Θα στέλνατε το παιδί σας επαρχία φοιτητή εάν δεν πέρναγε στην πόλη που ζείτε;

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Λοιπόν... Καταρχάς δεν ξέρω εάν το θέμα πρέπει να τοποθετηθεί σε αυτή την κατηγορία αλλά επειδή με ενδιαφέρει η κοινωνική πλευρά του που έχει να κάνει με γονείς και ανατροφή το έβαλα εδώ.

Στο θέμα μας λοιπόν. Μιας και πρόσφατα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων το θέμα είναι εξαιρετικά επίμαχο. Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν πολλοί γονείς έχει σχέση με το αν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν (οικονομικά και συναισθηματικά) εάν τα παιδιά τους επειδή δεν περνάνε στην προτίμηση τους στην πόλη που ζουν (π.χ. Αθήνα) θα πρέπει να σταλούν κάπου στην επαρχία (π.χ. Κομοτηνή). Τα χρήματα είναι πολλά περίπου ένα χιλιάρικο, δηλαδή ένας μισθός πάνω κάτω. Εάν στην οικογένεια υπάρχουν και άλλα παιδιά και κυρίως μικρότερης ηλικίας που και αυτά θα πρέπει να σταλούν σε φροντιστήρια κλπ. το πράγμα είναι δύσκολο.

Από τη μία μεριά δεν μπορείς να στερήσεις από το παιδί σου τη δυνατότητα να πάει σε μια καλή σχολή με επαγγελματική αποκατάσταση και ευκαιρίες, αλλά από την άλλη σίγουρα είναι δύσκολο να το αποχωριστείς για μεγάλα διαστήματα και τα λέφτα είναι πολλά. Βέβαια το δίλημμα διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Θα αναφερθώ σε παραδείγματα από τη δική μου ζωή. Μια κοπελίτσα λοιπόν έχει γράψει αρκετά καλά και θέλει να μπει στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης, όμως δεν πιάνει την Αθήνα και σκέφτεται επαρχία. Οι γονείς της δεν είναι άνετοι οικονομικά αλλά ίσως τα κατεφέρουν. Τους δήλωσε λοιπόν ότι η ίδια θέλει πολύ να πάει αλλά εάν τα χρήματα είναι υπερβολικά πολλά και υπάρχει πρόβλημα τότε θα συμβιβαστεί με μία σχολή στην Αθήνα. Συνειδητοποιημένο παιδί. Ενώ κάποια άλλη γνωστή δήλωσε στους γονείς της ότι θέλει να φύγει από την Αθήνα για να ζήσει ''φοιτητική ζωή''. Η οποία παρεπιπτόντως έγραψε πολύ μέτρια και δεν έχει και συγκεκριμένη σχολή στο μυαλό της. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ζορίζονται, έχουν δάνειο και μικρότερη κόρη που σε ένα δύο χρόνια θα χρειαστεί φροντιστήριο.

Θέλω να σχολιάσουμε τόσο την στάση που θα πρέπει να έχουν τα παιδιά σε αυτό το θέμα και να δούμε εάν εμείς είμασταν γονείς τι θα κάναμε σε ανάλογη περίπτωση. Μιλάω κυρίως για οικογένειες που δεν είναι άνετες οικονομικά γιατί δυστυχώς αυτή είναι η μέση κατάσταση στην Ελλάδα. Ωραίο θα ήταν να μοιράστουμε και εμπειρίες και να τις συγκρίνουμε και να τις σχολιάσουμε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Θεωρώ οτι είναι πολύ καλό να φεύγουν τα παιδιά για σπουδές στην επαρχία για να "ψηθούν" με τη ζωή και να ζήσουν όμορφα φοιτητικά χρόνια, να γίνουν υπεύθυνα. Καλό επίσης θα ήταν να πιάσουν και μια part time δουλίτσα για να εκτιμήσουν τα χρήματα.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Θεωρώ οτι είναι πολύ καλό να φεύγουν τα παιδιά για σπουδές στην επαρχία για να "ψηθούν" με τη ζωή και να ζήσουν όμορφα φοιτητικά χρόνια, να γίνουν υπεύθυνα. Καλό επίσης θα ήταν να πιάσουν και μια part time δουλίτσα για να εκτιμήσουν τα χρήματα.
Συμφωνώ ότι κάποτε θα πρέπει να αποκολληθούν τα παιδιά από τους γονείς τους είτε με τον ένα είτε τον άλλο τρόπο. Αν μπορεί να βρεθεί δουλειά και εάν η οικογένεια μπορεί να βάλει τα υπόλοιπα χρήματα τότε ΟΚ. Αυτό που εγώ όμως πιστεύω είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να κάνει φοιτητική ζωή εις βάρος της οικογένειας του.

Και πρέπει το παιδί να έχει μια στοιχειώδη ωριμότητα ώστε να ζήσει ναι μεν καλά και να βιώσει την ελευθερία αλλά να μην το παρακάνει και τελείως.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

Himela

Συντονίστρια

Η Himela αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 30,870 μηνύματα.
Συμφωνώ ότι κάποτε θα πρέπει να αποκολληθούν τα παιδιά από τους γονείς τους είτε με τον ένα είτε τον άλλο τρόπο. Αν μπορεί να βρεθεί δουλειά και εάν η οικογένεια μπορεί να βάλει τα υπόλοιπα χρήματα τότε ΟΚ. Αυτό που εγώ όμως πιστεύω είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να κάνει φοιτητική ζωή εις βάρος της οικογένειας του.

