραλογες συμπεριφορές ]- με μόνο άλλοθι την μή απώλεια του πολύτιμου πράγματος μας.
Είναι θεμιτό τελικά να ξεφύγουμε απο αυτή την κατάσταση και πώς θα αντιμετωπίζατε "αντικειμενικά" το όλο ζήτημα , πριν εξελιχθεί σε "παράλογη συμπεριφορά" .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
stellamak
Νεοφερμένος
κάνουμε στη ζωή μας.Οταν οφόβοι μασ μας κατακυριεύουν και γίνονται εμμονές τότε μπορεί να μασ οδηγήσουν σε παράλογες συμπεριφορες και να χάσουμε τη μπάλα. Τότε δε πρόκειται να λύσουμε κανένα πρόβλημα ,ούτε να πάρουμε σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας. Οι απώλειες είτε υπάρχει φόβος
είτε όχι έρχονται δυστηχώς στη ζωή μας γι αυτό πρέπει να τις απόδεχόμαστε με σωστή διαχείρηση για
ναπροχωράμε και να εξελισόμεθα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Pure_Seduction
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
prwteas
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χαρουλιτα
Διάσημο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
γτ συμαντικο ρολο παιζει κ η διαθεση μας την χρονικη εκεινη στιγμη.
Εχω παρατηρησει στον εαυτο μου οτι οταν μου συμβαινει μια απωλεια(σχεση,επαγγελμα,φιλικο επιπεδο ή οτι αλλο) αν ειμαι καλα
ψυχολογικα,τοτε αντιμετωπιζω πιο αναλαφρα μια τετοια κατασταση ενω οταν αισθανομαι ασχημα σιγουρα με κυριευει φοβος κ σκεψεις ακραιες
σε σημειο να θλιβομαι εσωτερικα!
Δυστηχως οταν ερχομαι αντιμετωπη με τετοιου ειδους προβληματισμους δε μπορω να ξερω εκ των προτερων πως θα τις αντιμετωπισω!
Απλα φτανω στο ναδιρ,καταστρεφομαι οσο δεν παει κ αρχιζω ξανα το ''χτισιμο'' της εσωτερικης μου βλαβης!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
giannisvitara
Εκκολαπτόμενο μέλος
Δεν πρόκειται για κάποια απορία εδώ αγαπητή φίλη .
Αντίθετα εδώ εξετάζουμε μιά γενική διαπίστωση που ίσως ζήσαμε και εμείς κάποτε στην ζωή μας ..
Την αντίδρασή μας απέναντι στην επερχόμενη δυνατότητα απώλειας ενός πολύτιμου για εμας πράγματος στην ζωή μας , υπό το κράτος του φόβου -[ επειδή ακριβώς είναι κατι πολύτιμο για εμας ]- και την κατάληξη στην διαπραγμάτευση στο μυαλό μας πράξεων -[τα οποία χαρακτηρίζονται παραλογες συμπεριφορές ]- με μόνο άλλοθι την μή απώλεια του πολύτιμου πράγματος μας.
Είναι θεμιτό τελικά να ξεφύγουμε απο αυτή την κατάσταση και πώς θα αντιμετωπίζατε "αντικειμενικά" το όλο ζήτημα , πριν εξελιχθεί σε "παράλογη συμπεριφορά" .
τι εννοεις ? τι σκεπτεσααι να κανεις?αν δε γινεις συγκεκριμενος πως να σου απαντησει καποιος?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 010239
Επισκέπτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Ζώντας το σήμερα σα να μην υπάρχει αύριο γιατί αύριο δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος.πως θα μπορούσαμε να την διαχειριστούμε με κάποιο άλλο τρόπο έτσι ώστε να καταλήξουμε σε θετικά αποτελέσματα .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
sweeney todd
Νεοφερμένος
Φόβος είναι η επίγνωση του απευκταίου πιθανού, κακός σύμβουλος η αφοριστική.. 'γενική αλήθεια'Ο φόβος είναι κακός σύμβουλος
Στείλε pm να στο αναλύσω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Guest 209912
Επισκέπτης
Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως οι πρώτοι ζουν μια ζωή νιχιλιστικου ηδονισμου ενώ οι δεύτεροι μια ζωή νοήματος.
Όταν εισαι νιχιλιστης δεν βλέπεις κανένα σκοπό στην ζωή. Συνεπώς αυτό που κάνεις είναι να στρέφεται στο κυνήγι της χαράς. Προσπαθείς με κάθε τρόπο να αισθάνεσαι χαρούμενος κυνηγώντας το επόμενο high. Βγάζεις λεφτά, κανείς σχέσεις, γίνεσαι όμορφος, αποκτάς δύναμη ετσι ώστε να αισθάνεσαι καλά. Κάθε ένα από τα νέα σου αποκτήματα έρχεται πακέτο και με μια νέα φοβία, την φοβία να το χάσεις. Όσο περνάνε τα χρόνια και ο θάνατος ζυγωνει αρχίζεις να εστιάζεις όλο και περισσότερο σε όσα έχασες. Αρχίζεις να τα τρελενεσαι με τα μαλλιά σου, αρχίζεις να τρελενεσαι με τις ρυτίδες, αρχίζεις να τρελενεσαι με τα γόνατα που πονάνε. Φοβάσαι τοσο πολύ το θάνατο που πρέπει πάση θυσία να βρεις νέο τρόπο να αποκτήσεις ένα high χαράς και να ξεχάστεις. Έτσι καταλήγεις στον πάσης φύσεως ηδονισμό και όσο περνάνε τα χρόνια ο φόβος φουντώνει.
Αντίθετα όταν έχεις ένα όραμα στην ζωή, ζεις μια ζωή νοήματος. Το όραμα είναι μια πραγματικότητα την οποία πρέπει να κατασκευάσεις και είναι τοσο σημαντική για εσένα που προτιμάς να πεθάνεις παρα να σταματήσεις να την διεκδικείς. Οι άνθρωποι με όραμα δεν ζουν ζωές ηδονισμου. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι τους θεωρούν τρελούς. Δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται να στερούνται τις χαρές της ζωής και να θυσιάζουν τα πάντα γι αυτό το κάτι. Κι όμως οι δεύτεροι δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να κυνηγήσουν την ηδονή γιατι δεν υπάρχει εξ αρχής το κενό στην ζωή τους που αυτή καλείται να γεμίσει.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 39 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
- Luludaki
- penelopenick
- *
- harry akritas
- *
- charmander
- *
- *
- *
- *
- *
- Libertus
- louminis
- johnsala
- *
- sokliap
- gwgw_5
- Εχέμυθη
-
Φορτώνει...
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.