Εθνικισμός

Nana

Δραστήριο μέλος

Η Nana αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται IT. Έχει γράψει 602 μηνύματα.
Λοιπόν φίλοι μου εγώ είναι εθνικιστής.
Είμαι ένας κακός εθνικιστής, ένα -κατά την άποψή σας-"σταγονίδιο" του παρελθόντος, που αγαπά τη πατρίδα του και θεωρεί χρέος του να την υπερασπίζεται. Που δεν θεωρεί γονιδιακά τους άλλους λαούς κατώτερους, αλλά πιστεύει πως κάποιοι από αυτούς -έστω και υπό την σκέπη της εξουσίας τους-,εγκλημάτησαν κατά της Ανθρωπότητος, χωρίς ποτέ να ζητήσουν συγνώμη. (ΗΠΑ-ΙΣΡΑΗΛ-ΤΟΥΡΚΙΑ-περίοδος Σταλινισμού).
Το "συγνώμη" των Γερμανών, κατετέθη επίσημα, αν και τα εγκλήματα του ναζισμού δεν καθαγιάζονται με ένα απλό συγνώμη.
Είμαι λοιπόν ένας αμετανόητος εθνικιστής, γιατί νοιώθω απέραντη αγανάκτηση στη θέα της βεβήλωσης των δικών μου ιερών και οσίων, από ανθρώπους που επικαλούνται την Δημοκρατία. Ιερών και οσίων με τα οποία έχει ο καθένας το δικαίωμα να διαφωνεί, αλλά πάντως ,ΚΑΝΕΝΑ, να τα καίει δημοσίως.Δεν νομίζω ότι για τα δικά του προσωπικά, επαγγελματικά ή σεξουαλικά αδιέξοδα του φταίει ο Χριστός, η Σημαία, ή το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη. Και η αηδία μου γίνεται μέγιστη όταν προβάλλουν εκείνοι οι στωικοί πρωτοπόροι, ομιλούντες -ως άλλοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι- για ένα "μεμονωμένο γεγονός".
Είμαι λοιπόν ένας κάκιστος εθνικιστής, γι όλους εκείνους που υπερασπίζονται πρόθυμα τα δικαιώματα όλων των άλλων λαών (και καλά κάνουν ως πνευματικοί άνθρωποι), αλλά δεν μπήκαν ποτέ στο κόπο, επί 33 συναπτά έτη, να διαδηλώσουν και για τα δικαιώματα όλων εκείνων των- αμούστακων τότε παιδιών- που γύρισαν από την Κύπρο το 74, χωρίς χέρια και πόδια.
Που δεν θυμήθηκαν, ποτέ, -όλως τυχαίως-να διαδηλώσουν για τους 1600 αγνοούμενους. Ίσως να μην είχαν την "άνωθεν" κομματική εντολή.
Είμαι ένας κακός εθνικιστής που με αφορίζετε κοινωνικά μέσω του όρου, επιδή απλά τα δικά μου "πιστεύω" δεν συμπίπτουν με τα δικά σας. Εσείς που αντιμάχεστε την μισαλλοδοξία, και υπερασπίζεσθε την διαφορετικότητα.

Γι'αυτά που λες εσύ εδώ δε νομίζω να διαφωνούν οι περισσότεροι, ούτε νομίζω ότι έχουν καμία σχέση με αυτά που έχουν ειπωθεί σε αυτό το post και εμένα και κάποιους άλλους μας έχουν φέρει αντιμέτωπους με τον "εθνικισμό".

Για το μόνο που έχω αντίρρηση είναι το τμήνα σε bold. Αν θεωρούμε π.χ. τον κάθε Αμερικάνο εθελοντή στον στρατό υπεύθυνο για τις ενέργειες της κυβέρνησης του (που είναι εν μέρει υπεύθυνος), το ίδιο εγώ θα έλεγα και για το στρατό του Μ.Αλέξανδρου που για τους λαούς που ουσιαστηκά κατέκτησε τότε, δε θα ήταν και ο καλύτερος άνθρωπος. Εμείς ζητήσαμε ποτέ συγγνώμη από αυτούς;;; Όπως επίσης μπορεί να αναφέρεις τους λαούς των ΗΠΑ, ΙΣΡΑΗΛ, ΕΣΣΔ κλπ παραπάνω, αλλά στην τελική και ΟΛΟΙ εμείς έχουμε το μερίδιο ευθύνης για ό,τι γίνεται στον πλανήτη...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ειλικρινής

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Ειλικρινής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,079 μηνύματα.
Δεν βλέπω τίποτα το μεμπτό στοκείμενο εκτός από το κομμάτι που έκανα bold!
Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό το κομμάτι αντιπροσωπεύει κανέναν από δω μέσα!
Τώρα για την έννοια έθνος, έρχομαι εδώ να δώσω μια απάντηση στους κατά καιρούς "αρνητές εθνικής ταυτότητας" που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα "έθνη" είναι δημιούργημα του 18ου και 19ου αιώνα και σώνει και καλά όσοι πιστεύουμε στην έννοια του Εθνους είμαστε φασίστες και σωβινιστές!
Δεν είναι όμως απλά θέμα ιστορικής ανάλυσης. Αλλά ψυχιατρικής. Και εξηγούμαι. Είναι κατανοητό να προσπαθείς να αποδείξεις ότι ανήκεις σε μια ομάδα. Το ανάποδο όμως; Ειδικά άν θα πρέπει γι' αυτό να σοδομήσεις πάνω στις παραδόσεις σου; Γιατί να το κάνεις;

Φυσικά ο καθένας έχει τα δικά του ελατήρια. Προσωπικά όμως βλέπω ένα μοτίβο (στις "ζωντανές" μου σχέσεις τουλάχιστον, που ξέρω τις προσωπικότητες με καθολικότερο τρόπο). Το super ego, οι προγονικές παρακαταθήκες κλπ. δημιουργούν υποχρεώσεις και ευθύνες. Μιας μορφής ηθική. Οι περισσότεροι αυτό δεν αντέχουν. Την κριτική της παράδοσής τους. Και την στάση ζωής που αυτή απαιτεί. Προτιμούν να δημιουργήσουν την δικιά τους. Γιατί όλοι έχουν μία. Από τα τραβέλια μέχρι τους κατά συρροή φονιάδες. Διανοητές για να αντλήσουν "ψήγματα", που θα τους βοηθήσουν να φτιάξουν την "κουρελού" που τους βολεύει θα βρούν. Προσωπικά έχω βαρεθεί να συζητάω. Δεν οδηγεί πουθενά...αν θέλετε πηγές όμως για να δείτε ότι το έθνος αποτελεί μια συνέχεια μέσα στους αιώνες και δεν είναι πρόσφατο δημιούργημα ευχαρίστως να σας δώσω...