Και πρέπει το παιδί να έχει μια στοιχειώδη ωριμότητα ώστε να ζήσει ναι μεν καλά και να βιώσει την ελευθερία αλλά να μην το παρακάνει και τελείως.

Α ναι εννοείται. Δηλαδή αν τα πρώτα δύο εξάμηνα η επιτυχία του στις εξετάσεις είναι κάτω του 50%, θεωρώ οτι πρέπει να γυρίσει πίσω σούμπιτος να δει τι εστί βερύκοκο. Είμαι πολύ αυστηρή σε αυτό το θέμα. Να προσφέρεις σε κάποιον που το εκτιμά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

kritikaros

Εκκολαπτόμενο μέλος

Ο Παναγιώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 367 μηνύματα.
στην πρώτη περίπτωση στην οποία έχουμε συγκεκριμένη πρόθεση για σχολή και εφόσον έχει μπει στη διαδικασία να σκέφτεται πρώτα την οικογένειά της σαφώς και θα πρέπει να πάει,όχι με την έννοια του ΠΡΕΠΕΙ αλλά με την έννοια αφού το θέλει και είναι σε θέση να σκεφτεί και 2 πράγματα παραπάνω θα τον βρει τον τρόπο της με τον ένα ή άλλο τρόπο και ας χρειαστεί να χάσει και 2 χρόνια που λέει ο λόγως για να δουλεύει.


στην δεύτερη περίπτωση θα την κλείδωνα μέσα,θα της έκοβα τις άπειρε ώρες τηλεφώνου,το sex and the city και θα την έπαιρνα μόνο για να την πάω βόλτα στο συσσίτιο του δήμου αθηναίων και στο χαμόγελο του παιδιού για να δει τι γίνεται στην ζωή όταν συμπεριφέρεσαι τόσο επιπόλαια και πω επηρεάζεις εσένα και τους γύρω σου.


δεν το λέω για να κάνω τον καμπόσο,εξάλλου και εγώ θεωρώ ότι το καλύτερο σχετικά με την πάτρα είναι το ότι μένω μόνο μου(αθηναίος γαρ) αλλά και εγώ ήμουν στο δίλλημα της πρώτης περίπτωσης,από την πρώτη μέρα το συζήτησα με τους δικούς μου τα βάλαμε κάτω και θα έκανα ό,τι και αν μου έλεγαν.

δυστυχώς ή ευτυχώς πηγάδι με πετρέλαιο δεν έχουμε:/:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Devina

Τιμώμενο Μέλος

Η Devina αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών. Έχει γράψει 5,968 μηνύματα.
Θα συμφωνήσω με αυτά που έχετε πει...Δηλαδή είμαι και εγώ της άποψης ότι πρέπει να φύγουμε από το σπίτι και η ηλικία των 18 είναι μια καλή ευκαιρία για να πας επαρχία σε συνδυασμό με τις σπουδές... Αυτό ήθελα να κάνω και εγώ μάλιστα.Ανεξαρτοποιείσαι,μαθαίνεις βασικά πράγματα που μέχρι άλλωτε στα κάνανε οι δικοί σου. Λογαριασμούς π.χ. Έχεις την αποκλειστική ευθύνη του εαυτού σου. Αν θα φας, αν θα ντυθείς αν αν αν...

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν τα παιδιά, την κατάσταση της οικογένειας και να μην πλέουν σε διάφορα πελάγη. Δεν μπορώ να διανοηθώ να απαιτήσω από τους γονείς μου να με στείλουν κάπου, όταν δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια. Όσο και να θέλουν και εκείνοι, είναι πρακτικά αδύνατο. Και το θεωρώ σκληρό να γίνει και να υποστούν και εκείνοι τέτοια στενότητα.

Όσον αφορά το συναισθηματικό κομμάτι από τους γονείς ε, είναι κάτι που είναι απαραίτητο να γίνει και να το συνηθίσουν και οι ίδιοι...Αν ξέρεις ότι το παιδί σου είναι καλά ε, αυτό μετραει περισσότερο...

P.S επίσης, όσον αφορά το παιδί που θα καταφέρει να παει επαρχία ή οπουδήποτε, το καταλληλότερο για μένα είναι να βρει μια απασχόληση. Για πολλούς λόγους...Να ζήσει την εμπειρία του δουλεύω, πληρώνω κάποια εξοδά μου μόνος μου και βλέπω πως είναι τα πράγματα, αλλά και το να ξελαφρώσει την οικογένεια που μένει πίσω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

self-instructive depressing

Περιβόητο μέλος

Ο self-instructive depressing αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6,397 μηνύματα.
Θα αναφερθώ σε παραδείγματα από τη δική μου ζωή. Μια κοπελίτσα λοιπόν έχει γράψει αρκετά καλά και θέλει να μπει στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης, όμως δεν πιάνει την Αθήνα και σκέφτεται επαρχία. Οι γονείς της δεν είναι άνετοι οικονομικά αλλά ίσως τα κατεφέρουν. Τους δήλωσε λοιπόν ότι η ίδια θέλει πολύ να πάει αλλά εάν τα χρήματα είναι υπερβολικά πολλά και υπάρχει πρόβλημα τότε θα συμβιβαστεί με μία σχολή στην Αθήνα. Συνειδητοποιημένο παιδί. Ενώ κάποια άλλη γνωστή δήλωσε στους γονείς της ότι θέλει να φύγει από την Αθήνα για να ζήσει ''φοιτητική ζωή''. Η οποία παρεπιπτόντως έγραψε πολύ μέτρια και δεν έχει και συγκεκριμένη σχολή στο μυαλό της. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ζορίζονται, έχουν δάνειο και μικρότερη κόρη που σε ένα δύο χρόνια θα χρειαστεί φροντιστήριο.


