Foxconn: Η δουλειά σκοτώνει!

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
... Και δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, εκτός από εκείνη την ιδέα που είχε μια φίλη μου να οργανώνουμε σεμινάρια σε σχολεία και πολιτιστικά κέντρα και να ενημερώνουμε τον κόσμο για τα δικαιώματά του ...
.... ;)

Τι μου θύμησες, βρε Καγίρα, τι μου θύμησες! Την πολιτιστική επανάσταση στη Κίνα επί Μάο...Όμως, όπως βλέπουμε, μάλλον πίσω πήγε κι εκεί ο πολιτισμός- και μάλιστα, τι πολιτισμός! Αλλά παρά ταύτα, και εν ονόματι του "ονόματος" που μας έδωσε η ιστορία σαν κοινωνία, θαρρώ πως αν εδώ γινόταν μία τέτοια πολιτιστική αφύπνιση( πέστην "εξέγερση", αν θες!), ίσως να γινόταν κάτι πιο θετικό. Το χρωστάμε άλλωστε:redface:!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
Το συστημα αλλαζει και συντομα θα χρειαζεσαι πτυχιο Αγγλικης Φιλολογιας για να διδαξεις (Καιρος ηταν γιατι ο καθενας οποτε δεν ειχε τι να κανει, το ριχνε στα μαθηματα). Τρεχα να προλαβεις να βγαλεις αδεια.
Οσο για το χωριο, αν ειναι να φυγουν ολοι και να ερημωσει η Αθηνα, λεω να μεινω εδω.

Εγώ πάντως δεν ανήκω στην κατηγορία που θα το ρίξω στα μαθήματα γιατί δεν έχω τι να κάνω. Έχω και τα δύο proficiency (michigan και cambridge), έχω ζήσει ένα χρόνο στο εξωτερικό, αγαπώ τις ξένες γλώσσες, νιώθω ότι έχω μια έφεση και μπορώ να με φανταστώ να κάνω αυτή τη δουλειά με επιτυχία. Θα ήθελα να τελειώσω την αγγλική φιλολογία αλλά με κατατακτήριες παίρνουν μόλις 2 άτομα τη χρονιά και σε περίπτωση επιτυχίας θα πρέπει να παραστώ σε τουλάχιστον 40 με 50 εξετάσεις μαθημάτων στα επόμενα 4 χρόνια, πράγμα που για έναν εργαζόμενο είναι τρομερά δύσκολο. Αν ξεκινήσω να ασχολούμαι επαγγελματικά με το αντικείμενο σκοπεύω να το κάνω μετά από μαθήματα διδασκαλίας της αγγλικής και με πολλή μελέτη και συνδυάζοντας την τράπεζα με απογευματινά μαθήματα αρχικά για να δω πως θα πάει.

Το γεγονός ότι έχω ήδη μεταπτυχιακό στον τομέα μου και μια σίγουρη δουλειά με "προοπτικές" (που όμως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου) και είμαι διατεθειμένη να κάνω όλο αυτό για να κάνω στροφή στην καριέρα μου, και μάλιστα αβέβαιη, δείχνει πόσο πολύ ασφυκτυώ. Πολύ θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να βγάλω ακόμα μια σχολή αλλά ο καθένας πρέπει να παίξει με τα χαρτιά που κρατάει στα χέρια του. Το μόνο που μου φαίνεται εφικτό είναι να κάνω το πτυχίο "Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός" του ΕΑΠ που είναι εξ αποστάσεως και το Δεκέμβρη θα δηλώσω με την ελπίδα να κληρωθώ. Εσύ δηλαδή αν δεν σου άρεσε η δουλειά σου θα έλεγες "εντάξει μωρέ, καλά είμαι, σκέψου τους καημένους τους λιμενεργάτες" και θα υπέφερες για 40 χρόνια? Για μένα αυτό ακριβώς είναι μιζέρια και όχι το να προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Και μια φιλική συμβουλή: όταν κάποιος εκφράζει την απελπισία του μη ρίχνεις αλάτι στην πλήγη λέγοντάς του ότι δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται και αποκαλώντας τον μίζερο (από στοιχειώδεις τρόπους ευγένιας ή ανθρωπιάς αν θέλεις)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Εγώ πάντως δεν ανήκω στην κατηγορία που θα το ρίξω στα μαθήματα γιατί δεν έχω τι να κάνω. Έχω και τα δύο proficiency (michigan και cambridge), έχω ζήσει ένα χρόνο στο εξωτερικό, αγαπώ τις ξένες γλώσσες, νιώθω ότι έχω μια έφεση και μπορώ να με φανταστώ να κάνω αυτή τη δουλειά με επιτυχία. Θα ήθελα να τελειώσω την αγγλική φιλολογία αλλά με κατατακτήριες παίρνουν μόλις 2 άτομα τη χρονιά και σε περίπτωση επιτυχίας θα πρέπει να παραστώ σε τουλάχιστον 40 με 50 εξετάσεις μαθημάτων στα επόμενα 4 χρόνια, πράγμα που για έναν εργαζόμενο είναι τρομερά δύσκολο. Αν ξεκινήσω να ασχολούμαι επαγγελματικά με το αντικείμενο σκοπεύω να το κάνω μετά από μαθήματα διδασκαλίας της αγγλικής και με πολλή μελέτη και συνδυάζοντας την τράπεζα με απογευματινά μαθήματα αρχικά για να δω πως θα πάει.