Μάλλον εννοείς "κράτος".


Όχι,εννοώ Έθνος!
Ήμασταν έθνος ακόμα κι όταν δεν είχαμε κρατική υπόσταση!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Rempeskes

Επιφανές μέλος

Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
Δεν εννοώ αυτό. Είπα ότι η έρευνα καταλήγει πως τα κράτη είναι σύγχρονο δημιούργημα.

Το πρόβλημα προκύπτει εκεί που οι δύο έννοιες συναγγίζονται. Εκεί ο πατριωτισμός εκβλαστάνει μερικές φορές δύσμορφος :worry: με παραφυάδες την Μισαλλοδοξία, την Προγονοπληξία, την Ορθοδοξία κλπ κλπ...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

tanos56

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο tanos56 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 182 μηνύματα.
Rembeske

Eίδα πάλι το πρόβλημα με τη τηγανίτα στο πεδίο Laplace.

Τελικά είναι χαοτικό(!!!)

Ίσως φταίει η κυρά Μέλπω, που τους έφτιαξε.
Είναι χοντρή, μακρόθεν ανοργασμική, πίνει σαν νέγρος, φοράει σαγιονάρα με μαργαρίτα, έχει πορτοκαλί αναπτήρα bic, μιλάει πολύ για τον Καρατζαφέρη και έχει στο αριστερό μπράτσο ένα μεγάλο εμβόλιο.

Nana

1. Για το Μ. Αλέξανδρο και τον Ναπολέοντα, ας μην τρελλαθούμε....
Υπο την έννοια αυτή, θα έπρεπε-από τα βάθη των αιώνων- να ενοχοποιήσουμε όλους τους λαούς, αφού στο Μεσαίωνα διατηρούσαν δούλους.
Μίλησα, τόσο από Νομική, όσο και από Ανθρωπιστική άποψη, για εγκλήματα πολέμου, τα οποία διεπράχθησαν κατά την περίοδο της Νεώτερης παγκόσμιας Ιστορίας,-κατά παράβαση/ παραβίαση- υφιστάμενων συνθηκών Δικαίου, υπονοώντας τον συγκεκριμένο όρο "γενοκτονία".
Η δολοφονία στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα 800.000 αθώων ανθρώπων "άνευ αποχρώντος λόγου", το φούρνισμα βρεφών στο Νταχάου, η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων από το Τουρκικό Κράτος, τα εκλήματα του Στάλιν, είναι πράξεις, οι οποίες εμπίπτουν νόμω και έργω στον παραπάνω όρο και δεν καταγράφονται ιστορικά -υπό παρόμοια μορφή-, ούτε στην αντζέντα πεπραγμένων του Μ. Αλεξάνδρου, ούτε του Ναπολέοντα.
Αυτά για τα βάθη των αιώνων...με τα οποία πάντως με συγκίνησες, γιατί συμβαίνει να είμαι και ρομαντικός

2. Η σημερινή νοσηρή κατάσταση της κοινωνίας μας, δεν είναι προιόν του εθνικισμού, αλλά κάποιων απίθανων ανεύθυνων τυπάκων, οι οποίοι πολεμώντας τον, κατά λάθος τρόπο , τον ανασυνθέτουν, τον αναπαράγουν και τελικά τον ισχυροποιούν.
Και θα ισχυροποιείται αυτός αδιάλειπτα , όσο παρατηρούνται και επιτείνονται τα σηπτικά της φαινόμενα. Όσο η ανεξέλεγτη κοινωνική βία διανθίζεται από ομάδες προβληματικών ανθρώπων, οι οποίοι από τα 15 τους, αποθρασύνονται από την ατιμωρησία, την κοινωνική ανοχή και την συμπαράταξη των όποιων "προοδευτικών", η κοινή γνώμη θα πηγαίνει "αλλού".
Αν συνεχιστούν η πολιτική διαφθορά, το κύμα των λαθρομεταναστών, χωρίς να ελέγχει ουδείς, ποιοι και πόσοι μπαίνουν, τότε θα πρέπει να περιμένεις τα επόμενα χρόνια άνοδο της ακροδεξιάς και κλιμάκωση του ρατσισμού.
Όσο καίμε τις σημαίες και βεβηλώνουμε μνημεία, θα δημιουργήσουμε μόνοι μας και άλλες-πολύ περισσότερες "Χρυσές αυγές".
Γύρνα και δες το ποσοστό του κόμματος, που πρώτο, έχει αναδείξει σε σημαία του, το πόλεμο κατά του εθνικισμού και της εκκλησίας, την συμπαράσταση του στις καταλήψεις Λυκείων και στους Λαθρομετανάστες.
Αν το ξεπεράσει ποσοστικά ο Καρατζαφέρης ( τί τύπος κι αυτός...) θα γελάσει και ο πας πικραμένος.
Το 1993 το ΕΚΚΕ (εθνικό κοινωνικό κέντρο ερευνών) διεξήγαγε μακρόχρονη έρευνα (αναζήτησέ την στo σχετικό site) σχετικά με το "ποιους θεσμούς εμπιστεύεται ο Νεοέλληνας". Στην όλη μελέτη είχε συνδράμει τότε το Α.Π.Θ . Θέλεις να πληροφορηθείς τα αποτελέσματα?
73% Στρατός-69% Εκκλησία. Οι υπόλοιποι θεσμοί (Κοινοβούλιο-Δικαιοσύνη κ.λ.π κινήθηκαν κοντά στο 3%).
Μπορεί σε κάποιους να βολεύει η απλοική προσέγγιση ότι "το σύνολο του Ελληνικού Λαού, στερείται πολιτικής ωριμότητος, στοιχειώδους μνήμης, ιστορικής παιδείας κ.α", ωστόσο το φαινόμενο αυτό -19 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση- θα έπρεπε να προβληματίσει όλους μας, πολύ σοβαρά σχετικά με το τι φταίει.
Κάποιους μπορεί να μη τους ενδιαφέρουν τα παραπάνω .
Ωστόσο είναι ένα στατιστικό στοιχείο υπαρκτό και ιδιαίτερα σοβαρό, το οποίο καταγράφει αντιλήψεις, κρατούσες και διαμορφούμενες απόψεις, που κάποτε θα πρέπει να μπούμε στο κόπο να ερμηνεύσουμε.
Υπό την έννοια αυτή και επειδή βρίσκεις ότι η αρχική μου αναφορά δεν δεν έχει σχέση με τον εθνικισμό, σου αναφέρω απλά ότι αυτός δεν εκφύεται κοινωνικά αυτόματα και αναίτια.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν κάποτε και τις αιτίες που τον εκκολάπτουν ...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
Ας επανέλθουμε στο θέμα.