στην πρώτη περίπτωση στην οποία έχουμε συγκεκριμένη πρόθεση για σχολή και εφόσον έχει μπει στη διαδικασία να σκέφτεται πρώτα την οικογένειά της σαφώς και θα πρέπει να πάει,όχι με την έννοια του ΠΡΕΠΕΙ αλλά με την έννοια αφού το θέλει και είναι σε θέση να σκεφτεί και 2 πράγματα παραπάνω θα τον βρει τον τρόπο της με τον ένα ή άλλο τρόπο και ας χρειαστεί να χάσει και 2 χρόνια που λέει ο λόγως για να δουλεύει.


στην δεύτερη περίπτωση θα την κλείδωνα μέσα,θα της έκοβα τις άπειρε ώρες τηλεφώνου,το sex and the city και θα την έπαιρνα μόνο για να την πάω βόλτα στο συσσίτιο του δήμου αθηναίων και στο χαμόγελο του παιδιού για να δει τι γίνεται στην ζωή όταν συμπεριφέρεσαι τόσο επιπόλαια και πω επηρεάζεις εσένα και τους γύρω σου.


δεν το λέω για να κάνω τον καμπόσο,εξάλλου και εγώ θεωρώ ότι το καλύτερο σχετικά με την πάτρα είναι το ότι μένω μόνο μου(αθηναίος γαρ) αλλά και εγώ ήμουν στο δίλλημα της πρώτης περίπτωσης,από την πρώτη μέρα το συζήτησα με τους δικούς μου τα βάλαμε κάτω και θα έκανα ό,τι και αν μου έλεγαν.

δυστυχώς ή ευτυχώς πηγάδι με πετρέλαιο δεν έχουμε:/:

λολ , αυτό το ποστ μου θύμισε το ανέκδοτο με το ψάρι :

2 φίλοι δειπνούν σε ένα εστιατόριο και ο σερβιτόρος φέρνει 2 ψάρια : το ένα είναι πολύ μεγαλύτερο . Παίρνει ο ένας το πιο μεγάλο και αρχίζει να τρώει , και του λέει ο φίλος του ότι αυτό που έκανε δεν είναι ευγενικό , οπότε τον ρωτά ο άλλος :
- εσύ ποιο ψάρι θα έπαιρνες ;
- το μικρότερο
- ε να λοιπόν , είναι στο πιάτο σου


τέσπα , ίσως το ανέκδοτο δεν ήταν τόσο σχετικό - αλλά θέλω να πω ότι μετράει αυτό που θα κάνεις τελικά - όχι ο προβληματισμός πριν , συνεπώς είναι περίεργο να λες ότι η πρώτη περίπτωση δικαιούται να πάει στο νοίκι και η δεύτερη όχι . Ϊσως αν το στήριζες εξολοκλήρου στο ότι η πρώτη περίπτωση ξέρει τι ζητάει , να διαφωνούσα λιγότερο αλλά αυτός που σκέφτεται πριν κάνει το <<και καλά>> λάθος δεν είναι σε καλύτερη μοίρα από αυτόν που το κάνει χωρίς σκέψη . Η ζωή είναι σαν την είσοδο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας από ένα στενάκι που ήσουν πριν : σαφώς και πρέπει να ελέγξεις πριν ξεκινήσεις , αλλά τα περισσότερα τρακαρίσματα συμβαίνουν σε αυτούς που κάνουν μποστά μετά φρενάρουν , μετά είναι σε δίλλημα παρά σε αυτούς που θα ξεκινήσουν σταθερά .

ΔΕν θέλω να πάρω το μέρος του τεμπελόσκυλου του παραδείγματος , αλλά να θυμίσω στα νέα παιδιά ότι το λύκειο είναι εποχή άγχους μετά τα φροντιστηριοπανελλήνιες και ο δρόμος μετά την σχολή δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα . Ο χρόνος που θα σπουδάσουν πρέπει να είναι - και από το πρώτο έτος μάλιστα - παραγωγικός αλλά (πράγμα που θα βοηθήσει και στο να είναι παραγωγικός) να είναι και ευχάριστος . Συνεπώς το να θέτει ως στόχο κάποιο άτομο να τον περάσει σε δικό του σπιτικό δεν το βρίσκω τόσο γαιδουριά . Ίσως ξενίζει το γεγονός ότι αυτό το σπιτικό θα το πληρώνει αυτός από τον οποίο θέλησε να φύγει μακρυά αλλά εκτός των μικροδουλειών που μπορεί να βρει για χαρτζιλίκι , παρατηρούσα όταν ήμουν φοιτητής το εξής : τα παιδιά που μέναν μόνα τους ήταν στην πλεοψηφία τους πολύ πιο υπεύθυνα παιδιά από αυτά που μέναν με γονείς . Δηλαδή το παιδί που έμενε με γονείς , μπορεί μεν να μην έδινε για ενοίκιο , αλλά θα σνόμπαρε το φαί στην λέσχη επειδή τον περιμένει φαί σπίτι του , θα έπινε το δέκατο ποτό γιατί δνε περιμένει την πρώτη του μήνα για να μπουν λεφτά στον λογαριασμό του , θα χρωστούσε μαθήματα επειδή <<δεν βιάζεται να γυρίσει και στο χωριό του>> . Αυτά τα έφερα ως (υπαρκτά βεβαίως και πολλάκις μάλιστα) παραδείγματα , δεν σημαίνει ότι όλα τα φοιτητόνια ακολουθούσαν τον κανόνα . Απλά θέλω να τονίσω ότι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά ίσως να είναι τα δόντια του αλέξανδρου πετρίδη .