Το γεγονός ότι έχω ήδη μεταπτυχιακό στον τομέα μου και μια σίγουρη δουλειά με "προοπτικές" (που όμως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου) και είμαι διατεθειμένη να κάνω όλο αυτό για να κάνω στροφή στην καριέρα μου, και μάλιστα αβέβαιη, δείχνει πόσο πολύ ασφυκτυώ. Πολύ θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να βγάλω ακόμα μια σχολή αλλά ο καθένας πρέπει να παίξει με τα χαρτιά που κρατάει στα χέρια του. Το μόνο που μου φαίνεται εφικτό είναι να κάνω το πτυχίο "Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός" του ΕΑΠ που είναι εξ αποστάσεως και το Δεκέμβρη θα δηλώσω με την ελπίδα να κληρωθώ. Εσύ δηλαδή αν δεν σου άρεσε η δουλειά σου θα έλεγες "εντάξει μωρέ, καλά είμαι, σκέψου τους καημένους τους λιμενεργάτες" και θα υπέφερες για 40 χρόνια? Για μένα αυτό ακριβώς είναι μιζέρια και όχι το να προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Και μια φιλική συμβουλή: όταν κάποιος εκφράζει την απελπισία του μη ρίχνεις αλάτι στην πλήγη λέγοντάς του ότι δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται και αποκαλώντας τον μίζερο (από στοιχειώδεις τρόπους ευγένιας ή ανθρωπιάς αν θέλεις)

Συμφωνω σε οσα λες, ,μεχρι ενα σημειο.
Αλλα θα δικαιολογησω εξηγωντας σου την εξης μου σκεψη.
Περισσοτερο απαντουσα στο εν λογω θεμα παρα σε εσενα γιατι θεωρω πως το θεμα μιλα για κακουχιες μεσα στις δουλειες και κακες συνθηκες εργασιας. Ψυχολογικος εκβιασμος κοκ. Αυτοκτονιες.
Καθηγητρια ξενων γλωσσων ειμαι. Πραγματι υπαρχουν καθηγητες στο χωρο που δεν αγαπουν τα παιδια και κανουν αυτο το επαγγελμα για τους βολευει.
Εμεις που ειμαστε σε αλλο επιπεδο απο τα παραπανω (λιμενεργατες κλπ), δεν εχουμε μεγαλους λογους να παραπονιομαστε. Λογοι παραπονων? Ωραρια, συμβασεις, ημερομισθια.
Παντα κυνηγαω το καλυτερο και αποδειξη ειναι η ζωη μου. Εργαζομαι πανω στην επιλογη μου γιαυτο δεν εχω παραπονο.
Προσφατα επισκεφτηκα το λιμανι του Πειραια(κανω καποια ρεπορταζ οποτε μου δοθει η ευκαιρια) και ειδα τι θα πει ΚΑΚΕΣ συνθηκες εργασιας. Απο τις λιγες φορες που με επιασε τοση δυσφορια και δεν ηξερα αν πρεπει να χαρω για μενα η να λυπηθω εκεινους.
Οσο για μενα, θα εγραφα το ιδιο οπως κι εσυ, σε αλλο θεμα, πιο σχετικο.
Τα σχεδια σου καλα μου ακουγονται, αν θελησεις να με ρωτησεις κατι πανω στις σπουδες η στο χωρο αυτον, εδω ειμαι.
Εχω φιλες που παρατησαν δουλειες τραπεζης/δικηγορια για να ασχοληθουν με το ονειρο τους. Εκαναν καλα.
Περαν αυτου, το επαγγελμα του καθηγητη και του δασκαλου ειναι μερακι και σε κρατα ζωντανο συνεχεια.
Καλη τυχη σου ευχομαι.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
Συμφωνω σε οσα λες, ,μεχρι ενα σημειο.
Αλλα θα δικαιολογησω εξηγωντας σου την εξης μου σκεψη.
Περισσοτερο απαντουσα στο εν λογω θεμα παρα σε εσενα γιατι θεωρω πως το θεμα μιλα για κακουχιες μεσα στις δουλειες και κακες συνθηκες εργασιας. Ψυχολογικος εκβιασμος κοκ. Αυτοκτονιες.
Καθηγητρια ξενων γλωσσων ειμαι. Πραγματι υπαρχουν καθηγητες στο χωρο που δεν αγαπουν τα παιδια και κανουν αυτο το επαγγελμα για τους βολευει.
Εμεις που ειμαστε σε αλλο επιπεδο απο τα παραπανω (λιμενεργατες κλπ), δεν εχουμε μεγαλους λογους να παραπονιομαστε. Λογοι παραπονων? Ωραρια, συμβασεις, ημερομισθια.
Παντα κυνηγαω το καλυτερο και αποδειξη ειναι η ζωη μου. Εργαζομαι πανω στην επιλογη μου γιαυτο δεν εχω παραπονο.
Προσφατα επισκεφτηκα το λιμανι του Πειραια(κανω καποια ρεπορταζ οποτε μου δοθει η ευκαιρια) και ειδα τι θα πει ΚΑΚΕΣ συνθηκες εργασιας. Απο τις λιγες φορες που με επιασε τοση δυσφορια και δεν ηξερα αν πρεπει να χαρω για μενα η να λυπηθω εκεινους.
Οσο για μενα, θα εγραφα το ιδιο οπως κι εσυ, σε αλλο θεμα, πιο σχετικο.
Τα σχεδια σου καλα μου ακουγονται, αν θελησεις να με ρωτησεις κατι πανω στις σπουδες η στο χωρο αυτον, εδω ειμαι.
Εχω φιλες που παρατησαν δουλειες τραπεζης/δικηγορια για να ασχοληθουν με το ονειρο τους. Εκαναν καλα.
Περαν αυτου, το επαγγελμα του καθηγητη και του δασκαλου ειναι μερακι και σε κρατα ζωντανο συνεχεια.
Καλη τυχη σου ευχομαι.

Όντως καταχράστηκα το χώρο αλλά μου φάνηκε κατάλληλο θέμα για να τα πω. :redface:
Με τι ασχολήθηκαν οι φίλες σου, αν επιτρέπεται, όταν παράτησαν τις δουλειές τους?
Το πόσο με χαροποιεί όταν ακούω για ανθρώπους που άφησαν δουλειές που μισούσαν δε λέγεται :D
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Όντως καταχράστηκα το χώρο αλλά μου φάνηκε κατάλληλο θέμα για να τα πω. :redface:
Με τι ασχολήθηκαν οι φίλες σου, αν επιτρέπεται, όταν παράτησαν τις δουλειές τους?
Το πόσο με χαροποιεί όταν ακούω για ανθρώπους που άφησαν δουλειές που μισούσαν δε λέγεται :D