Ιδεολογία και Πίστη του Εθνικισμού

Ο Δημήτριος Βεζανής υπήρξε πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος και συνταγματολόγος. Οι υπηρεσίες προς την Πατρίδα ήταν διαρκείς και επίμονες σε πολλούς τομείς. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα (1904 – 1968 ). Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτωρ της Σχολής Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Διετέλεσε υφηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών (1932). Έκτακτος καθηγητής της ιδίας έδρας 1948 – 1951 και 1953 – 1956. Έκτακτος καθηγητής της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο.
Διετέλεσε Νομάρχης Άρτας το 1930 – 1931 και διευθυντής Ι.Κ.Α. το 1936 – 1948.
Απόσπασμα άρθρου του Δημητρίου Σ. Βεζανή στο περιοδικό «Νέα Πολιτική» - Φεβρουάριος 1940, όπου ο Βεζανής αναφέρεται στις έννοιες Εθνικισμός – Συντηρητισμός – Δημοκρατία – Σοσιαλισμός.


Ο σήμερον επικρατών τύπος πολιτεύματος εις ολόκληρον τον πολιτισμένον κόσμον διαφέρει ριζικώς από το επικρατούν πολίτευμα κατά τον 19ον και τας αρχάς του 20ου αιώνος.
Τόσον από απόψεως κρατικής οργανώσεως όσον και από απόψεως επιδιωκομένων κρατικών σκοπών επήλθε μία πλήρης ανατροπή και επανάστασις μίας νέας πνευματικής και πολιτικής κοσμοθεωρίας: του Εθνικισμού.
Πολλοί θεωρούν τον Εθνικισμόν ως αντίδρασιν κατά των ιδεών της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Εις την πραγματικότητα όμως ο Εθνικισμός δεν είναι άρνησις αλλά θέσις, και ακριβέστερον μία σύνθεσις των ιδεών της Δημοκρατίας και του Συντηρητισμού.
Από τας ιδέας του Συντηρητισμού παρέλαβεν την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον παράγοντα του Κράτους, το οποίον θεωρεί, ως προϋπόθεσιν του πολιτισμού.
Από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν παρέλαβεν τον έρωτα και την πρωτεύουσαν θέσιν ην δίδει εις τον λαόν και το συμφέρον του συνόλου.
Αλλά πέραν αυτών χωρίζεται ο Εθνικισμός ριζικώς και από τον Συντηρητισμόν και από τας Ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Από τον Συντηρητισμόν χωρίζεται εις δύο σημεία.

Πρώτον. Από το επαναστατικόν και ριζοσπαστικόν πνεύμα, το οποίον διέπει την νέαν εθνικιστικήν κίνησιν.
Δεύτερον. Από το περιεχόμενον το οποίον δίδει εις το Κράτος. Ο Συντηρητισμός εθεώρει την κοινωνίαν ως κάτι το στατικόν και το ακίνητον. Το Κράτος δεν ήτο τίποτε άλλο παρά ένα όργανον δια να διατηρούν οι κατέχοντες και οι κυβερνώντες την θέσιν των, έναντι των αρχομένων. Ο Εθνικισμός ο οποίος ως πολιτική κίνησις προήλθεν από τα σπλάχνα του λαού και έχει κλείσει μέσα εις την ψυχήν του όλον τον πόνον του δυστυχούντος λαού και της περιφρονημένης και καταπεπατημένης εθνικής ιδέας, διαβλέπει εις το Κράτος το ισχυρόν μέσον δια την πραγμάτωσιν των σκοπών της λαϊκής ανυψώσεως και της εθνικής αναγεννήσεως.
Αλλά άβυσσος χωρίζει τον Εθνικισμόν από τας ιδέας της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Όσον αφορά πρώτον την οργάνωσιν του Κράτους, ο εθνικισμός πιστεύει ακραδάντως, ότι η κυβέρνησις δεν πρέπει να ανήκει εις τον άμορφον και τυφλόν όγκον του αριθμού αλλ’ εις την γρανιτίνην θέλησιν και δύναμιν των αρίστων οι οποίοι ενσυνειδήτως και με όλην την επίγνωσιν των ευθυνών, αναλαμβάνουν το βάρος της εξουσίας.
Ο Κοινοβουλευτισμός ως πολιτικόν σύστημα αποτελεί δια την αντίληψιν του Εθνικισμού όχι μόνον την χειρίστην επιβουλήν εναντίον των υψηλών ιδεωδών τα οποία επιδιώκει ο Εθνικισμός, αλλά και την θρασυτέραν εκμετάλλευσιν και το αισχρότερον παίγνιον των ολίγων ανηθίκων, δήθεν αντιπροσώπων του λαού, εις βάρος του λαού και της μάζης των ψηφοφόρων.
Η διοίκησις η οποία περισσότερον παντός άλλου επλήγη από την δημοκρατικήν παραλυσίαν πρέπει να αποκαθαρθή τόσον από απόψεως προσωπικού, όσον και από απόψεως οργανώσεως δια να καταστή μηχανισμός μεγίστης δυνατής ακριβείας και αποδόσεως δια την εν τελευταίω βαθμώ πραγμάτωσιν της θελήσεως του Κράτους.
Δια τον Εθνικισμόν και δια τους Εθνικιστάς παραμένει ως ιδεώδες η στρατιωτικοποίησις της Διοικήσεως. Μόνον δι’ αυτού του τρόπου δυνάμεθα να ελπίσωμεν ότι το εθνικόν Κράτος θα ανταποκριθή εις τα τεράστια προβλήματα τα οποία έχει να αντιμετωπίση.
Αλλά και απόψεως περιεχομένου και σκοπών, ο Εθνικισμός διαφέρει ριζικώς από την Δημοκρατίαν και τον Σοσιαλισμόν.
Ο Εθνικισμός αναχωρεί από την αντίληψιν, ότι δεν υπάρχει τίποτε εις την κοινωνίαν το οποίον να είναι ανώτερον του συμφέροντος του συνόλου. Δικαιώματα φυσικά τα οποία προϋπάρχουν της κοινωνίας και τα οποία δεν δύναται η κοινωνία να θίξη δεν υπάρχουν, ούτε αν υπήρχαν θα ανεγνωρίζοντο από το Κράτος.

