The Night Listener (2006)

Αυτό το έργο με εντυπωσίασε γιατί είναι κάτι ανάμεσα σε ψυχολογικό θρίλερ και σε απτή πραγματικότητα. Είναι χαμηλών τόνων μα με ένταση χιλιάδες κυβικών και ο Robin William ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς που αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτό που εννοεί η λέξη «ηθοποιός». Σε αυτό το έργο υποδύεται τον Γκάμπριελ, ένα ομοφυλόφιλο μεσήλικα άντρα που κάνει μια νυχτερινή εκπομπή αφηγούμενος ιστορίες. Κάποια στιγμή αρχίζει να επικοινωνεί μέσω τηλεφώνου με τον 14χρονο Πιτ ο οποίος έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο και παρουσιάζεται σαν μια νεαρή έντονη προσωπικότητα ακατάπαυστα ελκυστική. Υιοθετήθηκε τάχα από την Ντόνα, πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και είναι ετοιμοθάνατος. Με αυτούς τους όρους ο Γκάμπριελ αρχίζει να κινεί τις διαδικασίες έκδοσης του βιβλίου του Πιτ ώσπου ένα ρεαλιστικό ερώτημα του βάζει τους πρώτους ψύλλους στʼαυτιά. «Είναι μια δακρύβρεχτη ιστορία, τραβηγμένη από τα μαλλιά, το νεαρό αγόρι που πεθαίνει και γράφει τέλεια και θα εκδοθεί το βιβλίο του πριν το θάνατο του για αγαλλίαση, είδες ποτέ αυτόν τον Πιτ; Πώς θα εκδώσεις το βιβλίο ενός ατόμου που δεν είδες ποτέ από κοντά;».

Ο Γκάμπριελ δεν πιστεύει πως θα ήταν δυνατό να παίξει κανείς ένα τόσο γερό συναισθηματικό παιχνίδι εις βάρος του, είναι μια μεγάλη καρδιά που δεν χρησιμοποιεί δόλο, κακεντρέχεια, καχυποψία. Δεν ξέρει αν πρέπει να αντιδράσει με θυμό στο ερώτημα αυτό θεωρώντας τον υποβολέα του αναίσθητο άνθρωπο χωρίς ίχνος ανθρωπιάς ή αν θα έπρεπε να κάνει προσπάθειες αναζητώντας αποδείξεις. Από τη στιγμή όμως που μπαίνει μέσα του η αμφιβολία είναι αρκετό. Ο Τζες (ο ομοφυλόφιλος σύντροφος του η σχέση με τον οποίο παρουσιάζει προβλήματα που ήδη κατέβαλαν ψυχολογικά τον Γκάμπριελ) παρατήρησε ότι η φωνή του Πιτ και η φωνή της Ντόνα προέρχεται από το ίδιο άτομο. Η Ντόνα του λέει στο τηλέφωνο ότι ο Πιτ είναι σοβαρά άρρωστος στο νοσοκομείο και δεν θα αντέξει πολύ κάνοντας την πίεση που ασκείται στον Γκάμπριελ ακόμα μεγαλύτερη. Ο Πιτ σε αυτή την μεγάλη πάλη με τις σκέψεις του παίρνει ένα αεροπλάνο και πηγαίνει στην περιοχή απʼόπου ο Πιτ του έστελνε γράμματα. Έχει και μια φωτογραφία του. Ο Πιτ δεν υπάρχει καταχωρημένος σε κανένα αρχείο.





