Κριτική για το "Κόκκινο"

Πριν καιρο πηγα στην παρασταση "Κοκκινο" με το Σταματη Φασουλη.
Διαβασα δυο κριτικες.
Η μια μου φανηκε περιεργη και δυσνοητη. Δεν καταλαβαινω τι εννοει και τι θελει να πει, ειδικα στο συγκεκριμενο αποσπασμα :

Ακόμη κι αυτές, όμως, αξίζουν ενδεχομένως καλύτερη μοίρα από τα ρουθουνίσματα, τα γλωσσοπεταρίσματα, την κλεισμένη φωνή και τη μενίρ παρουσία του πρωταγωνιστή, ο οποίος προσεγγίζει τον Ρόθκο με τον ίδιο τρόπο που προσεγγίζει όλους τους ρόλους. Δεν έχει καμία διαφορά και πιθανότατα δεν θα μπορούσε να έχει. Ο Φασουλής καταφέρνει το ακατόρθωτο: να κάνει τον Ρόθκο μανταμέ. Να τον πάει στο κομμωτήριο, να του βάλει ρόλεϊ, να του κάνει πιστολάκι και να τον ψεκάσει με μπόλικη λακ. Να τον κάνει κι αυτόν καλοχτενισμένη κυρία που ανάβει τα ειδικά τοποθετημένα φώτα στο σαλόνι (ή στην πλατεία του θεάτρου, όπως συμβαίνει στην παράσταση) για να επιδείξει χαρωπή τα νέα της αποκτήματα.

( ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο Ρόθκο μανταμέ - πολιτισμός )



Αντιθετα η κριτικη της Ελενης Πεταση ηταν κατανοητη :

Κριτική θεάτρου: «Κόκκινο» του Τζον Λόγκαν, στο «Δημήτρης Χορν» (15/3/2011) | Θέατρο