Ο Εθνικισμός πιστεύει, ότι υπέρ παν άλλο υπάρχει το σύνολον, η ολότης, και ότι κάθε ατομικόν συμφέρον και δικαίωμα το οποίον προσκρούει, ή δεν εξυπηρετεί θετικώς το σύνολον, δεν έχει λόγον υπάρξεως και πρέπει να καταργήται.
Αλλά και από την σοσιαλιστικήν νοοτροπίαν διαφέρει ριζικώς η πολιτική θέσις του Εθνικισμού. ΟΣοσιαλισμός εν τη ισοπεδωτική του μανία αδιαφορεί δια τας συνεπείας τας οποίας θα ασκήση επί της παραγωγής η πλήρης των εισοδημάτων εξίσωσις. Τουναντίον ο Εθνικισμός προσδεδεμένος εις την πραγματικότητα φρονεί, ότι ουδεμία εξίσωσις των εισοδημάτων επιτρέπεται να θίξη τας βάσεις και τα θεμέλια της παραγωγής.
Απαράβατον όριον πάσης διανομής, είναι η παραγωγή.
Αλλ’ ακόμη και όσον αφορά τον τρόπον της ικανοποιήσεως των οικονομικών αναγκών διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και η Δημοκρατία αντιλαμβάνονται τον λαός ως μηχανικόν άθροισμα των εν μία ωρισμένη στιγμή ζώντων ατόμων.
Κατ’ ανάγκην λοιπόν η φροντίδα και η μέριμνα αφορά μόνον και μόνον αυτά και ο Σοσιαλισμός μεταβάλλεται εις παροχήν βοηθείας εις ζώντα συγκεκριμένα άτομα.
Ο Εθνικισμός τουναντίον αντιλαμβανόμενος τον λαόν ως οργανικόν σύνολον των παρελθουσών, παρουσών και μελλουσών γενεών, δεν αποβλέπει μόνον εις τους ζώντας, αλλ’ εις την αιωνίαν υπόστασιν του λαού. Κατ’ ακολουθίαν η φροντίδα και η μέριμνα δεν περιορίζεται εις τους νυν ζώντας, αλλ’ εις την ατελείωτον σειράν των γενεών.
Χωρίς να παραγνωρίζη ο Εθνικισμός το παρόν, θεραπεύει το μέλλον. Οικοδομεί και δημιουργεί έργα πολιτισμού, πραγματικά μνημεία των οποίων προορισμός δεν είναι μόνον η ικανοποίησις των αναγκών του λαού, αλλά και η ύψωσις του πολιτιστικού επιπέδου. Δι’ αυτών των έργων διαδηλούται και συμβολίζεται ακόμη η θέλησις του έθνους να υπάρχη, να αυξάνεται εις δύναμιν και εις πολιτισμόνκαι να υπερνικά και αυτόν ακόμη τον χρόνον.
Τέλος και ως προς ένα άλλο σημείον διαφέρει ο Εθνικισμός του Σοσιαλισμού. Ο Σοσιαλισμός και ιδίως ο Κομμουνισμός θέτουν εις πρώτην μοίραν την οικονομίαν και γενικώτερον την ύλην.
Όλαι αι άλλαι εκδηλώσεις του πνεύματος και του πολιτισμού, αποτελούν απλάς «συναρτήσεις» υλικών παραγόντων. Το παν εξαντλείται δια την αντίληψιν αυτήν εις την οικονομίαν και τας οικονομικάς σχέσεις εν τη κοινωνία, Απέναντι της πεπλανημένης αλλά και αυθάδους αντιλήψεως, η οποίααρνείται παν ό,τι μέγα και ευγενές εδημιούργησεν ο άνθρωπος επί της γης αυτής, ο Εθνικισμός διακηρύσσει, ότι αι πνευματικαί αξίαι επέχουν την ανωτέραν θέσιν εν τη ανθρωπίνη κοινωνία.
Η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής και η δημιουργία ενός πραγματικού πνευματικού πολιτισμού, υπερέχουν εις αξίαν από τη δημιουργίαν μιας πολιτείας στηριζομένης εις την οικονομίαν και ομοιαζούσης με ένα απέραντον συναλλακτικόν γραφείον, σκοπός του οποίου είναι να έλθουν όλοι εις λογαριασμόν.
Μέσα δε από τας πνευματικάς αυτάς αξίας, και από την θρησκείαν, την οικογένειαν και από τας άλλας ανθρωπίνους αξίας εις πρώτην μοίραν έρχεται η «Ιδέα του Έθνους». Έθνος ως κοσμοθεωρία και ως κέντρον περί το οποίον στρέφεται ολόκληρος η ιδεολογία του Εθνικισμού, είναι η συναίσθησις της ενότητος κάθε ατόμου προς το εθνικόν σύνολον, η πλήρης συνείδησις της εξαρτήσεως της ατομικής ευτυχίας ή δυστυχίας από την ευτυχία ή δυστυχίαν του συνόλου αυτού και η μέχρι θυσίας και αυτής της ζωής βαίνουσα απόφασις δια την υπεράσπισιν του έθνους τόσον έναντι των εξωτερικών, όσον και έναντι των εσωτερικών του εχθρών. Αυτή είναι εν ολίγοις η ιδεολογία του Εθνικισμού.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
να κάνουμε κ μια κατάθεση ελπίδας,
μιας και τα ερηπιωμένα με λέξεις
μπορεί να μοιάζουν με ζαχαρωτά σύννεφα...?






Σε είδα…
Σε είδα
να κλαδεύεις τις επιθυμίες σου,
να γίνεσαι το κάτοπτρο της νύχτας.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δόντια σου.
Σε είδα…
Σε είδα
να διπλώνεις την ψυχή σου,
να αραιώνουν τα όνειρά σου
επικίνδυνα.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δάκρυά σου.
Έκλεισα σ’ ένα φάκελο τα αστέρια
και σου τον έσπρωξα κάτω απ’ την πόρτα.
«Πάρε τα χνάρια αυτής της γης
και, κοίτα, να ξανάλθεις. Πατρίδα
είναι όπου κοιτάς. Τα άλλα, όλα,
κ α τ α ν ά λ ω σ η».

με αυτό το ποίημα της Αναστασίας Μιχελάκη,
ο νους μου πάει στην απόλυτη ασφυξία
των ανθρώπων που τους κάνουμε να νιώθουν
πιο ξένοι.
η καταλαγή, η γαλήνη δίνει νόημα στη ζωή.