Ο Γκάμπιελ ακούει τυχαία τον χαρακτηριστικό βήχα του Πιτ σε ένα τραπέζι κοντινό στην καφετέρια που κάθεται. Ακολουθεί μια κοπέλα που φέρεται να είναι τυφλή κρατώντας και ένα σκύλο. Είναι η Ντόνα. Στην επίσκεψη του αυτή δεν καταφέρνει να δει επιτέλους τον Πιτ, πηγαίνει σε όλα τα νοσοκομεία, δεν τον βρίσκει, η Ντόνα έχει για όλα μια απάντηση. Ο Γκάμπριελ συνετριμμένος πλέον ψυχολογικά και πνιγμένος από τα ψέμματα κορυφώνει και την ένταση του έργου διαπιστώνοντας ότι όλοι οι γνωστοί της Ντόνας στην περιοχή ξέρουν τις ίδιες ιστορίες για τον Πιτ χωρίς κανένας από αυτούς να έχει δει ποτέ τον Πιτ. Με τις λεπτομέρειες τις πολλές και το κουραστικό κυνήγι ανακαλύπτει την αλήθεια που εκείνη τη στιγμή του φαίνεται ικανοποιητική, ότι η Ντόνα είναι μια ψυχικά άρρωστη κοπέλα την οποία ο ίδιος δεν μπορεί να βοηθήσει, και ξεσπώντας απόφασίζει να φύγει.



Η συνεργάτιδα του κάνει μια μικρή έρευνα για τα μυθομανή μανιοκαταθλιπτικά άτομα και την συμπεριφορά τους, επικαλούνται συνήθως ένα φανταστικό πρόβλημα υγείας δικό τους ή κάποιου δικού τους μέσω του οποίου προσπαθούν να αντλήσουν οίκτο, έπειτα εκλαμβάνουν τον οίκτο αυτό ως αγάπη και ικανοποιούνται, νιώθουν καλά γιʼαυτό που κάνουν κι ενώ συνειδητά δεν πρέπει να το κάνουν δεν μπορούν να το σταματήσουν. Το ερώτημα του Γκάμπριελ είναι σχεδόν ανατριχιαστικό: «Όταν πει την αλήθεια κανείς σε αυτά τα άτομα σταματούν»; Η Ντόνα-Πίτ προσπαθεί να δώσει νέες διαστάσεις στο παιχνίδι της ακόμα πιο διεστραμμένες που καταδεικνύουν την μανία στη συμπεριφορά της. Ο Γκάμπριελ έχει όμως ακόμα αυτή την αμφιβολία ή την ενδόμυχη ελπίδα να συμβαίνει κάτι διαφορετικό και απλά να το παρερμηνεύει. Λέει την ιστορία του σε μια τελευταία νυχτερινή εκπομπή του - αγάπησε ένα άτομο που δεν υπάρχει και χειρότερα που δεν υπήρξε ποτέ. Το ερώτημα του Γκάμπριελ απαντάται ότι βλέπουμε τη Ντόνα με κλασικό ντύσιμο μη τυφλή πλέον να ενοικιάζει σπίτι σε μια άλλη περιοχή άγνωστη μεταξύ αγνώστων και η ιδιοκτήτρια του σπιτιού να την συμπαθεί ή να την συμπονεί ακούγοντας την νέα της ιστορία πως ο γιος της θα βγεί την επομένη από το νοσοκομείο όπου του έχουν ακρωτηριάσει το πόδι και χρειάζεται ένα νέο σπιτικό. Ένα νέο παιχνίδι, κάποια νέα θύματα. Αρρώστια, επικινδυνότητα, ο συναισθηματισμός ζυμαράκι, λανθασμένη επιστοσύνη.








Σε τέτοια περίπτωση για όσους έχουν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες είναι κατανοητό πόσο έντονο είναι το δίλημμα του Γκάμπριελ και του κάθε Γκάμπριελ. Έπειτα με το μη συχνό θέμα αυτό με το οποίο καταπιάνεται το έργο περνάει και το μήνυμα πως η ρημάδα η αμφιβολία είναι πολύ χειρότερη απʼόσα βέβαια σε πληγώνουν γιατί αναγκάζει τον ίδιο σου τον εαυτό να σε σκοτώνει αργά. Κάποτε χρειάζεται να κραμάμε "πισινές" και βέβαια να ακούμε τις συμβουλές καλών μας φίλων.