εχμ.. για την πρωτη σου ερωτηση, την απαντηση θα στη στειλω σε πμ γιατι ειναι πολυ προσωπικο και χαρακτηριστικο.
Μια ερωτηση εχω, γιατι οσοι δουλευετε σε τραπεζες τις μισειτε?? :DΕγω ποτε δε το καταλαβα.
Αν και να σου πω, ημουν 18 μολις τελειωσα σχολειο και περιμενα να βγουν αποτελεσματα, εκανα αιτηση σε Εθνικη και με πηραν αμεσως. Τις εξετασεις και συνεντευξη τα περασα κι ολα ειχαν παει καλα. Μεχρι που βγηκαν τα αποτελεσματα το καλοκαιρι και δεν ξαναπηγα απο κει. Αλλα δεν ειχα προλαβει να δω τι παιζει μεσα.:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
εχμ.. για την πρωτη σου ερωτηση, την απαντηση θα στη στειλω σε πμ γιατι ειναι πολυ προσωπικο και χαρακτηριστικο.
Μια ερωτηση εχω, γιατι οσοι δουλευετε σε τραπεζες τις μισειτε?? :DΕγω ποτε δε το καταλαβα.
Αν και να σου πω, ημουν 18 μολις τελειωσα σχολειο και περιμενα να βγουν αποτελεσματα, εκανα αιτηση σε Εθνικη και με πηραν αμεσως. Τις εξετασεις και συνεντευξη τα περασα κι ολα ειχαν παει καλα. Μεχρι που βγηκαν τα αποτελεσματα το καλοκαιρι και δεν ξαναπηγα απο κει. Αλλα δεν ειχα προλαβει να δω τι παιζει μεσα.:hmm:

'Οντως είναι κοινό το φαινόμενο και θα σου πω μερικούς από τους λόγους. Πολύ μεγάλο άγχος όταν είσαι στο ταμείο να μην κάνεις λάθος με τα λεφτά αλλά και να είσαι γρήγορος, πελάτες που μπορεί να σε βρίζουν, να σε προσβάλλουν ή να σου λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Δηλαδή όλη μέρα και κάθε μέρα στην τσίτα με υψήλα επίπεδα άγχους. Αν δεν είσαι στο ταμείο έχεις άγχος να πιάσεις τους στόχους σου με υπόλοιπα δανείων, έσοδα κλπ. το οποίο μπορεί να σε κυνηγάει και την υπόλοιπη μέρα και το οποίο οι ανώτεροί σου φροντίζουν να τροφοδοτούν με κάθε τρόπο. Έχεις επίσης να μαλώνεις και με τους πελάτες αλλά και με τα αφεντικά σου. Για παράδειγμα, όταν πρέπει να ανεβάσεις το επιτόκιο στον δύσμοιρο πελάτη, θα τα ακούσεις από τον πελάτη αλλά και από τον διευθυντή σου που θεωρεί π.χ. ότι δεν το ανέβασες αρκετά. Οι ανώτεροί σου εν τω μεταξύ δεν διστάζουν να σε προσβάλλουν και να σου μιλήσουν όπως γουστάρουν ακόμα και αν είσαι 40 χρονών άνθρωπος. Έχω δει την προϊσταμένη μου με 15 χρόνια υπηρεσίας να κλαίει μετά από δημόσιο κατσάδιασμα από υποδιευθυντή. Αν είσαι δε και μικρός την έχεις βάψει. Είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές, έχεις τα λιγότερα δικαιώματα και δεν σε παίρνει να γυρίσεις κουβέντα.
Το άλλο που μου τη δίνει είναι το κουτσομπολιό που υπάρχει και το θάψιμο αφού όλοι εκεί μέσα ψοφάν για ανέλιξη και δε διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων. Για να μη μιλήσω για την ηλίθια ιεραρχία, "κύριε διευθυντά μου", κοστούμια και γραβάτες, φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Όλα αυτά σε συνδυασμό ότι δεν μου αρέσει και το αντικείμενο συνθέτουν ένα περιβάλλον αφόρητο για μένα. Ελπίζω να σε κάλυψα :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Oντως οι τραπεζικοι εχουν πολυ αγχος και αρκετη πιεση απ ολους και για ολα παραλληλα με οχι ιδιαιτερα καλες απολαβες...

Αλλα ειναι προκλητικο σημερα να διαβαζει κανεις ποσο δυσαρεστημενος ειναι που εργαζεται σε μια τραπεζα, οταν υπαρχουν νεα παιδια που θα παρακαλουσαν να βρισκονται σε αυτην τη θεση, απ το να εργαζονται (εαν εχουν καταφερει να βρουν κατι) με πολυ λιγοτερα χρηματα και κατω απο τις ιδιες συνθηκες, εαν οχι χειροτερες. Η πιεση, το αγχος, το κουτσομπολιο, οι τρικλοποδιες υπαρχουν παντου και ειναι ο κανονας.

Καλο ειναι να κυνηγαμε τα ονειρα μας, αρκει να μην ειμαστε αχαριστοι με ολα αυτα που εχουμε εως τωρα καταφερει που για πολλους αλλους ισως να παραμεινει απλα ενα ονειρο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Acheron

Νεοφερμένος

Ο Acheron αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 26 μηνύματα.
Άκουσα την είδηση αυτή στο ραδιόφωνο πρίν μερικές μέρες και φρίκαρα.
Είναι τραγικό και μας κάνει να φανταστούμε τις συνθήκες που επικρατούν σε άλλες χώρες που έχουν επωμισθεί την παραγωγή για να κάνουμε εμείς την κατανάλωση.
Για την κοπέλα με τις μεταφράσεις έχω να πώ να συνεχίσει και να το παλέψει αφού αυτό θέλει. Αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να αφιερωθείς στις σπουδές για να το καταφέρεις...και ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο.

Για την γκρίνια σε δουλειές υποθετικά χαλαρές δεν ξέρω τι να πώ. Ο καθένας έχει βρεθεί να εύχεται να κάνει κα΄τι διαφορετικό αλλά πιστεύω ότι σε ένα βαθμό πρέπει να ρυθμίζουμε και τις απαιτήσεις μας ,να το βλέπουμε ευρύτερα το θέμα και να είμαστε ευγνώμονες.