γίναμε οι άνθρωποι που φωλιάζουν στην τρύπα
του φιδιού επειδή έχουμε την εγκατάλειψη μέσα μας.

χώμα νερό κ άχυρο, άνθρωποι της λάσπης.

λιώνουμε με το πέρασμα του χρόνου,
ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους κακούς μας
τρόπους...

παρατεινόμενη λησμονιά αγάπης...


απλώς αισθηματικά λόγια,
απλώς γλυκούλικες σκέψεις του νόστου?

θα δείξει...



υγ. πρέπει να στήσουμε τεράστιες φωτιές στους χειμώνες
για να ζεστάνουμε τις καρδιές μας.
εθνικισμοί , του έσω τέρατος τροπισμοί..
μια αστραφτερή εικόνα από ένα λαμπάκι που καίγεται,
γινήκαμε.

:worry:


έλα, θέλω attack force, at once,
να αγάλλομαι
...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

giosx

Δραστήριο μέλος

Ο Γοργίας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Χειρούργος και μας γράφει απο Ασία. Έχει γράψει 652 μηνύματα.
να κάνουμε κ μια κατάθεση ελπίδας,
μιας και τα ερηπιωμένα με λέξεις
μπορεί να μοιάζουν με ζαχαρωτά σύννεφα...?



Σε είδα…
Σε είδα
να κλαδεύεις τις επιθυμίες σου,
να γίνεσαι το κάτοπτρο της νύχτας.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δόντια σου.
Σε είδα…
Σε είδα
να διπλώνεις την ψυχή σου,
να αραιώνουν τα όνειρά σου
επικίνδυνα.
«Δεν έχω πια πατρίδα» να μιλάς
μέσα απ’ τα σύμβολα τα δάκρυά σου.
Έκλεισα σ’ ένα φάκελο τα αστέρια
και σου τον έσπρωξα κάτω απ’ την πόρτα.
«Πάρε τα χνάρια αυτής της γης
και, κοίτα, να ξανάλθεις. Πατρίδα
είναι όπου κοιτάς. Τα άλλα, όλα,
κ α τ α ν ά λ ω σ η».

με αυτό το ποίημα της Αναστασίας Μιχελάκη,
ο νους μου πάει στην απόλυτη ασφυξία
των ανθρώπων που τους κάνουμε να νιώθουν
πιο ξένοι.
η καταλαγή, η γαλήνη δίνει νόημα στη ζωή.

γίναμε οι άνθρωποι που φωλιάζουν στην τρύπα
του φιδιού επειδή έχουμε την εγκατάλειψη μέσα μας.

χώμα νερό κ άχυρο, άνθρωποι της λάσπης.

λιώνουμε με το πέρασμα του χρόνου,
ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους κακούς μας
τρόπους...

παρατεινόμενη λησμονιά αγάπης...


απλώς αισθηματικά λόγια,
απλώς γλυκούλικες σκέψεις του νόστου?

θα δείξει...



υγ. πρέπει να στήσουμε τεράστιες φωτιές στους χειμώνες
για να ζεστάνουμε τις καρδιές μας.
εθνικισμοί , του έσω τέρατος τροπισμοί..
μια αστραφτερή εικόνα από ένα λαμπάκι που καίγεται,
γινήκαμε.
:worry:


έλα, θέλω attack force, at once,
να αγάλλομαι
...

attack force, at once,.....
Here i come 2 U....
"ερηπιωμένα"
:P

:alljumpy:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
Τι είναι φασισμός

Φασισμός. Μία έννοια ισοδύναμη με το Απόλυτο Κακό. Μία λέξη, η προφορά της οποίας προκαλεί ανατριχίλα και αποτροπιασμό σε κάθε «φιλελεύθερο», «δημοκρατικό» πολίτη.

Είναι η απόλυτη κατηγορία. Είσαι δολοφόνος, παιδεραστής, απατεώνας, κλέφτης, νταβατζής; Ακόμη και η βαρύτατη κατηγορία του εθνοπροδότη ωχριά μπροστά στον χαρακτηρισμό κάποιου ως «φασίστα».

Είναι η απόλυτη ύβρις. Η μετά βδελυγμίας άρνηση-αποστροφή- καταδίκη αυτής της ανήκουστης «ύβρεως» αποτελεί διαπιστευτήριο για την «δημοκρατικότητα» του καλού πολίτη και τεκμήριο για την ένταξή του στο υπέροχο και παραδείσιο «πάνθεον» της τόσο φανταστικής «Δημοκρατίας» μας.

Η έμπρακτη πολεμική εναντίον του «Φασισμού» αποτελεί περγαμηνή για την είσοδο ενός απλού θνητού στον Ιερό Ναό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Συνεπώς το αξίωμα του «Αντι-φασισμού» ανάγεται πλέον σε θρησκεία. Και όπως κάθε θρησκεία, έχει κι αυτός (ο «αντι-φασισμός») τους αγίους του, τους μάρτυρές του, τους τύπους του και τις λατρείες του. Όπως στις ανατολικές θρησκείες η Κοσμογονική πάλη διεξάγεται ανάμεσα στο «Καλό» και το «Κακό», έτσι και στην θρησκεία του «αντι-φασισμού», η πάλη αυτή λαμβάνει σάρκα και οστά.

Το «Κακό» στις μανιχαϊστικές νοηματικές διαδρομές του «αντι-φασίστα» ενσαρκώνεται από τον Φασισμό. «Φασίστες» κατά περίπτωσιν είναι πολλοί: δεξιοί, ακροδεξιοί, εθνικιστές, νέο-ναζί, εθνικοσοσιαλιστές, πατριώτες, σοσιαλδημοκράτες, ιμπεριαλιστές, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, σιωνιστές, εθνικομπολσεβίκοι, σταλινικοί, τροτσκιστές, ρεφορμιστές, ρεβιζιονιστές, χούλιγκανς, οι απλοί τραμπούκοι κ.ο.κ. (στην παραπάνω λίστα μπορείτε να προσθέσετε όσες ακόμη κατηγορίες «φασιστών» θέλετε. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος).

Με βάση αυτή τη μανιχαϊστική λογική, μπορούμε να οδηγηθούμε στο εξής συμπέρασμα. Ο Φασισμός βρήκε στο πρόσωπο του «Αντι-φασισμού» το καλύτερό του συμπλήρωμα. Γιατί ο δεύτερος αποστέρησε τον πρώτο από κάθε χρήσιμο προσδιορισμό, υποβιβάζοντάς τον στο επίπεδο μιας φράσης «του συρμού».