Φυσικά , μπορεί κάλλιστα να είναι τα πράγματα ακριβώς όπως τα λες : η πρώτη περίπτωση άξια συγχαρητηρίων και η δεύτερη άξια μπινελικιών . Αλλά δεν θα το έπαιζα και στοίχημα μόνο με τα υπάρχοντα δεδομένα (εκτός και αν το έλεγε το χταπόδι , λολ)

Ας απαντήσω και στο θέμα : ναι θα έστελνα το παιδί μου στην επαρχία , για 3 λόγους :

1.όπως το πανεπιστήμιο δεν σου μαθαίνει πράγματα αλλά σου μαθαίνει να μαθαίνεις , έτσι και η ζωή σε ένα αχούρι με ιδιοκτήτρια μια τρελόγρια και σπασμένους σωλήνες σου μαθαίνει να μαθαίνεις την ζωή
2.καλύτερα να φάω εκεί λεφτά , παρά να έτρωγε τον χρόνο του σε μετακινήσεις προς/από σχολή στην Αθήνα ή να έτρωγα εγώ τα λεφτά μου να του πάρω αυτοκίνητο με δόσεις
3.να θυμηθούμε και με την γυναίκα μου πως ήταν η ζωή χωρίς παιδιά στο σπίτι - για λεπτομέρειες απλά κοίτα την υπογραφή μου

π.σ.1 σόρυ , ο γιατρός μου έχει πει να κόψω τους φραπέδες
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Angie_Ann

Διάσημο μέλος

Η Angie_Ann αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,330 μηνύματα.
Αυτό που μου φαίνεται αδιανόητο αλλά δυστυχώς συμβαίνει στη χώρα μας είναι που θεωρούμε αυτονόητο να σπουδάζουν τα παιδιά και να πληρώνουν οι γονείς.

Δεν κατάλαβα. Θες να σπουδάσεις; Δούλεψε και σπούδασε ταυτόχρονα. Δούλεψε και περισσότερο το καλοκαίρι που δεν θα έχεις μαθήματα.

Γιατί δεν πάει δηλαδή η κοπέλα στο Δημοτικής Εκπαίδευσης στην επαρχία και να υποστηρίξει τον εαυτό της δουλεύοντας? Γιατί δεν προτιμάει να συγκατοικεί και με ένα και με περισσότερα άτομα για να είναι η ζωή της πολύ φθηνότερη? Γιατί πρέπει να ξοδεύει ένα 1000αρικο το μήνα δηλαδή? Αν θέλει να βγαίνει κάθε βράδυ ας τα πληρώσει μόνη της. Μα καλά πόσο κακομαθημένοι είμαστε σ' αυτη τη χώρα? Περνάμε φοιτητές και αυτό σημαίνει ότι για χ χρόνια θα πληρώνουν οι γονείς μας για να ζούμε σαν βασιλιάδες μόνοι μας και να περνάμε καλά, ζώντας την "φοιτητική ζωή" ?

Γι' αυτό φυσικά η γενιά μας είναι ανίκανη να κάνει οτιδήποτε μόνη της.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

alis

Πολύ δραστήριο μέλος

Η alis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,134 μηνύματα.
Αυτό που μου φαίνεται αδιανόητο αλλά δυστυχώς συμβαίνει στη χώρα μας είναι που θεωρούμε αυτονόητο να σπουδάζουν τα παιδιά και να πληρώνουν οι γονείς.

Δεν κατάλαβα. Θες να σπουδάσεις; Δούλεψε και σπούδασε ταυτόχρονα. Δούλεψε και περισσότερο το καλοκαίρι που δεν θα έχεις μαθήματα.

Γιατί δεν πάει δηλαδή η κοπέλα στο Δημοτικής Εκπαίδευσης στην επαρχία και να υποστηρίξει τον εαυτό της δουλεύοντας? Γιατί δεν προτιμάει να συγκατοικεί και με ένα και με περισσότερα άτομα για να είναι η ζωή της πολύ φθηνότερη? Γιατί πρέπει να ξοδεύει ένα 1000αρικο το μήνα δηλαδή? Αν θέλει να βγαίνει κάθε βράδυ ας τα πληρώσει μόνη της. Μα καλά πόσο κακομαθημένοι είμαστε σ' αυτη τη χώρα? Περνάμε φοιτητές και αυτό σημαίνει ότι για χ χρόνια θα πληρώνουν οι γονείς μας για να ζούμε σαν βασιλιάδες μόνοι μας και να περνάμε καλά, ζώντας την "φοιτητική ζωή" ?