Και στο λέω εγώ που κάθομαι 9ωρο και πάνω standard-και έχω κάτσει δεύτερο 8ωρο στην δουλειά για να βοηθήσω συνάδελφο που έφαγε πακέτο:(- και κάνω 1μιση ώρα να φτάσω στην δουλειά. Αλλά είναι σε γραφείο με κρουασανάκι για πρωινό και καλά άτομα γύρω μου. Ρουτίνα φουλ όμως...δεν ξέρω... Να κοιτάς μπροστά αλλά να εκτιμάς και αυτό που έχεις...
τι να πώ :giveup:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
Δίκιο έχεις, είμαι κατά κάποιο τρόπο αχάριστη. Κι εγώ αν ακούσω μια διορισμένη καθηγήτρια π.χ. να παραπονιέται θα μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι και θα σκεφτώ ότι αν ήμουν στη θέση της θα ευχαριστούσα το θεό. Κάποιοι μπορεί να λένε τα ίδια και για μένα. Και εγώ εξάλλου πριν μπω στην τράπεζα έπαιρνα λεφτά που δεν μου φτάναν να βγάλω το μήνα. Είναι όμως τέτοια η ψυχολογική μου κατάσταση που δεν μπορώ να το σκεφτώ έτσι.

Ίσως είμαι πολύ ρομαντική και δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι το κεφάλαιο υπερισχύει των ανθρώπων όπως ρωτάει το αρχικό ποστ. Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα ότι τόσοι άνθρωποι υπομένουμε στωικά την καταπάτηση της ελευθερίας και της αξιοπρεπειάς μας με αντίτιμο τα χρήματα που θα μας προσφέρουν την επιβίωσή μας. Δηλαδή πρέπει να μας περάσουν μια σιδερένια μπάλα στο πόδι για να καταλάβουμε ότι είμαστε σκλάβοι? Εκτός αν μόνο εγώ πιέζομαι τόσο πολύ. Πάμε ρε παιδιά σε ένα χωριό να οργανωθούμε μόνοι μας, θα βοηθάει ο ένας τον άλλο και θα τα καταφέρουμε. Το σκέφτεστε να αρχίζαμε μαζικές μετακινήσεις και να οργανωνόμασταν ομάδες-ομάδες σε χωριά? Θα ασχολούμασταν κυρίως με γεωργία-κτηνοτροφία και θα χρησιμοποιούσαμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (βλέπε Ανάβρα Μαγνησίας). Αυτό θα ήταν επανάσταση! Παραληρώ? :worry:
Εγώ πάντως το σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε μικρότερη κοινότητα. Είμαι πολύ αφελής??
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Apro

Διάσημο μέλος

Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Tatoo artist και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
η δουλειά σκοτώνει τον αφέντη....
και η ...αλακία τον τρώει.... :spasiklas::hehe::whatever::lol:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Δεσμώτης

Περιβόητο μέλος

Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
Η ευφορία μιας δουλειάς είναι συνεκτίμηση παραγόντων όπως

πόσο σε ικανοποιεί, πόσο καλές είναι οι συνθήκες εργασίας,
με ποιους συνεργάζεσαι και πόσο κοντά είναι από το τσαρδί σου.

Και φυσικά η αμοιβή σε σχέση με το καταραμένο κλάσμα κόστος εργασίας/κόστος ζωής
που για να είναι καταχρηστικό πρέπει να μη ζεις εδώ, αλλά άλλο θέμα αυτό.

Η δουλειά γίνεται δουλεία όταν κάποιος παράγων δρα εις βάρος του άλλου.

Είναι tragic (όπως θα έλεγε κι ο μάνατζερ της τσούλιας αν ήταν αμερικανός)
να σκεφτόμαστε ότι αφού όλοι μπορούν να κάνουν συγκεκριμένες εργασίες,
ε τότε ας τις κάνουν (από πρόσκαιρη ανάγκη).

Είναι σα να ζητώ εξήγηση για το πώς ο Διονυσίου ολοζώντανος τραγούδησε το
"με σκότωσε γιατί την αγαπούσα;"...

Τι σόι λογική είναι αυτή, επειδή μπορώ, ας κάνω?
αν επειδή δε μπορώ = δε κάνω, δε θα πει πως μπορώ άρα κάνω.

Υπάρχει πάντα μέσα στη ροή του χρόνου μια κηλίδα που
αυξάνει το ανικανοποίητο μέσα μας γεωμετρικά
σε σχέση με το "δεν κάνω τίποτα".

Σίγουρα στη Ταϊβάν με τη συναρμολόγηση εξαρτημάτων apple
από ό,τι διάβασα σε συνθήκες παρατεταμένης ορθοστασίας, στρατιωτικών
διαλειμάτων και απάνθρωπων συνθηκών εργασίας σε ωράρια, αμοιβές κλπ.
το θέμα της εσωτερικής κηλίδας τείνει να είναι καθημερινή ανάπτυξη προχωρημένου
όγκου εκτός από τις όσες αυτοκτονίες...:worry:

(απόδειξη της κακοήθειας: τα υπερκαθυστερημένα μέτρα που πάρθηκαν
μετά τον ντόρο των μαζικών αυτοκτονιών)


Αν δεν σκοτώσεις μέσα σου το περίμενε από τους άλλους,
και δεν πάρεις πρωτοβουλία, είσαι τελειωμένος.

Γιατί πόσο να αντέχει κανείς να κηλιδώνεται...

( κι όταν δεν αντέχεις να προκαλείς το κακό στους άλλους,
το προκαλείς στον εαυτό σου, κατα τι πιο ηρωϊκό:/: )
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

underwater

Περιβόητο μέλος

Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
Oντως οι τραπεζικοι εχουν πολυ αγχος και αρκετη πιεση απ ολους και για ολα παραλληλα με οχι ιδιαιτερα καλες απολαβες...

Αλλα ειναι προκλητικο σημερα να διαβαζει κανεις ποσο δυσαρεστημενος ειναι που εργαζεται σε μια τραπεζα, οταν υπαρχουν νεα παιδια που θα παρακαλουσαν να βρισκονται σε αυτην τη θεση, απ το να εργαζονται (εαν εχουν καταφερει να βρουν κατι) με πολυ λιγοτερα χρηματα και κατω απο τις ιδιες συνθηκες, εαν οχι χειροτερες. Η πιεση, το αγχος, το κουτσομπολιο, οι τρικλοποδιες υπαρχουν παντου και ειναι ο κανονας.

Καλο ειναι να κυνηγαμε τα ονειρα μας, αρκει να μην ειμαστε αχαριστοι με ολα αυτα που εχουμε εως τωρα καταφερει που για πολλους αλλους ισως να παραμεινει απλα ενα ονειρο.