Τι είναι τελικά ο Φασισμός;
Αυτό επιχειρώ να εξετάσω, χωρίς καμμία διάθεση «καταδίκης» του ή εξωραϊσμού του.

Ο Φασισμός υπήρξε ο μεγάλος νικημένος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολύ εύκολα, λοιπόν, και χωρίς ιδεολογική αντίσταση οι νικητές, είτε του καπιταλιστικού, είτε του κομμουνιστικού στρατοπέδου, όρισαν τον φασισμό σαν το ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΑΚΟ της μεταπολεμικής εποχής και στον οποιοδήποτε εχθρό τους απέδωσαν τον χαρακτηρισμό του «φασίστα».
Παρ' όλα αυτά, η ιδέα που κυριάρχησε στην Ευρώπη του μεσοπολέμου δεν έκλεισε τον κύκλο της, παρ' όλο το γεγονός ότι οι εποχές είχαν δραματικά αλλάξει καθώς και τα δεδομένα.
Δειλά - δειλά μετά τον πόλεμο, άρχισαν να εμφανίζονται κινήματα εθνικά, που είχαν σαν πρωταγωνιστές τους πρόσωπα του παλαιού εθνικοσοσιαλιστικού ή φασιστικού καθεστώτος. Όμως, χώρος για μια νέα «φασιστική» πολιτική κίνηση δεν υπήρχε πλέον στην Δύση και ήταν αδύνατον λόγω του ολοκληρωτικού δικτατορικού καθεστώτος να υπάρξει στην Ανατολή. Ενέργειες δολιοφθοράς και αντάρτικα υπήρχαν στην Γιουγκοσλαβία μέχρι σχεδόν το 1950, καθώς και στην Γερμανία, ενώ σε δεκάδες χιλιάδες ανέρχονταν οι φυγάδες σε Ισπανία και προς τι χώρες της Λατινικής Αμερικής. Γερμανοί, Ιταλοί, Ούγγροι, Κροάτες, Ρώσοι, Ουκρανοί, κατέφυγαν άλλοι στην Μαδρίτη, άλλοι στην Αργεντινή, άλλοι στην Βραζιλία και την Παραγουάη. Πολύ εύστοχα για την κατάσταση που επικρατούσε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την δημιουργία ενός νέου φασιστικού κινήματος γράφει στο έργο του «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ» ο καθηγητής Στάνλεϋ Πέιν:

«Η κατάπνιξη των πολιτικών ελευθεριών στην Ανατολή και η ανάπτυξη μιας σε μεγάλο βαθμό σταθερής δημοκρατίας στη Δύση δεν άφησε πολιτικό χώρο σε ριζοσπαστικές εναλλακτικές λύσεις, ενώ η μακρά και άνευ προηγουμένου ευημερία στη Δυτική Ευρώπη που ξεκίνησε γύρω στο 1950 απεσόβησε σε μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές εντάσεις, στον μεταπολεμικό κόσμο οι μεγαλύτερες ανταγωνιστικές ιδεολογικές δυνάμεις μοιράζονταν έναν κοινό ουμανιστικό υλισμό, αποκλείοντας έτσι τόσο τον παλιό ιδεαλισμό, όσο και το βιταλισμό. Ο θρίαμβος του ηδονιστικού και καταναλωτικού υλισμού αφαιρούσε το έδαφος από υπόγεια καλέσματα για επαναστατικό ασκητισμό και ιδεαλισμό - είτε φασιστικό είτε κομμουνιστικό. Η γενική κρίση της εξουσίας στον δυτικό κόσμο, μαζί με τους ευρέως αποδεκτούς κανόνες ισότητας, τον αυξανόμενο κοινωνικό ατομισμό και την εξατομίκευση, ενέτειναν αυτή την τάση».

Ας σημειωθεί ότι όλα αυτά δεν τα γράφει κάποιος φασίστας, ούτε ένας νοσταλγός του Γ΄ Ράιχ, αλλά ένας συνειδητός αντιφασίστας, που αυτό δεν τον εμποδίζει να βλέπει αντικειμενικά τα πράγματα και αυτό που βλέπει είναι ότι ο θρίαμβος του καταναλωτικού υλισμού ήταν που κυρίως εμπόδισε την δημιουργία νέων εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη του μεταπολέμου. Εν τούτοις, στην Δυτική Γερμανία στις εκλογές του 1950 εμφανίζεται το Σοσιαλιστικό κόμμα του Ράιχ και μέσα σε καθεστώς πρωτοφανών διωγμών κερδίζει το 11% των ψήφων!
Κατόπιν εντολής της Αμερικανικής κυβερνήσεως, το 1952 διαλύεται επίσημα, διότι θεωρήθηκε ότι επιχειρεί να ανασυστήσει το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα.