Γι' αυτό φυσικά η γενιά μας είναι ανίκανη να κάνει οτιδήποτε μόνη της.
Συμφωνώ ότι τα πράγματα θα έπερεπε να είναι διαφορετικά. Αλλά οι δουλειές είναι δυσεύρετες και δεν ξέρω αν μία δουλειά με την εκμετάλλευση που υπάρχει θα μπορούσε να φτάσει για να καλυφθούν τα έξοδα. Βέβαια και ένα μέρος από αυτά να καλυφθούν θα είναι σημαντικό. Πάντως πιστεύω ότι εάν επιθυμείς να περνάς τέλεια ενώ άλλοι πληρώνουν και ζορίζονται τότε μη σώσεις και πας επαρχία.

Βέβαια, νομίζω πως ένα υπεύθυνο παιδί το οποίο έχει σκοπό να αφιερωθεί στις σπουδές του (και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι περνάει τα μαθήματα), ένα παιδί που αρκείται σε μια γκαρσονιέρα, που δεν βγαίνει συνέχεια αλλά μόνο όταν μπορεί, που προσπαθεί να βγάζει τα έξοδα του, αυτό το παιδί ίσως αξίζει υποστήριξη.

* Το χιλιάρικο το μήνα προκύπτει από τα έξοδα για το νοίκι, ρεύμα, νερό, κοινόχρηστα, ανάγκες για φαγητό (που και έξω να μην τρως, πρέπει να ψωνίσεις για να μαγειρέψεις) κλπ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
ΝΑΙ, θα το έστελνα, βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα είχε πετύχει σε "καλή" σχολή με προοπτικές. Ακόμα και αν δυσκολευόμουν οικονομικά, θα έκανα το σκατό μου παξιμάδι για να σπουδάσει.

Γενικά πάντως, θεωρώ ότι είναι πολύ καλύτερα ο φοιτητής να ξεφεύγει από το περιβάλλον των γονιών του. Πολύ καλύτερα θα αναπτυχθεί σαν άτομο μόνος του και θα νικήσει τις δυσκολίες. Πέτυχα σε σχολή στην πόλη μου και έμενα με τους γονείς μου. Μπορώ να πω ότι ζήλευα τους φοιτητές που έρχονταν από άλλη πόλη.

Ειδικά αν ένα παιδί είναι κάπως "προβληματικό", η άλλη πόλη θα μπορούσε να είναι η θεραπεία. Έχω στο νου μου μια τέτοια περίπτωση παιδιού που λόγω της συμπεριφοράς των γονιών του είχε πολλές ανασφάλειες, προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής και δυσκολίες επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Πιστεύω ότι η συμπεριφορά των γονιών ήταν υπεύθυνη για αυτό. Το παιδί πέρασε σε σχετικά καλή σχολή σε άλλη πόλη. Οι γονείς, είτε με απαγόρευση είτε με ψυχολογικές πιέσεις δεν τον άφησαν να πάει. Πιστεύω ότι αν πήγαινε μόνος θα του έκανε πολύ καλό. Την επόμενη χρονιά πέρασε σε "κατώτερη" σε αντικείμενο και προοπτικές, σχολή αλλά στον τόπο διαμονής του και πήγε. Οι γονείς για μια ακόμα φορά κατέστρεψαν το παιδί τους. Πιστεύω ότι αν είχε πάει στη σχολή που πέρασε την προηγούμενη χρονιά, θα είχε βελτιωθεί ως προς τα προβλήματά του και θα έβαζε καλύτερες βάσεις για το μέλλον του. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς τάχα από "αγάπη" κάνουν κακό στα παιδιά τους.


1677178351442.png
 

Panzerkampfwagen

Διάσημο μέλος

Ο Panzerkampfwagen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δικηγόρος. Έχει γράψει 2,103 μηνύματα.
ΝΑΙ, θα το έστελνα, βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα είχε πετύχει σε "καλή" σχολή με προοπτικές. Ακόμα και αν δυσκολευόμουν οικονομικά, θα έκανα το σκατό μου παξιμάδι για να σπουδάσει.

Γενικά πάντως, θεωρώ ότι είναι πολύ καλύτερα ο φοιτητής να ξεφεύγει από το περιβάλλον των γονιών του. Πολύ καλύτερα θα αναπτυχθεί σαν άτομο μόνος του και θα νικήσει τις δυσκολίες. Πέτυχα σε σχολή στην πόλη μου και έμενα με τους γονείς μου. Μπορώ να πω ότι ζήλευα τους φοιτητές που έρχονταν από άλλη πόλη.