Δεν καταλαβαίνω πραγματικά για ποιό λόγο η άποψη που σχολιάζεις είναι προκλητική. Άλλωστε η Μάριλυ δεν απαξίωσε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δουλειά της προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά "είπε τον πόνο της" για το ότι δεν την καλύπτει και την καταπιέζει σαν άνθρωπο. Δεν έκανε κάποια σπασμωδική κίνηση του στυλ να παραιτηθεί, ούτε τεμπέλιασε στηριζόμενη σε ξένες πλάτες για να κάνει το "κομμάτι" της, αλλά απλά ψάχνει τις εναλλακτικές της. Θα πρέπει κάποιος να αυτολογοκρίνεται για να μην θεωρηθεί προκλητικός ή μήπως να παραμείνει εσαεί σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον που τον πνίγει για να μην θεωρηθεί αχάριστος και κακομαθημένος;

Το όνειρο κάποιου μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο του δίπλα του. Κι όταν η ύπαρξη επαγγελματικού προσανατολισμού είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους εφήβους, δεν είναι παράλογο να φτάνουμε στα 25-30 μας φρικαρισμένοι με την επιλογή που κάναμε στα 18. Κι εγώ έχω ακούσει πολλούς να με "βρίζουν" για το γεγονός ότι δεν ακολούθησα τον "ασφαλή δρόμο" του 'α μου πτυχίου, όταν για πολλούς (ή μάλλον πολλές) είναι όνειρο ζωής. Τι να κάνω που το σιχαινόμουν;
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mindcircus

Περιβόητο μέλος

Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά για ποιό λόγο η άποψη που σχολιάζεις είναι προκλητική. Άλλωστε η Μάριλυ δεν απαξίωσε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δουλειά της προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά "είπε τον πόνο της" για το ότι δεν την καλύπτει και την καταπιέζει σαν άνθρωπο. Δεν έκανε κάποια σπασμωδική κίνηση του στυλ να παραιτηθεί, ούτε τεμπέλιασε στηριζόμενη σε ξένες πλάτες για να κάνει το "κομμάτι" της, αλλά απλά ψάχνει τις εναλλακτικές της. Θα πρέπει κάποιος να αυτολογοκρίνεται για να μην θεωρηθεί προκλητικός ή μήπως να παραμείνει εσαεί σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον που τον πνίγει για να μην θεωρηθεί αχάριστος και κακομαθημένος;

Το όνειρο κάποιου μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο του δίπλα του. Κι όταν η ύπαρξη επαγγελματικού προσανατολισμού είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους εφήβους, δεν είναι παράλογο να φτάνουμε στα 25-30 μας φρικαρισμένοι με την επιλογή που κάναμε στα 18. Κι εγώ έχω ακούσει πολλούς να με "βρίζουν" για το γεγονός ότι δεν ακολούθησα τον "ασφαλή δρόμο" του 'α μου πτυχίου, όταν για πολλούς (ή μάλλον πολλές) είναι όνειρο ζωής. Τι να κάνω που το σιχαινόμουν;

Το ειπε και η Νεραιδα πως εχουν πολυ αγχος και πιεση οι τραπεζικοι υπαλληλοι. Το χω καταλαβει κι εγω, εχω φιλες που οταν δουλευαν σε τραπεζα μιλουσαμε στο τηλεφωνο και παθαιναν υστερια.:/:
Προκλητικο εννοει απο την αποψη οτι ενω υπαρχουν κακες συνθηκες εργασιας - κανονικα κακες με ολη τη σημασια της λεξης, βαναυσες και ανθυγιεινες (αν κι εγω το χω πει - με τα πιτσιρικια που χω ''μπλεξει''- με την καλη εννοια:), θα πρεπε να μου κολλανε βαρεα κι ανθυγιεινα:P) δεν πρεπει να εχει παραπονο ενας τραπεζικος ή καποιος που εργαζεται σε καλες καθαρες συνθηκες, χωρις να επιβαρυνεται η υγεια του σωματικα, αν και καταλαβαινω πως η ψυχολογικη κατασταση ειναι επισης σοβαρο.
Απο αυτη την αποψη. Κατα τα αλλα, δεν το συζητω, δε μπα να χεις 250 πτυχια, αν δε σου αρεσει αυτο που κανεις, αλλαξε το.
Μονο ετσι θα το κανεις και καλα.:)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
η δουλειά σκοτώνει τον αφέντη....
και η ...αλακία τον τρώει.... :spasiklas::hehe::whatever::lol:

Αγαπητέ Άπρο μπορεί να λέω μαλ*κίες αλλά τουλάχιστον προτείνω κάτι. Όλοι λέμε ότι έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, ότι πρέπει να ξυπνήσουμε, να αντιδράσουμε αλλά κανείς ποτέ δεν λέει τι να κάνουμε. Μόνο για ειρηνικές διαμαρτυρίες ακούω και για σωστή χρήση της ψήφου μας, καμιά δραστική λύση επί της ουσίας όμως τίποτα. Το να απομακρυνθούμε από το σύστημα (στο βαθμό που μπορούμε) και να φτιάξουμε μικρά δικά μας είναι κάτι που θα οδηγήσει στην αποδυνάμωσή του. Σκέψου τι πλήγμα θα ήταν για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να βλέπανε ότι μπορούμε μια χαρά χωρίς τον υπερκαταναλωτισμό, ότι δεν χρειαζόμαστε όλα αυτά τα δάνεια και ότι δεν τους χρειαζόμαστε για αφεντικά μας για να επιβιώνουμε. Και πόσο διαφορετικούς ρυθμούς και πόσο πιο ανθρώπινες θα ήταν οι ζωές μας. Με αυτό τον τρόπο δεν θα έφταναν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν μηχανές και να αυτοκτονούν, και βεβαία δεν θα είχαμε αυτόν τον άκρατο καπιταλισμό. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η ζωή στα μικρά μέρη ίσως να αποτελεί μια λύση στο "η δουλειά σκοτώνει, αντισταθείτε" σε αντίθεση με τις μεγάλες πόλεις που το σύστημα είναι το "χωνευτήρι" των μαζών. Εσύ τι έχεις να προτείνεις? (Και μην πεις να κόψω τα ληγμένα :P)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Μάριλυ