Στην Ελλάδα, πέραν από κάποιες αξιόλογες (αλλά περιορισμένες) κινήσεις εθνικιστικού χαρακτήρα με εξωτερική «φασιστική» φυσιογνωμία δεν επιτεύχθηκε ποτέ η ανόρθωση ενός λαϊκού, μαζικού κινήματος με σαφή εθνικοεπαναστατικά στοιχεία.
Γιατί αυτό; Οι απαντήσεις είναι πολλές και καμία. Αυτό, ωστόσο, που πρέπει να υπογραμμισθεί με την εντονότερη έμφαση (και πρέπει να μας απασχολήσει όλους, ανεξαιρέτως), είναι ότι ποτέ, καμία από τις εθνικιστικές οργανώσεις, από τον Μεσοπόλεμο μέχρι σήμερα, δεν απέκτησε λαϊκό έρεισμα. Είτε έλειψαν οι προϋποθέσεις, είτε τα κατάλληλα πρόσωπα. Στην Ελλάδα κάθε τέτοια κίνηση ξεκινούσε αρχικά ως ελπιδοφόρα προσπάθεια, για να καταλήξει στα ίδια πρόσωπα και τους ίδιους μηχανισμούς που τη σχημάτιζαν αρχικά. Ίσως βέβαια να φταίει το γεγονός ότι ο χώρος αυτός από την πρώτη στιγμή πρακτορεύθηκε, καθοδηγήθηκε και τέλος κυριεύθηκε από τις εγχώριες υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ για πολλά χρόνια υπήρχε στα μέλη η εσφαλμένη αντίληψη ότι ο στρατός και η αστυνομία ήταν «δικοί μας» (αντίληψη που δυστυχώς επικρατεί μέχρι σήμερα), μια εντύπωση που υπήρξε τόσο αφελής όσο και καταστροφική για το Εθνικιστικό Κίνημα.
Το μεγάλο όμως λάθος για τον Ελληνικό Εθνικισμό ήταν ότι στηρίχθηκε σε ξένα ιδεολογικά πρότυπα λαών με διαφορετική νοοτροπία και ψυχοσύνθεση. Όπως έγραψε ένας από τους μέντορες του Ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, ο Σπ. Σταυρόπουλος: «το ελληνικόν πρότυπον του ελληνικού εθνικισμού δεν υπηρετήθηκε ουσιαστικώς διότι δεν υπήρξε. Διότι κανείς δεν εσκέφθη ως Έλλην αλλά ως συρόμενος οπαδός των πάσης μορφής δυτικοευρωπαϊκών προτύπων ή σημερινών κινημάτων, κινήσεων, κομμάτων».
Τέλος, τα ελληνικά εθνικιστικά κινήματα των τελευταίων 75-80 χρόνων, δεν κατόρθωσαν να εμφανιστούν ποτέ ενωμένα και δεν κατάφεραν να οργανωθούν σε ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης. Ένας από τους λόγους υπήρξε η ίδια η φύση του κομματικού συστήματος στην Ελλάδα, η λειτουργία των πελατειακών σχέσεων και το διχαστικό κλίμα που διαμόρφωσαν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα. Ταυτόχρονα τα λάθη τακτικής, ο μη συγκροτημένος πολιτικός λόγος, η έλλειψη οικονομικών μέσων, η εσφαλμένη γραμμή προσέγγισης των ψηφοφόρων και η ανυπαρξία ικανής και οργανωτικής ηγεσίας, προδιέγραψαν και το μέλλον των εθνικιστικών κινήσεων στην Ελλάδα.

Και ερχόμαστε τώρα στο βασικό ερώτημα: Υπήρξε η Χρυσή Αυγή φασιστικό κίνημα;

Δεν είναι λίγες οι φορές που η Χ.Α. με επίσημες ανακοινώσεις της έχει εκφράσει την θέση ότι το Κίνημα του Ελληνικού Λαϊκού Εθνικισμού ΔΕΝ είναι Φασιστικό. Αυτό όχι για λόγους πολιτικής τακτικής, αλλά για λόγους ουσιαστικούς. Γιατί πρώτα απ' όλα ο Φασισμός είναι ένα φαινόμενο, που ανήκει σε συγκεκριμένο χρόνο και συγκεκριμένο τόπο. Και η Ελλάδα των δεκαετιών του 1990 και του 2000 δεν είναι ούτε η Γερμανία του '30, ούτε η Ιταλία του '20. Επιπλέον, μεταξύ της ιδεολογίας της Χ.Α. και του Φασισμού, υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Κυρίαρχο στοιχείο της Φασιστικής Κοσμοθεωρίας είναι το Κράτος, και όπως χαρακτηριστικά τονίζει στο κλασσικό κείμενο «Το Δόγμα του Φασισμού» ο ίδιος ο Μπενίτο Μουσολίνι, το Κράτος είναι που δημιουργεί το Έθνος και όχι το Έθνος το Κράτος. Αυτό είναι ένα στοιχείο ιδεολογικό που για τους Χρυσαυγίτες, όπως διαπιστώνεται μέσα από τα επίσημα έντυπά τους, δεν είναι αποδεκτό και το στοιχείο αυτό δεν είναι δευτερεύον για τον Φασισμό, για τον οποίο η έννοια ΚΡΑΤΟΣ είναι βασική και ουσιώδης.

Το φαινόμενο του Φασισμού και η άνοδος του νέου αυτού πολιτικού κινήματος στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνος σε δύο μεγάλες χώρες της Ευρώπης, στη Γερμανία και την Ιταλία, ήταν φυσικό να απασχολήσει και τους κομμουνιστές που είχαν αυτοανακηρυχθεί στην πρωτοπορία της εποχής. Έτσι, πολύ απλοϊκά, η ολομέλεια της εκτελεστικής επιτροπής της κομμουνιστικής διεθνούς, το 1933, έβγαλε απόφαση σύμφωνα με την οποία «φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική διχτατορία των πιο αντιδραστικών σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστηριακού κεφαλαίου».
Βεβαίως, η ερμηνεία αυτή πέρα από απλοϊκή, ήταν και βλακώδης και διαψεύστηκε από αυτή την ίδια την Ιστορία μόλις επτά χρόνια αργότερα, όταν το χρηματιστηριακό κεφάλαιο συμμαχούσε με τον μπολσεβικισμό και κήρυττε τον πόλεμο στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία.

Η Χρυσή Αυγή, λοιπόν, δεν υπήρξε, ούτε είναι Κίνημα Φασιστικό και δεν είναι ο Φασισμός η Ιδεολογία της. Τι είναι όμως ο Φασισμός; Ο ορισμός του Φασισμού είναι κάτι που πολλοί επεχείρησαν και ουδείς κατόρθωσε να αποδώσει με ακριβή και αντικειμενικό τρόπο. Ας δούμε τι γράφει σχετικά ένας από τους πλέον έγκριτους (στο θέμα) ιστορικούς της εποχής μας:
«Στα τέλη του εικοστού αιώνα ο όρος ΦΑΣΙΣΜΟΣ παραμένει ίσως ο πιο ασαφής από τους σημαντικούς πολιτικούς όρους. Αυτό ίσως πηγάζει από το γεγονός ότι η λέξη καθεαυτή δεν περιέχει μία σαφή πολιτική αναφορά (ακόμη και αφηρημένη) όπως συμβαίνει με τη δημοκρατία, το φιλελευθερισμό, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Το να δηλώνουμε ότι η ιταλική λέξη fascio (λατινικά: Fasces, γαλλικά: faisceau, ισπανικά: haz) σημαίνει «δεσμός» ή «ένωση», δεν μας λέει και πάρα πολλά. Επιπλέον, ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από τους αντιπάλους του παρά από τους υποστηρικτές του - και οι πρώτοι υπήρξαν υπεύθυνοι για τη γενίκευση του επιθέτου σε διεθνές επίπεδο ήδη από το 1923. Η λέξη φασίστας είναι μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες υποτιμητικές πολιτικές εκφράσεις, και συνήθως υποδηλώνει «τον βίαιο», «τον κτηνώδη», «τον καταπιεστικό» ή «τον δικτατορικό». Αν όμως φασισμός δεν σημαίνει τίποτε απ' αυτό, τότε τα κομμουνιστικά καθεστώτα, για παράδειγμα, θα έπρεπε πιθανόν να ενταχθούν στην κατηγορία των πιο φασιστικών καθεστώτων, αποστερώντας έτσι τη λέξη από κάθε χρήσιμο προσδιορισμό».
(«Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ», Στάνλευ Πέιν, σελ. 21).