Ειδικά αν ένα παιδί είναι κάπως "προβληματικό", η άλλη πόλη θα μπορούσε να είναι η θεραπεία. Έχω στο νου μου μια τέτοια περίπτωση παιδιού που λόγω της συμπεριφοράς των γονιών του είχε πολλές ανασφάλειες, προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής και δυσκολίες επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Πιστεύω ότι η συμπεριφορά των γονιών ήταν υπεύθυνη για αυτό. Το παιδί πέρασε σε σχετικά καλή σχολή σε άλλη πόλη. Οι γονείς, είτε με απαγόρευση είτε με ψυχολογικές πιέσεις δεν τον άφησαν να πάει. Πιστεύω ότι αν πήγαινε μόνος θα του έκανε πολύ καλό. Την επόμενη χρονιά πέρασε σε "κατώτερη" σε αντικείμενο και προοπτικές, σχολή αλλά στον τόπο διαμονής του και πήγε. Οι γονείς για μια ακόμα φορά κατέστρεψαν το παιδί τους. Πιστεύω ότι αν είχε πάει στη σχολή που πέρασε την προηγούμενη χρονιά, θα είχε βελτιωθεί ως προς τα προβλήματά του και θα έβαζε καλύτερες βάσεις για το μέλλον του. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς τάχα από "αγάπη" κάνουν κακό στα παιδιά τους.


Περίπου και εγώ της ίδιας λογικής είμαι: αν η σχολή είναι καμια Νομική, Ιατρική --άντε και κανά πολυτεχνείο-- θα το έστελνα πάση θυσία και σε οποιαδήποτε πόλη.

Αυτό που έκαναν οι δικοί μου (εν μέρει βέβαια, γιατί Γιάννενα έκατσα 1.5 χρόνο από τα 4, τα υπόλοιπα δούλευα στην πόλη μου) δεν θα το έκανα με τίποτα.
 

Ryuzaki

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Πολιτικός μηχανικός. Έχει γράψει 1,877 μηνύματα.
Its my thing, αλλα δεν θα εκανα παιδια, εαν δεν ειχα τα φοντα να τους προσφερω καποια ορισμενα πραγματα που δοθηκαν σε εμενα, και η δυνατοτητα σπουδων σε αλλη πολη, ειναι ενα απο αυτα.
 

Panzerkampfwagen

Διάσημο μέλος

Ο Panzerkampfwagen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δικηγόρος. Έχει γράψει 2,103 μηνύματα.
Its my thing, αλλα δεν θα εκανα παιδια, εαν δεν ειχα τα φοντα να τους προσφερω καποια ορισμενα πραγματα που δοθηκαν σε εμενα, και η δυνατοτητα σπουδων σε αλλη πολη, ειναι ενα απο αυτα.
Συμφωνώ.

Βέβαια θεωρώ σαφέστατα ευκολότερο (και πιο φτηνό) να σπουδάσει παιδί σε μεγάλη πόλη γιατί υπάρχει τεράστια ζήτηση και παράλληλες πλουτοπαραγωγικές πηγές οπότε τα νοίκια κυμαίνονται γενικά σε νορμάλ επίπεδα.

Σε πόλεις τύπου ΓΙάννενα, Κομοτηνή, Κρήτη, Άρτα κλπ που υπάρχουν κυριολεκτικά αφαιμάζοντας τους φοιτητές το κόστος συχνά υπερβαίνει τις σπουδές σε μεγάλη πόλη. Πίστεψέ το. Οπότε παίζει κι αυτό.
 

Ryuzaki

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Πολιτικός μηχανικός. Έχει γράψει 1,877 μηνύματα.
@Panzerkampfwagen

Επεσες και εσυ τωρα στην περιπτωση των Παγουραδων :P

Για το 1ο μερος ξερω απο 1ο χερι, και μιλαμε για τον ορισμο της εκμεταλλευσης, για το τριτο μερος εχει βουηξει ο τοπος.

Βεβαια, επεκτεινοντας τη σκεψη, προκυπτει το ερωτημα του κατα ποσο αξιζει moneywise να σπουδαζει καποιος κατι, περα απο μερικες μετρημενες επιλογες.

Αξιακα, το να περασει καποιος το κατωφλι του πανεπιστημιου οπουδηποτε, σιγουρα ανοιγει καποιους οριζοντες, που δεν γινεται με αλλο τροπο.

Δεδομενης ομως της καταστασης, θελει απαραιτητα ζυγισμα αν αξιζει να σπουδασεις κατι οτιδηποτε (πλην των μετρημενων επιλογων) μακρια απο τον τοπο σου.
 

Dias

Επιφανές μέλος

Ο Dias αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φυσικός. Έχει γράψει 10,004 μηνύματα.
1) Υπάρχουν στην επαρχία αρκετές αξιόλογες σχολές με προοπτικές. Πάντως, δεν θα έστελνα το παιδί μου στο ΤΕΙ Ζαμπονοκοπτικής Κάτω Ραχούλας.

2) Πιστεύω ότι δεν είναι πολλές οι οικογένειες που δεν μπορούν με τίποτα να συντηρήσουν έναν φοιτητή σε άλλη πόλη. Οι πιο πολλές για το παιδί τους θα κάνουν θυσίες, υπάρχουν και οι εστίες, κάποιοι φοιτητές εργάζονται.

3) Για την περίπτωση που ανέφερα παραπάνω (μήνυμα 10), η οικογένεια δεν είχε οικονομικό πρόβλημα. Δεν άφησαν το παιδί να πάει γιατί το θεωρούσαν "ανώριμο", ξεχνώντας ότι οι ίδιοι οι γονείς ήταν υπεύθυνοι για τα προβλήματά του.