Δραστήριο μέλος

Η Μάριλυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 401 μηνύματα.
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά για ποιό λόγο η άποψη που σχολιάζεις είναι προκλητική. Άλλωστε η Μάριλυ δεν απαξίωσε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δουλειά της προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά "είπε τον πόνο της" για το ότι δεν την καλύπτει και την καταπιέζει σαν άνθρωπο. Δεν έκανε κάποια σπασμωδική κίνηση του στυλ να παραιτηθεί, ούτε τεμπέλιασε στηριζόμενη σε ξένες πλάτες για να κάνει το "κομμάτι" της, αλλά απλά ψάχνει τις εναλλακτικές της. Θα πρέπει κάποιος να αυτολογοκρίνεται για να μην θεωρηθεί προκλητικός ή μήπως να παραμείνει εσαεί σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον που τον πνίγει για να μην θεωρηθεί αχάριστος και κακομαθημένος;

Το όνειρο κάποιου μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο του δίπλα του. Κι όταν η ύπαρξη επαγγελματικού προσανατολισμού είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους εφήβους, δεν είναι παράλογο να φτάνουμε στα 25-30 μας φρικαρισμένοι με την επιλογή που κάναμε στα 18. Κι εγώ έχω ακούσει πολλούς να με "βρίζουν" για το γεγονός ότι δεν ακολούθησα τον "ασφαλή δρόμο" του 'α μου πτυχίου, όταν για πολλούς (ή μάλλον πολλές) είναι όνειρο ζωής. Τι να κάνω που το σιχαινόμουν;

underwater, η πλειοψηφία έτσι με αντιμετωπίζει όταν το λέω. Πλέον πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες επειδή είμαστε σκλαβάκια που αμοιβόμαστε καλύτερα από άλλα σκλαβάκια ή που κατορθώσαμε να βρούμε αφέντες. Παρατήρησα ότι όσοι ασχολούνται με ψυχολογία με καταλαβαίνουν γιατί γνωρίζουν πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις της επαγγελματικής ζωής στην ψυχική υγεία. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν πιέζονται ακόμα και οι ίδιοι προσπαθούν να το ξεχάσουν, θα πουν "έτσι είναι η ζωή, δύσκολη", "αμαρτία είναι να παραπονιέμαι", "τι είμαι κανας τεμπέλης", "πρέπει να δώσω κι άλλο για να δουν τι καλός υπάλληλος είμαι" και έτσι δικαιολογούν και τα ψυχοσωμάτικα, τις ημικρανίες, το άγχος, τις μπάκες από την καθιστική ζωή, το χρόνο που δεν βλέπουν τα παιδιά τους. Γιατί δεν σκεφτόμαστε ποτέ πως η ζωή δεν χρειάζεται να είναι έτσι, πως δεν μπορεί να είναι αυτός ο μόνος τρόπος? Για να περάσουμε μετά στο επόμενο βήμα του τι μπορεί να γίνει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Θα τραβήξω το θέμα αρκετά αφού οι πρώτες σκέψεις έχουν ήδη διατυπωθεί. Ωστόσο ας δούμε το θέμα σε πιο βάθος.

Στην εταιρία αυτή εργάζονται το 2,5% πληθυσμού ένα αρκετά αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού. Ο "υψηλός" αριθμός αυτοκτονιών δεν είναι τόσο υψηλός, αφού είναι κάτω από το ΜΟ των αυτοκτονιών σε αυτή χώρα.

Πολλές μεγάλες εταιρίες του NASDAQ έχουν επιλέξει το συγκεκριμένο εργοστάσιο για δικιά τους παραγωγή, αυτό το γεγονός έχει χρησιμοποιηθεί από τα ΜΜΕ για την διεξαγωγή κάποιον συμπερασμάτων. Το εργοστάσιο, όπως και η Taiwan, έχει κάμποσους "μεγάλο καρχαρίες" που χρησιμοποιούν τους πόρους αυτούς για την παραγωγή ακριβών προϊόντων (iPad κτλ). Αν οι συνθήκες εργασίας ήταν καλύτερες, όπως προστάζει έννοια άνθρωπος και πολιτισμός, τότε και οι μισθοί θα ήταν πιο ανθρώπινοι, δηλαδή θα είχαμε αύξηση του κόστους των παραγωγικών συντελεστών. Η Apple, για παράδειγμα, είχε την δυνατότητα να παράγει τα προϊόντα της σε εργοστάσια της Αμερικής, της Αγγλίας, δεν το επέλεξε, προφανώς ο λόγος είναι το χαμηλό κόστος. Πολλοί πελάτες επέλεξαν το συγκεκριμένο εργοστάσιο, λόγο τιμής.

Αν αυξήσουμε τις συνθήκες ζωής στην χώρα αυτή και στην Foxconn ήμαστε σίγουροι ότι οι πελάτες θα παρέμειναν; Μήπως θα δημιουργούσαμε συνθήκες παρόμοιας της Ελλάδας, δηλαδή σχετικά καλοί μισθοί και περιβάλλον εργασίας αλλά συγχρόνως μηδέν παραγωγή/εξαγωγές; Δυστυχώς δεν έχουν όλες οι χώρες την κωλοφαρδία και τις πλάτες της Ελλάδας (Ιστορία, Ευρωπαϊκή ένωση, Δημοσιές σχέσεις κτλ), έτσι ώστε να ζουν με δανικά. Άρα η προσπάθεια για ουσιαστική αναβάθμιση, με τον προφανή τρόπο, της ποιότητας ζωής σε χώρες, όπως την Tawain, μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στην φτώχεια μια κατάσταση χειρότερη/παρόμοια με την σημερινή.