Επιχειρώντας επίσης να δώσει έναν ορισμό του φασισμού ο Άγγλος συγγραφέας Ρότζερ Γκρίφιν στο βιβλίο του "The Nature of Fascism" (Λονδίνο 1991) γράφει τα εξής:
«Φασισμός είναι μία κατηγορία πολιτικών ιδεολογιών, των οποίων ο μυθικός πυρήνας στις πάρα πολλές παραλλαγές του είναι μία μορφή παλιγγενετική ενός υπερεθνικισμού με έντονα λαϊκά στοιχεία».

Τα λάθη του Ιταλικού Φασισμού.

- Ο Φασισμός όπως προαναφέρθηκε προήλθε από την πολιτική ζύμωση κάποιων προσωπικοτήτων εντός Εθνικών Κρατών και κατέληξε να μετατραπεί σε ιταλική ιδιομορφία. Παρότι λοιπόν ξεκίνησε έχοντας σαν αρχή τον Σοσιαλισμό δεν μπόρεσε να μείνει ανεπηρέαστος από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό (που ήταν γέννημα της Γαλλικής Επανάστασης) και οικονομικά να στηριχθεί στο «εθνικό» Κεφάλαιο το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις ισχυροποίησε έναντι της Εθνικής Εργασίας, πχ επιτρέποντας σε μεγάλο βαθμό την επενδυτική πρωτοβουλία, κάνοντας το Φασιστικό Κράτος να δέχεται εχθρικές προς την Ιδεολογία του, επιρροές από τα καπιταλιστικά Κράτη.

- Όρισε σαν υπέρτατη αρχή το Κράτος κι όχι το Έθνος, διότι αναγκαζόταν προς αυτό από την ιταλική Εθνική πολυμορφία, κι ήλθε σε αντίθεση με την αρχή της αυτοδιάθεσης των Λαών. Τοποθετώντας δε το Κράτος σε αυτή την θέση απέβαλε άμεσα την ίδια την θεώρηση του Εθνικού Κράτους. Οι απαραβίαστες παράμετροι αυτού του Κράτους όπως ο ενιαίος Λαός, η Εθνική Κυριαρχία και ο Χώρος, αλλοιώθηκαν. Σαν Λαός θεωρήθηκαν αυθαίρετα όλοι οι Ιταλοί πολίτες χωρίς καμιά εθνολογική διαφοροποίηση, η Κυριαρχία των ιταλικών Λαών αναθεωρήθηκε στην προσπάθεια εξίσωσής τους (Βορράς-Νότος) και σαν αποτέλεσμα ο Χώρος διευρύνθηκε φθάνοντας στα μέτρα του «εθνικού» Ιμπεριαλισμού. Οι αλλοιώσεις αυτές, ήταν καθοριστικές για την μετέπειτα πορεία του και τον έφεραν τους Ιταλούς σε σύγκρουση με τους γειτονικούς τους Λαούς έστω κι αν κι εκείνοι έρεπαν προς ένα «φασιστικό» μόρφωμα όπως εκείνου του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου στην Ελλάδα.

- Το Ιδανικό του Φασισμού, ξεπέρασε τα Εθνικά όρια και τελικά έφθασε σε εκείνα της Αυτοκρατορίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι θεωρήθηκε σαν στόχος-όραμα μια αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτός μάλιστα ο στόχος, ήταν θεμελιώδης για την ουσιαστική επιβίωση της αστικής τάξης στην οικονομική κυριαρχία και σε συνδυασμό με την κρατικοποίηση του εγχωρίου Κεφαλαίου (χωρίς να πλήξει τον έλεγχο των αστών) και των εργατικών συνδικάτων, δεν θα επέφερε την κοινωνική αλλαγή που υποσχόταν (υπέρβαση των τάξεων με αποτέλεσμα παρόμοιο με την αταξική κοινωνία) παρά μόνον όταν αυτή η ουτοπία πραγματοποιούνταν. Ουσιαστικά λοιπόν, ξέφυγε ειδικά στα τελευταία του χρόνια από την ιδεολογική του τοποθέτηση και δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει αυτό που υποσχόταν στον Λαό του. Δεν είναι τυχαίο δε ότι ο ίδιος ο Μουσολίνι δεχόταν τις πιέσεις των αστών και προέβαινε σε αντιφάσεις (πχ αγόραζε όπλα από την Γαλλία ενώ βρισκόταν ταυτόχρονα σε πόλεμο μαζί της, δεν παραγκώνισε ποτέ τον ιταλό βασιλιά) κι όταν προσπάθησε να απαλλαγεί από αυτές, οι αστοί προχώρησαν στην συνοπτική καθαίρεσή του και αντικατάσταση του Φασιστικού Καθεστώτος με το παλαιό βασιλικό κοινοβουλευτισμό.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Αυτοί στην Χ.Α είναι τουλάχιστον τίμιοι και ευθείς, δεν είναι πούστηδες σαν τον Σαμαρά και τους πασοκτζήδες και τον ηλίθιο ελληνικό λαό που τους ψηφίζει. Αρκετά συμπαθείς αν και ανήκουμε σε άλλο στρατόπεδο πολιτικά, εμένα δεν μου θυμίζουν καθόλου Μεταξά, Παπαδόπουλο και άλλους φασίστες. 'Εχουν πλάκα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νεογέννητος

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του Λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι ο φυσικό και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Και αν ακόμη ο Λαός υποκύπτει - πολύ συχνά αλίμονο - στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. To Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της Πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την Πατρίδα τους. Αλλ' αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος, αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από αυτά τα γεγονότα. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης Πατρίδας.

Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, εθνών, περιοχών, να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης. Υποκλινόμαστε λοιπόν, μπροστά στην παράδοση, μπροστά στην Ιστορία. Ή καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε, όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια, που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δάσκαλους και ερμηνευτές του παρελθόντος, αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά μέσα στο αίμα και στη σάρκα, μέσα στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών Λαών.

Μιχαήλ Μπακούνιν
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 7 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top