1677236036931.png
 

Joji

Περιβόητο μέλος

Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,438 μηνύματα.
3) Για την περίπτωση που ανέφερα παραπάνω (μήνυμα 10), η οικογένεια δεν είχε οικονομικό πρόβλημα. Δεν άφησαν το παιδί να πάει γιατί το θεωρούσαν "ανώριμο", ξεχνώντας ότι οι ίδιοι οι γονείς ήταν υπεύθυνοι για τα προβλήματά του.
Αυτό είναι και το worst case scenario. Αν το παιδί είναι όντως ανώριμο θα του κάνει περισσότερο καλό να φύγει και να παλέψει να συντηρηθεί (ας είναι και με τα λεφτά των δικών του, ίσα ίσα θα μάθει να τα διαχειρίζεται) χωρίς να τα περιμένει όλα έτοιμα, παρά να τον κρατήσουν σπίτι. Απλώς μερικοί γονείς δεν το κατανοούν αυτό, δεν σέβονται καθόλου μα καθόλου το παιδί τους και του συμπεριφέρονται σαν 5χρονο και μεγαλώνει με ανασφάλειες και με ψυχολογικά προβλήματα. Και έχουν και το θράσος μετά να λένε «Γιατί βγήκε έτσι το παιδί μου;». Αμ δεν βγήκε έτσι, εσύ το έκανες αυτό.
 

Panzerkampfwagen

Διάσημο μέλος

Ο Panzerkampfwagen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Δικηγόρος. Έχει γράψει 2,103 μηνύματα.
Βεβαια, επεκτεινοντας τη σκεψη, προκυπτει το ερωτημα του κατα ποσο αξιζει moneywise να σπουδαζει καποιος κατι, περα απο μερικες μετρημενες επιλογες.
Σου έχω νέα και είναι άσχημα: δεν αξίζει αν πρόκειται να μπει κάποιος σε έξοδα φόρτωσης φοιτητή σε άλλη πόλη. Αν το παιδί περάσει στην πόλη του ας πάει να σπουδάσει και ζαμπονοκοπτική που είπε πάνω ο φίλος Δίας.

Αξιακα, το να περασει καποιος το κατωφλι του πανεπιστημιου οπουδηποτε, σιγουρα ανοιγει καποιους οριζοντες, που δεν γινεται με αλλο τροπο.
Μαζί σου.
 

giannhs2001

Επιφανές μέλος

Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,304 μηνύματα.
Μαρεσει που εδώ μέσα θεωρούμε δεδομένο πως ένας γονέας είναι υπεύθυνος να ταΐζει το παιδί του και μετά τα 18 έτη. Καθένας και καθεμιά κάνει τις επιλογές του/της. Δεν είναι υποχρέωση των γονιών μας να μας υποστηρίζουν πια. Το χρέος τους το έκαναν, μας παρείχαν στέγη, τροφή, νερό ως τα 18. Αυτό είναι το μόνο καθήκον των γονιών. Από εκεί και έπειτα εναπόκειται στον κάθε γονιό το τι θα κάνει. Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι απλά να μη μας πετάνε στο δρόμο μόλις γίνουμε 18 όπως στην Γερμανία, γιατί δυστυχώς δεν έχουμε την οικονομία της Γερμανίας. Θα το θεωρουσα τρομερά υποκριτικό προσωπικά να πήγαινα σε άλλη πόλη και να είχα την απαίτηση και πάλι να με ξελασπώνουν οι γονείς μου. Εδώ ήδη ντρέπομαι που μένω στο ίδιο σπίτι ακόμα μαζί τους.

Δεν ξέρω πως θα είμαι ή αν θα γίνω και ποτέ γονέας αλλά αυτό που ξέρω είναι πως μέχρι τα 18 είναι οι υποχρεώσεις. Μετά από εκεί πάλι βοηθάμε όσο μπορούμε ( η ελληνική οικογένεια έχει στενούς δεσμούς και χαίρομαι για αυτό ) αλλά αυτό είναι δείγμα οικογενειακού δεσίματος και όχι υποχρέωσης. Δεν είναι αποτυχία να μη μπορείς να στείλεις το παιδί σου να σπουδάσει σε άλλη πόλη, αποτυχία είναι να μη μπορείς να του προσφέρεις τα βασικά ως τα 18.
 

Joji

Περιβόητο μέλος

Η Τζότζι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 20 ετών και επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 6,438 μηνύματα.
Μαρεσει που εδώ μέσα θεωρούμε δεδομένο πως ένας γονέας είναι υπεύθυνος να ταΐζει το παιδί του και μετά τα 18 έτη. Καθένας και καθεμιά κάνει τις επιλογές του/της. Δεν είναι υποχρέωση των γονιών μας να μας υποστηρίζουν πια. Το χρέος τους το έκαναν, μας παρείχαν στέγη, τροφή, νερό ως τα 18. Αυτό είναι το μόνο καθήκον των γονιών. Από εκεί και έπειτα εναπόκειται στον κάθε γονιό το τι θα κάνει. Το λιγότερο που μπορούν να κάνουν είναι απλά να μη μας πετάνε στο δρόμο μόλις γίνουμε 18 όπως στην Γερμανία, γιατί δυστυχώς δεν έχουμε την οικονομία της Γερμανίας. Θα το θεωρουσα τρομερά υποκριτικό προσωπικά να πήγαινα σε άλλη πόλη και να είχα την απαίτηση και πάλι να με ξελασπώνουν οι γονείς μου. Εδώ ήδη ντρέπομαι που μένω στο ίδιο σπίτι ακόμα μαζί τους.