Και ιδού το ερώτημα: Ποία είναι η λύση στο παραπάνω πρόβλημα; Πως μπορούμε να διασφαλίσουμε μακροπρόθεσμα την ποιότητα ζωής σε αυτές τις περιοχές; Όποιος καταφέρει να λύσει αυτό το πρόβλημα, η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση, ο ίδιος θα γίνει ηγέτης του κόσμου και κάτοχος 2 βραβείων nobel (οικονομικών και ειρήνης). Πολύ καλά τα κίνητρα, αλλά δύσκολο πρόβλημα :(
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
underwater, η πλειοψηφία έτσι με αντιμετωπίζει όταν το λέω. Πλέον πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες επειδή είμαστε σκλαβάκια που αμοιβόμαστε καλύτερα από άλλα σκλαβάκια ή που κατορθώσαμε να βρούμε αφέντες. Παρατήρησα ότι όσοι ασχολούνται με ψυχολογία με καταλαβαίνουν γιατί γνωρίζουν πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις της επαγγελματικής ζωής στην ψυχική υγεία. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν πιέζονται ακόμα και οι ίδιοι προσπαθούν να το ξεχάσουν, θα πουν "έτσι είναι η ζωή, δύσκολη", "αμαρτία είναι να παραπονιέμαι", "τι είμαι κανας τεμπέλης", "πρέπει να δώσω κι άλλο για να δουν τι καλός υπάλληλος είμαι" και έτσι δικαιολογούν και τα ψυχοσωμάτικα, τις ημικρανίες, το άγχος, τις μπάκες από την καθιστική ζωή, το χρόνο που δεν βλέπουν τα παιδιά τους. Γιατί δεν σκεφτόμαστε ποτέ πως η ζωή δεν χρειάζεται να είναι έτσι, πως δεν μπορεί να είναι αυτός ο μόνος τρόπος? Για να περάσουμε μετά στο επόμενο βήμα του τι μπορεί να γίνει.

Δεν ειπα ποτε να μην εχουμε ονειρα και να μην προσπαθουμε να τα πραγματοποιησουμε σε οποια ηλικια κι εαν βρισκομαστε.

Προκλητικο ομως ειναι να μιζεριαζουμε, οταν εχουμε καταφερει να βρουμε μια ικανοποιητικη εργασια τη στιγμη εκεινη που υπαρχουν χιλιαδες ανθρωποι σε πολυ χειροτερη μοιρα εξισου με ονειρα και πτυχια.
Και γνωριζω πολυ καλα πως ειναι να δουλευεις σε μια τραπεζα, οταν οι μισοι και πανω φιλοι μου εργαζονται σε αρκετες απο αυτες που υπαρχουν, μεγαλυτερες και μικροτερες.

Εχεις την εντυπωση οτι σαν καθηγητρια μιας ξενης γλωσσας, δε θα εχεις αγχος? Δε θα υπαρχουν τριβες με συναδελφους? Δε θα εχεις αφεντικα με απαιτησεις πανω απο το κεφαλι σου, πιεζοντας σε για το καλυτερο δυνατον? Ή εχεις την εντυπωση πως εαν κανεις ιδιαιτερα και εισαι αφεντικο του εαυτου σου ειναι πολυ καλυτερα? Το αγχος του εαν και του χρονου θα εχεις αρκετα μαθηματα, ωστε να αισθανεσαι μια καποια σιγουρια, νομιζεις οτι ειναι λιγοτερο?
Δεν ειναι λιγοι οι συναδελφοι που γνωριζω οι οποιοι παραλληλα με τα μαθηματα κανουν και μια δευτερη δουλεια. Εχοντας βεβαια αυτη τη δευτερη δουλεια ως σταθερη, γι αυτο και το αναφερω.

Ενιγουεις...

Δεχομαι να θελεις να προσανατολιστεις επαγγελματικα προς καπου αλλου και να κανεις κατι που θεωρεις οτι σε γεμιζει περισσοτερο ακομα και με τις ιδιες δυσκολιες, αλλα δε συμφωνω με τη μιζερια.
Ας προχωραμε μπροστα βλεποντας το ποτηρι μισογεματο και οχι μισοαδειο.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fantasmenos

Τιμώμενο Μέλος

Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Θεολόγος και μας γράφει απο Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4,026 μηνύματα.
Αν αυξήσουμε τις συνθήκες ζωής στην χώρα αυτή και στην Foxconn ήμαστε σίγουροι ότι οι πελάτες θα παρέμειναν; Μήπως θα δημιουργούσαμε συνθήκες παρόμοιας της Ελλάδας, δηλαδή σχετικά καλοί μισθοί και περιβάλλον εργασίας αλλά συγχρόνως μηδέν παραγωγή/εξαγωγές; Δυστυχώς δεν έχουν όλες οι χώρες την κωλοφαρδία και τις πλάτες της Ελλάδας (Ιστορία, Ευρωπαϊκή ένωση, Δημοσιές σχέσεις κτλ), έτσι ώστε να ζουν με δανικά. Άρα η προσπάθεια για ουσιαστική αναβάθμιση, με τον προφανή τρόπο, της ποιότητας ζωής σε χώρες, όπως την Tawain, μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στην φτώχεια μια κατάσταση χειρότερη/παρόμοια με την σημερινή.


Αγαπητέ φίλε για να το παίξω και λίγο απολογητής του καπιταλιστ γουέι οφ λάιφ.

Καπιταλισμός δεν σημαίνει απάνθρωπες συνθήκες εργασίας για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Έτσι ξεκίνησε το πράγμα φάνηκε να αλλάζει με το γύρισμα του προ-προηγούμενου αιώνα και ξαφνικά (για διάφορους λόγους), τα τελευταία 30 χρόνια η συνταγή χάλασε και θεωρούμε ότι η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι το σημαντικότερο απαλλαγμένο από άλλες αναγκαίες συνθήκες για την κοινωνική αναπαραγωγή.

Δηλαδή τι σημαίνει αυτό που γράφεις; Ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας επειδή η Apple θα φύγει από τη Ταϊβάν και θα πάει στη Μαλαισία με ακόμη φτηνότερο εργατικό δυναμικό; Αυτή η αντίληψη των ανθρώπων σαν αναλώσιμες μονάδες που είναι αναγκαίο να θυσιαστούν στο όνομα της προόδου δυστυχώς έχει το εξής πρόβλημα: δεν δίνει σημασία στον άνθρωπο, αλλά στη πρόοδο σαν μια αφηρημένη ιδέα.

Και ιδού το ερώτημα: Ποία είναι η λύση στο παραπάνω πρόβλημα; Πως μπορούμε να διασφαλίσουμε μακροπρόθεσμα την ποιότητα ζωής σε αυτές τις περιοχές; Όποιος καταφέρει να λύσει αυτό το πρόβλημα, η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση, ο ίδιος θα γίνει ηγέτης του κόσμου και κάτοχος 2 βραβείων nobel (οικονομικών και ειρήνης). Πολύ καλά τα κίνητρα, αλλά δύσκολο πρόβλημα :(
Πάντως όχι με τις ελεύθερες αγορές. Αυτό είναι σίγουρο. Είδαμε που οδήγησε η ελευθερία των αγορών και η ασυδοσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Το πρόβλημα είναι αγαπητέ ότι προσπαθούν να λυθούν νέα προβλήματα με παλιές πρακτικές.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Επεξεργάστηκε από συντονιστή:

iJohnnyCash

e-steki.gr Founder

Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
Καπιταλισμός δεν σημαίνει απάνθρωπες συνθήκες εργασίας για τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Έτσι ξεκίνησε το πράγμα φάνηκε να αλλάζει με το γύρισμα του προ-προηγούμενου αιώνα και ξαφνικά (για διάφορους λόγους), τα τελευταία 30 χρόνια η συνταγή χάλασε και θεωρούμε ότι η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι το σημαντικότερο απαλλαγμένο από άλλες αναγκαίες συνθήκες για την κοινωνική αναπαραγωγή.

Δηλαδή τι σημαίνει αυτό που γράφεις; Ότι πρέπει να είμαστε ανεκτικοί στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας επειδή η Apple θα φύγει από τη Ταϊβάν και θα πάει στη Μαλαισία με ακόμη φτηνότερο εργατικό δυναμικό; Αυτή η αντίληψη των ανθρώπων σαν αναλώσιμες μονάδες που είναι αναγκαίο να θυσιαστούν στο όνομα της προόδου δυστυχώς έχει το εξής πρόβλημα: δεν δίνει σημασία στον άνθρωπο, αλλά στη πρόοδο σαν μια αφηρημένη ιδέα.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής απλό, πως θα καταφέρουμε σε ένα γεωγραφικό διαμέρισμα να αυξήσουμε τους μισθούς, και ότι άλλο συνδέεται με τις ανθρώπινες συνθήκες, και συγχρόνως να διατηρήσουμε τις εξαγωγές. Προφανώς αναφέρομαι σε γεωγραφικό διαμέρισμα που (προσπαθεί να) είναι ηγέτης κόστους.

Μια πρόχειρη σκέψη είναι να συγχρονιστεί όλος ο πλανητής και να μπουν κάτω όρια στους μισθούς και άνω όρια στον πληθωρισμό. Όμως η θεωρία παιγνίων προστάζει ότι κάποια χώρα αργά ή γρήγορα θα αλλάξει κάποιο όριο. (Σκέψου το εξής, είμαστε οι μοναδικοί παραγωγοί ενός αδιαφοροποίητου προϊόντος με ελαστική ζήτηση . Και συμφωνούμε ότι θα πουλάμε στην Χ τιμή. Κατά πασά πιθανότητα, θα έχουμε το ίδιο όγκο πωλήσεων. Αν εγώ αποφασίσω να αυξήσω τις πωλήσεις μου, ο μοναδικός τρόπος είναι σπάσω το καρτέλ. Τουλάχιστον τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λύση, εσύ; )

Μια άλλη πρόχειρη λύση, είναι εφαρμοστεί το παραπάνω και ταυτόχρονα να υπάρχουν κυρώσεις σε όποιον αλλάξει τα όρια. Κάτι τέτοιο όμως στην ουσία είναι παγκοσμιοποίηση, κάτι που δεν επιθυμεί η αριστερά και ο σοσιαλισμός.

Πάντως όχι με τις ελεύθερες αγορές.
Ναι πράγματι, υπάρχουν πιθανότητες οι λύσεις να μην είναι οι ελεύθερες αγορές, τουλάχιστον με την μορφή που της γνωρίσαμε.

Το πρόβλημα είναι αγαπητέ ότι προσπαθούν να λυθούν νέα προβλήματα με παλιές πρακτικές.
Και εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά ιδού το πρόβλημα. Ποίος μπορεί να σκεφτεί νέες πρακτικές; Έχουμε ξεμείνει από ιδέες.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

fantasmenos

Τιμώμενο Μέλος

Η Διαταραγμένη Προσωπικότητα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Θεολόγος και μας γράφει απο Μαυροβούνιο (Ευρώπη). Έχει γράψει 4,026 μηνύματα.
Μια άλλη πρόχειρη λύση, είναι εφαρμοστεί το παραπάνω και ταυτόχρονα να υπάρχουν κυρώσεις σε όποιον αλλάξει τα όρια. Κάτι τέτοιο όμως στην ουσία είναι παγκοσμιοποίηση, κάτι που δεν επιθυμεί η αριστερά και ο σοσιαλισμός.

1) Από πότε η αριστερά και ο σοσιαλισμός μπορούν να επηρεάσουν τα πράγματα τόσο πολύ;
2) Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένας κέρβερος κακό πράγμα για την αριστερά και ένα καλό πράγμα για τους νεοφιλελεύθερους. Δεν είναι ανάγκη να παίρνεις της μετρητοίς ότι ακούς δεξιά και αριστερά. Η παγκοσμιοποίηση μέσω των ανόητων αξιών του φιλευλευθερισμού ανάβει τα λαμπάκια στους περισσότερους και αυτό προσπαθεί να καταπολεμηθεί. Κανεις σοβαρός άνθρωπος που έχει διαβάσει έστω και λίγο δεν θα σου πει ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ο σατανάς επί της γης. Τελικά μιλάς με αριστερούς που έχουν το μανιφέστο σαν βίβλο για αυτό τους έχεις άχτι :P

Οι κυρώσεις που υπήρχαν μέχρι τώρα ήταν ακριβώς το αντίθετο. Οι αγορές θα τα ρύθμιζαν όλα και κανείς δεν τολμούσε να αντισταθεί σε αυτό γιατί ήταν αντίθετες οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ.


Και εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου, αλλά ιδού το πρόβλημα. Ποίος μπορεί να σκεφτεί νέες πρακτικές; Έχουμε ξεμείνει από ιδέες.

Δεν έχουμε ξεμείνει από ιδέες απλώς το παλιό αρνείται να πεθάνει. Και με τη κρίση αυτή θα φανεί τελικά αν θα σκοτωθεί το τέρας του νεοφιλελευθερισμού ή τελικά θα επιβιώσει παραλλαγμένο. Πιστεύεις ότι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και η βιομηχανία θα καταθέσει τα όπλα τόσο εύκολα; Δυστυχώς όμως για αυτούς αυτό το μοντέλο όπως είναι δεν δουλεύει. Είναι το game των επόμενων δεκαετιών. :P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 2 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top