Δεν ξέρω πως θα είμαι ή αν θα γίνω και ποτέ γονέας αλλά αυτό που ξέρω είναι πως μέχρι τα 18 είναι οι υποχρεώσεις. Μετά από εκεί πάλι βοηθάμε όσο μπορούμε ( η ελληνική οικογένεια έχει στενούς δεσμούς και χαίρομαι για αυτό ) αλλά αυτό είναι δείγμα οικογενειακού δεσίματος και όχι υποχρέωσης. Δεν είναι αποτυχία να μη μπορείς να στείλεις το παιδί σου να σπουδάσει σε άλλη πόλη, αποτυχία είναι να μη μπορείς να του προσφέρεις τα βασικά ως τα 18.
Εδώ θα διαφωνήσω. Οι γονείς σου επέλεξαν να σε αποκτήσουν, όχι εσύ. Δεν σου έκαναν χάρη. Ούτε σου έκαναν χάρη που σε μεγάλωσαν (όχι εσένα συγκεκριμένα, γενικά). Αυτό έπρεπε να κάνουν. Είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, αφού πήραν τέτοια απόφαση. Η λογική «Μετά τα 18 τράβα κόψε τον λαιμό σου» τι είδους αστείο είναι; Δεν λέω, τεράστια γαϊδούρια να στηρίζεσαι σε ολόκληρή σου την ζωή πάνω στους δικούς σου και τα λεφτά τους και να μην έχεις κάνει καμία προσπάθεια μόνος σου, αλλά είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό. Παραμένεις παιδί τους, δεν σταματάς το δευτερόλεπτο που ενηλικιωθείς να είσαι παιδί τους και εκείνοι γονείς σου. Όσοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτή την ιδέα ή με την ιδέα του ότι ενδέχεται στο μέλλον να χρειαστεί να στείλουν το παιδί τους άλλου να σπουδάσει, να το στηρίξουν οικονομικά, να να να, καλύτερα να μην κάνουν καθόλου παιδιά.
 

giannhs2001

Επιφανές μέλος

Ο Ιωάννης αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένος. Είναι 22 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Κατερίνη (Πιερία). Έχει γράψει 17,304 μηνύματα.
Εδώ θα διαφωνήσω. Οι γονείς σου επέλεξαν να σε αποκτήσουν, όχι εσύ. Δεν σου έκαναν χάρη. Ούτε σου έκαναν χάρη που σε μεγάλωσαν (όχι εσένα συγκεκριμένα, γενικά). Αυτό έπρεπε να κάνουν. Είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, αφού πήραν τέτοια απόφαση. Η λογική «Μετά τα 18 τράβα κόψε τον λαιμό σου» τι είδους αστείο είναι; Δεν λέω, τεράστια γαϊδούρια να στηρίζεσαι σε ολόκληρή σου την ζωή πάνω στους δικούς σου και τα λεφτά τους και να μην έχεις κάνει καμία προσπάθεια μόνος σου, αλλά είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό. Παραμένεις παιδί τους, δεν σταματάς το δευτερόλεπτο που ενηλικιωθείς να είσαι παιδί τους και εκείνοι γονείς σου. Όσοι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με αυτή την ιδέα ή με την ιδέα του ότι ενδέχεται στο μέλλον να χρειαστεί να στείλουν το παιδί τους άλλου να σπουδάσει, να το στηρίξουν οικονομικά, να να να, καλύτερα να μην κάνουν καθόλου παιδιά.
Δεν είπα για χάρη, απλά εν τάξει η αλήθεια είναι πως δεν με αρέσει τόσο η τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Οι παππούδες μας από τα 13 τους δούλευαν και δεν θεωρούσαν τίποτα δεδομένο. Εμείς έχουμε επαναπαυτεί και για εμένα δεν είναι ορθό αυτό. Πάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Από την παιδική εργασία ως αναγκαίο κακό για την επιβίωση της οικογένειας σε ένα είδος "παρασιτισμού". Οι γονείς μου όταν έδινα πανελλήνιες ήταν ξεκάθαροι, λεφτά για άλλη πόλη δεν έχουμε ή περνάς στη πόλη μας ή ξαναδίνεις ". Δεν το θεώρησα ποτέ αδικία. Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν ήδη πολλά για εμένα, δεν είχα απαιτήσεις.

Εννοείται υποστηρίζω να βοηθάνε οι γονείς τα παιδιά τους και μετά τα 18. Εμείς εδώ δεν είμαστε Γερμανία, οι στενοί οικογενειακοί μας δεσμοί είναι λόγος περηφάνιας για τον πολιτισμό μας από τη δική μου σκοπιά απλά επιμένω να μην επαναπαυόμαστε.

Όσο για το μέλλον καλή μου Τζότζι, ας κρατάμε μικρό καλάθι γιατί στις εποχές που γυρνάμε αυτή τη στιγμή πραγματικός άθλος θα είναι να μεγαλώσεις παιδιά ως τα 18 τους από μόνο του. Οι εποχές αλλάζουν και αντί για μπροστά πάμε πίσω...
 
Top